Relaties
alle pijlers
Zorgen over mijn ouders...hebben jullie tips?
zondag 17 mei 2009 om 14:22
Graag wil ik dit met jullie delen en meningen of tips horen, want ik loop een beetje vast.
Mijn ouders zijn allebei begin 70. Mijn moeder heeft een zware vorm van COPD (longemfyseem) en nog maar 37% van haar longfunctie. Mijn vader heeft 3 jaar geleden een zware hersenbloeding gehad; hij kan met een rollator nog wat door huis schuifelen, zichzelf aan- en uitkleden, zelfstandig douchen en naar het toilet. Praten en lopen is erg moeilijk en verder kan hij niets.
Mijn ouders wonen nog zelfstandig in een appartement. Mijn moeder verzorgt mijn vader, maar kan dat eigenlijk niet meer.
Eens in de zoveel tijd (zoals nu....) gaat het weer fout, heeft mijn moeder weer complicaties en wordt ze met spoed in het ziekenhuis opgenomen, omdat ze te weinig zuurstof binnen krijgt en haar lijf dan niet meer functioneert. Op dat moment moet er met spoed opvang geregeld worden voor mijn vader, die dan naar een tijdelijke opvangplek in een verzorgingshuis moet.
Ik ben enig kind, 39 jaar, woon in Rotterdam (alleen, ik heb geen relatie) en mijn ouders in Apeldoorn. Meerdere keren per jaar race ik dus met spoed naar Apeldoorn, meld op mijn werk dat het weer raak is en regel de zaken in Apeldoorn, breng mijn vader naar het verzorgingshuis en regel de zaken rondom het ziekenhuis'gebeuren' van mijn moeder. Het is hartverscheurend om mijn vader daar achter te moeten laten. Het voelt voor mij aan alsof ik een hond naar het pension breng. Ik zet hem daar af, laat hem over aan anderen en zelf heeft hij daar geen enkel stemrecht in. Hij is dan ook iedere keer weer boos op mij en erg verdrietig. Soms kan ik het regelen om een nacht te blijven, maar 1 a 2 weken voor mijn vader zorgen én full-time werken aan de andere kant van het land gaat niet. In de weekenden ben ik dan wel in Apeldoorn, doe de was van vader en moeder, doe boodschappen, haal mijn vader op uit het verzorgingshuis, we gaan dan 2 keer per dag naar het bezoekuur in het ziekenhuis, eten samen en dan 's avonds breng ik hem weer terug. Op zondagavond rijd ik vervolgens doodmoe weer richting Rotterdam.
Nu ben ik al ruim een jaar met mijn moeder in gesprek over of het niet beter is dat ze een zorgwoning gaan kopen of huren. Als mijn moeder dan weer met spoed naar het zieknhuis moet, kan mijn vader tenminste thuis blijven, want de zorg is al aanwezig het in complex. En stel dat mijn vader weer zo'n zware hersenbloeding eroverheen krijgt, dan kunnen ze daar ook blijven wonen en hoeven ze niet gescheiden te gaan wonen. Maar mijn moeder wil daar niet van weten en vindt dat ze daar nog lang niet aan toe zijn. Met mijn vader kan ik hier niet over praten, want door zijn hersenbloeding kan hij zich slecht uiten en kan hij situaties en gevolgen erg lastig inschatten.
Het gaat mij er niet om dat ik een aantal keren per jaar met spoed dingen moet regelen en mijn agenda moet omgooien (ik ben al lang blij dat ik beide ouders nog heb), maar ik trek het emotioneel steeds slechter om mijn vader 'te moeten achterlaten' en vind het egoïstisch van mijn moeder. Zij wordt opgenomen in het ziekenhuis, iedereen regelt alles er omheen en als zij weer thuis komt, komt mijn vader ook weer thuis en gaat alles weer z'n gewone gangetje tot het weer fout gaat.......
Hebben jullie tips hoe hier mee om te gaan? Hoe ik tot mijn moeder door kan dringen? Ben ik zelf egoïstisch in dit verhaal, want voor hen is het 'erger' dan voor mij?
Mijn ouders zijn allebei begin 70. Mijn moeder heeft een zware vorm van COPD (longemfyseem) en nog maar 37% van haar longfunctie. Mijn vader heeft 3 jaar geleden een zware hersenbloeding gehad; hij kan met een rollator nog wat door huis schuifelen, zichzelf aan- en uitkleden, zelfstandig douchen en naar het toilet. Praten en lopen is erg moeilijk en verder kan hij niets.
Mijn ouders wonen nog zelfstandig in een appartement. Mijn moeder verzorgt mijn vader, maar kan dat eigenlijk niet meer.
Eens in de zoveel tijd (zoals nu....) gaat het weer fout, heeft mijn moeder weer complicaties en wordt ze met spoed in het ziekenhuis opgenomen, omdat ze te weinig zuurstof binnen krijgt en haar lijf dan niet meer functioneert. Op dat moment moet er met spoed opvang geregeld worden voor mijn vader, die dan naar een tijdelijke opvangplek in een verzorgingshuis moet.
Ik ben enig kind, 39 jaar, woon in Rotterdam (alleen, ik heb geen relatie) en mijn ouders in Apeldoorn. Meerdere keren per jaar race ik dus met spoed naar Apeldoorn, meld op mijn werk dat het weer raak is en regel de zaken in Apeldoorn, breng mijn vader naar het verzorgingshuis en regel de zaken rondom het ziekenhuis'gebeuren' van mijn moeder. Het is hartverscheurend om mijn vader daar achter te moeten laten. Het voelt voor mij aan alsof ik een hond naar het pension breng. Ik zet hem daar af, laat hem over aan anderen en zelf heeft hij daar geen enkel stemrecht in. Hij is dan ook iedere keer weer boos op mij en erg verdrietig. Soms kan ik het regelen om een nacht te blijven, maar 1 a 2 weken voor mijn vader zorgen én full-time werken aan de andere kant van het land gaat niet. In de weekenden ben ik dan wel in Apeldoorn, doe de was van vader en moeder, doe boodschappen, haal mijn vader op uit het verzorgingshuis, we gaan dan 2 keer per dag naar het bezoekuur in het ziekenhuis, eten samen en dan 's avonds breng ik hem weer terug. Op zondagavond rijd ik vervolgens doodmoe weer richting Rotterdam.
Nu ben ik al ruim een jaar met mijn moeder in gesprek over of het niet beter is dat ze een zorgwoning gaan kopen of huren. Als mijn moeder dan weer met spoed naar het zieknhuis moet, kan mijn vader tenminste thuis blijven, want de zorg is al aanwezig het in complex. En stel dat mijn vader weer zo'n zware hersenbloeding eroverheen krijgt, dan kunnen ze daar ook blijven wonen en hoeven ze niet gescheiden te gaan wonen. Maar mijn moeder wil daar niet van weten en vindt dat ze daar nog lang niet aan toe zijn. Met mijn vader kan ik hier niet over praten, want door zijn hersenbloeding kan hij zich slecht uiten en kan hij situaties en gevolgen erg lastig inschatten.
Het gaat mij er niet om dat ik een aantal keren per jaar met spoed dingen moet regelen en mijn agenda moet omgooien (ik ben al lang blij dat ik beide ouders nog heb), maar ik trek het emotioneel steeds slechter om mijn vader 'te moeten achterlaten' en vind het egoïstisch van mijn moeder. Zij wordt opgenomen in het ziekenhuis, iedereen regelt alles er omheen en als zij weer thuis komt, komt mijn vader ook weer thuis en gaat alles weer z'n gewone gangetje tot het weer fout gaat.......
Hebben jullie tips hoe hier mee om te gaan? Hoe ik tot mijn moeder door kan dringen? Ben ik zelf egoïstisch in dit verhaal, want voor hen is het 'erger' dan voor mij?
zondag 17 mei 2009 om 14:30
Ik vind je niet egoïstisch. Je doet ontzettend veel voor je ouders en dan heb je ook het recht om met ze mee te denken.
Naar mijn idee zou het goed zijn als ze een andere woonvorm zochten. Beter zullen ze niet worden en als ze (nog) ouder worden zullen ze toch moeten verhuizen.
Oude mensen willen meestal niet graag verhuizen, maar op een gegeven moment moet het gewoon. En als ze dan verhuisd zijn en meer zorg hebben zijn ze soms opgelucht. Of denken ze: hadden we dit maar jaren eerder gedaan.
Mijn ouders zijn nog jong, maar ik zie het bij mijn grootouders. Mijn opa heeft tot zijn 97e zelfstandig gewoond met veel hulp van kinderen, kleinkinderen en aanhang. En een huisarts die altijd bereid was te komen.
Verschil met jouw situatie is dat dit om een grote familie ging (gelukkig).
Uiteindelijk gaat zoiets toch niet meer. Toen opa eenmaal in het bejaardentehuis zat (ik zal de details besparen van hoe hij daarheen vervoerd is) zat hij er eigenlijk wel lekker en had hij spijt dat hij niet een paar jaar eerder gegaan was.
Dus: ook al willen oude mensen liever niet, verhuizen is soms onvermijdelijk.
Veel succes. Kan me voorstellen dat het moeilijk is omdat je er als kind alleen voor staat.
Naar mijn idee zou het goed zijn als ze een andere woonvorm zochten. Beter zullen ze niet worden en als ze (nog) ouder worden zullen ze toch moeten verhuizen.
Oude mensen willen meestal niet graag verhuizen, maar op een gegeven moment moet het gewoon. En als ze dan verhuisd zijn en meer zorg hebben zijn ze soms opgelucht. Of denken ze: hadden we dit maar jaren eerder gedaan.
Mijn ouders zijn nog jong, maar ik zie het bij mijn grootouders. Mijn opa heeft tot zijn 97e zelfstandig gewoond met veel hulp van kinderen, kleinkinderen en aanhang. En een huisarts die altijd bereid was te komen.
Verschil met jouw situatie is dat dit om een grote familie ging (gelukkig).
Uiteindelijk gaat zoiets toch niet meer. Toen opa eenmaal in het bejaardentehuis zat (ik zal de details besparen van hoe hij daarheen vervoerd is) zat hij er eigenlijk wel lekker en had hij spijt dat hij niet een paar jaar eerder gegaan was.
Dus: ook al willen oude mensen liever niet, verhuizen is soms onvermijdelijk.
Veel succes. Kan me voorstellen dat het moeilijk is omdat je er als kind alleen voor staat.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 17 mei 2009 om 14:34
Als er iemand niet egoïstisch is ben jij het.
Petje af wat je allemaal doet Exciter!
Misschien moet je er een terugkerend gesprek van maken zodat je moeder er helemaal van doordrongen is dat jíj er ook nog bent, dat je je eigen leven in Rotterdam een paar keer per jaar 'on hold' moet zetten.
Vooral dit stukje uit je tekst herhalen:
....maar ik trek het emotioneel steeds slechter om mijn vader 'te moeten achterlaten' en vind het egoïstisch van mijn moeder. Zij wordt opgenomen in het ziekenhuis, iedereen regelt alles er omheen en als zij weer thuis komt, komt mijn vader ook weer thuis en gaat alles weer z'n gewone gangetje tot het weer fout gaat.......
Heel veel sterkte, ik vind je een kanjer!
Petje af wat je allemaal doet Exciter!
Misschien moet je er een terugkerend gesprek van maken zodat je moeder er helemaal van doordrongen is dat jíj er ook nog bent, dat je je eigen leven in Rotterdam een paar keer per jaar 'on hold' moet zetten.
Vooral dit stukje uit je tekst herhalen:
....maar ik trek het emotioneel steeds slechter om mijn vader 'te moeten achterlaten' en vind het egoïstisch van mijn moeder. Zij wordt opgenomen in het ziekenhuis, iedereen regelt alles er omheen en als zij weer thuis komt, komt mijn vader ook weer thuis en gaat alles weer z'n gewone gangetje tot het weer fout gaat.......
Heel veel sterkte, ik vind je een kanjer!
zondag 17 mei 2009 om 14:35
Allereerst Exciter: petje af voor je; het is een zware taak die je alleen moet dragen en die je er telkens onverwacht bij krijgt.
Neen, het is niet egoistisch van jou, wel van je moeder. Zij zou moeten inzien dat het voor je vader verschrikkelijk is om telkens 'gedropt' te worden (met alle administratieve rompslomp die dat voor jou meebrengt) en dat het achternalopen van twee lichamelijk zwakke mensen naast een fulltime baan een veel te zware taak is voor één kind.
Ik heb in het verleden een echtpaar gekend in een soortgelijke situatie. Man had ernstige vorm van Parkinson, kon niets meer zelf. Vrouw verzorgde hem en wilde er niets van weten samen naar een zorgwoning te gaan, zij was immers nog goed en wilde haar zelfstandigheid niet opgeven.
Toen kreeg de vrouw een zware beroerte en moest naar verpleeghuis. Man ook naar verpleeghuis, en ze konden om allerlei praktische redenen niet naar hetzelfde verpleeghuis (verschillende zorgbehoefte). Als vrouw eerder had toegestemd in een of andere vorm van verzorgingshuis of wat dan ook, hadden ze samen kunnen blijven, nu hebben ze de laatste jaren van hun leven gescheiden moeten doorbrengen. Hun kinderen moesten dus telkens vader ophalen om mee te nemen naar moeder, dat was de enige gelegenheid dat ze elkaar nog zagen. Vrouw spijt als haren op haar hoofd .....
Neen, het is niet egoistisch van jou, wel van je moeder. Zij zou moeten inzien dat het voor je vader verschrikkelijk is om telkens 'gedropt' te worden (met alle administratieve rompslomp die dat voor jou meebrengt) en dat het achternalopen van twee lichamelijk zwakke mensen naast een fulltime baan een veel te zware taak is voor één kind.
Ik heb in het verleden een echtpaar gekend in een soortgelijke situatie. Man had ernstige vorm van Parkinson, kon niets meer zelf. Vrouw verzorgde hem en wilde er niets van weten samen naar een zorgwoning te gaan, zij was immers nog goed en wilde haar zelfstandigheid niet opgeven.
Toen kreeg de vrouw een zware beroerte en moest naar verpleeghuis. Man ook naar verpleeghuis, en ze konden om allerlei praktische redenen niet naar hetzelfde verpleeghuis (verschillende zorgbehoefte). Als vrouw eerder had toegestemd in een of andere vorm van verzorgingshuis of wat dan ook, hadden ze samen kunnen blijven, nu hebben ze de laatste jaren van hun leven gescheiden moeten doorbrengen. Hun kinderen moesten dus telkens vader ophalen om mee te nemen naar moeder, dat was de enige gelegenheid dat ze elkaar nog zagen. Vrouw spijt als haren op haar hoofd .....
zondag 17 mei 2009 om 14:37
Allereerst: sterkte
Veel ouderen hebben volgens mij een verkeerd beeld van een bejaardenhuis, net als Moonlight zegt. Als ze er eenmaal zitten zeggen ze vaak: dat hadden we eerder moeten doen. Misschien kan je je ouders laten kennismaken met een bejaardenhuis, door er langs te gaan, of door ze activiteiten te laten bezoeken. Dan leren ze misschien ook al andere bewoners kennen. Zo zou de stap minder groot kunnen worden om alsnog te gaan verhuizen. Want dat lijkt mij toch ook het beste, dat ben ik met je eens.
Veel ouderen hebben volgens mij een verkeerd beeld van een bejaardenhuis, net als Moonlight zegt. Als ze er eenmaal zitten zeggen ze vaak: dat hadden we eerder moeten doen. Misschien kan je je ouders laten kennismaken met een bejaardenhuis, door er langs te gaan, of door ze activiteiten te laten bezoeken. Dan leren ze misschien ook al andere bewoners kennen. Zo zou de stap minder groot kunnen worden om alsnog te gaan verhuizen. Want dat lijkt mij toch ook het beste, dat ben ik met je eens.
zondag 17 mei 2009 om 14:41
Exciter, ook ik vind je een kanjer trouwens. Echt petje af. Maar hoewel je blij bent dat je je ouders nog hebt, geniet je op deze manier ook niet erg van ze..je bent steeds op je hoede dat er weer alarm wordt geslagen en sowieso ben je ieder weekend in touw. Je ouders (moeder) moeten even door de zure appel heen, maar dan kan het ook allemaal weer veel beter gaan, gewoon omdat er meer zorg is waar ze een beroep op kunnen doen. Zou jij ook niet eens een keer het weekend thuis willen doorbrengen of iets leuks willen doen??
zondag 17 mei 2009 om 14:48
Knap hoor dat je dit allemaal voor je ouders doet!!
Misschien moet je het iets 'harder' brengen: wat gebeurt er als één van hen in het ziekenhuis terechtkomt, en niet meer terug kan/mag naar huis? Omdat ze meer zorg nodig hebben? In zo'n geval wordt je ergens geplaatst (wel in overleg natuurlijk) waar het eerste plek is. En dat is niet altijd de eerste voorkeur van de (familie van de) patiënt. Dan bestaat de kans dat moeder in eigen huis blijft, en vader een heel stuk verderop in een verpleeghuis ligt (bijvoorbeeld). Hoe gaat moeder dan bij vader langs?
Als ze nu al gaan uitkijken naar een ander plekje, kunnen ze rustig bekijken waar ze graag zouden willen wonen, kunnen ze hopenlijk nog in een verzorgingshuis terecht (en niet in een verpleeghuis).
Ik denk dat je heel duidelijk moet maken dat als ze nog samen willen genieten van hun oude dag (en met samen bedoel ik dan: in 1 huis/woonvorm) dat het heel verstandig is om eens te gaan kijken naar een andere plek om te wonen. Misschien ook eens met ze gaan kijken in een verzorgingshuis? Vaak hebben mensen een heel verkeerd beeld van het wonen daar, je bent er gewoon nog heel zelfstandig, met als voordeel dat als je hulp nodig hebt, deze 24 uur per dag, 7 dagen per week beschikbaar is!
Succes! Pien
Misschien moet je het iets 'harder' brengen: wat gebeurt er als één van hen in het ziekenhuis terechtkomt, en niet meer terug kan/mag naar huis? Omdat ze meer zorg nodig hebben? In zo'n geval wordt je ergens geplaatst (wel in overleg natuurlijk) waar het eerste plek is. En dat is niet altijd de eerste voorkeur van de (familie van de) patiënt. Dan bestaat de kans dat moeder in eigen huis blijft, en vader een heel stuk verderop in een verpleeghuis ligt (bijvoorbeeld). Hoe gaat moeder dan bij vader langs?
Als ze nu al gaan uitkijken naar een ander plekje, kunnen ze rustig bekijken waar ze graag zouden willen wonen, kunnen ze hopenlijk nog in een verzorgingshuis terecht (en niet in een verpleeghuis).
Ik denk dat je heel duidelijk moet maken dat als ze nog samen willen genieten van hun oude dag (en met samen bedoel ik dan: in 1 huis/woonvorm) dat het heel verstandig is om eens te gaan kijken naar een andere plek om te wonen. Misschien ook eens met ze gaan kijken in een verzorgingshuis? Vaak hebben mensen een heel verkeerd beeld van het wonen daar, je bent er gewoon nog heel zelfstandig, met als voordeel dat als je hulp nodig hebt, deze 24 uur per dag, 7 dagen per week beschikbaar is!
Succes! Pien
zondag 17 mei 2009 om 14:52
@Mirjam 762: Het zijn vooral de weekenden dat mijn moeder in het ziekenhuis ligt dat ik het hele weekend voor ze in touw ben. Daarnaast doe ik ook veel voor ze, zoals allerlei administratieve rompslomp, maar gelukkig zijn er ook nog voldoende weekenden over om ook leuke dingen te doen.
Ik heb vooral zorgen om hun woonsituatie en het 'droppen' van mijn vader in het verzorgingshuis. Ik heb al eens geprobeerd om met een zorgcentrum hier over te praten of ik niet dingen in gang kan zetten, maar zolang ik geen bewindvoerder of voogd ben of dat mijn ouders onder curatele staan, kan ik niets doen.
Ik denk dat het inderdaad een goed idee is om eens een gesprek te voeren met de huisarts en/of de longarts van mijn moeder erbij.
Ik heb vooral zorgen om hun woonsituatie en het 'droppen' van mijn vader in het verzorgingshuis. Ik heb al eens geprobeerd om met een zorgcentrum hier over te praten of ik niet dingen in gang kan zetten, maar zolang ik geen bewindvoerder of voogd ben of dat mijn ouders onder curatele staan, kan ik niets doen.
Ik denk dat het inderdaad een goed idee is om eens een gesprek te voeren met de huisarts en/of de longarts van mijn moeder erbij.
zondag 17 mei 2009 om 14:54
@Pien 252: ook die argumentatie heb ik al gevoerd: 'mam, nu kun je nog kiezen en zelf besluiten waar je zou willen wonen. Als het straks te laat is kun je niet meer kiezen, kom je ergens waar plek is en dat hoeft niet per sé te zijn waar je graag zou willen wonen. En dan bestaat inderdaad de kans dat ze gescheiden moeten gaan wonen'.
Tegen dovemansoren.....helaas....
Tegen dovemansoren.....helaas....
zondag 17 mei 2009 om 15:03
Jemig, moeilijk! Waarom staat ze er zo afwijzend tegenover? Is ze bang dat ze haar 'vrijheid' kwijtraakt bijvoorbeeld? Dat er continu mensen om haar heen zijn en ze niks meer zelf mag beslissen?
Wat zegt ze als jij aangeeft het allemaal niet meer aan te kunnen (beetje zwaar gezegd misschien, maar mogelijk dat het dan aankomt)?
Wat zegt ze als jij aangeeft het allemaal niet meer aan te kunnen (beetje zwaar gezegd misschien, maar mogelijk dat het dan aankomt)?
zondag 17 mei 2009 om 15:11
Ik weet precies wat je meemaakt,heb het zelfde gehad maar dan met 1 ouder,en moeder was dan ook al de 80 ver gepasseerd.En wou ook niet naar een zorginstelling dan zat je opgesloten en opgeborgen.Maar haar gezondheid ging zo achteruit dat op een gegeven moment lag ze meer in een ziekenhuis|,verpleeghuis,of kdo opname.En ik ben ondanks dat ze meer kinderen heeft degene die overal met liefde hoor voor opdraaide.Moeder ging niet meer naar bed op den duur maar bleef op de bank liggen,heeft een hele nacht op de grond gelegen.Alarmering wou ze ook niet want dan moest de thuiszorg ook een sleutel hebben ,en dan kan een vreemde ook zomaar bij je binnenkomen en dat vond ze ook niet prettig.
Dat op een gegeven moment toen ze weer voor de zoveelste keer in een verpleeghuis lag heb ik gesprekken met het maatschappelijkwerk gehad dat het zo niet langer meer kon.
Ik ging zelf als zij weer thuis was slechter slapen,want wat trof ik de volgende keer weer aan.Moeder duidelijk gemaakt dat dit zo ook niet vol te houden was en voor haar ook niks was,want dan was ze hier en dan weer daar.Toen is ze in 1 keer doorgeschoven van de Kdo naar een zorginstelling,ze vindt het nog altijd niks.Maar dat heeft meer met haar te maken dan met de zorginstelling, zij vindt het niet prettig om afhankelijk te zijn van anderen en dat ze niks meer kan.
Dat op een gegeven moment toen ze weer voor de zoveelste keer in een verpleeghuis lag heb ik gesprekken met het maatschappelijkwerk gehad dat het zo niet langer meer kon.
Ik ging zelf als zij weer thuis was slechter slapen,want wat trof ik de volgende keer weer aan.Moeder duidelijk gemaakt dat dit zo ook niet vol te houden was en voor haar ook niks was,want dan was ze hier en dan weer daar.Toen is ze in 1 keer doorgeschoven van de Kdo naar een zorginstelling,ze vindt het nog altijd niks.Maar dat heeft meer met haar te maken dan met de zorginstelling, zij vindt het niet prettig om afhankelijk te zijn van anderen en dat ze niks meer kan.
zondag 17 mei 2009 om 15:13
quote:Vleermuis28 schreef op 17 mei 2009 @ 15:11:
Contact opnemen met de huisarts en evt met de arts in het ziekenhuis in gesprek gaan of hij niet meer je moeder kan overtuigen om in een aanleunwoning te gaan wonen.Dat gaat een arts in een ziekenhuis absoluut niet doen. Huisarts of maatschappelijk werk zou je wel kunnen inschakelen.
Contact opnemen met de huisarts en evt met de arts in het ziekenhuis in gesprek gaan of hij niet meer je moeder kan overtuigen om in een aanleunwoning te gaan wonen.Dat gaat een arts in een ziekenhuis absoluut niet doen. Huisarts of maatschappelijk werk zou je wel kunnen inschakelen.
zondag 17 mei 2009 om 15:17
@Pien 252
Ik denk dat ze vooral bang is haar zelfstandigheid kwijt te raken, maar volgens mij ben je in een zorgwoning zo zelfstandig als je zlef wilt en nog kunt.
Daarnaast hebben ze nu een koopappartement en is ze bang dat dat in deze tijd niet verkocht wordt.
En als 3e: 'als je dochter iets zegt, is het natuurlijk per difinitie niet waar, want wat weet je dochter daar nou van....';-)
Dat gesprek met die huisarts ga ik zeker op korte termijn proberen en volgens mij krijg ik haar longarts ook wel zover om hier aan mee te werken. Ik ga het in ieder geval proberen!
Ik denk dat ze vooral bang is haar zelfstandigheid kwijt te raken, maar volgens mij ben je in een zorgwoning zo zelfstandig als je zlef wilt en nog kunt.
Daarnaast hebben ze nu een koopappartement en is ze bang dat dat in deze tijd niet verkocht wordt.
En als 3e: 'als je dochter iets zegt, is het natuurlijk per difinitie niet waar, want wat weet je dochter daar nou van....';-)
Dat gesprek met die huisarts ga ik zeker op korte termijn proberen en volgens mij krijg ik haar longarts ook wel zover om hier aan mee te werken. Ik ga het in ieder geval proberen!
zondag 17 mei 2009 om 15:18
Bij vele verzorgingstehuizen zijn ook wel aanleunwoningen,dan wonen de mensen toch zelfstandig maar kunnen ook zorg krijgen van het aangrenzende verzorgingstehuis.Misschien is dit iets voor je ouders kunnen ze ook bijelkaar blijven en met de juiste zorg.Want het is toch ook niet leuk als je zolang bij elkaar bent en de 1 hier zit en de ander ergens anders.
zondag 17 mei 2009 om 15:22
Misschien niet leuk om te horen, maar als ze te lang wachten met het zoeken naar een nieuwe woonvorm, kunnen ze misschien niet meer in hetzelfde huis terecht.
Als een van de twee veel slechter is dan de ander, kan het zijn dat die naar een verpleeghuis moet en de ander naar een verzorgingshuis of andere woonvorm. Hele nare gedachte, maar het kan een argument zijn in het gesprek met je moeder.
Als een van de twee veel slechter is dan de ander, kan het zijn dat die naar een verpleeghuis moet en de ander naar een verzorgingshuis of andere woonvorm. Hele nare gedachte, maar het kan een argument zijn in het gesprek met je moeder.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 17 mei 2009 om 15:29
Moonlight, dit heeft to al aangegeven, maar helpt ook niet...
Maar TO: wat als jou iets overkomt, en jij kunt even niets voor je ouders betekenen. Wie gaat ze dan helpen als één van de 2 meer hulpbehoevend is?
Ik zou het denk ik wel over zo'n boeg gooien. Keertje gaan kijken in een verzorgingshuis zou ook al kunnen helpen. Laat zien dat ze zelfstandig blijven, tenzij ze hulp vragen! En daarbij: er zit veel verschil in de verschillende tehuizen! Spreek met je moeder af dat ze er een paar dagen over kan nadenken, dat je daarna met haar erop terugkomt.
Verder: hoe vindt jouw moeder het om steeds naar het ziekenhuis te moeten? Als ze in een verzorgingshuis zit, zal ze mogelijk veel minder vaak hoeven te worden opgenomen!
Ik zou ze wel een beetje in die richting proberen te 'duwen', je doet het voor je ouders, niet voor jezelf! Vind het juist heel lief van je dat je zo begaan met ze bent!
Maar TO: wat als jou iets overkomt, en jij kunt even niets voor je ouders betekenen. Wie gaat ze dan helpen als één van de 2 meer hulpbehoevend is?
Ik zou het denk ik wel over zo'n boeg gooien. Keertje gaan kijken in een verzorgingshuis zou ook al kunnen helpen. Laat zien dat ze zelfstandig blijven, tenzij ze hulp vragen! En daarbij: er zit veel verschil in de verschillende tehuizen! Spreek met je moeder af dat ze er een paar dagen over kan nadenken, dat je daarna met haar erop terugkomt.
Verder: hoe vindt jouw moeder het om steeds naar het ziekenhuis te moeten? Als ze in een verzorgingshuis zit, zal ze mogelijk veel minder vaak hoeven te worden opgenomen!
Ik zou ze wel een beetje in die richting proberen te 'duwen', je doet het voor je ouders, niet voor jezelf! Vind het juist heel lief van je dat je zo begaan met ze bent!
zondag 17 mei 2009 om 15:30
Ik denk dat je ouders beter nu kunnen verhuizen, dan dat ze straks fysiek nog verder afgetakeld zijn en geestelijk nog ouder en inflexibeler zijn. Kun je niet in overleg met huisarts iets van maatschappelijk werk in schakelen, om dit soort gesprekken te voeren. Misschien kun je je moeder dan beter overtuigen. Uitleggen dat het fijner is, dat als je nog bij de pinken bent zelf kan uitkiezen waar je woont en met hulp zelf je spullen inpakt en verhuist, dan dat je wacht tot je het echt allemaal niet meer zelf kan en de situatie voor je beslist. Dan wordt je ergens in gestopt waar er dan plek is, en heb je weinig meer zelf te willen. Misschien kunnen deze argumenten je moeder doen inzien, dat het alleen maar in haar voordeel is om nu daar mee bezig te zijn, dan het later aan anderen over te moeten laten.
zondag 17 mei 2009 om 15:34
Ook kan het zo zijn dat je moeder zó 'verslechtert' dat ze het stadium 'verzorgingshuis al ver voorbij is en direct in het verpleeghuis terechtkomt. Weet ze wat dat inhoudt?
Als je eenmaal in het verzorgingshuis zit, zullen ze je (als je wat verslechtert) niet direct overplaatsen naar een verpleeghuis, ookal zou je in die situatie normaalgesproken al te 'slecht' zijn voor het verzorgingshuis.
Als je eenmaal in het verzorgingshuis zit, zullen ze je (als je wat verslechtert) niet direct overplaatsen naar een verpleeghuis, ookal zou je in die situatie normaalgesproken al te 'slecht' zijn voor het verzorgingshuis.
zondag 17 mei 2009 om 15:36
Het maakt denk ik weinig verschil in ziekenhuis-opname als ze in een zorgwoning wonen. ze heeft een vervelende bacterie in haar longen die iedere keer blijft opspelen en als het weer wat warmer en vochtiger wordt buiten, hup, daar gaat ze weer...
Dat is het hem nou juist, mijn moeder heeft er zogezegd nog het minste last van van allemaal. Zij wordt opgenomen in het ziekenhuis, daar wordt voor haar gezorgd, buiten het ziekenhuis wordt het ook allemaal geregeld, dus ze heeft er geen 'last' van.
En het is inderdaad als eens gebeurd dat ze opgenomen werd en ik in Cambodja zat. Dan schakel je toch gewoon vrienden, familie en de buren in? En natuurlijk helpt iedereen, maar niemand, alleen haar zus, staat mij bij in mijn gesprekken met haar om naar een andere woonvorm te kijken.
En ook heb ik al eens voorgesteld om bij diverse zorgcomplexen te gaan kijken. Antwoord: 'in die buurt wil ik niet wonen....' Ze heeft één complex op het oog, maar daarvan beginnen ze pas met de bouw eind 2010..... Tja.... En ik denk dat dat te laats is.
Dat is het hem nou juist, mijn moeder heeft er zogezegd nog het minste last van van allemaal. Zij wordt opgenomen in het ziekenhuis, daar wordt voor haar gezorgd, buiten het ziekenhuis wordt het ook allemaal geregeld, dus ze heeft er geen 'last' van.
En het is inderdaad als eens gebeurd dat ze opgenomen werd en ik in Cambodja zat. Dan schakel je toch gewoon vrienden, familie en de buren in? En natuurlijk helpt iedereen, maar niemand, alleen haar zus, staat mij bij in mijn gesprekken met haar om naar een andere woonvorm te kijken.
En ook heb ik al eens voorgesteld om bij diverse zorgcomplexen te gaan kijken. Antwoord: 'in die buurt wil ik niet wonen....' Ze heeft één complex op het oog, maar daarvan beginnen ze pas met de bouw eind 2010..... Tja.... En ik denk dat dat te laats is.
