Zwangerschapshormonen?

Door je zwangerschap kun je inderdaad emotioneler zijn dan normaal. Dat hoort er nou eenmaal bij. Net zoals bij de meesten in het begin de zin in seks verdwijnt.



Ik neem aan dat jullie bewust voor een kindje hebben gekozen? Dat geeft aan dat je er een tijd geleden wel klaar voor was om er met hem voor te gaan. Dat hij is vreemdgegaan is verschrikkelijk voor je, maar je hebt het erover gehad en besloten door te gaan met deze relatie. Door je hormonen kun je wat onzekerder worden. Ik denk dat het goed is om dit tegen hem te vertellen, misschien een beetje als een grapje zoals ik ooit in een film gezien heb. Vind je me ook nog leuk als ik met lekkende hangtieten en ontploft haar op de bank zit? Het is belangrijk voor jou om te weten dat je man je waardeert en mooi vind, misschien moet hij je dat gewoon wat vaker laten weten. Dan wordt je weer zekerder van jezelf en kun je (heel belangrijk) gaan genieten van je zwangerschap!

quote:growing_lillies schreef op 04 september 2009 @ 16:30:

Dag dames, ik kan jullie raad goed gebruiken. Het is een heel verhaal.... Alvast bedankt voor het lezen!



Ik ben op dit moment 9 weken zwanger en ben er nu niet zeker van of ik emotioneel reageer door mijn hormonen of doordat ik het écht zo’n probleem vind. Vandaar dat ik graag jullie mening hoor.



Man en ik zijn ruim 3 jaar bij elkaar. Het eerste half jaar was ik soms wat onzeker. Hij heeft een ex vriendin die in Oostenrijk woont en ik had constant het gevoel dat dit nog niet over was, dat hij nog gevoelens voor haar had. Volgens man is zij slechts “gewoon” een goede vriendin. Ik vertrouwde het niet maar weet ook dat ik bagage heb uit vorige relaties dus geprobeerd dat gevoel van me af te schudden. Heb me vaak schuldig gevoeld dat ik achterdochtig was en mijn man liet me ook merken dat hij daar flink van baalde. Vaak is dat gevoel terecht. Ik denk dat als je een redelijk persoon bent die normaal geen last heeft van achterdocht je zo'n onderbuikgevoel serieus moet nemen.



Afijn, half jaar geleden ben ik er dus achtergekomen dat mijn intuïtie niet zo slecht was: hij heeft aan het begin van onze relatie nog een keer een nacht met haar geslapen en gesekst. Hier ben ik achter gekomen door een verspreking van haar. Ook ben ik er ondertussen achter dat hij in dat eerste half jaar nog niet over haar heen was (zij wilde niet met hem verder, alleen af en toe seks, hij was gek op haar). De gesprekken die ze voerden in dat half jaar waren vaak (aantal keren per week), lang en seksueel getint. Ze hebben nog een keer afgesproken samen (toen wij een paar maand samen waren) in Oostenrijk en dat voor mij verborgen gehouden. Volgens manlief was dat puur platonisch. Maar volgens manlief was hij al eerder over haar heen, dat was ook niet waar.



Hij zegt dat het eenmalig seks was door hormonen en drank en dat de gesprekken een gewoonte waren. (Ik ben hier niet zo zeker van: hij was nog gek op haar en had gewoon niet meer gelegenheid door afstand: Ostenrijk - Nederland.) Verder is er volgens hem niets gebeurd in dat half jaar. Na dat half jaar was hij gevoelsmatig zo’n beetje klaar met haar en ik voelde dit toen ook: mijn onrust verdween. Zo zie je maar. Je voelt zoiets aan.



Voor hem is dit allemaal in een ver verleden. Voor mij is het nu vers. En ik baal. Voel me gekwetst, kwaad, en verraden en ik ben bang dat ik eigenlijk tweede keuze ben. Ik geloof wel dat het over is maar baal ervan dat ik toen niet zelf de keuze heb gekregen: blijven of weg gaan, simpelweg omdat ik feiten niet kende. Ook ben ik kwaad op mezelf: weer mijn intuïtie laten verliezen van mooie mannenpraatjes (hoe dom kun je zijn), ik had harder moeten zeuren. Je kunt wel kwaad zijn, en balen omdat je toen geen keuze had gekregen, maar een half jaar geleden had je die wel en toen heb je een keuze gemaakt.



Dit was een half jaar geleden en na veel ruzie besloten we toch verder te gaan. Het leek eerst ook prima, seks kwam weer op gang, ik voelde me minder onzeker (in die tijd had ik het gevoel niet aan haar te kunnen tippen, dat was weer helemaal terug), en ik had het hem voor mijn gevoel vergeven.



En nu komt alles terug. Ik ben weer kwaad en voel me weer onzeker. Kwaad omdat ik vind dat hij er achteraf nogal makkelijk mee weg is gekomen (paar keer ruzie en klaar) en onzeker omdat het gevoel tweede keuze te zijn weer volop terug is. Daardoor kan ik me ook niet ontspannen en heb ik helemaal geen zin meer in seks. Ik zou hem willen laten boeten maar weet eigenlijk niet wat ik van hem wil en of dit überhaupt eerlijk is. Verder ben ik er nu ook niet zo zeker van in hoeverre dit gevoel door zwangerschapshormonen komt en in hoeverre ik het gewoon nog niet verwerkt heb.



Heeft iemand hier een gevoel bij? Hoe laat ik dit los? Hoe raak ik die onzekerheid en kwaadheid kwijt?Ik kan niet zeggen dat ik hier een gevoel bij heb. Wel denk ik dat het weinig te maken heeft met je hormonen. En ook denk ik dat dit altijd zal blijven opspelen. Dat zijn de consequenties van doorgaan met een vreemdganger. Die draag je, of je stopt met de relatie.

quote:llEsmeell schreef op 04 september 2009 @ 16:37:

Door je zwangerschap kun je inderdaad emotioneler zijn dan normaal. Dat hoort er nou eenmaal bij. Net zoals bij de meesten in het begin de zin in seks verdwijnt.



Ik neem aan dat jullie bewust voor een kindje hebben gekozen? Dat geeft aan dat je er een tijd geleden wel klaar voor was om er met hem voor te gaan. Dat hij is vreemdgegaan is verschrikkelijk voor je, maar je hebt het erover gehad en besloten door te gaan met deze relatie. Door je hormonen kun je wat onzekerder worden. Ik denk dat het goed is om dit tegen hem te vertellen, misschien een beetje als een grapje zoals ik ooit in een film gezien heb. Vind je me ook nog leuk als ik met lekkende hangtieten en ontploft haar op de bank zit? Het is belangrijk voor jou om te weten dat je man je waardeert en mooi vind, misschien moet hij je dat gewoon wat vaker laten weten. Dan wordt je weer zekerder van jezelf en kun je (heel belangrijk) gaan genieten van je zwangerschap!



Ik ben het hier helemaal niet mee eens. Natuurlijk kun je door hormonen emotioneler zijn, maar dit gaat over iets wat werkelijk veel invloed heeft gehad, en blijkbaar nog steeds heeft.

Als grapje het onderwerp aanstippen zou ik niet doen, helemaal niet dat grapje. Je zult ze de kost moeten geven die eerlijk antwoorden dat ze eigenlijk liever niet naast een zoutzak met hangtieten zitten, maar naast een lekker strak ding.



Ik denk dat het slimmer is om op een volwassen manier terug te komen op je keuze toen, en uit te leggen dat je het hier nu heel moeilijk mee hebt en eventueel tijd wilt om na te denken omdat je je besluit hem te vergeven misschien wel wilt herzien.

Als hij dat oneerlijk vindt, of daar niet tegen kan, had hij maar niet zijn pik in een ander moeten steken en vanaf het begin eerlijk moeten zijn.

Hoi Gl. Als je zwanger bent is er nog wat anders aan de hand: je bent je bewust van het gezin dat gesticht gaat worden en je wilt "je nest" voor elkaar hebben (aan het eind van de zw sch schoonmaak woede bv) Dat nest moet veilig zijn en je wilt er ook een mannetje in hebben.

Het is dus niet vreemd dat dit hele gebeuren juist nu ontzettende parten speelt bij jou.

Ik zou -denk ik- precies hetzelfde hebben, je wilt weten waar je aan toe bent en of je van "het mannetje" op aan kan.

Een gesprekje hier over lijkt me inderdaad geen overbodige luxe. Je mag hem toch gewoon vertellen dat je er nog niet klaar mee bent? Dat er nog boze gevoelens zitten en dat het vertrouwen wellicht nog niet helemaal terug is?

Heel veel succes!

quote:Madhe schreef op 04 september 2009 @ 18:12:

[...]





Ik ben het hier helemaal niet mee eens. Natuurlijk kun je door hormonen emotioneler zijn, maar dit gaat over iets wat werkelijk veel invloed heeft gehad, en blijkbaar nog steeds heeft.



Ik wilde eigenlijk een lekker opbeurend berichtje sturen, vandaar deze keuze. Het heeft inderdaad plaats gevonden en de keuze is gemaakt om met DEZE relatie door te gaan. Vandaar. Ik ben zelf tijdens mijn zwangerschap ook enorm aan het twijfelen gegaan en merkte dat ik door de veranderde hormoonhuishouding minder rationele beslissingen kon nemen.



Ik denk dat het slimmer is om op een volwassen manier terug te komen op je keuze toen, en uit te leggen dat je het hier nu heel moeilijk mee hebt en eventueel tijd wilt om na te denken omdat je je besluit hem te vergeven misschien wel wilt herzien.

Als hij dat oneerlijk vindt, of daar niet tegen kan, had hij maar niet zijn pik in een ander moeten steken en vanaf het begin eerlijk moeten zijn.Ik kan me hier een heel klein beetje in vinden. Het moeilijke hieraan vind ik... Wat als hij er nou niet tegen kan? Dan staat ze er dus tijdens de zwangerschap en daarna alleen voor. Weet niet of dat een verstandige keuze is voor iets dat in het verleden heeft plaatsgevonden en eigenlijk is besproken. Ik zou het dan wel bespreken met je man en aangeven waar je mee zit maar ik zou dit stukje (je besluit hem te vergeven misschien wel wilt herzien) even achterwege laten.

Uit ervaring kan ik vertellen dat het reuze meevalt om tijdens een zwangerschap en daarna alleen verder te gaan. Het is maar net hoe je daar instapt. Weet je dat je daarna gelukkiger zult zijn, of niet. Dat kleine stukje maakt het verschil.



En verleden dat opspeelt is het heden. Dat moet je verwerken zodat het geen invloed meer heeft. Ik vraag me af of je dit achter je kunt laten als het gaat om een bewuste keuze van een ander.



Er is vertrouwen beschaamd. Waarom zou to zich veilig voelen met het gezin zoals ze het nu creeert?

Woow, heftig Growing_lillies. Heel veel sterkte morgen bij de echo en ik hoop echt dat het allemaal met een sisser afloopt!!