Relaties
alle pijlers
Willen we teveel?
donderdag 10 september 2009 01:48
Het valt me op dat er ontzettend veel vrouwen zijn hier die hun relatie hebben beëindigd omdat er "iets" miste.
Stuk voor stuk beschrijven ze hun voorbije relatie als goed.
En toch voelde het niet lekker meer. Er wordt een bepaalde spanning gemist, of in sommige gevallen een stuk intimiteit.
Wat je veel leest is dat de relatie er meer één is zoals je met je broer zou hebben.
Elk van deze topics zou ik zelf geopend kunnen hebben.
Bij het lezen van al deze verhalen (en vanuit mijn eigen emotie's) komt de bovenstaande vraag steeds vaker bij me op.
En als we dan inderdaad te veel willen, waar komt dat dan vandaan?
Schept onze huidige maatschappij een constant gevoel van ontevredenheid?
Worden we door de media gepusht om voortdurend te streven naar perfectie, dus ook in je relatie?
Het is toch logisch dat het na 10 jaar niet meer spetterd. Zou je genoegen moeten nemen met het gevoel van verbondenheid en gewoon accepteren dat het wel een beetje saai is?
Of hebben al deze vrouwen gelijk dat ze hun relatie hebben verbroken in de hoop op een nieuwe relatie waarbij het op alle fronten goed zit?
Een hoop vragen in deze post, maar de hoofdvraag is dus:
Willen we teveel?
Stuk voor stuk beschrijven ze hun voorbije relatie als goed.
En toch voelde het niet lekker meer. Er wordt een bepaalde spanning gemist, of in sommige gevallen een stuk intimiteit.
Wat je veel leest is dat de relatie er meer één is zoals je met je broer zou hebben.
Elk van deze topics zou ik zelf geopend kunnen hebben.
Bij het lezen van al deze verhalen (en vanuit mijn eigen emotie's) komt de bovenstaande vraag steeds vaker bij me op.
En als we dan inderdaad te veel willen, waar komt dat dan vandaan?
Schept onze huidige maatschappij een constant gevoel van ontevredenheid?
Worden we door de media gepusht om voortdurend te streven naar perfectie, dus ook in je relatie?
Het is toch logisch dat het na 10 jaar niet meer spetterd. Zou je genoegen moeten nemen met het gevoel van verbondenheid en gewoon accepteren dat het wel een beetje saai is?
Of hebben al deze vrouwen gelijk dat ze hun relatie hebben verbroken in de hoop op een nieuwe relatie waarbij het op alle fronten goed zit?
Een hoop vragen in deze post, maar de hoofdvraag is dus:
Willen we teveel?
donderdag 10 september 2009 02:41
Volgens mij gaat aan de meeste langdurige relaties die verbroken worden nog steeds een jarenlange worsteling vooraf. Uit een onderzoek in de Psychologie (volgens mij dit julinummer) bleek juist dat vrouwen hun relatie nemen met alle gebreken die die heeft (spetteren hoeft niet als je maar een beetje prettig samen kunt leven). Ik denk dus dat de meeste vrouwen niet te veel willen, misschien zelfs juist te weinig?
donderdag 10 september 2009 02:44
Persoonlijk zou ik niet meteen mijn relatie beeindigen omdat "ik iets mis". Zelf vind ik in een beetje sleur in mijn leven juist wel prettig. Als die sleur je benauwd begrijp zou ik best kunnen begrijpen dat iemand zijn relatie beeindigt. Ik denk dat je uiteindelijk het gevoel krijgt dat je stikt.
Daarnaast denk ik ook niet dat je al je geluk uit je relatie moet halen. Spanning zou je ook kunnen vinden in je hobby's en plezier bijvoorbeeld in je kinderen of vrienden. Je deelt je leven natuurlijk met je partner, maar je bent niet een persoon. Denk dat je altijd je eigen dingen moet blijven doen.
Ik vind jouw vraag heel breed. Willen we teveel? Waarschijnlijk wel, maar dat geldt niet alleen voor het relationele vlak.
Daarnaast denk ik ook niet dat je al je geluk uit je relatie moet halen. Spanning zou je ook kunnen vinden in je hobby's en plezier bijvoorbeeld in je kinderen of vrienden. Je deelt je leven natuurlijk met je partner, maar je bent niet een persoon. Denk dat je altijd je eigen dingen moet blijven doen.
Ik vind jouw vraag heel breed. Willen we teveel? Waarschijnlijk wel, maar dat geldt niet alleen voor het relationele vlak.
donderdag 10 september 2009 07:38
Tja, te veel ? dat is breed ja, mijn visie erop is, is dat we gewoon niet meer met z'n allen weten hoe het moet, en ik verwijt gewoon de maatschappij ervan, hoe de wereld nu is lekker digitaal, geen tijd voor elkaar want het is stress wereld. Ja geen tijd voor elkaar=doodbloeden van de relatie vroeg of laat gaat 1 van de 2 wat missen... Sorry ik ben heel negatief maar ik zie en ik ervaar en ik ken meer kennissen die dezelfde visie hebben. Vroeger was manlief gewoon bij je thuis in de avond, tegenwordig sporten, sociaal leven anders hoor je er niet bij, of we kruipen achter de pc, en de ander zit alleen op de bank.
donderdag 10 september 2009 08:12
Ik vind dat je gelijk hebt, JaneDoe, veel relaties stranden op te hoge verwachtingen. En nee, dan heb ik het niet over relaties waarin mensen vreselijk ongelukkig zijn en veel ruzie hebben of zelfs mishandeling aan de orde is. Maar inderdaad over mensen die 'iets' missen. Die verwachten verliefd te blijven en anders vertrekken. Ik gun het iedereen om tot op hoogbejaarde leeftijd vlinders te voelen, en het bestaat (gelukkig!) maar als je dat als eis stelt heb je m.i. een onrealistisch verwachtingspatroon.
En het zou daarnaast ook nog wel kunnen schelen dat mensen eerder werken aan zelfontplooiing dan aan het gelukkig willen maken van hun partner. En dat mensen ook vaak blijven hangen in verwijten aan de partner en wrok cultiveren. En als je je eenmaal tekortgedaan voelt is het moeilijk dat gevoel los te laten en groeit het vaak alleen maar (lees alle topics hier over te weinig romantische gebaren en mensen die hun beklag doen bij een aantrekkelijke collega tijdens intieme lunches en nachtelijke msn-sessies).
En het zou daarnaast ook nog wel kunnen schelen dat mensen eerder werken aan zelfontplooiing dan aan het gelukkig willen maken van hun partner. En dat mensen ook vaak blijven hangen in verwijten aan de partner en wrok cultiveren. En als je je eenmaal tekortgedaan voelt is het moeilijk dat gevoel los te laten en groeit het vaak alleen maar (lees alle topics hier over te weinig romantische gebaren en mensen die hun beklag doen bij een aantrekkelijke collega tijdens intieme lunches en nachtelijke msn-sessies).
donderdag 10 september 2009 08:44
Als ik naar de gescheiden vrouwen om me heen kijk, dan stel ik vast dat bij 1 de reden was dat ze de spanning van de verliefdheid miste, bij alle andere was de reden dat haar man vreemdging of dat er veel ruzie was of dat de man een soort huistiran was.
Bij de vrouwen die ik ken die een relatie hebben, zijn er wel veel die zeggen 'iets' te missen (romantiek, vooral; het gevoel begeerd te worden) maar daarom gaan ze nog niet scheiden. Ik ken ook 1 man die zegt iets te missen (hij weet niet goed wat het is; spanning ook, denk ik) en die soms overweegt om daarom te gaan latten.
Tja, ik kan me wel voorstellen dat, als partners te weinig aandacht aan elkaar besteden, ze terug gaan verlangen naar de eerste tijd van de verliefdheid, toen de verliefdheidshormonen voor een roes zorgden. Maar als ze daarom de relatie verbreken, en een nieuwe relatie aangaan, zal die nieuwe relatie waarschijnlijk na een tijdje ook precies zo worden.
Anderzijds kan ik me ook voorstellen dat, als je zelf je best doet voor de relatie, maar je partner heeft helemaal geen belangstelling meer voor jou en leeft helemaal in zijn eigen wereldje, praat niet met je behalve over zakelijke dingen, besteedt al zijn tijd aan zijn hobby's en werk en heeft nauwelijks nog zin in seks/vrijen/knuffelen met je, dat je dan in een volgende relatie iemand kan treffen die anders is en dat het dan wél beter gaat.
Maar ook hier is het dikwijls geen zwart-wit en meestal is er sprake van een wisselwerking tussen de partners.
Bij de vrouwen die ik ken die een relatie hebben, zijn er wel veel die zeggen 'iets' te missen (romantiek, vooral; het gevoel begeerd te worden) maar daarom gaan ze nog niet scheiden. Ik ken ook 1 man die zegt iets te missen (hij weet niet goed wat het is; spanning ook, denk ik) en die soms overweegt om daarom te gaan latten.
Tja, ik kan me wel voorstellen dat, als partners te weinig aandacht aan elkaar besteden, ze terug gaan verlangen naar de eerste tijd van de verliefdheid, toen de verliefdheidshormonen voor een roes zorgden. Maar als ze daarom de relatie verbreken, en een nieuwe relatie aangaan, zal die nieuwe relatie waarschijnlijk na een tijdje ook precies zo worden.
Anderzijds kan ik me ook voorstellen dat, als je zelf je best doet voor de relatie, maar je partner heeft helemaal geen belangstelling meer voor jou en leeft helemaal in zijn eigen wereldje, praat niet met je behalve over zakelijke dingen, besteedt al zijn tijd aan zijn hobby's en werk en heeft nauwelijks nog zin in seks/vrijen/knuffelen met je, dat je dan in een volgende relatie iemand kan treffen die anders is en dat het dan wél beter gaat.
Maar ook hier is het dikwijls geen zwart-wit en meestal is er sprake van een wisselwerking tussen de partners.
donderdag 10 september 2009 10:05
JaneDoe, volgens mij heb je gelijk. We kunnen alles krijgen, dus we willen alles krijgen. Alleen... met elke persoon kom je op een moment in een fase dat het "gewoon" wordt of dat er "iets" ontbreekt. Je kan niet continue op de toppen van je verliefdheid lopen. Je kan niet constant op de hoogste lat van geluk staan. Er zijn idd momenten dat je denkt... oef, is dit alles? En ja, dan is het voor jezelf te bepalen of dit alles genoeg is in jouw leven en leefbaar genoeg is voor jou.
In mijn omgeving zijn er nog maar drie scheidingen geweest. Niet veel denk ik. Een omdat de man "iets" miste en dacht weer te willen leven als vrij jongen. Binnen een maand woonde hij samen met een ander en leefde hij weer hetzelfde leven als dat hij even daarvoor heeft verlaten. Nummer 2 miste "iets" en woonde de volgende dag samen met een ander. En vertelt nu heel eerlijk: geen enkele man biedt alles wat ik nodig heb. En nummer 3 is onlangs gescheiden. Zij vertelt eerlijk dat ze denkt dat ze beter kan krijgen dan dit. Hoe dat verloopt weten we nog niet (ze is sinds zaterdag alleen).
Met mijn beste vriendin roep ik wel eens: we hebben 7 mannen nodig in ons leven. Bijvoorbeeld een voor de seks, een voor de romantiek, een voor het sporten, een voor het winkelen, een voor de sauna, een voor vakantie, een voor de lol. Een bepaalde man kan geklusterd worden in een. Mijn eigen man geeft me goede seks, ik sport met hem, ik kan winkelen met hem, vakanties zijn leuk samen en winkelen is zalig. Maar ja, romantiek en sauna heb ik niet bij hem. Nu doe ik dat laatste graag met een vriendin. De romantiek haal ik uit die zoetsappige Amerikaanse romantische komedies Zo "behelp" ik me. Maar zou het niet gaaf zijn als je voor alle behoeftes in je leven een andere man kan hebben?! Ha, ha, ha! Ik weet het: het is niet haalbaar. Ik heb wel een paar homovrienden die een deel van mijn wensen bevredigen. Zeer platonisch en erg gezellig.
Ja, kan ik volmondig zeggen. Ik wil te veel.
In mijn omgeving zijn er nog maar drie scheidingen geweest. Niet veel denk ik. Een omdat de man "iets" miste en dacht weer te willen leven als vrij jongen. Binnen een maand woonde hij samen met een ander en leefde hij weer hetzelfde leven als dat hij even daarvoor heeft verlaten. Nummer 2 miste "iets" en woonde de volgende dag samen met een ander. En vertelt nu heel eerlijk: geen enkele man biedt alles wat ik nodig heb. En nummer 3 is onlangs gescheiden. Zij vertelt eerlijk dat ze denkt dat ze beter kan krijgen dan dit. Hoe dat verloopt weten we nog niet (ze is sinds zaterdag alleen).
Met mijn beste vriendin roep ik wel eens: we hebben 7 mannen nodig in ons leven. Bijvoorbeeld een voor de seks, een voor de romantiek, een voor het sporten, een voor het winkelen, een voor de sauna, een voor vakantie, een voor de lol. Een bepaalde man kan geklusterd worden in een. Mijn eigen man geeft me goede seks, ik sport met hem, ik kan winkelen met hem, vakanties zijn leuk samen en winkelen is zalig. Maar ja, romantiek en sauna heb ik niet bij hem. Nu doe ik dat laatste graag met een vriendin. De romantiek haal ik uit die zoetsappige Amerikaanse romantische komedies Zo "behelp" ik me. Maar zou het niet gaaf zijn als je voor alle behoeftes in je leven een andere man kan hebben?! Ha, ha, ha! Ik weet het: het is niet haalbaar. Ik heb wel een paar homovrienden die een deel van mijn wensen bevredigen. Zeer platonisch en erg gezellig.
Ja, kan ik volmondig zeggen. Ik wil te veel.
Volg je hart. Dat klopt.
donderdag 10 september 2009 10:40
Ik heb het gevoel dat veel mensen tegenwoordiger echt denken dat we in een "maakbare" wereld leven, waarin we recht hebben op het beste en waarin we dit ook krijgen als we onze best maar doen.
Hierdoor willen veel veel mensen groots en meeslepend leven en willen daarbij een "bouquetreeks"achtige relatie met eeuwigdurende verliefdheid.
De realiteit is echter helaas gewoon wat saaier en allerdaagser....
Hierdoor willen veel veel mensen groots en meeslepend leven en willen daarbij een "bouquetreeks"achtige relatie met eeuwigdurende verliefdheid.
De realiteit is echter helaas gewoon wat saaier en allerdaagser....
donderdag 10 september 2009 12:08
Als je tot de conclusie komt dat je, om welke reden dan ook, liever alleen bent dan bij je partner, waarom zou je dan moeten blijven? vroeger waren vrouwen min of meer verplicht om bij hun eerste serieuze partner te blijven, vanwege financien en omdat je met de nek aangekeken werd als gescheiden vrouw. tegenwoordig hebben we een keuze. waarom is voor jezelf kiezen "teveel willen"? Waarom zou je in een relatie moeten blijven die je niet meer geeft wat je zoekt?
Ik denk eigenlijk wel eens, dat sommige vrouwen zo graag perse een relatie willen, dat ze te snel zich binden aan iemand die eigenlijk niet bij ze past, dan jarenlang hun best doen om m te veranderen in hun ideale man, tot de conclusie komen dat dat niet lukt en ook niet gaat lukken, en dan besluiten het bijltje erbij neer te gooien.
Ik geloof niet dat mensen hun relatie "zomaar"opgeven, zeker niet als er kinderen in het spel zijn. Hoewel de moderne maatschappij veel meer communicatiemogelijkheden kent, denk ik dat nog steeds mensen zelf kiezen of ze het liefste thuis zijn of juist niet. generatie van mijn opa waren ook mannen die iedere avond tot sluitingstijd in het cafe zaten, of mannen die iedere avond overwerkten, en mannen die er voor kozen om tijd met hun gezin door te brengen.
De maatschappij de schuld geven van je eigen keuzes en (verkeerde) prioriteiten vind ik wat makkelijk. je kiest er zelf voor om tijd voor elkaar te maken en te blijven maken, of niet. En als je liever ergens anders bent dan thuis, zegt dat misschie ook al iets over je relatie, en wordt het tijd om tijd voor elkaar te maken. waar mensen zich misschien in vergissen is het romantische idee dat alles "vanzelf"moet gaan, en dat het plannen van een romantische avondje of nog erger, een vrijpartij"uit den boze is. Dan kun je langs elkaar heen gaan leven.
Ik wil veel, maar ik geloof niet dat ik teveel wil. ben me wel bewust dat ik niet alles wat ik zou willen kan hebben en dat ik dus bewust moet kiezen voor datgene wat voor mij het belangrijkste is. Ik hoef helemaal geen eeuwigdurende verliefdheid en een bouqetreeksachtige romantiek, maar als je je eenzaam voelt in je relatie, ben ik liever echt alleen.
Ik denk eigenlijk wel eens, dat sommige vrouwen zo graag perse een relatie willen, dat ze te snel zich binden aan iemand die eigenlijk niet bij ze past, dan jarenlang hun best doen om m te veranderen in hun ideale man, tot de conclusie komen dat dat niet lukt en ook niet gaat lukken, en dan besluiten het bijltje erbij neer te gooien.
Ik geloof niet dat mensen hun relatie "zomaar"opgeven, zeker niet als er kinderen in het spel zijn. Hoewel de moderne maatschappij veel meer communicatiemogelijkheden kent, denk ik dat nog steeds mensen zelf kiezen of ze het liefste thuis zijn of juist niet. generatie van mijn opa waren ook mannen die iedere avond tot sluitingstijd in het cafe zaten, of mannen die iedere avond overwerkten, en mannen die er voor kozen om tijd met hun gezin door te brengen.
De maatschappij de schuld geven van je eigen keuzes en (verkeerde) prioriteiten vind ik wat makkelijk. je kiest er zelf voor om tijd voor elkaar te maken en te blijven maken, of niet. En als je liever ergens anders bent dan thuis, zegt dat misschie ook al iets over je relatie, en wordt het tijd om tijd voor elkaar te maken. waar mensen zich misschien in vergissen is het romantische idee dat alles "vanzelf"moet gaan, en dat het plannen van een romantische avondje of nog erger, een vrijpartij"uit den boze is. Dan kun je langs elkaar heen gaan leven.
Ik wil veel, maar ik geloof niet dat ik teveel wil. ben me wel bewust dat ik niet alles wat ik zou willen kan hebben en dat ik dus bewust moet kiezen voor datgene wat voor mij het belangrijkste is. Ik hoef helemaal geen eeuwigdurende verliefdheid en een bouqetreeksachtige romantiek, maar als je je eenzaam voelt in je relatie, ben ik liever echt alleen.
donderdag 10 september 2009 12:13
Ik denk dat er een verschil is tussen een relatie beeindigen omdat je diep van binnen, in je wezen, voelt dat je met die andere persoon niet meer verder wilt, dus ook niet meer wilt investeren in de relatie omdat dat voor jou niet goed voelt/er te weinig liefde is, etc- en tussen een relatie beeindigen omdat je jezelf op laat fokken met allerlei hoge verwachtingen en daardoor het gevoel hebt dat het niet 'goed genoeg' is.
In het laatste geval denk ik dat onze tijdsgeest wel een rol speelt. We leven in een consumptiemaatschappij, we zijn gewend vermaakt te worden en dingen moeten vooral leuk en vermakelijk zijn, zo niet dan stop je en zoek je wat anders/beters.
Op deze manier ga je nauwelijks investeren in een relatie, maar zoek je liever naar een relatie die meteen al helemaal geweldig is. En dat zoek je dan buiten jezelf, door maar die ene perfecte partner te vinden, ipv binnen in jezelf. Even zwart-wit gesteld dan.
Maar idd, je kunt niet generaliseren. Er zijn tal van redenen waarom relaties kapot kunnen gaan en bij iedereen speelt wat anders. Maar ik geloof er zelf wel in dat er in veel gevallen sprake kan zijn van de negatieve invloed vanuit de maatschappij.
In het laatste geval denk ik dat onze tijdsgeest wel een rol speelt. We leven in een consumptiemaatschappij, we zijn gewend vermaakt te worden en dingen moeten vooral leuk en vermakelijk zijn, zo niet dan stop je en zoek je wat anders/beters.
Op deze manier ga je nauwelijks investeren in een relatie, maar zoek je liever naar een relatie die meteen al helemaal geweldig is. En dat zoek je dan buiten jezelf, door maar die ene perfecte partner te vinden, ipv binnen in jezelf. Even zwart-wit gesteld dan.
Maar idd, je kunt niet generaliseren. Er zijn tal van redenen waarom relaties kapot kunnen gaan en bij iedereen speelt wat anders. Maar ik geloof er zelf wel in dat er in veel gevallen sprake kan zijn van de negatieve invloed vanuit de maatschappij.
donderdag 10 september 2009 12:22
@return-of-kreng: mee eens, maar ik denk dat velen van ons toch best wel gevoelig zijn voor wat anderen denken, vinden en willen en dat we dus gewoon beinvloed worden door de mensen om ons heen ('de maatschappij), zowel positief als negatief.
Natuurlijk ben ik altijd zelf verantwoordelijk voor de keuzes die ik maak, maar als ik bv gevoelig ben voor de meningen van anderen heb ik het tegenwoordig moeilijker om fulltime huisvrouw te worden dan vroeger. En als ik hecht aan kwaliteit in het werk, maar ik werk in een bedrijf waar de nadruk ligt op hoeveelheid en efficienty (wat ook zo'n beetje de maatschappelijke trend is), is het toch erg lastig daar los van te komen en volledig mijn eigen koers te varen, door maar gewoon door te gaan met grondig werk te leveren waarvoor ik de tijd neem. Ik kan natuurlijk ook zoeken naar een ander bedrijf, maar wat nou als dat toch zo'n beetje de trend is die bijna overal opkomt?
En als ik in mijn relatie was mis, en ik hoor van het gros van de mensen om me heen dat het dan niet de ware is en ik beter kan zoeken naar iets beter, heeft dat ook invloed op wat ik voel en hoe tevreden ik erin sta. Ik zou me anders voelen als ik hoor dat iedereen wat mist, maar ervoor vecht. Bij wijze van voorbeeld dan he.
De uiteindelijke keuzes maak je natuurlijk zelf, maar ik denk dat het een illusie is te veronderstellen dat je die helemaal authentiek maakt. Waarbij de een natuurlijk veel gemakkelijker beinvloedbaar is dan de ander..
Natuurlijk ben ik altijd zelf verantwoordelijk voor de keuzes die ik maak, maar als ik bv gevoelig ben voor de meningen van anderen heb ik het tegenwoordig moeilijker om fulltime huisvrouw te worden dan vroeger. En als ik hecht aan kwaliteit in het werk, maar ik werk in een bedrijf waar de nadruk ligt op hoeveelheid en efficienty (wat ook zo'n beetje de maatschappelijke trend is), is het toch erg lastig daar los van te komen en volledig mijn eigen koers te varen, door maar gewoon door te gaan met grondig werk te leveren waarvoor ik de tijd neem. Ik kan natuurlijk ook zoeken naar een ander bedrijf, maar wat nou als dat toch zo'n beetje de trend is die bijna overal opkomt?
En als ik in mijn relatie was mis, en ik hoor van het gros van de mensen om me heen dat het dan niet de ware is en ik beter kan zoeken naar iets beter, heeft dat ook invloed op wat ik voel en hoe tevreden ik erin sta. Ik zou me anders voelen als ik hoor dat iedereen wat mist, maar ervoor vecht. Bij wijze van voorbeeld dan he.
De uiteindelijke keuzes maak je natuurlijk zelf, maar ik denk dat het een illusie is te veronderstellen dat je die helemaal authentiek maakt. Waarbij de een natuurlijk veel gemakkelijker beinvloedbaar is dan de ander..
donderdag 10 september 2009 12:28
@JaneDoe1
Daar denk ik nou ook regelmatig over na. Tot op heden ben ik steeds weer tot dezelfde conclusie gekomen voor mezelf:
Streef in een relatie geen geluk na, maar vrede.
Deze vrede leidt vervolgens weer tot momenten van geluk. Maar dan bedoel ik ook echt MOMENTEN. Want moeilijkheden zullen altijd blijven komen in relaties.
Als je doelstelling is om gelukkig te worden in een relatie, zal er altijd wel teleurstelling zijn. Want er zijn gewoon momenten dat je partner kiest voor zijn ego boven jouw ego.
Laat relatiegeluk geen hoofddoel op zich zijn. Maar laat het een symptoom zijn van de vrede en trouw die je nastreeft in je relatie.
Tenminste, sinds ik zo naar het hebben van een relatie kijk, voel ik me gelukkiger dan in de periode toen ik nog wél geluk als 'ultiem doel' in de relatie zocht .
Maar wat is dan die 'vrede' nastreven? Tsja, lastig te definiëren...Voor mij is dat zoiets als de weg gaan die het beste voor beiden is. De weg gaan die geen vijandschap schept onderling.
Een weg van compromis dus? Ja, soms wel. Soms inderdaad de eigen ego opzij zetten ten gunste van de versterking van onderlinge vrede en trouw.
Geeft dat geluk, je eigen ego soms opzij zetten? Ja, je voelt je vrijer dan ooit ! Lijkt een vreemde tegenstrijdigheid.
Maar is er dan nog zoiets van een gevoel van "YEAHH I LOVE LIFE!" ? Ja, die momenten zijn er zeker. Maar ik ben niet verslaafd aan die momenten. En kan dus ook prima zonder die momenten....
Ik denk dat veel mensen tegenwoordig een soort 'geluksjunkies' zijn geworden . Daarmee bedoel ik...dat deze mensen denken dat ze 24 uur per dag zich 'totally happy' moeten voelen.
Maar zo zit het leven niet in elkaar, meen ik. Het leven kent seizoenen. Momenten van geluk, verdriet, strijd...
Ik heb geleerd dat het helemaal niet erg is om ook eens momenten van eenzaamheid te kennen, in een relatie. Zolang je vrede onderling blijft nastreven, zullen dat maar 'momenten' blijven.
Okay, dit verhaal wordt te lang...
Daar denk ik nou ook regelmatig over na. Tot op heden ben ik steeds weer tot dezelfde conclusie gekomen voor mezelf:
Streef in een relatie geen geluk na, maar vrede.
Deze vrede leidt vervolgens weer tot momenten van geluk. Maar dan bedoel ik ook echt MOMENTEN. Want moeilijkheden zullen altijd blijven komen in relaties.
Als je doelstelling is om gelukkig te worden in een relatie, zal er altijd wel teleurstelling zijn. Want er zijn gewoon momenten dat je partner kiest voor zijn ego boven jouw ego.
Laat relatiegeluk geen hoofddoel op zich zijn. Maar laat het een symptoom zijn van de vrede en trouw die je nastreeft in je relatie.
Tenminste, sinds ik zo naar het hebben van een relatie kijk, voel ik me gelukkiger dan in de periode toen ik nog wél geluk als 'ultiem doel' in de relatie zocht .
Maar wat is dan die 'vrede' nastreven? Tsja, lastig te definiëren...Voor mij is dat zoiets als de weg gaan die het beste voor beiden is. De weg gaan die geen vijandschap schept onderling.
Een weg van compromis dus? Ja, soms wel. Soms inderdaad de eigen ego opzij zetten ten gunste van de versterking van onderlinge vrede en trouw.
Geeft dat geluk, je eigen ego soms opzij zetten? Ja, je voelt je vrijer dan ooit ! Lijkt een vreemde tegenstrijdigheid.
Maar is er dan nog zoiets van een gevoel van "YEAHH I LOVE LIFE!" ? Ja, die momenten zijn er zeker. Maar ik ben niet verslaafd aan die momenten. En kan dus ook prima zonder die momenten....
Ik denk dat veel mensen tegenwoordig een soort 'geluksjunkies' zijn geworden . Daarmee bedoel ik...dat deze mensen denken dat ze 24 uur per dag zich 'totally happy' moeten voelen.
Maar zo zit het leven niet in elkaar, meen ik. Het leven kent seizoenen. Momenten van geluk, verdriet, strijd...
Ik heb geleerd dat het helemaal niet erg is om ook eens momenten van eenzaamheid te kennen, in een relatie. Zolang je vrede onderling blijft nastreven, zullen dat maar 'momenten' blijven.
Okay, dit verhaal wordt te lang...
donderdag 10 september 2009 12:32
Ik denk dat er wel veel vrouwen zijn die teveel willen.
Het moet spetteren, hij moet begrip hebben, leuke vrienden waar we het liefst ook zelf aardig mee klikken, hij moet over zijn gevoelens kunnen praten, maar geen watje zijn, een aandeel hebben in het huishouden en opvoeding van het kind (logisch ook...), verzorgend zijn - naar zijn partner en zichzelf, maar een metroman is dan weer teveel, etc.
Een vriendin verbreekt elke relatie zodra de vlinders verdwijnen. Dan ziet ze overal gebreken en is ze er klaar mee. En dan volgt een nieuw potentieeltje.... tot de vlinders verdwijnen. De ander krijgt niet eens kans om zich van zijn goede kans te laten zien! De enige die volgens haar 'de liefde van haar leven' was, verbrak de relatie en daar was ze compleet ziek van (inc. veelvuldig praten over het beeindigen van haar leven... :s ). Inmiddels loopt ze tegen de 40 en duurt dit 'spelletje' al zo'n 20 jaar
Zelf ben ik eigenlijk wel tevreden met mijn partner. Natuurlijk zijn er wat puntjes waar ik wel 's over struikel (slordig, soms lui), maar ik houd van hem en hij van mij. We behandelen elkaar zoals we zelf ook behandelt willen worden, we kunnen lachen, praten, samen stil zijn en genieten
Het moet spetteren, hij moet begrip hebben, leuke vrienden waar we het liefst ook zelf aardig mee klikken, hij moet over zijn gevoelens kunnen praten, maar geen watje zijn, een aandeel hebben in het huishouden en opvoeding van het kind (logisch ook...), verzorgend zijn - naar zijn partner en zichzelf, maar een metroman is dan weer teveel, etc.
Een vriendin verbreekt elke relatie zodra de vlinders verdwijnen. Dan ziet ze overal gebreken en is ze er klaar mee. En dan volgt een nieuw potentieeltje.... tot de vlinders verdwijnen. De ander krijgt niet eens kans om zich van zijn goede kans te laten zien! De enige die volgens haar 'de liefde van haar leven' was, verbrak de relatie en daar was ze compleet ziek van (inc. veelvuldig praten over het beeindigen van haar leven... :s ). Inmiddels loopt ze tegen de 40 en duurt dit 'spelletje' al zo'n 20 jaar
Zelf ben ik eigenlijk wel tevreden met mijn partner. Natuurlijk zijn er wat puntjes waar ik wel 's over struikel (slordig, soms lui), maar ik houd van hem en hij van mij. We behandelen elkaar zoals we zelf ook behandelt willen worden, we kunnen lachen, praten, samen stil zijn en genieten
donderdag 10 september 2009 12:47
Ook de keuze om je wel of niet te laten beinvloeden maak je zelf. mijn persoonlijke ervaring is dat het je veel gelukkiger maakt als je inziet dat je een keuze hebt en die ook bewust maakt. Soms is dat een keuze om je te laten beïnvloeden, soms is dat een keuze om te doen wat jij zelf belangrijk vindt. is ook een kwestie van "pick your battles". belangrijk is om nooit over je eigen grenzen heen te gaan en een energie kosten/baten analyse te maken. wanneer levert met de storrm meevaren me meer energie op dan tegen de stroom inzwemmen kost, en wanneer uis iets zo belangrijk voor me dat met de stroom meedrijven mezelf geweld aandoen is.
Ik zal niet zeggen dat ik volledig authenthiek ben, want ook ik pas me in sommige zaken aan.
Ik weiger echter te geloven dat de matschappij er de oorzaak van is dat de relatie van een individu stukloopt. Ik hou van mijn vriend en hij van mij, en zolang dat zo is blijven we samen, en als dat niet meer zo is, gaan we uitelkaar. daar heeft de maatschappij weinig invloed op. Al was het alleen maar omdat je niet ziet hoeveel mensen wel of niet voor hun relatie vechten voor ze daadwerkijke besluiten uitelkaar te gaan.
Ik denk dat doorgaans mensen namelijk wel heel hard bezig zijn met het plaatje voor de buitenwereld goed te houden, tot het echt niet meer gaat. daardoor krijg je als buitenstaander misschien het idee dat mensen zomaar de relatie opgeven, omdat jij niet zag dat ze al jaren aan het vechten waren, omdat ze vonden dat dat jou niks aanging en ze dat dus verborgen hielden.
Ik zal niet zeggen dat ik volledig authenthiek ben, want ook ik pas me in sommige zaken aan.
Ik weiger echter te geloven dat de matschappij er de oorzaak van is dat de relatie van een individu stukloopt. Ik hou van mijn vriend en hij van mij, en zolang dat zo is blijven we samen, en als dat niet meer zo is, gaan we uitelkaar. daar heeft de maatschappij weinig invloed op. Al was het alleen maar omdat je niet ziet hoeveel mensen wel of niet voor hun relatie vechten voor ze daadwerkijke besluiten uitelkaar te gaan.
Ik denk dat doorgaans mensen namelijk wel heel hard bezig zijn met het plaatje voor de buitenwereld goed te houden, tot het echt niet meer gaat. daardoor krijg je als buitenstaander misschien het idee dat mensen zomaar de relatie opgeven, omdat jij niet zag dat ze al jaren aan het vechten waren, omdat ze vonden dat dat jou niks aanging en ze dat dus verborgen hielden.
donderdag 10 september 2009 14:15
Denk dat er ook een rol/taak/oorzaak in de opvoeding ligt...
Als ouders kunnen/willen en zullen laten zien dat je tevreden bent met : het leven/relatie/baan/huis enz... dat wordt door de keuze-maatschappij ook steeds minder. Als je dat als ouders al niet kunt laten zien, dan kunnen de kinderen dat later nog minder (goed).
Het ene doel is nog niet bereikt (denk aan de laatste km's van een hardloopwedstrijd...loop je je al weer te bedenken : als ik dit kan, kan ik ook die wedstrijd dan en dan, daar en daar...) of het volgende doel is al weer in zicht...
Geniet van het moment. Pluk de dag (oh wat is het een cliche, maar oh wat blijft het treffend).
Als ouders kunnen/willen en zullen laten zien dat je tevreden bent met : het leven/relatie/baan/huis enz... dat wordt door de keuze-maatschappij ook steeds minder. Als je dat als ouders al niet kunt laten zien, dan kunnen de kinderen dat later nog minder (goed).
Het ene doel is nog niet bereikt (denk aan de laatste km's van een hardloopwedstrijd...loop je je al weer te bedenken : als ik dit kan, kan ik ook die wedstrijd dan en dan, daar en daar...) of het volgende doel is al weer in zicht...
Geniet van het moment. Pluk de dag (oh wat is het een cliche, maar oh wat blijft het treffend).
donderdag 10 september 2009 14:22
quote:Hariboooo schreef op 10 september 2009 @ 14:15:
Denk dat er ook een rol/taak/oorzaak in de opvoeding ligt...
Als ouders kunnen/willen en zullen laten zien dat je tevreden bent met : het leven/relatie/baan/huis enz... dat wordt door de keuze-maatschappij ook steeds minder. Als je dat als ouders al niet kunt laten zien, dan kunnen de kinderen dat later nog minder (goed).
Eerlijk gezegd denk ik dat dat juist niet op gaat voor onze generatie. Mijn ouders, ooms/tantes, ouders van jeugdvrienden, buren etc. zijn allemaal nog bij elkaar. Ik ken in de praktijk eigenlijk nauwelijks mensen die gescheiden zijn van mijn ouders generatie, terwijl het bij mensen van mijn eigen generatie schering en inslag is. En dat terwijl onze generatie wel 't goede voorbeeld heeft gekregen qua hoe het kán zijn.
Denk dat er ook een rol/taak/oorzaak in de opvoeding ligt...
Als ouders kunnen/willen en zullen laten zien dat je tevreden bent met : het leven/relatie/baan/huis enz... dat wordt door de keuze-maatschappij ook steeds minder. Als je dat als ouders al niet kunt laten zien, dan kunnen de kinderen dat later nog minder (goed).
Eerlijk gezegd denk ik dat dat juist niet op gaat voor onze generatie. Mijn ouders, ooms/tantes, ouders van jeugdvrienden, buren etc. zijn allemaal nog bij elkaar. Ik ken in de praktijk eigenlijk nauwelijks mensen die gescheiden zijn van mijn ouders generatie, terwijl het bij mensen van mijn eigen generatie schering en inslag is. En dat terwijl onze generatie wel 't goede voorbeeld heeft gekregen qua hoe het kán zijn.
donderdag 10 september 2009 14:30
Mensen die continu een andere partner hebben en weg gaan dat het serieus wordt, willen gewoon geen serieuze relatie.
Liefde is relationeel.
Je zult altijd aan je relatie moeten werken anders dooft de relatie. Het kan nu eenmaal voorkomen dat mensen uit hun relatie groeien.
Zeg nu eerlijk.... als je niet aan je relatie werkt, je niet geeft in een relatie (ups en downs), geen respect hebt voor elkaar etc, dan hoor je niet bij elkaar! Op den duur groei je gewoon uit elkaar omdat je elkaar beu bent.
Vroeger gingen mensen trouwen en daar moesten ze dan verplicht bij blijven tot de dood hun scheidt. Edit: dit is door de kerkelijke opvoeding meegekregen. Men ging vroeger ook vreemd, maar dit werd gewoon in de doofpot gestopt.
Tegenwoordig hoeft/is dit niet meer en gaan mensen meer scheiden. Ook omdat mensen niet meer zo met het geloof bezig zijn.
Wat is dan de keus?? Wil je bij iemand blijven die vroeg of laat het bloed onder je nagels vandaan haalt en waar je je niet gelukkig bij voelt, ruzie maken OF zoek je het geluk bij een ander?
Dat wil niet zeggen dat je die partner geheel moet buiten sluiten, je hebt er een leven mee opgebouwd. Dat zal altijd een deel van je leven blijven.
Liefde is relationeel.
Je zult altijd aan je relatie moeten werken anders dooft de relatie. Het kan nu eenmaal voorkomen dat mensen uit hun relatie groeien.
Zeg nu eerlijk.... als je niet aan je relatie werkt, je niet geeft in een relatie (ups en downs), geen respect hebt voor elkaar etc, dan hoor je niet bij elkaar! Op den duur groei je gewoon uit elkaar omdat je elkaar beu bent.
Vroeger gingen mensen trouwen en daar moesten ze dan verplicht bij blijven tot de dood hun scheidt. Edit: dit is door de kerkelijke opvoeding meegekregen. Men ging vroeger ook vreemd, maar dit werd gewoon in de doofpot gestopt.
Tegenwoordig hoeft/is dit niet meer en gaan mensen meer scheiden. Ook omdat mensen niet meer zo met het geloof bezig zijn.
Wat is dan de keus?? Wil je bij iemand blijven die vroeg of laat het bloed onder je nagels vandaan haalt en waar je je niet gelukkig bij voelt, ruzie maken OF zoek je het geluk bij een ander?
Dat wil niet zeggen dat je die partner geheel moet buiten sluiten, je hebt er een leven mee opgebouwd. Dat zal altijd een deel van je leven blijven.
donderdag 10 september 2009 20:06
Te hoge verwachtingen hebben van het leven en te hoge eisen stellen aan de partner wordt door sommigen gecombineerd met te lage eisen stellen aan zichzelf en het vergoeilijken van eigen falen.
Dat begint al bij ouders een belangrijke rol geven in de partnerkeuze. Aan het begin van een relationele carriére zal iedereen sterk worden beïnvloedt door hetgeen zich in het ouderlijk huis heeft afgespeeld. Dat verklaart nog niet waarom sommigen naar hun opvoeding grijpen als verklaring voor het mislukken van relaties (extremiteiten uitgezonderd).
Het lijkt me dat de gemiddelde relatie zeer gebaat is bij wat meer realisme en verantwoordelijkheidsgevoel bij beide partners.
Dat begint al bij ouders een belangrijke rol geven in de partnerkeuze. Aan het begin van een relationele carriére zal iedereen sterk worden beïnvloedt door hetgeen zich in het ouderlijk huis heeft afgespeeld. Dat verklaart nog niet waarom sommigen naar hun opvoeding grijpen als verklaring voor het mislukken van relaties (extremiteiten uitgezonderd).
Het lijkt me dat de gemiddelde relatie zeer gebaat is bij wat meer realisme en verantwoordelijkheidsgevoel bij beide partners.
donderdag 10 september 2009 20:28
