Relaties
alle pijlers
zwanger en vriend is vreemgegaan
vrijdag 17 april 2009 om 10:43
Hallo mensen,
Ik zit met een groot probleem. Ik ben nu 4 maanden zwanger en mijn vriend heeft vorige week verteld dat hij vreem is gegaan. Hij heeft een meisje leren kennen en heeft haar 3 keer gezien waarvan hij 1 keer de nacht met haar heeft doorgebracht. Hij kon niet leven met deze leugen en heeft alles dus meteen opgebiecht. Die avond heb ik hem gevraagd te vertrekken. Vanaf dat moment zijn we wel dagelijks in gesprek op zijn initiatief. Hij geeft aan verliefd te zijn en hij zegt dat hij op dit moment geen gevoelens heeft voor mij. Op dit moment zijn we 8,5 jaar samen en we hebben zo onze ups en downs gehad, zoals iedere relatie deze kent. Hij is helemaal in de war, geeft aan met zichzelf in de knoei te zitten en hij twijfelt over de toekomst met mij. Vervolgens geeft hij aan dat hij in gesprek wil blijven met mij, alleen met mij en niemand anders. Hij heeft haar laten weten dat ie met mij in gesprek is en dat dit redelijk goed verloopt en dat hij nu maar met 1 ding tegelijk bezig kan zijn. Afgelopen dinsdag heeft hij mij laten weten dat hij een goed gevoel heeft over onze gesprekken en dat hij er alles aan wil doen om onze relatie te redden. Een dag later spreek ik hem en dan is hij weer negatief en weet ie het allemaal niet meer.
Hij wil rust om na te denken en zijn hoofd leeg te maken.
Ik zit met zoveel vragen in mijn hoofd en hij blijft aangeven dat hij al een hele tijd niet meer weet wat hij voor mij voelt maar dit heeft hij nooit uitgesproken. Ook zijn lichaamstaal heeft mij dit niet laten zien, niemand heeft dit aan zien komen. Iedereen staat verstelt van zijn gedrag op dit moment maar niemand hefet er grip op.
Ik wil hem de tijd geven die hij nodig heeft en hem niet verder weg duwen maar ik weet niet of ik hier goed aan doe.
Iemand hier ervaring mee?
Ik zit met een groot probleem. Ik ben nu 4 maanden zwanger en mijn vriend heeft vorige week verteld dat hij vreem is gegaan. Hij heeft een meisje leren kennen en heeft haar 3 keer gezien waarvan hij 1 keer de nacht met haar heeft doorgebracht. Hij kon niet leven met deze leugen en heeft alles dus meteen opgebiecht. Die avond heb ik hem gevraagd te vertrekken. Vanaf dat moment zijn we wel dagelijks in gesprek op zijn initiatief. Hij geeft aan verliefd te zijn en hij zegt dat hij op dit moment geen gevoelens heeft voor mij. Op dit moment zijn we 8,5 jaar samen en we hebben zo onze ups en downs gehad, zoals iedere relatie deze kent. Hij is helemaal in de war, geeft aan met zichzelf in de knoei te zitten en hij twijfelt over de toekomst met mij. Vervolgens geeft hij aan dat hij in gesprek wil blijven met mij, alleen met mij en niemand anders. Hij heeft haar laten weten dat ie met mij in gesprek is en dat dit redelijk goed verloopt en dat hij nu maar met 1 ding tegelijk bezig kan zijn. Afgelopen dinsdag heeft hij mij laten weten dat hij een goed gevoel heeft over onze gesprekken en dat hij er alles aan wil doen om onze relatie te redden. Een dag later spreek ik hem en dan is hij weer negatief en weet ie het allemaal niet meer.
Hij wil rust om na te denken en zijn hoofd leeg te maken.
Ik zit met zoveel vragen in mijn hoofd en hij blijft aangeven dat hij al een hele tijd niet meer weet wat hij voor mij voelt maar dit heeft hij nooit uitgesproken. Ook zijn lichaamstaal heeft mij dit niet laten zien, niemand heeft dit aan zien komen. Iedereen staat verstelt van zijn gedrag op dit moment maar niemand hefet er grip op.
Ik wil hem de tijd geven die hij nodig heeft en hem niet verder weg duwen maar ik weet niet of ik hier goed aan doe.
Iemand hier ervaring mee?
vrijdag 17 april 2009 om 12:55
vrijdag 17 april 2009 om 12:58
Maar Heaven dat wordt toch ook gezegd door TO: de man is verliefd op zijn slippertje en heeft geen gevoel meer voor TO. Dan is het toch over en uit met die relatie? Of ben ik nu een boon aan het worden? Want de kloof is dan in mijn ogen al onoverbrugbaar. Of er moet een wonder gebeuren en de man zijn verliefdheid met lust verwarren ofzo. En in ene toch wel weer enorm veel van TO houden.
vrijdag 17 april 2009 om 13:03
hahaha dushi dat lees ik nu ook.
maar daarom zei ik ook dat ze het de tijd moet geven.
op ons topic heb ik vaak gelezen dat veel mannen eerst in de war waren,en na verloop van tijd hun toch bedachten..
dat ze het willen uitmaken,omdat ze met de ander verder wilden..
sommigen waren zelfs de deur al uit,maar na een poosje zagen ze toch in dat ze het zo niet wilden en gingen terug.
zelf niet meegemaakt overigens..mijn man heeft het gelijk erna opgebiecht..en ook gezegd dat hij fout was geweest,maar zo hoopte dat ik met hem verder wilde..hij dit niet meer ongedaan kon maken bla bla...
maar dat maakt verder ook niks uit...het is alle keren moeilijk.
maar daarom zei ik ook dat ze het de tijd moet geven.
op ons topic heb ik vaak gelezen dat veel mannen eerst in de war waren,en na verloop van tijd hun toch bedachten..
dat ze het willen uitmaken,omdat ze met de ander verder wilden..
sommigen waren zelfs de deur al uit,maar na een poosje zagen ze toch in dat ze het zo niet wilden en gingen terug.
zelf niet meegemaakt overigens..mijn man heeft het gelijk erna opgebiecht..en ook gezegd dat hij fout was geweest,maar zo hoopte dat ik met hem verder wilde..hij dit niet meer ongedaan kon maken bla bla...
maar dat maakt verder ook niks uit...het is alle keren moeilijk.
vrijdag 17 april 2009 om 13:05
TO, wat hier al een paar maal is gezegd, wat wil je zelf? Ik heb in jouw situatie gezeten en ik heb het voor mijn gevoel (achteraf gezien) totaal verkeerd aangepakt. Ik deed extra mijn best voor hem, wilde zo graag het leuke gezinnetje zijn maar mijn (inmiddels) ex had zijn beslissing feitelijk al genomen. Ik zeg natuurlijk niet dat dat bij jou zo is maar ik hoop dat jij niet zo jezelf verliest als ik dat heb gedaan. Ik wilde vooral 'normaal' zijn (dus vader/moeder/kindje) en ben daarin totaal aan mezelf voorbij gegaan.
vrijdag 17 april 2009 om 13:05
Misschien is dat gevoel dat hij verwart met verliefdheid zijn spontane vrees voor het echte leven. Het lijkt me eerder een vlucht. Je zou ze de kost moeten geven, al die kerels die de benen nemen zodra ze in een situatie komen waarbij ze echt verantwoordelijkheid moeten nemen.
TO, een welgemeende omhelzing. Wat een rotsituatie. Zorg goed voor jezelf en de kleine!
Liefs,
Zoete
TO, een welgemeende omhelzing. Wat een rotsituatie. Zorg goed voor jezelf en de kleine!
Liefs,
Zoete
vrijdag 17 april 2009 om 13:10
quote:heaven31 schreef op 17 april 2009 @ 13:03:
hahaha dushi dat lees ik nu ook.
maar daarom zei ik ook dat ze het de tijd moet geven.
op ons topic heb ik vaak gelezen dat veel mannen eerst in de war waren,en na verloop van tijd hun toch bedachten..
dat ze het willen uitmaken,omdat ze met de ander verder wilden..
sommigen waren zelfs de deur al uit,maar na een poosje zagen ze toch in dat ze het zo niet wilden en gingen terug.
zelf niet meegemaakt overigens..mijn man heeft het gelijk erna opgebiecht..en ook gezegd dat hij fout was geweest,maar zo hoopte dat ik met hem verder wilde..hij dit niet meer ongedaan kon maken bla bla...
maar dat maakt verder ook niks uit...het is alle keren moeilijk.Aha op die manier, dan begrijp ik jouw reactie ook beter.
hahaha dushi dat lees ik nu ook.
maar daarom zei ik ook dat ze het de tijd moet geven.
op ons topic heb ik vaak gelezen dat veel mannen eerst in de war waren,en na verloop van tijd hun toch bedachten..
dat ze het willen uitmaken,omdat ze met de ander verder wilden..
sommigen waren zelfs de deur al uit,maar na een poosje zagen ze toch in dat ze het zo niet wilden en gingen terug.
zelf niet meegemaakt overigens..mijn man heeft het gelijk erna opgebiecht..en ook gezegd dat hij fout was geweest,maar zo hoopte dat ik met hem verder wilde..hij dit niet meer ongedaan kon maken bla bla...
maar dat maakt verder ook niks uit...het is alle keren moeilijk.Aha op die manier, dan begrijp ik jouw reactie ook beter.
vrijdag 17 april 2009 om 13:26
hihi, volgens mij ben je geen boon dushi!
Maar ik zou het zelf ook niet goed weten hoor wel/niet iemand een kans geven. Nu zou ik No way en wegwezen zeggen tegen mijn vriend, maar als me het ook echt overkwam dan weet ik het niet.
Hangt inderdaad wel af van de moeite die jongen in kwestie wil nemen.
Maar TO kan maar beter haar plan trekken zonder deze jongen, en voor zichzelf zorgen. Laat je niet gek maken hoor! Je 'vriend' is niet het slachtoffer van zijn situatie! Daar heeft hij zichzelf ingebracht, dus in die zin hoef je jezelf niet met hem bezig te houden!
Maar ik zou het zelf ook niet goed weten hoor wel/niet iemand een kans geven. Nu zou ik No way en wegwezen zeggen tegen mijn vriend, maar als me het ook echt overkwam dan weet ik het niet.
Hangt inderdaad wel af van de moeite die jongen in kwestie wil nemen.
Maar TO kan maar beter haar plan trekken zonder deze jongen, en voor zichzelf zorgen. Laat je niet gek maken hoor! Je 'vriend' is niet het slachtoffer van zijn situatie! Daar heeft hij zichzelf ingebracht, dus in die zin hoef je jezelf niet met hem bezig te houden!
vrijdag 17 april 2009 om 13:29
quote:tulepje schreef op 17 april 2009 @ 12:47:
en omdat het dan de vader van je kind is moet je hem wel een tweede kans geven?? nou dat dacht ik niet!
meneer vond zijn kind (en mij) niet zo leuk als zijn laatste wip. ja ach, hij is daar (of elders) vast heel gelukkig. ik ben heel gelukkig met mijn kind. wij hebben hem nooit gemist!.
Ik zeg niet dat er iets moet.
Ik zeg dat ik me kan voorstellen dat je iemand een tweede kans geeft. Ik kan me ook goed voorstellen dat je zegt, flikker op.
en omdat het dan de vader van je kind is moet je hem wel een tweede kans geven?? nou dat dacht ik niet!
meneer vond zijn kind (en mij) niet zo leuk als zijn laatste wip. ja ach, hij is daar (of elders) vast heel gelukkig. ik ben heel gelukkig met mijn kind. wij hebben hem nooit gemist!.
Ik zeg niet dat er iets moet.
Ik zeg dat ik me kan voorstellen dat je iemand een tweede kans geeft. Ik kan me ook goed voorstellen dat je zegt, flikker op.
vrijdag 17 april 2009 om 13:37
quote:Basje1978 schreef op 17 april 2009 @ 10:43:
Hallo mensen,
Ik zit met een groot probleem. Ik ben nu 4 maanden zwanger en mijn vriend heeft vorige week verteld dat hij vreem is gegaan. Hij heeft een meisje leren kennen en heeft haar 3 keer gezien waarvan hij 1 keer de nacht met haar heeft doorgebracht. Hij kon niet leven met deze leugen en heeft alles dus meteen opgebiecht. Die avond heb ik hem gevraagd te vertrekken. Vanaf dat moment zijn we wel dagelijks in gesprek op zijn initiatief. Hij geeft aan verliefd te zijn en hij zegt dat hij op dit moment geen gevoelens heeft voor mij. Op dit moment zijn we 8,5 jaar samen en we hebben zo onze ups en downs gehad, zoals iedere relatie deze kent. Hij is helemaal in de war, geeft aan met zichzelf in de knoei te zitten en hij twijfelt over de toekomst met mij. Vervolgens geeft hij aan dat hij in gesprek wil blijven met mij, alleen met mij en niemand anders. Hij heeft haar laten weten dat ie met mij in gesprek is en dat dit redelijk goed verloopt en dat hij nu maar met 1 ding tegelijk bezig kan zijn. Afgelopen dinsdag heeft hij mij laten weten dat hij een goed gevoel heeft over onze gesprekken en dat hij er alles aan wil doen om onze relatie te redden. Een dag later spreek ik hem en dan is hij weer negatief en weet ie het allemaal niet meer.
Hij wil rust om na te denken en zijn hoofd leeg te maken.
Ik zit met zoveel vragen in mijn hoofd en hij blijft aangeven dat hij al een hele tijd niet meer weet wat hij voor mij voelt maar dit heeft hij nooit uitgesproken. Ook zijn lichaamstaal heeft mij dit niet laten zien, niemand heeft dit aan zien komen. Iedereen staat verstelt van zijn gedrag op dit moment maar niemand hefet er grip op.
Ik wil hem de tijd geven die hij nodig heeft en hem niet verder weg duwen maar ik weet niet of ik hier goed aan doe.
Iemand hier ervaring mee?Hij weet denk ik heel goed wat hij wil
Hallo mensen,
Ik zit met een groot probleem. Ik ben nu 4 maanden zwanger en mijn vriend heeft vorige week verteld dat hij vreem is gegaan. Hij heeft een meisje leren kennen en heeft haar 3 keer gezien waarvan hij 1 keer de nacht met haar heeft doorgebracht. Hij kon niet leven met deze leugen en heeft alles dus meteen opgebiecht. Die avond heb ik hem gevraagd te vertrekken. Vanaf dat moment zijn we wel dagelijks in gesprek op zijn initiatief. Hij geeft aan verliefd te zijn en hij zegt dat hij op dit moment geen gevoelens heeft voor mij. Op dit moment zijn we 8,5 jaar samen en we hebben zo onze ups en downs gehad, zoals iedere relatie deze kent. Hij is helemaal in de war, geeft aan met zichzelf in de knoei te zitten en hij twijfelt over de toekomst met mij. Vervolgens geeft hij aan dat hij in gesprek wil blijven met mij, alleen met mij en niemand anders. Hij heeft haar laten weten dat ie met mij in gesprek is en dat dit redelijk goed verloopt en dat hij nu maar met 1 ding tegelijk bezig kan zijn. Afgelopen dinsdag heeft hij mij laten weten dat hij een goed gevoel heeft over onze gesprekken en dat hij er alles aan wil doen om onze relatie te redden. Een dag later spreek ik hem en dan is hij weer negatief en weet ie het allemaal niet meer.
Hij wil rust om na te denken en zijn hoofd leeg te maken.
Ik zit met zoveel vragen in mijn hoofd en hij blijft aangeven dat hij al een hele tijd niet meer weet wat hij voor mij voelt maar dit heeft hij nooit uitgesproken. Ook zijn lichaamstaal heeft mij dit niet laten zien, niemand heeft dit aan zien komen. Iedereen staat verstelt van zijn gedrag op dit moment maar niemand hefet er grip op.
Ik wil hem de tijd geven die hij nodig heeft en hem niet verder weg duwen maar ik weet niet of ik hier goed aan doe.
Iemand hier ervaring mee?Hij weet denk ik heel goed wat hij wil
Frankly my dear, I don"t give a damn
vrijdag 17 april 2009 om 13:45
Ravenna, fijn dat ik geen boon ben
Ik sta net als jullie niet in de schoenen van TO. En kan dan ook enkel vanuit mijn persoontje reageren en schrijven wat ik zou doen in haar geval.
Als partner nog wel wil werken aan relatie dan zou ik dat doen. Al was het maar om er alles aan gedaan te hebben. Maar zoals het nu op mij overkomt wil deze man verder met de vrouw met wie hij is vreemdgegaan. Alleen durft (of durfde) hij dat TO niet te zeggen, misschien omdat ze zwanger is van hun kind. Of omdat hij dr geen verdriet wil doen. Wat de reden ook is. Hij heeft het eigenlijk al wel gezegd als ik de OP goed lees. En dan vind ik het zaak om je niet meer te richten op de relatie die je had met hem. Maar de relatie die je sowieso houdt en krijgt vanwege jullie kind. En aangezien ik nog niet gelezen heb hoe hij kijkt tegenover de komst van het kind, zou ik me als aanstaande moeder (in TO dr geval dus) de focus leggen op ervoor zorgen dat alles in kannen en kruiken is om het kind een goede opvoeding te kunnen geven. Einstein heeft daar eerder in dit topic al tips voor geven. En die zou ik dan ook al in uitvoering brengen. Ondanks alle pijn en verdriet die TO nu voelt zal ze toch verder moeten al was het maar voor het kindje.
Ik sta net als jullie niet in de schoenen van TO. En kan dan ook enkel vanuit mijn persoontje reageren en schrijven wat ik zou doen in haar geval.
Als partner nog wel wil werken aan relatie dan zou ik dat doen. Al was het maar om er alles aan gedaan te hebben. Maar zoals het nu op mij overkomt wil deze man verder met de vrouw met wie hij is vreemdgegaan. Alleen durft (of durfde) hij dat TO niet te zeggen, misschien omdat ze zwanger is van hun kind. Of omdat hij dr geen verdriet wil doen. Wat de reden ook is. Hij heeft het eigenlijk al wel gezegd als ik de OP goed lees. En dan vind ik het zaak om je niet meer te richten op de relatie die je had met hem. Maar de relatie die je sowieso houdt en krijgt vanwege jullie kind. En aangezien ik nog niet gelezen heb hoe hij kijkt tegenover de komst van het kind, zou ik me als aanstaande moeder (in TO dr geval dus) de focus leggen op ervoor zorgen dat alles in kannen en kruiken is om het kind een goede opvoeding te kunnen geven. Einstein heeft daar eerder in dit topic al tips voor geven. En die zou ik dan ook al in uitvoering brengen. Ondanks alle pijn en verdriet die TO nu voelt zal ze toch verder moeten al was het maar voor het kindje.
vrijdag 17 april 2009 om 14:12
Zo makkelijk al de meeste reageren, zo makkelijk is het niet. Ik denk dat als je zelf in zo´n situatie terecht komt je ook niet makkelijk zegt dat je alleen doorgaat. Het is namelijk zo dat wij al 8 jaar een hele goede relatie hebben en dit stralen wij ook uit naar iedereen, heel liefdevol en vol vertrouwen. Vandaar dat iedereen ook verbijsterd is door dit gebeuren! Voor dat hij haar tegen kwam zijn we nog heerlijk samen op vakantie geweest en waren we bezig met de toekomst. Hij is haar tegengekomen en heeft haar 3 keer gezien en weet nu niet wat hij voelt. De psycholoog zegt ook dat wij beide nu helemaal geen beslissingen moeten nemen omdat deze in deze fase niet reeel zijn. Ik zit met verdriet en boosheid en hij zit met zijn gevoelens in de knoop. Mijn vriend wil met me in gesprek blijven en kijken of we verder kunnen, daarnaast wil hij uitzoeken wat zijn gevoel is. Hier moet ik hem dan ook de kans voor geven. Je bent met z´n 2/en in een relatie en je bent mens dus een misstap wil niet altijd zeggen einde relatie. Ik wil eigenlijk alleen maar vragen of anderen deze situatie herkennen en hoe zij hiermee om zijn gegaan. Moet je hem volledig loslaten of met hem in gesprek blijven zodat er nog een kans is. Hij is tenslotte de vader van mijn kind en ik hou ontzettend veel van hem. Altijd al gedaan en dit is niet zo maar weg natuurlijk..
vrijdag 17 april 2009 om 14:20
heaven: tuurlijk ben ik er nog een beetje kwaad over.
ik ben ook van vlees en bloed, hij liet me wel mooi zitten met een kleintje... trok de deur achter zich dicht terwijl ik daar met een gebroken hart en een kindje zat.. dat doet wel iets met je!
maar ik ben wel nuchter genoeg (na al het verdriet) om voor mezelf te zeggen dat ik het nooit meer zal pikken van een man. en als een ander er voor kiest om toch met iemand door te gaan die is vreemdgegaan, moet diegene dat zelf weten.
maar ik zou het niet pikken, als het niet goed loopt moet je erover praten en eerst zorgen dat het goed komt en pas met een ander het bed in duiken als het al voorbij is.
ik ben ook van vlees en bloed, hij liet me wel mooi zitten met een kleintje... trok de deur achter zich dicht terwijl ik daar met een gebroken hart en een kindje zat.. dat doet wel iets met je!
maar ik ben wel nuchter genoeg (na al het verdriet) om voor mezelf te zeggen dat ik het nooit meer zal pikken van een man. en als een ander er voor kiest om toch met iemand door te gaan die is vreemdgegaan, moet diegene dat zelf weten.
maar ik zou het niet pikken, als het niet goed loopt moet je erover praten en eerst zorgen dat het goed komt en pas met een ander het bed in duiken als het al voorbij is.
vrijdag 17 april 2009 om 14:31
Hey Basje,
Ik denk niet dat veel mensen hier denken dat je situatie makkelijk is. Het lijkt me hartstikke moeilijk en elk argument is wel weer een tegenargument te bedenken.
Heel goed dat jullie ook met een psycholoog praten! Lijkt me fijn om wat hulp te hebben van buiten af.
Mij lijkt dat hij eerst moet uitzoeken wat zijn gevoel is, onafhankelijk van jou. Daarna kan je in gesprek gaan over het hoe en wat. Daarnaast denk ik dat jij voor jezelf moet kiezen, en dan in de zin van niet aan hem gaan hangen en 'wachten' op zijn keuze. Het lijkt me toch goed om voor jezelf een vangnet te hebben en te maken. Hier kan je alleen maar profijt van hebben of jullie nu wel of niet met elkaar doorgaan.
Ik zelf zou het fijner vinden even wat minder contact te hebben, juist omdat het zo warrig is voor jullie beiden. Misschien biedt wat afstand ook weer wat nieuw perspectief?
Ik denk niet dat veel mensen hier denken dat je situatie makkelijk is. Het lijkt me hartstikke moeilijk en elk argument is wel weer een tegenargument te bedenken.
Heel goed dat jullie ook met een psycholoog praten! Lijkt me fijn om wat hulp te hebben van buiten af.
Mij lijkt dat hij eerst moet uitzoeken wat zijn gevoel is, onafhankelijk van jou. Daarna kan je in gesprek gaan over het hoe en wat. Daarnaast denk ik dat jij voor jezelf moet kiezen, en dan in de zin van niet aan hem gaan hangen en 'wachten' op zijn keuze. Het lijkt me toch goed om voor jezelf een vangnet te hebben en te maken. Hier kan je alleen maar profijt van hebben of jullie nu wel of niet met elkaar doorgaan.
Ik zelf zou het fijner vinden even wat minder contact te hebben, juist omdat het zo warrig is voor jullie beiden. Misschien biedt wat afstand ook weer wat nieuw perspectief?
vrijdag 17 april 2009 om 14:45
Hallo Basje,
Ook ik heb in dezelfde situatie gezeten als jij, zwanger en (ex)man werd verliefd op een ander. Omdat wij samen al kinderen hadden en we al zo lang bij elkaar waren geef je niet zomaar op.
Hij wilde toch met mij door, mijn voorwaarde was wel dat hij geen contact meer met haar zou hebben. Maar helaas hij deed dat wel stiekem....... Ik ben veel te lang in deze relatie blijven zitten omdat ik hem niet kwijt wilde, maar na 3 jaar aanmodderen zijn we toch uit elkaar gegaan, ik zag er zo tegen op maar achteraf was het zo'n opluchting. de angst die ik iedere keer had (en terecht) sloopte mij van binnen en ik verdiende echt wel beter dan dat.
Ik heb nu een hele lieve vriend en voel me eindelijk weer gelukkig.
Ik wens je heel veel sterkte en kracht toe.
Ook ik heb in dezelfde situatie gezeten als jij, zwanger en (ex)man werd verliefd op een ander. Omdat wij samen al kinderen hadden en we al zo lang bij elkaar waren geef je niet zomaar op.
Hij wilde toch met mij door, mijn voorwaarde was wel dat hij geen contact meer met haar zou hebben. Maar helaas hij deed dat wel stiekem....... Ik ben veel te lang in deze relatie blijven zitten omdat ik hem niet kwijt wilde, maar na 3 jaar aanmodderen zijn we toch uit elkaar gegaan, ik zag er zo tegen op maar achteraf was het zo'n opluchting. de angst die ik iedere keer had (en terecht) sloopte mij van binnen en ik verdiende echt wel beter dan dat.
Ik heb nu een hele lieve vriend en voel me eindelijk weer gelukkig.
Ik wens je heel veel sterkte en kracht toe.
vrijdag 17 april 2009 om 15:46
Deels eens met de opmerkingen boven. Basje ik denk dat je momenteel twee dingen apart van elkaar moet zien; je vriend als partner van jou en je vriend als vader van jullie kind. Iedereen snapt dat je dat het liefst allebei hebt, maar je vriend geeft duidelijk aan dat hij dat eigenlijk niet wil nu. Maar dat is alleen jullie relatie gedeelte, ik wordt namelijk heel treurig van opmerkingen hier dat een vader eigenlijk niet echt nodig zou zijn, een kind heeft het recht op een band met beide ouders, ongeacht de wel of niet bestaande relatie tussen die twee. Je vriend zal samen met jou voor jullie kind gaan zorgen, of je nou samenblijft of niet, alleen daarom al moet je een weg vinden om het kontakt goed en fatsoenlijk te houden. Dat is over 5 maanden al aan de orde meis, misschien zelfs wel eerder en dáar zou ik mijn energie nu samen op richten. Eerst alles goed regelen voor het kindje, dus hak knopen door. Ga apart wonen desnoods, terugkomen kan altijd nog maar laat het niet op zijn beloop. Nu voel je je nog goed, nu ben je nog goed mobiel, en is het kindje er nog niet.
vrijdag 17 april 2009 om 16:00
basje ik zal ons topic ecen voor je uppen..
hun herkennen je situatie.
als ik jou was,en je wilt zien of hij nog gevoelens voor je heeft,en jij de stap kan en wilt zetten hem nog een kans te geven.
dan bleef ik met hem in gesprek..kijken waar jullie gevoel ligt,en wat jullie nu willen.
jullie zijn al zolang bijelkaar...je hoeft niet gelijk te beslissen.
tulepje ik kan het goed vorstellen dat het nog veel met je doet.
ik heb zelf meegemaakt hoe het voelt....en dat gun je niemand..
ik vind het heel knap van je,dat je zelf zover bent dat je je dit nooit weer wilt laten aandoen door iemand.
ik ben zelf zover,dat ik mijn eigen leventje weer oppak..
manlief past erin..of niet..en als het niet meer gaat door alles,is het gewoon klaar..
wat jij hebt meegemaakt lijkt me verschrikkelijk,en zo nu ook basje helaas.
nu hopen dat basje haar man gewoon de weg kwijt is,en straks beseft wat hij heeft,en er dan volop voor gaat om zijn gezin weer op de rails te krijgen..
hun herkennen je situatie.
als ik jou was,en je wilt zien of hij nog gevoelens voor je heeft,en jij de stap kan en wilt zetten hem nog een kans te geven.
dan bleef ik met hem in gesprek..kijken waar jullie gevoel ligt,en wat jullie nu willen.
jullie zijn al zolang bijelkaar...je hoeft niet gelijk te beslissen.
tulepje ik kan het goed vorstellen dat het nog veel met je doet.
ik heb zelf meegemaakt hoe het voelt....en dat gun je niemand..
ik vind het heel knap van je,dat je zelf zover bent dat je je dit nooit weer wilt laten aandoen door iemand.
ik ben zelf zover,dat ik mijn eigen leventje weer oppak..
manlief past erin..of niet..en als het niet meer gaat door alles,is het gewoon klaar..
wat jij hebt meegemaakt lijkt me verschrikkelijk,en zo nu ook basje helaas.
nu hopen dat basje haar man gewoon de weg kwijt is,en straks beseft wat hij heeft,en er dan volop voor gaat om zijn gezin weer op de rails te krijgen..
vrijdag 17 april 2009 om 16:24
een heel dikke knuffel voor jou Basje, op het moment dat vriend zeker is dat hij met jou doorwilt, dan kan je echt verder met jou woede op hem als opbouwend, nu lijkt het me heel lastig een houding te vinden omdat je hem niet af wilt schrikken. Toch, wees niet te soft maar denk er bewust overna hoe je zou willen reageren als hij compleet voor jou wilt gaan, misschien dat je al een begin kan vinden in het uiten van je boosheid en verdriet? Hij moet natuurlijk niet denken zomaar over je heen te kunnen lopen. En achteraf, als hij zijn gevoel weer op een rijtje heeft, echt duidelijk voor je laten vechten! Op die manier kan je misschien weer vertrouwen opdoen. Ik hoop dat je wat hebt aan dit stukje. Heel veel sterkte de komende tijd!
vrijdag 17 april 2009 om 18:18
Hey Basje
Meid wat een toestand waar je inzit.
Ik zou manlief even de tijd geven om uit te zoeken wat hij nou precies wil al klinkt het niet erg hoopvol dat hij verliefd op zijn scharrel is.
Richt je de komende tijd maar even op jezelf en je kindje en zorg zoals einstein al zei dat je de praktische zaken regelt zodat je je als het moet ook alleen met je kindje kunt redden.
Ook ik heb mijn tweede kindje nagenoeg alleen gekregen dus ik weet wel een klein beetje hoe je je voelt.
Het valt niet altijd mee om het alleen te doen maar het is niet onmogelijk..
Dikke
Meid wat een toestand waar je inzit.
Ik zou manlief even de tijd geven om uit te zoeken wat hij nou precies wil al klinkt het niet erg hoopvol dat hij verliefd op zijn scharrel is.
Richt je de komende tijd maar even op jezelf en je kindje en zorg zoals einstein al zei dat je de praktische zaken regelt zodat je je als het moet ook alleen met je kindje kunt redden.
Ook ik heb mijn tweede kindje nagenoeg alleen gekregen dus ik weet wel een klein beetje hoe je je voelt.
Het valt niet altijd mee om het alleen te doen maar het is niet onmogelijk..
Dikke
vrijdag 17 april 2009 om 18:21
quote:Basje1978 schreef op 17 april 2009 @ 14:12:
Zo makkelijk al de meeste reageren, zo makkelijk is het niet. Ik denk dat als je zelf in zo´n situatie terecht komt je ook niet makkelijk zegt dat je alleen doorgaat.
Klopt. Je wordt zwanger met de droom van een gezin, een gezamelijke toekomst. Daarbij sta je nog eens stijf van de hormonen enz.
Het is een echte hell, je hele wereld en toekomst stort in 1x volledig in. En je weet dat jouw leven nooit meer zal worden wat het was, dat je altijd in je eentje de verantwoording voor een kind moet dragen (ookal blijft de vader in beeld) en dat sluit allemaal zo niet aan bij de droom die je ooit had.
Zo makkelijk al de meeste reageren, zo makkelijk is het niet. Ik denk dat als je zelf in zo´n situatie terecht komt je ook niet makkelijk zegt dat je alleen doorgaat.
Klopt. Je wordt zwanger met de droom van een gezin, een gezamelijke toekomst. Daarbij sta je nog eens stijf van de hormonen enz.
Het is een echte hell, je hele wereld en toekomst stort in 1x volledig in. En je weet dat jouw leven nooit meer zal worden wat het was, dat je altijd in je eentje de verantwoording voor een kind moet dragen (ookal blijft de vader in beeld) en dat sluit allemaal zo niet aan bij de droom die je ooit had.
