Relaties
alle pijlers
Waar gaan wonen: bij partner of in vertrouwde omgeving
dinsdag 15 september 2009 om 10:37
Eigenlijk is het een luxeprobleem, maar toch zit ik er mee in mijn maag (letterlijk en figuurlijk!).
Bijna een jaar heb ik een relatie met een jongen uit de randstad. Zelf woon ik in het noorden van het land. Alleen in de weekenden zien we elkaar. We willen graag samen wonen, maar de enige optie voor samenwonen is in de randstad. Hij heeft daar nl. een vaste baan en volgt daar een opleiding die zeker nog drie jaar duurt. Zelf ben ik bijna afgestudeerd en kan ik op zoek naar een baan. Aangezien ik in een branche werkzaam kan zijn waar altijd werk in is, lijkt me dat geen groot probleem, zowel in het noorden als in de randstad. Samenwonen en werken, tot nu toe geen probleem, maar ik heb zo het gevoel dat mijn hart in het noorden ligt! Als ik uit het raam kijk, kijk ik uit over de weilanden. Ik kan de weidse omgeving inclusief trekkers nu al missen, als ik denk aan het wonen in de randstad. Daarnaast wonen mijn familie en vrienden hier, maar goed, Nederland is niet zo groot, maar toch.
Wat moet ik? Eerst naar de randstad en kijken hoe het daar is, is een optie, alleen ben ik bang dat we daar dan niet meer weg komen (ivm baangarantie en nog een andere factor: zijn moeder). Het kan natuurlijk zo zijn dat ik het daar naar mijn zin krijg en ik ben ook van mening dat je overal je thuis kunt maken. Of moet ik toch hier blijven en dan maar blijven latten, in de hoop dat hij na het afronden van zijn studie naar het noorden komt. Alleen heb ik dan het gevoel dat het met de relatie verkeerd afloopt...
Wie herkent dit probleem en hoe heb je het opgelost? Andere tips, bijvoorbeeld vertellen waarom de randstad de moeite waard is?
Bijna een jaar heb ik een relatie met een jongen uit de randstad. Zelf woon ik in het noorden van het land. Alleen in de weekenden zien we elkaar. We willen graag samen wonen, maar de enige optie voor samenwonen is in de randstad. Hij heeft daar nl. een vaste baan en volgt daar een opleiding die zeker nog drie jaar duurt. Zelf ben ik bijna afgestudeerd en kan ik op zoek naar een baan. Aangezien ik in een branche werkzaam kan zijn waar altijd werk in is, lijkt me dat geen groot probleem, zowel in het noorden als in de randstad. Samenwonen en werken, tot nu toe geen probleem, maar ik heb zo het gevoel dat mijn hart in het noorden ligt! Als ik uit het raam kijk, kijk ik uit over de weilanden. Ik kan de weidse omgeving inclusief trekkers nu al missen, als ik denk aan het wonen in de randstad. Daarnaast wonen mijn familie en vrienden hier, maar goed, Nederland is niet zo groot, maar toch.
Wat moet ik? Eerst naar de randstad en kijken hoe het daar is, is een optie, alleen ben ik bang dat we daar dan niet meer weg komen (ivm baangarantie en nog een andere factor: zijn moeder). Het kan natuurlijk zo zijn dat ik het daar naar mijn zin krijg en ik ben ook van mening dat je overal je thuis kunt maken. Of moet ik toch hier blijven en dan maar blijven latten, in de hoop dat hij na het afronden van zijn studie naar het noorden komt. Alleen heb ik dan het gevoel dat het met de relatie verkeerd afloopt...
Wie herkent dit probleem en hoe heb je het opgelost? Andere tips, bijvoorbeeld vertellen waarom de randstad de moeite waard is?
dinsdag 15 september 2009 om 10:47
Sja, dilemma!
Is het een mogelijkheid om een plekje te zoeken in de richting van zijn werk, maar waar jij je ook op je plek voelt? Er zijn veel plekjes in het midden en zuiden, war je toch nog een mooi weids uitzicht hebt, maar waar het werk van je vriend toch bereikbaar is. Ik denk dat jullie allebei wat water bij de wijn moeten doen, jullie gaan namelijk SAMENwonen.
Maar toch, het uitzicht van Friesland is toch het mooist.. -zucht-
Is het een mogelijkheid om een plekje te zoeken in de richting van zijn werk, maar waar jij je ook op je plek voelt? Er zijn veel plekjes in het midden en zuiden, war je toch nog een mooi weids uitzicht hebt, maar waar het werk van je vriend toch bereikbaar is. Ik denk dat jullie allebei wat water bij de wijn moeten doen, jullie gaan namelijk SAMENwonen.
Maar toch, het uitzicht van Friesland is toch het mooist.. -zucht-
dinsdag 15 september 2009 om 10:47
quote:hanZie schreef op 15 september 2009 @ 10:44:
Je kan ook nog wachten met samenwonen.Dat is inderdaad ook een optie die ik overweeg. Nu wonen we allebei nog thuis (hoe 2008) en zullen we allebei apart op zoek moeten naar woonruimte. Hij in de randstad, ik hier in het noorden. Is misschien eerst ook wel zo 'gezond'; eerst leren hoe ik op eigen benen moet staan...
Je kan ook nog wachten met samenwonen.Dat is inderdaad ook een optie die ik overweeg. Nu wonen we allebei nog thuis (hoe 2008) en zullen we allebei apart op zoek moeten naar woonruimte. Hij in de randstad, ik hier in het noorden. Is misschien eerst ook wel zo 'gezond'; eerst leren hoe ik op eigen benen moet staan...
dinsdag 15 september 2009 om 10:49
Dat is sowieso wel een goede gezonde overweging, als je dat gevoel zelf ook wel hebt. Ik heb er althans veel plezier van dat TD-man en ikzelf al een redelijk aantal jaren op onszelf woonden voordat wij elkaar tegenkwamen en samen gingen wonen.
Kan me wel voorstellen dat dat anders loopt als je al een relatie hebt en nog moet gaan starten met huis kopen en dergelijke.
Denk er gewoon nog eens over na en volg je hart.
Kan me wel voorstellen dat dat anders loopt als je al een relatie hebt en nog moet gaan starten met huis kopen en dergelijke.
Denk er gewoon nog eens over na en volg je hart.
dinsdag 15 september 2009 om 10:50
quote:Antsje82 schreef op 15 september 2009 @ 10:47:
[...]
Dat is inderdaad ook een optie die ik overweeg. Nu wonen we allebei nog thuis (hoe 2008) en zullen we allebei apart op zoek moeten naar woonruimte. Hij in de randstad, ik hier in het noorden. Is misschien eerst ook wel zo 'gezond'; eerst leren hoe ik op eigen benen moet staan...Dan zou ik helemaal eerst in het noorden op jezelf gaan. Inderdaad eerst voor jezelf leren zorgen.
[...]
Dat is inderdaad ook een optie die ik overweeg. Nu wonen we allebei nog thuis (hoe 2008) en zullen we allebei apart op zoek moeten naar woonruimte. Hij in de randstad, ik hier in het noorden. Is misschien eerst ook wel zo 'gezond'; eerst leren hoe ik op eigen benen moet staan...Dan zou ik helemaal eerst in het noorden op jezelf gaan. Inderdaad eerst voor jezelf leren zorgen.
dinsdag 15 september 2009 om 10:54
quote:Antsje82 schreef op 15 september 2009 @ 10:47:
[...]
Dat is inderdaad ook een optie die ik overweeg. Nu wonen we allebei nog thuis (hoe 2008) en zullen we allebei apart op zoek moeten naar woonruimte. Hij in de randstad, ik hier in het noorden. Is misschien eerst ook wel zo 'gezond'; eerst leren hoe ik op eigen benen moet staan...
Mag ik dit van harte aanbevelen? Je bent denk ik ook nog erg jong, als je nog thuis woont. Geniet eerst maar eens van je leven. Leer en maak wat mee. Samenwonen kan altijd nog, als de liefde sterk genoeg is.
Ik ben zelf vanuit Overijssel naar Zuid-Holland verhuist. Voor de liefde. Onderschat het gemis van je vrienden niet. Je komt toch in een stad terecht waar je niemand kent. Vrienden maken kan altijd, maar je beste vriendin woont niet meer een kwartiertje fietsen bij je vandaan (bij wijze van spreken). Ook je ouders niet.
Ik moet bijna 2 uur in de auto voor mijn vrienden en bijna 3 uur om mijn ouders en familie te zien.
In het begin doe je dat nog wel vaak. Maar het gaat op den duur tegenstaan. Denk er nog eens goed overna zou ik zeggen.
[...]
Dat is inderdaad ook een optie die ik overweeg. Nu wonen we allebei nog thuis (hoe 2008) en zullen we allebei apart op zoek moeten naar woonruimte. Hij in de randstad, ik hier in het noorden. Is misschien eerst ook wel zo 'gezond'; eerst leren hoe ik op eigen benen moet staan...
Mag ik dit van harte aanbevelen? Je bent denk ik ook nog erg jong, als je nog thuis woont. Geniet eerst maar eens van je leven. Leer en maak wat mee. Samenwonen kan altijd nog, als de liefde sterk genoeg is.
Ik ben zelf vanuit Overijssel naar Zuid-Holland verhuist. Voor de liefde. Onderschat het gemis van je vrienden niet. Je komt toch in een stad terecht waar je niemand kent. Vrienden maken kan altijd, maar je beste vriendin woont niet meer een kwartiertje fietsen bij je vandaan (bij wijze van spreken). Ook je ouders niet.
Ik moet bijna 2 uur in de auto voor mijn vrienden en bijna 3 uur om mijn ouders en familie te zien.
In het begin doe je dat nog wel vaak. Maar het gaat op den duur tegenstaan. Denk er nog eens goed overna zou ik zeggen.
dinsdag 15 september 2009 om 10:55
Wat klinkt dat eigenlijk stom: eerst voor jezelf leren zorgen, maar ja, het is wel zo, vind ik. Direct samenwonen is ook op eigen benen leren staan, maar toch ook niet helemaal 'cold turkey'. Ik wil wel weten wat het is om eerst met mezelf te kunnen leven, alvorens met een ander samen te leven. Ik wil weten of ik mezelf kan redden.
dinsdag 15 september 2009 om 10:58
Nou ja, 'jong'... Ik ben een 'nestblijver' met mijn 26 jaar.
Heeft te maken met een aantal factoren, waaronder werk en sport in eigen dorp en studie waarvoor ik nog geen twee uren per week naar college moest en waarvoor ik nu thuis aan het afstuderen ben.
Al druk op zoek naar een baan en dan 'uitvliegen' maar! Wordt hoog tijd!
Heeft te maken met een aantal factoren, waaronder werk en sport in eigen dorp en studie waarvoor ik nog geen twee uren per week naar college moest en waarvoor ik nu thuis aan het afstuderen ben.
Al druk op zoek naar een baan en dan 'uitvliegen' maar! Wordt hoog tijd!
dinsdag 15 september 2009 om 11:03
Ik ben overal en nergens opgegroeid. Op het moment dat ik voor mijn studie naar de randstad vertrok, woonde ik net een jaartje samen met mijn vriend in het zuiden van het land. We hebben vervolgens 6 jaar ge-lat. In die tijd ging ik me steeds meer op mijn plek voelen in Amsterdam. Eindelijk voelde ik me ergens thuis. Hoewel ik na mijn studie weer bij mijn vriend ben gaan wonen, wist ik toen al dat Limburg het echt niet was voor mij. En hij zag Amsterdam niet zitten. Zeker niet met kinderen. Dus vonden we een compromis op de Veluwe. We hebben rust en ruimte en wat werk betreft, is de Randstad vanaf hier prima te doen.
dinsdag 15 september 2009 om 11:17
Ik mis een beetje de mening van je vriend. Wil hij (ook) graag samenwonen? Is hij echt (voorlopig dan wel voorgoed) aan de randstad gebakken of vul jij dat voor hem in?
Staat hij er bijvoorbeeld voor open om het, zeg, 5 jaar te proberen in de randstad en daarna, als je echt niet kunt aarden, meer naar het noorden te verhuizen? Probeer het dan als een uitdaging, een avontuur te zien, een kans om jezelf in een nieuwe omgeving vestigen. En houd er rekening mee dat je een klein jaar nodig zult hebben om een beetje je draai te vinden.
Maar ik zou vooral aanraden om jullie goed te orienteren. Vooral aan de noordkant van de randstad zijn erg veel weilanden. Ga rondrijden, struin funda of sites van woningbouwverenigingen en andere verhuurders af - neem de tijd! Vaak zitten de beperkingen vooral in je eigen hoofd...
Staat hij er bijvoorbeeld voor open om het, zeg, 5 jaar te proberen in de randstad en daarna, als je echt niet kunt aarden, meer naar het noorden te verhuizen? Probeer het dan als een uitdaging, een avontuur te zien, een kans om jezelf in een nieuwe omgeving vestigen. En houd er rekening mee dat je een klein jaar nodig zult hebben om een beetje je draai te vinden.
Maar ik zou vooral aanraden om jullie goed te orienteren. Vooral aan de noordkant van de randstad zijn erg veel weilanden. Ga rondrijden, struin funda of sites van woningbouwverenigingen en andere verhuurders af - neem de tijd! Vaak zitten de beperkingen vooral in je eigen hoofd...
dinsdag 15 september 2009 om 11:22
@Helenita2: Je hebt gelijk: de mening van mijn vriend geef ik niet echt weer. Voor zover ik weet wil hij graag samenwonen. Ivm met zijn werk en vooral studie (die nog drie jaar duurt) wil hij in de randstad blijven. Daarna zou hij eventueel wel naar het noorden willen, mits daar een vaste baan is die minstens gelijkwaardig is aan zijn baan nu. Dat lijkt me logisch. Dus in principe zou ik het ook voor in ieder geval 5 jaar kunnen proberen. Wie weet voel ik me daar wel thuis. Maar als dat niet het geval is...
Er speelt nog een ander 'probleem' mee: zijn moeder. Zij wil heel graag dat haar zoon bij haar in de buurt blijft wonen. Onder andere om te helpen bij klussen op korte termijn en om te (ver)zorgen op de lange termijn, aangezien zij alleen is. Ik kan me haar standpunt voorstellen, maar wat als ik nou echt heimwee krijg? Ik voel me dan zo'n egoist als ik wel terugwil...
Er speelt nog een ander 'probleem' mee: zijn moeder. Zij wil heel graag dat haar zoon bij haar in de buurt blijft wonen. Onder andere om te helpen bij klussen op korte termijn en om te (ver)zorgen op de lange termijn, aangezien zij alleen is. Ik kan me haar standpunt voorstellen, maar wat als ik nou echt heimwee krijg? Ik voel me dan zo'n egoist als ik wel terugwil...
dinsdag 15 september 2009 om 11:30
dinsdag 15 september 2009 om 11:39
Ik heb geen tips voor je, maar misschien heb je iets aan mijn ervaring.
Ik heb er afgelopen februari voor gekozen om van Overijssel naar Zeeland te verhuizen en bij mijn vriend in te trekken. We hadden toen 4 jaar een relatie waarin we elkaar aanvankelijk alleen maar in de weekenden zagen. Hij werkte toen al en ik studeerde nog. In februari ben ik afgestudeerd en omdat ik op dat moment geen eigen woonruimte had (ik woonde tijdelijk weer bij m'n ouders) en ook nog geen baan, ben ik naar m'n vriend verhuisd. Een heel erg overwogen keuze was het niet, want als ik het niet had gedaan, was het denk ik wel einde relatie geweest, omdat we beiden niet het vooruitzicht wilden hebben van nog vele jaren elkaar alleen maar in de weekenden zien. En Zeeland trok mij ook niet zo, o.a. vanwege de uithoek waarin het ligt, het dunbevolkte (ik heb altijd in een stad gewoond) en het christelijke. En dan heb ik het nog niet eens over het feit dat er maar heel weinig banen te vinden zijn.
Ik heb er ondanks deze zaken toch voor gekozen hier te gaan wonen, maar ik beschouw het nog wel steeds als tijdelijk. Ik hoefde na mijn afstuderen niet meteen hard aan de bak en ik dacht dat ik een simpel baantje via een uitzendbureau overal wel kon vinden. Dat klopte. En even voor de duidelijkheid, ik vind het niet vervelend hier te wonen, we wonen gelukkig in een stad (voor mij heel belangrijk) en de rust bevalt me eigenlijk wel en het christelijke valt wel mee. Het enige nadeel is dat er weinig echte banen zijn in deze regio en dat ik zo ver van m'n ouders af woon, dat een middagje langsgaan er niet in zit.
Het beste zou zijn als we tot een compromis zouden komen: ergens in het midden van het land zodat we gelijkwaardig kunnen beginnen. Niet alleen ik in een nieuwe woonplaat waar niks vertrouwd is, maar ook hij. Het probleem is alleen dat ik me iets makkelijker oppak en ergens anders heen ga dan hij. Ik ben inmiddels 5x verhuisd in m'n leven en hij 1x wat geen drastische gevolgen had voor zijn sociale leven. Op dit moment vind ik het hier nog wel prima, maar ik zie mijzelf niet mijn hele leven hier wonen.
Ik heb er afgelopen februari voor gekozen om van Overijssel naar Zeeland te verhuizen en bij mijn vriend in te trekken. We hadden toen 4 jaar een relatie waarin we elkaar aanvankelijk alleen maar in de weekenden zagen. Hij werkte toen al en ik studeerde nog. In februari ben ik afgestudeerd en omdat ik op dat moment geen eigen woonruimte had (ik woonde tijdelijk weer bij m'n ouders) en ook nog geen baan, ben ik naar m'n vriend verhuisd. Een heel erg overwogen keuze was het niet, want als ik het niet had gedaan, was het denk ik wel einde relatie geweest, omdat we beiden niet het vooruitzicht wilden hebben van nog vele jaren elkaar alleen maar in de weekenden zien. En Zeeland trok mij ook niet zo, o.a. vanwege de uithoek waarin het ligt, het dunbevolkte (ik heb altijd in een stad gewoond) en het christelijke. En dan heb ik het nog niet eens over het feit dat er maar heel weinig banen te vinden zijn.
Ik heb er ondanks deze zaken toch voor gekozen hier te gaan wonen, maar ik beschouw het nog wel steeds als tijdelijk. Ik hoefde na mijn afstuderen niet meteen hard aan de bak en ik dacht dat ik een simpel baantje via een uitzendbureau overal wel kon vinden. Dat klopte. En even voor de duidelijkheid, ik vind het niet vervelend hier te wonen, we wonen gelukkig in een stad (voor mij heel belangrijk) en de rust bevalt me eigenlijk wel en het christelijke valt wel mee. Het enige nadeel is dat er weinig echte banen zijn in deze regio en dat ik zo ver van m'n ouders af woon, dat een middagje langsgaan er niet in zit.
Het beste zou zijn als we tot een compromis zouden komen: ergens in het midden van het land zodat we gelijkwaardig kunnen beginnen. Niet alleen ik in een nieuwe woonplaat waar niks vertrouwd is, maar ook hij. Het probleem is alleen dat ik me iets makkelijker oppak en ergens anders heen ga dan hij. Ik ben inmiddels 5x verhuisd in m'n leven en hij 1x wat geen drastische gevolgen had voor zijn sociale leven. Op dit moment vind ik het hier nog wel prima, maar ik zie mijzelf niet mijn hele leven hier wonen.
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
dinsdag 15 september 2009 om 11:49
Mijn man en ik woonde ook allebei ergens anders. Hij in Deurne, Brabant en ik Delft, Zuid-Holland.
Ook wij hebben jaren in het weekend heen en weer gereisd.
Mijn man woonde al op zichzelf en ik woonde nog thuis (ik ben ook een "laat bloeier"). Na lang overleggen hebben we de knoop doorgehakt dat hij naar Delft zou komen. Ik zag mezelf niet in Brabant wonen. Het is een mooie omgeving, maar dan voor even. Ik vind het prettig dat je in "de stad" van alles in de buurt hebt. Een jaar is mijn man opzoek geweest naar een baan. Toen hij een goede baan gevonden had, hebben we samen een ruim appartement gekocht. We wonen nu 2,5 jaar samen en zijn pas getrouwd. Mijn man is blij dat hij hierheen verhuisd is en heeft geen heimwee. Ook zijn moeder was er niet blij mee, want het was nogal een moederskindje. Door de verhuizing is hij veel "losser" en zelfstandiger geworden. Als we naar zijn ouders gaan of zij komen naar ons, blijven we bij elkaar slapen.
We wonen nu 12 hoog in een ruim appartement, met een heel weids uitzicht over veel groen. Maar in de Randstad zijn er ook nog volop kleinere dorpen (Schipluiden, Den Hoorn, Nootdorp, Westland). Succes met de beslissing!
Ook wij hebben jaren in het weekend heen en weer gereisd.
Mijn man woonde al op zichzelf en ik woonde nog thuis (ik ben ook een "laat bloeier"). Na lang overleggen hebben we de knoop doorgehakt dat hij naar Delft zou komen. Ik zag mezelf niet in Brabant wonen. Het is een mooie omgeving, maar dan voor even. Ik vind het prettig dat je in "de stad" van alles in de buurt hebt. Een jaar is mijn man opzoek geweest naar een baan. Toen hij een goede baan gevonden had, hebben we samen een ruim appartement gekocht. We wonen nu 2,5 jaar samen en zijn pas getrouwd. Mijn man is blij dat hij hierheen verhuisd is en heeft geen heimwee. Ook zijn moeder was er niet blij mee, want het was nogal een moederskindje. Door de verhuizing is hij veel "losser" en zelfstandiger geworden. Als we naar zijn ouders gaan of zij komen naar ons, blijven we bij elkaar slapen.
We wonen nu 12 hoog in een ruim appartement, met een heel weids uitzicht over veel groen. Maar in de Randstad zijn er ook nog volop kleinere dorpen (Schipluiden, Den Hoorn, Nootdorp, Westland). Succes met de beslissing!
dinsdag 15 september 2009 om 12:17
Bedankt voor de reacties en de ervaringen tot nu toe. Ik moet er nog maar eens goed over nadenken, hoe lastig ook. Ik ben ook zo bang dat ik hem het gevoel geef dat ik niet van hem houd als ik eerst op mezelf ga wonen. We zouden nl. wachten tot ik afgestudeerd ben, maar ja, nu zijn er bij mij die twijfels... Al twijfel ik niet of ik wel of niet van hem houd.
dinsdag 15 september 2009 om 14:03
Antsje, als moeder van volwassen kinderen zeg ik : laat zijn moeder helemaal niet meespelen in het verhaal.
We leven toch niet meer in een tijd dat je kinderen krijgt met het doel dat ze klusjes voor je doen en je in je oude dag gaan verzorgen!?
Bovendien, wie weet komt jouw moeder of vader ook alleen te staan, en waarom zou zijn moeder dan prioriteit krijgen boven de jouwe?
Over de rest heb ik geen oordeel. Ik ben zelf wel 300 km van mijn geboortestreek gaan wonen toen ik ging samenwonen, maar ik stond er anders in dan jij en het is dus niet te vergelijken.
We leven toch niet meer in een tijd dat je kinderen krijgt met het doel dat ze klusjes voor je doen en je in je oude dag gaan verzorgen!?
Bovendien, wie weet komt jouw moeder of vader ook alleen te staan, en waarom zou zijn moeder dan prioriteit krijgen boven de jouwe?
Over de rest heb ik geen oordeel. Ik ben zelf wel 300 km van mijn geboortestreek gaan wonen toen ik ging samenwonen, maar ik stond er anders in dan jij en het is dus niet te vergelijken.
dinsdag 15 september 2009 om 14:06
quote:Antsje82 schreef op 15 september 2009 @ 11:22:
Er speelt nog een ander 'probleem' mee: zijn moeder. Zij wil heel graag dat haar zoon bij haar in de buurt blijft wonen. Onder andere om te helpen bij klussen op korte termijn en om te (ver)zorgen op de lange termijn, aangezien zij alleen is.Brrrrrrr! Echt? Wat vindt je vriend hiervan? Hij wil ook graag bij zijn moeder in de buurt blijven wonen om haar te verzorgen?
Er speelt nog een ander 'probleem' mee: zijn moeder. Zij wil heel graag dat haar zoon bij haar in de buurt blijft wonen. Onder andere om te helpen bij klussen op korte termijn en om te (ver)zorgen op de lange termijn, aangezien zij alleen is.Brrrrrrr! Echt? Wat vindt je vriend hiervan? Hij wil ook graag bij zijn moeder in de buurt blijven wonen om haar te verzorgen?
dinsdag 15 september 2009 om 14:22
@appelsientje: hij is van mening dat hij best wat terug mag doen voor de jaren dat zijn moeder voor hem gezorgd heeft: niet alleen fysieke zorg, maar ook financiële zorg (mocht dat nodig blijken te zijn). Het is niet zo dat ze al gepensioneerd is, dus ze kan ook nog wel een tijdje vooruit.
@reiger: ik ben het helemaal met je eens dat je geen kinderen neemt om later voor je te zorgen, maar als kind ben je blijkbaar toch altijd loyaal aan de je ouders. Hij aan zijn moeder, ik aan mijn ouders. En wie heeft dan prioriteit... Dit heb ik ook al eens bedacht. Met z'n moeder ook al hele discussies gehad over voors en tegens van het wel of niet in de randstad wonen.
Toch geeft hij wel aan dat dat geen belemmering zou moeten vormen om naar het noorden te verhuizen, maar ik weet het zo net nog niet. Ik vind het zo twee-eenheid. Ik pas ervoor om straks te gaan touwtrekken met z'n moeder om hem! Aangezien kinderen loyaal zijn aan hun ouders...
@reiger: ik ben het helemaal met je eens dat je geen kinderen neemt om later voor je te zorgen, maar als kind ben je blijkbaar toch altijd loyaal aan de je ouders. Hij aan zijn moeder, ik aan mijn ouders. En wie heeft dan prioriteit... Dit heb ik ook al eens bedacht. Met z'n moeder ook al hele discussies gehad over voors en tegens van het wel of niet in de randstad wonen.
Toch geeft hij wel aan dat dat geen belemmering zou moeten vormen om naar het noorden te verhuizen, maar ik weet het zo net nog niet. Ik vind het zo twee-eenheid. Ik pas ervoor om straks te gaan touwtrekken met z'n moeder om hem! Aangezien kinderen loyaal zijn aan hun ouders...
