Relaties
alle pijlers
Wie snapt mannen/ wat zie ik niet?
dinsdag 28 juli 2009 om 10:50
Heb 18 maanden een relatie gehad met een Griekse gescheiden man met kinderen. Meteen vanaf het begin waren we dol op mekaar en als we elkaar zagen of spraken vlogen de spetters ervan af. We woonden nogal ver van elkaar dus ging ik 2 weekenden per maand naar hem en kwam hij vaak door de week naar mij en verder spraken we elkaar dagelijks aan de telefoon, vaak uren lang. Ik ben nog steeds stapelgek op hem vanwege zijn lieve en verzorgende karakter.
Na ongeveer een jaar bleek dat hij veel socialer is dan ik ben, hij maakt overal vrienden, kan met iedereen overweg en zoekt de mensen overal op. Dit in tegenstelling tot mij. Ik heb wel vrienden maar ben erg verlegen en soms ook heel onzeker m.b.t. contacten(waarschijnlijk omdat ik vroeger gepest werd). Ik had er meer behoefte aan om met hem alleen te zijn i.p.v. vaak met andere mensen erbij. Hij vond dit een probleem binnen onze relatie.
Een ander probleem waren zijn kinderen. In het begin van de relatie waren ze erg lief, maar toen ze merkten dat ik vaker bij hun vader kwam en ook mijn plekje in zijn hart en in zijn huis had ontstonden er problemen. We hadden begin dit jaar besloten dat ik bij hem zou intrekken en daarom ook dat ik wat vaker bij hem zou komen om een betere band met de kinderen op te bouwen. Toen ik daar een paar maanden geleden eens een weekend was toen zij er ook waren begon zijn oudste van 13 te huilen omdat ze het niet leuk vond dat ik er ook was. Dit en het feit dat we op sociaal gebied anders zijn heeft hem toen aan het twijfelen gebracht over onze relatie die hij kort hierna wilde verbreken. Voor mij kwam dit als donderslag bij heldere hemel. Ik was zo supergelukkig en hij ook, dat zei hij me zelfs diezelfde avond nog, voor zijn kind ging huilen. Hij vertelde hoe gelukkig hij met me was, ik was de eerste vrouw sinds zijn 5 jarige scheiding.
Ik heb hem er toen van kunnen overtuigen om wel samen verder te gaan en ben diezelfde avond nog met hem mee naar huis gegaan. De eerste 2 dagen twijfelde hij nog maar wilde het toch proberen en kort hierna bleek hij toch weer gelukkig met mij. Toch merkte ik hierna steeds vaker dat hij me “aanviel” op bepaalde dingen die ik zei of dat hij zich irriteerde aan mij en we hier dus woorden over kregen. Ik zou een aantal maanden geleden bij hem intrekken maar heb dit om persoonlijke reden even uitgesteld. Na onze vakantie in Griekenland zouden we dan gaan samenwonen en we wilden het allebei heel graag totdat we het over het onderwerp kinderen kregen, slechts enkele dagen voor onze vakantie. Ik voelde me heel zelfverzekerd toen ik dit onderwerp aansneed ondanks het feit dat ik wist dat hij twijfels had, want.. hij hield van mij, wilde met me samenwonen en wilde mij aan zijn ouders en familie voorstellen. Hij vertelde mij toen dat hij echt geen kinderen meer wilde waarop ik hem vertelde dat ik dan niet met hem verder wilde.
We besloten om toch samen met de kinderen met vakantie te gaan, als vrienden (ik hoopte dat hij alsnog van gedachten zou veranderen en wat zijn reden was om toch samen naar zijn ouders te gaan weet ik eigenlijk niet). Zijn ouders zijn erg traditioneel en waren zeer verheugd met mij als nieuwe partner van hun zoon en vertelde dat ik wel heel speciaal moest zijn dat hun zoon mij aan hen wilde voorstellen. Ook stelde hij me voor aan al zijn tantes en ooms en aan zijn vrienden en ex collegas. Dit is best bijzonder en vreemd omdat het in de kringen van zijn familie een schandaal is om te scheiden en omdat we besloten hadden om samen niet verder te gaan. Tijdens die vakantie heeft hij ook vaak ruzie met me gemaakt. Deze ruzies gaan over dingen die ik zeg. Uiteindelijk zegt hij dat ik gelijk heb maar dat hij deze dingen gewoon niet van mij wil horen. Behalve met mij ruziede hij ook veel met zijn zussen en moeder en volgens hem zijn wij de enige met wie hij ruziet, anderen wekken geen irritatie bij hem op denk ik dan, of hij doet zich bij hen beter voor. Ik begrijp er dan ook niets van. Als ik die paar dagen voor de vakantie dat onderwerp van die kinderen niet had aangeroerd woonden we nu dus samen, in zijn stad, ver bij de mijne vandaan en misschien ook wel of niet met regelmatige aanvallen van zijn kant naar mij toe. Anderzijds begrijp ik mijn (en zijn) gedrag ook niet helemaal. Zo wil ik helemaal niet behandeld worden, een man die mij steeds aanvalt om dingen die ik zeg. Maar ik denk ook aan hoe lief hij is en aan alles wat hij voor me gedaan heeft en dat ik hem heel erg zal missen. Hij wil nu vrienden blijven wat ik best moeilijk vind en had me gevraagd hem op een bepaalde dag te bellen na onze vakantie wat ik niet heb gedaan. Hij heeft me de dag erop vervolgens zelf gebeld en zei dat we toch weer leuk aan het praten waren. Ik hoop eigenlijk dat hij toch besluit dat we iets moois samen hadden en hier toch voor wil gaan maar weet eigenlijk dat hij er gewoon klaar mee is. Ben benieuwd wat jullie van mijn verhaal vinden.
Ik hoop dat ik volledig genoeg ben geweest en ben een beetje bang voor jullie reacties.
Na ongeveer een jaar bleek dat hij veel socialer is dan ik ben, hij maakt overal vrienden, kan met iedereen overweg en zoekt de mensen overal op. Dit in tegenstelling tot mij. Ik heb wel vrienden maar ben erg verlegen en soms ook heel onzeker m.b.t. contacten(waarschijnlijk omdat ik vroeger gepest werd). Ik had er meer behoefte aan om met hem alleen te zijn i.p.v. vaak met andere mensen erbij. Hij vond dit een probleem binnen onze relatie.
Een ander probleem waren zijn kinderen. In het begin van de relatie waren ze erg lief, maar toen ze merkten dat ik vaker bij hun vader kwam en ook mijn plekje in zijn hart en in zijn huis had ontstonden er problemen. We hadden begin dit jaar besloten dat ik bij hem zou intrekken en daarom ook dat ik wat vaker bij hem zou komen om een betere band met de kinderen op te bouwen. Toen ik daar een paar maanden geleden eens een weekend was toen zij er ook waren begon zijn oudste van 13 te huilen omdat ze het niet leuk vond dat ik er ook was. Dit en het feit dat we op sociaal gebied anders zijn heeft hem toen aan het twijfelen gebracht over onze relatie die hij kort hierna wilde verbreken. Voor mij kwam dit als donderslag bij heldere hemel. Ik was zo supergelukkig en hij ook, dat zei hij me zelfs diezelfde avond nog, voor zijn kind ging huilen. Hij vertelde hoe gelukkig hij met me was, ik was de eerste vrouw sinds zijn 5 jarige scheiding.
Ik heb hem er toen van kunnen overtuigen om wel samen verder te gaan en ben diezelfde avond nog met hem mee naar huis gegaan. De eerste 2 dagen twijfelde hij nog maar wilde het toch proberen en kort hierna bleek hij toch weer gelukkig met mij. Toch merkte ik hierna steeds vaker dat hij me “aanviel” op bepaalde dingen die ik zei of dat hij zich irriteerde aan mij en we hier dus woorden over kregen. Ik zou een aantal maanden geleden bij hem intrekken maar heb dit om persoonlijke reden even uitgesteld. Na onze vakantie in Griekenland zouden we dan gaan samenwonen en we wilden het allebei heel graag totdat we het over het onderwerp kinderen kregen, slechts enkele dagen voor onze vakantie. Ik voelde me heel zelfverzekerd toen ik dit onderwerp aansneed ondanks het feit dat ik wist dat hij twijfels had, want.. hij hield van mij, wilde met me samenwonen en wilde mij aan zijn ouders en familie voorstellen. Hij vertelde mij toen dat hij echt geen kinderen meer wilde waarop ik hem vertelde dat ik dan niet met hem verder wilde.
We besloten om toch samen met de kinderen met vakantie te gaan, als vrienden (ik hoopte dat hij alsnog van gedachten zou veranderen en wat zijn reden was om toch samen naar zijn ouders te gaan weet ik eigenlijk niet). Zijn ouders zijn erg traditioneel en waren zeer verheugd met mij als nieuwe partner van hun zoon en vertelde dat ik wel heel speciaal moest zijn dat hun zoon mij aan hen wilde voorstellen. Ook stelde hij me voor aan al zijn tantes en ooms en aan zijn vrienden en ex collegas. Dit is best bijzonder en vreemd omdat het in de kringen van zijn familie een schandaal is om te scheiden en omdat we besloten hadden om samen niet verder te gaan. Tijdens die vakantie heeft hij ook vaak ruzie met me gemaakt. Deze ruzies gaan over dingen die ik zeg. Uiteindelijk zegt hij dat ik gelijk heb maar dat hij deze dingen gewoon niet van mij wil horen. Behalve met mij ruziede hij ook veel met zijn zussen en moeder en volgens hem zijn wij de enige met wie hij ruziet, anderen wekken geen irritatie bij hem op denk ik dan, of hij doet zich bij hen beter voor. Ik begrijp er dan ook niets van. Als ik die paar dagen voor de vakantie dat onderwerp van die kinderen niet had aangeroerd woonden we nu dus samen, in zijn stad, ver bij de mijne vandaan en misschien ook wel of niet met regelmatige aanvallen van zijn kant naar mij toe. Anderzijds begrijp ik mijn (en zijn) gedrag ook niet helemaal. Zo wil ik helemaal niet behandeld worden, een man die mij steeds aanvalt om dingen die ik zeg. Maar ik denk ook aan hoe lief hij is en aan alles wat hij voor me gedaan heeft en dat ik hem heel erg zal missen. Hij wil nu vrienden blijven wat ik best moeilijk vind en had me gevraagd hem op een bepaalde dag te bellen na onze vakantie wat ik niet heb gedaan. Hij heeft me de dag erop vervolgens zelf gebeld en zei dat we toch weer leuk aan het praten waren. Ik hoop eigenlijk dat hij toch besluit dat we iets moois samen hadden en hier toch voor wil gaan maar weet eigenlijk dat hij er gewoon klaar mee is. Ben benieuwd wat jullie van mijn verhaal vinden.
Ik hoop dat ik volledig genoeg ben geweest en ben een beetje bang voor jullie reacties.
dinsdag 28 juli 2009 om 12:40
dinsdag 28 juli 2009 om 12:43
dinsdag 28 juli 2009 om 12:48
quote:tartufone schreef op 28 juli 2009 @ 11:39:
[...]
Ja onze karakter botsen en hij behandelt mij niet zoals ik behandelt wil worden, maar dat is iets van de laatste weken. Daarom begrijp ik dit niet zo goed. Ik wil wel een relatie met deze man, ken verschillende mannen die eens met me uit zouden willen maar wil alleen deze man. Omdat hij een paar keer heeft gezegd dat hij eigenlijk geen kinderen meer wilde, hoopte ik dat hij van mening zou veranderen, hij zei ook niet direct nee. Echtgenoten van vriendinnen van mij wilden ook geen kinderen meer, maar hebben uiteindelijk ook besloten om voor een tweede te gaan. Ondanks dat we heel verschillend zijn was is erg gelukkig, hij misschien wat minder de laatste weken. Ik vind niet dat ik onze relatie als chantagemiddel hem ingezet, hij kwam zelf bij mij terug.Waarom worden mensen tegenwoordig niet meer serieus genomen als ze hun wensen of mening uitspreken? Als iemand nee zegt is dat nee. Ik snap dat hele geleuter niet waarbij de ander moet worden overgehaald. Mij zou dat gruwelijk op mijn zenuwen gaan werken, ik zou daar dus ook irritant van worden.
[...]
Ja onze karakter botsen en hij behandelt mij niet zoals ik behandelt wil worden, maar dat is iets van de laatste weken. Daarom begrijp ik dit niet zo goed. Ik wil wel een relatie met deze man, ken verschillende mannen die eens met me uit zouden willen maar wil alleen deze man. Omdat hij een paar keer heeft gezegd dat hij eigenlijk geen kinderen meer wilde, hoopte ik dat hij van mening zou veranderen, hij zei ook niet direct nee. Echtgenoten van vriendinnen van mij wilden ook geen kinderen meer, maar hebben uiteindelijk ook besloten om voor een tweede te gaan. Ondanks dat we heel verschillend zijn was is erg gelukkig, hij misschien wat minder de laatste weken. Ik vind niet dat ik onze relatie als chantagemiddel hem ingezet, hij kwam zelf bij mij terug.Waarom worden mensen tegenwoordig niet meer serieus genomen als ze hun wensen of mening uitspreken? Als iemand nee zegt is dat nee. Ik snap dat hele geleuter niet waarbij de ander moet worden overgehaald. Mij zou dat gruwelijk op mijn zenuwen gaan werken, ik zou daar dus ook irritant van worden.
dinsdag 28 juli 2009 om 13:00
quote:Madhe schreef op 28 juli 2009 @ 12:48:
[...]
Waarom worden mensen tegenwoordig niet meer serieus genomen als ze hun wensen of mening uitspreken? Als iemand nee zegt is dat nee. Ik snap dat hele geleuter niet waarbij de ander moet worden overgehaald. Mij zou dat gruwelijk op mijn zenuwen gaan werken, ik zou daar dus ook irritant van worden.Als je een liefdevolle relatie hebt en een 2e of 3e kind wenst dan hoef je je daar toch niet meteen bij neer te leggen? Die bewuste partners zijn nu hartstikke gelukkig met hun kinderen.
[...]
Waarom worden mensen tegenwoordig niet meer serieus genomen als ze hun wensen of mening uitspreken? Als iemand nee zegt is dat nee. Ik snap dat hele geleuter niet waarbij de ander moet worden overgehaald. Mij zou dat gruwelijk op mijn zenuwen gaan werken, ik zou daar dus ook irritant van worden.Als je een liefdevolle relatie hebt en een 2e of 3e kind wenst dan hoef je je daar toch niet meteen bij neer te leggen? Die bewuste partners zijn nu hartstikke gelukkig met hun kinderen.
dinsdag 28 juli 2009 om 13:12
quote:tartufone schreef op 28 juli 2009 @ 13:00:
[...]
Als je een liefdevolle relatie hebt en een 2e of 3e kind wenst dan hoef je je daar toch niet meteen bij neer te leggen? Die bewuste partners zijn nu hartstikke gelukkig met hun kinderen.
Ik weet niet.
Ik heb een hele liefdevolle relatie, en heb zelf een paar kinderen. Als mijn vriend een extra kind wenst (deze zijn niet van hem), dan mag hij die toch echt ergens anders gaan maken. En nee blijft nee. Dat bedoel ik. Zonde van de tijd om te gaan hopen dat dat veranderd. Helemaal als je daar duidelijk over bent. Net zoiets als verwachten dat een ja een nee wordt. Het gaat hier over levende dingetjes he, met gevoel en energievragend. Niet over een nieuw kleurtje op de muur.
[...]
Als je een liefdevolle relatie hebt en een 2e of 3e kind wenst dan hoef je je daar toch niet meteen bij neer te leggen? Die bewuste partners zijn nu hartstikke gelukkig met hun kinderen.
Ik weet niet.
Ik heb een hele liefdevolle relatie, en heb zelf een paar kinderen. Als mijn vriend een extra kind wenst (deze zijn niet van hem), dan mag hij die toch echt ergens anders gaan maken. En nee blijft nee. Dat bedoel ik. Zonde van de tijd om te gaan hopen dat dat veranderd. Helemaal als je daar duidelijk over bent. Net zoiets als verwachten dat een ja een nee wordt. Het gaat hier over levende dingetjes he, met gevoel en energievragend. Niet over een nieuw kleurtje op de muur.
