Ligt het aan mijn onzekerheid?

Hey allemaal,

Om maar even met de deur in huis te vallen: mijn vriend en ik hebben (naar mijn mening) heel weinig seks.

We hebben bijna 7 maanden een relatie, maar zijn eigenlijk al een paar maandjes langer dan dat aan het daten. In het begin hadden we natuurlijk wel meer seks. Het viel me toen wel op dat hij niet dagelijks 'in the mood' was, maar dat hoeft natuurlijk ook niet en ik zocht er dus ook niks achter.

Echter vind ik het de afgelopen tijd echt dramatisch. Het is maximaal 1 keer per week, maar vaak minder dan dat. De laatste keer kan ik me niet zo goed heugen meer, ik denk een week of 2/3 geleden.

Hij heeft wel eens aangegeven dat ik ook initiatief mag tonen, maar dit durf ik eigenlijk niet zo goed omdat ik bang ben om afgewezen te worden.
Laatst ging ik wel tegen hem aanliggen en knuffelen, maar toen kreeg ik deze reactie: pff, ik ben zo moe. Ben echt blij dat ik eindelijk in bed lig. Ben jij ook moe?
Dit soort dingen zegt hij wel vaker. Hij lijkt het bijna aan te voelen wanneer ik wel zin heb en dan gooit hij dit soort opmerkingen. Eigenlijk voel ik me dan bij voorbaat al afgewezen en probeer ik het niet eens meer, want ja hij is toch o zo moe.

Ik heb afgelopen weekend wel aangegeven waar ik me aan erger (dat hij abnormaal veel gamed, maar ook het stukje seks). Hij geeft aan dat hij altijd wel seks met mij wil (merk ik anders vrij weinig van) maar gewoon wel eens moe is. Hij vind seks niet het belangrijkste, en seks kun je altijd nog wel hebben volgens hem. Ik gaf aan dat ik persoonlijk wel vind dat seks een van de weinige dingen is wat een relatie onderscheid van een vriendschap of broer/zus relatie. Hij begreep dit niet helemaal en was het er al helemaal niet mee eens.

Ik had gehoopt dat het die avond wel wat zou worden, maar helaas.

Ik ben zelf iemand die wel regelmatig seks moet hebben, anders verdwijnt mijn zin op den duur ook op de een of andere manier. Waar dit aan ligt weet ik ook niet zo goed.

Ik weet niet zo goed wat ik hiermee moet en ik begin nu toch wel een beetje onzeker te worden.

Iemand ervaringen? Tips?

Feefeline schreef: ↑

24-10-2020 15:39

Als je het niet gewent bent is het in het begin eng maar toch gewoon doen! Het went echt, ook als dit niets word goed om te oefenen. Je leven word echt leuker als je gaat communiceren.

Ja, het is inderdaad een beetje eng en oncomfortabel om zo uit je comfort zone te gaan. Maar het brengt wel wat goeds! Enige waar ik een beetje bang voor ben is dat er niks mee wordt gedaan... Maar dat is zorg voor later

Sjaantje37 schreef: ↑

26-10-2020 09:01

Maar als er niets mee wordt gedaan dan laat je het toch zo doormodderen? Dan past deze jongen gewoon niet bij jou omdat hij een verslaving heeft en met mensen met een verslaving valt niet te leven helaas.

Daarbij waarom wil je zo weinig voor jezelf?

Nee, zeer zeker niet! Maar hij kan moeilijk iets veranderen als ik het niet naar hem uitspreek. Ik ben niet moeilijk, ik vraag alleen een beetje hulp, begrip en moeite. Als zelfs dat er niet vanaf kan dan stopt het voor mij op den duur ook. Ik ben me nu (mede door jullie reacties) wel bewust van het feit dat dit niet normaal is, maar ik wil het wel tijd geven om te verbeteren.

Sabrientje87 schreef: ↑

27-10-2020 23:29

Hallo T-bag, ik heb speciaal een account aangemaakt om op je te reageren maar het lukt niet in een privé bericht. Heb zo ook even enkele andere van je topics kort doorgelezen. En ik zie een patroon waarin jij jezelf compleet weg lijkt te cijferen in een relatie, ik lees steeds terug dat je al hun tekortkomingen bagatelliseert en je eigen mankementen enorm uitvergroot. Je geeft jezelf de schuld van vrijwel alles, je weet en voelt dat het niet goed zit, maar je kunt er niet mee stoppen. Je trekt de mannen aan die dat haarfijn aanvoelen en jou over je eigen interpretatie en gevoelens laat twijfelen, waarschijnlijk ben je hier zo kwetsbaar voor dat je ze op den duur gaat geloven maar dat hoeft niet, je kunt aan jezelf werken en bij jezelf nagaan waarom je in dit soort relaties terecht komt en je zo veel moeite hebt eruit te stappen. Waarom ik reageer is omdat ik het deels heel erg herken, de patronen, de manier waarop je er mee om gaat, jezelf de schuld geeft, je grenzen verleggen, niet uit durven/kunnen maken, liever verlaten worden dan een ander afwijzen. Ik herken het en heb er in gezeten, in mindere mate denk ik wel, en ik weet dat het bij mij een stukje hechtingsstijl is uit het verleden, mogelijk speelt dat bij jou ook. Doordat ik hier veel over gelezen heb ben ik mij er nu veel bewuster van in relaties en wordt de kans dat ik in die valkuil trap steeds kleiner. Ik zou je graag een website aanraden wat voor mij heel verhelderend was en een boek, maar ik weet niet of dat mag hier in het forum..

Ik stuur je even een privé bericht! Misschien lukt het om daarop te reageren en anders reageer ik hier weer op

Sabrientje87 schreef: ↑

28-10-2020 21:59

Weet niet of je het al gestuurd hebt, maar nog niets ontvangen..

Ik denk dat je een berichtje hebt!