Relaties
alle pijlers
Wat te doen met deze relatie?
dinsdag 21 mei 2019 23:44
Beste allemaal… In elk geval hoop ik dat iemand mijn verhaal leest en zijn of haar advies of mening zou willen geven.
Familie en vrienden durf ik niet meer lasting te vallen. Zij luisteren al lang genoeg naar hetzelfde onderwerp…
Sinds 6 jaar heb ik een relatie. Stormachtig is wel een goede omschrijving.
Ik leerde mijn vriend 6 jaar geleden kennen. Hij heeft 2 kids van wie de moeder met grote regelmaat is opgenomen (psychiatrisch) en hij heeft dus de volledige zorg. Al vroeg in de relatie gaf hij aan extreem onzeker te zijn en eigenlijk continu bevestiging nodig te hebben van mij dat ik voor hem ga.
Tijdens zijn scheiding (die pas laat op gang kwam door alle opnames en in de rechtzaal moest plaats vinden ivm zeggenschap kids) wou ik het zeker voor de kinderen rustig aan doen. Ze moesten hun moeder al vaak missen en hadden stabiliteit nodig.
Mijn vriend dacht daar echter anders over en wilde het tempo juist opvoeren. Hij was te onzeker om me zo weinig te zien. Ik hield dat af, en om de haverklap maakte hij het uit. Om daarna weer contact te zoeken en het vervolgens weer uit te maken etc etc etc...
Toen de scheiding vorm begon te krijgen en het met de kinderen redelijk ging, zijn we met de kids in het weekend leuke dingen gaan doen. Dat was super gezellig (ook ik heb een zoon uit en eerdere relatie). Na zo'n weekend was hij chagrijnig als ik en mijn zoon weer afscheid namen. Ook toen dreigde hij het uit te maken omdat hij te onzeker was om deze relatie vorm te behouden. Uit angst dat de relatie weer verbroken werd ben ik met mijn zoon bij hun ingetrokken maar eigenlijk was ik daar nog niet klaar voor (stom I know)
Met zijn alle in huis was het wennen maar ook gezellig. Hij werkte veel en ik alleen onder schooltijd dus ik ving de kids op en deed het huishouden en kookte. Het verliep prima en we deden veel samen. Alles eigenlijk want hij vond dat werkelijk ALLES samen moest gebeuren. Ook de kinderen diende non stop SAMEN te spelen. Wat ze heel gezellig vonden maar soms met andere vriendjes spelen even zonder stiefbroertje of zusje veroorzaakte ruzie met mijn vriend. Dat voelde erg verstikkend, en ik vond dat erg ver gaan. Die ruzie ging ik echter wel aan omdat ik niet wilde dat mijn zoon zijn vrienden kwijt zou raken. De zoon van mijn vriend zocht continu ruzie met de vrienden van mijn zoon en het ging simpelweg niet samen.
Ik had nog een kinderwens en we gingen op een gegeven moment ervoor om samen nog een kindje te krijgen. Het bleken er 2 te zijn (ziels gelukkig was ik) maar dat was voor hem reden om me naar huis te sturen (mijn huis hadden we aangehouden)…. Dat trok hij niet…. Alles heb ik uit de kast getrokken om hem op andere gedachten te brengen en gelukkig lukte dat. Ik had er wel veel stress van en was vaak verdrietig (ook door de hormonen)…. Na 10 weken kregen we helaas het nieuws dat beide hartjes niet meer klopten. Ik hoef vast niet uit te leggen hoe verdrietig ik toen was. Mijn vriend echter meldde binnen een half uur opgelucht dat zijn moeder het er toch al niet mee eens was en het misschien maar beter was. PERPLEX was ik om zijn reactie! Na een week moest ik naar het ziekenhuis omdat de miskraam maar niet op gang kwam. In de ochtend voor mijn opname in het ziekenhuis deed hij extreem afstandelijk. Keek me niet aan en trok zijn werkkleding aan. Ik vroeg of hij niet mee ging naar het ziekenhuis maar hij was boos.... Omdat ik een paar dagen ziek op bed had gelegen en niet erg vrolijk/aardig bleek te zijn geweest. Ik heb hem gesmeekt mee te gaan maar hij liep boos de deur uit. Een kus of knuffel kon er niet meer vanaf. Ik moest een nachtje extra in het ziekenhuis blijven maar hij is niet geweest. Bij thuiskomst was hij boos en is dat nog lang gebleven. Zo lang dat de situatie er niet beter op werd… we kregen steeds meer ruzie en na een tijdje ben ik met mijn zoon terug naar huis gegaan.
Na een tijdje geen contact zei hij me toch erg te missen. Ik hem ook en voorzichtig herstelde het contact. Hij wilde weer samen wonen omdat we dat toch al deden. Dat voelde voor mij niet goed omdat ik ook zeker de kids niet weer in een onzekere situatie wilde brengen. Wat volgde waren de afgelopen anderhalf jaar waarin we regelmatig leuke dingen deden met de kids. Maar ik wist dat na afloop weer stress zou ontstaan omdat hij te onzeker was voor deze situatie. Hij maakte het dan uit (was daarbij echt gemeen en kwetsend) en niet veel later was er weer contact etc etc etc...
Zo mocht ik in December ineens zijn dochter geen cadeautje meer geven maar zocht hij na haar verjaardag weer contact.
Nou zit ik sinds februari thuis met een behoorlijke burn out. Niet door mijn werk want daar had ik het erg naar mijn zin maar mijn hoofd en lichaam hadden er geen zin meer in.
Ik loop ook bij een psycholoog en heb daar aangegeven in mijn maag te zitten met deze relatie. Heb haar kort verteld wat er allemaal is voorgevallen. Ook mijn reactie op alles….Ik heb erge verlatingsangst (slechte hechting) dus bij dreiging dat het uit zou gaan werd ik al erg verdrietig en deed ik alles om het te herstellen.
Haar reactie was: jeetje wat houdt deze man veel van jou!! En daar ben ik van overtuigd… Ik hou ook erg veel van hem.
Nou heeft hij weer contact gezocht. Ik had me voorgenomen het contact niet meer aan te gaan maar zodra hij voor me staat ben ik om. En de reactie van de psycholoog heeft me ook aan het twijfelen gebracht. Is dit een normale uiting van liefde en houd ik teveel afstand? Volgens de psycholoog heeft hij gewoon bevestiging nodig. Daar zit wat in natuurlijk, maar die bevestiging gaat naar mijn mening 2 kanten op.
Heeft iemand na een moeilijke relatie dit kunnen veranderen dmv relatietherapie?
We kunnen wel praten samen maar een dag later reageert hij alsof we nooit gesproken hebben.
Ik wil zoooooo graag dat relatietherapie de oplossing zou zijn. Ik vraag me alleen af of het werkt.
Als ik het zo terug lees schaam ik me suf. Ik lijk wel een meisje van 16 niet bestand tegen de liefde (ik ben 37) Alleen is het zo dat ik hem mis als we niet samen zijn. De goede tijden zijn waanzinnig fijn alleen duren ze nooit lang.
En ik vraag me wel eens af of het komt omdat ik hem op afstand hou. Voor mijn gevoel komt dat door dat hij het continu uit maakt. Maar misschien is het wel andersom…
Hoe dan ook…. Me over mijn schaamte heen gezet want ik zit met mijn handen in het haar….
Ik heb geprobeerd een paar situaties te omschrijven en ben benieuwd of iemand ervaring heeft met zo'n situatie en relatie therapie.
Familie en vrienden durf ik niet meer lasting te vallen. Zij luisteren al lang genoeg naar hetzelfde onderwerp…
Sinds 6 jaar heb ik een relatie. Stormachtig is wel een goede omschrijving.
Ik leerde mijn vriend 6 jaar geleden kennen. Hij heeft 2 kids van wie de moeder met grote regelmaat is opgenomen (psychiatrisch) en hij heeft dus de volledige zorg. Al vroeg in de relatie gaf hij aan extreem onzeker te zijn en eigenlijk continu bevestiging nodig te hebben van mij dat ik voor hem ga.
Tijdens zijn scheiding (die pas laat op gang kwam door alle opnames en in de rechtzaal moest plaats vinden ivm zeggenschap kids) wou ik het zeker voor de kinderen rustig aan doen. Ze moesten hun moeder al vaak missen en hadden stabiliteit nodig.
Mijn vriend dacht daar echter anders over en wilde het tempo juist opvoeren. Hij was te onzeker om me zo weinig te zien. Ik hield dat af, en om de haverklap maakte hij het uit. Om daarna weer contact te zoeken en het vervolgens weer uit te maken etc etc etc...
Toen de scheiding vorm begon te krijgen en het met de kinderen redelijk ging, zijn we met de kids in het weekend leuke dingen gaan doen. Dat was super gezellig (ook ik heb een zoon uit en eerdere relatie). Na zo'n weekend was hij chagrijnig als ik en mijn zoon weer afscheid namen. Ook toen dreigde hij het uit te maken omdat hij te onzeker was om deze relatie vorm te behouden. Uit angst dat de relatie weer verbroken werd ben ik met mijn zoon bij hun ingetrokken maar eigenlijk was ik daar nog niet klaar voor (stom I know)
Met zijn alle in huis was het wennen maar ook gezellig. Hij werkte veel en ik alleen onder schooltijd dus ik ving de kids op en deed het huishouden en kookte. Het verliep prima en we deden veel samen. Alles eigenlijk want hij vond dat werkelijk ALLES samen moest gebeuren. Ook de kinderen diende non stop SAMEN te spelen. Wat ze heel gezellig vonden maar soms met andere vriendjes spelen even zonder stiefbroertje of zusje veroorzaakte ruzie met mijn vriend. Dat voelde erg verstikkend, en ik vond dat erg ver gaan. Die ruzie ging ik echter wel aan omdat ik niet wilde dat mijn zoon zijn vrienden kwijt zou raken. De zoon van mijn vriend zocht continu ruzie met de vrienden van mijn zoon en het ging simpelweg niet samen.
Ik had nog een kinderwens en we gingen op een gegeven moment ervoor om samen nog een kindje te krijgen. Het bleken er 2 te zijn (ziels gelukkig was ik) maar dat was voor hem reden om me naar huis te sturen (mijn huis hadden we aangehouden)…. Dat trok hij niet…. Alles heb ik uit de kast getrokken om hem op andere gedachten te brengen en gelukkig lukte dat. Ik had er wel veel stress van en was vaak verdrietig (ook door de hormonen)…. Na 10 weken kregen we helaas het nieuws dat beide hartjes niet meer klopten. Ik hoef vast niet uit te leggen hoe verdrietig ik toen was. Mijn vriend echter meldde binnen een half uur opgelucht dat zijn moeder het er toch al niet mee eens was en het misschien maar beter was. PERPLEX was ik om zijn reactie! Na een week moest ik naar het ziekenhuis omdat de miskraam maar niet op gang kwam. In de ochtend voor mijn opname in het ziekenhuis deed hij extreem afstandelijk. Keek me niet aan en trok zijn werkkleding aan. Ik vroeg of hij niet mee ging naar het ziekenhuis maar hij was boos.... Omdat ik een paar dagen ziek op bed had gelegen en niet erg vrolijk/aardig bleek te zijn geweest. Ik heb hem gesmeekt mee te gaan maar hij liep boos de deur uit. Een kus of knuffel kon er niet meer vanaf. Ik moest een nachtje extra in het ziekenhuis blijven maar hij is niet geweest. Bij thuiskomst was hij boos en is dat nog lang gebleven. Zo lang dat de situatie er niet beter op werd… we kregen steeds meer ruzie en na een tijdje ben ik met mijn zoon terug naar huis gegaan.
Na een tijdje geen contact zei hij me toch erg te missen. Ik hem ook en voorzichtig herstelde het contact. Hij wilde weer samen wonen omdat we dat toch al deden. Dat voelde voor mij niet goed omdat ik ook zeker de kids niet weer in een onzekere situatie wilde brengen. Wat volgde waren de afgelopen anderhalf jaar waarin we regelmatig leuke dingen deden met de kids. Maar ik wist dat na afloop weer stress zou ontstaan omdat hij te onzeker was voor deze situatie. Hij maakte het dan uit (was daarbij echt gemeen en kwetsend) en niet veel later was er weer contact etc etc etc...
Zo mocht ik in December ineens zijn dochter geen cadeautje meer geven maar zocht hij na haar verjaardag weer contact.
Nou zit ik sinds februari thuis met een behoorlijke burn out. Niet door mijn werk want daar had ik het erg naar mijn zin maar mijn hoofd en lichaam hadden er geen zin meer in.
Ik loop ook bij een psycholoog en heb daar aangegeven in mijn maag te zitten met deze relatie. Heb haar kort verteld wat er allemaal is voorgevallen. Ook mijn reactie op alles….Ik heb erge verlatingsangst (slechte hechting) dus bij dreiging dat het uit zou gaan werd ik al erg verdrietig en deed ik alles om het te herstellen.
Haar reactie was: jeetje wat houdt deze man veel van jou!! En daar ben ik van overtuigd… Ik hou ook erg veel van hem.
Nou heeft hij weer contact gezocht. Ik had me voorgenomen het contact niet meer aan te gaan maar zodra hij voor me staat ben ik om. En de reactie van de psycholoog heeft me ook aan het twijfelen gebracht. Is dit een normale uiting van liefde en houd ik teveel afstand? Volgens de psycholoog heeft hij gewoon bevestiging nodig. Daar zit wat in natuurlijk, maar die bevestiging gaat naar mijn mening 2 kanten op.
Heeft iemand na een moeilijke relatie dit kunnen veranderen dmv relatietherapie?
We kunnen wel praten samen maar een dag later reageert hij alsof we nooit gesproken hebben.
Ik wil zoooooo graag dat relatietherapie de oplossing zou zijn. Ik vraag me alleen af of het werkt.
Als ik het zo terug lees schaam ik me suf. Ik lijk wel een meisje van 16 niet bestand tegen de liefde (ik ben 37) Alleen is het zo dat ik hem mis als we niet samen zijn. De goede tijden zijn waanzinnig fijn alleen duren ze nooit lang.
En ik vraag me wel eens af of het komt omdat ik hem op afstand hou. Voor mijn gevoel komt dat door dat hij het continu uit maakt. Maar misschien is het wel andersom…
Hoe dan ook…. Me over mijn schaamte heen gezet want ik zit met mijn handen in het haar….
Ik heb geprobeerd een paar situaties te omschrijven en ben benieuwd of iemand ervaring heeft met zo'n situatie en relatie therapie.
woensdag 22 mei 2019 01:20
woensdag 22 mei 2019 01:23
Flauwe reactie. Ze waren al uit elkaar, maar de scheiding was nog niet rond. Dat is toch niet zo vreemd?Marigold1986 schreef: ↑22-05-2019 01:04Dus je bent een relatie aangegaan met een getrouwde man? Always a good move. De rest klinkt ook allemaal als extreme wijsheid
Ik ben niet bijgelovig, dat brengt ongeluk...
woensdag 22 mei 2019 01:24
+1Annelleke schreef: ↑22-05-2019 01:20Een man die jou het huis uit schopt omdat je zwanger bent van zijn kinderen is een man die je absoluut niet in je leven wil hebben. Nergens lees ik liefde, van zijn kant niet en van jouw kant niet. Van zijn kant lees ik controle en van jouw kant angst. Ga weg, ga weg.
Ik ben niet bijgelovig, dat brengt ongeluk...
woensdag 22 mei 2019 01:34
Er staat dat de scheiding pas laat op gang kwam, mijns inziens zou dat betekenen dat ze nog niet uit elkaar waren toen TO hem ontmoette, anders zou ze het wel hebben over een scheiding die afgerond moest worden ipv op gang komen.
woensdag 22 mei 2019 01:43
Raad maar waarom die ex gek is geworden
woensdag 22 mei 2019 02:17
Dus dit is al 6 jaar bezig?
Terwijl, ik citeer je even: 'Tijdens zijn scheiding (die pas laat op gang kwam door alle opnames en in de rechtzaal moest plaats vinden ivm zeggenschap kids) wou ik het zeker voor de kinderen rustig aan doen. Ze moesten hun moeder al vaak missen en hadden stabiliteit nodig.
Mijn vriend dacht daar echter anders over en wilde het tempo juist opvoeren.
Hij kan zijn kinderen dus ook niet bieden wat ze nodig hebben.
Kan jouw kind het nog een beetje aan? Daar heb je het nauwelijks over valt me op, om akelig van te worden.. je vertelt alleen dat het absoluut niet boterde tussen de kinderen en hun vrienden. En jouw oplossing: nóg een kind, tuurlijk!
Die psych wil ik ook, das een goeie! Om satire mee te bedrijven bedoel ik, al heeft niet iedereen daar gevoel voor. Jou ontging de grap, duidelijk
Terwijl, ik citeer je even: 'Tijdens zijn scheiding (die pas laat op gang kwam door alle opnames en in de rechtzaal moest plaats vinden ivm zeggenschap kids) wou ik het zeker voor de kinderen rustig aan doen. Ze moesten hun moeder al vaak missen en hadden stabiliteit nodig.
Mijn vriend dacht daar echter anders over en wilde het tempo juist opvoeren.
Hij kan zijn kinderen dus ook niet bieden wat ze nodig hebben.
Kan jouw kind het nog een beetje aan? Daar heb je het nauwelijks over valt me op, om akelig van te worden.. je vertelt alleen dat het absoluut niet boterde tussen de kinderen en hun vrienden. En jouw oplossing: nóg een kind, tuurlijk!
Die psych wil ik ook, das een goeie! Om satire mee te bedrijven bedoel ik, al heeft niet iedereen daar gevoel voor. Jou ontging de grap, duidelijk
anoniem_648f5a0e87365 wijzigde dit bericht op 22-05-2019 02:19
Reden: typo
Reden: typo
0.17% gewijzigd
woensdag 22 mei 2019 02:23
Dit is zo'n idioot verhaal, ik geloof je niet. Mocht het wel echt zijn, zoek een andere psycholoog die je helpt zodat je dit sujet voorgoed uit je leven kan bannen.
Die opmerking van haar " jeetje wat houdt deze man veel van jou!!" is sarcastisch bedoeld?! Zo niet, die psycholoog spoort niet. En is het sarcastisch, ook niet, want sarcasme lijkt me niet bepaald professioneel....
Hou op schei uit zeg! Doe voor jezelf en je kind het beste en kap deze Drama- relatie. OMFG!
En werk heel hard aan je eigenwaarde. Alleen.
Je bent 37, wordt volwassen en werk aan jezelf. Je bent nog jong genoeg om daarna een wel goede relatie aan te gaan met iemand anders.
Je laat je als stront behandelen, zijn onzekerheid is geen excuus voor hoe idioot hij met je omgaat (en met je kind...).
Mens, wat een tenenkrommend verhaal. - als het al waar is...-
She used to say, All those good people
Down on Jubilee Street
They ought to practice what they preach
Down on Jubilee Street
They ought to practice what they preach
woensdag 22 mei 2019 02:38
SadButTrue999 schreef: ↑22-05-2019 02:17Dus dit is al 6 jaar bezig?
Hij kan zijn kinderen dus ook niet bieden wat ze nodig hebben.
Kan jouw kind het nog een beetje aan? Daar heb je het nauwelijks over valt me op, om akelig van te worden.. je vertelt alleen dat het absoluut niet boterde tussen de kinderen en hun vrienden. En jouw oplossing: nóg een kind, tuurlijk!
Die psych wil ik ook, das een goeie! Om satire mee te bedrijven bedoel ik, al heeft niet iedereen daar gevoel voor. Jou ontging de grap, duidelijk
Vooral die laatste zinnen, dat dus.
En vraag je psychologe nog maar eens wat ze eigenlijk bedoelde - ze zal je de facepalm geven...
En verder, je hebt een blok beton voor je hoofd.
She used to say, All those good people
Down on Jubilee Street
They ought to practice what they preach
Down on Jubilee Street
They ought to practice what they preach
woensdag 22 mei 2019 03:11
"Familie en vrienden durf ik niet meer lastig te vallen. Zij luisteren al lang genoeg naar hetzelfde onderwerp ". Al jarenlang? En van hen neem je niks aan?
Waarom zou je dat dan wel doen van een stel Viva-forummers.
Goh, je hebt zelf al door dat je familie en vrienden lastig valt met je eeuwige relatie- gezeik.
Niet gek dat ze je dramarelatiegezeik inmiddels spuugzat zijn. Omdat jij toch niet gaat veranderen en maar blijft hangen in hetzelfde.
Typisch gevalletje van 'your shit, you owe it' wordt het dan. Wel erg sneu voor je kind, zo'n relatiedramageile moeder....
En laat me raden, dit is weer zo'n TO die niet meer reageert op haar topic...
Omdat ze DE magische tip niet krijgt die haar in èèn klap geeft wat ze wil.
Deze TO wil dat ook niet, toch, Jannie 2000? Lekker rondwentelen in zielig slachtoffergeneuzel, alsof je dat een doel geeft, kijk mij eens zielig zijn in m'n kutrelatie boehoehoe.
Waarom zou je dat dan wel doen van een stel Viva-forummers.
Goh, je hebt zelf al door dat je familie en vrienden lastig valt met je eeuwige relatie- gezeik.
Niet gek dat ze je dramarelatiegezeik inmiddels spuugzat zijn. Omdat jij toch niet gaat veranderen en maar blijft hangen in hetzelfde.
Typisch gevalletje van 'your shit, you owe it' wordt het dan. Wel erg sneu voor je kind, zo'n relatiedramageile moeder....
En laat me raden, dit is weer zo'n TO die niet meer reageert op haar topic...
Omdat ze DE magische tip niet krijgt die haar in èèn klap geeft wat ze wil.
Deze TO wil dat ook niet, toch, Jannie 2000? Lekker rondwentelen in zielig slachtoffergeneuzel, alsof je dat een doel geeft, kijk mij eens zielig zijn in m'n kutrelatie boehoehoe.
She used to say, All those good people
Down on Jubilee Street
They ought to practice what they preach
Down on Jubilee Street
They ought to practice what they preach
woensdag 22 mei 2019 05:40
Annelleke schreef: ↑22-05-2019 01:20Een man die jou het huis uit schopt omdat je zwanger bent van zijn kinderen is een man die je absoluut niet in je leven wil hebben. Nergens lees ik liefde, van zijn kant niet en van jouw kant niet. Van zijn kant lees ik controle en van jouw kant angst. Ga weg, ga weg.
Dit
woensdag 22 mei 2019 06:03
Na dit alles wil je relatietherapie? Ik geloof dat je zelf al in therapie bent, houden zo.
Vind het ook erg merkwaardig dat je met die man kinderen wou. Je omschrijft al zijn gebreken hier, de dingen die hij verkeerd doet maar bekijk je eigen aandeel eens, je gaat in alles mee, je moest hier al jaren een punt achter gezet hebben, vooral voor je eigen kind.
Vind het ook erg merkwaardig dat je met die man kinderen wou. Je omschrijft al zijn gebreken hier, de dingen die hij verkeerd doet maar bekijk je eigen aandeel eens, je gaat in alles mee, je moest hier al jaren een punt achter gezet hebben, vooral voor je eigen kind.
woensdag 22 mei 2019 06:05
Je vrienden zijn klaar met advies geven, en dat lijkt me niet meer dan normaal.... wat een drama. Misschien had je beter naar hun kunnen luisteren.
Het klinkt alsof de ex van je vriend niet de enige is die opgenomen had moeten worden.....
Wat een foute relatie. Ik hoop ook echt dat je dat zelf snel inziet. Het is uit, wees blij en laat het zo!
Het klinkt alsof de ex van je vriend niet de enige is die opgenomen had moeten worden.....
Wat een foute relatie. Ik hoop ook echt dat je dat zelf snel inziet. Het is uit, wees blij en laat het zo!
woensdag 22 mei 2019 07:34
Nou nou, wat een liefde... Het telkens uitmaken als hem iets niet zint en je laten vallen als een baksteen op het moment dat je hem het hardste nodig hebt.Jannie2000 schreef: ↑21-05-2019 23:44Haar reactie was: jeetje wat houdt deze man veel van jou!! En daar ben ik van overtuigd…
Bijzondere uitspraak van die psycholoog, was het niet sarcastisch? Stop hiermee, dit is geen gezonde relatie, vanaf het begin al niet (ook niet voor de kinderen, de scheiding was nog niet eens rond toen er al gezellig samen dingen werden ondernomen).
woensdag 22 mei 2019 07:39
Jeetje, het hele stuk lang dacht ik: waarom laat je dit allemaal gebeuren?
Op het einde kwam het antwoord: je hebt hechtingsproblematiek. Laat je daarmee helpen door een professional.
Je ex/vriend klinkt ook alsof hij hechtingsproblematiek heeft en dat jullie daardoor in een heel raar patroon zijn terechtgekomen die jullie maar niet kunnen doorbreken. Of je ex dat heeft of niet weet ik natuurlijk verder ook niet, maar het lijkt me duidelijk dat hij ook individuele hulp nodig heeft. Maar dat is NIET jouw verantwoordelijkheid, dus begin daar alsjeblieft niet aan als een soort volgende missie.
Jij moet je nu op jezelf en je kind richten. Een relatie die constant uit gaat is géén veilige relatie voor jou en géén veilige omgeving voor je kind. Een plek om te wonen waar je kind niet de vrijheid heeft om met zijn vriendjes om te gaan, is géén goede omgeving voor je zoon.
Maar je post schreeuwt al uit dat je dit niet meer wil. Maar waarom durf je daar niet voor te gaan?
Je neemt de psycholoog als excuus maar die hoeft jouw leven niet te leiden. Waarom leg je zoveel macht in haar/zijn handen? JIJ bent de enige die hierover beslist. Durf je dat niet?
Mijn advies: stop hiermee, ga in therapie en leer ook patronen herkennen. En ga uiteindelijk voor een relatie waar jij en je kind wel veilig en gelukkig kunnen zijn. Dit is toch geen fijn leven zo?
Ik weet zeker dat je je kind een fijnere en liefdevollere jeugd gunt dan je zelf hebt gehad en dat je daar alles voor wil doen. Houdt het belang van je kind als prioriteit 1. Zo'n extreem onstabiele relatie kan je kindje goed missen.
Op het einde kwam het antwoord: je hebt hechtingsproblematiek. Laat je daarmee helpen door een professional.
Je ex/vriend klinkt ook alsof hij hechtingsproblematiek heeft en dat jullie daardoor in een heel raar patroon zijn terechtgekomen die jullie maar niet kunnen doorbreken. Of je ex dat heeft of niet weet ik natuurlijk verder ook niet, maar het lijkt me duidelijk dat hij ook individuele hulp nodig heeft. Maar dat is NIET jouw verantwoordelijkheid, dus begin daar alsjeblieft niet aan als een soort volgende missie.
Jij moet je nu op jezelf en je kind richten. Een relatie die constant uit gaat is géén veilige relatie voor jou en géén veilige omgeving voor je kind. Een plek om te wonen waar je kind niet de vrijheid heeft om met zijn vriendjes om te gaan, is géén goede omgeving voor je zoon.
Maar je post schreeuwt al uit dat je dit niet meer wil. Maar waarom durf je daar niet voor te gaan?
Je neemt de psycholoog als excuus maar die hoeft jouw leven niet te leiden. Waarom leg je zoveel macht in haar/zijn handen? JIJ bent de enige die hierover beslist. Durf je dat niet?
Mijn advies: stop hiermee, ga in therapie en leer ook patronen herkennen. En ga uiteindelijk voor een relatie waar jij en je kind wel veilig en gelukkig kunnen zijn. Dit is toch geen fijn leven zo?
Ik weet zeker dat je je kind een fijnere en liefdevollere jeugd gunt dan je zelf hebt gehad en dat je daar alles voor wil doen. Houdt het belang van je kind als prioriteit 1. Zo'n extreem onstabiele relatie kan je kindje goed missen.
woensdag 22 mei 2019 07:41
Dit!
woensdag 22 mei 2019 07:42
Ik lees alleen maar rodde vlaggen en mega sirenes. En dan toch een relatie willen hebben met zo'n vent en zijn drama en gedrag... En dan ook nog een baby?
Tja, ik vind het zielig voor jullie kind. Echt.
Maar verder is dit toch gewoon je eigen keuze geweest. Ik zou een andere psycholoog zoeken. Eentje voor jou alleen.
Tja, ik vind het zielig voor jullie kind. Echt.
Maar verder is dit toch gewoon je eigen keuze geweest. Ik zou een andere psycholoog zoeken. Eentje voor jou alleen.
woensdag 22 mei 2019 07:48
Kan je vriend ook niet psychiatrisch opgenomen worden?
Hij houdt niet van jou, hij houdt van zichzelf en van het perfecte plaatje dat jullie naar de buitenwereld vertonen. De wereld draait alleen om hemzelf. Ik weet het, want ik heb zelf zo'n man gehad. En ik heb hem gedumpt.
Relatietherapie? Denk je dat het je zal lukken om je gevoelens uit te schakelen en je eigenwaarde aan de kant te zetten, zodat je het hem helemaal naar de zin kunt maken? Als je denkt dat dat kan en als je dat echt wilt, succes met de therapie.
Hij houdt niet van jou, hij houdt van zichzelf en van het perfecte plaatje dat jullie naar de buitenwereld vertonen. De wereld draait alleen om hemzelf. Ik weet het, want ik heb zelf zo'n man gehad. En ik heb hem gedumpt.
Relatietherapie? Denk je dat het je zal lukken om je gevoelens uit te schakelen en je eigenwaarde aan de kant te zetten, zodat je het hem helemaal naar de zin kunt maken? Als je denkt dat dat kan en als je dat echt wilt, succes met de therapie.
