Relaties
alle pijlers
Zorg
woensdag 10 juni 2009 om 13:14
Hallo iedereen, ik ga even mijn nickname eer aandoen. Bij afkeer van zeikverhalen is het aan te bevelen snel weg te klikken.
Pfff. Ik heb een heel lief vriendje. Hartstikke gezellig, ik ben een jaar geleden verhuisd naar een heel leuk (studenten) appartementje en sindsdien wonen we onofficieel samen.
Maar goed, het volgende: Hij heeft nogal een kutjeugd gehad en daarna verliep het allemaal ook niet vlekkeloos qua studie (verkeerde keuze) en andere zaken (veel werken, zorgen voor ex-dinnetje, niet praten over aantal zaken), dus hij zit nu een beetje in een psychologische dip. Dat is natuurlijk logisch, en hij heeft daar nu ook hulp voor gezorgd, wat ik heel goed vind.
Hij is nu echter ook een beetje overspannen en is daardoor nogal passief in de dingen die moeten worden gedaan. Hij is "lichamelijk helemaal op" en komt in zijn vrije tijd niet heel veel verder dan wat hangen op de bank en wat leuke dingetjes doen voor hemzelf met eventueel vrienden. En hij wil eigenlijk dat ik hem daarin steun, zodat hij even bij kan tanken, want hij zit er dus helemaal doorheen.
En dan nu mijn kant: toen we verkering kregen deed ik meer voor "ons", eten koken en zo (en al vrij snel z'n was want zijn wasmachine was stuk) want hij sportte toen heel veel. Na zijn sportseizoen ging 'ie ineens meer werken, want hij wilde wat mooie spulletjes voor een cursus kopen.Kon ik naast mijn 50urige werkweek (sparen voor studie) ook alles in en om huis doen. Maar, zo hadden we afgesproken, als ik zou gaan studeren zou hij wat meer taken gaan doen.
Ik heb me de hele vorige zomer dus kapot gewerkt om collegegeld bij elkaar te sprokkelen én om "ons" huis (op mijn naam, met mijn huurgeld) netjes te houden. Begon heftig overspannen aan mijn (heel zware) opleiding. Als in: thuiskomen en niet meer kunnen lopen, omdat mijn benen het niet meer deden. Gewoon, deden niets meer. Wel weer over na een kwartier, ik ben fysiek ook niet sterk dus ik reageer soms wat heftiger op zware belasting. Maar toch, vond het niet leuk, huisarts bezorgd, en... uh.. oh ja, ik kreeg af en toe een knuffel van mijn vriendje. En hij stofzuigde een keer per week. Wat een begrip!
Inmiddels ben ik er weer een beetje bovenop. Ik heb het afgelopen jaar voor twee aan studiepunten gehaald, 15 uur in de week gewerkt en grotendeels het huishouden gedaan, met alle regeldingen er naast (zijn fiets laten fixen want hij stond al twee maanden stil, dat soort dingen). Want hij deed vrij weinig. En steun van hem kwam niet veel verder dan een kus of een aai. Hij had het natuurlijk ook druk, met z'n 34urige werkweek en maar 3 vrije dagen in de week (ik had er 1. Voor huiswerk.) En nu wil 'ie dat ik hém een beetje ga ondersteunen, want hij heeft het zo zwaar.
Ja, hállo! Ik heb heel hard gewerkt om én mijn school én mijn huis op orde te krijgen én heb mijn relatie er zo min mogelijk onder laten lijden door daar alle restenergie in te stoppen. Hij heeft echt geen fuck gedaan, alleen van de zijlijn staan kijken hoe ik onderuitging en er weer bovenop probeerde te krabbelen.Nu is hij overspannen en moet ik maar even wat meer voor hem zorgen, net nu ik mezelf weer op orde heb.
En aan de andere kant voel ik me daar heel schuldig over, want ik weet ook wel dat ik op dit moment niet alles meer helemaal helder zie en hij het ook wel zwaar heeft, met zichzelf. En misschien denk ik soms ook wel een beetje vanuit mezelf en houd ik te weinig rekening met hem, dat het ook niet leuk is om een gestresste vriendin die even geen sex meer wil en kan hebben om je heen. Oh, ik voel me ook zo'n zeikerd. Maar ik vind het zo oneerlijk. Ik ben er als 'ie zich kut voelt, ik regel alles in en rond huis, ik ben lief en begripvol (ja echt ). Hoe kan ik in godsnaam nog meer voor 'm doen? Ik ben zélf amper weer op orde!
Oh, zwelg. Ik voel me kut omdat de situatie kut is en omdat ik mezelf zo'n zeikerd vind. Als iemand even een nuchtere reactie kan geven, heel graag. ik zie het even niet helemaal recht meer, geloof ik.
Pfff. Ik heb een heel lief vriendje. Hartstikke gezellig, ik ben een jaar geleden verhuisd naar een heel leuk (studenten) appartementje en sindsdien wonen we onofficieel samen.
Maar goed, het volgende: Hij heeft nogal een kutjeugd gehad en daarna verliep het allemaal ook niet vlekkeloos qua studie (verkeerde keuze) en andere zaken (veel werken, zorgen voor ex-dinnetje, niet praten over aantal zaken), dus hij zit nu een beetje in een psychologische dip. Dat is natuurlijk logisch, en hij heeft daar nu ook hulp voor gezorgd, wat ik heel goed vind.
Hij is nu echter ook een beetje overspannen en is daardoor nogal passief in de dingen die moeten worden gedaan. Hij is "lichamelijk helemaal op" en komt in zijn vrije tijd niet heel veel verder dan wat hangen op de bank en wat leuke dingetjes doen voor hemzelf met eventueel vrienden. En hij wil eigenlijk dat ik hem daarin steun, zodat hij even bij kan tanken, want hij zit er dus helemaal doorheen.
En dan nu mijn kant: toen we verkering kregen deed ik meer voor "ons", eten koken en zo (en al vrij snel z'n was want zijn wasmachine was stuk) want hij sportte toen heel veel. Na zijn sportseizoen ging 'ie ineens meer werken, want hij wilde wat mooie spulletjes voor een cursus kopen.Kon ik naast mijn 50urige werkweek (sparen voor studie) ook alles in en om huis doen. Maar, zo hadden we afgesproken, als ik zou gaan studeren zou hij wat meer taken gaan doen.
Ik heb me de hele vorige zomer dus kapot gewerkt om collegegeld bij elkaar te sprokkelen én om "ons" huis (op mijn naam, met mijn huurgeld) netjes te houden. Begon heftig overspannen aan mijn (heel zware) opleiding. Als in: thuiskomen en niet meer kunnen lopen, omdat mijn benen het niet meer deden. Gewoon, deden niets meer. Wel weer over na een kwartier, ik ben fysiek ook niet sterk dus ik reageer soms wat heftiger op zware belasting. Maar toch, vond het niet leuk, huisarts bezorgd, en... uh.. oh ja, ik kreeg af en toe een knuffel van mijn vriendje. En hij stofzuigde een keer per week. Wat een begrip!
Inmiddels ben ik er weer een beetje bovenop. Ik heb het afgelopen jaar voor twee aan studiepunten gehaald, 15 uur in de week gewerkt en grotendeels het huishouden gedaan, met alle regeldingen er naast (zijn fiets laten fixen want hij stond al twee maanden stil, dat soort dingen). Want hij deed vrij weinig. En steun van hem kwam niet veel verder dan een kus of een aai. Hij had het natuurlijk ook druk, met z'n 34urige werkweek en maar 3 vrije dagen in de week (ik had er 1. Voor huiswerk.) En nu wil 'ie dat ik hém een beetje ga ondersteunen, want hij heeft het zo zwaar.
Ja, hállo! Ik heb heel hard gewerkt om én mijn school én mijn huis op orde te krijgen én heb mijn relatie er zo min mogelijk onder laten lijden door daar alle restenergie in te stoppen. Hij heeft echt geen fuck gedaan, alleen van de zijlijn staan kijken hoe ik onderuitging en er weer bovenop probeerde te krabbelen.Nu is hij overspannen en moet ik maar even wat meer voor hem zorgen, net nu ik mezelf weer op orde heb.
En aan de andere kant voel ik me daar heel schuldig over, want ik weet ook wel dat ik op dit moment niet alles meer helemaal helder zie en hij het ook wel zwaar heeft, met zichzelf. En misschien denk ik soms ook wel een beetje vanuit mezelf en houd ik te weinig rekening met hem, dat het ook niet leuk is om een gestresste vriendin die even geen sex meer wil en kan hebben om je heen. Oh, ik voel me ook zo'n zeikerd. Maar ik vind het zo oneerlijk. Ik ben er als 'ie zich kut voelt, ik regel alles in en rond huis, ik ben lief en begripvol (ja echt ). Hoe kan ik in godsnaam nog meer voor 'm doen? Ik ben zélf amper weer op orde!
Oh, zwelg. Ik voel me kut omdat de situatie kut is en omdat ik mezelf zo'n zeikerd vind. Als iemand even een nuchtere reactie kan geven, heel graag. ik zie het even niet helemaal recht meer, geloof ik.
woensdag 10 juni 2009 om 15:10
quote:Fje1981 schreef op 10 juni 2009 @ 13:27:
Slappe hap is die vriend van je, run forest run!Niet iedereen gaat hetzelfde om met stress. Het is makkelijk hem af te schieten op het eenzijdige verhaal wat we horen, maar als ik TO was zou ik gewoone en gesprek met hem aan gaan en hem ook zeggen dat het meer doen van dingen hem wel eens erg goed zou kunnen doen. Van niks doen word je over het algemeen alleen maar lamlendiger.
Slappe hap is die vriend van je, run forest run!Niet iedereen gaat hetzelfde om met stress. Het is makkelijk hem af te schieten op het eenzijdige verhaal wat we horen, maar als ik TO was zou ik gewoone en gesprek met hem aan gaan en hem ook zeggen dat het meer doen van dingen hem wel eens erg goed zou kunnen doen. Van niks doen word je over het algemeen alleen maar lamlendiger.
woensdag 10 juni 2009 om 15:16
Jij houdt ervan om de boel onder controle te hebben en enige orde in de gang van zaken te houden. Dat helpt je om de boel overzichtelijk te houden en dat geeft jou rust.
Hij heeft behoefte aan rusten en vindt het daarbij niet belangrijk om orde te houden.
Hij is indertijd onofficieel met je gaan samenwonen.
Waarom niet een tijdje de boel weer uit elkaar trekken qua woonsituatie? Dan kan hij zijn huishouden en zaken regelen zoals hij wil en jij ook. Misschien geeft dat beiden meer rust dan nu het geval is?
Hij heeft behoefte aan rusten en vindt het daarbij niet belangrijk om orde te houden.
Hij is indertijd onofficieel met je gaan samenwonen.
Waarom niet een tijdje de boel weer uit elkaar trekken qua woonsituatie? Dan kan hij zijn huishouden en zaken regelen zoals hij wil en jij ook. Misschien geeft dat beiden meer rust dan nu het geval is?
woensdag 10 juni 2009 om 15:33
quote:Madhe schreef op 10 juni 2009 @ 14:05:
Wat zei je tegen hem toen hij geen fuck stond te doen aan die zijlijn en alleen maar stond te kijken? Waarom accepteerde je dat toen wel en kom je daar nu ineens op terug?
Wil je veranderingen, dan moet je die voorstellen. Dus maak samen een nieuwe verdeling van de dingen die moeten gebeuren of ga ieder een eigen huishouden regelen. Beide opties zorgen voor rust Dat vind ik een goed plan. Niet terug kijken op verleden, geen ouwe koeien uit de sloot halen. Gewoon vanaf nu een andere taakverdeling maken samen. Jij moet gewoon aangeven dat het voor jou te zwaar is anders en dat je meer van hem verwacht. Anders blijf je zijn lapzwanzerij faciliteren en kom je nooit aan je zelf toe.
Wat zei je tegen hem toen hij geen fuck stond te doen aan die zijlijn en alleen maar stond te kijken? Waarom accepteerde je dat toen wel en kom je daar nu ineens op terug?
Wil je veranderingen, dan moet je die voorstellen. Dus maak samen een nieuwe verdeling van de dingen die moeten gebeuren of ga ieder een eigen huishouden regelen. Beide opties zorgen voor rust Dat vind ik een goed plan. Niet terug kijken op verleden, geen ouwe koeien uit de sloot halen. Gewoon vanaf nu een andere taakverdeling maken samen. Jij moet gewoon aangeven dat het voor jou te zwaar is anders en dat je meer van hem verwacht. Anders blijf je zijn lapzwanzerij faciliteren en kom je nooit aan je zelf toe.
woensdag 10 juni 2009 om 15:36
quote:vrolijk_zeikwijf schreef op 10 juni 2009 @ 15:04:
[...]
Wat had jij gedaan dan? Ik kan het er over hebben, heel boos worden, vertellen dat ik teleurgesteld ben en dat ik dit niet pik. En dan komen de spijtbetuigingen, voelt hij zich helemaal niets, belooft een goedmaakactie of beterschap, en een maand later herhaalt de geschiedenis zich. En dan hebben we het niet eens zozeer over het huishouden, maar over de randaangelegenheden. Als jij vriend niks doet als jij zulke problemen aankaart is dat veelzeggend. Als jij een probleem hebt moet hij je serieus nemen. Jij neemt zijn problemen ook serieus. Blijkbaar kan het hem heel weinig schelen hoe het met jou gaat en vindt hij alles wel best zolang jij schoonmaakt, zorgt, pampert en de huur betaalt.
[...]
Wat had jij gedaan dan? Ik kan het er over hebben, heel boos worden, vertellen dat ik teleurgesteld ben en dat ik dit niet pik. En dan komen de spijtbetuigingen, voelt hij zich helemaal niets, belooft een goedmaakactie of beterschap, en een maand later herhaalt de geschiedenis zich. En dan hebben we het niet eens zozeer over het huishouden, maar over de randaangelegenheden. Als jij vriend niks doet als jij zulke problemen aankaart is dat veelzeggend. Als jij een probleem hebt moet hij je serieus nemen. Jij neemt zijn problemen ook serieus. Blijkbaar kan het hem heel weinig schelen hoe het met jou gaat en vindt hij alles wel best zolang jij schoonmaakt, zorgt, pampert en de huur betaalt.
woensdag 10 juni 2009 om 17:25
quote:wanda_p schreef op 10 juni 2009 @ 15:36:
[...]
Als jij vriend niks doet als jij zulke problemen aankaart is dat veelzeggend. Als jij een probleem hebt moet hij je serieus nemen. Jij neemt zijn problemen ook serieus. Blijkbaar kan het hem heel weinig schelen hoe het met jou gaat en vindt hij alles wel best zolang jij schoonmaakt, zorgt, pampert en de huur betaalt.
Dat vind ik inderdaad nog het ergste, wat je nu zegt: Dat het 'm niet zoveel uit lijkt te maken... Hij zegt van wel, maar doet er niet zo veel mee. Kan ook wel weer zo zijn dat 'ie er nog verder van in de stress schiet en daarom niets doet, maar toch...
En dan vind IK het weer moeilijk om die koeien in de sloot te laten liggen bij een nieuwe start, want het heeft me wel echt gekwetst, dat boeit hem niet zo veel, en DAT vind ik nog kwetsender. Zucht.
Maar eens kijken of ik 'm vanavond te pakken krijg voor een Gesprek.
[...]
Als jij vriend niks doet als jij zulke problemen aankaart is dat veelzeggend. Als jij een probleem hebt moet hij je serieus nemen. Jij neemt zijn problemen ook serieus. Blijkbaar kan het hem heel weinig schelen hoe het met jou gaat en vindt hij alles wel best zolang jij schoonmaakt, zorgt, pampert en de huur betaalt.
Dat vind ik inderdaad nog het ergste, wat je nu zegt: Dat het 'm niet zoveel uit lijkt te maken... Hij zegt van wel, maar doet er niet zo veel mee. Kan ook wel weer zo zijn dat 'ie er nog verder van in de stress schiet en daarom niets doet, maar toch...
En dan vind IK het weer moeilijk om die koeien in de sloot te laten liggen bij een nieuwe start, want het heeft me wel echt gekwetst, dat boeit hem niet zo veel, en DAT vind ik nog kwetsender. Zucht.
Maar eens kijken of ik 'm vanavond te pakken krijg voor een Gesprek.
woensdag 10 juni 2009 om 17:47
quote:vrolijk_zeikwijf schreef op 10 juni 2009 @ 17:25:
[...]
Kan ook wel weer zo zijn dat 'ie er nog verder van in de stress schiet en daarom niets doet, maar toch...
Stress en problemen zijn geen excuus om niks te doen. Inmiddels heb jij ook last van stress en problemen, maar jij gaat toch ook niet bij de pakken neerzitten?
Succes met het gesprek. Ik denk dat het het verstandigst is om je te richten op wat je nu graag wilt veranderen/verbeteren in je relatie. Als je verwijten gaat maken over 'vroeger' zit je al heel snel in een negatieve sfeer. Het gaat erom dat de situatie beter wordt.
[...]
Kan ook wel weer zo zijn dat 'ie er nog verder van in de stress schiet en daarom niets doet, maar toch...
Stress en problemen zijn geen excuus om niks te doen. Inmiddels heb jij ook last van stress en problemen, maar jij gaat toch ook niet bij de pakken neerzitten?
Succes met het gesprek. Ik denk dat het het verstandigst is om je te richten op wat je nu graag wilt veranderen/verbeteren in je relatie. Als je verwijten gaat maken over 'vroeger' zit je al heel snel in een negatieve sfeer. Het gaat erom dat de situatie beter wordt.
woensdag 10 juni 2009 om 17:49
Over de situatie met je vriend kan ik niks zinnigs zeggen.
Wel over het feit dat jij jezelf een zeikerd vindt en een zeikwijf noemt. Als jij jezelf al niet serieus neemt, hoe kan je dan verwachten dat iemand anders dat wel doet?
Je zegt niet tegen hem: "stik er maar in, profiteur", maar je denkt het wel, stiekem, en daar voel je je dan schuldig over. Niet zeggen wat je dwars zit, dan gaat het onderhuids doorsudderen. En dat is het beste recept om inderdaad op den duur een zeikwijf te worden.
(Mopperen en zeiken is een familiekwaal bij ons. Vandaar dat ik dit zo goed weet. )
Wel over het feit dat jij jezelf een zeikerd vindt en een zeikwijf noemt. Als jij jezelf al niet serieus neemt, hoe kan je dan verwachten dat iemand anders dat wel doet?
Je zegt niet tegen hem: "stik er maar in, profiteur", maar je denkt het wel, stiekem, en daar voel je je dan schuldig over. Niet zeggen wat je dwars zit, dan gaat het onderhuids doorsudderen. En dat is het beste recept om inderdaad op den duur een zeikwijf te worden.
(Mopperen en zeiken is een familiekwaal bij ons. Vandaar dat ik dit zo goed weet. )
woensdag 10 juni 2009 om 17:49
quote:vrolijk_zeikwijf schreef op 10 juni 2009 @ 15:04:
[...]
Wat had jij gedaan dan? Ik kan het er over hebben, heel boos worden, vertellen dat ik teleurgesteld ben en dat ik dit niet pik. En ik kan het uitmaken. Dat laatste vind ik op dit moment geen optie, de rest heb ik allemaal al gedaan. En dan komen de spijtbetuigingen, voelt hij zich helemaal niets, belooft een goedmaakactie of beterschap, en een maand later herhaalt de geschiedenis zich. En dan hebben we het niet eens zozeer over het huishouden, maar over de randaangelegenheden. Denk aan vriend die mijn fiets laat jatten, ik die daar laaiend over wordt en een nieuwe fiets regel, hij verdrietig omdat hij dat nu niet meer kan doen (na een maand de kans te hebben gekregen), belooft het op een andere manier goed te maken.... en naast heel knuffelig zijn weinig doet. Denk een beetje in die richting, dan zit je aardig in de buurt van de situaties die zich voordoen. (Arg, REGEL iets! Grrrrrrrr)
[...]
Ga ik m vanavond vragen, meestal komt ie niet met een duidelijk iets.
[...]
Was ik mee bezig, en nu dit. Argh.
Bedankt voor de reacties, iets met dingen even wat beter door zien en zo...
Ik had een hele post, maar ineens dacht ik vooral aan de zin die ik nu heb dikgedrukt en dan dan ik;
Nou... dan doe je niks. Maar dan moet je ook niet zeiken.
[...]
Wat had jij gedaan dan? Ik kan het er over hebben, heel boos worden, vertellen dat ik teleurgesteld ben en dat ik dit niet pik. En ik kan het uitmaken. Dat laatste vind ik op dit moment geen optie, de rest heb ik allemaal al gedaan. En dan komen de spijtbetuigingen, voelt hij zich helemaal niets, belooft een goedmaakactie of beterschap, en een maand later herhaalt de geschiedenis zich. En dan hebben we het niet eens zozeer over het huishouden, maar over de randaangelegenheden. Denk aan vriend die mijn fiets laat jatten, ik die daar laaiend over wordt en een nieuwe fiets regel, hij verdrietig omdat hij dat nu niet meer kan doen (na een maand de kans te hebben gekregen), belooft het op een andere manier goed te maken.... en naast heel knuffelig zijn weinig doet. Denk een beetje in die richting, dan zit je aardig in de buurt van de situaties die zich voordoen. (Arg, REGEL iets! Grrrrrrrr)
[...]
Ga ik m vanavond vragen, meestal komt ie niet met een duidelijk iets.
[...]
Was ik mee bezig, en nu dit. Argh.
Bedankt voor de reacties, iets met dingen even wat beter door zien en zo...
Ik had een hele post, maar ineens dacht ik vooral aan de zin die ik nu heb dikgedrukt en dan dan ik;
Nou... dan doe je niks. Maar dan moet je ook niet zeiken.
donderdag 11 juni 2009 om 18:21
quote:IrisH schreef op 10 juni 2009 @ 18:00:
Ik word al moe als ik het lees... Ga eens nadenken over hoelang je dit nog vol kan houden. En vertel hem dat ook, dat je aan het dweilen bent met de kraan open.
Nou, dat heb ik gister dus ook gedaan. Ik probeer meestal "redelijk" en "verstandig" gesprekken te voeren, maar ik was gewoon erg verdrietig en een tikkeltje pissig dus dat lukte niet zo goed. En dat voelde ook wel even lekker, hoewel wel erg ongezellig. Maar goed, de boodschap kwam wel aan.
Ik heb 'm verteld, dat het een lieverd is maar dat de afgelopen maanden voor mij echt slopend waren geweest, dat hij een luie hufter is en dat ik dat niet leuk vind. En dat ik het niet heel erg zie zitten om nog meer in zijn overspannenheid te steken. En dat als het zo doorgaat, er binnenkort vrij weinig meer doorgaat of in ieder geval niet meer bij mij thuis.
Híj vond een aantal acties van zichzelf ook niet chique, en hij heeft er veel moeite mee te zien wat er nu moet worden gedaan. (Ik snap dat dus echt niet, maar goed, dat is een ander verhaal.) Hij vind het ook vervelend dat ik veel naar me toetrek zodat hij niet de kans krijgt het op zijn eigen tijd (binnen een termijn van 3 maanden) te regelen allemaal.
Hij ziet wel dat ik het zwaar heb gehad, maar vond het moeilijk daar op in te spelen. Ik heb gezegd dat hij me daar heel erg mee heeft gekwetst en dat het echt exit gaat zijn als ie dat nog eens flikt. Ook duidelijk. Hij wil graag een huishoudagenda of bord waar hij z'n taken in kan verdelen, omdat hij het anders vergeet, die gaat hij nu dus halen na z'n werk. En aangezien hij de grotere zaken (denk aan klusjes etcetera) gewoon niet goed ziet, maak ik daar een lijst voor en ram die door z'n strotje. Wat betreft het niet steunen en de klotekunstjes: Ik heb dus gezegd dat ik me daardoor ontzettend gekwetst voel(de), en dat ik niet van plan ben daar eeuwig over door te zeiken maar dat het wel pijnlijk is dus dat het soms nog irritatie van mijn kant gaat geven, en dat ik het wel achter me wil laten maar dat daar ook van zijn kant wat moeite voor mag worden gedaan.
En verder is het voor ons alletwee een heel hectisch jaar geweest, en ben ik ook niet altijd de liefste dus daar gaan we ook maar weer eens een beetje aan werken en oh ja, we hebben ok nog wat zitten snuffen over dat het nu even kut is maar soms toch best wel gezellig.
Dus. Nouja, we gaan het zien, ik heb er wel hoop op dat het veranderen gaat. Vooral ook omdat hij het eigenlijk wel heel erg met me eens was, een beetje beteuterd z'n pootjes liet hangen en zelf met een aantal voorstellen kwam. Ik weet in ieder geval dat hij vroeger wel redelijk netjes en op orde was, het zit er dus wel in maar hij heeft een beetje teveel achterover geleund (en dat heb ik natuurlijk ook niet genoeg afgeremd).
Zo. Dus. Dan weten jullie dat ook.
Mag ik dan in deze slotalinea nog even mijn dank uitspreken voor alle on- en genuanceerde adviezen en tips? Het wordt hier vaker gezegd, maar het helpt écht om reacties van anderen te lezen en daar even over na te denken. Iets met spiegels en zo. Dus dank iedereen voor de reacties, vinden jullie me een domme muts dan mag je dat natuurlijk ook nog even kwijt, maar ik heb er toch wel hoop op dat het met een hoop training en oefenen misschien nog wat wordt.
Ofzo.
Ik word al moe als ik het lees... Ga eens nadenken over hoelang je dit nog vol kan houden. En vertel hem dat ook, dat je aan het dweilen bent met de kraan open.
Nou, dat heb ik gister dus ook gedaan. Ik probeer meestal "redelijk" en "verstandig" gesprekken te voeren, maar ik was gewoon erg verdrietig en een tikkeltje pissig dus dat lukte niet zo goed. En dat voelde ook wel even lekker, hoewel wel erg ongezellig. Maar goed, de boodschap kwam wel aan.
Ik heb 'm verteld, dat het een lieverd is maar dat de afgelopen maanden voor mij echt slopend waren geweest, dat hij een luie hufter is en dat ik dat niet leuk vind. En dat ik het niet heel erg zie zitten om nog meer in zijn overspannenheid te steken. En dat als het zo doorgaat, er binnenkort vrij weinig meer doorgaat of in ieder geval niet meer bij mij thuis.
Híj vond een aantal acties van zichzelf ook niet chique, en hij heeft er veel moeite mee te zien wat er nu moet worden gedaan. (Ik snap dat dus echt niet, maar goed, dat is een ander verhaal.) Hij vind het ook vervelend dat ik veel naar me toetrek zodat hij niet de kans krijgt het op zijn eigen tijd (binnen een termijn van 3 maanden) te regelen allemaal.
Hij ziet wel dat ik het zwaar heb gehad, maar vond het moeilijk daar op in te spelen. Ik heb gezegd dat hij me daar heel erg mee heeft gekwetst en dat het echt exit gaat zijn als ie dat nog eens flikt. Ook duidelijk. Hij wil graag een huishoudagenda of bord waar hij z'n taken in kan verdelen, omdat hij het anders vergeet, die gaat hij nu dus halen na z'n werk. En aangezien hij de grotere zaken (denk aan klusjes etcetera) gewoon niet goed ziet, maak ik daar een lijst voor en ram die door z'n strotje. Wat betreft het niet steunen en de klotekunstjes: Ik heb dus gezegd dat ik me daardoor ontzettend gekwetst voel(de), en dat ik niet van plan ben daar eeuwig over door te zeiken maar dat het wel pijnlijk is dus dat het soms nog irritatie van mijn kant gaat geven, en dat ik het wel achter me wil laten maar dat daar ook van zijn kant wat moeite voor mag worden gedaan.
En verder is het voor ons alletwee een heel hectisch jaar geweest, en ben ik ook niet altijd de liefste dus daar gaan we ook maar weer eens een beetje aan werken en oh ja, we hebben ok nog wat zitten snuffen over dat het nu even kut is maar soms toch best wel gezellig.
Dus. Nouja, we gaan het zien, ik heb er wel hoop op dat het veranderen gaat. Vooral ook omdat hij het eigenlijk wel heel erg met me eens was, een beetje beteuterd z'n pootjes liet hangen en zelf met een aantal voorstellen kwam. Ik weet in ieder geval dat hij vroeger wel redelijk netjes en op orde was, het zit er dus wel in maar hij heeft een beetje teveel achterover geleund (en dat heb ik natuurlijk ook niet genoeg afgeremd).
Zo. Dus. Dan weten jullie dat ook.
Mag ik dan in deze slotalinea nog even mijn dank uitspreken voor alle on- en genuanceerde adviezen en tips? Het wordt hier vaker gezegd, maar het helpt écht om reacties van anderen te lezen en daar even over na te denken. Iets met spiegels en zo. Dus dank iedereen voor de reacties, vinden jullie me een domme muts dan mag je dat natuurlijk ook nog even kwijt, maar ik heb er toch wel hoop op dat het met een hoop training en oefenen misschien nog wat wordt.
Ofzo.
