Relaties
alle pijlers
Wanneer wordt ik eens wakker?
woensdag 13 mei 2009 om 10:10
Dag allemaal,
Al tijden loop ik tegen bepaalde obstakels aan. Soms krijg ik het gevoel dat ik het juiste heb gedaan en ineens slaat het om, vanwege de angst om alleen te zijn en zelf je leven met bouwstenen opnieuw bouwen naar eigen wens en vorm, hetgeen ook reuze spannend is.
Ik was 22 jaar toen ik mijn man ontmoette. We hadden een gemeenschappelijke deler en dat was dat we beide gegrepen waren door de vurigheid van het geloof, al onderhielden we de geboden van de kerk niet (dat terzijde). Mijn man is tien jaar ouder, heeft al wat relaties achter de rug gehad en dat is voor mij nooit een issue geweest.
We woonden zeer snel al samen en vanaf dat moment begonnen de problemen. Achteraf had ik kunnen redeneren dat ik al weg had moeten gaan. Ik ontdekte naakt foto’s van zijn ex in de servies kast, dat lag in een mapje voor de glazen. Hij was op dat moment een weekje weg vanwege zijn werk. Nietsvermoedend maakte ik dat mapje over en mijn mond viel open van verbazing, ik raakte in paniek en wist niet wat ik moest doen. Niet later had ik hem aan de telefoon en praatte omheen over het incident. Later verweet hij mij dat ik nooit zomaar in zijn spullen moest zitten en dat ging gepaard met een enorme woede.
We zijn er later op terug gekomen en vond zijn redernatie onredelijk omdat we op het moment van samenwonen, die spullen moest vernietigen omdat hij met mij is en niet met zijn ex. Hij had het nooit daar moeten liggen, dus hij vroeg daar zelf om. We hadden hierover knallende ruzie en ik voelde mij zeer klein worden.
Een kleine paar maanden verder ging het steeds bergafwaarts met me. De ruzies die we kregen, gingen uiteindelijk over niets. Soms vertelde hij dingen over zijn verleden om later dat weer tegen te spreken. Ik raakte daardoor ook in de war en werd erg onzeker.
Hij vond dat ik eens moest praten met een psycholoog en later kwam er een psychiater aan te pas om mij medicijnen voor te schrijven. Ik raakte alsmaar meer in een diepe put en wist niet meer wat ik voelde. Ik raakte zwanger ondanks dat ik gebruikte maakte van de nuva-ring. Op het moment van vertellen aan mijn man, het eerste wat hij zei: ‘ik wil het kind niet’ (terwijl hij zo vaak huilend heeft vertelt dat ie een kleintje wilde) en belde met de abortuskliniek, zonder dat ik daar wat in had te brengen. Vanaf dat moment raakte ik mezelf volledig kwijt. Ik had het VBOK gebeld en mijn man stelde mij voor een dilemma. Ik moest kiezen tussen hem of het kind. Hij had zo enorm op mij ingepraat en ik koos voor hem.
Het is nu inmiddels twee jaar terug en nog steeds heb ik er verdriet van. Hij/zij had nog rond kunnen lopen en heb het kleintje ook een naamgegeven. Mijn man vond het overdreven en vond dat het kleintje geen naam hoorde te hebben. Na twee jaar, heeft hij ineens gezegd dat ie er ook verdriet om had.
Vanaf zijn jonge leeftijd heeft hij, mijn man, veel relaties gehad. In al zijn relaties, heeft hij de ander naar de psycholoog gestuurd omdat er iets met hen niet goed was. Mijn man is een zeer dominante en heeft een zwaarmoedige persoonlijkheid. In bijzijn van zijn vrienden is hij totaal anders wat mij telkens doet verbazen. Hij is vrolijk en je kan met hem lachen. Als wij met zijn tweeën zijn werkt hij ontzettend hard en doet hij somberder, mailt, belt en sms’t gigantisch veel. Toen ik hem net leerde kennen, was hij een levenslustig, daar is nu helemaal niets van te merken, alleen in bijzijn van zijn vrienden of collega’s.
We gingen een partnerregistratie aan en hebben dit zonder bijzijn van familie of vrienden gedaan, wel met twee getuigen.
Omdat het zo erg slecht met mij ging, ben ik voor drie maanden opgenomen geweest om mij goed te laten begeleiden door psychologen. In die tijd twijfelde ik enorm aan mijn relatie. De ene laatste dag, de dag dat ik werd ontslagen, was ik even thuis. Je mag soms de kliniek (geestelijke gezondheidszorg) verlaten maar als je wel deelneemt aan het programma. Mijn man en ik hadden een gemeenschappelijke computer. Ik ontdekte per toeval dat hij keek naar teensex en had het gevoel dat de grond onder mijn voeten weg werd geslagen. Ik ging naar de kliniek en voelde dat ik aan het doordraaien was. Mijn man, kinderporno? Die middag schreef ik een brief en ben naar huis gegaan om de brief op tafel neer te leggen en heb wat kleren bij elkaar geraapt om elders te slapen. Ik wilde nadenken.
Mijn man liet het er niet bij zitten en kwam mij ‘halen’. Opnieuw werd ik voor het blok gezet: ik ga met hem mee en we blijven bij elkaar of… Ik raakte over mijn toeren heen en wist niet meer wat links of rechts is. Een psycholoog moest aan te pas komen om ons uit elkaar te halen en hij werd naar huis gestuurd.
Mijn man vroeg om vergeving. Ik gaf hem dat en onderhuids maakte ik de verwijten. Ik ging mijn studie afmaken en dat is ook gelukt. Ondertussen hebben veel ruzies gehad en we zijn een keer uit elkaar geweest. We zijn nu bijna drie jaar bij elkaar.
Van het weekend heb ik hem eerlijk vertelt hoe het zit voor mij. Mijn gevoel van houden van is weg. Ik kan op mijn hoofd gaan staan en zeggen dat het anders is, wat dus niet werkt. Relatie therapeute zegt dat gevoel wel af te dwingen is. Dat vind ik onzin.
We zijn een paar weken terug naar Parijs geweest en hebben daar elke dag ruzie gehad. Manlief vertelde dat hij met al zijn exen ruzie had als ze op vakantie gingen.
Vorig jaar zouden we gaan trouwen, dat is voor onbepaalde tijd uitgesteld omdat ik het gewoonweg niet kon. Een half jaar later zijn we uit elkaar gegaan omdat er geen verandering was. Hij werkte enorm hard en ik had het gevoel dat ie mij manipuleerde door alsmaar de problemen die we hebben op mijn bordje te leggen. Nu wilde manlief met mij trouwen en ik heb ‘nee’ gezegd. Voor mij was er onvoldoende vertrouwen.
Op de terugweg van Parijs, zat hij zeven uur lang tegen mij te schreeuwen in de auto over wat ik allemaal fout deed, wat er niet goed was. Ik voelde mij met de minuut kleiner worden en voelde mij opnieuw kwijt raken. Sindsdien weet ik niet meer wat links is of rechts. Ik ben op, letterlijk en figuurlijk. Mijn gevoel ten opzichte van hem is weg, sinds Parijs. Nu zijn we een paar weken verder en ik heb mijn man vertelt dat het ‘klaar’ is voor mij. Hij huilde vreselijk hard, ik kreeg geen medelijden met hem. Ik weet dat ie huilt om mij een schuldgevoel aan te praten. Dat heeft ie vaker gedaan. Ik trap daar niet meer in. Momenteel trekt ie ontzettend veel aan me. Hij zit veel in hotels vanwege zijn werk en ik mis hem niet, soms wel en toch baal ik ervan als hij er is. Dan voel ik mij bedreigd en staat hij in mijn ‘ruimte’.
Momenteel ben ik even een paar dagen bij mijn ouders, even op adem komen. Ik mis hem wel maar wat mis ik? Ik voel dat ik compleet afhankelijk van hem ben en dat is niet wat ik wil. Stiekem droom ik over een ander leven en dat vind ik best eng. Ik voel mij afhankelijk gemaakt en dat voelt rot! Als we samen zijn, doen we vaak wat hij wil en vaak niet wat ik wil.
Gezien zijn reacties, durf ik vaak niet voor mezelf op te komen met wat ik graag wil en laat ik mijn ware ik ook niet zien omdat ik bang voor hem ben.
Eerder schreef ik in een topic over alleen op reis willen gaan. Dat wil mijn man niet. Ik krijg zo vaak de neiging over de daken te willen schreeuwen: ‘laat mij gvd met rust!’. Ik voel als ik met hem ben dat ik gek aan het worden ben. Mijn vriendinnen en vrienden, familie zeggen dat ik voor mezelf moet kiezen. Mijn man zeikt mijn vrienden en familie af. Er is met iedereen wat, ik kan daar zo erg boos over worden, 'kijk eens naar jezelf!' denk ik dan vaak. Ik ben ten einde raad...
Al tijden loop ik tegen bepaalde obstakels aan. Soms krijg ik het gevoel dat ik het juiste heb gedaan en ineens slaat het om, vanwege de angst om alleen te zijn en zelf je leven met bouwstenen opnieuw bouwen naar eigen wens en vorm, hetgeen ook reuze spannend is.
Ik was 22 jaar toen ik mijn man ontmoette. We hadden een gemeenschappelijke deler en dat was dat we beide gegrepen waren door de vurigheid van het geloof, al onderhielden we de geboden van de kerk niet (dat terzijde). Mijn man is tien jaar ouder, heeft al wat relaties achter de rug gehad en dat is voor mij nooit een issue geweest.
We woonden zeer snel al samen en vanaf dat moment begonnen de problemen. Achteraf had ik kunnen redeneren dat ik al weg had moeten gaan. Ik ontdekte naakt foto’s van zijn ex in de servies kast, dat lag in een mapje voor de glazen. Hij was op dat moment een weekje weg vanwege zijn werk. Nietsvermoedend maakte ik dat mapje over en mijn mond viel open van verbazing, ik raakte in paniek en wist niet wat ik moest doen. Niet later had ik hem aan de telefoon en praatte omheen over het incident. Later verweet hij mij dat ik nooit zomaar in zijn spullen moest zitten en dat ging gepaard met een enorme woede.
We zijn er later op terug gekomen en vond zijn redernatie onredelijk omdat we op het moment van samenwonen, die spullen moest vernietigen omdat hij met mij is en niet met zijn ex. Hij had het nooit daar moeten liggen, dus hij vroeg daar zelf om. We hadden hierover knallende ruzie en ik voelde mij zeer klein worden.
Een kleine paar maanden verder ging het steeds bergafwaarts met me. De ruzies die we kregen, gingen uiteindelijk over niets. Soms vertelde hij dingen over zijn verleden om later dat weer tegen te spreken. Ik raakte daardoor ook in de war en werd erg onzeker.
Hij vond dat ik eens moest praten met een psycholoog en later kwam er een psychiater aan te pas om mij medicijnen voor te schrijven. Ik raakte alsmaar meer in een diepe put en wist niet meer wat ik voelde. Ik raakte zwanger ondanks dat ik gebruikte maakte van de nuva-ring. Op het moment van vertellen aan mijn man, het eerste wat hij zei: ‘ik wil het kind niet’ (terwijl hij zo vaak huilend heeft vertelt dat ie een kleintje wilde) en belde met de abortuskliniek, zonder dat ik daar wat in had te brengen. Vanaf dat moment raakte ik mezelf volledig kwijt. Ik had het VBOK gebeld en mijn man stelde mij voor een dilemma. Ik moest kiezen tussen hem of het kind. Hij had zo enorm op mij ingepraat en ik koos voor hem.
Het is nu inmiddels twee jaar terug en nog steeds heb ik er verdriet van. Hij/zij had nog rond kunnen lopen en heb het kleintje ook een naamgegeven. Mijn man vond het overdreven en vond dat het kleintje geen naam hoorde te hebben. Na twee jaar, heeft hij ineens gezegd dat ie er ook verdriet om had.
Vanaf zijn jonge leeftijd heeft hij, mijn man, veel relaties gehad. In al zijn relaties, heeft hij de ander naar de psycholoog gestuurd omdat er iets met hen niet goed was. Mijn man is een zeer dominante en heeft een zwaarmoedige persoonlijkheid. In bijzijn van zijn vrienden is hij totaal anders wat mij telkens doet verbazen. Hij is vrolijk en je kan met hem lachen. Als wij met zijn tweeën zijn werkt hij ontzettend hard en doet hij somberder, mailt, belt en sms’t gigantisch veel. Toen ik hem net leerde kennen, was hij een levenslustig, daar is nu helemaal niets van te merken, alleen in bijzijn van zijn vrienden of collega’s.
We gingen een partnerregistratie aan en hebben dit zonder bijzijn van familie of vrienden gedaan, wel met twee getuigen.
Omdat het zo erg slecht met mij ging, ben ik voor drie maanden opgenomen geweest om mij goed te laten begeleiden door psychologen. In die tijd twijfelde ik enorm aan mijn relatie. De ene laatste dag, de dag dat ik werd ontslagen, was ik even thuis. Je mag soms de kliniek (geestelijke gezondheidszorg) verlaten maar als je wel deelneemt aan het programma. Mijn man en ik hadden een gemeenschappelijke computer. Ik ontdekte per toeval dat hij keek naar teensex en had het gevoel dat de grond onder mijn voeten weg werd geslagen. Ik ging naar de kliniek en voelde dat ik aan het doordraaien was. Mijn man, kinderporno? Die middag schreef ik een brief en ben naar huis gegaan om de brief op tafel neer te leggen en heb wat kleren bij elkaar geraapt om elders te slapen. Ik wilde nadenken.
Mijn man liet het er niet bij zitten en kwam mij ‘halen’. Opnieuw werd ik voor het blok gezet: ik ga met hem mee en we blijven bij elkaar of… Ik raakte over mijn toeren heen en wist niet meer wat links of rechts is. Een psycholoog moest aan te pas komen om ons uit elkaar te halen en hij werd naar huis gestuurd.
Mijn man vroeg om vergeving. Ik gaf hem dat en onderhuids maakte ik de verwijten. Ik ging mijn studie afmaken en dat is ook gelukt. Ondertussen hebben veel ruzies gehad en we zijn een keer uit elkaar geweest. We zijn nu bijna drie jaar bij elkaar.
Van het weekend heb ik hem eerlijk vertelt hoe het zit voor mij. Mijn gevoel van houden van is weg. Ik kan op mijn hoofd gaan staan en zeggen dat het anders is, wat dus niet werkt. Relatie therapeute zegt dat gevoel wel af te dwingen is. Dat vind ik onzin.
We zijn een paar weken terug naar Parijs geweest en hebben daar elke dag ruzie gehad. Manlief vertelde dat hij met al zijn exen ruzie had als ze op vakantie gingen.
Vorig jaar zouden we gaan trouwen, dat is voor onbepaalde tijd uitgesteld omdat ik het gewoonweg niet kon. Een half jaar later zijn we uit elkaar gegaan omdat er geen verandering was. Hij werkte enorm hard en ik had het gevoel dat ie mij manipuleerde door alsmaar de problemen die we hebben op mijn bordje te leggen. Nu wilde manlief met mij trouwen en ik heb ‘nee’ gezegd. Voor mij was er onvoldoende vertrouwen.
Op de terugweg van Parijs, zat hij zeven uur lang tegen mij te schreeuwen in de auto over wat ik allemaal fout deed, wat er niet goed was. Ik voelde mij met de minuut kleiner worden en voelde mij opnieuw kwijt raken. Sindsdien weet ik niet meer wat links is of rechts. Ik ben op, letterlijk en figuurlijk. Mijn gevoel ten opzichte van hem is weg, sinds Parijs. Nu zijn we een paar weken verder en ik heb mijn man vertelt dat het ‘klaar’ is voor mij. Hij huilde vreselijk hard, ik kreeg geen medelijden met hem. Ik weet dat ie huilt om mij een schuldgevoel aan te praten. Dat heeft ie vaker gedaan. Ik trap daar niet meer in. Momenteel trekt ie ontzettend veel aan me. Hij zit veel in hotels vanwege zijn werk en ik mis hem niet, soms wel en toch baal ik ervan als hij er is. Dan voel ik mij bedreigd en staat hij in mijn ‘ruimte’.
Momenteel ben ik even een paar dagen bij mijn ouders, even op adem komen. Ik mis hem wel maar wat mis ik? Ik voel dat ik compleet afhankelijk van hem ben en dat is niet wat ik wil. Stiekem droom ik over een ander leven en dat vind ik best eng. Ik voel mij afhankelijk gemaakt en dat voelt rot! Als we samen zijn, doen we vaak wat hij wil en vaak niet wat ik wil.
Gezien zijn reacties, durf ik vaak niet voor mezelf op te komen met wat ik graag wil en laat ik mijn ware ik ook niet zien omdat ik bang voor hem ben.
Eerder schreef ik in een topic over alleen op reis willen gaan. Dat wil mijn man niet. Ik krijg zo vaak de neiging over de daken te willen schreeuwen: ‘laat mij gvd met rust!’. Ik voel als ik met hem ben dat ik gek aan het worden ben. Mijn vriendinnen en vrienden, familie zeggen dat ik voor mezelf moet kiezen. Mijn man zeikt mijn vrienden en familie af. Er is met iedereen wat, ik kan daar zo erg boos over worden, 'kijk eens naar jezelf!' denk ik dan vaak. Ik ben ten einde raad...
woensdag 13 mei 2009 om 13:40
Bedankt voor jullie scherpe reacties en vragen. Ik kan daar veel mee .
Voor mijn gevoel draai ik om de hete brei heen. Laatst vroeg ik aan een vriendin of ik 'een plaat voor mijn kop' heb. Ik zie het wel maar wil het niet zien omdat bang ben? Ik weet donders goed wat ik wil.
Een kaartje kopen voor enkeltje vrijheid is zo gedaan. Het probleem is dat ik mijzelf zo erg afhankelijk van heb laten maken, dat is mijn eigen keuze, soms ging ik op pad met m'n moeder/vrienden en hij was continu mij aan het controleren waar ik was wat ik deed en dat ie mij miste. Als we dan samen waren, besteedde hij amper aandacht aan me en was altijd maar aan het mailen of aan zijn werk bezig.
Ik verstop mezelf om mijn eigen gevoel, mijn ware ik, te ontmoeten.
Voor mijn gevoel draai ik om de hete brei heen. Laatst vroeg ik aan een vriendin of ik 'een plaat voor mijn kop' heb. Ik zie het wel maar wil het niet zien omdat bang ben? Ik weet donders goed wat ik wil.
Een kaartje kopen voor enkeltje vrijheid is zo gedaan. Het probleem is dat ik mijzelf zo erg afhankelijk van heb laten maken, dat is mijn eigen keuze, soms ging ik op pad met m'n moeder/vrienden en hij was continu mij aan het controleren waar ik was wat ik deed en dat ie mij miste. Als we dan samen waren, besteedde hij amper aandacht aan me en was altijd maar aan het mailen of aan zijn werk bezig.
Ik verstop mezelf om mijn eigen gevoel, mijn ware ik, te ontmoeten.
woensdag 13 mei 2009 om 13:49
quote:domnaiefmutsje schreef op 13 mei 2009 @ 13:35:
[...]
Er is wel een alternatief! Niet zo laten manipuleren door die man. Je bent een volwassen vrouw. Het feit dat hij NIET verantwoordelijk is voor jouw leven, wat hij ook doet, zal nog tot je door moeten dringen denk ik..
Weerbaarheids training is een goed begin.Je slaat de spijker op z'n kop. Ik moet mij vaak verantwoorden tegenover hem. Hij heeft vaak gezegd dat zich verantwoordelijk voor mij voelt.
[...]
Er is wel een alternatief! Niet zo laten manipuleren door die man. Je bent een volwassen vrouw. Het feit dat hij NIET verantwoordelijk is voor jouw leven, wat hij ook doet, zal nog tot je door moeten dringen denk ik..
Weerbaarheids training is een goed begin.Je slaat de spijker op z'n kop. Ik moet mij vaak verantwoorden tegenover hem. Hij heeft vaak gezegd dat zich verantwoordelijk voor mij voelt.
woensdag 13 mei 2009 om 13:55
Het is zo klaar als een klontje wat jij wil en wat jij nodig hebt. Maar ik krijg de indruk dat het je niet lukt omdat je bang bent jezelf te verliezen. Als je bij hem weggaat ben je alle zekerheden kwijt. Misschien helpt het om de 3 belangrijkste zaken om te overleven op te schrijven (1. huis 2. werk 3. familie, ik noem maar iets, moet je zelf invullen). Zorg voor een 'plan' zodat je dat geregeld hebt. Dus: Weet je waar je een tijdje kunt slapen als je weg bent? Kun je voorzien in je eigen inkomen? Aan wie kun je hulp vragen?
Zorg dus dat jij in je eerste levensbehoeften kunt voorzien. Wanneer je dit afgebakend hebt wordt de stap al gemakkelijker te nemen. En als je nu eens bedenkt over hoe je straks terugkijkt? Denk je dan echt: oh, wat heb ik spijt dat ik bij hem weg ben gegaan! Nee toch zeker?
Succes meid, volg nu even niet je gevoel maar je verstand, want je moet nu in actie komen. Je weet heel goed wat je wilt. Stoppen met denken, maar doen!
Zorg dus dat jij in je eerste levensbehoeften kunt voorzien. Wanneer je dit afgebakend hebt wordt de stap al gemakkelijker te nemen. En als je nu eens bedenkt over hoe je straks terugkijkt? Denk je dan echt: oh, wat heb ik spijt dat ik bij hem weg ben gegaan! Nee toch zeker?
Succes meid, volg nu even niet je gevoel maar je verstand, want je moet nu in actie komen. Je weet heel goed wat je wilt. Stoppen met denken, maar doen!
woensdag 13 mei 2009 om 14:05
Hoi Pip,
Heel herkenbaar verhaal. Ik heb ook zo leuke vent gehad. Helaas je kunt ze niet veranderen, ze willen het misschien zelf wel maar kunnen het niet. Je bent al harstikke wakker als ik je verhaal zo lees. heb je fijne vriendinnen? of ben je ze kwijtgeraakt? zoek ze op. huil bij ze uit. zo'n vent verranderdt je hele manier van denken doen en praten het zal wel even duren voordat je jezelf weer bent. Het heeft mij twee jaar gekost, maar ik ben weer de vrolijke onafhankelijke fransois,
Ga dr voor meid! je bent harstikke goed bezig!
Heel herkenbaar verhaal. Ik heb ook zo leuke vent gehad. Helaas je kunt ze niet veranderen, ze willen het misschien zelf wel maar kunnen het niet. Je bent al harstikke wakker als ik je verhaal zo lees. heb je fijne vriendinnen? of ben je ze kwijtgeraakt? zoek ze op. huil bij ze uit. zo'n vent verranderdt je hele manier van denken doen en praten het zal wel even duren voordat je jezelf weer bent. Het heeft mij twee jaar gekost, maar ik ben weer de vrolijke onafhankelijke fransois,
Ga dr voor meid! je bent harstikke goed bezig!
woensdag 13 mei 2009 om 21:01
Pip, ik zie niet zo goed waarom jij een wake-up call nodig hebt. Je krijgt er elke dag wel duizenden. Overvloed aan alarmbellen. Je laat weerhouden door angst voor hem. Realiseer je je dat je jouw (innerlijke) macht in zijn handen hebt gelegd? Alsof hij met touwjtes aan jouw binnenste vast zit. Neem geen overhaaste beslissingen. Herwin jouw eigen macht weer terug. Dat doe je door je STILLETJES te gedragen en stap voor stap jezelf sterker maakt. Van alles naar hem roepen heeft geen zin. Hou het rustig in de tent voor zover mogelijk en gebruik die relatieve rust om zelf weer sterker te worden. Maar God, meid haal die macht weer terug! Zoek hulp hierbij zonder dat hij hier achter komt, lees boeken over giftige relaties (of google op giftige relaties/foute mannen/moeilijke mensen), er zijn zat tips hoe je hiermee om kunt gaan. Wat je ook doet, besef dat je het voor JEZELF doet en dat het hem geen ene flikker aangaat. Dat deze relatie jou sloopt is duidelijk. Hoe langer je weerloos blijft des te lastiger zal het worden om hier heelhuids uit te stappen. Zie en voel wat hij met je doet en maak werk van jezelf om deze waanzin te stoppen!
