Waarom kik ik op aandacht van andere mannen???

Gisteren kwam ik uit m'n werk, ik zat in de trein, had een kort telefoongesprek met mijn vriend en ineens viel de verbinding weg en een jongen, een man kwam in de trein, zette z'n fiets neer en vroeg of ie naast me mocht komen zitten en ik zei tegen hem dat ik dan beter een plekje op kon schuiven, want het was zo warm. Ik was een beetje in een baldadige bui, het was de laatste werkdag en meestal ontwijk ik alle blikken en aandacht van mannen met het excuus dat ik op weg ben naar m'n werk, ik wil dan zakelijk overkomen, maar nu was ik moe en gedumpt op het werk, dus misschien bepaalde dat mijn gemoedsgesteldheid.



Het was natuurlijk ook een warme dag, dus dat maakte me ook een beetje wispelturig en die jongen ging naast me zitten en hij zei (dit heeft echt nog nooit iemand tegen me gezegd, dus ik zat echt met m'n oren te klapperen): wat heb jij een vreselijk mooi figuur, ik heb nog nooit een vriendin gehad met zo'n mooi figuur. Ik dacht: he, is die nou helemaal gek geworden, ik heb enorme borsten, cup85E en ik ben wat dikker geworden de laatste jaren en het laatste wat ik van mezelf vind, is dat ik er goed uitziet, ik heb altijd het gevoel dat ik er vreselijk uitzie, als vrouw, dat ik totaal niet beantwoord aan het ideaalbeeld van mannen en dat heb ik hem dan ook gezegd, maar hij zei dat zijn moeder tegen hem had gezegd dat hij vroeger een kinderjuf had, een babysitter met enorme borsten, dus vandaar zijn opmerking en ik moest er echt van blozen, hij vond het er zo zacht uitzien, nou goed, ik vroeg hem of hij me zat te versieren etc. je weet hoe zo'n gesprek kan gaan en toen vertelde ik over m'n vriend en toen zei hij: o, je hebt een vriend. Ik: ja. O.



Nou ja, zomaar een incidentje, maar zulk soort dingen maken toch weer indruk op mij, ik ben niet veel aandacht van mannen gewend en ik ben dan toch weer gevleid als iemand zo'n opmerking maakt, vroeger dacht ik dan dat ik verplicht was om met iemand naar bed te gaan, als iemand zo sprak,maar nu heb ik geleerd dat dat niet hoeft, dat ik als vrouw zijnde ook mijn grenzen aan mag geven en we hadden het ook over sex, hij zei dat de gesprekken tussen man en vrouw uiteindelijk leidden naar sex en dat vond ik maar raar, want ik praat altijd graag met mannen, ik geniet van de aandacht van ze, maar in bed ben ik niet zo happig, daar heb ik soms heel erg veel moeite mee, met het lichamelijke aspect, dan voel ik me beetgenomen, want ik ben helemaal niet uit op sex, maar puur op aandacht, op contact.



Maar goed, dat zei ik dan ook, maar toen verslapte de aandacht en dat begrijp ik dan niet. Zijn mannen dan zo vreselijk kort door de bocht dat ze alleen maar moeite doen voor een vrouw als er iets sexueels to staat, als een soort lekker hapje, een beloning voor hun investeringen, zo komt het op mij over, doet dan niemand iets meer voor een ander, uit onbaatzuchtige liefde, is de wereld dan zo hard geworden dat men alles doet om er wat voor terug te krijgen? Ik mis daarin de spontaniteit, ik kan dus nooit en te nimmer met een man praten zonder dat hij met me naar bed wil en dat stoot me echt af, ik ging er eerst wel altijd van uit en hield elke man op afstand, maar dat wil ik niet meer, daar zijn ze ook te leuk voor en soms wil ik gewoon een praatje, zonder dat ik in mijn achterhoofd moet denken, nou moet ik niet zus of zo doen, want dan wil ie met me naar bed.



Doe ik iets verkeerd????

Hoe kan ik dan mannen leren kennen op een normale manier? Ik ben gewoon geinteresseerd in ze, hoe ze denken etc, hoe dat werkt, maar misschien ben ik veel te open en moet ik weer wat afstandelijker worden, maar ik was zo blij dat ik niet meer zo bang was voor mannen etc.



Door m'n ex was ik altijd bang voor mannen, als ze grapjes maakten en lachten, dan deed dat altijd pijn bij mij van binnen en m'n ex was m'n eerste vriend, ik was toen al 25 en nog nooit eerder een relatie gehad, uit angst om gekwetst te worden. Het is zo moeilijk om een goede man te vinden en ik heb nu wel een goede man, maar zelfs zijn aandacht voor mij is niet genoeg, ik wil ook af en toe andere mensen, andere mannen ontmoeten om te leren hoe ik met mezelf om moet gaan en met het andere geslacht, maar soms ga ik te ver, zeker vroeger, dan werden ze verliefd op me en dat kwam door mij , ik wist m'n grenzen niet, ik flirtte met ze, zonder over de gevolgen na te denken, ze werden dan opgewonden en ze wilden meer, maar dat wilde ik helemaal niet en sindsdien ben ik dichtgeklapt en heb ik gedacht: dan maar niet, maar dan mis ik ook heel erg veel en toen ben ik me dus meer in de godsdienst gaan verdiepen, om mijn energie en liefdes- en contactgevoelens daar maar in te steken, uit pure teleurstelling, maar toen miste ik de liefde etc en toen werd ik ziek, omdat ik me zo afgewezen en me zo vreselijk alleen voelde, want een mens kan niet alleen leven, alleen met het geloof en de bijbel, dat was voor mij puur een vlucht uit de realiteit, en toen ontmoette ik m'n huidige vriend en daar was ik heel erg blij mee, dat ik eindelijk een goede man had gevonden, maar soms verlang ik naar de tijden van vroeger dat ik alleen was en alles kon doen en laten wat ik zelf wilde, maar dan heb ik weer geen houvast meer en iemand die er elke dag voor me is, maar soms is dat zo vreselijk saai.

Afhankelijk zijn van een man is funest, maar hoe kan je van iemand houden zonder af en toe afhankelijk te zijn????



Door mijn verleden, ben ik gewoon altijd bang dat ik tekort kom of dat iemand weer bij me weggaat.

quote:lotte74 schreef op 01 augustus 2008 @ 11:23:

bij gebrek aan aandacht en reacties ga je nu maar op je eigen postings reageren?Ja.