Wat te doen met deze relatie?

Beste allemaal… In elk geval hoop ik dat iemand mijn verhaal leest en zijn of haar advies of mening zou willen geven.
Familie en vrienden durf ik niet meer lasting te vallen. Zij luisteren al lang genoeg naar hetzelfde onderwerp…

Sinds 6 jaar heb ik een relatie. Stormachtig is wel een goede omschrijving.

Ik leerde mijn vriend 6 jaar geleden kennen. Hij heeft 2 kids van wie de moeder met grote regelmaat is opgenomen (psychiatrisch) en hij heeft dus de volledige zorg. Al vroeg in de relatie gaf hij aan extreem onzeker te zijn en eigenlijk continu bevestiging nodig te hebben van mij dat ik voor hem ga.
Tijdens zijn scheiding (die pas laat op gang kwam door alle opnames en in de rechtzaal moest plaats vinden ivm zeggenschap kids) wou ik het zeker voor de kinderen rustig aan doen. Ze moesten hun moeder al vaak missen en hadden stabiliteit nodig.
Mijn vriend dacht daar echter anders over en wilde het tempo juist opvoeren. Hij was te onzeker om me zo weinig te zien. Ik hield dat af, en om de haverklap maakte hij het uit. Om daarna weer contact te zoeken en het vervolgens weer uit te maken etc etc etc...
Toen de scheiding vorm begon te krijgen en het met de kinderen redelijk ging, zijn we met de kids in het weekend leuke dingen gaan doen. Dat was super gezellig (ook ik heb een zoon uit en eerdere relatie). Na zo'n weekend was hij chagrijnig als ik en mijn zoon weer afscheid namen. Ook toen dreigde hij het uit te maken omdat hij te onzeker was om deze relatie vorm te behouden. Uit angst dat de relatie weer verbroken werd ben ik met mijn zoon bij hun ingetrokken maar eigenlijk was ik daar nog niet klaar voor (stom I know)
Met zijn alle in huis was het wennen maar ook gezellig. Hij werkte veel en ik alleen onder schooltijd dus ik ving de kids op en deed het huishouden en kookte. Het verliep prima en we deden veel samen. Alles eigenlijk want hij vond dat werkelijk ALLES samen moest gebeuren. Ook de kinderen diende non stop SAMEN te spelen. Wat ze heel gezellig vonden maar soms met andere vriendjes spelen even zonder stiefbroertje of zusje veroorzaakte ruzie met mijn vriend. Dat voelde erg verstikkend, en ik vond dat erg ver gaan. Die ruzie ging ik echter wel aan omdat ik niet wilde dat mijn zoon zijn vrienden kwijt zou raken. De zoon van mijn vriend zocht continu ruzie met de vrienden van mijn zoon en het ging simpelweg niet samen.

Ik had nog een kinderwens en we gingen op een gegeven moment ervoor om samen nog een kindje te krijgen. Het bleken er 2 te zijn (ziels gelukkig was ik) maar dat was voor hem reden om me naar huis te sturen (mijn huis hadden we aangehouden)…. Dat trok hij niet…. Alles heb ik uit de kast getrokken om hem op andere gedachten te brengen en gelukkig lukte dat. Ik had er wel veel stress van en was vaak verdrietig (ook door de hormonen)…. Na 10 weken kregen we helaas het nieuws dat beide hartjes niet meer klopten. Ik hoef vast niet uit te leggen hoe verdrietig ik toen was. Mijn vriend echter meldde binnen een half uur opgelucht dat zijn moeder het er toch al niet mee eens was en het misschien maar beter was. PERPLEX was ik om zijn reactie! Na een week moest ik naar het ziekenhuis omdat de miskraam maar niet op gang kwam. In de ochtend voor mijn opname in het ziekenhuis deed hij extreem afstandelijk. Keek me niet aan en trok zijn werkkleding aan. Ik vroeg of hij niet mee ging naar het ziekenhuis maar hij was boos.... Omdat ik een paar dagen ziek op bed had gelegen en niet erg vrolijk/aardig bleek te zijn geweest. Ik heb hem gesmeekt mee te gaan maar hij liep boos de deur uit. Een kus of knuffel kon er niet meer vanaf. Ik moest een nachtje extra in het ziekenhuis blijven maar hij is niet geweest. Bij thuiskomst was hij boos en is dat nog lang gebleven. Zo lang dat de situatie er niet beter op werd… we kregen steeds meer ruzie en na een tijdje ben ik met mijn zoon terug naar huis gegaan.

Na een tijdje geen contact zei hij me toch erg te missen. Ik hem ook en voorzichtig herstelde het contact. Hij wilde weer samen wonen omdat we dat toch al deden. Dat voelde voor mij niet goed omdat ik ook zeker de kids niet weer in een onzekere situatie wilde brengen. Wat volgde waren de afgelopen anderhalf jaar waarin we regelmatig leuke dingen deden met de kids. Maar ik wist dat na afloop weer stress zou ontstaan omdat hij te onzeker was voor deze situatie. Hij maakte het dan uit (was daarbij echt gemeen en kwetsend) en niet veel later was er weer contact etc etc etc...
Zo mocht ik in December ineens zijn dochter geen cadeautje meer geven maar zocht hij na haar verjaardag weer contact.

Nou zit ik sinds februari thuis met een behoorlijke burn out. Niet door mijn werk want daar had ik het erg naar mijn zin maar mijn hoofd en lichaam hadden er geen zin meer in.
Ik loop ook bij een psycholoog en heb daar aangegeven in mijn maag te zitten met deze relatie. Heb haar kort verteld wat er allemaal is voorgevallen. Ook mijn reactie op alles….Ik heb erge verlatingsangst (slechte hechting) dus bij dreiging dat het uit zou gaan werd ik al erg verdrietig en deed ik alles om het te herstellen.
Haar reactie was: jeetje wat houdt deze man veel van jou!! En daar ben ik van overtuigd… Ik hou ook erg veel van hem.
Nou heeft hij weer contact gezocht. Ik had me voorgenomen het contact niet meer aan te gaan maar zodra hij voor me staat ben ik om. En de reactie van de psycholoog heeft me ook aan het twijfelen gebracht. Is dit een normale uiting van liefde en houd ik teveel afstand? Volgens de psycholoog heeft hij gewoon bevestiging nodig. Daar zit wat in natuurlijk, maar die bevestiging gaat naar mijn mening 2 kanten op.

Heeft iemand na een moeilijke relatie dit kunnen veranderen dmv relatietherapie?
We kunnen wel praten samen maar een dag later reageert hij alsof we nooit gesproken hebben.
Ik wil zoooooo graag dat relatietherapie de oplossing zou zijn. Ik vraag me alleen af of het werkt.
Als ik het zo terug lees schaam ik me suf. Ik lijk wel een meisje van 16 niet bestand tegen de liefde (ik ben 37) Alleen is het zo dat ik hem mis als we niet samen zijn. De goede tijden zijn waanzinnig fijn alleen duren ze nooit lang.
En ik vraag me wel eens af of het komt omdat ik hem op afstand hou. Voor mijn gevoel komt dat door dat hij het continu uit maakt. Maar misschien is het wel andersom…


Hoe dan ook…. Me over mijn schaamte heen gezet want ik zit met mijn handen in het haar….
Ik heb geprobeerd een paar situaties te omschrijven en ben benieuwd of iemand ervaring heeft met zo'n situatie en relatie therapie.

Ik waardeer het ECHT heel erg dat je de moeite neemt om te reageren. Alle reacties zijn erg confronterend maar enorm waar. Ik had het idee een zo goed mogelijke moeder te zijn voor mijn zoon maar ik kom niet eens in de buurt. Ineens besef je dat je het net zo beroerd als je eigen ouders doet. Dat is wel even met de neus op de feiten en dat is hoog nodig. De psycholoog was in overleg met school omdat hij zich moeilijk concentreert maar ook dat komt door de situatie en is dus ook door mij in stand gehouden.

MissMaran schreef: ↑

22-05-2019 12:08

Het is toch gek dat je kind naar een psycholoog moet omdat volwassenen hem in een stressvolle gezinssituatie hebben gezet, dat is toch de omgekeerde wereld, ik hoop ook dat je bij de juiste psycholoog komt en de juiste keuzes leert maken nu je je zoon nog thuis hebt.
Als ie later vraagt mam waarom moesten we vroeger in zo'n situatie leven met al die problemen, dan kun je niet aankomen met ik was te zwak om de juiste keuze te maken..
Dat kan niet, zo'n dooddoener kun je er niet achteraf nog eens bovenop gooien.

Ik denk dat je daar wel gelijk in hebt. Ik zocht de bevestiging en ook hulp om de keuze te maken dit voor goed te beïndigen.
Ik heb me suf gegoogled en hoewel ik mega veel herken in gaslightig en ook (verborgen) narcistisch gedrag is er een deel van mezelf die dat soort gedrag gewoon niet aan iemand kon toedichten. We wonen al een tijdje weer thuis gelukkig….

Bloem1970 schreef: ↑

22-05-2019 11:56

Eigenlijk ben je naar de psycholoog gegaan om te horen dat je uit deze relatie moet stappen, logisch dat je dan wankelt van het tegenovergestelde antwoord.
Een andere psych is dan een goede volgende actie, want dit klinkt zoooo ongezond. Zowel relatie, man als psych.
En dat je aan je zelf twijfelt is gezien je achtergrond en relatie niet zo raar, het om de haverklap uitmaken is een bizarre vorm van manipulatie waardoor je juist aan jezelf gaat twijfelen. Misschien eens googlen op gaslightning.
Check je denkpatronen hier gerust, je voelt het echt wel goed aan dat dit slecht voor je is. Heb je je eigen huis nog? Terug daar naar toe en veel afstand houden van deze man.

Nee ik begin inderdaad in te zien dat hij absoluut niet op de eerste plaats komt. Absoluut wel in mijn gevoel voor hem maar verder lijken mijn prioriteiten een beetje zoek inderdaad. Erg fijn om met mijn neus op de feiten gedrukt te worden! Ik klink er zwak als ik alles zo terug lees en daar schaam ik me erg voor. Vooral naar mijn zoon toe. Bedankt voor je reactie!

pamelacourson schreef: ↑

22-05-2019 12:25

De situatie was en is blijkbaar zo erg dat jouw zoon een psycholoog nodig heeft en nóg blijf je bij die kerel?! Echt, je zoon zou op de eerste plaats moeten staan en dat staat hij absoluut niet. Je hebt wel een psycholoog nodig, maar niet om bij hem weg te gaan. Dat kun je namelijk gewoon nu meteen doen. Denk aan je kind en ook zeker aan jezelf, anders eindig jij misschien ook wel zoals zijn ex. Die man is niet goed voor jou!

Nee ze komt op mij over als een zeer competent psycholoog. En dat waren serieus haar woorden. Niet verdraaid…. Daardoor ontstond mijn verwarring….. En was ik opzoek naar meningen van mensen buiten de situatie. De psych staat er toch ook buiten.

Hatchi schreef: ↑

22-05-2019 12:31

Heeft die psycholoog van jou het diploma gejat? Wat een achterlijk persoon is dat. Of heb je de woorden van je psycholoog vertaald in je eigen voordeel en is de werkelijkheid compleet anders?

Nou dat moet zeker! Met google probeerde ik de situatie te begrijpen…. Onnodige inspanning want dit moet inderdaad gewoon stoppen.

Hatchi schreef: ↑

22-05-2019 12:38

Wat denk je nou met Google te bereiken? Besef je wel dat het probleem ook in jou zit en niet alleen in die ander? Ook de oplossing zit in jezelf. En je hebt niet iemand nodig om deze relatie te beëindigen. Je moet jezelf eens streng toespreken en gewoon de stap maken. Hang toch niet zo aan die psycholoog. Jij bent zelf verantwoordelijk voor je leven, niet die psycholoog.

Allemaal super bedankt voor jullie reacties! Ik zat er gisteren tijdens het plaatsen van deze topic behoorlijk doorheen. De reacties van buitenstaanders die recht voor zijn raap zijn had ik denk ik even nodig. De relatietherapie werd geopperd door de psycholoog. Dat heb ik zelf niet bedacht. En of ze dat nu zei om bij mij een reactie teweeg te brengen of niet, het heeft inderdaad wel effect gehad. En hoe...
Alle reacties hebben me gesterkt in mijn beslissing er een eind aan te breien. Dat ik daar hulp bij nodig heb is duidelijk want het valt me zwaar. Maar het is inderdaad een kwestie van doen. Ik ben vooral bezig geweest te begrijpen hoe of wat er gebeurd is maar dat doet er absoluut niet toe. Het is ook bijna niet te snappen. Fijn dat hier mijn ogen daarvoor geopend zijn.
ik ben net lekker uit eten geweest met mijn zoon en we hebben een weekendje weg gepland met zijn twee. Daarmee maak ik alles nog niet goed naar hem toe maar het is een begin hoop ik naar rust en stabiliteit voor mijn kleine man.
Nogmaals bedankt voor jullie reacties. Hoe zwak ik overkom besef ik me heel goed maar ik voelde me enorm gehoord en alle antwoorden en tips hebben de boel echt verhelderd voor me.