Seks
alle pijlers
hij wil anale seks, ik absoluut niet!!!!!!!!
zondag 9 mei 2010 23:29
Hoi allemaal,
Ik ben al 10 jaar getrouwd met mijn man en samen hebben we 3 kinderen. Ik ben 32 en hij is 40. Nu is het zo, dat hij de laatste maanden anale seks wil. Ik ben er zelf geen voorstander van, maar ik heb het dan toch een keer of 2 geprobeerd. Eerlijk gezegd eerder voor hem dan voor mij. Hij vind het helemaal geweldig, maar ik totaal niet. Ik vind het een zeer pijnlijk iets (ondaks rustig proberen, veel glijmiddel), en ik kan het echt totaal niet prettig vinden. Ik ben er dan ook helemaal klaar mee. Om eerlijk te zijn vind ik het ook een vieze aangelegenheid.... Echt totaal niet prettig. En dit weet hij. Maar toch blijft hij maar aandringen. Hij zegt dat ik het moet blijven proberen, laat me zelfs dingen lezen op internet hierover. Hij zit tijdens het voorspel ok altijd aan mijn anus, of als ik aan het aanrecht sta en hij loopt langs me, zot hij altijd even aan mijn "poepgat". Echt heel vervelend vind ik dit, niet prettig en dit heb ik hem ook duidelijk gezegd. ik vraag me sowieso af, waar dit ineens vandaan komt.... onze seks was voorheen altijd rima met voldoende afwisseling in standjes e.d. Maar op de een of andere manier blijft hij maar aandringen. Wat zijn jullie tips, of hebben jullie zelf ervaring hiermee?
Ik ben al 10 jaar getrouwd met mijn man en samen hebben we 3 kinderen. Ik ben 32 en hij is 40. Nu is het zo, dat hij de laatste maanden anale seks wil. Ik ben er zelf geen voorstander van, maar ik heb het dan toch een keer of 2 geprobeerd. Eerlijk gezegd eerder voor hem dan voor mij. Hij vind het helemaal geweldig, maar ik totaal niet. Ik vind het een zeer pijnlijk iets (ondaks rustig proberen, veel glijmiddel), en ik kan het echt totaal niet prettig vinden. Ik ben er dan ook helemaal klaar mee. Om eerlijk te zijn vind ik het ook een vieze aangelegenheid.... Echt totaal niet prettig. En dit weet hij. Maar toch blijft hij maar aandringen. Hij zegt dat ik het moet blijven proberen, laat me zelfs dingen lezen op internet hierover. Hij zit tijdens het voorspel ok altijd aan mijn anus, of als ik aan het aanrecht sta en hij loopt langs me, zot hij altijd even aan mijn "poepgat". Echt heel vervelend vind ik dit, niet prettig en dit heb ik hem ook duidelijk gezegd. ik vraag me sowieso af, waar dit ineens vandaan komt.... onze seks was voorheen altijd rima met voldoende afwisseling in standjes e.d. Maar op de een of andere manier blijft hij maar aandringen. Wat zijn jullie tips, of hebben jullie zelf ervaring hiermee?
woensdag 19 mei 2010 11:38
Neem mijzelf maar. Ik ben single, weet wat ik wil op seksueel gebied,kan het ook volop krijgen, mits ik mijn "eisenlijstje" omlaag breng (vind ik die persoon ook aantrekkelijk, op 1 lijn (daarbinnen nog zoveel voorkeuren), op mijn denkniveau, gewenste type karakter/levensinstelling/levenswijze enz)..
Kan het allemaal krijgen, seksueel. Maar ik ga niet op zoek, ik geloof niet dat het me gelukkig maakt, te focussen op wat ik allemaal wil en nodig heb. Ik wil eigenlijk liever ouderwets open staan voor iemand, op andere gronden dan seks als uitgangspunt.. of wat ik mis/gemist heb daarin. Wat is er nu mooier om te vallen voor de hele persoon, met al zijn of haar eigenschappen..
Verliefdheid is eigenlijk zo'n mooi iets: die persoon is dan als geheel geweldig, ondanks die minpuntjes en imperfectie.. Bruisende lust kan ook mooi zijn, en dan negeer je de rest ook maar (daar heb je dan immers geen last van). Jammer dat we dat in liefde dan niet kunnen.. we eisen zoveel van elkaar dat dat ten koste gaat van onbevangen zijn. En ook voor onszelf kan je niet meer onvoorwaardelijk zijn (eerst afvallen, eerst mijn minpunten wegwerken anders ben ik niet aantrekkelijk voor de juiste persoon)..
Ik vind het eigenlijk zo wonderlijk om te zien hoe sommigen nog wel verliefd worden en onbevangen aan toegeven.. zeker mensen op mijn leeftijd, met allerlei bagage, toch hun hele hart openstellen.. ipv een ideaalbeeld na te hollen/streven.
En het gekke is: dan wordt er helemaal niet zo op gelet of alles wel matcht, dan overheerst het totaal. En even zo jammer dat dat ook weer verdwijnt, als er weer oog komt voor de "tekortkomingen" van de nieuwe partner. Hoeveel mensen zie ik niet in die strijd vervallen als de nieuwe partner ook niet alles blijkt te zijn, na verloop van tijd?
Mensen zijn op eoa manier geneigd om te focussen op elkaars fouten of te meten naar de eigen "eisen", maar dat bestaat niet, denk ik. En vaak erger je je aan dingen, die je zelf misschien te weinig doet/onderneemt, verwacht je dat de ander dat wel invult. En dat leidt altijd tot teleurstelling, want sommige dingen moet je in jezelf aanpakken/ontwikkelen/helen. Een ander zal je nooit helemaal kunnen bevestigen of waarderen, in waar je jezelf niet in waardeert. Als dat "elkaar gelukkig maken en onvoorwaardelijk houden van" heet, is dat een verkeerd uitgangspunt en leidt altijd tot teleurstelling.
Kan het allemaal krijgen, seksueel. Maar ik ga niet op zoek, ik geloof niet dat het me gelukkig maakt, te focussen op wat ik allemaal wil en nodig heb. Ik wil eigenlijk liever ouderwets open staan voor iemand, op andere gronden dan seks als uitgangspunt.. of wat ik mis/gemist heb daarin. Wat is er nu mooier om te vallen voor de hele persoon, met al zijn of haar eigenschappen..
Verliefdheid is eigenlijk zo'n mooi iets: die persoon is dan als geheel geweldig, ondanks die minpuntjes en imperfectie.. Bruisende lust kan ook mooi zijn, en dan negeer je de rest ook maar (daar heb je dan immers geen last van). Jammer dat we dat in liefde dan niet kunnen.. we eisen zoveel van elkaar dat dat ten koste gaat van onbevangen zijn. En ook voor onszelf kan je niet meer onvoorwaardelijk zijn (eerst afvallen, eerst mijn minpunten wegwerken anders ben ik niet aantrekkelijk voor de juiste persoon)..
Ik vind het eigenlijk zo wonderlijk om te zien hoe sommigen nog wel verliefd worden en onbevangen aan toegeven.. zeker mensen op mijn leeftijd, met allerlei bagage, toch hun hele hart openstellen.. ipv een ideaalbeeld na te hollen/streven.
En het gekke is: dan wordt er helemaal niet zo op gelet of alles wel matcht, dan overheerst het totaal. En even zo jammer dat dat ook weer verdwijnt, als er weer oog komt voor de "tekortkomingen" van de nieuwe partner. Hoeveel mensen zie ik niet in die strijd vervallen als de nieuwe partner ook niet alles blijkt te zijn, na verloop van tijd?
Mensen zijn op eoa manier geneigd om te focussen op elkaars fouten of te meten naar de eigen "eisen", maar dat bestaat niet, denk ik. En vaak erger je je aan dingen, die je zelf misschien te weinig doet/onderneemt, verwacht je dat de ander dat wel invult. En dat leidt altijd tot teleurstelling, want sommige dingen moet je in jezelf aanpakken/ontwikkelen/helen. Een ander zal je nooit helemaal kunnen bevestigen of waarderen, in waar je jezelf niet in waardeert. Als dat "elkaar gelukkig maken en onvoorwaardelijk houden van" heet, is dat een verkeerd uitgangspunt en leidt altijd tot teleurstelling.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
woensdag 19 mei 2010 12:05
@Suzy Heerlijk om juist die lange stukken van je te lezen. Ik herken me (al ben ik een man) in veel van je standpunten.
Volgens mij word je verliefd en zie je eigenlijk de tekortkomingen van de ander al wel. Echter die verdring je omdat de rest zo goed voelt. Na verloop van tijd wordt de verliefdheid minder en hoor je een "echt houden van gevoel" over te houden. Omdat dan die fouten weer aan het licht komen, is er te weinig ruimte voor "anders denken" en "echt houden van".
Zo is het mij ook vergaan. Was 6 jaar getrouwd. Ging niet meer en ben gescheiden. Daarna een jaar of 4 alleen geweest met wat korte affaires en one-nighters (Ik ben er ook zo een die best makkelijk seks vindt...). Ik besefte me toen dat ik geen genoegen moest nemen met "verliefdheid met fouten" maar dat ik voor het volledige pakketje moest gaan. Uiteindelijk heb ik (ook via internet...) mijn huidge vriendin leren kennen en het bleek dat zij echt alles was dat ik in een vrouw zoek! Geen fouten zogezegd... Naar mijn beleving dan he...
En we zijn nu ruim 6 jaar samenwonend.
Natuurlijk hebben wij ook nog wel eens meningsverschillen, maar dat is dan vaak over opvoeding van de kids (2 van haar, 1 van mij) of over het dagelijks leven...
Echter hebben we dezelfde levensvisie en dezelfde mentaliteit. We laten elkaar (tot op zekere hoogte) lekker vrij. We gaan apart van elkaar uit, of op bezoek. En het vertrouwen in elkaar is zo oneindig diep. Heerlijk !
We daten af en toe met stellen, een vrouw of gaan naar een parenclub. Daar beleven we beiden veel plezier aan. Puur voor een stukje extra seksuele spanning. Heerlijk. We hebben zo helemaal geen behoefte aan vreemdgaan. Dat maakt het vertrouwen in elkaar zo groot.
En ja, ik kom ook wel eens in situaties waarin het op een presenteerblaadje wordt aangeboden, maar daar zal ik niet aan toegeven. Of mijn vriendin moet mee mogen doen... hehehe Vind het ook niet leuk zonder mijn vriendin. Wil het graag samen met haar beleven.
Kern van mijn verhaal is: Neem niets voor lief van een ander omdat je zo verliefd bent... Dat breekt je later op. Zoek naar de "total package" dat goed voelt en waarbij je geen twijfels hebt of je bepaalde eigenschappen van die ander later nog kunt accepteren...
Volgens mij word je verliefd en zie je eigenlijk de tekortkomingen van de ander al wel. Echter die verdring je omdat de rest zo goed voelt. Na verloop van tijd wordt de verliefdheid minder en hoor je een "echt houden van gevoel" over te houden. Omdat dan die fouten weer aan het licht komen, is er te weinig ruimte voor "anders denken" en "echt houden van".
Zo is het mij ook vergaan. Was 6 jaar getrouwd. Ging niet meer en ben gescheiden. Daarna een jaar of 4 alleen geweest met wat korte affaires en one-nighters (Ik ben er ook zo een die best makkelijk seks vindt...). Ik besefte me toen dat ik geen genoegen moest nemen met "verliefdheid met fouten" maar dat ik voor het volledige pakketje moest gaan. Uiteindelijk heb ik (ook via internet...) mijn huidge vriendin leren kennen en het bleek dat zij echt alles was dat ik in een vrouw zoek! Geen fouten zogezegd... Naar mijn beleving dan he...
En we zijn nu ruim 6 jaar samenwonend.
Natuurlijk hebben wij ook nog wel eens meningsverschillen, maar dat is dan vaak over opvoeding van de kids (2 van haar, 1 van mij) of over het dagelijks leven...
Echter hebben we dezelfde levensvisie en dezelfde mentaliteit. We laten elkaar (tot op zekere hoogte) lekker vrij. We gaan apart van elkaar uit, of op bezoek. En het vertrouwen in elkaar is zo oneindig diep. Heerlijk !
We daten af en toe met stellen, een vrouw of gaan naar een parenclub. Daar beleven we beiden veel plezier aan. Puur voor een stukje extra seksuele spanning. Heerlijk. We hebben zo helemaal geen behoefte aan vreemdgaan. Dat maakt het vertrouwen in elkaar zo groot.
En ja, ik kom ook wel eens in situaties waarin het op een presenteerblaadje wordt aangeboden, maar daar zal ik niet aan toegeven. Of mijn vriendin moet mee mogen doen... hehehe Vind het ook niet leuk zonder mijn vriendin. Wil het graag samen met haar beleven.
Kern van mijn verhaal is: Neem niets voor lief van een ander omdat je zo verliefd bent... Dat breekt je later op. Zoek naar de "total package" dat goed voelt en waarbij je geen twijfels hebt of je bepaalde eigenschappen van die ander later nog kunt accepteren...
woensdag 19 mei 2010 12:47
Aha, Bert, jij bent een van die ik bedoel: die er nog onbevangen in gaan, vol verliefd durven zijn en dat ook vinden!
Ja, tuurlijk mag en moet je zelfs streven naar iemand met zekere gelijkgestemdheid. En omdat we ook ouder en wijzer (ook over onszelf) zijn, is die gelijkgestemdheid op belangrijke levensissues cruciaal..
En dat is idd iets anders dan "verliefdheid die blind maakt", de mindere dingen verdringen..
Je mag streven naar "the best" voor jezelf, niks mis mee. Wat je niet vraagt krijg je ook niet.
(ik merk bij mezelf dat ik vaak zelf al denk in termen van of dit of dat, en haast niet geloof in het totaalpakket te kunnen vinden. Het kan wel!
En inmiddels ben ik verder dan in het begin na mijn scheiding (mijn ex was ook echt mijn ideale liefde, ongeveer zoals jij je liefde nr 2 beschrijft.. zeker gedurende16 jaar sloot het allemaal goed aan, vrijlaten ook enz, vrij probleemloos en relaxt..
Alleen ontwikkel je je allebei verder (en dat lijkt me de bedoeling ook) maar sloot het niet meer aan, mn seksueel niet en ook qua levensdoelen/wijze niet, op dat moment. Grappige is dat dat momenteel los van elkaar wel ontwikkelt, waar we elkaar niet (meer) in konden vinden.
Dus eigenlijk zoek ik iemand als ex, haha, maar die op bepaalde gebieden wat gelijkgestemder is. Ik pinde me nogal vast op mijn stellige overtuiging in hoeverre ik een bdsm-er ben/was/nodig heb.. en in hoeverre dat een uitgangspunt moet zijn. Nu ik uberhaubt seks-met-passie heb ontdekt, heb ik ook bepaalde remmingen kunnen loslaten, die ik toen nog had.. een vd redenen waarom de passie niet tot uiting.
En nu ik eea ontdek over mijzelf en eea "overwonnen", ben ik zelf passioneler geworden en vind ik dat ook veel belangrijker..
Het wordt een tandje moeilijker als daar speciale voorkeuren liggen om dan voor verliefdheid te gaan. (een extra "eis").. Tijdelijk kan je ook kiezen voor een minder pakket, alleen al om bepaalde dingen die ik wou/wil ervaren (en leren)..
In bdsm is het vaak een keuze, die gemaakt wordt: of voor liefde gaan (en kleine kans op overeenstemmende seks) of voor bdsm gaan (en dat kan ook uitgroeien tot wel/geen verbondenheid of liefde, maar ander uitgangspunt). Omdat ik in de softere categorie val, denk ik dat ik niet happy word met bdsm als uitgangspunt. Ik denk dat ik nu (toch) ook genoeg raakvlakken heb met gewoon wat heftiger/hardere seks met veel meer "gewone" mannen (niet-Dominanten) dan ik over mezelf dacht.
Anyway, ik beperkte me bij voorbaat al in de "vijver"..
Jij bent (evenals sommige anderen die ik ken) het positieve verhaal dat alles mogelijk is!
Fijn dat je dat hier ook deelt, er is van alles mogelijk als je ervoor openstaat, dat is eigenlijk ook mijn motto! (mits de grote lijnen overeenkomen).
Ja, tuurlijk mag en moet je zelfs streven naar iemand met zekere gelijkgestemdheid. En omdat we ook ouder en wijzer (ook over onszelf) zijn, is die gelijkgestemdheid op belangrijke levensissues cruciaal..
En dat is idd iets anders dan "verliefdheid die blind maakt", de mindere dingen verdringen..
Je mag streven naar "the best" voor jezelf, niks mis mee. Wat je niet vraagt krijg je ook niet.
(ik merk bij mezelf dat ik vaak zelf al denk in termen van of dit of dat, en haast niet geloof in het totaalpakket te kunnen vinden. Het kan wel!
En inmiddels ben ik verder dan in het begin na mijn scheiding (mijn ex was ook echt mijn ideale liefde, ongeveer zoals jij je liefde nr 2 beschrijft.. zeker gedurende16 jaar sloot het allemaal goed aan, vrijlaten ook enz, vrij probleemloos en relaxt..
Alleen ontwikkel je je allebei verder (en dat lijkt me de bedoeling ook) maar sloot het niet meer aan, mn seksueel niet en ook qua levensdoelen/wijze niet, op dat moment. Grappige is dat dat momenteel los van elkaar wel ontwikkelt, waar we elkaar niet (meer) in konden vinden.
Dus eigenlijk zoek ik iemand als ex, haha, maar die op bepaalde gebieden wat gelijkgestemder is. Ik pinde me nogal vast op mijn stellige overtuiging in hoeverre ik een bdsm-er ben/was/nodig heb.. en in hoeverre dat een uitgangspunt moet zijn. Nu ik uberhaubt seks-met-passie heb ontdekt, heb ik ook bepaalde remmingen kunnen loslaten, die ik toen nog had.. een vd redenen waarom de passie niet tot uiting.
En nu ik eea ontdek over mijzelf en eea "overwonnen", ben ik zelf passioneler geworden en vind ik dat ook veel belangrijker..
Het wordt een tandje moeilijker als daar speciale voorkeuren liggen om dan voor verliefdheid te gaan. (een extra "eis").. Tijdelijk kan je ook kiezen voor een minder pakket, alleen al om bepaalde dingen die ik wou/wil ervaren (en leren)..
In bdsm is het vaak een keuze, die gemaakt wordt: of voor liefde gaan (en kleine kans op overeenstemmende seks) of voor bdsm gaan (en dat kan ook uitgroeien tot wel/geen verbondenheid of liefde, maar ander uitgangspunt). Omdat ik in de softere categorie val, denk ik dat ik niet happy word met bdsm als uitgangspunt. Ik denk dat ik nu (toch) ook genoeg raakvlakken heb met gewoon wat heftiger/hardere seks met veel meer "gewone" mannen (niet-Dominanten) dan ik over mezelf dacht.
Anyway, ik beperkte me bij voorbaat al in de "vijver"..
Jij bent (evenals sommige anderen die ik ken) het positieve verhaal dat alles mogelijk is!
Fijn dat je dat hier ook deelt, er is van alles mogelijk als je ervoor openstaat, dat is eigenlijk ook mijn motto! (mits de grote lijnen overeenkomen).
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
woensdag 19 mei 2010 23:51
Vreselijk verliefd was ik op mijn 'nieuwe' man. Na een scheiding, een 'fout' vriendje (met spannende en fantastische sex!) HEM tegen het lijf gelopen. Inmiddels is de echte verliefdheid over en heeft plaats gemaakt voor een innig houden van.
Hij is 'conservatief' in bed, zoals ik het zou noemen. Veel conservatiever dan ik. Maar ik geniet van hem in bed, iedere keer, met of zonder sex. Al zes jaar. Tuurlijk heb ik verlangens en voorzichtig aangekaard. Maar hij voelt er niks voor. Misschien later?
Anders gewoon niet, want mijn leven met en naast hem is zo heerlijk. ik hou zoveel van hem dat ik nooit, never nooit over zijn grenzen zou willen gaan.
Lieve TO, laat je niks aanpraten. Je hebt je best gedaan en je vond het niks. Er is genoeg over in bed om plezier samen te hebben en te houden.
Mijn mening is dat sexwensen overgewaardeerd worden, ingegeven als het verhaal van Suzy65 (dank voor deze keigoede bijdrage!).
Vooral internet en porno hebben een groot aandeel in de gedachte dat alles maar moet kunnen.
Tuurlijk zijn sommige verschillen niet te negeren, maar dit valt mijns inzien, daar niet onder.
Doortrekkend naar andere zaken: ik krijg in het dagelijkse leven ook niet alles wat ik wil en toch heb ik een heel fijn leven. Soms moet je voor jezelf ook bedenken dat het zo wel genoeg is en dit bedoel ik naar je man toe.
Ik hoop dat jullie een goed gesprek kunnen hebben met vooral een goede afloop en respect naar elkaar toe.
Hij is 'conservatief' in bed, zoals ik het zou noemen. Veel conservatiever dan ik. Maar ik geniet van hem in bed, iedere keer, met of zonder sex. Al zes jaar. Tuurlijk heb ik verlangens en voorzichtig aangekaard. Maar hij voelt er niks voor. Misschien later?
Anders gewoon niet, want mijn leven met en naast hem is zo heerlijk. ik hou zoveel van hem dat ik nooit, never nooit over zijn grenzen zou willen gaan.
Lieve TO, laat je niks aanpraten. Je hebt je best gedaan en je vond het niks. Er is genoeg over in bed om plezier samen te hebben en te houden.
Mijn mening is dat sexwensen overgewaardeerd worden, ingegeven als het verhaal van Suzy65 (dank voor deze keigoede bijdrage!).
Vooral internet en porno hebben een groot aandeel in de gedachte dat alles maar moet kunnen.
Tuurlijk zijn sommige verschillen niet te negeren, maar dit valt mijns inzien, daar niet onder.
Doortrekkend naar andere zaken: ik krijg in het dagelijkse leven ook niet alles wat ik wil en toch heb ik een heel fijn leven. Soms moet je voor jezelf ook bedenken dat het zo wel genoeg is en dit bedoel ik naar je man toe.
Ik hoop dat jullie een goed gesprek kunnen hebben met vooral een goede afloop en respect naar elkaar toe.
donderdag 20 mei 2010 06:12
ik vind juist dat je in liefde van die inperfectie gaat houden, DAAR heb je nu juist die liefde voor nodig, waar je bij ieder er voor weg loopt maar vandie gene er van bent gaan houden omda het maakt wie die gene is.
Voor gelijkheid " we hebben het zo goed" is niet veel nodig, maar om conclusie te trekken dat je iemand niet kwijt wil ondanks, ipv omdat, ondanks zijn mindedere kanten, zijn onhebbelijkheden omdat je van die gene houd, DAAR is liefde voor nodig, daar zit liefde tussen om dat te overbruggen en dan ben je ook niet zomaar door een ander vervangbaar.
Een relatie is ook een keuze, gaan voor iemand en die dingen met elkaar overwinnen.
Overigens vraag ik me wel af hoe het onderwerp in vredesnaam is verlopen want ik vraag me af wat het nog met anale sex te maken heeft,
Maar om mijn verhaal dan weer ontopic te maken, ik kan me dus voorstellen dat je je partner dit wil kunnen geven en aan de andere kant dat je dus van anale sex kan willen afzien als je ziet dat het je partner echt zo'n pijn doet of er niets mee heeft, vanuit die liefde.
Voor gelijkheid " we hebben het zo goed" is niet veel nodig, maar om conclusie te trekken dat je iemand niet kwijt wil ondanks, ipv omdat, ondanks zijn mindedere kanten, zijn onhebbelijkheden omdat je van die gene houd, DAAR is liefde voor nodig, daar zit liefde tussen om dat te overbruggen en dan ben je ook niet zomaar door een ander vervangbaar.
Een relatie is ook een keuze, gaan voor iemand en die dingen met elkaar overwinnen.
Overigens vraag ik me wel af hoe het onderwerp in vredesnaam is verlopen want ik vraag me af wat het nog met anale sex te maken heeft,
Maar om mijn verhaal dan weer ontopic te maken, ik kan me dus voorstellen dat je je partner dit wil kunnen geven en aan de andere kant dat je dus van anale sex kan willen afzien als je ziet dat het je partner echt zo'n pijn doet of er niets mee heeft, vanuit die liefde.
Wie de mens in zichzelf begrijpt begrijpt alle mensen.
donderdag 20 mei 2010 09:39
Als mijn vent op zo'n respectloze wijze probeerde mij over te halen iets te doen waar ik helemaal geen zin in heb,wat me tegenstaat en wat bovendien pijn doet zou er helemaal geen seks meer zijn tot de dag dat het voor de volle honderd procent tot hem doorgedrongen zou zijn dat ik dat echt niet wil.
En dat zou zelfs wel kunnen betekenen dat er helemaal nooit meer seks zou zijn met hem maar dat heeft hij zelf in de hand.
En dat zou zelfs wel kunnen betekenen dat er helemaal nooit meer seks zou zijn met hem maar dat heeft hij zelf in de hand.
