Relaties
alle pijlers
zeven jaar gegijzeld
maandag 12 april 2010 om 00:59
Ik was een jongen van 18 toen ik voor het eerst verliefd werd op een meisje, ik noem haar even Eliza. Eliza werd aan mij voorgesteld door vriendin van me, ik voelde iets wat ik nooit meer voor een ander heb gevoeld. Ik werd warm van binnen en voelde een soort schok door mijn lichaam gaan. Ik wist het zeker: dit moest verliefdheid zijn.
Ik had nog nooit een relatie gehad maar voelde dat ik nu actie moest ondernemen. Via die gezamenlijke vriendin begreep ik dat Eliza mij ook wel zag zitten. Ik was in de wolken. We gingen met een groep met elkaar uit. De vriendin die ons aan elkaar voorstelde nam haar mee, ik nam een vriend van mij mee. Hij wist wat ik voelde voor haar, ik had hem in vertrouwen genomen.
Toch voelde er iets niet goed. Ik dacht te zien dat behalve met mij ook iets bloeide met die vriend van me. Later gaf Eliza inderdaad aan dat ze twijfelde tussen mij en die vriend van me. Ze zei dat ze op ons beide verliefd was. Wat moest ik doen? In alle onervarenheid heb ik alles geprobeerd om haar voor me te winnen. Soms leek dat te lukken, de dag erna was het omgekeerd. Uiteindelijk maakte ze de keuze voor die vriend.
Ik voelde me leeg en kapot. Mijn wereld leek in te storten. Ongelooflijk dat zoiets in zo'n korte tijd kan gebeuren.
Ik heb daarna (misschien wel uit frustratie) meerdere korte relaties gehad. Ik voelde alleen nooit wat ik voor Eliza heb gevoeld. Bij iedere zoen dacht ik aan Eliza. Ik kon dit niet volhouden.
Na een klein jaar kwam ik weer in contact met haar. De relatie met die vriend was al snel voorbij. We werden vrienden. Al bleef ik stiekem verliefd op haar. We trokken iedere dag met elkaar op. Eliza praatte zelfs met me over haar liefde voor iemand anders... ik vond het moeilijk daarmee om te gaan maar deed alsof het me niets kon schelen. Ik wist dat als ik mijn liefde zou uitspreken dat de vriendschap voorbij was. Wat moest ik doen?
We gingen op een avond uit. Ik bracht haar naar huis en toen zoende ze mij. Dit was mijn eerste en enige zoen met haar. Ik was in de zevende hemel. Dit was het meest mooie moment uit mijn leven... De volgende dag gaf ze aan dat die kus niet had gemogen en dat we het moesten vergeten.
Ik voelde me gegijzeld. Ik wilde mijn liefde voor haar gewoon van de daken schreeuwen. Maar als ik dat deed zou ik haar niet meer zien. Ik wilde dus wel 'vrienden' blijven. Ondertussen zei ze tegen gezamenlijke vrienden dat ze dacht dat ik meer zou willen dan vriendschap. Natuurlijk, dat was ook zo. Maar dit keer heb ik niemand meer in vertrouwen genomen. Ik bleef het gewoon ontkennen. De beschuldigingen zorgden er uiteindelijk voor dat onze vriendschap stopte, er was geen vertrouwen.
Het was afgelopen. Ik moest haar vergeten. Soms kwam haar tegen en voelde ik nogsteeds hetzelfde: vlinders in mijn buik. Inmiddels had ze een relatie met iemand anders.
Ik heb geen relaties meer gehad sindsdien.
En toen kwam dit weekend... Eigenlijk dacht ik dat ik er nu wel overheen zou zijn, klaar voor een nieuwe liefde.
Maar ik kwam haar profiel tegen. Ik zag haar foto en voelde me weer helemaal warm van binnen worden, ik kan wel uren naar haar foto kijken. Ik ben gewoon nogsteeds stapelverliefd op haar... als haar lach zie gloei ik van binnen...
Ik wil dit niet voor haar voelen. Dan kon ik gewoon in een nieuwe relatie stappen. Nogsteeds ben ik in gijzeling van de liefde. Iedere relatie zou niet echt kunnen zijn omdat ik dit kan voelen voor een ander...
Ze is gewoon mijn grote liefde. Wat moet ik nu doen? Contact zoeken en na zeven jaar alsnog een poging wagen? Ik weet niet eens of ze single is of niet.
Heeft iemand soortgelijke ervaringen?
Ik had nog nooit een relatie gehad maar voelde dat ik nu actie moest ondernemen. Via die gezamenlijke vriendin begreep ik dat Eliza mij ook wel zag zitten. Ik was in de wolken. We gingen met een groep met elkaar uit. De vriendin die ons aan elkaar voorstelde nam haar mee, ik nam een vriend van mij mee. Hij wist wat ik voelde voor haar, ik had hem in vertrouwen genomen.
Toch voelde er iets niet goed. Ik dacht te zien dat behalve met mij ook iets bloeide met die vriend van me. Later gaf Eliza inderdaad aan dat ze twijfelde tussen mij en die vriend van me. Ze zei dat ze op ons beide verliefd was. Wat moest ik doen? In alle onervarenheid heb ik alles geprobeerd om haar voor me te winnen. Soms leek dat te lukken, de dag erna was het omgekeerd. Uiteindelijk maakte ze de keuze voor die vriend.
Ik voelde me leeg en kapot. Mijn wereld leek in te storten. Ongelooflijk dat zoiets in zo'n korte tijd kan gebeuren.
Ik heb daarna (misschien wel uit frustratie) meerdere korte relaties gehad. Ik voelde alleen nooit wat ik voor Eliza heb gevoeld. Bij iedere zoen dacht ik aan Eliza. Ik kon dit niet volhouden.
Na een klein jaar kwam ik weer in contact met haar. De relatie met die vriend was al snel voorbij. We werden vrienden. Al bleef ik stiekem verliefd op haar. We trokken iedere dag met elkaar op. Eliza praatte zelfs met me over haar liefde voor iemand anders... ik vond het moeilijk daarmee om te gaan maar deed alsof het me niets kon schelen. Ik wist dat als ik mijn liefde zou uitspreken dat de vriendschap voorbij was. Wat moest ik doen?
We gingen op een avond uit. Ik bracht haar naar huis en toen zoende ze mij. Dit was mijn eerste en enige zoen met haar. Ik was in de zevende hemel. Dit was het meest mooie moment uit mijn leven... De volgende dag gaf ze aan dat die kus niet had gemogen en dat we het moesten vergeten.
Ik voelde me gegijzeld. Ik wilde mijn liefde voor haar gewoon van de daken schreeuwen. Maar als ik dat deed zou ik haar niet meer zien. Ik wilde dus wel 'vrienden' blijven. Ondertussen zei ze tegen gezamenlijke vrienden dat ze dacht dat ik meer zou willen dan vriendschap. Natuurlijk, dat was ook zo. Maar dit keer heb ik niemand meer in vertrouwen genomen. Ik bleef het gewoon ontkennen. De beschuldigingen zorgden er uiteindelijk voor dat onze vriendschap stopte, er was geen vertrouwen.
Het was afgelopen. Ik moest haar vergeten. Soms kwam haar tegen en voelde ik nogsteeds hetzelfde: vlinders in mijn buik. Inmiddels had ze een relatie met iemand anders.
Ik heb geen relaties meer gehad sindsdien.
En toen kwam dit weekend... Eigenlijk dacht ik dat ik er nu wel overheen zou zijn, klaar voor een nieuwe liefde.
Maar ik kwam haar profiel tegen. Ik zag haar foto en voelde me weer helemaal warm van binnen worden, ik kan wel uren naar haar foto kijken. Ik ben gewoon nogsteeds stapelverliefd op haar... als haar lach zie gloei ik van binnen...
Ik wil dit niet voor haar voelen. Dan kon ik gewoon in een nieuwe relatie stappen. Nogsteeds ben ik in gijzeling van de liefde. Iedere relatie zou niet echt kunnen zijn omdat ik dit kan voelen voor een ander...
Ze is gewoon mijn grote liefde. Wat moet ik nu doen? Contact zoeken en na zeven jaar alsnog een poging wagen? Ik weet niet eens of ze single is of niet.
Heeft iemand soortgelijke ervaringen?
maandag 12 april 2010 om 01:02
Ga eens naar een psycholoog.
Natuurlijk kun je haar mailen.... maar ik denk dat zij in je hoofd een heel andere persoon is, dan ze echt is. Aals je haar al 7 jaar idealiseert, is de kans dat het tegenvalt heel groot.
Natuurlijk kun je haar mailen.... maar ik denk dat zij in je hoofd een heel andere persoon is, dan ze echt is. Aals je haar al 7 jaar idealiseert, is de kans dat het tegenvalt heel groot.
We dont make mistakes here, we just have happy accidents. We want happy, happy paintings. If you want sad things, watch the news. Everything is possible here. This is your little universe -Bob Ross
maandag 12 april 2010 om 01:02
Soortgelijke ervaringen?
Ik heb wel eens gedacht dat iemand misschien de ware was (ik was toen 19). Niet eens gezoend, alleen tegen elkaar aan geslapen. Paar weken later werd duidelijk dat het iig op dat moment niks ging worden.
Toen ben ik verder gaan zoeken. Blij dat ik dat gedaan heb.
Best zonde dat je in die zeven jaar nog nooit verder hebt gekeken.
Ik heb wel eens gedacht dat iemand misschien de ware was (ik was toen 19). Niet eens gezoend, alleen tegen elkaar aan geslapen. Paar weken later werd duidelijk dat het iig op dat moment niks ging worden.
Toen ben ik verder gaan zoeken. Blij dat ik dat gedaan heb.
Best zonde dat je in die zeven jaar nog nooit verder hebt gekeken.
maandag 12 april 2010 om 01:04
Ik heb wel mannen ontmoet die me jaren later nog steeds iets doen, als ik ze tegenkom. Maar zo heftig dat het andere relaties in de weg stond...nee...dat niet.
Hou jij jezelf niet gegijzeld eigenlijk, door jezelf steeds maar weer aan te praten dat zij het voor je is? Want als dat zo was, dan hadden jullie wel wat...
Hou jij jezelf niet gegijzeld eigenlijk, door jezelf steeds maar weer aan te praten dat zij het voor je is? Want als dat zo was, dan hadden jullie wel wat...
maandag 12 april 2010 om 07:29
Ik snap niet dat mensen (en gek genoeg hoor ik vooral dit soort verhalen van mannen) serieus dit vol kunnen houden. Iemand die je al 7 jaar niet echt kent, niet echt spreekt en die duidelijk nooit echt heel veel meer voor jou heeft gevoeld, hoe kun je daar zo je leven door laten beheersen?
Lijkt mij niet gezond. Je grote liefde? Kom op zeg, hooguit een misplaatste verliefdheid.
Lijkt mij niet gezond. Je grote liefde? Kom op zeg, hooguit een misplaatste verliefdheid.
maandag 12 april 2010 om 07:43
Wat een dramatische titel ..... Je bént niet gegijzeld! Voor een gijzeling is een gijzelnemer nodig en die is er niet. De enige die jou gijzelt ben je zelf; door een kennelijk onbereikbare droom na te jagen.
Ga gewoon met beide benen op de grond staan, probeer haar te vergeten, zeg tegen jezelf dat je vanaf vandaag verdergaat met je leven en laat je geluk niet meer afhangen van iemand die je nauwelijks kent.
Dit zijn al zeven verloren jaren geweest waarin je gelukkig had kunnen zijn ...... Geef vanaf vandaag jezelf de kans op zoek te gaan naar bereikbaar geluk voor de rest van je leven.
Ga gewoon met beide benen op de grond staan, probeer haar te vergeten, zeg tegen jezelf dat je vanaf vandaag verdergaat met je leven en laat je geluk niet meer afhangen van iemand die je nauwelijks kent.
Dit zijn al zeven verloren jaren geweest waarin je gelukkig had kunnen zijn ...... Geef vanaf vandaag jezelf de kans op zoek te gaan naar bereikbaar geluk voor de rest van je leven.
maandag 12 april 2010 om 08:45
maandag 12 april 2010 om 08:59
Om 'de ware' te zijn voor iemand, moet het wederzijds zijn. Ik ben ook wel eens zo erg verliefd op iemand geweest dat ik er van overtuigd was dat hij het gewoon 'nog niet zag'. Totdat ik besefte dat ik alleen bij iemand wil zijn die op zijn minst hetzelfde voor mij voelt als dat ik voor hem voel.
Daarbij, écht houden van gaat imo ook over het kunnen loslaten van iemand waar je van houdt, als diegene niet het allergelukkigst is met jou.
Ik sluit me bij voorgangers aan; ga met een psycholoog praten en laat je eigen geluk niet langer afhangen van iemand anders. Jij bent zelf verantwoordelijk voor je eigen geluk en de invulling die je aan je leven geeft. Niemand anders is dat. Je geeft aan niet gelukkig te zijn; probeer daar wat aan te doen. Als je dit blijft dramatiseren, blijft het een actueel onderwerp in je leven en uit je tekst te lezen is dat nu juist wat je niet wilt.
Daarbij, écht houden van gaat imo ook over het kunnen loslaten van iemand waar je van houdt, als diegene niet het allergelukkigst is met jou.
Ik sluit me bij voorgangers aan; ga met een psycholoog praten en laat je eigen geluk niet langer afhangen van iemand anders. Jij bent zelf verantwoordelijk voor je eigen geluk en de invulling die je aan je leven geeft. Niemand anders is dat. Je geeft aan niet gelukkig te zijn; probeer daar wat aan te doen. Als je dit blijft dramatiseren, blijft het een actueel onderwerp in je leven en uit je tekst te lezen is dat nu juist wat je niet wilt.
maandag 12 april 2010 om 11:45
Cacalo, dat gaat niets worden. Ondanks jou eerdere pogingen voelt ze niet voldoende voor je om met je een stelletje te vormen. Daarover "door-blijven-mekkeren" tegen (vooral) jezelf heeft geen enkele zin. Het is zoals het is.
Het enige wat je steeds niet doet is dat erkennen. Verman jezelf en ga op zoek naar een andere leuke dame. Ik vraag me zelfs af: Hoe vaak moet je nog een blauwtje lopen alvorens het tot je door dringt?
Misschien heeft ze je wel (subtiele) signalen gegeven maar zag je dat niet. Ze wilde je misschien niet teveel krenken. Ze heeft het misschien "te lief" gezegd. Heb je het daardoor misschien opgevat als: er is voor mij nog hoop?
Stel nu eens dat ze gelijk na de eerste keer heel bod had gezegd: Joh, rot op..... Dan was het gelijk duidelijk geweest en had je vanaf dat moment al haar kunnen gaan vergeten.
Oftewel, het spreekwoord: "Zachte heelmeesters maken stinkende wonden" zou hier wel eens van toepassing kunnen zijn.
Nu die Eliza vergeten en maak een nieuwe start.
Het enige wat je steeds niet doet is dat erkennen. Verman jezelf en ga op zoek naar een andere leuke dame. Ik vraag me zelfs af: Hoe vaak moet je nog een blauwtje lopen alvorens het tot je door dringt?
Misschien heeft ze je wel (subtiele) signalen gegeven maar zag je dat niet. Ze wilde je misschien niet teveel krenken. Ze heeft het misschien "te lief" gezegd. Heb je het daardoor misschien opgevat als: er is voor mij nog hoop?
Stel nu eens dat ze gelijk na de eerste keer heel bod had gezegd: Joh, rot op..... Dan was het gelijk duidelijk geweest en had je vanaf dat moment al haar kunnen gaan vergeten.
Oftewel, het spreekwoord: "Zachte heelmeesters maken stinkende wonden" zou hier wel eens van toepassing kunnen zijn.
Nu die Eliza vergeten en maak een nieuwe start.
