Relaties
alle pijlers
Wij hebben nooit ruzie, ík maak altijd ruzie
zaterdag 1 augustus 2009 om 21:49
Mijn vriend en ik zijn ruim een jaar samen. We zijn het liefst altijd samen. Heel close, heel blij met elkaar, heel vaak gezellig en fijn, en allebei heel sterk het gevoel dat dit (op positieve manier) "as good as it gets" is. Maar niets is perfect. Wij hebben ook wel eens ruzie en drama, en dat ís natuurlijk normaal in een relatie... maar bij ons komt de ruzie altijd 100% van míjn kant. Het lijkt wel alsof ik niet gelukkig kán zijn.
Ik ben sociaal niet zo sterk (al is dat niet aan me te merken), bij vlagen heel onzeker, en iets als een avondje bij vrienden put me soms enorm uit. Het is heel wisselend eigenlijk; ik ben óf harstikke leuk, vlot en vol zelfvertrouwen, óf ik kan niks meer aan. Doordat ik van die depri periodes heb en sociaal zo gevoelig ben, zal het best een zware kluif zijn om mij als vriendin te hebben. Omdat we allebei graag hebben dat alle gevoelens worden uitgesproken (en ik überhaupt niets voor me kan houden
) val ik mijn vriend daarmee 'lastig'. Dat ziet hij totaal niet zo, maar ik wel. Voorbeelden:
* Ik ben als de dood dat onze relatie zo is/wordt als zíjn vorige relatie. Ik vind het heel belangrijk dat hij alles tegen me kan zeggen (wat hij vind, wat hij wil, wat hij voelt), bij zijn ex werd dat niet erg gewaardeerd. Als ik denk dat hij iets alleen maar doet (of laat) om mij, word ik boos.
* Ik wil niet geloven dat ik speciaal voor 'm ben en dat ik niet z'n zoveelste vriendin ben, omdat ik daar te nuchter voor ben en hij toch ook genoegen nam met die stomme ex van 'm. Terwijl ik eigenlijk weet dat het wel zo is.
* Ik wil niet meer naar zijn vrienden toe ('ze hebben me er vast liever niet bij', 'ze vonden zijn ex vast leuker')
* Ik ben meer overstuur van de scheiding van zijn ouders dan hij; het daaruit voortvloeiende (niet al te happy) gedrag van zijn vader wijt ik aan mezelf ('hij vind het vervelend dat ik er ben')
Ik wéét dat al het bovenstaande genuanceerder ligt. Ik vermoed zelfs dat ik in veel gevallen gewoon een 'probleem', welke dan ook, aanhaal om mijn negatieve gevoelens in te uiten. Ik wil mijn onzekerheid van me afzetten maar het gaat niet. Gevolg; ik val m'n vriend er mee 'lastig', voel me daar vervolgens enorm schuldig over, m'n zelfbeeld daalt tot het dieptepunt, en ik raak keer op keer totaal met mezelf in de knoop. Mijn vriend zegt dat ik hem niet 'lastig' val en dat ik me niet schuldig moet voelen, en ik geloof hem, maar zo voelt het dan niet. Het voelt alsof ik echt een enorme trut ben.
Het ergste is, vaak is er níets, helemaal niets, maar ik voel me verdrietig en boos - in het algemeen, op alles. Dan wil ik niets liever dan keihard ruzie maken, en hoef ik alleen nog maar een aanleiding te zoeken. En mijn vriend is degene die die boosheid over zich heen krijgt.
Dat ik mezelf dan niet kan tegenhouden... dat klopt echt niet. Ben ik echt zo'n trut?
Ik ben sociaal niet zo sterk (al is dat niet aan me te merken), bij vlagen heel onzeker, en iets als een avondje bij vrienden put me soms enorm uit. Het is heel wisselend eigenlijk; ik ben óf harstikke leuk, vlot en vol zelfvertrouwen, óf ik kan niks meer aan. Doordat ik van die depri periodes heb en sociaal zo gevoelig ben, zal het best een zware kluif zijn om mij als vriendin te hebben. Omdat we allebei graag hebben dat alle gevoelens worden uitgesproken (en ik überhaupt niets voor me kan houden
) val ik mijn vriend daarmee 'lastig'. Dat ziet hij totaal niet zo, maar ik wel. Voorbeelden: * Ik ben als de dood dat onze relatie zo is/wordt als zíjn vorige relatie. Ik vind het heel belangrijk dat hij alles tegen me kan zeggen (wat hij vind, wat hij wil, wat hij voelt), bij zijn ex werd dat niet erg gewaardeerd. Als ik denk dat hij iets alleen maar doet (of laat) om mij, word ik boos.
* Ik wil niet geloven dat ik speciaal voor 'm ben en dat ik niet z'n zoveelste vriendin ben, omdat ik daar te nuchter voor ben en hij toch ook genoegen nam met die stomme ex van 'm. Terwijl ik eigenlijk weet dat het wel zo is.
* Ik wil niet meer naar zijn vrienden toe ('ze hebben me er vast liever niet bij', 'ze vonden zijn ex vast leuker')
* Ik ben meer overstuur van de scheiding van zijn ouders dan hij; het daaruit voortvloeiende (niet al te happy) gedrag van zijn vader wijt ik aan mezelf ('hij vind het vervelend dat ik er ben')
Ik wéét dat al het bovenstaande genuanceerder ligt. Ik vermoed zelfs dat ik in veel gevallen gewoon een 'probleem', welke dan ook, aanhaal om mijn negatieve gevoelens in te uiten. Ik wil mijn onzekerheid van me afzetten maar het gaat niet. Gevolg; ik val m'n vriend er mee 'lastig', voel me daar vervolgens enorm schuldig over, m'n zelfbeeld daalt tot het dieptepunt, en ik raak keer op keer totaal met mezelf in de knoop. Mijn vriend zegt dat ik hem niet 'lastig' val en dat ik me niet schuldig moet voelen, en ik geloof hem, maar zo voelt het dan niet. Het voelt alsof ik echt een enorme trut ben.
Het ergste is, vaak is er níets, helemaal niets, maar ik voel me verdrietig en boos - in het algemeen, op alles. Dan wil ik niets liever dan keihard ruzie maken, en hoef ik alleen nog maar een aanleiding te zoeken. En mijn vriend is degene die die boosheid over zich heen krijgt.
Dat ik mezelf dan niet kan tegenhouden... dat klopt echt niet. Ben ik echt zo'n trut?
zaterdag 1 augustus 2009 om 21:56
Ik heb daar inderdaad op gelet, het zijn wel periodes, maar ik kan het niet terugleiden op een bepaalde periode in m'n cyclus ofzo.
Ik denk meer dat het iets te maken heeft met de neiging naar depressiviteit, dat zit in de familie. Ik ben zo koppig dat ik geen pillen wil, ik wil dingen zelf oplossen omdat me dat eerder ook gelukt is.
Ik denk meer dat het iets te maken heeft met de neiging naar depressiviteit, dat zit in de familie. Ik ben zo koppig dat ik geen pillen wil, ik wil dingen zelf oplossen omdat me dat eerder ook gelukt is.
zaterdag 1 augustus 2009 om 22:13
zaterdag 1 augustus 2009 om 22:30
Zijn ex, tja...
Ik denk dat het me onzeker maakt dat ik nog nooit een serieuze relatie had vóór hem, en hij zo'n beetje continu in verschillende serieuze relaties zat vanaf z'n 15e.
Letterlijk genomen heeft er ook geen dag tussen z'n vorige vriendin en mij gezeten. Wij werkten een maand lang samen aan een project in het buitenland. Halverwege besloot hij niet verder te gaan met zijn vriendin, maar wilde niet zo bot zijn dat over de telefoon uit te maken. Aan het einde van het project werd duidelijk dat wij saampjes iets wilden beginnen.
Hij heeft het dus niet voor mij uitgemaakt, maar het was wel zo van "nou ik ga nu naar m'n vriendin om het uit te maken, tot zo". Dat vond ik wel lastig in het begin, ook al wist ik dondersgoed dat het niet was alsof hij één vriendin voor de volgende inruilde. Maar dat weet ik er wel van te maken in een ruzie.
Ik moet zeggen dat mijn ex-obsessie de laatste tijd veel minder is geworden.
Ik denk dat het me onzeker maakt dat ik nog nooit een serieuze relatie had vóór hem, en hij zo'n beetje continu in verschillende serieuze relaties zat vanaf z'n 15e.
Letterlijk genomen heeft er ook geen dag tussen z'n vorige vriendin en mij gezeten. Wij werkten een maand lang samen aan een project in het buitenland. Halverwege besloot hij niet verder te gaan met zijn vriendin, maar wilde niet zo bot zijn dat over de telefoon uit te maken. Aan het einde van het project werd duidelijk dat wij saampjes iets wilden beginnen.
Hij heeft het dus niet voor mij uitgemaakt, maar het was wel zo van "nou ik ga nu naar m'n vriendin om het uit te maken, tot zo". Dat vond ik wel lastig in het begin, ook al wist ik dondersgoed dat het niet was alsof hij één vriendin voor de volgende inruilde. Maar dat weet ik er wel van te maken in een ruzie.
Ik moet zeggen dat mijn ex-obsessie de laatste tijd veel minder is geworden.
zondag 2 augustus 2009 om 07:39
Hmm ik dacht eerst ook aan hormonale oprispingen. Vooral door het laatste gedeelte over zomaar heftige emoties voelen en zin hebben om ruzie uit te lokken!
Wat je nu beschrijft komt op mij over als een negatieve manier van denken en problemen maken om niks. Dat komt vanuit jezelf. Als je eenmaal in die negatieve vibe zit, ga je van een mug een olifant maken. Dit kan door je hormonen komen, maar ook aan dat depressiviteit in de familie zit. Misschien is het een combinatie van beide.
Je hoeft niet per se medicijnen te gebruiken om hier iets aan te doen. Mischien zijn homeopatische medicijnen wel iets voor je? Als ik jou was zou ik zeker eens op onderzoek gaan of eens naar je huisarts gaan om over mogelijkheden te praten. Wees niet koppig en sta open voor hulp. Meditatie kan ook helpen.
Wat je nu beschrijft komt op mij over als een negatieve manier van denken en problemen maken om niks. Dat komt vanuit jezelf. Als je eenmaal in die negatieve vibe zit, ga je van een mug een olifant maken. Dit kan door je hormonen komen, maar ook aan dat depressiviteit in de familie zit. Misschien is het een combinatie van beide.
Je hoeft niet per se medicijnen te gebruiken om hier iets aan te doen. Mischien zijn homeopatische medicijnen wel iets voor je? Als ik jou was zou ik zeker eens op onderzoek gaan of eens naar je huisarts gaan om over mogelijkheden te praten. Wees niet koppig en sta open voor hulp. Meditatie kan ook helpen.
zondag 2 augustus 2009 om 08:29
Accepteer nou maar dat je vriend een volwassen persoon is die heel goed zijn eigen beslissingen kan nemen. Die dus ook heel goed zelf kan beslissen of hij jou vertelt wat er in hem omgaat en of hij al dan niet rekening met jou wil houden. Stop voor hem te denken. Als je bovendien klachten van medische aard hebt dan zou ik daar een oplossing voor gaan zoeken. Weinig relaties overleven zoiets als het langere tijd duurt.
zondag 2 augustus 2009 om 09:42
Die gevoelens heb je natuurlijk. Maar je hoeft er niet in te geloven en ernaar te handelen. Je zegt het zelf al: eigenlijk ga je op zoek naar een probleem dat bij die gevoelens past. Als je weet dat je neigt naar depressiviteit en echt geen medicijnen wilt, helpt het misschien om te denken: ik voel me verdrietig, ik voel me boos, maar ik weet ook dat dat voor een groot deel een stofje in m'n hersenen is. Ik hoef het niet te uiten en af te reageren.
Realiseer je, dat het jouw gevoel is, dat het niet je vriends opdracht is om het op te lossen. Probeer het bij jezelf te houden.
Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk. Je vriend kan je daarbij helpen, als je wilt. Soms helpt het als hij je gewoon even stevig vasthoudt.
Over medicijnen gesproken: soms kan simpele vitamine B of omega 3 al zo'n verschil maken voor dit soort gevoelens. Je hoeft niet meteen aan de AD.
Realiseer je, dat het jouw gevoel is, dat het niet je vriends opdracht is om het op te lossen. Probeer het bij jezelf te houden.
Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk. Je vriend kan je daarbij helpen, als je wilt. Soms helpt het als hij je gewoon even stevig vasthoudt.
Over medicijnen gesproken: soms kan simpele vitamine B of omega 3 al zo'n verschil maken voor dit soort gevoelens. Je hoeft niet meteen aan de AD.
zondag 2 augustus 2009 om 10:01
Jeetje wat is dit verhaal herkenbaar zeg, eng gewoon. Ik heb hetzelfde probleem en heb in het verleden daardoor zelfs 2 relaties van me stukgemaakt (nog steeds voel ik me daar heel klote om). Inmiddels ben ik 1 jr getrouwd met een man die wel heel veel geduld met mij heeft en daar waarder ik hem echt om. Toen ik hem 4jr geleden leerde kennen zei ik meteen dat ik niet de makkelijkste ben om mee samen te leven en dat heeft hij gemerkt ook. We hebben net een relatiecrisis achter de rug en door gesprekken met een therapeut ben ik gaan inzien dat mijn gedrag ergens vandaan moet komen. Sinds kort ben ik in therapie om uit te zoeken waar het dan wel vandaan komt. Misschien is dat ook iets voor jou?
zondag 2 augustus 2009 om 10:59
Ik heb de indruk dat je onzekerheid en je negatieve gevoelens veroorzaakt worden door een laag zelfbeeld en een gebrek aan zelfvertrouwen en zelfwaardering. Lees je post maar eens na:
'Het lijkt wel alsof ik niet gelukkig kán zijn'.
'Ik ben sociaal niet zo sterk (al is dat niet aan me te merken)',
'Ik wil niet geloven dat ik speciaal voor 'm ben'
'm'n zelfbeeld daalt tot het dieptepunt'
Ik denk dat het tijd wordt om gelukkig te worden met jezelf ipv je geluk vooral uit je relatie te halen. Als je jezelf en je relatie serieus neemt dan ga je hier aan werken. Anders zul je in een evt. volgende relatie dezelfde houding aannemen.
Zoek hulp. Je vriend kan je msch wel steunen, maar hij is geen therapeut. Een paar gesprekken bij een maatschappelijk werkster of psych kunnen heel nuttig zijn. Daarmee bewijs je jezelf en je vriend een dienst: je kunt je gevoelens op een andere (neutrale) plek uiten ipv op hem afreageren. Dat doet je relatie iig geen goed.
'Het lijkt wel alsof ik niet gelukkig kán zijn'.
'Ik ben sociaal niet zo sterk (al is dat niet aan me te merken)',
'Ik wil niet geloven dat ik speciaal voor 'm ben'
'm'n zelfbeeld daalt tot het dieptepunt'
Ik denk dat het tijd wordt om gelukkig te worden met jezelf ipv je geluk vooral uit je relatie te halen. Als je jezelf en je relatie serieus neemt dan ga je hier aan werken. Anders zul je in een evt. volgende relatie dezelfde houding aannemen.
Zoek hulp. Je vriend kan je msch wel steunen, maar hij is geen therapeut. Een paar gesprekken bij een maatschappelijk werkster of psych kunnen heel nuttig zijn. Daarmee bewijs je jezelf en je vriend een dienst: je kunt je gevoelens op een andere (neutrale) plek uiten ipv op hem afreageren. Dat doet je relatie iig geen goed.
vrijdag 14 augustus 2009 om 14:04
Ik herken mezelf wel deels in je. Alleen heeft het bij mij wel met pms te maken. Elke maand is er één week dat alles klote is, is kan huilen om niets en alles me teveel is. Nu ik vrijgezel ben, heeft niemand daar echt last van. Maar mijn ex had het altijd zwaar te verduren die week. Ik zocht telkens ruzie, hij kon niets goed doen, ik werd verschrikkelijk onzeker en had de neiging me thuis op te sluiten. Overal maakte ik een probleem van. Mijn ex was altijd zo geweldig voor me als ik zo'n bui had. Ik viel hem ook niet lastig met mijn eigenaardigheden. Hij luisterde naar me, wilde er voor me zijn, liet me met rust als ik dat nodig had en gaf me extra aandacht als dat nodig was. Tot kopjes thee zetten, me op de bank leggen met een kussen en een deken. Favoriete serie opzetten, chocolade gaan halen etc.
Het is voor jezelf vooral erg frustrerend als je die negatieve gevoelens hebt. Je wilt ze niet maar ze lijken uit het niets te komen. Aangezien het bij jou niet met je cyclus te maken heeft, lijkt het mij ook wel een idee om naar de huisarts of iets dergelijks te gaan. Het is namelijk zwaar leven zo. Dat vond ik zelfs en dat was "maar" één week in de maand.
Het is voor jezelf vooral erg frustrerend als je die negatieve gevoelens hebt. Je wilt ze niet maar ze lijken uit het niets te komen. Aangezien het bij jou niet met je cyclus te maken heeft, lijkt het mij ook wel een idee om naar de huisarts of iets dergelijks te gaan. Het is namelijk zwaar leven zo. Dat vond ik zelfs en dat was "maar" één week in de maand.
