Relaties
alle pijlers
Wanneer wordt ik eens wakker?
woensdag 13 mei 2009 om 10:10
Dag allemaal,
Al tijden loop ik tegen bepaalde obstakels aan. Soms krijg ik het gevoel dat ik het juiste heb gedaan en ineens slaat het om, vanwege de angst om alleen te zijn en zelf je leven met bouwstenen opnieuw bouwen naar eigen wens en vorm, hetgeen ook reuze spannend is.
Ik was 22 jaar toen ik mijn man ontmoette. We hadden een gemeenschappelijke deler en dat was dat we beide gegrepen waren door de vurigheid van het geloof, al onderhielden we de geboden van de kerk niet (dat terzijde). Mijn man is tien jaar ouder, heeft al wat relaties achter de rug gehad en dat is voor mij nooit een issue geweest.
We woonden zeer snel al samen en vanaf dat moment begonnen de problemen. Achteraf had ik kunnen redeneren dat ik al weg had moeten gaan. Ik ontdekte naakt foto’s van zijn ex in de servies kast, dat lag in een mapje voor de glazen. Hij was op dat moment een weekje weg vanwege zijn werk. Nietsvermoedend maakte ik dat mapje over en mijn mond viel open van verbazing, ik raakte in paniek en wist niet wat ik moest doen. Niet later had ik hem aan de telefoon en praatte omheen over het incident. Later verweet hij mij dat ik nooit zomaar in zijn spullen moest zitten en dat ging gepaard met een enorme woede.
We zijn er later op terug gekomen en vond zijn redernatie onredelijk omdat we op het moment van samenwonen, die spullen moest vernietigen omdat hij met mij is en niet met zijn ex. Hij had het nooit daar moeten liggen, dus hij vroeg daar zelf om. We hadden hierover knallende ruzie en ik voelde mij zeer klein worden.
Een kleine paar maanden verder ging het steeds bergafwaarts met me. De ruzies die we kregen, gingen uiteindelijk over niets. Soms vertelde hij dingen over zijn verleden om later dat weer tegen te spreken. Ik raakte daardoor ook in de war en werd erg onzeker.
Hij vond dat ik eens moest praten met een psycholoog en later kwam er een psychiater aan te pas om mij medicijnen voor te schrijven. Ik raakte alsmaar meer in een diepe put en wist niet meer wat ik voelde. Ik raakte zwanger ondanks dat ik gebruikte maakte van de nuva-ring. Op het moment van vertellen aan mijn man, het eerste wat hij zei: ‘ik wil het kind niet’ (terwijl hij zo vaak huilend heeft vertelt dat ie een kleintje wilde) en belde met de abortuskliniek, zonder dat ik daar wat in had te brengen. Vanaf dat moment raakte ik mezelf volledig kwijt. Ik had het VBOK gebeld en mijn man stelde mij voor een dilemma. Ik moest kiezen tussen hem of het kind. Hij had zo enorm op mij ingepraat en ik koos voor hem.
Het is nu inmiddels twee jaar terug en nog steeds heb ik er verdriet van. Hij/zij had nog rond kunnen lopen en heb het kleintje ook een naamgegeven. Mijn man vond het overdreven en vond dat het kleintje geen naam hoorde te hebben. Na twee jaar, heeft hij ineens gezegd dat ie er ook verdriet om had.
Vanaf zijn jonge leeftijd heeft hij, mijn man, veel relaties gehad. In al zijn relaties, heeft hij de ander naar de psycholoog gestuurd omdat er iets met hen niet goed was. Mijn man is een zeer dominante en heeft een zwaarmoedige persoonlijkheid. In bijzijn van zijn vrienden is hij totaal anders wat mij telkens doet verbazen. Hij is vrolijk en je kan met hem lachen. Als wij met zijn tweeën zijn werkt hij ontzettend hard en doet hij somberder, mailt, belt en sms’t gigantisch veel. Toen ik hem net leerde kennen, was hij een levenslustig, daar is nu helemaal niets van te merken, alleen in bijzijn van zijn vrienden of collega’s.
We gingen een partnerregistratie aan en hebben dit zonder bijzijn van familie of vrienden gedaan, wel met twee getuigen.
Omdat het zo erg slecht met mij ging, ben ik voor drie maanden opgenomen geweest om mij goed te laten begeleiden door psychologen. In die tijd twijfelde ik enorm aan mijn relatie. De ene laatste dag, de dag dat ik werd ontslagen, was ik even thuis. Je mag soms de kliniek (geestelijke gezondheidszorg) verlaten maar als je wel deelneemt aan het programma. Mijn man en ik hadden een gemeenschappelijke computer. Ik ontdekte per toeval dat hij keek naar teensex en had het gevoel dat de grond onder mijn voeten weg werd geslagen. Ik ging naar de kliniek en voelde dat ik aan het doordraaien was. Mijn man, kinderporno? Die middag schreef ik een brief en ben naar huis gegaan om de brief op tafel neer te leggen en heb wat kleren bij elkaar geraapt om elders te slapen. Ik wilde nadenken.
Mijn man liet het er niet bij zitten en kwam mij ‘halen’. Opnieuw werd ik voor het blok gezet: ik ga met hem mee en we blijven bij elkaar of… Ik raakte over mijn toeren heen en wist niet meer wat links of rechts is. Een psycholoog moest aan te pas komen om ons uit elkaar te halen en hij werd naar huis gestuurd.
Mijn man vroeg om vergeving. Ik gaf hem dat en onderhuids maakte ik de verwijten. Ik ging mijn studie afmaken en dat is ook gelukt. Ondertussen hebben veel ruzies gehad en we zijn een keer uit elkaar geweest. We zijn nu bijna drie jaar bij elkaar.
Van het weekend heb ik hem eerlijk vertelt hoe het zit voor mij. Mijn gevoel van houden van is weg. Ik kan op mijn hoofd gaan staan en zeggen dat het anders is, wat dus niet werkt. Relatie therapeute zegt dat gevoel wel af te dwingen is. Dat vind ik onzin.
We zijn een paar weken terug naar Parijs geweest en hebben daar elke dag ruzie gehad. Manlief vertelde dat hij met al zijn exen ruzie had als ze op vakantie gingen.
Vorig jaar zouden we gaan trouwen, dat is voor onbepaalde tijd uitgesteld omdat ik het gewoonweg niet kon. Een half jaar later zijn we uit elkaar gegaan omdat er geen verandering was. Hij werkte enorm hard en ik had het gevoel dat ie mij manipuleerde door alsmaar de problemen die we hebben op mijn bordje te leggen. Nu wilde manlief met mij trouwen en ik heb ‘nee’ gezegd. Voor mij was er onvoldoende vertrouwen.
Op de terugweg van Parijs, zat hij zeven uur lang tegen mij te schreeuwen in de auto over wat ik allemaal fout deed, wat er niet goed was. Ik voelde mij met de minuut kleiner worden en voelde mij opnieuw kwijt raken. Sindsdien weet ik niet meer wat links is of rechts. Ik ben op, letterlijk en figuurlijk. Mijn gevoel ten opzichte van hem is weg, sinds Parijs. Nu zijn we een paar weken verder en ik heb mijn man vertelt dat het ‘klaar’ is voor mij. Hij huilde vreselijk hard, ik kreeg geen medelijden met hem. Ik weet dat ie huilt om mij een schuldgevoel aan te praten. Dat heeft ie vaker gedaan. Ik trap daar niet meer in. Momenteel trekt ie ontzettend veel aan me. Hij zit veel in hotels vanwege zijn werk en ik mis hem niet, soms wel en toch baal ik ervan als hij er is. Dan voel ik mij bedreigd en staat hij in mijn ‘ruimte’.
Momenteel ben ik even een paar dagen bij mijn ouders, even op adem komen. Ik mis hem wel maar wat mis ik? Ik voel dat ik compleet afhankelijk van hem ben en dat is niet wat ik wil. Stiekem droom ik over een ander leven en dat vind ik best eng. Ik voel mij afhankelijk gemaakt en dat voelt rot! Als we samen zijn, doen we vaak wat hij wil en vaak niet wat ik wil.
Gezien zijn reacties, durf ik vaak niet voor mezelf op te komen met wat ik graag wil en laat ik mijn ware ik ook niet zien omdat ik bang voor hem ben.
Eerder schreef ik in een topic over alleen op reis willen gaan. Dat wil mijn man niet. Ik krijg zo vaak de neiging over de daken te willen schreeuwen: ‘laat mij gvd met rust!’. Ik voel als ik met hem ben dat ik gek aan het worden ben. Mijn vriendinnen en vrienden, familie zeggen dat ik voor mezelf moet kiezen. Mijn man zeikt mijn vrienden en familie af. Er is met iedereen wat, ik kan daar zo erg boos over worden, 'kijk eens naar jezelf!' denk ik dan vaak. Ik ben ten einde raad...
Al tijden loop ik tegen bepaalde obstakels aan. Soms krijg ik het gevoel dat ik het juiste heb gedaan en ineens slaat het om, vanwege de angst om alleen te zijn en zelf je leven met bouwstenen opnieuw bouwen naar eigen wens en vorm, hetgeen ook reuze spannend is.
Ik was 22 jaar toen ik mijn man ontmoette. We hadden een gemeenschappelijke deler en dat was dat we beide gegrepen waren door de vurigheid van het geloof, al onderhielden we de geboden van de kerk niet (dat terzijde). Mijn man is tien jaar ouder, heeft al wat relaties achter de rug gehad en dat is voor mij nooit een issue geweest.
We woonden zeer snel al samen en vanaf dat moment begonnen de problemen. Achteraf had ik kunnen redeneren dat ik al weg had moeten gaan. Ik ontdekte naakt foto’s van zijn ex in de servies kast, dat lag in een mapje voor de glazen. Hij was op dat moment een weekje weg vanwege zijn werk. Nietsvermoedend maakte ik dat mapje over en mijn mond viel open van verbazing, ik raakte in paniek en wist niet wat ik moest doen. Niet later had ik hem aan de telefoon en praatte omheen over het incident. Later verweet hij mij dat ik nooit zomaar in zijn spullen moest zitten en dat ging gepaard met een enorme woede.
We zijn er later op terug gekomen en vond zijn redernatie onredelijk omdat we op het moment van samenwonen, die spullen moest vernietigen omdat hij met mij is en niet met zijn ex. Hij had het nooit daar moeten liggen, dus hij vroeg daar zelf om. We hadden hierover knallende ruzie en ik voelde mij zeer klein worden.
Een kleine paar maanden verder ging het steeds bergafwaarts met me. De ruzies die we kregen, gingen uiteindelijk over niets. Soms vertelde hij dingen over zijn verleden om later dat weer tegen te spreken. Ik raakte daardoor ook in de war en werd erg onzeker.
Hij vond dat ik eens moest praten met een psycholoog en later kwam er een psychiater aan te pas om mij medicijnen voor te schrijven. Ik raakte alsmaar meer in een diepe put en wist niet meer wat ik voelde. Ik raakte zwanger ondanks dat ik gebruikte maakte van de nuva-ring. Op het moment van vertellen aan mijn man, het eerste wat hij zei: ‘ik wil het kind niet’ (terwijl hij zo vaak huilend heeft vertelt dat ie een kleintje wilde) en belde met de abortuskliniek, zonder dat ik daar wat in had te brengen. Vanaf dat moment raakte ik mezelf volledig kwijt. Ik had het VBOK gebeld en mijn man stelde mij voor een dilemma. Ik moest kiezen tussen hem of het kind. Hij had zo enorm op mij ingepraat en ik koos voor hem.
Het is nu inmiddels twee jaar terug en nog steeds heb ik er verdriet van. Hij/zij had nog rond kunnen lopen en heb het kleintje ook een naamgegeven. Mijn man vond het overdreven en vond dat het kleintje geen naam hoorde te hebben. Na twee jaar, heeft hij ineens gezegd dat ie er ook verdriet om had.
Vanaf zijn jonge leeftijd heeft hij, mijn man, veel relaties gehad. In al zijn relaties, heeft hij de ander naar de psycholoog gestuurd omdat er iets met hen niet goed was. Mijn man is een zeer dominante en heeft een zwaarmoedige persoonlijkheid. In bijzijn van zijn vrienden is hij totaal anders wat mij telkens doet verbazen. Hij is vrolijk en je kan met hem lachen. Als wij met zijn tweeën zijn werkt hij ontzettend hard en doet hij somberder, mailt, belt en sms’t gigantisch veel. Toen ik hem net leerde kennen, was hij een levenslustig, daar is nu helemaal niets van te merken, alleen in bijzijn van zijn vrienden of collega’s.
We gingen een partnerregistratie aan en hebben dit zonder bijzijn van familie of vrienden gedaan, wel met twee getuigen.
Omdat het zo erg slecht met mij ging, ben ik voor drie maanden opgenomen geweest om mij goed te laten begeleiden door psychologen. In die tijd twijfelde ik enorm aan mijn relatie. De ene laatste dag, de dag dat ik werd ontslagen, was ik even thuis. Je mag soms de kliniek (geestelijke gezondheidszorg) verlaten maar als je wel deelneemt aan het programma. Mijn man en ik hadden een gemeenschappelijke computer. Ik ontdekte per toeval dat hij keek naar teensex en had het gevoel dat de grond onder mijn voeten weg werd geslagen. Ik ging naar de kliniek en voelde dat ik aan het doordraaien was. Mijn man, kinderporno? Die middag schreef ik een brief en ben naar huis gegaan om de brief op tafel neer te leggen en heb wat kleren bij elkaar geraapt om elders te slapen. Ik wilde nadenken.
Mijn man liet het er niet bij zitten en kwam mij ‘halen’. Opnieuw werd ik voor het blok gezet: ik ga met hem mee en we blijven bij elkaar of… Ik raakte over mijn toeren heen en wist niet meer wat links of rechts is. Een psycholoog moest aan te pas komen om ons uit elkaar te halen en hij werd naar huis gestuurd.
Mijn man vroeg om vergeving. Ik gaf hem dat en onderhuids maakte ik de verwijten. Ik ging mijn studie afmaken en dat is ook gelukt. Ondertussen hebben veel ruzies gehad en we zijn een keer uit elkaar geweest. We zijn nu bijna drie jaar bij elkaar.
Van het weekend heb ik hem eerlijk vertelt hoe het zit voor mij. Mijn gevoel van houden van is weg. Ik kan op mijn hoofd gaan staan en zeggen dat het anders is, wat dus niet werkt. Relatie therapeute zegt dat gevoel wel af te dwingen is. Dat vind ik onzin.
We zijn een paar weken terug naar Parijs geweest en hebben daar elke dag ruzie gehad. Manlief vertelde dat hij met al zijn exen ruzie had als ze op vakantie gingen.
Vorig jaar zouden we gaan trouwen, dat is voor onbepaalde tijd uitgesteld omdat ik het gewoonweg niet kon. Een half jaar later zijn we uit elkaar gegaan omdat er geen verandering was. Hij werkte enorm hard en ik had het gevoel dat ie mij manipuleerde door alsmaar de problemen die we hebben op mijn bordje te leggen. Nu wilde manlief met mij trouwen en ik heb ‘nee’ gezegd. Voor mij was er onvoldoende vertrouwen.
Op de terugweg van Parijs, zat hij zeven uur lang tegen mij te schreeuwen in de auto over wat ik allemaal fout deed, wat er niet goed was. Ik voelde mij met de minuut kleiner worden en voelde mij opnieuw kwijt raken. Sindsdien weet ik niet meer wat links is of rechts. Ik ben op, letterlijk en figuurlijk. Mijn gevoel ten opzichte van hem is weg, sinds Parijs. Nu zijn we een paar weken verder en ik heb mijn man vertelt dat het ‘klaar’ is voor mij. Hij huilde vreselijk hard, ik kreeg geen medelijden met hem. Ik weet dat ie huilt om mij een schuldgevoel aan te praten. Dat heeft ie vaker gedaan. Ik trap daar niet meer in. Momenteel trekt ie ontzettend veel aan me. Hij zit veel in hotels vanwege zijn werk en ik mis hem niet, soms wel en toch baal ik ervan als hij er is. Dan voel ik mij bedreigd en staat hij in mijn ‘ruimte’.
Momenteel ben ik even een paar dagen bij mijn ouders, even op adem komen. Ik mis hem wel maar wat mis ik? Ik voel dat ik compleet afhankelijk van hem ben en dat is niet wat ik wil. Stiekem droom ik over een ander leven en dat vind ik best eng. Ik voel mij afhankelijk gemaakt en dat voelt rot! Als we samen zijn, doen we vaak wat hij wil en vaak niet wat ik wil.
Gezien zijn reacties, durf ik vaak niet voor mezelf op te komen met wat ik graag wil en laat ik mijn ware ik ook niet zien omdat ik bang voor hem ben.
Eerder schreef ik in een topic over alleen op reis willen gaan. Dat wil mijn man niet. Ik krijg zo vaak de neiging over de daken te willen schreeuwen: ‘laat mij gvd met rust!’. Ik voel als ik met hem ben dat ik gek aan het worden ben. Mijn vriendinnen en vrienden, familie zeggen dat ik voor mezelf moet kiezen. Mijn man zeikt mijn vrienden en familie af. Er is met iedereen wat, ik kan daar zo erg boos over worden, 'kijk eens naar jezelf!' denk ik dan vaak. Ik ben ten einde raad...
woensdag 13 mei 2009 om 10:23
Helaas ben ik wel getrouwd met hem, voor de wet. We hebben onze partnerregistratie om laten zetten vanwege het trouwen voor de kerk. Dat kerk gebeuren zouden we doen met familie en vrienden en dat is dus niet doorgegaan.
We hebben een koophuis... Het zijn materiële dingen, maar toch... En ja, ik ben blij dat we geen kind samen hebben.
Regie over mijn eigen leven? Dat vind ik erg spannend...
We hebben een koophuis... Het zijn materiële dingen, maar toch... En ja, ik ben blij dat we geen kind samen hebben.
Regie over mijn eigen leven? Dat vind ik erg spannend...
woensdag 13 mei 2009 om 10:31
woensdag 13 mei 2009 om 10:43
Blijf bij m , trouw met m, je bent toch heel erg gelukkig? gewoon niet zo zeuren, meisje, en je handjes dichtknijpen met die fijne leuke vent die je aan de haak hebt geslagen.
waarom zou je blijven. Hoop je op en wonder, dat hij alsnog gaat veranderen in een fijne liefhebbende echtgenoot? Of je gaat weg, of je blijft in deze relatie tot de dood julie scheidt. als jij het anders wilt, zul jij het anders moeten gaan doen. En ja als je al jaren gekleineerd bent, dan is dat eng. Als je eigen mening jarenlang weggedrukt is, dan weet je niet meer hoe het voelt. Ik zou zeggen ga eens lezen en meeschrijven op het topic over ongelijkwaardige relaties. Mssschien vind je daar de kracht om te beseffen dat je een keuze hebt en dat je er dus op dit moment zelf voor kiest om te blijven en je zo te laten behandelen. wat zegt je psycholoog ervan trouwens? Hoe krijgt een vent het voor elkaar om een gezond persoon onder behandeling te laten stellen?
waarom zou je blijven. Hoop je op en wonder, dat hij alsnog gaat veranderen in een fijne liefhebbende echtgenoot? Of je gaat weg, of je blijft in deze relatie tot de dood julie scheidt. als jij het anders wilt, zul jij het anders moeten gaan doen. En ja als je al jaren gekleineerd bent, dan is dat eng. Als je eigen mening jarenlang weggedrukt is, dan weet je niet meer hoe het voelt. Ik zou zeggen ga eens lezen en meeschrijven op het topic over ongelijkwaardige relaties. Mssschien vind je daar de kracht om te beseffen dat je een keuze hebt en dat je er dus op dit moment zelf voor kiest om te blijven en je zo te laten behandelen. wat zegt je psycholoog ervan trouwens? Hoe krijgt een vent het voor elkaar om een gezond persoon onder behandeling te laten stellen?
woensdag 13 mei 2009 om 10:45
quote:Pip_ schreef op 13 mei 2009 @ 10:23:
Helaas ben ik wel getrouwd met hem, voor de wet. We hebben onze partnerregistratie om laten zetten vanwege het trouwen voor de kerk. Dat kerk gebeuren zouden we doen met familie en vrienden en dat is dus niet doorgegaan.
We hebben een koophuis... Het zijn materiële dingen, maar toch... En ja, ik ben blij dat we geen kind samen hebben.
Regie over mijn eigen leven? Dat vind ik erg spannend...Nu ja, het huis verkopen en 'n nieuwe woning vinden is vast lastiger dan de scheiding regelen. 'k Zou er gewoon voor gaan, want hier word je blijkbaar ook niet gelukkig van.
Helaas ben ik wel getrouwd met hem, voor de wet. We hebben onze partnerregistratie om laten zetten vanwege het trouwen voor de kerk. Dat kerk gebeuren zouden we doen met familie en vrienden en dat is dus niet doorgegaan.
We hebben een koophuis... Het zijn materiële dingen, maar toch... En ja, ik ben blij dat we geen kind samen hebben.
Regie over mijn eigen leven? Dat vind ik erg spannend...Nu ja, het huis verkopen en 'n nieuwe woning vinden is vast lastiger dan de scheiding regelen. 'k Zou er gewoon voor gaan, want hier word je blijkbaar ook niet gelukkig van.
woensdag 13 mei 2009 om 10:57
quote:Pip_ schreef op 13 mei 2009 @ 10:24:
Nee, Elmervrouw. Dat wil ik niet. Ik merk van mezelf dat ik alsmaar redenen blijf zoeken om toch te blijven, diep in mij schreeuw/huil ik dat ik weg wil.Nou, noem je redenen dan eens op.
En, nog iets. Natuurlijk is het spannend om de regie over je eigen leven te nemen. Want dan kun je tegengas verwachten van degenen die een meegaander meisje gemakkelijker vonden. Maar in the long way voelt het voor je zelfrespect wel een héél stuk beter. En van tegenwind ga je niet dood.
(Ik spreek uit ervaring.)
Nee, Elmervrouw. Dat wil ik niet. Ik merk van mezelf dat ik alsmaar redenen blijf zoeken om toch te blijven, diep in mij schreeuw/huil ik dat ik weg wil.Nou, noem je redenen dan eens op.
En, nog iets. Natuurlijk is het spannend om de regie over je eigen leven te nemen. Want dan kun je tegengas verwachten van degenen die een meegaander meisje gemakkelijker vonden. Maar in the long way voelt het voor je zelfrespect wel een héél stuk beter. En van tegenwind ga je niet dood.
(Ik spreek uit ervaring.)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 13 mei 2009 om 11:03
Ik heb nog niet 1 reden gelezen die het rechtvaardigt om te blijven. Ik heb na m'n scheiding ook in een financieel dal gezeten maar mèn, wat was ik gelukkig met m'n eigen leventje, helemaal voor mezelf allen. Zelf beslissen wat ik wilde doen, zonder commentaar overal op, zalig!
still crazy after all these years
woensdag 13 mei 2009 om 11:05
Ik mag toch aannemen dat je psychologen en psychiaters ook met je hebben gesproken over de regie in eigen hand nemen? Dat lijkt mij ook de enige goed oplossing voor je.
HIJ hoeft jouw leven niet te controleren. Dat kun je echt ook zelf, al geloof je dat misschien niet op ieder moment ook zelf.
Stel je eens voor dat je zo verder gaat. Hoe sta je er dan over nog drie jaar voor? Word je blij van dat vooruitzicht? Zo ja, blijf dan vooral lekker bij je Kerel. Zo nee, ga ervoor! Tuurlijk zal het niet altijd makkelijk zijn, maar hé welkom in het leven!
HIJ hoeft jouw leven niet te controleren. Dat kun je echt ook zelf, al geloof je dat misschien niet op ieder moment ook zelf.
Stel je eens voor dat je zo verder gaat. Hoe sta je er dan over nog drie jaar voor? Word je blij van dat vooruitzicht? Zo ja, blijf dan vooral lekker bij je Kerel. Zo nee, ga ervoor! Tuurlijk zal het niet altijd makkelijk zijn, maar hé welkom in het leven!
woensdag 13 mei 2009 om 11:21
Er is geen enkele reden om nog terug te gaan naar hem, tenzij je heel graag gepijnigd wordt door je partner.
Maar in al die jaren en therapie is er dan niemand geweest die tegen je gezegd heeft hoe desatreus deze relatie is?
Wanneer je nu terug gaat naar hem (net zoals al die andere keren) dan is het echt eigen verantwoordelijkheid. Jij bent diegene die zich keer op keer weer heel erg slecht laat behandelen.
Ik zie in je posting niets terug dat jij ook maar iets om hem geeft, dus waarom blijven?
Maar in al die jaren en therapie is er dan niemand geweest die tegen je gezegd heeft hoe desatreus deze relatie is?
Wanneer je nu terug gaat naar hem (net zoals al die andere keren) dan is het echt eigen verantwoordelijkheid. Jij bent diegene die zich keer op keer weer heel erg slecht laat behandelen.
Ik zie in je posting niets terug dat jij ook maar iets om hem geeft, dus waarom blijven?
woensdag 13 mei 2009 om 11:52
quote:pom508 schreef op 13 mei 2009 @ 11:21:
Er is geen enkele reden om nog terug te gaan naar hem, tenzij je heel graag gepijnigd wordt door je partner.
Maar in al die jaren en therapie is er dan niemand geweest die tegen je gezegd heeft hoe desatreus deze relatie is?En sterker nog, je bent al jaren in therapie door deze relatie. Nogmaals, snel maken dat je weg komt uit deze situatie.
Er is geen enkele reden om nog terug te gaan naar hem, tenzij je heel graag gepijnigd wordt door je partner.
Maar in al die jaren en therapie is er dan niemand geweest die tegen je gezegd heeft hoe desatreus deze relatie is?En sterker nog, je bent al jaren in therapie door deze relatie. Nogmaals, snel maken dat je weg komt uit deze situatie.
woensdag 13 mei 2009 om 13:07
woensdag 13 mei 2009 om 13:14
quote:return_of_kreng schreef op 13 mei 2009 @ 10:43:
(...) Hoe krijgt een vent het voor elkaar om een gezond persoon onder behandeling te laten stellen?
Die vraag heb ik mijzelf ook eens gesteld. Ik kreeg dat later te horen, toen ik eenmaal onder behandeling was. Ik heb nu anderhalf jaar geen therapie meer en slik ook geen medicijnen, vond dat het tussen mijn oren zat en dat is nog steeds zo.
Het was min of meer vormen naar zijn beeld...
(...) Hoe krijgt een vent het voor elkaar om een gezond persoon onder behandeling te laten stellen?
Die vraag heb ik mijzelf ook eens gesteld. Ik kreeg dat later te horen, toen ik eenmaal onder behandeling was. Ik heb nu anderhalf jaar geen therapie meer en slik ook geen medicijnen, vond dat het tussen mijn oren zat en dat is nog steeds zo.
Het was min of meer vormen naar zijn beeld...
woensdag 13 mei 2009 om 13:18
quote:Pip_ schreef op 13 mei 2009 @ 13:14:
[...]
Die vraag heb ik mijzelf ook eens gesteld. Ik kreeg dat later te horen, toen ik eenmaal onder behandeling was. Ik heb nu anderhalf jaar geen therapie meer en slik ook geen medicijnen, vond dat het tussen mijn oren zat en dat is nog steeds zo.
Het was min of meer vormen naar zijn beeld...
Als jij helemaal in orde was geweest dan had jij dit nooit laten gebeuren en was je er veel eerder uit gestapt. Iemand met eigenwaarde pikt dit namelijk niet. Maar zo heftig en met medicijnen, beetje raar.
Maar goed, natuurlijk een hoop om te verwerken voor de toekomst, maar je zit nu nog midden in je spagettibrei. Wat wil je ermee, wat ga je ermee doen zijn nu belangrijke vragen. Van daaruit kan je geholpen worden. (ook wel door prof en fam/vrienden) In deze situatie eigenlijk niet omdat je hem handhaaft.
[...]
Die vraag heb ik mijzelf ook eens gesteld. Ik kreeg dat later te horen, toen ik eenmaal onder behandeling was. Ik heb nu anderhalf jaar geen therapie meer en slik ook geen medicijnen, vond dat het tussen mijn oren zat en dat is nog steeds zo.
Het was min of meer vormen naar zijn beeld...
Als jij helemaal in orde was geweest dan had jij dit nooit laten gebeuren en was je er veel eerder uit gestapt. Iemand met eigenwaarde pikt dit namelijk niet. Maar zo heftig en met medicijnen, beetje raar.
Maar goed, natuurlijk een hoop om te verwerken voor de toekomst, maar je zit nu nog midden in je spagettibrei. Wat wil je ermee, wat ga je ermee doen zijn nu belangrijke vragen. Van daaruit kan je geholpen worden. (ook wel door prof en fam/vrienden) In deze situatie eigenlijk niet omdat je hem handhaaft.
woensdag 13 mei 2009 om 13:20
quote:pom508 schreef op 13 mei 2009 @ 11:21:
Er is geen enkele reden om nog terug te gaan naar hem, tenzij je heel graag gepijnigd wordt door je partner.
Maar in al die jaren en therapie is er dan niemand geweest die tegen je gezegd heeft hoe desatreus deze relatie is?
Wanneer je nu terug gaat naar hem (net zoals al die andere keren) dan is het echt eigen verantwoordelijkheid. Jij bent diegene die zich keer op keer weer heel erg slecht laat behandelen.
Ik zie in je posting niets terug dat jij ook maar iets om hem geeft, dus waarom blijven?
Klopt, dat vraag ik mijzelf ook af.
De eerste keer dat ik bij hem weg ging, mijn ouders hebben mij geholpen en zeggen nu dat ze dat niet meer doen op de wijze hoe het ging. Wel staan ze achter mijn beslissing en vinden dat ik de keuze zelf moet maken. Ik geef ze daarin gelijk.
Ik houd wel van hem maar dat is meer op broer/zus. De relatie is ook ongelijkwaardig, hij fungeert meer als een vader dan als een partner, komt deels ook dat hij tien jaar ouder is.
Daarnaast voel ik mij totaal niet meer sexueel aangetrokken, sterker nog ik mijd het liever. Hij kan ontzettend lief zijn, doet ook alles voor je als je erom vraagt. Als ik eerlijk ben over wat er is, trekt ie ontzettend aan me, wil constant hand in hand lopen, knuffelen, etc. Ik krijg daar het benauwd van.
Er is geen enkele reden om nog terug te gaan naar hem, tenzij je heel graag gepijnigd wordt door je partner.
Maar in al die jaren en therapie is er dan niemand geweest die tegen je gezegd heeft hoe desatreus deze relatie is?
Wanneer je nu terug gaat naar hem (net zoals al die andere keren) dan is het echt eigen verantwoordelijkheid. Jij bent diegene die zich keer op keer weer heel erg slecht laat behandelen.
Ik zie in je posting niets terug dat jij ook maar iets om hem geeft, dus waarom blijven?
Klopt, dat vraag ik mijzelf ook af.
De eerste keer dat ik bij hem weg ging, mijn ouders hebben mij geholpen en zeggen nu dat ze dat niet meer doen op de wijze hoe het ging. Wel staan ze achter mijn beslissing en vinden dat ik de keuze zelf moet maken. Ik geef ze daarin gelijk.
Ik houd wel van hem maar dat is meer op broer/zus. De relatie is ook ongelijkwaardig, hij fungeert meer als een vader dan als een partner, komt deels ook dat hij tien jaar ouder is.
Daarnaast voel ik mij totaal niet meer sexueel aangetrokken, sterker nog ik mijd het liever. Hij kan ontzettend lief zijn, doet ook alles voor je als je erom vraagt. Als ik eerlijk ben over wat er is, trekt ie ontzettend aan me, wil constant hand in hand lopen, knuffelen, etc. Ik krijg daar het benauwd van.
woensdag 13 mei 2009 om 13:27
quote:domnaiefmutsje schreef op 13 mei 2009 @ 10:31:
Iemand zou jou eens streng toe moeten spreken dat jij verantwoordelijk bent voor JOUW leven. Niet je partner. Wat hij ook doet, JIJ stemt ermee in. Als jij het anders wil, dan zal jij die regie op moeten pakken om het anders te maken.
Dat is eng, dat begrijp ik. Maar wat is het alternatief?
Er is geen alternatief. Ik zal altijd onrustig blijven en ongelukkiger gaan voelen. Het probleem is dat hij zo enorm heftig reageert en allemaal dingen roept: 'ik wil dood' en vervolgens naar mij wijst (logisch ook, ik verbreek de 'verbinding') en vervolgens ook naar hulpmiddelen grijpt zoals de relatie consulente opbellen en vervolgens zitten we bij haar en denk: 'waar is de uitgang'.
Binnenkort hoop ik asap te beginnen aan een weerbaarheidstraining. Als ik voor mezelf op kom krijg ik allemaal verwijten te horen, ben ik opstandig (duh, logisch) en een klein kind.
Iemand zou jou eens streng toe moeten spreken dat jij verantwoordelijk bent voor JOUW leven. Niet je partner. Wat hij ook doet, JIJ stemt ermee in. Als jij het anders wil, dan zal jij die regie op moeten pakken om het anders te maken.
Dat is eng, dat begrijp ik. Maar wat is het alternatief?
Er is geen alternatief. Ik zal altijd onrustig blijven en ongelukkiger gaan voelen. Het probleem is dat hij zo enorm heftig reageert en allemaal dingen roept: 'ik wil dood' en vervolgens naar mij wijst (logisch ook, ik verbreek de 'verbinding') en vervolgens ook naar hulpmiddelen grijpt zoals de relatie consulente opbellen en vervolgens zitten we bij haar en denk: 'waar is de uitgang'.
Binnenkort hoop ik asap te beginnen aan een weerbaarheidstraining. Als ik voor mezelf op kom krijg ik allemaal verwijten te horen, ben ik opstandig (duh, logisch) en een klein kind.
woensdag 13 mei 2009 om 13:28
quote:Eucalypta schreef op 13 mei 2009 @ 11:03:
Ik heb nog niet 1 reden gelezen die het rechtvaardigt om te blijven. Ik heb na m'n scheiding ook in een financieel dal gezeten maar mèn, wat was ik gelukkig met m'n eigen leventje, helemaal voor mezelf allen. Zelf beslissen wat ik wilde doen, zonder commentaar overal op, zalig!Super vrouw!
Ik heb nog niet 1 reden gelezen die het rechtvaardigt om te blijven. Ik heb na m'n scheiding ook in een financieel dal gezeten maar mèn, wat was ik gelukkig met m'n eigen leventje, helemaal voor mezelf allen. Zelf beslissen wat ik wilde doen, zonder commentaar overal op, zalig!Super vrouw!
woensdag 13 mei 2009 om 13:35
quote:Pip_ schreef op 13 mei 2009 @ 13:27:
[...]
Er is geen alternatief. Ik zal altijd onrustig blijven en ongelukkiger gaan voelen. Het probleem is dat hij zo enorm heftig reageert en allemaal dingen roept: 'ik wil dood' en vervolgens naar mij wijst (logisch ook, ik verbreek de 'verbinding') en vervolgens ook naar hulpmiddelen grijpt zoals de relatie consulente opbellen en vervolgens zitten we bij haar en denk: 'waar is de uitgang'.
Binnenkort hoop ik asap te beginnen aan een weerbaarheidstraining. Als ik voor mezelf op kom krijg ik allemaal verwijten te horen, ben ik opstandig (duh, logisch) en een klein kind.
Er is wel een alternatief! Niet zo laten manipuleren door die man. Je bent een volwassen vrouw. Het feit dat hij NIET verantwoordelijk is voor jouw leven, wat hij ook doet, zal nog tot je door moeten dringen denk ik..
Weerbaarheids training is een goed begin.
[...]
Er is geen alternatief. Ik zal altijd onrustig blijven en ongelukkiger gaan voelen. Het probleem is dat hij zo enorm heftig reageert en allemaal dingen roept: 'ik wil dood' en vervolgens naar mij wijst (logisch ook, ik verbreek de 'verbinding') en vervolgens ook naar hulpmiddelen grijpt zoals de relatie consulente opbellen en vervolgens zitten we bij haar en denk: 'waar is de uitgang'.
Binnenkort hoop ik asap te beginnen aan een weerbaarheidstraining. Als ik voor mezelf op kom krijg ik allemaal verwijten te horen, ben ik opstandig (duh, logisch) en een klein kind.
Er is wel een alternatief! Niet zo laten manipuleren door die man. Je bent een volwassen vrouw. Het feit dat hij NIET verantwoordelijk is voor jouw leven, wat hij ook doet, zal nog tot je door moeten dringen denk ik..
Weerbaarheids training is een goed begin.
