Relaties
alle pijlers
Ziekelijke angst om verlaten te worden
vrijdag 23 oktober 2009 om 15:00
Weet er iemand of er een ziekelijke angst bestaat dat iemand je verlaat? Ondanks dat je weet dat die iemand dat niet zal doen, dat er gewoon volop vertrouwen is... ik snap er niets van... want dit overkomt mij...
Deze angst vertaalt zich constant in jaloezie en hiermee ben ik er straks juist de oorzaak van dat ik verlaten word... wat kan ik hieraan doen? Ik doe haar vaak alleen maar pijn en maak mezelf gek...
Deze angst vertaalt zich constant in jaloezie en hiermee ben ik er straks juist de oorzaak van dat ik verlaten word... wat kan ik hieraan doen? Ik doe haar vaak alleen maar pijn en maak mezelf gek...
vrijdag 23 oktober 2009 om 15:09
Verlatingsangst? Enorme ongefundeerde angst dat je verlaten zult worden?
Tjaaa, ik weet ook niet zo goed wat je ertegen moet doen. Je ziet in ieder geval zelf al in dat dit weleens een zichzelf vervullende voorspelling gaat worden.
Probeer de jalouzie niet de overhand te laten krijgen. Je sms;jes en telefoontjes aan een maximum te verbinden. Bij iedere negatieve gedachte een positieve er bewust naast houden.
Tjaaa, ik weet ook niet zo goed wat je ertegen moet doen. Je ziet in ieder geval zelf al in dat dit weleens een zichzelf vervullende voorspelling gaat worden.
Probeer de jalouzie niet de overhand te laten krijgen. Je sms;jes en telefoontjes aan een maximum te verbinden. Bij iedere negatieve gedachte een positieve er bewust naast houden.
vrijdag 23 oktober 2009 om 15:09
quote:blackmind schreef op 23 oktober 2009 @ 15:00:
Weet er iemand of er een ziekelijke angst bestaat dat iemand je verlaat? Ondanks dat je weet dat die iemand dat niet zal doen, dat er gewoon volop vertrouwen is... ik snap er niets van... want dit overkomt mij...
Deze angst vertaalt zich constant in jaloezie en hiermee ben ik er straks juist de oorzaak van dat ik verlaten word... wat kan ik hieraan doen? Ik doe haar vaak alleen maar pijn en maak mezelf gek...Als je gedachten je verhinderen goed te functioneren kun je professionele hulp zoeken.
Weet er iemand of er een ziekelijke angst bestaat dat iemand je verlaat? Ondanks dat je weet dat die iemand dat niet zal doen, dat er gewoon volop vertrouwen is... ik snap er niets van... want dit overkomt mij...
Deze angst vertaalt zich constant in jaloezie en hiermee ben ik er straks juist de oorzaak van dat ik verlaten word... wat kan ik hieraan doen? Ik doe haar vaak alleen maar pijn en maak mezelf gek...Als je gedachten je verhinderen goed te functioneren kun je professionele hulp zoeken.
vrijdag 23 oktober 2009 om 15:11
Hoi Blackmind,
Als je op het internet een beetje rond zoekt zal je zien dat dit vaak een onderdeel van een depressie o.i.d. is.
Als je het van jezelf weet maar het toch blijft doen is het misschien goed om er een keer met iemand over te gaan praten.
Idd zoals je zelf al typt kan dit dadelijk goed de oorzaak worden dat je verlaten wordt.
Ik heb ooit (toen in nog wat jonger was) de diagnose gehad dat ik een beginnende borderline had. Een van die eigenschappen was dus ook extreme verlatingsangst. Ik begrijp waar je het over hebt!!
Maar je hebt de 1e stap al gezet door dit bericht te posten..
Maak eens een afspraak met je huisarts of vertrouwenspersoon (op je werk of school) dan kan je vanuit daar bepalen of het voor jouw goed is om daar verder mee te gaan bv met een psychologe.
Als je op het internet een beetje rond zoekt zal je zien dat dit vaak een onderdeel van een depressie o.i.d. is.
Als je het van jezelf weet maar het toch blijft doen is het misschien goed om er een keer met iemand over te gaan praten.
Idd zoals je zelf al typt kan dit dadelijk goed de oorzaak worden dat je verlaten wordt.
Ik heb ooit (toen in nog wat jonger was) de diagnose gehad dat ik een beginnende borderline had. Een van die eigenschappen was dus ook extreme verlatingsangst. Ik begrijp waar je het over hebt!!
Maar je hebt de 1e stap al gezet door dit bericht te posten..
Maak eens een afspraak met je huisarts of vertrouwenspersoon (op je werk of school) dan kan je vanuit daar bepalen of het voor jouw goed is om daar verder mee te gaan bv met een psychologe.
vrijdag 23 oktober 2009 om 15:17
verlatingsangst en paniekaanvallen daarbij zijn echt heel normaal. wanneer je iets hebt meegemaakt waarbij iemand je hebt laten barsten, wil je dat gevoel niet nog een keer meemaken daardoor reageerd je lichaam daar op, bij de 1 sterker dan de andere en bij jou dus heel sterk. ik heb het zelf ook. het is heel fijn als je er met de persoon waar het om gaat, goed over kan praten, over je angsten. als hij / zij dat niet begrijpt , begrijpt hij/zij een stuk van je persoonlijkheid niet en dat botst en frustreerd nog meer. dus vooral eerlijk zijn, als je er niet open over bent, over je onzekerheid, gaat het tussen jullie in staan.
vrijdag 23 oktober 2009 om 15:31
quote:Nammmma schreef op 23 oktober 2009 @ 15:19:
Blackmind, is er misschien in jeugd (ik weet niet hoe oud je bent) is iets gebeurd? Dat je toen bent verlaten en bang bent dat het weer gebeurt?Wat een Freudiaans gepsychologiseer van de koude grond. Begin daar nou niet aan, als je die weg wil bewandelen zoek dan een prof.
Blackmind, is er misschien in jeugd (ik weet niet hoe oud je bent) is iets gebeurd? Dat je toen bent verlaten en bang bent dat het weer gebeurt?Wat een Freudiaans gepsychologiseer van de koude grond. Begin daar nou niet aan, als je die weg wil bewandelen zoek dan een prof.
vrijdag 23 oktober 2009 om 15:34
Allereerst bedankt voor jullie reacties...
Ik heb inderdaad al meerdere relaties achter de rug waar ik voor de volle 100 % voor ben gegaan en waarbij ik op onverwachte momenten verlaten ben. Daarnaast weet ik ook dat het voor een groot gedeelte aan mijn zelfvertrouwen ligt. Volgende week heb ik dan ook een intake bij een psycholoog...
De reden dat ik dit verhaal typ en deze vraag stelde is, omdat ik me enorm schaam voor mijn gedrag van gisteravond… mijn vriendin ging uit, met een andere vriendin. Die andere vriendin wilde perse op jongensjacht. Ik vond het doodeng dat mijn vriendin mee wou doen. Daar hebben we uiteindelijk ook heel veel gezeik over gekregen. De hele avond gisteren heeft ze me smsjes gestuurd en laten weten dat ze aan me dacht en het enige waaraan ik kon denken is: straks komt ze een leuke kerel tegen omdat ze toch op jacht gaan… en dan is het einde zoek… Zo negatief…
Die vriendin is er natuurlijk in geslaagd een kerel te pakken te krijgen. Daar kwam ik vanochtend achter… En het ergste is: ik vertrouw mijn vriendin volkomen en weet gewoon zeker dat zij niet vreemd zou gaan… en toch is die angst er…. Zucht…
Ze doet zo haar best om mij te begrijpen, maar het lukt me gewoonweg niet om mijn gedachten om te draaien, mijn angst…
Ik heb inderdaad al meerdere relaties achter de rug waar ik voor de volle 100 % voor ben gegaan en waarbij ik op onverwachte momenten verlaten ben. Daarnaast weet ik ook dat het voor een groot gedeelte aan mijn zelfvertrouwen ligt. Volgende week heb ik dan ook een intake bij een psycholoog...
De reden dat ik dit verhaal typ en deze vraag stelde is, omdat ik me enorm schaam voor mijn gedrag van gisteravond… mijn vriendin ging uit, met een andere vriendin. Die andere vriendin wilde perse op jongensjacht. Ik vond het doodeng dat mijn vriendin mee wou doen. Daar hebben we uiteindelijk ook heel veel gezeik over gekregen. De hele avond gisteren heeft ze me smsjes gestuurd en laten weten dat ze aan me dacht en het enige waaraan ik kon denken is: straks komt ze een leuke kerel tegen omdat ze toch op jacht gaan… en dan is het einde zoek… Zo negatief…
Die vriendin is er natuurlijk in geslaagd een kerel te pakken te krijgen. Daar kwam ik vanochtend achter… En het ergste is: ik vertrouw mijn vriendin volkomen en weet gewoon zeker dat zij niet vreemd zou gaan… en toch is die angst er…. Zucht…
Ze doet zo haar best om mij te begrijpen, maar het lukt me gewoonweg niet om mijn gedachten om te draaien, mijn angst…
vrijdag 23 oktober 2009 om 15:41
Blackmind...heel herkenbaar. Ik heb mijn moeder verloren aan zelfmoord toen ik elf was. Zij was ook de enige die tussen mij en een sadistische vader instond. Sindsdien heb ik behoorlijk last van verlatingsangst. Naast de verlatingsangst ook, paniek- en sowieso heftige gevoelens. Bij mij is op een gegeven moment trekken van een borderline persoonlijkheidsstoornis gediagnostiseerd. Ik heb heel veel therapie gehad en langzaam maar zeker word ik sterker hierin. Nu 'dreig' ik weer verlaten te worden. En hoewel ik me nu op een correcte manier gedraag, is het wel alle zeilen bijzetten om het emotioneel aan te kunnen......
Hier ga je zonder hulp niet uitkomen. Gun jezelf die hulp, echt!!
Hier ga je zonder hulp niet uitkomen. Gun jezelf die hulp, echt!!
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
vrijdag 23 oktober 2009 om 15:47
Blackmind, ik zou er idd eens hulp voor gaan zoeken. Besef nl dat jou angst een je vriendin zodanig gaat beperken, dat dat voor problemen kan gaan zorgen. Je claimt haar zo wel heel erg en dat kan haar gaan benauwen wat er voor kan zorgen dat ze juist eventueel niet verder wil in die relatie. Omdat ze het gevoel heeft dat ze haar vrijheid kwijt is.
Ik ben ook heel bang verlaten te worden. Dat komt zuiver door mijn onzekerheid. Ik snap niet wat manlief nou zo leuk aan mij vindt. En ik vraag hem ook wel eens of hij echt wel bij me blijft.
Maar ik vertrouw hem wel volledig en hij mag gaan en staan waar hij wil en met wie hij wil, omdat ik weet dat hij nooit vreemd zal gaan (we vinden allebei dat je dat je partner niet aandoet. Als je echt verliefd wordt op een ander, beëindig je eerst je huidige relatie, maar bedrieg je je partner niet).
En verder probeer ik maar te denken dat hij vst niet met me getrouwd was als hij niet zeker van ons was (hij was altijd erg anti trouwen).
Maar goed, ik heb niet zoals jij een paar hele vervelende ervaringen achter de rug. Mijn ouders zijn wel gescheiden, maar ik geloof niet echt dat ik daar nu 'verlatingsangst' van heb.
Als ik jou was dus echt even met een professional gaan praten en niet aan psychologie van de koude grond gaan doen.
Ik ben ook heel bang verlaten te worden. Dat komt zuiver door mijn onzekerheid. Ik snap niet wat manlief nou zo leuk aan mij vindt. En ik vraag hem ook wel eens of hij echt wel bij me blijft.
Maar ik vertrouw hem wel volledig en hij mag gaan en staan waar hij wil en met wie hij wil, omdat ik weet dat hij nooit vreemd zal gaan (we vinden allebei dat je dat je partner niet aandoet. Als je echt verliefd wordt op een ander, beëindig je eerst je huidige relatie, maar bedrieg je je partner niet).
En verder probeer ik maar te denken dat hij vst niet met me getrouwd was als hij niet zeker van ons was (hij was altijd erg anti trouwen).
Maar goed, ik heb niet zoals jij een paar hele vervelende ervaringen achter de rug. Mijn ouders zijn wel gescheiden, maar ik geloof niet echt dat ik daar nu 'verlatingsangst' van heb.
Als ik jou was dus echt even met een professional gaan praten en niet aan psychologie van de koude grond gaan doen.
vrijdag 23 oktober 2009 om 16:49
Sorry, maar als mijn vriend, samen met een andere vriend op stap ging, om op jacht te gaan naar meiden..... Nee, dat zou ik ook niet leuk vinden!
Ook al zou hij mij geruststellen.
Ik vind dat dat soort dingen ook gewoon ergens ophouden, als je in een serieuze relatie zit. Niet dat je niet meer alleen op stap mag, helemaal niet. Maar met z'n tweeen 'op jacht'... Gaat me wat ook wat ver. Dan zou ik ook niet heel relaxed op de bank zitten...
Ook al zou hij mij geruststellen.
Ik vind dat dat soort dingen ook gewoon ergens ophouden, als je in een serieuze relatie zit. Niet dat je niet meer alleen op stap mag, helemaal niet. Maar met z'n tweeen 'op jacht'... Gaat me wat ook wat ver. Dan zou ik ook niet heel relaxed op de bank zitten...
vrijdag 23 oktober 2009 om 18:08
Goed dat je hulp heb gevonden!!! Vooral daarop gaan richten, want een psycholoog heb je veel beter dan hier op het forum. Doe gelukkig een studie waar ik met dit soort dingen ook te maken heb en ben een studieboek ingedoken.
Speciaal voor jou overgetypt en vertaald:
Belangrijke eigenschappen voor verlatingsangststoornis.
-terugkerende bovenmatige stress wanneer scheiding plaatsvindt van thuis of andere belangrijke personen, zelfs wanneer het erop lijkt dat er een scheiding plaats zou kunnen vinden.
-aanhoudende en bovenmatige zorgen maken over verlies of mogelijk pijn voor/bij belangrijke figuren.
-Aanhoudende en bovenmatige maken van zorgen dat een bepaalde gebeurtenis leidt naar een scheiding van de hechtingsfiguur (belangrijk persoon dus) Bv ontvoering
-Aanhoudende tegenzin of weigering om naar school te gaan of ergens anders vanwege de angst van scheiding.
-aanhoudende, bovenmatige angst of tegenzin om alleen te zijn zonder de hechtingsfiguren thuis of andere plekken.
-aanhoudende, bovenmatige angst of tegenzin om te gaan slapen zonder de aanwezigheid van de hechtingsfiguur of ergens anders te gaan logeren zonder die persoon
-Herhalende nachtmerries met betrekking tot verlaten/alleen zijn.
-herhalende klachten of fysieke symptomen wanneer verlating voorkomt of dreigt te gebeuren. Zoals hoofdpijn, buikpijn, misselijkheid en overgeven.
Hopelijk heb je hier wat aan.
Sterkte
Speciaal voor jou overgetypt en vertaald:
Belangrijke eigenschappen voor verlatingsangststoornis.
-terugkerende bovenmatige stress wanneer scheiding plaatsvindt van thuis of andere belangrijke personen, zelfs wanneer het erop lijkt dat er een scheiding plaats zou kunnen vinden.
-aanhoudende en bovenmatige zorgen maken over verlies of mogelijk pijn voor/bij belangrijke figuren.
-Aanhoudende en bovenmatige maken van zorgen dat een bepaalde gebeurtenis leidt naar een scheiding van de hechtingsfiguur (belangrijk persoon dus) Bv ontvoering
-Aanhoudende tegenzin of weigering om naar school te gaan of ergens anders vanwege de angst van scheiding.
-aanhoudende, bovenmatige angst of tegenzin om alleen te zijn zonder de hechtingsfiguren thuis of andere plekken.
-aanhoudende, bovenmatige angst of tegenzin om te gaan slapen zonder de aanwezigheid van de hechtingsfiguur of ergens anders te gaan logeren zonder die persoon
-Herhalende nachtmerries met betrekking tot verlaten/alleen zijn.
-herhalende klachten of fysieke symptomen wanneer verlating voorkomt of dreigt te gebeuren. Zoals hoofdpijn, buikpijn, misselijkheid en overgeven.
Hopelijk heb je hier wat aan.
Sterkte
zaterdag 24 oktober 2009 om 09:45
Kikkerkwaak, ja we zijn weer bij elkaar, maar proberen het wel op een laag pitje te houden... Toen ik erover na heb gedacht waar het constant fout ging, kwam ik ook tot deze conclusie, dat het grotendeels hieraan ligt, waardoor zij zich misschien minder vrij voelt en meer gecontroleerd ofzo... Ik heb het hier gisteren ook met haar over gehad en ze vraagt me ook heel serieus hoe zij ervoor kan zorgen dat ik niet bang ervoor ben dat ze weggaat.
Ik had op zich minder problemen met voorheen over dat uitgaan, en ze weet mijn enorme afkeer van cafés en de 'doelen' die veel jeugd daar ook hebben. Er heeft inderdaad iemand geprobeerd om haar te zoenen, maar daar is ze niet op ingegaan. Ik ben er echt heel erg blij mee dat ze daar eerlijk in is tegen me. Als ik uitga probeer ik altijd vrijwel direct te melden dat ik verkering heb... dat heeft zij niet gedaan. Ik weet niet of dat expres was. Misschien wel gewoon vanwege de aandacht... Ik was zelf altijd een uitgaanstype 10 jaar geleden en weet dus ook met welke reden (veel) jongens daarheen gaan. Het feit dat het ook geprobeerd is geeft genoeg aan voor mij...Maar als er dan gesproken wordt over op jongensjacht gaan, ben ik daar dan nog banger voor, dan voel ik me vergeten.
Ik weet nog niet zozeer of het wel precies verlatingsangst is, want van die punten die hierboven staan, komen deze niet allemaal voor, en eigenlijk alleen bij mijn vriendin. Verder heb ik dat bij niemand.
Ik denk eerder dat het gewoon ziekelijke jaloezie is, en gebrek aan zelfvertrouwen, want ik weet gewoon dat er zoveel meer leukere kerels in zo'n café rondlopen dan ik, en die er ook op uit zijn. Het probleem ligt dus echt bij mezelf.
Ze zei me gisteren ook dat het eigenlijk niet slim was om uit te gaan onder deze omstandigheden... Maarja... ik moet hier gewoon vanaf, anders geef ik haar alleen maar schuldgevoelens... en uitgaan moet toch kunnen?
Heb haar gevraagd om in ieder geval niet meer op jongensjacht te gaan... maar ik ben er dan niet bij...
Ik had op zich minder problemen met voorheen over dat uitgaan, en ze weet mijn enorme afkeer van cafés en de 'doelen' die veel jeugd daar ook hebben. Er heeft inderdaad iemand geprobeerd om haar te zoenen, maar daar is ze niet op ingegaan. Ik ben er echt heel erg blij mee dat ze daar eerlijk in is tegen me. Als ik uitga probeer ik altijd vrijwel direct te melden dat ik verkering heb... dat heeft zij niet gedaan. Ik weet niet of dat expres was. Misschien wel gewoon vanwege de aandacht... Ik was zelf altijd een uitgaanstype 10 jaar geleden en weet dus ook met welke reden (veel) jongens daarheen gaan. Het feit dat het ook geprobeerd is geeft genoeg aan voor mij...Maar als er dan gesproken wordt over op jongensjacht gaan, ben ik daar dan nog banger voor, dan voel ik me vergeten.
Ik weet nog niet zozeer of het wel precies verlatingsangst is, want van die punten die hierboven staan, komen deze niet allemaal voor, en eigenlijk alleen bij mijn vriendin. Verder heb ik dat bij niemand.
Ik denk eerder dat het gewoon ziekelijke jaloezie is, en gebrek aan zelfvertrouwen, want ik weet gewoon dat er zoveel meer leukere kerels in zo'n café rondlopen dan ik, en die er ook op uit zijn. Het probleem ligt dus echt bij mezelf.
Ze zei me gisteren ook dat het eigenlijk niet slim was om uit te gaan onder deze omstandigheden... Maarja... ik moet hier gewoon vanaf, anders geef ik haar alleen maar schuldgevoelens... en uitgaan moet toch kunnen?
Heb haar gevraagd om in ieder geval niet meer op jongensjacht te gaan... maar ik ben er dan niet bij...
zaterdag 24 oktober 2009 om 10:21
Veel succes gewenst blackbird, ik kan je (nog) geen tips geven, hoogstens met je meeleven. Je verhaal liet me even duidelijk zien dat het goed is dat ik (ook) hulp gezocht heb.
Verlatingsangst en paniekaanval gaan op dit moment redelijk hand in hand bij me. Mijn vriendin heeft me al heel duidelijk gemaakt hoeveel ze van me houdt en bij me blijven wil en alhoewel dat de momenten dat ze het zegt helpt, merk ik dat ik soms juist nog banger ben om haar kwijt te raken omdat ik haar daardoor nog leuker vindt.
Ik ben nu ook (tegen mijn eigen wil in) te veel tijd en energie in haar aan het steken. Ook al zien we beide dat het niet verstandig is en ik het niet wil doen gebeurt het toch. Het stomste is dat ik ook enorm trots op mezelf ben als ik eindelijk weer een keer succesvol iets alleen en voor mezelf gedaan heb.
Jammer genoeg ben ik ondertussen zover heen dat zowel mijn werk en mijn algehele geestelijke toestand hier onder leiden.
Zorg ervoor dat het bij jou niet zover komt!
Verlatingsangst en paniekaanval gaan op dit moment redelijk hand in hand bij me. Mijn vriendin heeft me al heel duidelijk gemaakt hoeveel ze van me houdt en bij me blijven wil en alhoewel dat de momenten dat ze het zegt helpt, merk ik dat ik soms juist nog banger ben om haar kwijt te raken omdat ik haar daardoor nog leuker vindt.
Ik ben nu ook (tegen mijn eigen wil in) te veel tijd en energie in haar aan het steken. Ook al zien we beide dat het niet verstandig is en ik het niet wil doen gebeurt het toch. Het stomste is dat ik ook enorm trots op mezelf ben als ik eindelijk weer een keer succesvol iets alleen en voor mezelf gedaan heb.
Jammer genoeg ben ik ondertussen zover heen dat zowel mijn werk en mijn algehele geestelijke toestand hier onder leiden.
Zorg ervoor dat het bij jou niet zover komt!
zaterdag 24 oktober 2009 om 10:27
