Relaties
alle pijlers
Wil ik die man nu wel of niet? Of is t echt over?!
vrijdag 13 juni 2008 om 11:03
Een tijdje geleden postte ik hier ook, toen ging het over samenwonen. Mijn vriend (of moet ik nu zeggen: ex...?) en ik hadden besloten te gaan samenwonen, maar in plaats van dat dat een leuke zoektoch naar een huis werd, werd het alleen maar stress. Hij leek eigenlijk helemaal niet te willen en zag alleen maar negatieve kanten van verhuizen. Hij nam ook helemaal geen initiatief.
Dat zorgde al voor behoorlijk spanning in onze relatie, maar het zette me ook aan het denken. Dat passieve, afwachtende van hem, daar heb ik eigenlijk op veel meer terreinen moeite mee.
Zo is er een heel belangrijk ding: hij heeft een kindje. Maar hij heeft erg weinig contact met dat kindje, omdat de moeder nogal dwars ligt. Nu zegt hij al anderhalf jaar lang dat hij dat nu echt wil gaan veranderen, dat hij zijn kindje meer wil zien en meer te maken wil hebben met de opvoeding. Alleen, die mooie woorden blijven woorden en worden nooit echt daden. Soms zegt hij wel iets tegen zijn ex erover, maar dan zegt zij eenvoudig nee en daar laat hij het dan weer bij. Dit vind ik heel moeilijk om mee om te gaan. Ik vind dat hij veel meer zou moeten vechten voor zijn kind. Dit zorgde dus ook voor spanningen.
Nu ging ik op vakantie, zo eindigde het vorige topic ook. Ik ging op vakantie met een groepje vrienden (mijn vrien/ex ging niet mee, het was echt een vakantie van mijn vriendengroepje). Een van mijn vrienden heeft op vakantie een heel heftig ongeluk gehad, hij had het bijna niet overleefd. Ik ga niet precies op de situatie in, maar ik was erbij toen het ongeluk gebeurde en ik heb hem eigenlijk 'gered'. De ambulance is gekomen, ik ben meegegaan naar het ziekenhuis en er is behoorlijk veel op mijn schouders terecht gekomen. Ik ben ook langer in dat land gebleven dan gepland, om bij die vriend in het ziekenhuis te blijven. Ik heb mijn vriend gebeld om hem te vertellen dat er iets vreselijks was gebeurd en dat ik dus later terug zou komen.
Toen ik weer in nederland aankwam had ik verwacht hem te zien, maar... hij was er niet. Niet op schiphol, niet bij mij thuis en hij beldde me ook niet. 's Avonds heb ik hem gebeld, waarom hij er niet was? Zijn antwoord was: hij was er niet omdat hij zelf een zware week achter de rug had gehad, omdat hij in de knoop zat met de relatie die hij heeft met zijn kindje.
Hier is eigenlijk iets geknapt bij mij. Waar is de sterke, passievolle man die ik dacht dat hij was? Hier ben ik, behoorlijk in de kreukels na een best traumatische ervaring en hij is er niet voor me omdat hij ook een zware week had. En bij hem was dus niets gebeurd, want de relatie met zijn kindje zit hem dus al jaren dwars.
Ik wil verdomme iemand om op te kunnen bouwen, iemand om te vertrouwen! Ik wil een sterke man, een man die initiatieven neemt. Iemand die vecht voor de mensen die hem dierbaar zijn, dus die vecht voor zijn kind en vecht voor mij. Die me opvangt als me iets ergs gebeurd. En dat is hij dus kennelijk niet.
Hij zei meteen: ik wil je niet kwijt, ik wil je zo graag zien, mag ik langskomen? Maar ik ben zo boos door die slappe, afwachtende, passieve houding van hem, dus ik zei nee je mag niet langskomen. En toen is hij dus niet gekomen...
Wil ik die man nu wel of niet? Aan de ene kant ben ik zo gek op hem en hebben we altijd zo'n goeie tijd samen gehad. Aan de andere kant wil ik iemand die voor me vecht, en voel ik me zo vreselijk door hem in de steek gelaten.
Ik heb gezegd dat hij op kan hoepelen, dat het over is omdat ik me zo in de steek gelaten voel. Ergens hoop ik iedere dag dat als ik wakker word, dat hij dan de straat vol heeft gezet met rozen en de fanfare liefdesliedjes laat spelen onder mijn raam. Dat hij me ontvoert naar een romantische plek om me duidelijk te maken dat hij me terug wil. Dat hij voor mijn deur gaat liggen om me te overtuigen dat we wel bij elkaar horen. Maar hij doet niets. Ik weet dat als ik hem opbel, dat ik zo weer mijn relatie terug heb, Maar ik wacht en wacht op initiatief van hem.
Ben ik nou een zeikwijf dat spelletjes speelt? Of is hij niet sterk genoeg voor mij?
Dat zorgde al voor behoorlijk spanning in onze relatie, maar het zette me ook aan het denken. Dat passieve, afwachtende van hem, daar heb ik eigenlijk op veel meer terreinen moeite mee.
Zo is er een heel belangrijk ding: hij heeft een kindje. Maar hij heeft erg weinig contact met dat kindje, omdat de moeder nogal dwars ligt. Nu zegt hij al anderhalf jaar lang dat hij dat nu echt wil gaan veranderen, dat hij zijn kindje meer wil zien en meer te maken wil hebben met de opvoeding. Alleen, die mooie woorden blijven woorden en worden nooit echt daden. Soms zegt hij wel iets tegen zijn ex erover, maar dan zegt zij eenvoudig nee en daar laat hij het dan weer bij. Dit vind ik heel moeilijk om mee om te gaan. Ik vind dat hij veel meer zou moeten vechten voor zijn kind. Dit zorgde dus ook voor spanningen.
Nu ging ik op vakantie, zo eindigde het vorige topic ook. Ik ging op vakantie met een groepje vrienden (mijn vrien/ex ging niet mee, het was echt een vakantie van mijn vriendengroepje). Een van mijn vrienden heeft op vakantie een heel heftig ongeluk gehad, hij had het bijna niet overleefd. Ik ga niet precies op de situatie in, maar ik was erbij toen het ongeluk gebeurde en ik heb hem eigenlijk 'gered'. De ambulance is gekomen, ik ben meegegaan naar het ziekenhuis en er is behoorlijk veel op mijn schouders terecht gekomen. Ik ben ook langer in dat land gebleven dan gepland, om bij die vriend in het ziekenhuis te blijven. Ik heb mijn vriend gebeld om hem te vertellen dat er iets vreselijks was gebeurd en dat ik dus later terug zou komen.
Toen ik weer in nederland aankwam had ik verwacht hem te zien, maar... hij was er niet. Niet op schiphol, niet bij mij thuis en hij beldde me ook niet. 's Avonds heb ik hem gebeld, waarom hij er niet was? Zijn antwoord was: hij was er niet omdat hij zelf een zware week achter de rug had gehad, omdat hij in de knoop zat met de relatie die hij heeft met zijn kindje.
Hier is eigenlijk iets geknapt bij mij. Waar is de sterke, passievolle man die ik dacht dat hij was? Hier ben ik, behoorlijk in de kreukels na een best traumatische ervaring en hij is er niet voor me omdat hij ook een zware week had. En bij hem was dus niets gebeurd, want de relatie met zijn kindje zit hem dus al jaren dwars.
Ik wil verdomme iemand om op te kunnen bouwen, iemand om te vertrouwen! Ik wil een sterke man, een man die initiatieven neemt. Iemand die vecht voor de mensen die hem dierbaar zijn, dus die vecht voor zijn kind en vecht voor mij. Die me opvangt als me iets ergs gebeurd. En dat is hij dus kennelijk niet.
Hij zei meteen: ik wil je niet kwijt, ik wil je zo graag zien, mag ik langskomen? Maar ik ben zo boos door die slappe, afwachtende, passieve houding van hem, dus ik zei nee je mag niet langskomen. En toen is hij dus niet gekomen...
Wil ik die man nu wel of niet? Aan de ene kant ben ik zo gek op hem en hebben we altijd zo'n goeie tijd samen gehad. Aan de andere kant wil ik iemand die voor me vecht, en voel ik me zo vreselijk door hem in de steek gelaten.
Ik heb gezegd dat hij op kan hoepelen, dat het over is omdat ik me zo in de steek gelaten voel. Ergens hoop ik iedere dag dat als ik wakker word, dat hij dan de straat vol heeft gezet met rozen en de fanfare liefdesliedjes laat spelen onder mijn raam. Dat hij me ontvoert naar een romantische plek om me duidelijk te maken dat hij me terug wil. Dat hij voor mijn deur gaat liggen om me te overtuigen dat we wel bij elkaar horen. Maar hij doet niets. Ik weet dat als ik hem opbel, dat ik zo weer mijn relatie terug heb, Maar ik wacht en wacht op initiatief van hem.
Ben ik nou een zeikwijf dat spelletjes speelt? Of is hij niet sterk genoeg voor mij?
I only get one shot at life - so I shoot to kill
vrijdag 13 juni 2008 om 11:23
vrijdag 13 juni 2008 om 11:29
quote:Spijker schreef op 13 juni 2008 @ 11:03:Ik heb gezegd dat hij op kan hoepelen, dat het over is omdat ik me zo in de steek gelaten voel. Ergens hoop ik iedere dag dat als ik wakker word, dat hij dan de straat vol heeft gezet met rozen en de fanfare liefdesliedjes laat spelen onder mijn raam. [..] Maar hij doet niets.Even los van de vraag of jullie uiteindelijk met elkaar door moeten gaan: dit kan je hem natuurlijk niet echt kwalijk nemen. Jij vraagt hem om op te hoepelen, doet hij dat, is het weer niet goed! Hier op het forum wordt constant gezegd dat je duidelijk moet communiceren, dat schijnt dan vooral voor vrouwen ten opzichte van mannen te gelden... dus niet a zeggen en b willen.
vrijdag 13 juni 2008 om 11:41
quote:armonia schreef op 13 juni 2008 @ 11:29:
[...]
Even los van de vraag of jullie uiteindelijk met elkaar door moeten gaan: dit kan je hem natuurlijk niet echt kwalijk nemen. Jij vraagt hem om op te hoepelen, doet hij dat, is het weer niet goed! Hier op het forum wordt constant gezegd dat je duidelijk moet communiceren, dat schijnt dan vooral voor vrouwen ten opzichte van mannen te gelden... dus niet a zeggen en b willen.
Dat snap ik dus ook niet van mezelf, daarom schreef ik: speel ik nu spelletjes of is hij gewoon niet sterk genoeg? Mijn probleem is juist zijn afwachtende houding. Als hij een relatie met mij wil, en me dus niet zomaar zou laten gaan/opgeven en dat duidelijk zou maken door zich niet te laten wegsturen, dan zou ik weer wat vertrouwen krijgen in hem. Nu is hij er totaal niet voor me. En als ik tegen hem zeg: ik voel me zo door je in de steek gelaten, ga maar weg en hij laat zich wegsturen... Inderdaad, hij doet wat ik zeg en dat is dus juist niet wat ik wil. Hij doet altijd wat ik zeg! Van mij moet alle initiatief, alle kracht vandaan komen. En als ik even steun nodig heb, is die er dus niet. Ik wil geen man die doet wat ik zeg, ik wil een man die zijn eigen passie volgt!
Als ik vol passie voor iemand zou zijn, zou ik me echt niet laten wegsturen!
[...]
Even los van de vraag of jullie uiteindelijk met elkaar door moeten gaan: dit kan je hem natuurlijk niet echt kwalijk nemen. Jij vraagt hem om op te hoepelen, doet hij dat, is het weer niet goed! Hier op het forum wordt constant gezegd dat je duidelijk moet communiceren, dat schijnt dan vooral voor vrouwen ten opzichte van mannen te gelden... dus niet a zeggen en b willen.
Dat snap ik dus ook niet van mezelf, daarom schreef ik: speel ik nu spelletjes of is hij gewoon niet sterk genoeg? Mijn probleem is juist zijn afwachtende houding. Als hij een relatie met mij wil, en me dus niet zomaar zou laten gaan/opgeven en dat duidelijk zou maken door zich niet te laten wegsturen, dan zou ik weer wat vertrouwen krijgen in hem. Nu is hij er totaal niet voor me. En als ik tegen hem zeg: ik voel me zo door je in de steek gelaten, ga maar weg en hij laat zich wegsturen... Inderdaad, hij doet wat ik zeg en dat is dus juist niet wat ik wil. Hij doet altijd wat ik zeg! Van mij moet alle initiatief, alle kracht vandaan komen. En als ik even steun nodig heb, is die er dus niet. Ik wil geen man die doet wat ik zeg, ik wil een man die zijn eigen passie volgt!
Als ik vol passie voor iemand zou zijn, zou ik me echt niet laten wegsturen!
I only get one shot at life - so I shoot to kill
vrijdag 13 juni 2008 om 11:44
vrijdag 13 juni 2008 om 11:49
Mijn 50 cent: Je kan er eigenlijk vanuit gaan dat mensen niet heel ingrijpend veranderen als ze eenmaal ouder zijn dan, zeg, 22 ofzo. ALs jij een ander type man en vader wil, dan moet je een ander type man en vader zoeken. Zoals Dr Phil zegt , zijn gedrag uit het verleden is de beste indicatie voor zijn gedrag in de toekomst. Je zult hier dus tegenaan blijven lopen. En als je kinderen hebt en samenwoont is het nog veel en veel lastiger om ermee te stoppen.
vrijdag 13 juni 2008 om 11:54
toch zou ik niet zomaar het laten afweten. In mijn nabije omgeving heb ik ongeveer hetzelfde gezien:
Vrouw vond dat hij echt voor haar moest vechtte en zij dus ook die nee (zoals jij aan de telefoon) man had hier heel veel moeite mee maar als hij nee hoorde dacht hij automatisch dus geen nut om te vechten.
Ze wilden elkaar allebei nog en nu meer dan 20 jaar geleden zijn ze nog steeds niet bij elkaar, allebei een ander leven maar hadden stiekem wel bij elkaar willen zijn en er zijn vlagen van ontzettende spijt, zij: was ik maar niet zo koppig geweest en hij: had ik maar geweten dat het niet een definitieve nee was.
Ook al kan je er boos omzijn dat hij misschien niet perfect is, je moet kijken hoe veel je relatie je waard is ook al bezit hij die eigenschap (niet). Soms moet je nou eenmaal iets laten schieten van jou droombeeld om uiteindelijk dolgelukkig te worden.
Als je besluit om dit goed te maken zou ik hem uitleggen wat jij verwacht van hem (meer vecht voor jou, nee is alleen verdriet en woede en juist dan is er actie nodig van zijn kant) dan kan hij eventueel daar op inspelen en zal hij misschien iets meer neigen naar dat vechten, hij zal natuurlijk in grote lijnen op dit vlak hetzelfde blijven, maar als jij ziet dat hij dit probeerd zal dat waarschijnlijk al de wereld voor je uitmaken.
Kan het trouwens niet zijn dat hij er juist aan werkt. Hij is nu dus blijkbaar met zijn kind bezig (waar jij uit liet blijken dat je vond dat hij dat af liet weten) dus misschien is hij hier wel echt een stap verder in aan het komen en wilde hij jou dat op deze onhandige manier laten weten omdat hij niet weet hoe hij dit moet aanpakken, ook gezien de plaats van je kind, ('hoort' op nummer 1 te staan)
Ik vind dat als iemand niet zo goed is in relaties (bijna iedereen) en je hem/haar zou kunnen helpen de juiste manier te vinden je dit altijd moet doen zelfs al komt het soms wat onhandig uit, daarmee wil ik niet zeggen dat jou verdriet vergeten moet worden! Ik denk dat je hier samen doorheen kan groeien mits je hier nu tijd/energie in steekt, soms is nu eenmaal de een de sterkere in bepaalde punten oplossen, op andere vlakken die jullie nog eventueel tegenkomen zou hij opeens degene kunnen zijn!
Succes!
en pff lang bericht geworden
Vrouw vond dat hij echt voor haar moest vechtte en zij dus ook die nee (zoals jij aan de telefoon) man had hier heel veel moeite mee maar als hij nee hoorde dacht hij automatisch dus geen nut om te vechten.
Ze wilden elkaar allebei nog en nu meer dan 20 jaar geleden zijn ze nog steeds niet bij elkaar, allebei een ander leven maar hadden stiekem wel bij elkaar willen zijn en er zijn vlagen van ontzettende spijt, zij: was ik maar niet zo koppig geweest en hij: had ik maar geweten dat het niet een definitieve nee was.
Ook al kan je er boos omzijn dat hij misschien niet perfect is, je moet kijken hoe veel je relatie je waard is ook al bezit hij die eigenschap (niet). Soms moet je nou eenmaal iets laten schieten van jou droombeeld om uiteindelijk dolgelukkig te worden.
Als je besluit om dit goed te maken zou ik hem uitleggen wat jij verwacht van hem (meer vecht voor jou, nee is alleen verdriet en woede en juist dan is er actie nodig van zijn kant) dan kan hij eventueel daar op inspelen en zal hij misschien iets meer neigen naar dat vechten, hij zal natuurlijk in grote lijnen op dit vlak hetzelfde blijven, maar als jij ziet dat hij dit probeerd zal dat waarschijnlijk al de wereld voor je uitmaken.
Kan het trouwens niet zijn dat hij er juist aan werkt. Hij is nu dus blijkbaar met zijn kind bezig (waar jij uit liet blijken dat je vond dat hij dat af liet weten) dus misschien is hij hier wel echt een stap verder in aan het komen en wilde hij jou dat op deze onhandige manier laten weten omdat hij niet weet hoe hij dit moet aanpakken, ook gezien de plaats van je kind, ('hoort' op nummer 1 te staan)
Ik vind dat als iemand niet zo goed is in relaties (bijna iedereen) en je hem/haar zou kunnen helpen de juiste manier te vinden je dit altijd moet doen zelfs al komt het soms wat onhandig uit, daarmee wil ik niet zeggen dat jou verdriet vergeten moet worden! Ik denk dat je hier samen doorheen kan groeien mits je hier nu tijd/energie in steekt, soms is nu eenmaal de een de sterkere in bepaalde punten oplossen, op andere vlakken die jullie nog eventueel tegenkomen zou hij opeens degene kunnen zijn!
Succes!
en pff lang bericht geworden
vrijdag 13 juni 2008 om 11:54
Ik ben bang dat je dingen van hem verwacht die er gewoon niet inzitten. Dit lijkt me best het type man dat de straat vol rozen kan zetten, maar dan moet je hem wel eerst vertellen dat je dat graag wil, waar hij ze kan halen en waar hij ze neer moet zetten .
Hij is nu eenmaal niet het type van de spontane acties, en dit soort acties in opdracht hebben natuurlijk geen betekenis.
Kortom, je kan wel met hem vooruit, maar dan moet je hem wel schuiven.
Hij is nu eenmaal niet het type van de spontane acties, en dit soort acties in opdracht hebben natuurlijk geen betekenis.
Kortom, je kan wel met hem vooruit, maar dan moet je hem wel schuiven.
vrijdag 13 juni 2008 om 12:32
vrijdag 13 juni 2008 om 12:49
quote:Marieke1981 schreef op 13 juni 2008 @ 11:54:
Kortom, je kan wel met hem vooruit, maar dan moet je hem wel schuiven.
Helemaal mee eens.
Je moet voor jezelf bepalen of jij die kar kunt blijven trekken (of je het er voor over hebt), ik denk niet dat hij nog veel zal veranderen.
En als jullie uit elkaar gaan zul je je vast ooit afvragen of het de juiste keuze was.
De vraag is dus: hou je genoeg van hem om dit gedrag te kunnen tolereren, of heb je een vent nodig die sterker in z'n schoenen staat?
Kortom, je kan wel met hem vooruit, maar dan moet je hem wel schuiven.
Helemaal mee eens.
Je moet voor jezelf bepalen of jij die kar kunt blijven trekken (of je het er voor over hebt), ik denk niet dat hij nog veel zal veranderen.
En als jullie uit elkaar gaan zul je je vast ooit afvragen of het de juiste keuze was.
De vraag is dus: hou je genoeg van hem om dit gedrag te kunnen tolereren, of heb je een vent nodig die sterker in z'n schoenen staat?
vrijdag 13 juni 2008 om 16:07
quote:Spijker schreef op 13 juni 2008 @ 11:41:En als ik tegen hem zeg: ik voel me zo door je in de steek gelaten, ga maar weg en hij laat zich wegsturen... Inderdaad, hij doet wat ik zeg en dat is dus juist niet wat ik wil. Hij doet altijd wat ik zeg! Van mij moet alle initiatief, alle kracht vandaan komen. [...] En als ik even steun nodig heb, is die er dus niet. Ik wil geen man die doet wat ik zeg, ik wil een man die zijn eigen passie volgt!
1. Heb je hem al eens zo duidelijk uitgelegd wat je van hem verwacht? Net zo duidelijk als je het hier doet? Of verwacht je dat hij spontaan zo is? Ik ben het namelijk wel met Tove hieronder eens dat je iemand daarin ook kunt helpen (maar misschien heb je dat al gedaan?) Als het er dan nog niet in zit, houdt het natuurlijk op.
2. Je spreekt jezelf enigszins tegen... Hij moet niet altijd doen wat jij zegt, maar wel als je steun nodig hebt. Hij moet dus alleen niet doen wat jij zegt als jij het zegt... Lijkt me ook niet heel makkelijk!
1. Heb je hem al eens zo duidelijk uitgelegd wat je van hem verwacht? Net zo duidelijk als je het hier doet? Of verwacht je dat hij spontaan zo is? Ik ben het namelijk wel met Tove hieronder eens dat je iemand daarin ook kunt helpen (maar misschien heb je dat al gedaan?) Als het er dan nog niet in zit, houdt het natuurlijk op.
2. Je spreekt jezelf enigszins tegen... Hij moet niet altijd doen wat jij zegt, maar wel als je steun nodig hebt. Hij moet dus alleen niet doen wat jij zegt als jij het zegt... Lijkt me ook niet heel makkelijk!
vrijdag 13 juni 2008 om 16:13
quote:armonia schreef op 13 juni 2008 @ 11:29:
[...]
Even los van de vraag of jullie uiteindelijk met elkaar door moeten gaan: dit kan je hem natuurlijk niet echt kwalijk nemen. Jij vraagt hem om op te hoepelen, doet hij dat, is het weer niet goed! Hier op het forum wordt constant gezegd dat je duidelijk moet communiceren, dat schijnt dan vooral voor vrouwen ten opzichte van mannen te gelden... dus niet a zeggen en b willen.
We weten allemaal dat als een vrouw zegt: je kan ophoepelen, dat er dan tenminste van je wordt verwacht dat je je daar heftig tegen verzet, dat je haar smeekt je te vergeven, dat je van je fouten hebt geleerd en het helemaal anders gaat doen, enzovoort. En zeer terecht, want hij heeft veel uit te leggen en goed te maken. Dat zijn een beetje de regels van het spel, ook al is hier allang geen sprake meer van spelletjes.
Dus nee, ik vind niet dat je een zeikwijf bent, en ik vind je ex ruggeraatloos gedrag vertonen. daar zal zeker een oorzaak voorzijn als hij vroeger anders was. Maar daar ging het hier niet om.
[...]
Even los van de vraag of jullie uiteindelijk met elkaar door moeten gaan: dit kan je hem natuurlijk niet echt kwalijk nemen. Jij vraagt hem om op te hoepelen, doet hij dat, is het weer niet goed! Hier op het forum wordt constant gezegd dat je duidelijk moet communiceren, dat schijnt dan vooral voor vrouwen ten opzichte van mannen te gelden... dus niet a zeggen en b willen.
We weten allemaal dat als een vrouw zegt: je kan ophoepelen, dat er dan tenminste van je wordt verwacht dat je je daar heftig tegen verzet, dat je haar smeekt je te vergeven, dat je van je fouten hebt geleerd en het helemaal anders gaat doen, enzovoort. En zeer terecht, want hij heeft veel uit te leggen en goed te maken. Dat zijn een beetje de regels van het spel, ook al is hier allang geen sprake meer van spelletjes.
Dus nee, ik vind niet dat je een zeikwijf bent, en ik vind je ex ruggeraatloos gedrag vertonen. daar zal zeker een oorzaak voorzijn als hij vroeger anders was. Maar daar ging het hier niet om.
vrijdag 13 juni 2008 om 16:19
quote:FritsvanEgters schreef op 13 juni 2008 @ 16:13:We weten allemaal dat als een vrouw zegt: je kan ophoepelen, dat er dan tenminste van je wordt verwacht dat je je daar heftig tegen verzet, dat je haar smeekt je te vergeven, dat je van je fouten hebt geleerd en het helemaal anders gaat doen, enzovoort.Oh! Is dit echt algemeen bekend?! Als ik (vrouw) zeg "ophoepelen", reken dan maar dat ik "ophoepelen" bedoel. Ik mag wel uitkijken
