wat moet ik hier nou weer mee...

Vannacht om 2.30; Zoals meer mensen doen, lig ik al ruim een paar uur te slapen, als ik vaag in de verte het geluid van mijn telefoon hoor. Een smsje. Half slapend lees ik het smsje, dat in eerste instantie niet echt doordringt. Ik val weer in slaap, maar heb een beetje een geirriteerd gevoel waardoor ik na een uurtje weer echt wakker word. En dan lees ik nogmaals het smsje:



"Dan heb je een huisgenoot. Eentje die geen aandacht geeft. Morgen ben ik niet meer, morgen is op. Ondanks dat ik zou moeten leven. Slapen is nu geen optie, een zombie zijn wel. Lang leven het niets..Tot ooit mensen...tot ooit!"



Dit is afkomstig van een vriend die de afgelopen tijd een beetje depressieve gevoelens heeft. Hij zit heel diep in zijn liefdesverdriet en komt daar gewoon niet uit. Ook heeft ie enorm veel zelfhaat, wat hij elke zin wel één keer vernoemt.



Ik heb de eerste keer dat ik dit smsje las, blijkbaar wel iets teruggestuurd. Namelijk "wat??".(ik ben behoorlijk adrem idd) De tweede keer besloot ik het nog eventjes te rusten, maar zelf heb ik niet meer goed geslapen. Rond een uurtje of 10 heb ik hem gesmst en gevraagd of alles goed gaat. Geen antwoord. Om 11 wederom en daarna heb ik via msn een vriend van ons beiden aangesproken. Hij is hem nu aan het bellen, maar hij neemt niet op. En zojuist....zojuist zie ik dat ie wel op hyves is geweest.

Maar reactie geven op onze vraag of alles goed gaat, ho maar!



Ik word hier moe van. Ik word moe van dat zwaarmoedige gedoe. Van die smsjes in de nacht en dan dagen geen antwoord geven. Om vervolgens daarna weer gezellige smsjes te sturen als hij is gaan stappen of gewoon zomaar. Dit is namelijk niet de eerste keer. Het lijkt wel op een continue vraag naar aandacht...Maar ik ben zo bang dat als ik het een keer negeer, er dan daadwerkelijk iets gebeurt.



En toch wil ik hem helpen...want hij is me heel dierbaar! Maar wat moet ik hier nou mee??

Nogmaals, dank je wel voor jullie reacties. Erg prettig.



Nu ben ik van nature geen persoon die zich mee laat slepen door het een en ander. Ik werk ook met mensen die dit gedrag vertonen en regelmatig een zm aankondigen. Dan haal ik nonchalant mijn schouders op omdat ik weet dat meer en deel aandachttrekkerij is.



Maar bij hem...Hij is een vriend en op de een of andere manier zie ik hem gewoon die stap zetten. Daarom baart het me gewoon zo'n zorgen. En vooral omdat hij niets doet met het advies hulp te gaan zoeken.



Zijn hyves staat nu vol met depressieve klachten en ik merk dat ik er eigenlijk steeds meer klaar mee ben. Niet met de vriendschap, maar wel met de door hem in mijn schoenen geschoven rol als hulpverlener.



Overigens heeft niemand meer iets van hem gehoord, vanaf vrijdag. Zo apart allemaal...