Relaties
alle pijlers
Wie snapt mannen/ wat zie ik niet?
dinsdag 28 juli 2009 om 10:50
Heb 18 maanden een relatie gehad met een Griekse gescheiden man met kinderen. Meteen vanaf het begin waren we dol op mekaar en als we elkaar zagen of spraken vlogen de spetters ervan af. We woonden nogal ver van elkaar dus ging ik 2 weekenden per maand naar hem en kwam hij vaak door de week naar mij en verder spraken we elkaar dagelijks aan de telefoon, vaak uren lang. Ik ben nog steeds stapelgek op hem vanwege zijn lieve en verzorgende karakter.
Na ongeveer een jaar bleek dat hij veel socialer is dan ik ben, hij maakt overal vrienden, kan met iedereen overweg en zoekt de mensen overal op. Dit in tegenstelling tot mij. Ik heb wel vrienden maar ben erg verlegen en soms ook heel onzeker m.b.t. contacten(waarschijnlijk omdat ik vroeger gepest werd). Ik had er meer behoefte aan om met hem alleen te zijn i.p.v. vaak met andere mensen erbij. Hij vond dit een probleem binnen onze relatie.
Een ander probleem waren zijn kinderen. In het begin van de relatie waren ze erg lief, maar toen ze merkten dat ik vaker bij hun vader kwam en ook mijn plekje in zijn hart en in zijn huis had ontstonden er problemen. We hadden begin dit jaar besloten dat ik bij hem zou intrekken en daarom ook dat ik wat vaker bij hem zou komen om een betere band met de kinderen op te bouwen. Toen ik daar een paar maanden geleden eens een weekend was toen zij er ook waren begon zijn oudste van 13 te huilen omdat ze het niet leuk vond dat ik er ook was. Dit en het feit dat we op sociaal gebied anders zijn heeft hem toen aan het twijfelen gebracht over onze relatie die hij kort hierna wilde verbreken. Voor mij kwam dit als donderslag bij heldere hemel. Ik was zo supergelukkig en hij ook, dat zei hij me zelfs diezelfde avond nog, voor zijn kind ging huilen. Hij vertelde hoe gelukkig hij met me was, ik was de eerste vrouw sinds zijn 5 jarige scheiding.
Ik heb hem er toen van kunnen overtuigen om wel samen verder te gaan en ben diezelfde avond nog met hem mee naar huis gegaan. De eerste 2 dagen twijfelde hij nog maar wilde het toch proberen en kort hierna bleek hij toch weer gelukkig met mij. Toch merkte ik hierna steeds vaker dat hij me “aanviel” op bepaalde dingen die ik zei of dat hij zich irriteerde aan mij en we hier dus woorden over kregen. Ik zou een aantal maanden geleden bij hem intrekken maar heb dit om persoonlijke reden even uitgesteld. Na onze vakantie in Griekenland zouden we dan gaan samenwonen en we wilden het allebei heel graag totdat we het over het onderwerp kinderen kregen, slechts enkele dagen voor onze vakantie. Ik voelde me heel zelfverzekerd toen ik dit onderwerp aansneed ondanks het feit dat ik wist dat hij twijfels had, want.. hij hield van mij, wilde met me samenwonen en wilde mij aan zijn ouders en familie voorstellen. Hij vertelde mij toen dat hij echt geen kinderen meer wilde waarop ik hem vertelde dat ik dan niet met hem verder wilde.
We besloten om toch samen met de kinderen met vakantie te gaan, als vrienden (ik hoopte dat hij alsnog van gedachten zou veranderen en wat zijn reden was om toch samen naar zijn ouders te gaan weet ik eigenlijk niet). Zijn ouders zijn erg traditioneel en waren zeer verheugd met mij als nieuwe partner van hun zoon en vertelde dat ik wel heel speciaal moest zijn dat hun zoon mij aan hen wilde voorstellen. Ook stelde hij me voor aan al zijn tantes en ooms en aan zijn vrienden en ex collegas. Dit is best bijzonder en vreemd omdat het in de kringen van zijn familie een schandaal is om te scheiden en omdat we besloten hadden om samen niet verder te gaan. Tijdens die vakantie heeft hij ook vaak ruzie met me gemaakt. Deze ruzies gaan over dingen die ik zeg. Uiteindelijk zegt hij dat ik gelijk heb maar dat hij deze dingen gewoon niet van mij wil horen. Behalve met mij ruziede hij ook veel met zijn zussen en moeder en volgens hem zijn wij de enige met wie hij ruziet, anderen wekken geen irritatie bij hem op denk ik dan, of hij doet zich bij hen beter voor. Ik begrijp er dan ook niets van. Als ik die paar dagen voor de vakantie dat onderwerp van die kinderen niet had aangeroerd woonden we nu dus samen, in zijn stad, ver bij de mijne vandaan en misschien ook wel of niet met regelmatige aanvallen van zijn kant naar mij toe. Anderzijds begrijp ik mijn (en zijn) gedrag ook niet helemaal. Zo wil ik helemaal niet behandeld worden, een man die mij steeds aanvalt om dingen die ik zeg. Maar ik denk ook aan hoe lief hij is en aan alles wat hij voor me gedaan heeft en dat ik hem heel erg zal missen. Hij wil nu vrienden blijven wat ik best moeilijk vind en had me gevraagd hem op een bepaalde dag te bellen na onze vakantie wat ik niet heb gedaan. Hij heeft me de dag erop vervolgens zelf gebeld en zei dat we toch weer leuk aan het praten waren. Ik hoop eigenlijk dat hij toch besluit dat we iets moois samen hadden en hier toch voor wil gaan maar weet eigenlijk dat hij er gewoon klaar mee is. Ben benieuwd wat jullie van mijn verhaal vinden.
Ik hoop dat ik volledig genoeg ben geweest en ben een beetje bang voor jullie reacties.
Na ongeveer een jaar bleek dat hij veel socialer is dan ik ben, hij maakt overal vrienden, kan met iedereen overweg en zoekt de mensen overal op. Dit in tegenstelling tot mij. Ik heb wel vrienden maar ben erg verlegen en soms ook heel onzeker m.b.t. contacten(waarschijnlijk omdat ik vroeger gepest werd). Ik had er meer behoefte aan om met hem alleen te zijn i.p.v. vaak met andere mensen erbij. Hij vond dit een probleem binnen onze relatie.
Een ander probleem waren zijn kinderen. In het begin van de relatie waren ze erg lief, maar toen ze merkten dat ik vaker bij hun vader kwam en ook mijn plekje in zijn hart en in zijn huis had ontstonden er problemen. We hadden begin dit jaar besloten dat ik bij hem zou intrekken en daarom ook dat ik wat vaker bij hem zou komen om een betere band met de kinderen op te bouwen. Toen ik daar een paar maanden geleden eens een weekend was toen zij er ook waren begon zijn oudste van 13 te huilen omdat ze het niet leuk vond dat ik er ook was. Dit en het feit dat we op sociaal gebied anders zijn heeft hem toen aan het twijfelen gebracht over onze relatie die hij kort hierna wilde verbreken. Voor mij kwam dit als donderslag bij heldere hemel. Ik was zo supergelukkig en hij ook, dat zei hij me zelfs diezelfde avond nog, voor zijn kind ging huilen. Hij vertelde hoe gelukkig hij met me was, ik was de eerste vrouw sinds zijn 5 jarige scheiding.
Ik heb hem er toen van kunnen overtuigen om wel samen verder te gaan en ben diezelfde avond nog met hem mee naar huis gegaan. De eerste 2 dagen twijfelde hij nog maar wilde het toch proberen en kort hierna bleek hij toch weer gelukkig met mij. Toch merkte ik hierna steeds vaker dat hij me “aanviel” op bepaalde dingen die ik zei of dat hij zich irriteerde aan mij en we hier dus woorden over kregen. Ik zou een aantal maanden geleden bij hem intrekken maar heb dit om persoonlijke reden even uitgesteld. Na onze vakantie in Griekenland zouden we dan gaan samenwonen en we wilden het allebei heel graag totdat we het over het onderwerp kinderen kregen, slechts enkele dagen voor onze vakantie. Ik voelde me heel zelfverzekerd toen ik dit onderwerp aansneed ondanks het feit dat ik wist dat hij twijfels had, want.. hij hield van mij, wilde met me samenwonen en wilde mij aan zijn ouders en familie voorstellen. Hij vertelde mij toen dat hij echt geen kinderen meer wilde waarop ik hem vertelde dat ik dan niet met hem verder wilde.
We besloten om toch samen met de kinderen met vakantie te gaan, als vrienden (ik hoopte dat hij alsnog van gedachten zou veranderen en wat zijn reden was om toch samen naar zijn ouders te gaan weet ik eigenlijk niet). Zijn ouders zijn erg traditioneel en waren zeer verheugd met mij als nieuwe partner van hun zoon en vertelde dat ik wel heel speciaal moest zijn dat hun zoon mij aan hen wilde voorstellen. Ook stelde hij me voor aan al zijn tantes en ooms en aan zijn vrienden en ex collegas. Dit is best bijzonder en vreemd omdat het in de kringen van zijn familie een schandaal is om te scheiden en omdat we besloten hadden om samen niet verder te gaan. Tijdens die vakantie heeft hij ook vaak ruzie met me gemaakt. Deze ruzies gaan over dingen die ik zeg. Uiteindelijk zegt hij dat ik gelijk heb maar dat hij deze dingen gewoon niet van mij wil horen. Behalve met mij ruziede hij ook veel met zijn zussen en moeder en volgens hem zijn wij de enige met wie hij ruziet, anderen wekken geen irritatie bij hem op denk ik dan, of hij doet zich bij hen beter voor. Ik begrijp er dan ook niets van. Als ik die paar dagen voor de vakantie dat onderwerp van die kinderen niet had aangeroerd woonden we nu dus samen, in zijn stad, ver bij de mijne vandaan en misschien ook wel of niet met regelmatige aanvallen van zijn kant naar mij toe. Anderzijds begrijp ik mijn (en zijn) gedrag ook niet helemaal. Zo wil ik helemaal niet behandeld worden, een man die mij steeds aanvalt om dingen die ik zeg. Maar ik denk ook aan hoe lief hij is en aan alles wat hij voor me gedaan heeft en dat ik hem heel erg zal missen. Hij wil nu vrienden blijven wat ik best moeilijk vind en had me gevraagd hem op een bepaalde dag te bellen na onze vakantie wat ik niet heb gedaan. Hij heeft me de dag erop vervolgens zelf gebeld en zei dat we toch weer leuk aan het praten waren. Ik hoop eigenlijk dat hij toch besluit dat we iets moois samen hadden en hier toch voor wil gaan maar weet eigenlijk dat hij er gewoon klaar mee is. Ben benieuwd wat jullie van mijn verhaal vinden.
Ik hoop dat ik volledig genoeg ben geweest en ben een beetje bang voor jullie reacties.
dinsdag 28 juli 2009 om 10:56
quote:tartufone schreef op 28 juli 2009 @ 10:50:
Heb 18 maanden een relatie gehad met een Griekse gescheiden man met kinderen. Meteen vanaf het begin waren we dol op mekaar en als we elkaar zagen of spraken vlogen de spetters ervan af. We woonden nogal ver van elkaar dus ging ik 2 weekenden per maand naar hem en kwam hij vaak door de week naar mij en verder spraken we elkaar dagelijks aan de telefoon, vaak uren lang. Ik ben nog steeds stapelgek op hem vanwege zijn lieve en verzorgende karakter.
Na ongeveer een jaar bleek dat hij veel socialer is dan ik ben, hij maakt overal vrienden, kan met iedereen overweg en zoekt de mensen overal op. Dit in tegenstelling tot mij. Ik heb wel vrienden maar ben erg verlegen en soms ook heel onzeker m.b.t. contacten(waarschijnlijk omdat ik vroeger gepest werd). Ik had er meer behoefte aan om met hem alleen te zijn i.p.v. vaak met andere mensen erbij. Hij vond dit een probleem binnen onze relatie.
Een ander probleem waren zijn kinderen. In het begin van de relatie waren ze erg lief, maar toen ze merkten dat ik vaker bij hun vader kwam en ook mijn plekje in zijn hart en in zijn huis had ontstonden er problemen. We hadden begin dit jaar besloten dat ik bij hem zou intrekken en daarom ook dat ik wat vaker bij hem zou komen om een betere band met de kinderen op te bouwen. Toen ik daar een paar maanden geleden eens een weekend was toen zij er ook waren begon zijn oudste van 13 te huilen omdat ze het niet leuk vond dat ik er ook was. Dit en het feit dat we op sociaal gebied anders zijn heeft hem toen aan het twijfelen gebracht over onze relatie die hij kort hierna wilde verbreken. Voor mij kwam dit als donderslag bij heldere hemel. Ik was zo supergelukkig en hij ook, dat zei hij me zelfs diezelfde avond nog, voor zijn kind ging huilen. Hij vertelde hoe gelukkig hij met me was, ik was de eerste vrouw sinds zijn 5 jarige scheiding.
Ik heb hem er toen van kunnen overtuigen om wel samen verder te gaan en ben diezelfde avond nog met hem mee naar huis gegaan. De eerste 2 dagen twijfelde hij nog maar wilde het toch proberen en kort hierna bleek hij toch weer gelukkig met mij. Toch merkte ik hierna steeds vaker dat hij me “aanviel” op bepaalde dingen die ik zei of dat hij zich irriteerde aan mij en we hier dus woorden over kregen. Ik zou een aantal maanden geleden bij hem intrekken maar heb dit om persoonlijke reden even uitgesteld. Na onze vakantie in Griekenland zouden we dan gaan samenwonen en we wilden het allebei heel graag totdat we het over het onderwerp kinderen kregen, slechts enkele dagen voor onze vakantie. Ik voelde me heel zelfverzekerd toen ik dit onderwerp aansneed ondanks het feit dat ik wist dat hij twijfels had, want.. hij hield van mij, wilde met me samenwonen en wilde mij aan zijn ouders en familie voorstellen. Hij vertelde mij toen dat hij echt geen kinderen meer wilde waarop ik hem vertelde dat ik dan niet met hem verder wilde.
We besloten om toch samen met de kinderen met vakantie te gaan, als vrienden (ik hoopte dat hij alsnog van gedachten zou veranderen en wat zijn reden was om toch samen naar zijn ouders te gaan weet ik eigenlijk niet). Zijn ouders zijn erg traditioneel en waren zeer verheugd met mij als nieuwe partner van hun zoon en vertelde dat ik wel heel speciaal moest zijn dat hun zoon mij aan hen wilde voorstellen. Ook stelde hij me voor aan al zijn tantes en ooms en aan zijn vrienden en ex collegas. Dit is best bijzonder en vreemd omdat het in de kringen van zijn familie een schandaal is om te scheiden en omdat we besloten hadden om samen niet verder te gaan. Tijdens die vakantie heeft hij ook vaak ruzie met me gemaakt. Deze ruzies gaan over dingen die ik zeg. Uiteindelijk zegt hij dat ik gelijk heb maar dat hij deze dingen gewoon niet van mij wil horen. Behalve met mij ruziede hij ook veel met zijn zussen en moeder en volgens hem zijn wij de enige met wie hij ruziet, anderen wekken geen irritatie bij hem op denk ik dan, of hij doet zich bij hen beter voor. Ik begrijp er dan ook niets van. Als ik die paar dagen voor de vakantie dat onderwerp van die kinderen niet had aangeroerd woonden we nu dus samen, in zijn stad, ver bij de mijne vandaan en misschien ook wel of niet met regelmatige aanvallen van zijn kant naar mij toe. Anderzijds begrijp ik mijn (en zijn) gedrag ook niet helemaal. Zo wil ik helemaal niet behandeld worden, een man die mij steeds aanvalt om dingen die ik zeg. Maar ik denk ook aan hoe lief hij is en aan alles wat hij voor me gedaan heeft en dat ik hem heel erg zal missen. Hij wil nu vrienden blijven wat ik best moeilijk vind en had me gevraagd hem op een bepaalde dag te bellen na onze vakantie wat ik niet heb gedaan. Hij heeft me de dag erop vervolgens zelf gebeld en zei dat we toch weer leuk aan het praten waren. Ik hoop eigenlijk dat hij toch besluit dat we iets moois samen hadden en hier toch voor wil gaan maar weet eigenlijk dat hij er gewoon klaar mee is. Ben benieuwd wat jullie van mijn verhaal vinden.
Ik hoop dat ik volledig genoeg ben geweest en ben een beetje bang voor jullie reacties.
Ik vind.. (dat vraag je namelijk), dat het slimmer was geweest om hem die eerste keer niet over te halen om toch verder te gaan met je. Je wilt niet behandeld worden zoals hij met je omgaat, maar je doet wel alles om hem te overtuigen dat jij je zo laat behandelen.
Waarom?
Je hoopt vanalles, maar wat jullie hebben is waardeloos tot niets. Ben blij dat je verder kunt en dit achter je kunt laten.
Heb 18 maanden een relatie gehad met een Griekse gescheiden man met kinderen. Meteen vanaf het begin waren we dol op mekaar en als we elkaar zagen of spraken vlogen de spetters ervan af. We woonden nogal ver van elkaar dus ging ik 2 weekenden per maand naar hem en kwam hij vaak door de week naar mij en verder spraken we elkaar dagelijks aan de telefoon, vaak uren lang. Ik ben nog steeds stapelgek op hem vanwege zijn lieve en verzorgende karakter.
Na ongeveer een jaar bleek dat hij veel socialer is dan ik ben, hij maakt overal vrienden, kan met iedereen overweg en zoekt de mensen overal op. Dit in tegenstelling tot mij. Ik heb wel vrienden maar ben erg verlegen en soms ook heel onzeker m.b.t. contacten(waarschijnlijk omdat ik vroeger gepest werd). Ik had er meer behoefte aan om met hem alleen te zijn i.p.v. vaak met andere mensen erbij. Hij vond dit een probleem binnen onze relatie.
Een ander probleem waren zijn kinderen. In het begin van de relatie waren ze erg lief, maar toen ze merkten dat ik vaker bij hun vader kwam en ook mijn plekje in zijn hart en in zijn huis had ontstonden er problemen. We hadden begin dit jaar besloten dat ik bij hem zou intrekken en daarom ook dat ik wat vaker bij hem zou komen om een betere band met de kinderen op te bouwen. Toen ik daar een paar maanden geleden eens een weekend was toen zij er ook waren begon zijn oudste van 13 te huilen omdat ze het niet leuk vond dat ik er ook was. Dit en het feit dat we op sociaal gebied anders zijn heeft hem toen aan het twijfelen gebracht over onze relatie die hij kort hierna wilde verbreken. Voor mij kwam dit als donderslag bij heldere hemel. Ik was zo supergelukkig en hij ook, dat zei hij me zelfs diezelfde avond nog, voor zijn kind ging huilen. Hij vertelde hoe gelukkig hij met me was, ik was de eerste vrouw sinds zijn 5 jarige scheiding.
Ik heb hem er toen van kunnen overtuigen om wel samen verder te gaan en ben diezelfde avond nog met hem mee naar huis gegaan. De eerste 2 dagen twijfelde hij nog maar wilde het toch proberen en kort hierna bleek hij toch weer gelukkig met mij. Toch merkte ik hierna steeds vaker dat hij me “aanviel” op bepaalde dingen die ik zei of dat hij zich irriteerde aan mij en we hier dus woorden over kregen. Ik zou een aantal maanden geleden bij hem intrekken maar heb dit om persoonlijke reden even uitgesteld. Na onze vakantie in Griekenland zouden we dan gaan samenwonen en we wilden het allebei heel graag totdat we het over het onderwerp kinderen kregen, slechts enkele dagen voor onze vakantie. Ik voelde me heel zelfverzekerd toen ik dit onderwerp aansneed ondanks het feit dat ik wist dat hij twijfels had, want.. hij hield van mij, wilde met me samenwonen en wilde mij aan zijn ouders en familie voorstellen. Hij vertelde mij toen dat hij echt geen kinderen meer wilde waarop ik hem vertelde dat ik dan niet met hem verder wilde.
We besloten om toch samen met de kinderen met vakantie te gaan, als vrienden (ik hoopte dat hij alsnog van gedachten zou veranderen en wat zijn reden was om toch samen naar zijn ouders te gaan weet ik eigenlijk niet). Zijn ouders zijn erg traditioneel en waren zeer verheugd met mij als nieuwe partner van hun zoon en vertelde dat ik wel heel speciaal moest zijn dat hun zoon mij aan hen wilde voorstellen. Ook stelde hij me voor aan al zijn tantes en ooms en aan zijn vrienden en ex collegas. Dit is best bijzonder en vreemd omdat het in de kringen van zijn familie een schandaal is om te scheiden en omdat we besloten hadden om samen niet verder te gaan. Tijdens die vakantie heeft hij ook vaak ruzie met me gemaakt. Deze ruzies gaan over dingen die ik zeg. Uiteindelijk zegt hij dat ik gelijk heb maar dat hij deze dingen gewoon niet van mij wil horen. Behalve met mij ruziede hij ook veel met zijn zussen en moeder en volgens hem zijn wij de enige met wie hij ruziet, anderen wekken geen irritatie bij hem op denk ik dan, of hij doet zich bij hen beter voor. Ik begrijp er dan ook niets van. Als ik die paar dagen voor de vakantie dat onderwerp van die kinderen niet had aangeroerd woonden we nu dus samen, in zijn stad, ver bij de mijne vandaan en misschien ook wel of niet met regelmatige aanvallen van zijn kant naar mij toe. Anderzijds begrijp ik mijn (en zijn) gedrag ook niet helemaal. Zo wil ik helemaal niet behandeld worden, een man die mij steeds aanvalt om dingen die ik zeg. Maar ik denk ook aan hoe lief hij is en aan alles wat hij voor me gedaan heeft en dat ik hem heel erg zal missen. Hij wil nu vrienden blijven wat ik best moeilijk vind en had me gevraagd hem op een bepaalde dag te bellen na onze vakantie wat ik niet heb gedaan. Hij heeft me de dag erop vervolgens zelf gebeld en zei dat we toch weer leuk aan het praten waren. Ik hoop eigenlijk dat hij toch besluit dat we iets moois samen hadden en hier toch voor wil gaan maar weet eigenlijk dat hij er gewoon klaar mee is. Ben benieuwd wat jullie van mijn verhaal vinden.
Ik hoop dat ik volledig genoeg ben geweest en ben een beetje bang voor jullie reacties.
Ik vind.. (dat vraag je namelijk), dat het slimmer was geweest om hem die eerste keer niet over te halen om toch verder te gaan met je. Je wilt niet behandeld worden zoals hij met je omgaat, maar je doet wel alles om hem te overtuigen dat jij je zo laat behandelen.
Waarom?
Je hoopt vanalles, maar wat jullie hebben is waardeloos tot niets. Ben blij dat je verder kunt en dit achter je kunt laten.
dinsdag 28 juli 2009 om 11:07
quote:tartufone schreef op 28 juli 2009 @ 10:50:
Als ik die paar dagen voor de vakantie dat onderwerp van die kinderen niet had aangeroerd woonden we nu dus samen
Je hebt dus in 1,5 jaar tijd dat je iets met 'm had hem niet duidelijk gemaakt dat jij 'n kinderwens had? Beetje raar vind ik dat je zulke voor jou essentiele wensen niet in 'n veel vroeger stadium van de relatie hebt besproken. Dan had je er geen 1,5 aan hoeven verspillen als toen al duidelijk was dat hij geen 2e leg wilde.
quote:Ik hoop eigenlijk dat hij toch besluit dat we iets moois samen hadden en hier toch voor wil gaan maar weet eigenlijk dat hij er gewoon klaar mee is.Maar dan wel op jouw voorwaarden? Of ben jij bereid jouw kinderwens op te geven voor 'n relatie met hem?
Als ik die paar dagen voor de vakantie dat onderwerp van die kinderen niet had aangeroerd woonden we nu dus samen
Je hebt dus in 1,5 jaar tijd dat je iets met 'm had hem niet duidelijk gemaakt dat jij 'n kinderwens had? Beetje raar vind ik dat je zulke voor jou essentiele wensen niet in 'n veel vroeger stadium van de relatie hebt besproken. Dan had je er geen 1,5 aan hoeven verspillen als toen al duidelijk was dat hij geen 2e leg wilde.
quote:Ik hoop eigenlijk dat hij toch besluit dat we iets moois samen hadden en hier toch voor wil gaan maar weet eigenlijk dat hij er gewoon klaar mee is.Maar dan wel op jouw voorwaarden? Of ben jij bereid jouw kinderwens op te geven voor 'n relatie met hem?
dinsdag 28 juli 2009 om 11:18
dinsdag 28 juli 2009 om 11:20
Bedankt voor jullie reacties, bedankt dat jullie dit enorme verhaal hebben gelezen.
@elninjoo, we hebben wel eens over mijn kinderwens gesproken, hij vertelde in het begin dat hij twijfels had, toen ik aan het begin van dit jaar de relatie verbrak omdat hij geen kinderen met mij wilde, vertelde hij mij dat hij ze dan misschien toch wilde en vertelde dat hij me niet kwijt wilden en vroeg me om bij hem te komen wonen. Als het goed zou gaan zou hij misschien toch willen. Zover heeft het nooit mogen komen.
@elninjoo, we hebben wel eens over mijn kinderwens gesproken, hij vertelde in het begin dat hij twijfels had, toen ik aan het begin van dit jaar de relatie verbrak omdat hij geen kinderen met mij wilde, vertelde hij mij dat hij ze dan misschien toch wilde en vertelde dat hij me niet kwijt wilden en vroeg me om bij hem te komen wonen. Als het goed zou gaan zou hij misschien toch willen. Zover heeft het nooit mogen komen.
dinsdag 28 juli 2009 om 11:21
quote:frizzy schreef op 28 juli 2009 @ 11:18:
Je vraagt 'wie snapt mannen', maar volgens mij begrijp jij best wat hier aan de hand is. Alleen, je wil er nog niet aan dat jullie geen toekomst hebben samen. Het doet misschien pijn, maar je kan niets anders dan dit te accepteren (of jezelf voor de gek houden... net wat jij wil). Sterkte.Ja ik begrijp best wat hier aan de hand is, alleen begrijp ik niet waarom hij me wilde voorstellen aan zijn familie, wat heel gevoelig ligt.
Je vraagt 'wie snapt mannen', maar volgens mij begrijp jij best wat hier aan de hand is. Alleen, je wil er nog niet aan dat jullie geen toekomst hebben samen. Het doet misschien pijn, maar je kan niets anders dan dit te accepteren (of jezelf voor de gek houden... net wat jij wil). Sterkte.Ja ik begrijp best wat hier aan de hand is, alleen begrijp ik niet waarom hij me wilde voorstellen aan zijn familie, wat heel gevoelig ligt.
dinsdag 28 juli 2009 om 11:22
Jullie karakters botsen, Hij behandelt je iet zoals je behandelt wilt worden, jij kunt niet zo goed overweg met de kinderen die hij al heeft, Jij wilt graag nog kinderen terwijl hij heel duidelijk aangeeft dat niet meer te willen....
Jij wilt helemaal geen relatie met deze meneer, maar perse een relatie en je doet je best om m te veranderen in jouw droomprins. Dat gaat je niet lukken. het enige mooie wat jullie samen hadden was een droom, maar dde zeepbel is uiteengespat en de realiteit is dat jullie nniet bijelkaar passen en iets anders willen. Je gaf zelf al aan dat je de relatie zou beeindigen omdat ie geen kinderen meer wil. jammer voor jou dat je de relatie voortzetten inzette als chantagemiddel om m overstag te laten gaan om toch een kind te willen ertoe leidde dat hij niet met jou verder wilde.
ik snap hem prima, ik snap alleen niet waarom jij zo graag een relatie in stand wil houden die voor jullie beiden niet werkt.
Jij wilt helemaal geen relatie met deze meneer, maar perse een relatie en je doet je best om m te veranderen in jouw droomprins. Dat gaat je niet lukken. het enige mooie wat jullie samen hadden was een droom, maar dde zeepbel is uiteengespat en de realiteit is dat jullie nniet bijelkaar passen en iets anders willen. Je gaf zelf al aan dat je de relatie zou beeindigen omdat ie geen kinderen meer wil. jammer voor jou dat je de relatie voortzetten inzette als chantagemiddel om m overstag te laten gaan om toch een kind te willen ertoe leidde dat hij niet met jou verder wilde.
ik snap hem prima, ik snap alleen niet waarom jij zo graag een relatie in stand wil houden die voor jullie beiden niet werkt.
dinsdag 28 juli 2009 om 11:31
quote:tartufone schreef op 28 juli 2009 @ 11:21:
[...]
Ja ik begrijp best wat hier aan de hand is, alleen begrijp ik niet waarom hij me wilde voorstellen aan zijn familie, wat heel gevoelig ligt.
Ach ja, sommige dingen moet je je niet willen afvragen. Doet het er nog toe? Als ik moet gokken deed hij hetzelfde als jij: gewoon doorgaan en hopen dat dat de ander instemt op termijn toch met je wensen.
Het is overigens veel zinvoller om jezelf vragen te stellen over JOU in deze situatie. Kun je wat van leren voor de volgende keer.
[...]
Ja ik begrijp best wat hier aan de hand is, alleen begrijp ik niet waarom hij me wilde voorstellen aan zijn familie, wat heel gevoelig ligt.
Ach ja, sommige dingen moet je je niet willen afvragen. Doet het er nog toe? Als ik moet gokken deed hij hetzelfde als jij: gewoon doorgaan en hopen dat dat de ander instemt op termijn toch met je wensen.
Het is overigens veel zinvoller om jezelf vragen te stellen over JOU in deze situatie. Kun je wat van leren voor de volgende keer.
dinsdag 28 juli 2009 om 11:39
quote:return_of_kreng schreef op 28 juli 2009 @ 11:22:
Jullie karakters botsen, Hij behandelt je iet zoals je behandelt wilt worden, jij kunt niet zo goed overweg met de kinderen die hij al heeft, Jij wilt graag nog kinderen terwijl hij heel duidelijk aangeeft dat niet meer te willen....
Jij wilt helemaal geen relatie met deze meneer, maar perse een relatie en je doet je best om m te veranderen in jouw droomprins. Dat gaat je niet lukken. het enige mooie wat jullie samen hadden was een droom, maar dde zeepbel is uiteengespat en de realiteit is dat jullie nniet bijelkaar passen en iets anders willen. Je gaf zelf al aan dat je de relatie zou beeindigen omdat ie geen kinderen meer wil. jammer voor jou dat je de relatie voortzetten inzette als chantagemiddel om m overstag te laten gaan om toch een kind te willen ertoe leidde dat hij niet met jou verder wilde.
ik snap hem prima, ik snap alleen niet waarom jij zo graag een relatie in stand wil houden die voor jullie beiden niet werkt.Ja onze karakter botsen en hij behandelt mij niet zoals ik behandelt wil worden, maar dat is iets van de laatste weken. Daarom begrijp ik dit niet zo goed. Ik wil wel een relatie met deze man, ken verschillende mannen die eens met me uit zouden willen maar wil alleen deze man. Omdat hij een paar keer heeft gezegd dat hij eigenlijk geen kinderen meer wilde, hoopte ik dat hij van mening zou veranderen, hij zei ook niet direct nee. Echtgenoten van vriendinnen van mij wilden ook geen kinderen meer, maar hebben uiteindelijk ook besloten om voor een tweede te gaan. Ondanks dat we heel verschillend zijn was is erg gelukkig, hij misschien wat minder de laatste weken. Ik vind niet dat ik onze relatie als chantagemiddel hem ingezet, hij kwam zelf bij mij terug.
Jullie karakters botsen, Hij behandelt je iet zoals je behandelt wilt worden, jij kunt niet zo goed overweg met de kinderen die hij al heeft, Jij wilt graag nog kinderen terwijl hij heel duidelijk aangeeft dat niet meer te willen....
Jij wilt helemaal geen relatie met deze meneer, maar perse een relatie en je doet je best om m te veranderen in jouw droomprins. Dat gaat je niet lukken. het enige mooie wat jullie samen hadden was een droom, maar dde zeepbel is uiteengespat en de realiteit is dat jullie nniet bijelkaar passen en iets anders willen. Je gaf zelf al aan dat je de relatie zou beeindigen omdat ie geen kinderen meer wil. jammer voor jou dat je de relatie voortzetten inzette als chantagemiddel om m overstag te laten gaan om toch een kind te willen ertoe leidde dat hij niet met jou verder wilde.
ik snap hem prima, ik snap alleen niet waarom jij zo graag een relatie in stand wil houden die voor jullie beiden niet werkt.Ja onze karakter botsen en hij behandelt mij niet zoals ik behandelt wil worden, maar dat is iets van de laatste weken. Daarom begrijp ik dit niet zo goed. Ik wil wel een relatie met deze man, ken verschillende mannen die eens met me uit zouden willen maar wil alleen deze man. Omdat hij een paar keer heeft gezegd dat hij eigenlijk geen kinderen meer wilde, hoopte ik dat hij van mening zou veranderen, hij zei ook niet direct nee. Echtgenoten van vriendinnen van mij wilden ook geen kinderen meer, maar hebben uiteindelijk ook besloten om voor een tweede te gaan. Ondanks dat we heel verschillend zijn was is erg gelukkig, hij misschien wat minder de laatste weken. Ik vind niet dat ik onze relatie als chantagemiddel hem ingezet, hij kwam zelf bij mij terug.
dinsdag 28 juli 2009 om 11:41
quote:frizzy schreef op 28 juli 2009 @ 11:31:
[...]
Ach ja, sommige dingen moet je je niet willen afvragen. Doet het er nog toe? Als ik moet gokken deed hij hetzelfde als jij: gewoon doorgaan en hopen dat dat de ander instemt op termijn toch met je wensen.
Het is overigens veel zinvoller om jezelf vragen te stellen over JOU in deze situatie. Kun je wat van leren voor de volgende keer.Ik heb zeker veel van deze relatie geleerd, maar hoop eigenlijk nog dat er een kleine kans is dat het goedkomt. Ik bedoel de liefde kan toch niet zomaar over zijn? Als hij inderdaad zou hebben gehoopt dat ik van mening zou veranderen, zou hij me toch niet steeds hebben aangevallen tijdens de vakantie?
[...]
Ach ja, sommige dingen moet je je niet willen afvragen. Doet het er nog toe? Als ik moet gokken deed hij hetzelfde als jij: gewoon doorgaan en hopen dat dat de ander instemt op termijn toch met je wensen.
Het is overigens veel zinvoller om jezelf vragen te stellen over JOU in deze situatie. Kun je wat van leren voor de volgende keer.Ik heb zeker veel van deze relatie geleerd, maar hoop eigenlijk nog dat er een kleine kans is dat het goedkomt. Ik bedoel de liefde kan toch niet zomaar over zijn? Als hij inderdaad zou hebben gehoopt dat ik van mening zou veranderen, zou hij me toch niet steeds hebben aangevallen tijdens de vakantie?
dinsdag 28 juli 2009 om 11:45
Hoe groot is de kans van slagen van een relatie op afstand, met iemand die gescheiden is en kinderen heeft, met een verschil in kinderwens, een totaal verschil in cultuur?
Serieus...
Dacht je dat dit zou gaan werken met zoveel factoren die dwarsliggen?
Tweede huwelijken/relaties hebben maar 50% kans van slagen, en dat is nog met de kinderen níet meegerekend. Relaties met een cultuurverschil zijn ook niet zo vaak heel succesvol, verschil in kinderwens is vrij essentieel en afstand is ook vrij belangrijk in een relatie.
Serieus...
Dacht je dat dit zou gaan werken met zoveel factoren die dwarsliggen?
Tweede huwelijken/relaties hebben maar 50% kans van slagen, en dat is nog met de kinderen níet meegerekend. Relaties met een cultuurverschil zijn ook niet zo vaak heel succesvol, verschil in kinderwens is vrij essentieel en afstand is ook vrij belangrijk in een relatie.
dinsdag 28 juli 2009 om 12:00
quote:tartufone schreef op 28 juli 2009 @ 11:41:
[...]
Ik heb zeker veel van deze relatie geleerd, maar hoop eigenlijk nog dat er een kleine kans is dat het goedkomt. Ik bedoel de liefde kan toch niet zomaar over zijn? Als hij inderdaad zou hebben gehoopt dat ik van mening zou veranderen, zou hij me toch niet steeds hebben aangevallen tijdens de vakantie?
Een relatie is afhankelijk van meer factoren dan alleen liefde, dat beschrijf je zelf ook.
Hij hoopte niet alleen dat jij van mening zou veranderen, hij hoopte dat de realiteit anders was. Net als jij.
Je kan pas verder met je leven als je dit gaat accepteren. Het zit er echt niet in voor jullie.
[...]
Ik heb zeker veel van deze relatie geleerd, maar hoop eigenlijk nog dat er een kleine kans is dat het goedkomt. Ik bedoel de liefde kan toch niet zomaar over zijn? Als hij inderdaad zou hebben gehoopt dat ik van mening zou veranderen, zou hij me toch niet steeds hebben aangevallen tijdens de vakantie?
Een relatie is afhankelijk van meer factoren dan alleen liefde, dat beschrijf je zelf ook.
Hij hoopte niet alleen dat jij van mening zou veranderen, hij hoopte dat de realiteit anders was. Net als jij.
Je kan pas verder met je leven als je dit gaat accepteren. Het zit er echt niet in voor jullie.
dinsdag 28 juli 2009 om 12:24
Ik ben het absoluut met jullie eens alleen begrijp ik sommige dingen gewoon niet. Ik bedoel hij heeft nog een aantal spullen hier liggen en ook contact geld en toen wij terugkwamen van vakantie wilde ik hem dat meteen meegeven maar toen zei hij dat dat wel een keertje zou komen, dan denk ik dat het beter was geweest als hij dat direct had meegenomen, bespaart weer een bezoekje toch?
dinsdag 28 juli 2009 om 12:27
quote:tartufone schreef op 28 juli 2009 @ 12:24:
Ik ben het absoluut met jullie eens alleen begrijp ik sommige dingen gewoon niet. Ik bedoel hij heeft nog een aantal spullen hier liggen en ook contact geld en toen wij terugkwamen van vakantie wilde ik hem dat meteen meegeven maar toen zei hij dat dat wel een keertje zou komen, dan denk ik dat het beter was geweest als hij dat direct had meegenomen, bespaart weer een bezoekje toch?
Dat is zo,maar ook jij had kunnen zeggen dat hij dat geld meteen mee moest nemen..
Echt,als ik je verhaal zo lees dan denk ik het werkt niet en gaat ook nooit werken.
Ik ben het absoluut met jullie eens alleen begrijp ik sommige dingen gewoon niet. Ik bedoel hij heeft nog een aantal spullen hier liggen en ook contact geld en toen wij terugkwamen van vakantie wilde ik hem dat meteen meegeven maar toen zei hij dat dat wel een keertje zou komen, dan denk ik dat het beter was geweest als hij dat direct had meegenomen, bespaart weer een bezoekje toch?
Dat is zo,maar ook jij had kunnen zeggen dat hij dat geld meteen mee moest nemen..
Echt,als ik je verhaal zo lees dan denk ik het werkt niet en gaat ook nooit werken.
dinsdag 28 juli 2009 om 12:32
quote:tartufone schreef op 28 juli 2009 @ 11:20:
Bedankt voor jullie reacties, bedankt dat jullie dit enorme verhaal hebben gelezen.
@elninjoo, we hebben wel eens over mijn kinderwens gesproken, hij vertelde in het begin dat hij twijfels had, toen ik aan het begin van dit jaar de relatie verbrak omdat hij geen kinderen met mij wilde, vertelde hij mij dat hij ze dan misschien toch wilde en vertelde dat hij me niet kwijt wilden en vroeg me om bij hem te komen wonen. Als het goed zou gaan zou hij misschien toch willen. Zover heeft het nooit mogen komen.
Zoals ik het nu lees is het maar goed dat jullie niet zijn gaan samenwonen. Als het goed zou gaan.... hoezo verwachte hij dan wat anders? Op zo'n wankele basis ga je toch niet emigreren?
Wees blij dat het voorbij is en laat het gaan.
Jij wilt alleen een relatie met hem, hij niet met jouw en zijn kinderen waren ook niet dol enthousiast.
Echt je bent beter af zo. Ga genieten van je leven en zoek een man die beter bij je past en echt voor je wil gaan
Bedankt voor jullie reacties, bedankt dat jullie dit enorme verhaal hebben gelezen.
@elninjoo, we hebben wel eens over mijn kinderwens gesproken, hij vertelde in het begin dat hij twijfels had, toen ik aan het begin van dit jaar de relatie verbrak omdat hij geen kinderen met mij wilde, vertelde hij mij dat hij ze dan misschien toch wilde en vertelde dat hij me niet kwijt wilden en vroeg me om bij hem te komen wonen. Als het goed zou gaan zou hij misschien toch willen. Zover heeft het nooit mogen komen.
Zoals ik het nu lees is het maar goed dat jullie niet zijn gaan samenwonen. Als het goed zou gaan.... hoezo verwachte hij dan wat anders? Op zo'n wankele basis ga je toch niet emigreren?
Wees blij dat het voorbij is en laat het gaan.
Jij wilt alleen een relatie met hem, hij niet met jouw en zijn kinderen waren ook niet dol enthousiast.
Echt je bent beter af zo. Ga genieten van je leven en zoek een man die beter bij je past en echt voor je wil gaan
dinsdag 28 juli 2009 om 12:33
dinsdag 28 juli 2009 om 12:37
quote:Thekla schreef op 28 juli 2009 @ 12:32:
[...]
Zoals ik het nu lees is het maar goed dat jullie niet zijn gaan samenwonen. Als het goed zou gaan.... hoezo verwachte hij dan wat anders? Op zo'n wankele basis ga je toch niet emigreren?
Wees blij dat het voorbij is en laat het gaan.
Jij wilt alleen een relatie met hem, hij niet met jouw en zijn kinderen waren ook niet dol enthousiast.
Echt je bent beter af zo. Ga genieten van je leven en zoek een man die beter bij je past en echt voor je wil gaan Het klinkt inderdaad een beetje raar als ik schrijft, dat als het goed zou gaan. Ik bedoel ermee dat hij bang was dat het niet goed zou gaan omdat hij in Nederland is komen wonen voor een Nederlandse vrouw, de moeder van zijn kinderen. Dit is heel slecht afgelopen en er was toen sprake dat hij zijn huis en kinderen zou kwijtraken. Dit was zijn grote angst, ook tijdens onze relatie.
[...]
Zoals ik het nu lees is het maar goed dat jullie niet zijn gaan samenwonen. Als het goed zou gaan.... hoezo verwachte hij dan wat anders? Op zo'n wankele basis ga je toch niet emigreren?
Wees blij dat het voorbij is en laat het gaan.
Jij wilt alleen een relatie met hem, hij niet met jouw en zijn kinderen waren ook niet dol enthousiast.
Echt je bent beter af zo. Ga genieten van je leven en zoek een man die beter bij je past en echt voor je wil gaan Het klinkt inderdaad een beetje raar als ik schrijft, dat als het goed zou gaan. Ik bedoel ermee dat hij bang was dat het niet goed zou gaan omdat hij in Nederland is komen wonen voor een Nederlandse vrouw, de moeder van zijn kinderen. Dit is heel slecht afgelopen en er was toen sprake dat hij zijn huis en kinderen zou kwijtraken. Dit was zijn grote angst, ook tijdens onze relatie.
