Relaties
alle pijlers
Zorgen over mijn ouders...hebben jullie tips?
zondag 17 mei 2009 om 14:22
Graag wil ik dit met jullie delen en meningen of tips horen, want ik loop een beetje vast.
Mijn ouders zijn allebei begin 70. Mijn moeder heeft een zware vorm van COPD (longemfyseem) en nog maar 37% van haar longfunctie. Mijn vader heeft 3 jaar geleden een zware hersenbloeding gehad; hij kan met een rollator nog wat door huis schuifelen, zichzelf aan- en uitkleden, zelfstandig douchen en naar het toilet. Praten en lopen is erg moeilijk en verder kan hij niets.
Mijn ouders wonen nog zelfstandig in een appartement. Mijn moeder verzorgt mijn vader, maar kan dat eigenlijk niet meer.
Eens in de zoveel tijd (zoals nu....) gaat het weer fout, heeft mijn moeder weer complicaties en wordt ze met spoed in het ziekenhuis opgenomen, omdat ze te weinig zuurstof binnen krijgt en haar lijf dan niet meer functioneert. Op dat moment moet er met spoed opvang geregeld worden voor mijn vader, die dan naar een tijdelijke opvangplek in een verzorgingshuis moet.
Ik ben enig kind, 39 jaar, woon in Rotterdam (alleen, ik heb geen relatie) en mijn ouders in Apeldoorn. Meerdere keren per jaar race ik dus met spoed naar Apeldoorn, meld op mijn werk dat het weer raak is en regel de zaken in Apeldoorn, breng mijn vader naar het verzorgingshuis en regel de zaken rondom het ziekenhuis'gebeuren' van mijn moeder. Het is hartverscheurend om mijn vader daar achter te moeten laten. Het voelt voor mij aan alsof ik een hond naar het pension breng. Ik zet hem daar af, laat hem over aan anderen en zelf heeft hij daar geen enkel stemrecht in. Hij is dan ook iedere keer weer boos op mij en erg verdrietig. Soms kan ik het regelen om een nacht te blijven, maar 1 a 2 weken voor mijn vader zorgen én full-time werken aan de andere kant van het land gaat niet. In de weekenden ben ik dan wel in Apeldoorn, doe de was van vader en moeder, doe boodschappen, haal mijn vader op uit het verzorgingshuis, we gaan dan 2 keer per dag naar het bezoekuur in het ziekenhuis, eten samen en dan 's avonds breng ik hem weer terug. Op zondagavond rijd ik vervolgens doodmoe weer richting Rotterdam.
Nu ben ik al ruim een jaar met mijn moeder in gesprek over of het niet beter is dat ze een zorgwoning gaan kopen of huren. Als mijn moeder dan weer met spoed naar het zieknhuis moet, kan mijn vader tenminste thuis blijven, want de zorg is al aanwezig het in complex. En stel dat mijn vader weer zo'n zware hersenbloeding eroverheen krijgt, dan kunnen ze daar ook blijven wonen en hoeven ze niet gescheiden te gaan wonen. Maar mijn moeder wil daar niet van weten en vindt dat ze daar nog lang niet aan toe zijn. Met mijn vader kan ik hier niet over praten, want door zijn hersenbloeding kan hij zich slecht uiten en kan hij situaties en gevolgen erg lastig inschatten.
Het gaat mij er niet om dat ik een aantal keren per jaar met spoed dingen moet regelen en mijn agenda moet omgooien (ik ben al lang blij dat ik beide ouders nog heb), maar ik trek het emotioneel steeds slechter om mijn vader 'te moeten achterlaten' en vind het egoïstisch van mijn moeder. Zij wordt opgenomen in het ziekenhuis, iedereen regelt alles er omheen en als zij weer thuis komt, komt mijn vader ook weer thuis en gaat alles weer z'n gewone gangetje tot het weer fout gaat.......
Hebben jullie tips hoe hier mee om te gaan? Hoe ik tot mijn moeder door kan dringen? Ben ik zelf egoïstisch in dit verhaal, want voor hen is het 'erger' dan voor mij?
Mijn ouders zijn allebei begin 70. Mijn moeder heeft een zware vorm van COPD (longemfyseem) en nog maar 37% van haar longfunctie. Mijn vader heeft 3 jaar geleden een zware hersenbloeding gehad; hij kan met een rollator nog wat door huis schuifelen, zichzelf aan- en uitkleden, zelfstandig douchen en naar het toilet. Praten en lopen is erg moeilijk en verder kan hij niets.
Mijn ouders wonen nog zelfstandig in een appartement. Mijn moeder verzorgt mijn vader, maar kan dat eigenlijk niet meer.
Eens in de zoveel tijd (zoals nu....) gaat het weer fout, heeft mijn moeder weer complicaties en wordt ze met spoed in het ziekenhuis opgenomen, omdat ze te weinig zuurstof binnen krijgt en haar lijf dan niet meer functioneert. Op dat moment moet er met spoed opvang geregeld worden voor mijn vader, die dan naar een tijdelijke opvangplek in een verzorgingshuis moet.
Ik ben enig kind, 39 jaar, woon in Rotterdam (alleen, ik heb geen relatie) en mijn ouders in Apeldoorn. Meerdere keren per jaar race ik dus met spoed naar Apeldoorn, meld op mijn werk dat het weer raak is en regel de zaken in Apeldoorn, breng mijn vader naar het verzorgingshuis en regel de zaken rondom het ziekenhuis'gebeuren' van mijn moeder. Het is hartverscheurend om mijn vader daar achter te moeten laten. Het voelt voor mij aan alsof ik een hond naar het pension breng. Ik zet hem daar af, laat hem over aan anderen en zelf heeft hij daar geen enkel stemrecht in. Hij is dan ook iedere keer weer boos op mij en erg verdrietig. Soms kan ik het regelen om een nacht te blijven, maar 1 a 2 weken voor mijn vader zorgen én full-time werken aan de andere kant van het land gaat niet. In de weekenden ben ik dan wel in Apeldoorn, doe de was van vader en moeder, doe boodschappen, haal mijn vader op uit het verzorgingshuis, we gaan dan 2 keer per dag naar het bezoekuur in het ziekenhuis, eten samen en dan 's avonds breng ik hem weer terug. Op zondagavond rijd ik vervolgens doodmoe weer richting Rotterdam.
Nu ben ik al ruim een jaar met mijn moeder in gesprek over of het niet beter is dat ze een zorgwoning gaan kopen of huren. Als mijn moeder dan weer met spoed naar het zieknhuis moet, kan mijn vader tenminste thuis blijven, want de zorg is al aanwezig het in complex. En stel dat mijn vader weer zo'n zware hersenbloeding eroverheen krijgt, dan kunnen ze daar ook blijven wonen en hoeven ze niet gescheiden te gaan wonen. Maar mijn moeder wil daar niet van weten en vindt dat ze daar nog lang niet aan toe zijn. Met mijn vader kan ik hier niet over praten, want door zijn hersenbloeding kan hij zich slecht uiten en kan hij situaties en gevolgen erg lastig inschatten.
Het gaat mij er niet om dat ik een aantal keren per jaar met spoed dingen moet regelen en mijn agenda moet omgooien (ik ben al lang blij dat ik beide ouders nog heb), maar ik trek het emotioneel steeds slechter om mijn vader 'te moeten achterlaten' en vind het egoïstisch van mijn moeder. Zij wordt opgenomen in het ziekenhuis, iedereen regelt alles er omheen en als zij weer thuis komt, komt mijn vader ook weer thuis en gaat alles weer z'n gewone gangetje tot het weer fout gaat.......
Hebben jullie tips hoe hier mee om te gaan? Hoe ik tot mijn moeder door kan dringen? Ben ik zelf egoïstisch in dit verhaal, want voor hen is het 'erger' dan voor mij?
zondag 17 mei 2009 om 15:41
quote:Exciter schreef op 17 mei 2009 @ 15:36:
Het maakt denk ik weinig verschil in ziekenhuis-opname als ze in een zorgwoning wonen. ze heeft een vervelende bacterie in haar longen die iedere keer blijft opspelen en als het weer wat warmer en vochtiger wordt buiten, hup, daar gaat ze weer...
Dat is het hem nou juist, mijn moeder heeft er zogezegd nog het minste last van van allemaal. Zij wordt opgenomen in het ziekenhuis, daar wordt voor haar gezorgd, buiten het ziekenhuis wordt het ook allemaal geregeld, dus ze heeft er geen 'last' van.
En het is inderdaad als eens gebeurd dat ze opgenomen werd en ik in Cambodja zat. Dan schakel je toch gewoon vrienden, familie en de buren in? En natuurlijk helpt iedereen, maar niemand, alleen haar zus, staat mij bij in mijn gesprekken met haar om naar een andere woonvorm te kijken.
En ook heb ik al eens voorgesteld om bij diverse zorgcomplexen te gaan kijken. Antwoord: 'in die buurt wil ik niet wonen....' Ze heeft één complex op het oog, maar daarvan beginnen ze pas met de bouw eind 2010..... Tja.... En ik denk dat dat te laats is.
Maar als er zorg van haar wordt overgenomen (in de zorg voor je vader) zou ze dan niet wat minder snel last/klachten hebben van die bacterie? Zuurstof kan evt gegeven worden in het verzorgingshuis...
En als ze in dat ene tehuis terecht wil komen: dan moet ze zich op tijd inschrijven! Realiseert ze zich dat? Kun je dat niet gebruiken? Want als ze hun eigen huis ook nog willen verkopen, in deze tijd, moeten ze dat waarschijnlijk op tijd in de verkoop zetten. Dan zouden ze ervoor kunnen kiezen om zich vast in te schrijven in dat ene tehuis, eens met een makelaar te gaan praten over de verkoop van het huis, en mocht hun huis nou heel snel verkocht worden, dat ze dan eerst tijdelijk in een ander verzorgingshuis kunnen gaan wonen tot dat andere tehuis klaar is.
Dan kun je in elk geval vast aan de slag met de indicatiestelling, want dat duurt volgens mij soms ook nog wel even voor dat allemaal rond is...!
Het maakt denk ik weinig verschil in ziekenhuis-opname als ze in een zorgwoning wonen. ze heeft een vervelende bacterie in haar longen die iedere keer blijft opspelen en als het weer wat warmer en vochtiger wordt buiten, hup, daar gaat ze weer...
Dat is het hem nou juist, mijn moeder heeft er zogezegd nog het minste last van van allemaal. Zij wordt opgenomen in het ziekenhuis, daar wordt voor haar gezorgd, buiten het ziekenhuis wordt het ook allemaal geregeld, dus ze heeft er geen 'last' van.
En het is inderdaad als eens gebeurd dat ze opgenomen werd en ik in Cambodja zat. Dan schakel je toch gewoon vrienden, familie en de buren in? En natuurlijk helpt iedereen, maar niemand, alleen haar zus, staat mij bij in mijn gesprekken met haar om naar een andere woonvorm te kijken.
En ook heb ik al eens voorgesteld om bij diverse zorgcomplexen te gaan kijken. Antwoord: 'in die buurt wil ik niet wonen....' Ze heeft één complex op het oog, maar daarvan beginnen ze pas met de bouw eind 2010..... Tja.... En ik denk dat dat te laats is.
Maar als er zorg van haar wordt overgenomen (in de zorg voor je vader) zou ze dan niet wat minder snel last/klachten hebben van die bacterie? Zuurstof kan evt gegeven worden in het verzorgingshuis...
En als ze in dat ene tehuis terecht wil komen: dan moet ze zich op tijd inschrijven! Realiseert ze zich dat? Kun je dat niet gebruiken? Want als ze hun eigen huis ook nog willen verkopen, in deze tijd, moeten ze dat waarschijnlijk op tijd in de verkoop zetten. Dan zouden ze ervoor kunnen kiezen om zich vast in te schrijven in dat ene tehuis, eens met een makelaar te gaan praten over de verkoop van het huis, en mocht hun huis nou heel snel verkocht worden, dat ze dan eerst tijdelijk in een ander verzorgingshuis kunnen gaan wonen tot dat andere tehuis klaar is.
Dan kun je in elk geval vast aan de slag met de indicatiestelling, want dat duurt volgens mij soms ook nog wel even voor dat allemaal rond is...!
maandag 18 mei 2009 om 15:44
Update: vandaag de longarts en de huisarts gesproken en zij begrepen beide mijn zorgen over de situatie. Beide zijn bereid om vanuit hun rol het gesprek met mijn moeder aan te gaan om te bespreken dat het verstandiger is om voor een andere woonvorm (aanleunwoning, zorgwoning) te kiezen.
Mams zal wel boos worden, maar het is goed dat nu meer mensen, ook de professionals, de situatie met mijn moeder bespreken.
Bedankt voor jullie tips en lieve reacties. Dat geeft steun!
Mams zal wel boos worden, maar het is goed dat nu meer mensen, ook de professionals, de situatie met mijn moeder bespreken.
Bedankt voor jullie tips en lieve reacties. Dat geeft steun!
maandag 18 mei 2009 om 17:30
Beste Exciter,
Ten eerste een vette pluim voor jou!!!
Ik weet precies waar je doorheen gaat en wat voor energie het kost.
Mijn beide ouders (gescheiden) zijn ook ouder (moeder 75 vader 83) en vooral mijn moeder heeft zorg nodig.
Ze kan haast niets meer en wilde tot voor kort niet weg uit haar woning. Let wel ze kan bijna niet meer lopen, ze kan zich niet meer zelf aankleden, wassen en verschonen wordt ook al heeeel moeilijk. Boodschappen kan ze niet meer doen en doordat ze al heel lang geen open kaart heeft gespeeld heeft ze er nu ook nog eens gigantische financiele problemen bij.
(dit even om voor jou een beter plaatje te krijgen)
Oke twee jaar geleden toen ze iets minder begon te worden heb ik al thuishulp aangevraagd maar dit zou een aantal maanden duren, dat was geen probleem want er was geen nood aan de man.
Ik ging elke dag na mijn werk naar mijn moeder om schoon te maken (incontinentie is best lasig haha) eten te koken boodschappen doen etc. haar uit te kleden en haar in bed te leggen.
Ineens werd ze echt ziek en heeft ze 2 weken in het ziekenhuis gelegen, na die 2 weken mocht ze naar huis (want ze wilde NIET naar een aanleunwoning / bejaardenwoning) maar heb ik uiteindelijk gelukkig met behulp van de artsen kunnen regelen dat ze:
elke dag gewassen en aangekleed wordt
En dat er 2 keer in de week hulp in de huishouding komt.
Ze heeft nu 2 keer in de week een vrijwilligster die 2 uurtjes met haar wandelt (in de rolstoel) en een vrijwilliger die haar administratie bijhoudt.
Als ik jou was zou ik in iedergeval contact opnemen met het CIZ en eventueel een thuishulp organisatie om informatie op te vragen om de problemen op te vangen zolang ze niet in een passende woning zitten. Kijk je stress van zo'n opname zal je voorlopig houden maar het is wel fijn als je weet dat de zaken verder goed geregeld zijn en dat je moeder misschien minder zelf hoeft te doen. (ik weet niet of dat ook haar gezondheid verder beinvloed).
Het is echt een geregel allemaal en je zal mensen echt een beetje achter de broek aan moeten zitten (dat was hier in iedergeval zo) maar uiteindelijk wel de moeite waard.
Oja nog een tip probeer eventueel familie of goede vrienden in te schakelen die met je ouders kunnen praten, meestal nemen ze van anderen die wat ouder zijn en die ze ook vertrouwen eerder aan dat het een goed plan is om een aanleunwoning te nemen. Mijn moeder weigert het gewoon en bij haar is het nu dus eigenlijk gewoon afwachten totdat er iets gebeurd want zolang ze "gezond" zijn, niet dement of een gevaar zijn voor zichzelf of anderen mogen ze zelf bepalen wat ze doen, ongeacht of dit verstandig is of niet en ongeacht of jij er aan onderdoor gaat of niet.
Oke dit is volgens mij een heeel verhaal geworden dus ik post het maar even. Mocht je nog vragen hebben dan weet je me te vinden.
Heeel veel succes meid en ehh DENK OOK AAN JEZELF!
Ten eerste een vette pluim voor jou!!!
Ik weet precies waar je doorheen gaat en wat voor energie het kost.
Mijn beide ouders (gescheiden) zijn ook ouder (moeder 75 vader 83) en vooral mijn moeder heeft zorg nodig.
Ze kan haast niets meer en wilde tot voor kort niet weg uit haar woning. Let wel ze kan bijna niet meer lopen, ze kan zich niet meer zelf aankleden, wassen en verschonen wordt ook al heeeel moeilijk. Boodschappen kan ze niet meer doen en doordat ze al heel lang geen open kaart heeft gespeeld heeft ze er nu ook nog eens gigantische financiele problemen bij.
(dit even om voor jou een beter plaatje te krijgen)
Oke twee jaar geleden toen ze iets minder begon te worden heb ik al thuishulp aangevraagd maar dit zou een aantal maanden duren, dat was geen probleem want er was geen nood aan de man.
Ik ging elke dag na mijn werk naar mijn moeder om schoon te maken (incontinentie is best lasig haha) eten te koken boodschappen doen etc. haar uit te kleden en haar in bed te leggen.
Ineens werd ze echt ziek en heeft ze 2 weken in het ziekenhuis gelegen, na die 2 weken mocht ze naar huis (want ze wilde NIET naar een aanleunwoning / bejaardenwoning) maar heb ik uiteindelijk gelukkig met behulp van de artsen kunnen regelen dat ze:
elke dag gewassen en aangekleed wordt
En dat er 2 keer in de week hulp in de huishouding komt.
Ze heeft nu 2 keer in de week een vrijwilligster die 2 uurtjes met haar wandelt (in de rolstoel) en een vrijwilliger die haar administratie bijhoudt.
Als ik jou was zou ik in iedergeval contact opnemen met het CIZ en eventueel een thuishulp organisatie om informatie op te vragen om de problemen op te vangen zolang ze niet in een passende woning zitten. Kijk je stress van zo'n opname zal je voorlopig houden maar het is wel fijn als je weet dat de zaken verder goed geregeld zijn en dat je moeder misschien minder zelf hoeft te doen. (ik weet niet of dat ook haar gezondheid verder beinvloed).
Het is echt een geregel allemaal en je zal mensen echt een beetje achter de broek aan moeten zitten (dat was hier in iedergeval zo) maar uiteindelijk wel de moeite waard.
Oja nog een tip probeer eventueel familie of goede vrienden in te schakelen die met je ouders kunnen praten, meestal nemen ze van anderen die wat ouder zijn en die ze ook vertrouwen eerder aan dat het een goed plan is om een aanleunwoning te nemen. Mijn moeder weigert het gewoon en bij haar is het nu dus eigenlijk gewoon afwachten totdat er iets gebeurd want zolang ze "gezond" zijn, niet dement of een gevaar zijn voor zichzelf of anderen mogen ze zelf bepalen wat ze doen, ongeacht of dit verstandig is of niet en ongeacht of jij er aan onderdoor gaat of niet.
Oke dit is volgens mij een heeel verhaal geworden dus ik post het maar even. Mocht je nog vragen hebben dan weet je me te vinden.
Heeel veel succes meid en ehh DENK OOK AAN JEZELF!
