Relaties
alle pijlers
wat moet ik nu? help!!
dinsdag 22 april 2008 om 12:21
Hallo, ik hoop dat iemand me kan helpen.
Mijn vriendin en ik hebben elkaar 3,5 jaar geleden in het buitenland leren kennen. Helemaal verliefd, holderdebolder etc...
Ze is een buitenlandse, dus de eerste 2,5 jaar hebben we [ook omdat we beide nog studies af moesten maken] op een afstand van elkaar geleefd. Maar we vonden elkaar toch zo de moeite waard en we hielden zoveel van elkaar dat we dit toch in stand konden houden, vaak heen en weer te reizen, msn-en, skype, etc, etc.
Sinds augustus vorig jaar, dus nu zo'n 8 maanden geleden, hebben we besloten hier om te kappen met al dat gereis en eindelijk bij elkaar te gaan wonen. Omdat mijn studie nog iets langer loopt (ben deze zomer klaar), maar zij al klaar was, hebben we besloten dat zij naar Nederland komt.
Dus sinds augustus wonen we echt eindelijk samen. Ikzelf was toen echt helemaal gelukkig.
Alleen loopt het nu erg slecht... Mijn vriendin heeft een fulltime baan, maar op haar werk gaat het erg slecht, ze vindt haar werk niks aan, en komt heel vaak erg somber thuis. Probleem is ook dat ze niet zomaar een andere baan kan vinden. Haar Nederlands is nog niet dermate goed dat ze voor Nederlandstalige functies kan solliciteren. En in de stad waar wij wonen is het aanbod van Engelstalige functies heel erg beperkt.
Dit maakt haar natuurlijk erg machteloos. Daardoor kan ze zich hier ook niet echt thuis voelen, en mist ze daardoor haar familie [ze is best een familiemens] en haar eigen land heel erg.
Ik wou dat ik iets aan deze situatie kan doen, maar weet niet hoe... Deze situatie is nu al een tijdje zo.
Ik weet nog of het hierdoor komt, maar de laatste tijd valt ze erg vaak tegen me uit, en ergert ze zich aan mij. Ze vindt dat ik te weinig met haar praat, over serieuze dingen dan. Het begon [heel simpel] met een discussie over of we op vakantie zullen gaan. Omdat ik mijn situatie na mijn afstuderen deze zomer nog niet goed voor me kan zien [of ik misschien bij mijn afstudeerbedrijf kan blijven werken] en bovendien mijn financiële situatie als [nog] student ook niet erg rooskleurig is, had ik hier ook echt [eerlijk] niet veel bij stilgestaan en over nagedacht. Bovendien is haar werksituatie ook erg onzeker, voelt ze haar niet lekker, maar naar mijn idee zat de kans er ook wel in dat ze deze baan zo zat is dat ze hiermee wil stoppen, of dat ze een andere baan vindt. Mijn redenatie was dan dat (i.v.m. vrije dagen hiervoor opnemen) dit een eventuele vakantie immers nu even niet te plannen is.
Maar zij ziet dit heel anders. Ze vindt dat ik hier meer met haar over had moeten praten. En dus niet alleen hierover, maar ook meer over onze toekomst. Zij is iemand die een heel plaatje of droom in haar hoofd heeft, over zoveel jaar zou ze getrouwd willen zijn, in zoveel jaar kinderen, ze weet ook al hoeveel, 2. In wat voor huis ze wil wonen etc. Ik ben hier veel nuchterder in; ik heb zoiets van: dat kun je nu nog niet plannen, op een gegeven moment voel je wel dat je klaar bent voor deze stap. Bovendien moet de situatie er dan ook klaar voor zijn. Zodat 1 of liefst beide een goede baan heeft/hebben, zodat er stabiliteit is en je ook altijd iets hebt om op terug te vallen. Bovendien kost een trouwerij bv. ook nog eens veel geld.
Wat ik duidelijk wil maken is dat wij dit beide heel anders benaderen. Ik ziet dit veel nuchterder en ook praktischer, en vind ook dat je dit nu nog niet zo [gedetaileerd] kunt plannen als zij wil. Mijn vriendin ziet dit echter alsof ik niet met haar over onze toekomst wil praten, dat ik geen beeld heb van ons beide in de toekomst, ze heeft me zelfs verwijdt dat ik haar niet in mijn toekomst zie. Haar redenatie is, dat als ik haar niet in mijn toekomst zie, dat ik niet zo gemakkelijk zonder haar zou kunnen, en met een ander verder zou gaan. Dit raakt mij echt als ze dit zegt. Ik zie echt wel een toekomst met ons samen, ik wil dolgraag ooit met haar trouwen en kinderen krijgen. Ik hou ontzettend van haar. Ik ben alleen veel te nuchter ingesteld om hier als een romantisch sprookje over te praten, om een gezamenlijke droom van de toekomst te hebben zoals ze dit zelf zegt.
Gister, toen het echt tot een 'explosie' kwam, heeft ze me nog veel meer dingen verwijdt. Dit waren echt dingen over mij als persoon, over mijn karakter, niet alleen maar over vervelende gewoontes ofzo. Ze verwijt me dat ik helemaal geen dromen of doelen in mijn leven heb. Dat ik geen sociaal leven heb. Dat ze voelt alsof ik haar niks terug geef in onze relatie.
Punt is dat ze ook best wel gelijk heeft in veel dingen. Zoals ik hierboven omschreef ben ik niet iemand die leeft volgens dromen en doelen. Ik bekijk mijn/onze situatie zoals deze is, dingen die goed zijn/gaan probeer ik te handhaven, en dingen die slecht gaan of die beter zouden kunnen probeer ik te verbeteren. Ik leef gewoon veel meer in het hier en nu. Ook het andere verwijt, dat ik geen sociaal leven heb, zit wel een kern van waarheid in. Ik ben best een introvert persoon, en maak niet gemakkelijk nieuwe vrienden. Daarnaast hou ik ook niet zo van uitgaan, dus echt veel nieuwe mensen leer ik niet kennen. Ik heb wel een paar echt goede vrienden die ik af en toe zie. Bovendien heb ik bij mijn sportvereniging wel veel contacten.
Maar nogmaals; in deze dingen vind ik dat ze best gelijk heeft. Het probleem is alleen dat ik mij hier niet ongemakkelijk of ontevreden over voel. Dit is wie ik ben, dit ben ik als persoon, zo steek ik in elkaar. Alleen zij kan zich hier helemaal niet bij inleven. Zoals ik eerder schreef voelt ze alsof ze niets [of niet genoeg] terug krijgt in onze relatie. Maar zoals ik het voel, betekent liefde en houden van vaak andere dingen dan zoals ik die zie. Voor haar is plannen maken en doelen stellen; werken aan een gezamelijk toekomstbeeld liefde. Ik haal de liefde juist uit veel kleinere dingen. Dingen die ik [het zal wel geen toeval zijn] vaak juist mis van haar. Dit zijn gewoon echt de kleine dingen. Ik wou dat ze zich bijvoorbeeld eindelijk eens gaat gedragen als vriend-vriendin [stel] in het nabijzijn van haar ouders. Dat ze me in haar gedrag dan erkent als vriendje, niet alleen maar 'een vriend'. Ze heeft me bijvoorbeeld als ik het me goed kan herinneren nog nooit in het bijzijn van haar ouders een kus gegeven, of een knuffel. Dit raakt mij diep, voelt alsof ze me niet erkent tegenover haar ouders. Ik heb dit haar lang geleden ook al verteld, maar haar argument was dat haar ouders hier nu eenmaal niet aan zijn gewend. 'Gelukkig' komt deze situatie niet zo vaak voor omdat haar ouders dus niet in Nederland wonen...
Liefde zit voor mij in dat soort, veel kleinere, dingen. Ik zou zo graag eens willen dat ze, zonder dat ik haar hiervoor moet vragen, eens bij een sportwedstrijd van me komt kijken. Haar argument is dat ze deze sport helemaal niks aan vindt, maar daar gaat het toch niet om? Het gaat er toch om dat je laat zien dat je van die ander houdt, en dat het je [al was het maar een klein beetje] interesseert waar de ander zich mee bezig houdt....
Liefde zit voor mij ook in het knuffelen en vrijen met elkaar. Voor mij voelt het alsof ik het altijd ben die haar moet benaderen, voor een simpele knuffel of kus, of om te vrijen. Zij neemt hierin nooit zelf het initiatief, en dit raakt mij, het voelt alsof ze niet van me houdt of dat ik niet aantrekkelijk voor haar ben. In die 3,5 jaar dat we samen zijn is het 1 keer voorgekomen dat ze zelf min of meer het initiatief nam om te vrijen. Ook hierover ben ik, al in een vrij vroeg stadium, met haar over begonnen. Ik heb verteld dat dit me raakt, en alsof mijn liefde niet beantwoordt wordt. Hier zijn we toen niet echt uitgekomen, ze wist hier eigenlijk geen verklaring over te geven. Resultaat is dat we eigenlijk heel weinig fysiek contact met elkaar hebben, knuffelen soms nog wel, maar vrijen niet. Ik kan het gewoon niet meer opbrengen, dat ik telkens weer het initiatief moet nemen. Op een gegeven moment voel ik mezelf zelfs bijna een viezerik, die zich opdringt, alleen maar voor de sex. Maar hier gaat het juist niet om, het is gevoel dat je van elkaar houdt, dat je elkaar wilt, dat je intiem bent met elkaar. Dit is mijn manier waarop in mijn liefde zo graag beantwoordt zie worden...
Ook heeft ze, zo ervaar ik het, heel erg moeite om ergens haar excuses over aan te bieden. Ze zal nooit eens zeggen, bv. sorry dat ik tegen je schreeuwde, na een discussie. Of sorry dat ik hier niet aan heb gedacht. Na een ruzie of discussie ben ik het altijd die haar weer moet benaderen, voel me op zo'n manier soms een schoothondje, die maar weer bedelend moet terugkomen bij haar om ervoor te zorgen dat de situatie weer gewoon wordt. Op deze manier voel ik mij altijd de schuldige in zulke situaties, zij zal nooit haar zwakheden of fouten tonen en hiervoor haar excuses aanbieden... Elkaar beide kunnen vergeven en dan weer verder kunnen gaan is voor mij ook liefde in een relatie.
Het wordt zo wel een lang verhaal... De kern is denk ik dat we qua persoonlijkheid anders in elkaar steken, en dat we beide liefde in een relatie uit andere dingen halen, en andere dingen belangrijk vindt. Hierdoor begrijpen we elkaar niet. Zij begrijpt niet dat ik [zoals zij het ziet] geen gezamenlijke toekomst voor ons samen zie, en dat ik geen echte doelen of dromen in mijn leven heb. Ik begrijp juist weer niet waarom zij mij haar liefde niet meer kan tonen in deze kleine dingen, waarom ze mij niet als vriendje kan accepteren tegenover haar ouders, waarom ze nooit eens haar excuses ergens voor wil geven, waarom ze niet eens laat zijn dat ze van me houdt door bv. eens bij een sportwedstrijd van mij te komen kijken.
De situatie maakt het ook nog eens extra zwaar. Door haar werk en deze situatie voelt ze zich hier in Nederland helemaal niet thuis. Ze heeft ook aangegeven dat ze vaak verlangt naar huis en er soms wel over denkt om terug te gaan. Ik weet niet hoe ik hiermee om moet gaan, voel me soms schuldig, also het mijn schuld is dat ik haar naar Nederland 'heb gehaald' en in deze situatie heb gebracht. Het maakt het zo extra zwaar... Je kunt bv. niet even een tijdje rust voor jezelf nemen, bijvoorbeeld even een poosje niet bij elkaar leven, om weer wat perspectief te krijgen, en rust in de situatie. De situatie lijkt zo alles of niets te zijn.
Alleen hou ik zo ontzettend veel van haar. Ik wil haar absoluut niet kwijt, maar de situatie is zo slecht en gespannen nu. Ik weet niet hoe het nu verder moet. Maar ik wil haar niet kwijtraken. Ooit 3,5 jaar geleden was het het moeilijkste en dapperste moment van mijzelf in mijn leven, waarin ik haar vertelde dat ik verliefd op haar was. Zo is onze relatie begonnen. Ik hou zoveel van haar, en ben zo dankbaar dat ik haar in mijn leven heb ontmoet. Het is voor mij ook nooit een vraagteken geweest of we de afstand in de eerste periode van onze relatie wel vol zouden kunnen houden. Het was het allemaal meer dan waard, zo ervaar ik het.
Maar ik zie gewoon dat ze erg ongelukkig is op dit moment. Maar de dingen die mij betreffen, die gaan allemaal over mij als persoon, hoe ik ben, mijn zijn. We lijken elkaar op punten gewoon niet te begrijpen. Beide weten niet hoe we nu verder moeten...
Is er iemand die me hierover iets kwijt wil? Ik zou het onzettend waarderen...
Mijn vriendin en ik hebben elkaar 3,5 jaar geleden in het buitenland leren kennen. Helemaal verliefd, holderdebolder etc...
Ze is een buitenlandse, dus de eerste 2,5 jaar hebben we [ook omdat we beide nog studies af moesten maken] op een afstand van elkaar geleefd. Maar we vonden elkaar toch zo de moeite waard en we hielden zoveel van elkaar dat we dit toch in stand konden houden, vaak heen en weer te reizen, msn-en, skype, etc, etc.
Sinds augustus vorig jaar, dus nu zo'n 8 maanden geleden, hebben we besloten hier om te kappen met al dat gereis en eindelijk bij elkaar te gaan wonen. Omdat mijn studie nog iets langer loopt (ben deze zomer klaar), maar zij al klaar was, hebben we besloten dat zij naar Nederland komt.
Dus sinds augustus wonen we echt eindelijk samen. Ikzelf was toen echt helemaal gelukkig.
Alleen loopt het nu erg slecht... Mijn vriendin heeft een fulltime baan, maar op haar werk gaat het erg slecht, ze vindt haar werk niks aan, en komt heel vaak erg somber thuis. Probleem is ook dat ze niet zomaar een andere baan kan vinden. Haar Nederlands is nog niet dermate goed dat ze voor Nederlandstalige functies kan solliciteren. En in de stad waar wij wonen is het aanbod van Engelstalige functies heel erg beperkt.
Dit maakt haar natuurlijk erg machteloos. Daardoor kan ze zich hier ook niet echt thuis voelen, en mist ze daardoor haar familie [ze is best een familiemens] en haar eigen land heel erg.
Ik wou dat ik iets aan deze situatie kan doen, maar weet niet hoe... Deze situatie is nu al een tijdje zo.
Ik weet nog of het hierdoor komt, maar de laatste tijd valt ze erg vaak tegen me uit, en ergert ze zich aan mij. Ze vindt dat ik te weinig met haar praat, over serieuze dingen dan. Het begon [heel simpel] met een discussie over of we op vakantie zullen gaan. Omdat ik mijn situatie na mijn afstuderen deze zomer nog niet goed voor me kan zien [of ik misschien bij mijn afstudeerbedrijf kan blijven werken] en bovendien mijn financiële situatie als [nog] student ook niet erg rooskleurig is, had ik hier ook echt [eerlijk] niet veel bij stilgestaan en over nagedacht. Bovendien is haar werksituatie ook erg onzeker, voelt ze haar niet lekker, maar naar mijn idee zat de kans er ook wel in dat ze deze baan zo zat is dat ze hiermee wil stoppen, of dat ze een andere baan vindt. Mijn redenatie was dan dat (i.v.m. vrije dagen hiervoor opnemen) dit een eventuele vakantie immers nu even niet te plannen is.
Maar zij ziet dit heel anders. Ze vindt dat ik hier meer met haar over had moeten praten. En dus niet alleen hierover, maar ook meer over onze toekomst. Zij is iemand die een heel plaatje of droom in haar hoofd heeft, over zoveel jaar zou ze getrouwd willen zijn, in zoveel jaar kinderen, ze weet ook al hoeveel, 2. In wat voor huis ze wil wonen etc. Ik ben hier veel nuchterder in; ik heb zoiets van: dat kun je nu nog niet plannen, op een gegeven moment voel je wel dat je klaar bent voor deze stap. Bovendien moet de situatie er dan ook klaar voor zijn. Zodat 1 of liefst beide een goede baan heeft/hebben, zodat er stabiliteit is en je ook altijd iets hebt om op terug te vallen. Bovendien kost een trouwerij bv. ook nog eens veel geld.
Wat ik duidelijk wil maken is dat wij dit beide heel anders benaderen. Ik ziet dit veel nuchterder en ook praktischer, en vind ook dat je dit nu nog niet zo [gedetaileerd] kunt plannen als zij wil. Mijn vriendin ziet dit echter alsof ik niet met haar over onze toekomst wil praten, dat ik geen beeld heb van ons beide in de toekomst, ze heeft me zelfs verwijdt dat ik haar niet in mijn toekomst zie. Haar redenatie is, dat als ik haar niet in mijn toekomst zie, dat ik niet zo gemakkelijk zonder haar zou kunnen, en met een ander verder zou gaan. Dit raakt mij echt als ze dit zegt. Ik zie echt wel een toekomst met ons samen, ik wil dolgraag ooit met haar trouwen en kinderen krijgen. Ik hou ontzettend van haar. Ik ben alleen veel te nuchter ingesteld om hier als een romantisch sprookje over te praten, om een gezamenlijke droom van de toekomst te hebben zoals ze dit zelf zegt.
Gister, toen het echt tot een 'explosie' kwam, heeft ze me nog veel meer dingen verwijdt. Dit waren echt dingen over mij als persoon, over mijn karakter, niet alleen maar over vervelende gewoontes ofzo. Ze verwijt me dat ik helemaal geen dromen of doelen in mijn leven heb. Dat ik geen sociaal leven heb. Dat ze voelt alsof ik haar niks terug geef in onze relatie.
Punt is dat ze ook best wel gelijk heeft in veel dingen. Zoals ik hierboven omschreef ben ik niet iemand die leeft volgens dromen en doelen. Ik bekijk mijn/onze situatie zoals deze is, dingen die goed zijn/gaan probeer ik te handhaven, en dingen die slecht gaan of die beter zouden kunnen probeer ik te verbeteren. Ik leef gewoon veel meer in het hier en nu. Ook het andere verwijt, dat ik geen sociaal leven heb, zit wel een kern van waarheid in. Ik ben best een introvert persoon, en maak niet gemakkelijk nieuwe vrienden. Daarnaast hou ik ook niet zo van uitgaan, dus echt veel nieuwe mensen leer ik niet kennen. Ik heb wel een paar echt goede vrienden die ik af en toe zie. Bovendien heb ik bij mijn sportvereniging wel veel contacten.
Maar nogmaals; in deze dingen vind ik dat ze best gelijk heeft. Het probleem is alleen dat ik mij hier niet ongemakkelijk of ontevreden over voel. Dit is wie ik ben, dit ben ik als persoon, zo steek ik in elkaar. Alleen zij kan zich hier helemaal niet bij inleven. Zoals ik eerder schreef voelt ze alsof ze niets [of niet genoeg] terug krijgt in onze relatie. Maar zoals ik het voel, betekent liefde en houden van vaak andere dingen dan zoals ik die zie. Voor haar is plannen maken en doelen stellen; werken aan een gezamelijk toekomstbeeld liefde. Ik haal de liefde juist uit veel kleinere dingen. Dingen die ik [het zal wel geen toeval zijn] vaak juist mis van haar. Dit zijn gewoon echt de kleine dingen. Ik wou dat ze zich bijvoorbeeld eindelijk eens gaat gedragen als vriend-vriendin [stel] in het nabijzijn van haar ouders. Dat ze me in haar gedrag dan erkent als vriendje, niet alleen maar 'een vriend'. Ze heeft me bijvoorbeeld als ik het me goed kan herinneren nog nooit in het bijzijn van haar ouders een kus gegeven, of een knuffel. Dit raakt mij diep, voelt alsof ze me niet erkent tegenover haar ouders. Ik heb dit haar lang geleden ook al verteld, maar haar argument was dat haar ouders hier nu eenmaal niet aan zijn gewend. 'Gelukkig' komt deze situatie niet zo vaak voor omdat haar ouders dus niet in Nederland wonen...
Liefde zit voor mij in dat soort, veel kleinere, dingen. Ik zou zo graag eens willen dat ze, zonder dat ik haar hiervoor moet vragen, eens bij een sportwedstrijd van me komt kijken. Haar argument is dat ze deze sport helemaal niks aan vindt, maar daar gaat het toch niet om? Het gaat er toch om dat je laat zien dat je van die ander houdt, en dat het je [al was het maar een klein beetje] interesseert waar de ander zich mee bezig houdt....
Liefde zit voor mij ook in het knuffelen en vrijen met elkaar. Voor mij voelt het alsof ik het altijd ben die haar moet benaderen, voor een simpele knuffel of kus, of om te vrijen. Zij neemt hierin nooit zelf het initiatief, en dit raakt mij, het voelt alsof ze niet van me houdt of dat ik niet aantrekkelijk voor haar ben. In die 3,5 jaar dat we samen zijn is het 1 keer voorgekomen dat ze zelf min of meer het initiatief nam om te vrijen. Ook hierover ben ik, al in een vrij vroeg stadium, met haar over begonnen. Ik heb verteld dat dit me raakt, en alsof mijn liefde niet beantwoordt wordt. Hier zijn we toen niet echt uitgekomen, ze wist hier eigenlijk geen verklaring over te geven. Resultaat is dat we eigenlijk heel weinig fysiek contact met elkaar hebben, knuffelen soms nog wel, maar vrijen niet. Ik kan het gewoon niet meer opbrengen, dat ik telkens weer het initiatief moet nemen. Op een gegeven moment voel ik mezelf zelfs bijna een viezerik, die zich opdringt, alleen maar voor de sex. Maar hier gaat het juist niet om, het is gevoel dat je van elkaar houdt, dat je elkaar wilt, dat je intiem bent met elkaar. Dit is mijn manier waarop in mijn liefde zo graag beantwoordt zie worden...
Ook heeft ze, zo ervaar ik het, heel erg moeite om ergens haar excuses over aan te bieden. Ze zal nooit eens zeggen, bv. sorry dat ik tegen je schreeuwde, na een discussie. Of sorry dat ik hier niet aan heb gedacht. Na een ruzie of discussie ben ik het altijd die haar weer moet benaderen, voel me op zo'n manier soms een schoothondje, die maar weer bedelend moet terugkomen bij haar om ervoor te zorgen dat de situatie weer gewoon wordt. Op deze manier voel ik mij altijd de schuldige in zulke situaties, zij zal nooit haar zwakheden of fouten tonen en hiervoor haar excuses aanbieden... Elkaar beide kunnen vergeven en dan weer verder kunnen gaan is voor mij ook liefde in een relatie.
Het wordt zo wel een lang verhaal... De kern is denk ik dat we qua persoonlijkheid anders in elkaar steken, en dat we beide liefde in een relatie uit andere dingen halen, en andere dingen belangrijk vindt. Hierdoor begrijpen we elkaar niet. Zij begrijpt niet dat ik [zoals zij het ziet] geen gezamenlijke toekomst voor ons samen zie, en dat ik geen echte doelen of dromen in mijn leven heb. Ik begrijp juist weer niet waarom zij mij haar liefde niet meer kan tonen in deze kleine dingen, waarom ze mij niet als vriendje kan accepteren tegenover haar ouders, waarom ze nooit eens haar excuses ergens voor wil geven, waarom ze niet eens laat zijn dat ze van me houdt door bv. eens bij een sportwedstrijd van mij te komen kijken.
De situatie maakt het ook nog eens extra zwaar. Door haar werk en deze situatie voelt ze zich hier in Nederland helemaal niet thuis. Ze heeft ook aangegeven dat ze vaak verlangt naar huis en er soms wel over denkt om terug te gaan. Ik weet niet hoe ik hiermee om moet gaan, voel me soms schuldig, also het mijn schuld is dat ik haar naar Nederland 'heb gehaald' en in deze situatie heb gebracht. Het maakt het zo extra zwaar... Je kunt bv. niet even een tijdje rust voor jezelf nemen, bijvoorbeeld even een poosje niet bij elkaar leven, om weer wat perspectief te krijgen, en rust in de situatie. De situatie lijkt zo alles of niets te zijn.
Alleen hou ik zo ontzettend veel van haar. Ik wil haar absoluut niet kwijt, maar de situatie is zo slecht en gespannen nu. Ik weet niet hoe het nu verder moet. Maar ik wil haar niet kwijtraken. Ooit 3,5 jaar geleden was het het moeilijkste en dapperste moment van mijzelf in mijn leven, waarin ik haar vertelde dat ik verliefd op haar was. Zo is onze relatie begonnen. Ik hou zoveel van haar, en ben zo dankbaar dat ik haar in mijn leven heb ontmoet. Het is voor mij ook nooit een vraagteken geweest of we de afstand in de eerste periode van onze relatie wel vol zouden kunnen houden. Het was het allemaal meer dan waard, zo ervaar ik het.
Maar ik zie gewoon dat ze erg ongelukkig is op dit moment. Maar de dingen die mij betreffen, die gaan allemaal over mij als persoon, hoe ik ben, mijn zijn. We lijken elkaar op punten gewoon niet te begrijpen. Beide weten niet hoe we nu verder moeten...
Is er iemand die me hierover iets kwijt wil? Ik zou het onzettend waarderen...
dinsdag 22 april 2008 om 12:35
Waarom plannen jullie niet een vakantie naar het land waar ze vandaan komt? Dan kan ze haar familie opzoeken. Of misschien nog beter, laat haar bijvoorbeeld eerst een week alleen gaan, en dan kom jij nog een week na. Misschien dat ze behoefte heeft aan haar familie/vrienden, en misschien ook haar vertrouwde omgeving? Kan ze even 'bijtanken'. Misschien heeft ze nu het gevoel dat ze niks heeft om naar uit te kijken?
Praat er nog eens met haar over, en vraag wat haar behoeftes zijn van dit moment.
Praat er nog eens met haar over, en vraag wat haar behoeftes zijn van dit moment.
dinsdag 22 april 2008 om 13:30
TO, Jij hebt haar helemaal niet naar Nederland 'gehaald'. Dat was gewoon zo besloten, en dat is dan toch haar eigen beslissing geweest? Ze is toch niet tegen haar zin in naar Nl gekomen?
Dat het tegenvalt nu, tsja, da's wat anders. Maar dit vind ik een flauwe beredenering en onterecht, eigenlijk, Shyte. Ik ben voor mijn man naar een ander land verhuisd, en ja, alle begin is moeilijk, de taal, cultuur, gewoontes. Je moet helemaal opnieuw beginnen en dat is niet makkelijk. Maar hallo, dat was mijn beslissing, ik kan nu toch niet gaan piepen dat ik "land stad en familie" heb achtergelaten voor hem? En hem dat kwalijk nemen? Kom op zeg. Dan kan je wel altijd een ander de schuld geven van alles in je leven.
Wel kan TO wellicht wat meer steun kan bieden aan haar en haar integratieproces in Nl, lijkt me wel, gezien zijn verhaal. Want TO wil geen groot sociaal leven, maar hoe leert zij dan vrienden kennen? door thuis voor de tv te zitten met TO? speel jij nlse spelletjes met haar? Is goed voor de taal en cultuur. Weleens naar volendam geweest oid? En Nlse les? Ik sprak hier de taal ook niet, maar man heeft me daarmee goed geholpen en me meteen geintegreerd in zijn vriendenkring, en dat helpt enorm...
Voor de rest, TO, de eerste 2,5 jaar samen was een soort van vakantie liefde dus, en nu sinds september een echte relatie met samenwonen. Da's niet makkelijk want eerder zag je elkaar dus alleen op zijn best. Als je elkaar niet elke dag ziet, maar maar 1 weekend per maand, ga je die twee dagen samen niet lopen miepen over een sok die niet in de wasmand ligt maar ernaast, en als je samenwoont wèl.Nu zie je elkaar altijd, dus ook de minder leuke karaktertrekjes en gewoontes. Jullie moeten aan elkaar wennen + evenwicht vinden.
Maar, als zij vindt dat jij niet genoeg ambitie hebt, geen sociaal persoon bent en het heel erg vindt dat jij alleen in het nù leeft en niet denkt over later, en jij geeft nu al eerlijk toe dat jij gewoon zo in elkaar zit en niet zal veranderen, nou, dan zie ik geen rooskleurige toekomst, want jullie willen gewoon totaal verschillende dingen van elkaar en van het leven.
Misschien kan jij na je afstuderen met haar terugverhuizen naar haar land, en zien of jullie daar wel gelukkig zijn. Als zij hier niet kan aarden (en daar moet jij wel bij helpen..) dan daar proberen?
succes iig
Dat het tegenvalt nu, tsja, da's wat anders. Maar dit vind ik een flauwe beredenering en onterecht, eigenlijk, Shyte. Ik ben voor mijn man naar een ander land verhuisd, en ja, alle begin is moeilijk, de taal, cultuur, gewoontes. Je moet helemaal opnieuw beginnen en dat is niet makkelijk. Maar hallo, dat was mijn beslissing, ik kan nu toch niet gaan piepen dat ik "land stad en familie" heb achtergelaten voor hem? En hem dat kwalijk nemen? Kom op zeg. Dan kan je wel altijd een ander de schuld geven van alles in je leven.
Wel kan TO wellicht wat meer steun kan bieden aan haar en haar integratieproces in Nl, lijkt me wel, gezien zijn verhaal. Want TO wil geen groot sociaal leven, maar hoe leert zij dan vrienden kennen? door thuis voor de tv te zitten met TO? speel jij nlse spelletjes met haar? Is goed voor de taal en cultuur. Weleens naar volendam geweest oid? En Nlse les? Ik sprak hier de taal ook niet, maar man heeft me daarmee goed geholpen en me meteen geintegreerd in zijn vriendenkring, en dat helpt enorm...
Voor de rest, TO, de eerste 2,5 jaar samen was een soort van vakantie liefde dus, en nu sinds september een echte relatie met samenwonen. Da's niet makkelijk want eerder zag je elkaar dus alleen op zijn best. Als je elkaar niet elke dag ziet, maar maar 1 weekend per maand, ga je die twee dagen samen niet lopen miepen over een sok die niet in de wasmand ligt maar ernaast, en als je samenwoont wèl.Nu zie je elkaar altijd, dus ook de minder leuke karaktertrekjes en gewoontes. Jullie moeten aan elkaar wennen + evenwicht vinden.
Maar, als zij vindt dat jij niet genoeg ambitie hebt, geen sociaal persoon bent en het heel erg vindt dat jij alleen in het nù leeft en niet denkt over later, en jij geeft nu al eerlijk toe dat jij gewoon zo in elkaar zit en niet zal veranderen, nou, dan zie ik geen rooskleurige toekomst, want jullie willen gewoon totaal verschillende dingen van elkaar en van het leven.
Misschien kan jij na je afstuderen met haar terugverhuizen naar haar land, en zien of jullie daar wel gelukkig zijn. Als zij hier niet kan aarden (en daar moet jij wel bij helpen..) dan daar proberen?
succes iig
dinsdag 22 april 2008 om 13:42
Anne-julia, tuurlijk is het ook haar keuze geweest om naar Nl te verhuizen. Maar ik kan me goed voorstellen dat ze die keuze heeft gemaakt mede omdat ze denkt een toekomst te hebben met degene waar ze naartoe verhuisd. Als die persoon dan antwoord dat 'je zulke dingen niet kan plannen' kan dit voor haar best overkomen als onverschilligheid.
TO, ik geloof echt dat je om haar geeft, en er graag voor wil werken. Veel praten zou ik zeggen, en zoals Anne-Julia al zegt, help haar mee aan haar integratie proces etc.
Succes.
TO, ik geloof echt dat je om haar geeft, en er graag voor wil werken. Veel praten zou ik zeggen, en zoals Anne-Julia al zegt, help haar mee aan haar integratie proces etc.
Succes.
dinsdag 22 april 2008 om 13:55
Jouw realistische beredenering over de toekomst, kan op haar inderdaad nogal bot en ongeïnteresseerd overkomen. Dat zij denkt: waar doe ik het eigenlijk allemaal voor.
Ik vind het eigenlijk behoorlijk bewonderenswaardig dat ze erin geslaagd is om een baan te vinden (ook al vindt ze er geen hol aan) en dat ze haar best doet om haar draai te vinden.
Wat ze daarbij minimaal nodig heeft, is bevestiging van jouw kant dat ze het goed doet en dat jij jullie liefde centraal stelt.
En wat is er nou zo erg aan sprookjesachtige toekomstdromen? Kun je daar echt niet in mee?
Haar klacht dat jij niet veel vrienden etc. hebt, begrijp ik niet zo goed. Zeker niet als je vertelt dat zij nooit mee wil naar jouw sportclub. Als het haar zou gaan om de sociale contacten die zij zelf op zou kunnen doen via jouw wereldje, waarom houdt zij zich dan zo afzijdig van jouw sportactiviteiten?
Heeft ze zelf wel inmiddels een aantal vrienden gemaakt?
Ik denk gewoon dat ze een beetje eenzaam is en dat ze jou nodig heeft om haar ervan te overtuigen dat jullie toekomst alles gaat brengen wat zij voor ogen heeft.
Ik ben zelf met mijn vakantieliefde getrouwd en we zijn inmiddels 17 jaar samen en hebben 3 kindjes. Dat was niet altijd even makkelijk en was ons zeker niet gelukt als wij niet zo overtuigd waren geweest dat onze liefde stond/staat als een huis. Dat was en is de basis en van daar uit kunnen we alles aan.
Ik vind het eigenlijk behoorlijk bewonderenswaardig dat ze erin geslaagd is om een baan te vinden (ook al vindt ze er geen hol aan) en dat ze haar best doet om haar draai te vinden.
Wat ze daarbij minimaal nodig heeft, is bevestiging van jouw kant dat ze het goed doet en dat jij jullie liefde centraal stelt.
En wat is er nou zo erg aan sprookjesachtige toekomstdromen? Kun je daar echt niet in mee?
Haar klacht dat jij niet veel vrienden etc. hebt, begrijp ik niet zo goed. Zeker niet als je vertelt dat zij nooit mee wil naar jouw sportclub. Als het haar zou gaan om de sociale contacten die zij zelf op zou kunnen doen via jouw wereldje, waarom houdt zij zich dan zo afzijdig van jouw sportactiviteiten?
Heeft ze zelf wel inmiddels een aantal vrienden gemaakt?
Ik denk gewoon dat ze een beetje eenzaam is en dat ze jou nodig heeft om haar ervan te overtuigen dat jullie toekomst alles gaat brengen wat zij voor ogen heeft.
Ik ben zelf met mijn vakantieliefde getrouwd en we zijn inmiddels 17 jaar samen en hebben 3 kindjes. Dat was niet altijd even makkelijk en was ons zeker niet gelukt als wij niet zo overtuigd waren geweest dat onze liefde stond/staat als een huis. Dat was en is de basis en van daar uit kunnen we alles aan.
dinsdag 22 april 2008 om 13:56
Ik herken mij heel erg in de situatie van TO's vriendin. Pas na een tijdtje kom je werkelijk tot de ontdekking hoe ingrijpend het leven in een ander land, in een andere cultuur kan zijn.
Mogelijkheid zou zijn om te kijken om samen na je afstudeeren naar het buitenland te gaan. Of...... om te kijken om een tijd in haar land te leven, maar wat londongirl ook al schrijft, praten, praten, praten.....
jij gelooft maar half hoe zwaar het kan zijn om helemaal opnieuw te moeten beginnen.
Mogelijkheid zou zijn om te kijken om samen na je afstudeeren naar het buitenland te gaan. Of...... om te kijken om een tijd in haar land te leven, maar wat londongirl ook al schrijft, praten, praten, praten.....
jij gelooft maar half hoe zwaar het kan zijn om helemaal opnieuw te moeten beginnen.
dinsdag 22 april 2008 om 14:20
Het klinkt mij ook in de oren alsof ze gewoon niet happy is in NL. Natuurlijk hebben jullie daar allebei een aandeel in, maar er zijn mensen die zich gewoon niet gelukkig voelen in een ander land, zonder familie en vrienden om zich heen.
Mijn ex en ik (beide NL) zijn geemigreerd naar de Alpen, maar hij kon zich ook absoluut niet thuis voelen hier, ook al wilde hij wel. Misschien had ik ook meer mijn best moeten doen om het hem zich hier meer op zijn gemak te laten voelen, maar veel ligt bij en aan de persoon zelf, heb ik toen gemerkt.
Hij wilde niet sporten, een baan buitenshuis zoeken, contacten leggen. Ik wilde dat wel, omdat ik wist dat dat de enige manier van overleven is in een vreemde omgeving. Daarom heb ik ook een baan gezocht en heb ik mensen leren kennen/vrienden gemaakt. Dat heb je nodig in het buitenland.
Ik kan me heel goed voorstellen dat ze niet gelukkig is. Als haar huidige baan haar niet bevalt, kan ze best gaan kijken naar iets anders (ik doe ook iets totaal anders dan wat ik in NL deed), contacten opdoen kan ze in ieder geval via jouw sportclub. Maar dat zijn allemaal dingen die alleen werken als ze er zelf achter staat en als ze zelf actie onderneemt. Het lijkt alsof ze door een soort heimwee lamgeslagen wordt en geen energie meer heeft om moeite te doen om zich in NL thuis te gaan voelen. Heimwee kun je niet veel aan doen, als het zo erg is.
Jullie hebben nu hele andere visies op het geheel. Zij maakt haar wereld heel klein en daar wordt ze niet gelukkiger van. Haar frustraties en ongelukkig voelen, reageert ze af op jou, omdat jij nu eenmaal het dichtst bij staat.
Zoals anderen ook al voorstelden, zijn er opties voor jou in haar land? Is het een idee om te proberen of het daar waar zij vandaan komt, beter zal gaan? Grote kans dat zij zich daar weer prettiger gaat voelen en ze ook weer positiever in jullie relatie kan staan.
Mijn ex en ik (beide NL) zijn geemigreerd naar de Alpen, maar hij kon zich ook absoluut niet thuis voelen hier, ook al wilde hij wel. Misschien had ik ook meer mijn best moeten doen om het hem zich hier meer op zijn gemak te laten voelen, maar veel ligt bij en aan de persoon zelf, heb ik toen gemerkt.
Hij wilde niet sporten, een baan buitenshuis zoeken, contacten leggen. Ik wilde dat wel, omdat ik wist dat dat de enige manier van overleven is in een vreemde omgeving. Daarom heb ik ook een baan gezocht en heb ik mensen leren kennen/vrienden gemaakt. Dat heb je nodig in het buitenland.
Ik kan me heel goed voorstellen dat ze niet gelukkig is. Als haar huidige baan haar niet bevalt, kan ze best gaan kijken naar iets anders (ik doe ook iets totaal anders dan wat ik in NL deed), contacten opdoen kan ze in ieder geval via jouw sportclub. Maar dat zijn allemaal dingen die alleen werken als ze er zelf achter staat en als ze zelf actie onderneemt. Het lijkt alsof ze door een soort heimwee lamgeslagen wordt en geen energie meer heeft om moeite te doen om zich in NL thuis te gaan voelen. Heimwee kun je niet veel aan doen, als het zo erg is.
Jullie hebben nu hele andere visies op het geheel. Zij maakt haar wereld heel klein en daar wordt ze niet gelukkiger van. Haar frustraties en ongelukkig voelen, reageert ze af op jou, omdat jij nu eenmaal het dichtst bij staat.
Zoals anderen ook al voorstelden, zijn er opties voor jou in haar land? Is het een idee om te proberen of het daar waar zij vandaan komt, beter zal gaan? Grote kans dat zij zich daar weer prettiger gaat voelen en ze ook weer positiever in jullie relatie kan staan.
dinsdag 22 april 2008 om 15:06
dinsdag 22 april 2008 om 15:36
TO: ik ben zelf ook geëmigreerd en ik kan je zeggen: het is moeilijk! Ik weet niet waar je vriendin vandaan komt, zelf ben ik 'maar' binnen Europa verhuisd, maar het doet veel met je. Wat voor mij het meeste indruk maakte was hoe ik niet kon tonen wie ik was: altijd ben je de buitenstaander, altijd diegene die de taal niet of moeilijk spreekt. Het maakte van mij in het begin een verlegen, introvert persoon terwijl ik in België de hele tent bijeen kon tetteren bij wijze van spreken. Tel daarbij dat je niet alleen je familie en vrienden mist, maar ook nog eens van nul af aan moet beginnen met nieuwe te maken, plus dat je niet meteen op hetzelfde niveau een baan kan vinden waar je voor gestudeerd hebt in je geboorteland en er hoeft niet veel te gebeuren voor je gefrustreerd raakt en een slechte dag hebt.
Dan moet de persoon die het kortst bij je staat (jij dus) het ontgelden. Wees er maar zeker van dat haar die voetbal of wat dan ook gestolen kan worden op dat moment. Op dat moment heeft ze aan een knuffel en een paar troostende woorden al genoeg (ik iig toch).
Praten jullie veel met mekaar? Ik merk zelf dat het mij enorm goed doet af en toe eens van mijn vriend te horen: 'Ik ben blij dat je naar hier gekomen bent' of 'Hoe voel je je vandaag?' of 'Ik ben trots op je dat je werk hebt gevonden'. Draai en keer het hoe je wil, het is niet dezelfde relatie als wanneer het met een Nederlands meisje zou zijn. En ok, ze heeft er zelf voor gekozen naar NL te komen, maar dat betekent niet dat de frustratie of verwarde gevoelens anders zijn. Dieper ingaan om het hoe en waarom is echt belangrijk.
Je klaagt over dat ze je niet wilt knuffelen waar haar ouders bij zijn.. Misschien is dat niet iets wat in hun kultuur gebeurt? Heb je haar dat al eens gevraagd? Kleine gewoontes hebben soms grote gevolgen en dat vergeet men gauw.
En ivm haar werk: kunnen jullie met 1 inkomen rondkomen een tijdje? Volgt ze Nederlandse les? Misschien kun je een planning maken waar jullie allebei een tijdje hard sparen, waarna zij even kan stoppen met werken en focussen op het Nederlands of zo? Ik stel maar voor... Zulke dingen laten haar ook zien dat je aan jullie toekomst denkt...
En als laatste (god, wat draaf ik weer door, sorry!): probeer je eens voor te stellen als het omgekeerd zou zijn. Mijn vriend verandert ook volledig als we een weekendje naar België komen, verkijk je er niet aan wat een andere omgeving met je doet.
Eerste stap: lang en goed gesprek lijkt me, dan wordt er al veel duidelijk...
Dan moet de persoon die het kortst bij je staat (jij dus) het ontgelden. Wees er maar zeker van dat haar die voetbal of wat dan ook gestolen kan worden op dat moment. Op dat moment heeft ze aan een knuffel en een paar troostende woorden al genoeg (ik iig toch).
Praten jullie veel met mekaar? Ik merk zelf dat het mij enorm goed doet af en toe eens van mijn vriend te horen: 'Ik ben blij dat je naar hier gekomen bent' of 'Hoe voel je je vandaag?' of 'Ik ben trots op je dat je werk hebt gevonden'. Draai en keer het hoe je wil, het is niet dezelfde relatie als wanneer het met een Nederlands meisje zou zijn. En ok, ze heeft er zelf voor gekozen naar NL te komen, maar dat betekent niet dat de frustratie of verwarde gevoelens anders zijn. Dieper ingaan om het hoe en waarom is echt belangrijk.
Je klaagt over dat ze je niet wilt knuffelen waar haar ouders bij zijn.. Misschien is dat niet iets wat in hun kultuur gebeurt? Heb je haar dat al eens gevraagd? Kleine gewoontes hebben soms grote gevolgen en dat vergeet men gauw.
En ivm haar werk: kunnen jullie met 1 inkomen rondkomen een tijdje? Volgt ze Nederlandse les? Misschien kun je een planning maken waar jullie allebei een tijdje hard sparen, waarna zij even kan stoppen met werken en focussen op het Nederlands of zo? Ik stel maar voor... Zulke dingen laten haar ook zien dat je aan jullie toekomst denkt...
En als laatste (god, wat draaf ik weer door, sorry!): probeer je eens voor te stellen als het omgekeerd zou zijn. Mijn vriend verandert ook volledig als we een weekendje naar België komen, verkijk je er niet aan wat een andere omgeving met je doet.
Eerste stap: lang en goed gesprek lijkt me, dan wordt er al veel duidelijk...
