Waarom kik ik op aandacht van andere mannen???

Gisteren kwam ik uit m'n werk, ik zat in de trein, had een kort telefoongesprek met mijn vriend en ineens viel de verbinding weg en een jongen, een man kwam in de trein, zette z'n fiets neer en vroeg of ie naast me mocht komen zitten en ik zei tegen hem dat ik dan beter een plekje op kon schuiven, want het was zo warm. Ik was een beetje in een baldadige bui, het was de laatste werkdag en meestal ontwijk ik alle blikken en aandacht van mannen met het excuus dat ik op weg ben naar m'n werk, ik wil dan zakelijk overkomen, maar nu was ik moe en gedumpt op het werk, dus misschien bepaalde dat mijn gemoedsgesteldheid.



Het was natuurlijk ook een warme dag, dus dat maakte me ook een beetje wispelturig en die jongen ging naast me zitten en hij zei (dit heeft echt nog nooit iemand tegen me gezegd, dus ik zat echt met m'n oren te klapperen): wat heb jij een vreselijk mooi figuur, ik heb nog nooit een vriendin gehad met zo'n mooi figuur. Ik dacht: he, is die nou helemaal gek geworden, ik heb enorme borsten, cup85E en ik ben wat dikker geworden de laatste jaren en het laatste wat ik van mezelf vind, is dat ik er goed uitziet, ik heb altijd het gevoel dat ik er vreselijk uitzie, als vrouw, dat ik totaal niet beantwoord aan het ideaalbeeld van mannen en dat heb ik hem dan ook gezegd, maar hij zei dat zijn moeder tegen hem had gezegd dat hij vroeger een kinderjuf had, een babysitter met enorme borsten, dus vandaar zijn opmerking en ik moest er echt van blozen, hij vond het er zo zacht uitzien, nou goed, ik vroeg hem of hij me zat te versieren etc. je weet hoe zo'n gesprek kan gaan en toen vertelde ik over m'n vriend en toen zei hij: o, je hebt een vriend. Ik: ja. O.



Nou ja, zomaar een incidentje, maar zulk soort dingen maken toch weer indruk op mij, ik ben niet veel aandacht van mannen gewend en ik ben dan toch weer gevleid als iemand zo'n opmerking maakt, vroeger dacht ik dan dat ik verplicht was om met iemand naar bed te gaan, als iemand zo sprak,maar nu heb ik geleerd dat dat niet hoeft, dat ik als vrouw zijnde ook mijn grenzen aan mag geven en we hadden het ook over sex, hij zei dat de gesprekken tussen man en vrouw uiteindelijk leidden naar sex en dat vond ik maar raar, want ik praat altijd graag met mannen, ik geniet van de aandacht van ze, maar in bed ben ik niet zo happig, daar heb ik soms heel erg veel moeite mee, met het lichamelijke aspect, dan voel ik me beetgenomen, want ik ben helemaal niet uit op sex, maar puur op aandacht, op contact.



Maar goed, dat zei ik dan ook, maar toen verslapte de aandacht en dat begrijp ik dan niet. Zijn mannen dan zo vreselijk kort door de bocht dat ze alleen maar moeite doen voor een vrouw als er iets sexueels to staat, als een soort lekker hapje, een beloning voor hun investeringen, zo komt het op mij over, doet dan niemand iets meer voor een ander, uit onbaatzuchtige liefde, is de wereld dan zo hard geworden dat men alles doet om er wat voor terug te krijgen? Ik mis daarin de spontaniteit, ik kan dus nooit en te nimmer met een man praten zonder dat hij met me naar bed wil en dat stoot me echt af, ik ging er eerst wel altijd van uit en hield elke man op afstand, maar dat wil ik niet meer, daar zijn ze ook te leuk voor en soms wil ik gewoon een praatje, zonder dat ik in mijn achterhoofd moet denken, nou moet ik niet zus of zo doen, want dan wil ie met me naar bed.



Doe ik iets verkeerd????

quote:PrinsesOpDeErwt schreef op 01 augustus 2008 @ 13:59:

Josefientje, wat vind je eigenlijk van mijn tip om een dagboek te kopen? En wat vind je van mijn reactie op jouw manier van schrijven (mijn reactie van 13.27 uur)?helemaal niet, daar leer ik gewoon van, ik mag toch onderzoeken hoe anderen denken over bepaalde onderwerpen?

quote:Happinez1977 schreef op 01 augustus 2008 @ 14:13:

Josefientje:



Met verbijstering heb ik je topic gelezen....

Het aanschaffen van een dagboek lijkt mij een prima idee om al je hersenspinsels van je af te kunnen schrijven.



Verder denk ik echt dat je professionele hulp nodig hebt, dat dat de enige weg is om alles weer een beetje op een rijtje te krijgen in je bovenkamer...



Meis, je hebt echt hulp nodig en dat soort hulp kunnen wij je hier echt niet bieden. Ik denk dat je inderdaad alleen maar verwarder en teleurgestelder zult gaan worden van alle reacties die je hier op dit topic krijgt, want deze wijze is wel erg confronterend voor je, lijkt me.



Wat is je doel? Wat wil je bereiken hier op dit Forum? Wil je alleen je hart luchten? Dat kan dan ook prima in een dagboek...

Wil je echt geholpen worden met je problemen en begrepen worden? Dan zul je toch echt naar een psych moeten gaan, denk je zelf niet?



denk je nu werkelijk dat een psych mij begrijpt, ik in ieder geval niet, ik ben nog niet eens in staat om een goede relatie met een psych op te bouwen, zo overheerst mijn angst dan, ik probeer gewoon met mezelf te leven en daarnaast ga ik heus wel naar therapie, maar ik ben er bang van geworden om de hele tijd met zulke heftige emoties geconfronteerd te worden, dat is niet niks.



En waarom zou ik heel mijn leven afhankelijk worden van een psych? Om voor het minste of geringste pijntje naar de psych te rennen, dat vind iik ook niet gezond, ik, moet toch ergens ook mezelf helpen, om uit de brei van emoties te komen die erin mezelf zit en daarnaast ga ik naar de psych en draai ik trouw mijn verhaaltje af van 3 kwartier, maar soms krijg ik er hoofdpijn van, want ik wil haar ook zoveel te vertellen, maar dat lukt niet in een kwartier en daar baal ik dan weer zo van, dat ik d'r maar ga ontwijken met de smoes dat ik aan het werk ben en dat ik er geen tijd voor heb,maar eigenljk moet ik er elke week heen, anders wordt het niks met me.

quote:queenie1 schreef op 01 augustus 2008 @ 14:18:

Serieuze tip: Maak je OpeningsPost iets helderder, vooral korter en beknopter. Pfff, het is echt heel ingewikkeld om zo'n lang stuk door te moeten lezen, en het ook nog eens super chaotisch is.



zo ben ik nu eenmaal: super chaotisch en verward. Niet in staat om mezelf te helpen of om al die emoties op een rijtje te krijgen, dat is echt vreselijk hoor om daarmee te leven, elke dag, ik begrijp niets, ik voel niets, ik doe niets, ik lig gewoon volledig stil en ik weet niet hoe ik mijn leven moet leven.



Ik weet amper hoe ik voor mezelf moet zorgen, daar heb ik zelfs hulp van een ander voor nodig, mijn huis is een complete puinhoop, net als mijn leven, mijn vriend bescheurt het altijd als hij het huis ziet, maar soms kan ik gewoon niet anders, dan houd ik gewoon van troep, dan heb ik het gevoel dat ik leef en dat ik gezien wordt. idd liever negatieve aandacht dan geen aandacht, wat wil je anders met zo'n opvoeding waarbij je je nooit gezien en gehoord voelt, dan krijg je vanzelf zulk soort reacties.



Iedereen mag me kinderachtig vinden, het interesseert me gewoon niet, ga zelf maar 17 jaar lang in een gezin leven waar er niet wordt gecommuniceerd, waar er niet wordt geknuffeld, alleen maar geslagen en bedreigd, waar zoveel spanning heerst dat ik er elke dag pijn van in m'n buik krijg en waar ik zo bang ben dat ik wel eens uit het raam heb willen springen en willen schreeuwen op straat: help me aub, m'n eigen vader doet me pijn en maakt me kapot, maar als ik dat deed, dan kwam mijn moeder in verzet en ging ze die vent nog verdedigen ook.