Thuis
alle pijlers
Het Grote Viva Katten Topic!
dinsdag 21 augustus 2018 om 15:18
Bij elk topic met KattenVragen komen de kattenliefhebbers van Viva bijeen. Waarom dan niet gewoon een centraal kattentopic zodat we lekker kunnen kletsen over wat onze poezels en kattenmannen uitvoeren? Waar natuurlijk ook af en toe een vraag gesteld kan worden aan de beste kattenexperts die het forum te bieden hebben.
Ik zie wel of er geinteresseerden zijn, het lijkt me wel handig om af te spreken dat we elkaar met respect behandelen ondanks de keuzes die de ene kattendienaar maakt tov de ander (Binnen/Buiten debat is natuurlijk mogelijk, maar laten we het gezellig houden).
------
Mijn kattenfamilie:
Ik heb een cyperse kater genaamd Walt (naar Heisenberg van Breaking Bad vernoemd). Hij is inmiddels 4 jaren jong. Walt houd er van om op me te jagen, drinkt graag uit de kraan, is 5 kilo zwaar maar prima op gewicht. Het is geen schootkat maar slaat een kroelsessie niet af. Hij vind het heerlijk om te spelen én te apporteren. Hij jaagt graag, al blijft het bij proberen want hij heeft nog nooit iets gevangen.
Daarnaast een jong katertje van enkele maanden, een rode duivel, Harry. Vernoemd naar Harry Potter. Snel als het licht, heeft een tikje verlatingsangst, en ligt wél graag op schoot. Harry heeft inmiddels alle eetkamerstoelen gesloopt, vind het heerlijk om in de vitrage te hangen, of om bovenop een slapende Walt te springen.
The Boys gaan uitstekend met elkaar om, stoeien veel en zijn gelukkig beide speels. Ik betrap ze er vaak op dat ze bij elkaar liggen, al zit er dan minstens een halve meter tussen.
Naast de katten heb ik 5 vissen in de vijver. Walt heeft ze gezien maar lijkt nog niet te snappen dat dit eventueel eten is (gelukkig).
Ik zie wel of er geinteresseerden zijn, het lijkt me wel handig om af te spreken dat we elkaar met respect behandelen ondanks de keuzes die de ene kattendienaar maakt tov de ander (Binnen/Buiten debat is natuurlijk mogelijk, maar laten we het gezellig houden).
------
Mijn kattenfamilie:
Ik heb een cyperse kater genaamd Walt (naar Heisenberg van Breaking Bad vernoemd). Hij is inmiddels 4 jaren jong. Walt houd er van om op me te jagen, drinkt graag uit de kraan, is 5 kilo zwaar maar prima op gewicht. Het is geen schootkat maar slaat een kroelsessie niet af. Hij vind het heerlijk om te spelen én te apporteren. Hij jaagt graag, al blijft het bij proberen want hij heeft nog nooit iets gevangen.
Daarnaast een jong katertje van enkele maanden, een rode duivel, Harry. Vernoemd naar Harry Potter. Snel als het licht, heeft een tikje verlatingsangst, en ligt wél graag op schoot. Harry heeft inmiddels alle eetkamerstoelen gesloopt, vind het heerlijk om in de vitrage te hangen, of om bovenop een slapende Walt te springen.
The Boys gaan uitstekend met elkaar om, stoeien veel en zijn gelukkig beide speels. Ik betrap ze er vaak op dat ze bij elkaar liggen, al zit er dan minstens een halve meter tussen.
Naast de katten heb ik 5 vissen in de vijver. Walt heeft ze gezien maar lijkt nog niet te snappen dat dit eventueel eten is (gelukkig).
donderdag 22 november 2018 om 10:07
Doubletree het zou een prachtig idee zijn een asielpoes een kerstmandje te bezorgen. Het werkt ook helend voor jou en voor wat betreft het vergelijken, je zult al snel merken dat katten individueel enorm verschillen.
Ik dacht na zoveel katten gehad te hebben het wel te weten maar ik heb nu toch weer een exemplaar. Hij praat aan een stuk door en bij alles, vaak ook nog met hoge piepstem. Dat is wel wennen zeg, ook voor de andere katten. En ja, na overlijden komt er altijd wel weer wat bij. Meestal omdat ze een huisje nodig hebben want gevonden en dit jaar bewuster gekozen vanwege het karakter van de al aanwezige poezendames.
Een band moet je opbouwen en investeren moet ook, in het leren kennen en het waarderen van karaktereigenschappen. En met anderen is soms meteen een klik.
Ik dacht na zoveel katten gehad te hebben het wel te weten maar ik heb nu toch weer een exemplaar. Hij praat aan een stuk door en bij alles, vaak ook nog met hoge piepstem. Dat is wel wennen zeg, ook voor de andere katten. En ja, na overlijden komt er altijd wel weer wat bij. Meestal omdat ze een huisje nodig hebben want gevonden en dit jaar bewuster gekozen vanwege het karakter van de al aanwezige poezendames.
Een band moet je opbouwen en investeren moet ook, in het leren kennen en het waarderen van karaktereigenschappen. En met anderen is soms meteen een klik.
donderdag 22 november 2018 om 10:09
Als jij eraan toe bent, is het niet te snel. En ik weet niet hoe lang jij al dieren hebt, maar ik ben 40 en heb ooit 1 week geen dier in mijn leven gehad. Mijn leven is gewoon leeg zonder kat of hond. En omdat je je liefde geeft aan een nieuwe kat, wil toch niet zeggen dat je Poes vergeet?
Edit: Het allereerste katje dat ik in huis had genomen, heb ik helaas maar een week of vijf gehad. Ze was 15 weken, maar bleek erg ziek te zijn. Ik heb haar dus in moeten laten slapen. Hoewel ik haar dus maar heel kort heb gehad, was het verdriet groot, maar heb toen op aanraden van mijn ouders meteen dezelfde dag zelfs al een nieuw katje gekocht. Het was namelijk zo dat mijn relatie ook nog kort hiervoor op de klippen was gelopen, dus dubbelop verdriet. Het katje wat er toen is gekomen heb ik nog (inmiddels geen katje meer, maar een theemuts) en heeft er toen voor gezorgd dat mijn huis ook weer mijn thuis werd.
Edit: Het allereerste katje dat ik in huis had genomen, heb ik helaas maar een week of vijf gehad. Ze was 15 weken, maar bleek erg ziek te zijn. Ik heb haar dus in moeten laten slapen. Hoewel ik haar dus maar heel kort heb gehad, was het verdriet groot, maar heb toen op aanraden van mijn ouders meteen dezelfde dag zelfs al een nieuw katje gekocht. Het was namelijk zo dat mijn relatie ook nog kort hiervoor op de klippen was gelopen, dus dubbelop verdriet. Het katje wat er toen is gekomen heb ik nog (inmiddels geen katje meer, maar een theemuts) en heeft er toen voor gezorgd dat mijn huis ook weer mijn thuis werd.
donderdag 22 november 2018 om 10:29
Wat sneu zeg, zo'n kleintje. Dat verwacht je niet.Lily1504 schreef: ↑22-11-2018 10:09Als jij eraan toe bent, is het niet te snel. En ik weet niet hoe lang jij al dieren hebt, maar ik ben 40 en heb ooit 1 week geen dier in mijn leven gehad. Mijn leven is gewoon leeg zonder kat of hond. En omdat je je liefde geeft aan een nieuwe kat, wil toch niet zeggen dat je Poes vergeet?
Edit: Het allereerste katje dat ik in huis had genomen, heb ik helaas maar een week of vijf gehad. Ze was 15 weken, maar bleek erg ziek te zijn. Ik heb haar dus in moeten laten slapen. Hoewel ik haar dus maar heel kort heb gehad, was het verdriet groot, maar heb toen op aanraden van mijn ouders meteen dezelfde dag zelfs al een nieuw katje gekocht. Het was namelijk zo dat mijn relatie ook nog kort hiervoor op de klippen was gelopen, dus dubbelop verdriet. Het katje wat er toen is gekomen heb ik nog (inmiddels geen katje meer, maar een theemuts) en heeft er toen voor gezorgd dat mijn huis ook weer mijn thuis werd.
Ja een huis zonder dieren is een leeg huis. Ze geven een reden om thuis te komen en zijn een pleister bij verdriet.
donderdag 22 november 2018 om 10:35
Ja, dat was echt heel zielig. Ze bleef heel klein en ze zocht altijd mijn warme schoot. Maar onwetend als ik was (eerste katje), vond ik dat kleine beestje zo schattig en was zo blij dat ze zo aanhankelijk was. Maar de dierenarts schrok zich een hoedje toen ik zei dat ze al 15 weken was. Ze leek eerder een week of 6. Daarom zocht ze mijn warmte ook op, ze was veel te klein. De dierenarts vermoedde een lever-shunt. Zoiets. Daardoor kreeg ze niet genoeg voedingsstoffen binnen en is ze zichzelf uiteindelijk gaan vergiftigen. Het inslapen kostte dan ook weinig moeite. Het slaapmiddel was al voldoende, daardoor hield haar hartje al op. Achteraf vraag ik me ook af of ze wel inderdaad 10 weken was toen ik haar ophaalde. Maar goed, dat zullen we nooit weten. Had haar ook niet gered, ze was gewoon ziek. Maar toch...
Maar inderdaad, een dier creëert een thuis. Voor mij in ieder geval wel. En ik denk ik in ieder geval voor de mensen hier in dit topic ook
donderdag 22 november 2018 om 10:46
Het beeld past ook goed bij Fiv trouwens, maar daar doe je niks aan inderdaad.Lily1504 schreef: ↑22-11-2018 10:35Ja, dat was echt heel zielig. Ze bleef heel klein en ze zocht altijd mijn warme schoot. Maar onwetend als ik was (eerste katje), vond ik dat kleine beestje zo schattig en was zo blij dat ze zo aanhankelijk was. Maar de dierenarts schrok zich een hoedje toen ik zei dat ze al 15 weken was. Ze leek eerder een week of 6. Daarom zocht ze mijn warmte ook op, ze was veel te klein. De dierenarts vermoedde een lever-shunt. Zoiets. Daardoor kreeg ze niet genoeg voedingsstoffen binnen en is ze zichzelf uiteindelijk gaan vergiftigen. Het inslapen kostte dan ook weinig moeite. Het slaapmiddel was al voldoende, daardoor hield haar hartje al op. Achteraf vraag ik me ook af of ze wel inderdaad 10 weken was toen ik haar ophaalde. Maar goed, dat zullen we nooit weten. Had haar ook niet gered, ze was gewoon ziek. Maar toch...
Maar inderdaad, een dier creëert een thuis. Voor mij in ieder geval wel. En ik denk ik in ieder geval voor de mensen hier in dit topic ook
Fijn dat je nu een theemuts hebt.
donderdag 22 november 2018 om 11:34
Wat ontzettend zielig voor dat poesje Lily. Gelukkig heeft ze in die 5 weken dat ze bij je was liefde en verzorging ervaren. In die 5 weken kun je al ontzettend veel van een dier houden. 2 jaar geleden kwam er al de hele week een ontzettend lief poesje bij ons aangelopen. Overal in de buurt rond gevraagd, niemand wist het, op amivedi gekeken enz. Ik had 's ochtends besloten om met haar naar de DA te gaan, kijken of ze gechipt was, zo niet, dan bleef ze bij ons. Ik kwam 's middags thuis en ze lag dood (aangereden) bij de buurvrouw in de tuin. Ik was compleet van slag en verdrietig ook al kende ik dat poesje nog geen week.
Een huis zonder dieren is inderdaad geen thuis. Niks fijner dan thuis komen van je werk of wat dan ook en er zit iemand op je te wachten die oprecht blij is dat je thuis bent.
Op m'n 15e kreeg ik mijn eerste kat. Bijna 3 jaar geleden heb ik hier afscheid van moeten nemen, hij is 19 jaar geworden. Was zwaar en super verdrietig maar ik had Poes nog en onze band werd nog sterker. In de tussentijd heb ik nog een kat gehad die 16 is geworden. Deze is gestorven 2 dagen na mijn moeders dood. Ik had niet veel plek meer over voor verdriet, het is een beetje langs me heen gegaan.
Maar jullie hebben me over gehaald:-) Ik ga morgen kijken in het asiel en misschien vanmiddag eens voorzichtig op een site van een stichting die zwerfkatten opvangt in pleeggezinnen. Ik moet het nog wel aan m'n man 'vragen' maar ik denk zo maar dat hij het een goed idee vindt.
Een huis zonder dieren is inderdaad geen thuis. Niks fijner dan thuis komen van je werk of wat dan ook en er zit iemand op je te wachten die oprecht blij is dat je thuis bent.
Op m'n 15e kreeg ik mijn eerste kat. Bijna 3 jaar geleden heb ik hier afscheid van moeten nemen, hij is 19 jaar geworden. Was zwaar en super verdrietig maar ik had Poes nog en onze band werd nog sterker. In de tussentijd heb ik nog een kat gehad die 16 is geworden. Deze is gestorven 2 dagen na mijn moeders dood. Ik had niet veel plek meer over voor verdriet, het is een beetje langs me heen gegaan.
Maar jullie hebben me over gehaald:-) Ik ga morgen kijken in het asiel en misschien vanmiddag eens voorzichtig op een site van een stichting die zwerfkatten opvangt in pleeggezinnen. Ik moet het nog wel aan m'n man 'vragen' maar ik denk zo maar dat hij het een goed idee vindt.
donderdag 22 november 2018 om 12:16
Dat is zo waar. Als je van dieren houdt, dan ben je zomaar verliefd en hou je met heel je hart van zo'n dier. Wat ze ook doen. Een kat is misschien niet altijd het makkelijkste huisdier, maar wel eentje waar ik in ieder geval vol overgave van kan houden.Doubletree20 schreef: ↑22-11-2018 11:34Wat ontzettend zielig voor dat poesje Lily. Gelukkig heeft ze in die 5 weken dat ze bij je was liefde en verzorging ervaren. In die 5 weken kun je al ontzettend veel van een dier houden. 2 jaar geleden kwam er al de hele week een ontzettend lief poesje bij ons aangelopen. Overal in de buurt rond gevraagd, niemand wist het, op amivedi gekeken enz. Ik had 's ochtends besloten om met haar naar de DA te gaan, kijken of ze gechipt was, zo niet, dan bleef ze bij ons. Ik kwam 's middags thuis en ze lag dood (aangereden) bij de buurvrouw in de tuin. Ik was compleet van slag en verdrietig ook al kende ik dat poesje nog geen week.
Een huis zonder dieren is inderdaad geen thuis. Niks fijner dan thuis komen van je werk of wat dan ook en er zit iemand op je te wachten die oprecht blij is dat je thuis bent.
Op m'n 15e kreeg ik mijn eerste kat. Bijna 3 jaar geleden heb ik hier afscheid van moeten nemen, hij is 19 jaar geworden. Was zwaar en super verdrietig maar ik had Poes nog en onze band werd nog sterker. In de tussentijd heb ik nog een kat gehad die 16 is geworden. Deze is gestorven 2 dagen na mijn moeders dood. Ik had niet veel plek meer over voor verdriet, het is een beetje langs me heen gegaan.
Maar jullie hebben me over gehaald:-) Ik ga morgen kijken in het asiel en misschien vanmiddag eens voorzichtig op een site van een stichting die zwerfkatten opvangt in pleeggezinnen. Ik moet het nog wel aan m'n man 'vragen' maar ik denk zo maar dat hij het een goed idee vindt.
Ik ben heel erg benieuwd wat er nu gaat volgen, hou ons op de hoogte!
donderdag 22 november 2018 om 12:59
Dieren werken therapeutisch, echt waar. Zo is op een of andere manier mijn huis koud en leeg als er geen kat woont. Dus heb ik mijn leven lang al katten, want ze zijn zo gezellig. Vooral in de zomer kan ik ook erg genieten als mijn kipjes los in de tuin lopen met hun getokkel en geklets. En de poezen dit alles van een afstand in de gaten houden 
Katten komen ook altijd bij mij, we hebben zo al heel wat zwervers en aanlopertjes gehad die oud mochten worden bij ons. En ik krijg de kat van de overburen vaak op bezoek. Hij sjokt ons huis binnen of hij er woont, even een aai en een brokje jatten en dan gaat hij weer. In de zomer zit hij altijd bij ons op het terras, samen met onze eigen katten en de kippen. De buren vinden dit prima, ze hebben meer met hun honden zeggen ze. Dat heeft die kat echt wel door, vandaar.
Doubletree, ik hoop voor je dat je snel weer een kattevriendje in huis neemt die de scherpe randjes wat zal wegnemen.
Katten komen ook altijd bij mij, we hebben zo al heel wat zwervers en aanlopertjes gehad die oud mochten worden bij ons. En ik krijg de kat van de overburen vaak op bezoek. Hij sjokt ons huis binnen of hij er woont, even een aai en een brokje jatten en dan gaat hij weer. In de zomer zit hij altijd bij ons op het terras, samen met onze eigen katten en de kippen. De buren vinden dit prima, ze hebben meer met hun honden zeggen ze. Dat heeft die kat echt wel door, vandaar.Doubletree, ik hoop voor je dat je snel weer een kattevriendje in huis neemt die de scherpe randjes wat zal wegnemen.
donderdag 22 november 2018 om 14:42
Ohh lijkt me wel heel mooi dat je die dingen nog hebt! Ik zou graag nog wat tastbaars ofzo hebben van mijn allereerste poes. Maar in die tijd waren dierencrematoria er nog niet echt, laat staan dat er ergens pootafdrukken werden gemaakt ofzo. Had ik het toen zelf maar gedaan, maar wij hebben daar nooit aan gedacht. Gelukkig heb ik wel nog veel foto's. Hoewel niet digitaal en eentje in een lijstje is lelijk geworden, dus we moeten op zoek naar het negatief...Doubletree20 schreef: ↑22-11-2018 06:28Wat een prachtig gedicht! Ik ga een hele grote foto van Poes afdrukken en dit gedicht ga ik er op zetten. Poes komt in de gang te hangen en in de slaapkamer.
Ik heb momenteel een soort altaar in de kamer. We hebben haar laten cremeren en de urn staat op het dressoir samen met een pootafdruk van Poes, een plukje haar, een roos die bij haar lag toen we afscheid namen bij het crematorium (ze lag er echt prachtig bij maar nu krijg ik dat beeld ook niet uit m'n hoofd en heb ik bijna spijt dat ik daar afscheid heb genomen), een kaartje van het crematorium en een kaartje wat we gisteren kregen van de dierenarts. (ook heel lief vind ik dat)
Ik zit de hele tijd het plukje te aaien en te ruiken maar uiteraard ruikt het niet meer naar Poes.
Ik heb ook zo'n spijt van iets kleins. Ze was een lapjespoes en had ook veel rood. Op die kleur was ik gek en vond ik het mooist. Ik heb zo'n spijt dat ik niet heb gevraagd of ze een plukje rood wilden afknippen. (nu heb ik alleen wit, zwart en grijs) Nu zie ik die kleur nooit meer in het echt.
Ik zit er aan te denken om dit weekend eens een kijkje in het asiel te nemen of zou dat te vroeg zijn? Ik word gek van de stilte in huis. Volgende week heeft m'n man de middagdienst en dan zit ik daar alleen. Ik wil zo graag afleiding en m'n liefde aan een ander beestje(s?) geven. Maar ik voel me schuldig tegenover Poes. Alsof ik haar zo maar vervang terwijl ik het zo niet zie maar zo voelt het wel.
Hoe snel namen jullie een andere kat?
Als het voor jou goed voelt, dan zou ik gewoon eens rondkijken naar een andere kat. Een nieuwe nemen maakt niet ineens, dat je niet van je oude gehouden hebt of dat je die vergeet!
Ik denk altijd maar: het oude beestje heeft een superleven gehad bij jou, hoe fijn is het als een ander dat ook kan meemaken.
Maar als je liever even wacht, is dat ook prima.
Mocht er in het asiel niks zijn, dan weet ik ook nog wel een stichting die dieren in het buitenland helpt. Daar komt die van ons ook vandaan en dat is zo'n geweldige schat
Ik voel me hier ook echt begrepen.
donderdag 22 november 2018 om 15:28
Ik ben inderdaad blij dat we haar gecremeerd hebben maar het idee dat Poes in die urn zit vind ik ook vreselijk.S0LEIL schreef: ↑22-11-2018 14:42Ohh lijkt me wel heel mooi dat je die dingen nog hebt! Ik zou graag nog wat tastbaars ofzo hebben van mijn allereerste poes. Maar in die tijd waren dierencrematoria er nog niet echt, laat staan dat er ergens pootafdrukken werden gemaakt ofzo. Had ik het toen zelf maar gedaan, maar wij hebben daar nooit aan gedacht. Gelukkig heb ik wel nog veel foto's. Hoewel niet digitaal en eentje in een lijstje is lelijk geworden, dus we moeten op zoek naar het negatief...
Als het voor jou goed voelt, dan zou ik gewoon eens rondkijken naar een andere kat. Een nieuwe nemen maakt niet ineens, dat je niet van je oude gehouden hebt of dat je die vergeet!
Ik denk altijd maar: het oude beestje heeft een superleven gehad bij jou, hoe fijn is het als een ander dat ook kan meemaken.
Maar als je liever even wacht, is dat ook prima.
Mocht er in het asiel niks zijn, dan weet ik ook nog wel een stichting die dieren in het buitenland helpt. Daar komt die van ons ook vandaan en dat is zo'n geweldige schat
Jammer dat ze dat toen nog niet hadden inderdaad. Ik kan me voorstellen dat je graag iets tastsbaars had gehad. Maar gelukkig heb je heel veel foto's. persoonlijk vind ik toch dat je daar het meest aan hebt.
Wat lief dat je een kat uit het buitenland hebt. Als er niet direct een klik zit in het asiel of bij de stichting van de zwerfkatjes mag je me zeker de naam van die stichting geven!
donderdag 22 november 2018 om 16:53
Dubbel neem je tijd wil je weer voor een volwassen kat gaan?
Hier nu 1.5 jaar gelden dat ik mijn kat moest inslapen kreeg het bericht op mijn werk dat het mis ging mocht gelijk weg en kreeg een app dat ik de rest van de week vrij kon nemen.
Heb de kat laten cremeren voelde zo raar en dubbel.
Omdat ik nog een andere kat heb moest ik wel langer wachten en toen ik ging zoeken heeft het echt wel even geduurd voor ik een klik voelde. Uiteindelijk wist kleine rooie mijn hart te stelen.
Hier nu 1.5 jaar gelden dat ik mijn kat moest inslapen kreeg het bericht op mijn werk dat het mis ging mocht gelijk weg en kreeg een app dat ik de rest van de week vrij kon nemen.
Heb de kat laten cremeren voelde zo raar en dubbel.
Omdat ik nog een andere kat heb moest ik wel langer wachten en toen ik ging zoeken heeft het echt wel even geduurd voor ik een klik voelde. Uiteindelijk wist kleine rooie mijn hart te stelen.
donderdag 22 november 2018 om 20:00
Ik weet zeker dat er een kat op jouw pad komt die opnieuw je hart gaat stelen Doubletree. Of het nou kort duurt of wat langer, die klik zal je voelen en dan weet je dat het goed is. En wat zal die kat gelukkig zijn met zo'n liefdevol mandje als bij jullie, een beter mandje kan zo'n beestje zich niet wensen hoor 
Zoals Mieke ook al schreef, het werkt helend zo'n nieuw leventje in huis, die ervaring heb ik zelf ook.
Na het overlijden van een van mijn katten was er altijd vrij snel weer plek in mijn huis en hart voor een andere kat. En nee, de overleden kat kwam er helaas niet mee terug maar het verdriet en gemis verdween erdoor wel wat naar de achtergrond doordat de nieuwe kat weer vreugde bracht ook al was het karakter dan heel anders. Dat vind ik juist zo mooi, dat iedere kat weer anders is en daar ga je ook weer van houden, want dat doen die beestjes met ons.
Dus gun jezelf dat en voel je niet schuldig, Poes zit toch wel voor altijd in je hart en in je herinneringen.
Mijn eerste kat kreeg ik toen ik 4 jaar was. Ik had acht weken in het ziekenhuis gelegen na een ernstig auto-ongeluk, toen ik thuiskwam mocht ik een cadeau in een grote doos uitpakken en daar zat 'ie hoor, rooie Karel, een kitten van 10 weken Ik weet nog precies hoe blij ik was (al was het ook pijnlijk soms omdat Kareltje toen mijn been net uit het gips was soms met zijn kleine scherpe nageltjes over dat pijnlijke been liep, auch). Karel werd mijn grote maat, liep overal met me mee naar toe, naar school ook en zat als ik uit school kwam op het schoolplein te wachten tot ik weer met hem mee naar huis liep. Wat een geweldig beest was dat. Toen Karel 19 was werd hij ziek en hebben we hem moeten laten inslapen. Ik dacht dat ik er nooit overheen zou komen. Nog steeds denk ik wel eens aan hem en ben ik blij hem zoveel jaar in mijn leven te hebben gehad. Net als al mijn katten eigenlijk, ze brengen allemaal mooie herinneringen die soms natuurlijk ook verdrietig zijn maar gelukkig ook veel liefdevolle momenten in mijn dagelijks leven van de katten die ik nu heb. Kan me geen leven voorstellen zonder, ze maken mijn leven.
Zoals Mieke ook al schreef, het werkt helend zo'n nieuw leventje in huis, die ervaring heb ik zelf ook.
Na het overlijden van een van mijn katten was er altijd vrij snel weer plek in mijn huis en hart voor een andere kat. En nee, de overleden kat kwam er helaas niet mee terug maar het verdriet en gemis verdween erdoor wel wat naar de achtergrond doordat de nieuwe kat weer vreugde bracht ook al was het karakter dan heel anders. Dat vind ik juist zo mooi, dat iedere kat weer anders is en daar ga je ook weer van houden, want dat doen die beestjes met ons.
Dus gun jezelf dat en voel je niet schuldig, Poes zit toch wel voor altijd in je hart en in je herinneringen.
Mijn eerste kat kreeg ik toen ik 4 jaar was. Ik had acht weken in het ziekenhuis gelegen na een ernstig auto-ongeluk, toen ik thuiskwam mocht ik een cadeau in een grote doos uitpakken en daar zat 'ie hoor, rooie Karel, een kitten van 10 weken
Ik weet nog precies hoe blij ik was (al was het ook pijnlijk soms omdat Kareltje toen mijn been net uit het gips was soms met zijn kleine scherpe nageltjes over dat pijnlijke been liep, auch). Karel werd mijn grote maat, liep overal met me mee naar toe, naar school ook en zat als ik uit school kwam op het schoolplein te wachten tot ik weer met hem mee naar huis liep. Wat een geweldig beest was dat. Toen Karel 19 was werd hij ziek en hebben we hem moeten laten inslapen. Ik dacht dat ik er nooit overheen zou komen. Nog steeds denk ik wel eens aan hem en ben ik blij hem zoveel jaar in mijn leven te hebben gehad. Net als al mijn katten eigenlijk, ze brengen allemaal mooie herinneringen die soms natuurlijk ook verdrietig zijn maar gelukkig ook veel liefdevolle momenten in mijn dagelijks leven van de katten die ik nu heb. Kan me geen leven voorstellen zonder, ze maken mijn leven.
Dierproeven.
De kat kan heel goed aangeven of ik lekker heb gekookt.
De kat kan heel goed aangeven of ik lekker heb gekookt.
donderdag 22 november 2018 om 21:16
Ja dat is ook vreemd. Ik vond het ook raar dat mijn kat in de tuin lag.Doubletree20 schreef: ↑22-11-2018 15:28Ik ben inderdaad blij dat we haar gecremeerd hebben maar het idee dat Poes in die urn zit vind ik ook vreselijk.
Jammer dat ze dat toen nog niet hadden inderdaad. Ik kan me voorstellen dat je graag iets tastsbaars had gehad. Maar gelukkig heb je heel veel foto's. persoonlijk vind ik toch dat je daar het meest aan hebt.
Wat lief dat je een kat uit het buitenland hebt. Als er niet direct een klik zit in het asiel of bij de stichting van de zwerfkatjes mag je me zeker de naam van die stichting geven!
Nou ja, nog ligt eigenlijk.
Maar ik bedoelde ook het plukje haar en de pootafdruk, dat had ik best fijn gevonden.
Mijn vriend heeft een ketting met een kokertje en daarin zit een beetje as van zijn huisdieren. Niet helemaal mijn ding, maar ik vind het ook wel weer mooi. Hij draagt hem niet vaak, maar soms vindt hij het ineens fijn om hem om te hebben.
Was niet een heel bewuste keuze om een kat uit het buitenland te halen. Maar ik was me wat aan het oriënteren, volgde wat asiels en opvangcentra en stichtingen op Facebook. In de asiels hier zat nog niet zoveel, het was net iets te vroeg in het jaar en ineens kwam op Facebook bij die stichting dit beestje voorbij en waren we verliefd
Het is wel een gok, zo op een afstand een kat kiezen, maar ik wist al dat het goed zat toen hij zich op het vliegveld tegen mijn borst aanvlijde en ik heb nog geen moment spijt gehad!
Nou ja, misschien een paar seconden als hij weer eens zijn nagels scherpt aan het meubilair
donderdag 22 november 2018 om 21:27
Het ene dier vervangt het andere niet, zo moet je het niet zien. Je zult in een ander dier weer andere eigenschappen ontdekken. En die afleiding kun je gebruiken. Je moet verder met je leven dus voel je je niet schuldig.Doubletree20 schreef: ↑22-11-2018 06:28Wat een prachtig gedicht! Ik ga een hele grote foto van Poes afdrukken en dit gedicht ga ik er op zetten. Poes komt in de gang te hangen en in de slaapkamer.
Ik heb momenteel een soort altaar in de kamer. We hebben haar laten cremeren en de urn staat op het dressoir samen met een pootafdruk van Poes, een plukje haar, een roos die bij haar lag toen we afscheid namen bij het crematorium (ze lag er echt prachtig bij maar nu krijg ik dat beeld ook niet uit m'n hoofd en heb ik bijna spijt dat ik daar afscheid heb genomen), een kaartje van het crematorium en een kaartje wat we gisteren kregen van de dierenarts. (ook heel lief vind ik dat)
Ik zit de hele tijd het plukje te aaien en te ruiken maar uiteraard ruikt het niet meer naar Poes.
Ik heb ook zo'n spijt van iets kleins. Ze was een lapjespoes en had ook veel rood. Op die kleur was ik gek en vond ik het mooist. Ik heb zo'n spijt dat ik niet heb gevraagd of ze een plukje rood wilden afknippen. (nu heb ik alleen wit, zwart en grijs) Nu zie ik die kleur nooit meer in het echt.
Ik zit er aan te denken om dit weekend eens een kijkje in het asiel te nemen of zou dat te vroeg zijn? Ik word gek van de stilte in huis. Volgende week heeft m'n man de middagdienst en dan zit ik daar alleen. Ik wil zo graag afleiding en m'n liefde aan een ander beestje(s?) geven. Maar ik voel me schuldig tegenover Poes. Alsof ik haar zo maar vervang terwijl ik het zo niet zie maar zo voelt het wel.
Hoe snel namen jullie een andere kat?
Ik heb na de dood van Polleke meteen gezocht naar een ander hondje, en Sokkie kwam. Bobbes had ik toen al en daar heeft Sokkie weer heel veel aan gehad. Bobbes is gestorven en helaas komt er geen andere hond in haar plaats, omdat we er nog drie hebben. Dus niets om naar uit te kijken, niet iets wat me afleidt. Ja, twee weken toen ik twee Griekse jonge honden opving.
Maar de jeu is er nu af. Ik mis haar te veel. Ik zoek haar in andere honden en ik vind daar wel stukjes van haar.
In het asiel zitten katten die daar graag weg willen, die een plek voor zichzelf willen. Zoek een kat uit op karakter, niet op uiterlijk.
donderdag 22 november 2018 om 21:42
Eén kat ligt hier in de tuin begraven. Op haar grafje bloeit iedere zomer een prachtige hortensia. Toch zal ik dat niet nog eens doen, ik vond het vreselijk om haar -ook al lag ze in een mooi mandje met een deksel- in het gat te leggen en te bedekken met aarde. Te confronterend. Als het ging regenen en donker en koud was dacht ik, daar ligt ze dan die arme lieverd, voor mijn gevoel liet ik haar in de steek. Ook vond ik het begraven moeilijk omdat als ik hier ooit wegga ik haar achter moet laten.
Mijn andere twee overleden katten heb ik individueel laten cremeren. Een deel van hun as zit in een knuffelsteen (een hele mooie kleine ovaalvormige edelsteen), deze liggen al jaren op mijn nachtkastje en geef ik nog iedere avond een kus
. De rest van het as zit in een mooi blikje. Ik was ooit van plan dit in de tuin uit te strooien maar ook dat kan ik niet. Dan zijn ze echt weg voor mijn gevoel. De blikjes met as blijven dus en staan op een mooi plekje in huis met hun foto erbij en een plukje haar.
Mocht er weer een kat overlijden, dan wordt het weer individueel cremeren en wederom een knuffelsteen, gewoon omdat het bij mij past. Maar ik hoop dat dit nog heel lang niet nodig is.
Mijn andere twee overleden katten heb ik individueel laten cremeren. Een deel van hun as zit in een knuffelsteen (een hele mooie kleine ovaalvormige edelsteen), deze liggen al jaren op mijn nachtkastje en geef ik nog iedere avond een kus
. De rest van het as zit in een mooi blikje. Ik was ooit van plan dit in de tuin uit te strooien maar ook dat kan ik niet. Dan zijn ze echt weg voor mijn gevoel. De blikjes met as blijven dus en staan op een mooi plekje in huis met hun foto erbij en een plukje haar. Mocht er weer een kat overlijden, dan wordt het weer individueel cremeren en wederom een knuffelsteen, gewoon omdat het bij mij past. Maar ik hoop dat dit nog heel lang niet nodig is.
Dierproeven.
De kat kan heel goed aangeven of ik lekker heb gekookt.
De kat kan heel goed aangeven of ik lekker heb gekookt.
donderdag 22 november 2018 om 21:51
Ik heb Bobbes in de tuin begraven, en Joy ook. En Polleke ligt nog begraven in de tuin van het vorige adres waar ik woonde, bij mijn ex. Daar staat een paarse roos op.
En op het graf van Bobbes heb ik een grootbloemige witte roos geplant toen de hete zomer voorbij was. Die roos is echt ter nagedachtenis aan haar. De bedoeling is dat ik daar in de zomer af een toe een roos van af kan plukken en in een vaas kan zetten. Maar haar halsband hangt hier ook, net als die van Joy en Polleke. Andere honden krijgen die halsbanden niet om. Die zijn van hun.
En op het graf van Bobbes heb ik een grootbloemige witte roos geplant toen de hete zomer voorbij was. Die roos is echt ter nagedachtenis aan haar. De bedoeling is dat ik daar in de zomer af een toe een roos van af kan plukken en in een vaas kan zetten. Maar haar halsband hangt hier ook, net als die van Joy en Polleke. Andere honden krijgen die halsbanden niet om. Die zijn van hun.
donderdag 22 november 2018 om 22:21
Calamitycat schreef: ↑22-11-2018 21:42Eén kat ligt hier in de tuin begraven. Op haar grafje bloeit iedere zomer een prachtige hortensia. Toch zal ik dat niet nog eens doen, ik vond het vreselijk om haar -ook al lag ze in een mooi mandje met een deksel- in het gat te leggen en te bedekken met aarde. Te confronterend. Als het ging regenen en donker en koud was dacht ik, daar ligt ze dan die arme lieverd, voor mijn gevoel liet ik haar in de steek. Ook vond ik het begraven moeilijk omdat als ik hier ooit wegga ik haar achter moet laten.
Dit is precies hoe ik het voelde en voel. Mijn ouders wonen daar nog, maar als die weggaan...
donderdag 22 november 2018 om 22:33
Ik vind het fijn om te lezen dat ik niet de enige ben met dat gevoel... vind het echt lastig. Niet dat ik van plan ben snel weg te gaan hier maar over 15 of 20 jaar zit het er wel aan te komen (te grote tuin) en ik denk niet dat mijn gevoel tegen die tijd veranderd is. Heel soms denk ik eraan haar op te graven en alsnog te laten cremeren maar tegelijkertijd lijkt me dat doodeng.
Dierproeven.
De kat kan heel goed aangeven of ik lekker heb gekookt.
De kat kan heel goed aangeven of ik lekker heb gekookt.
