Relaties
alle pijlers
Zo in twijfel
woensdag 23 september 2009 om 10:53
Dit wordt vast een lang verhaal, dus bij deze daarvoor vast mijn excuses en alvast bedankt voor het lezen ( en eventueel reageren)
Mijn ouders zijn inmiddels al 24 jaar gescheiden. Mijn vader is redelijk snel hertrouwd en zijn nieuwe vrouw heeft wat dingen met mij en mijn zusje uitgehaald die niet door de beugel konden. Mede door die dingen hebben wij na een aantal jaar aangegeven niet meer naar mijn vader te willen. Ik was toen 8 en eigenlijk weet ik niet of de keuze om niet meer te gaan echt zelf is gemaakt of dat dit een beetje is ingeprent door mijn moeder.
In de jaren die daarop volgde hebben zowel mijn zussen als ik geen contact meer gehad met mijn vader. Als ik nu terug kijk op die jaren staat me vaag een beetje bij dat mijn vader hier en daar nog een poging heeft gedaan om contact te zoeken, maar hoe dat precies gegaan is weet ik eigenlijk ook niet en op de een of andere manier is dat contact toch altijd afgehouden.
Toen ik 17 was heb ik contact gezocht met mijn vader. Ik heb hem een brief geschreven en uiteindelijk ben ik bij hem langs gegaan. Mijn toenmalige vriend ging mee en we hebben een avond lang zitten praten. Veel over vroeger, veel verontschuldigingen maar ook verdedigingen van mijn vaders kant. Toen ik wegging hebben we afgesproken telefonisch contact te houden. Hij belde me inderdaad op, alleen was het 6 maanden later. En op dat moment had ik echt een houding van, als je geen moeite voor me wilt doen, dan houdt het op.
Nu 10 jaar later. Gisteren heb ik een crematie gehad van de moeder van een vriend. Hij had weinig tot geen contact met haar en nu voelt hij zich schuldig omdat dat contact zo weinig was. Op de weg naar huis sloeg bij mij ook ineens de twijfel toe. Want wat als er mijn vader eens iets gebeurd? Krijg ik dan spijt als haar op mijn hoofd dat ik hem niet nog een poging geef? Kan ik dan leven met het feit dat hij mij niet gekend heeft?
Tuurlijk had hij in al die jaren zelf ook wat moeite kunnen doen, maar ik kan me zo goed voorstellen dat hij op een gegeven moment de handdoek in de ring heeft gegooid. De dingen die over hem verteld zijn zijn niet mis waardoor de drempel misschien wel heel hoog is geworden.
Ja hij heeft in zijn leven zeker wat inschattingsfouten gemaakt. En op het moment dat ik hem een handreiking deed, had hij die niet met 1 maar met beide handen heel hard moeten aanpakken. Maar voor hem was het net zo eng als voor mij, misschien nog wel enger.
Ik weet niet of ik er goed aan doe om nogmaals de stap te zetten naar contact. Wat ik niet wil is alles weer oprakelen. Als er een poging tot contact komt is dat een contact vooruit. Niet achteruit. Maar ik ben ook bang om weer gekwetst te worden. En als ik contact zoek weet ik dat heel veel ruzie ga krijgen met mijn zussen en misschien wel mijn moeder.
Ik weet niet meer wat wijsheid is. Maar daarnaast weet ik ook niet meer wat waarheid is. Als ik nu terug kijk op mijn jeugd zijn er flarden van momenten waarop er een teken van leven van mijn vader kwam en nu ik daar zo over nadenk weet ik dat mijn moeder altijd wel het voortouw heeft genomen om dat contact af te wijzen.
Mijn man zegt nu, je bent 10 jaar ouder. Als er ergens een moment van twijfel is moet je de stap naar contact in ieder geval proberen te zetten. Want als je nu al twijfelt dan ga je het jezelf zeker kwalijk nemen op het moment dat het te laat is. En ja als je gekwetst wordt is dat pijnlijk, maar daar kom je wel weer overheen. Dan ben ik er om je op te vangen.
Hij dwingt me niet, laat de keuze volledig aan mij. Maar hemel wat is dit een moeilijk dilemma. Ik weet het echt niet. Waar doe ik goed aan?
Hoe ouder ik word hoe meer vreemde dingen over mijn jeugd er naar boven komen. Dingen die ik via via hoor. Dingen die bij navraag ook blijken te kloppen, maar die ook weergeven hoe erg er gelogen is tegen me. Dat geeft me ook weer de twijfel over het verhaal van mijn vader. Want als er over andere dingen is gelogen, is er dan ook niet gelogen over dat stukje van mijn verleden?
Ik weet niet zo goed wat ik wil met mijn verhaal hier. Misschien wat input van jullie. Een 3e heldere blik is misschien wel wat ik nodig heb.
Bedankt voor het lezen. En nogmaals sorry voor de lap tekst....
Mijn ouders zijn inmiddels al 24 jaar gescheiden. Mijn vader is redelijk snel hertrouwd en zijn nieuwe vrouw heeft wat dingen met mij en mijn zusje uitgehaald die niet door de beugel konden. Mede door die dingen hebben wij na een aantal jaar aangegeven niet meer naar mijn vader te willen. Ik was toen 8 en eigenlijk weet ik niet of de keuze om niet meer te gaan echt zelf is gemaakt of dat dit een beetje is ingeprent door mijn moeder.
In de jaren die daarop volgde hebben zowel mijn zussen als ik geen contact meer gehad met mijn vader. Als ik nu terug kijk op die jaren staat me vaag een beetje bij dat mijn vader hier en daar nog een poging heeft gedaan om contact te zoeken, maar hoe dat precies gegaan is weet ik eigenlijk ook niet en op de een of andere manier is dat contact toch altijd afgehouden.
Toen ik 17 was heb ik contact gezocht met mijn vader. Ik heb hem een brief geschreven en uiteindelijk ben ik bij hem langs gegaan. Mijn toenmalige vriend ging mee en we hebben een avond lang zitten praten. Veel over vroeger, veel verontschuldigingen maar ook verdedigingen van mijn vaders kant. Toen ik wegging hebben we afgesproken telefonisch contact te houden. Hij belde me inderdaad op, alleen was het 6 maanden later. En op dat moment had ik echt een houding van, als je geen moeite voor me wilt doen, dan houdt het op.
Nu 10 jaar later. Gisteren heb ik een crematie gehad van de moeder van een vriend. Hij had weinig tot geen contact met haar en nu voelt hij zich schuldig omdat dat contact zo weinig was. Op de weg naar huis sloeg bij mij ook ineens de twijfel toe. Want wat als er mijn vader eens iets gebeurd? Krijg ik dan spijt als haar op mijn hoofd dat ik hem niet nog een poging geef? Kan ik dan leven met het feit dat hij mij niet gekend heeft?
Tuurlijk had hij in al die jaren zelf ook wat moeite kunnen doen, maar ik kan me zo goed voorstellen dat hij op een gegeven moment de handdoek in de ring heeft gegooid. De dingen die over hem verteld zijn zijn niet mis waardoor de drempel misschien wel heel hoog is geworden.
Ja hij heeft in zijn leven zeker wat inschattingsfouten gemaakt. En op het moment dat ik hem een handreiking deed, had hij die niet met 1 maar met beide handen heel hard moeten aanpakken. Maar voor hem was het net zo eng als voor mij, misschien nog wel enger.
Ik weet niet of ik er goed aan doe om nogmaals de stap te zetten naar contact. Wat ik niet wil is alles weer oprakelen. Als er een poging tot contact komt is dat een contact vooruit. Niet achteruit. Maar ik ben ook bang om weer gekwetst te worden. En als ik contact zoek weet ik dat heel veel ruzie ga krijgen met mijn zussen en misschien wel mijn moeder.
Ik weet niet meer wat wijsheid is. Maar daarnaast weet ik ook niet meer wat waarheid is. Als ik nu terug kijk op mijn jeugd zijn er flarden van momenten waarop er een teken van leven van mijn vader kwam en nu ik daar zo over nadenk weet ik dat mijn moeder altijd wel het voortouw heeft genomen om dat contact af te wijzen.
Mijn man zegt nu, je bent 10 jaar ouder. Als er ergens een moment van twijfel is moet je de stap naar contact in ieder geval proberen te zetten. Want als je nu al twijfelt dan ga je het jezelf zeker kwalijk nemen op het moment dat het te laat is. En ja als je gekwetst wordt is dat pijnlijk, maar daar kom je wel weer overheen. Dan ben ik er om je op te vangen.
Hij dwingt me niet, laat de keuze volledig aan mij. Maar hemel wat is dit een moeilijk dilemma. Ik weet het echt niet. Waar doe ik goed aan?
Hoe ouder ik word hoe meer vreemde dingen over mijn jeugd er naar boven komen. Dingen die ik via via hoor. Dingen die bij navraag ook blijken te kloppen, maar die ook weergeven hoe erg er gelogen is tegen me. Dat geeft me ook weer de twijfel over het verhaal van mijn vader. Want als er over andere dingen is gelogen, is er dan ook niet gelogen over dat stukje van mijn verleden?
Ik weet niet zo goed wat ik wil met mijn verhaal hier. Misschien wat input van jullie. Een 3e heldere blik is misschien wel wat ik nodig heb.
Bedankt voor het lezen. En nogmaals sorry voor de lap tekst....
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
woensdag 23 september 2009 om 11:04
woensdag 23 september 2009 om 11:07
Ik heb ook een aantal jaren geen contact gehad met mijn vader.
Was wel minder lang dan jij.
Op een gegeven moment heb ik mijn vader opgebelt en hebben we afgesproken in een cafe en alles uitgepraat.
Ik heb nog steeds contact met hem, hoewel we geen vader/dochter relatie hebben maar we hebben het wel gezellig.
Ik eet ongeveer 1 keer in de 2 weken bij hem en we houden de gesprekstof een beetje luchtig.
Ik denk zeker dat je spijt gaat krijgen wanneer je vader nu komt te overlijden.
En wat ik niet in je verhaal terug lees is wat jij eraan hebt gedaan om het contact te houden( nadat jullie hadden gepraat).
Ik heb van mijn vader geaccepteerd dat hij mij niet snel uit zichzelf zal bellen, dus ik ben degene die altijd wat laat horen.
Zou je dat kunnen?
Accepteren dat hij misschien wel zo is?
Verder heb ik nooit verwachtingen gehad, dan valt het altijd mee.
Strekte!
Liefs Mischa
Was wel minder lang dan jij.
Op een gegeven moment heb ik mijn vader opgebelt en hebben we afgesproken in een cafe en alles uitgepraat.
Ik heb nog steeds contact met hem, hoewel we geen vader/dochter relatie hebben maar we hebben het wel gezellig.
Ik eet ongeveer 1 keer in de 2 weken bij hem en we houden de gesprekstof een beetje luchtig.
Ik denk zeker dat je spijt gaat krijgen wanneer je vader nu komt te overlijden.
En wat ik niet in je verhaal terug lees is wat jij eraan hebt gedaan om het contact te houden( nadat jullie hadden gepraat).
Ik heb van mijn vader geaccepteerd dat hij mij niet snel uit zichzelf zal bellen, dus ik ben degene die altijd wat laat horen.
Zou je dat kunnen?
Accepteren dat hij misschien wel zo is?
Verder heb ik nooit verwachtingen gehad, dan valt het altijd mee.
Strekte!
Liefs Mischa
woensdag 23 september 2009 om 11:13
ik heb bijna hetzelfde vehaal als jou. Je bent zo jong en hoort alleen het verhaal van je moeder..als ze al echt iets verteld. Ook ik wilde geen contact meer met mijn vader toen ik 6 was...ben nu dertig en heb hem nooit meer gezien. Ook van die flarden uit je geheugen dat ie wel eens voor de deur heeft gestaan. Soms denk ik dat mijn besluit om niet meer bij hem langs te willen gaan meer uit schuldgevoel naar mn moeder was..weet het niet meer.
Toen ik kinderen kreeg was ik er wel mee bezig..maar denk er ook heel vaak niet meer aan. Blijft toch altijd iets.
Toen ik kinderen kreeg was ik er wel mee bezig..maar denk er ook heel vaak niet meer aan. Blijft toch altijd iets.
woensdag 23 september 2009 om 11:17
quote:chocoladereep schreef op 23 september 2009 @ 11:13:
ik heb bijna hetzelfde vehaal als jou. Je bent zo jong en hoort alleen het verhaal van je moeder..als ze al echt iets verteld. Ook ik wilde geen contact meer met mijn vader toen ik 6 was...ben nu dertig en heb hem nooit meer gezien. Ook van die flarden uit je geheugen dat ie wel eens voor de deur heeft gestaan. Soms denk ik dat mijn besluit om niet meer bij hem langs te willen gaan meer uit schuldgevoel naar mn moeder was..weet het niet meer.
Toen ik kinderen kreeg was ik er wel mee bezig..maar denk er ook heel vaak niet meer aan. Blijft toch altijd iets.Dat is idd 1 van de redenen dat ik er nu en de laatste tijd zo mee bezig ben. Ik heb nu een zoontje van 10 maanden. Afgelopen week was mijn man hem in bad aan het doen en ik stond van een afstandje toe te kijken. er zijn foto`s waar mijn vader ook zo met ons is en ik kan me dus niet voorstellen dat dit een weloverwogen keuze is van hem. Of in ieder geval geen keuze die hij gemaakt heeft in zijn eigen voordeel/belang.
ik heb bijna hetzelfde vehaal als jou. Je bent zo jong en hoort alleen het verhaal van je moeder..als ze al echt iets verteld. Ook ik wilde geen contact meer met mijn vader toen ik 6 was...ben nu dertig en heb hem nooit meer gezien. Ook van die flarden uit je geheugen dat ie wel eens voor de deur heeft gestaan. Soms denk ik dat mijn besluit om niet meer bij hem langs te willen gaan meer uit schuldgevoel naar mn moeder was..weet het niet meer.
Toen ik kinderen kreeg was ik er wel mee bezig..maar denk er ook heel vaak niet meer aan. Blijft toch altijd iets.Dat is idd 1 van de redenen dat ik er nu en de laatste tijd zo mee bezig ben. Ik heb nu een zoontje van 10 maanden. Afgelopen week was mijn man hem in bad aan het doen en ik stond van een afstandje toe te kijken. er zijn foto`s waar mijn vader ook zo met ons is en ik kan me dus niet voorstellen dat dit een weloverwogen keuze is van hem. Of in ieder geval geen keuze die hij gemaakt heeft in zijn eigen voordeel/belang.
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
woensdag 23 september 2009 om 11:23
woensdag 23 september 2009 om 11:30
Hoi Biol, ik heb er geen ervaring mee maar jeetje wat heb je het goed en mooi verwoord.
Ik zou zeggen doen! neem contact op. Ik denk dat je er veel mee kan winnen. Je krijgt misschien weer contact met hem, je krijgt helderheid over wat er toen allemaal is gebeurd, en hoe hij er tegenover heeft gestaan. En als je geen contact op neemt en hij komt te overlijden zal je altijd spijt hebben dat je geen contact opgenomen hebt. Al wordt het contact opnemen een teleurstelling dan hoef je je in ieder geval nooit meer af te vragen hoe het geweest zou zijn en wat zijn verhaal was.
Het ergste is dat je hem weer kan verliezen. Maar je leeft nu toch al zonder hem.
Heel veel sterkte met deze moeilijke situatie!
Ik zou zeggen doen! neem contact op. Ik denk dat je er veel mee kan winnen. Je krijgt misschien weer contact met hem, je krijgt helderheid over wat er toen allemaal is gebeurd, en hoe hij er tegenover heeft gestaan. En als je geen contact op neemt en hij komt te overlijden zal je altijd spijt hebben dat je geen contact opgenomen hebt. Al wordt het contact opnemen een teleurstelling dan hoef je je in ieder geval nooit meer af te vragen hoe het geweest zou zijn en wat zijn verhaal was.
Het ergste is dat je hem weer kan verliezen. Maar je leeft nu toch al zonder hem.
Heel veel sterkte met deze moeilijke situatie!
woensdag 23 september 2009 om 11:37
Biol, ik sluit me aan bij Artemis.
Je kunt het proberen, kijken hoe het voelt. Voelt het niet goed dan heb je het in ieder geval geprobeerd en ik denk dat je daar meer vrede mee gaat hebben dan wanneer je het helemaal niet zou doen.
Maar wat een dilemma inderdaad meid, het is niet iets wat je zomaar even besluit op een doordeweekse woensdagmiddag.
Je kunt het proberen, kijken hoe het voelt. Voelt het niet goed dan heb je het in ieder geval geprobeerd en ik denk dat je daar meer vrede mee gaat hebben dan wanneer je het helemaal niet zou doen.
Maar wat een dilemma inderdaad meid, het is niet iets wat je zomaar even besluit op een doordeweekse woensdagmiddag.
woensdag 23 september 2009 om 11:55
SS... je hebt ook gelijk. Al heb ik dat stukje van zijn kant van het verhaal 10 jaar geleden geprobeerd boven te krijgen. Ergens in mij is er nu een stukje dat zegt: dat verleden is niet belangrijk. waarom alles oprakelen en het voor mezelf en voor hem onnodig moeilijk maken. Waarom niet gewoon vooruit kijken en proberen een soort van band op te bouwen. Al zal de band nooit een echter vader dochter band meer kunnen worden door alles wat er gebeurt is...
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
woensdag 23 september 2009 om 12:17
Mijn vader is dit jaar overleden. Ik heb op mijn 15e besloten geen contact meer te willen om de dingen die gebeurd waren. 10 jaar later heb ik een rotperiode gehad waarin ik dit allemaal heb verwerkt en er vrede mee had. Ik heb ook nooit behoefte gehad om contact te zoeken, totdat ik hoorde dat hij heel erg ziek was. Ik heb besloten hem toch op te zoeken en heb hem nog een paar dagen mee kunnen maken. Op dat moment kon ik alles wat er gebeurd was loslaten en kon ik, zonder verwijten, met hem praten. Ik ben zo ontzettend blij dat ik mijn 'principes' overboord heb gezet en dit nog heb kunnen meemaken. Het was en is nog steeds heftig, maar het is goed zo, alhoewel ik nog met zoveel vragen zit. De belangrijkste vraag is iig beantwoord, hij was ontzettend blij me te zien.
Ik kan je geen advies geven, het is zo persoonlijk, maar misschien heb je iets aan mijn verhaal.
Ik kan je geen advies geven, het is zo persoonlijk, maar misschien heb je iets aan mijn verhaal.
woensdag 23 september 2009 om 12:43
quote:chocoladereep schreef op 23 september 2009 @ 11:23:
want als je eigen vader je niet eens je de moeite waard vindt..waarom een jongen wel? Pfff, die komt aan zeg, hoe vaak ik wel niet tegen mezelf heb gezegd 'als je je eigen vader niet kan vertrouwen, hoe kan je iemand anders dan vertrouwen'. Dit is door mijn eigen ervaringen gelukkig minder geworden, maar heel af en toe spookt dat zinnetje nog wel eens door m'n hoofd.
want als je eigen vader je niet eens je de moeite waard vindt..waarom een jongen wel? Pfff, die komt aan zeg, hoe vaak ik wel niet tegen mezelf heb gezegd 'als je je eigen vader niet kan vertrouwen, hoe kan je iemand anders dan vertrouwen'. Dit is door mijn eigen ervaringen gelukkig minder geworden, maar heel af en toe spookt dat zinnetje nog wel eens door m'n hoofd.
woensdag 23 september 2009 om 12:50
Je kan het altijd proberen. Wordt het niks, dan is dat jammer, maar daar kom je ook wel weer overheen. Anders denk je misschien de rest van je leven 'Wat als..'
Dat hij ook wel moeite had kunnen doen, tja.. Dat snap ik wel. Als iemand belangrijk genoeg voor je is, dan doe je er moeite voor. Geen spelletjes van 'als hij het niet doet, doe ik het ook niet'.
(Niet dat ik dat uit je verhaal opmaak, maar dat is gewoon nog even extra in het algemeen )
Ps. Ik zit in eenzelfde soort situatie dus ik snap heel goed hoe moeilijk het is
Dat hij ook wel moeite had kunnen doen, tja.. Dat snap ik wel. Als iemand belangrijk genoeg voor je is, dan doe je er moeite voor. Geen spelletjes van 'als hij het niet doet, doe ik het ook niet'.
(Niet dat ik dat uit je verhaal opmaak, maar dat is gewoon nog even extra in het algemeen )
Ps. Ik zit in eenzelfde soort situatie dus ik snap heel goed hoe moeilijk het is
woensdag 23 september 2009 om 13:45
Zo gek als dat het klinkt, maar de kans is groot dat je vader in zijn jeugd ook iets is overkomen of dat hij dingen heeft meegemaakt/gezien die niet door de beugel konden. Kan zijn dat dat heeft gemaakt dat hij zich zo heeft gedragen. Dat maakt op geen enkele manier aanvaardbaar wat hij heeft gedaan, maar je ziet wel dat onacceptabel gedrag zich soms generatiegewijs voortzet. Als je jezelf voorhoudt dat het gewoon heel erg is voor hem dat hij zo is (geweest), dat hij degene is die dit met zich mee moet dragen, dat hij als mens niet in staat was jou een veilige thuisbasis te geven, dan wordt het voor jou gemakkelijker om het contact met hem aan te gaan. En ja, ik denk, zeker met de steun van je vriend en je opgedane levenservaring, dat er misschien een opening is om het contact te herstellen.
woensdag 23 september 2009 om 15:00
tuurlijk Loreyi, ik kan het altijd proberen. Helaas is het niet zo zwart/wit...
en zoals ik aangaf, de moeite voor mij doen. Tja had gekund.. maar ik begrijp ook heel goed dat dat niet zo makkelijk is als het lijkt.
Als ik dit alles terug lees, lijkt het alsof ik al een beslissing heb genomen, maar toch twijfel ik nog heel erg
en zoals ik aangaf, de moeite voor mij doen. Tja had gekund.. maar ik begrijp ook heel goed dat dat niet zo makkelijk is als het lijkt.
Als ik dit alles terug lees, lijkt het alsof ik al een beslissing heb genomen, maar toch twijfel ik nog heel erg
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
woensdag 23 september 2009 om 20:54
zaterdag 17 oktober 2009 om 21:26
ik had aangegeven zo nu en dan mijn gedachten en gevoelens te ventileren... dus bij deze:
Mijn laatste post hier was op 23 september. Nu bijna een maand later. Ik heb veel nagedacht. Veel voors en tegens tegen elkaar afgewogen.
Mijn vader was in de tijd dat mijn ouders uit elkaar gingen alcoholist. En van 10 jaar geleden weet ik niet of hij nog dronk. Toch ben ik bang voor wat ik aantref. Misschien heeft de drank zich wel compleet meester gemaakt van hem. Misschien ook wel niet.
Dit in mijn achterhoofd meegenomen, heb ik besloten om eerst contact te leggen met een van de broers van mijn vader. Lastig zoeken als je niet weet waar te beginnen. Heel internet afgestruind, maar ik wist niet wie er ouder was, en dus kon ik met leeftijden niet zo veel.
Uiteindelijk via een lulverhaal aan mijn moeder gevraagd hoe de leeftijdverhoudingen lagen bij mijn vader en zijn broers en aan de hand daarvan ben ik verder gaan zoeken.
Inmiddels heb ik ergens een link gevonden. Na lang wikken en wegen, een mail schrijven en weer deleten, heb ik nu een mail gestuurd naar een oom. Mijn 1e stap is gezet. Ik kan nu wat hem betreft niet meer doen dan afwachten.
Iedere keer als ik een mail in mijn box zie binnenkomen denk ik hmm zou het? Maar aan de andere kant vind ik zelf dat ik het wel wat tijd moet geven. Ik heb er een maand over gedaan. Kan niet verwachten dat zij het binnen 1 dag doen....
Hoe het gaat lopen weet ik nog niet. Wat ik met het contact wil weet ik ook nog niet... maar de stap is gezet.. ik hoop dat er nog en paar volgen..
Mijn laatste post hier was op 23 september. Nu bijna een maand later. Ik heb veel nagedacht. Veel voors en tegens tegen elkaar afgewogen.
Mijn vader was in de tijd dat mijn ouders uit elkaar gingen alcoholist. En van 10 jaar geleden weet ik niet of hij nog dronk. Toch ben ik bang voor wat ik aantref. Misschien heeft de drank zich wel compleet meester gemaakt van hem. Misschien ook wel niet.
Dit in mijn achterhoofd meegenomen, heb ik besloten om eerst contact te leggen met een van de broers van mijn vader. Lastig zoeken als je niet weet waar te beginnen. Heel internet afgestruind, maar ik wist niet wie er ouder was, en dus kon ik met leeftijden niet zo veel.
Uiteindelijk via een lulverhaal aan mijn moeder gevraagd hoe de leeftijdverhoudingen lagen bij mijn vader en zijn broers en aan de hand daarvan ben ik verder gaan zoeken.
Inmiddels heb ik ergens een link gevonden. Na lang wikken en wegen, een mail schrijven en weer deleten, heb ik nu een mail gestuurd naar een oom. Mijn 1e stap is gezet. Ik kan nu wat hem betreft niet meer doen dan afwachten.
Iedere keer als ik een mail in mijn box zie binnenkomen denk ik hmm zou het? Maar aan de andere kant vind ik zelf dat ik het wel wat tijd moet geven. Ik heb er een maand over gedaan. Kan niet verwachten dat zij het binnen 1 dag doen....
Hoe het gaat lopen weet ik nog niet. Wat ik met het contact wil weet ik ook nog niet... maar de stap is gezet.. ik hoop dat er nog en paar volgen..
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
