Overhaast kat in laten slapen?

Hoi allemaal,

Ik heb vandaag mijn kat van 14 jaar in laten slapen.
Het is allemaal zo snel gegaan, en ik voel me nu heel schuldig.

Ik heb mijn kat 3 jaar geleden uit het asiel gehaald. Een echte knuffelkoning was het. Ik woon alleen en we waren aan elkaar verknocht. Ik praatte tegen hem, hij kletste terug en wilde altijd op/bij/in mij zijn.

Zo'n half jaar geleden begon had hij een beetje snot. Hij begon ook te hoesten (geen haarbalhoest, maar echt hoesten). Ik met hem naar de dierenarts.
Daar een antibioticum gekregen, wat een heel gevecht was om steeds naar binnen te krijgen. Maar, de snot en het hoesten werden minder.

Tot een paar weken geleden. Weer veel hoesten en snotterig. Ook ging hij regelmatig in een soort hurkzit zitten en voor zich uit staren. Hij was ook onrustiger dan normaal. Hij maakte ook af en toe geluid bij het ademen (geen bekkie open, maar een beetje een kreungeluid). Ik keek het even aan, maar toch een afspraak gemaakt bij de dierenarts.
Tijdens het consult voelde de arts geen verdikkingen bij darmen of nieren. Wel hoorde ze dat er iets met het hart was.
Ze schrok van zijn bekkie, want daar was een tand in afgebroken en het zag er ontstoken uit. Ze adviseerde om de restant tand volledig te laten verwijderen en de andere tanden ook te laten trekken, want ook dat zag er niet best uit. De kans was groot dat er een ontsteking over de hele kaak zat die doortrok in zijn koppie.
Máár, voor we dat eventueel zouden doen, moest er eerst een hartecho worden gemaakt. Het tanden trekken zou onder narcose gebeuren, en omdat zijn hart niet goed klonk, wilde ze zeker weten of de kat de narcose zou aankunnen.

Vanochtend was het dan zover, de hartecho werd gemaakt.
De echoscopist zei dat het er slecht uit zag. De boezem was op beeld meer dan 2 x te groot, en dat was "slechts 2-dimensioneel, stel je voor hoe groot het 3-dimensionaal is". Een narcose zou geheid zijn dood betekenen.
Het hoesten en kreunend ademen waren tekenen van vocht in de longen door de hartproblemen.
Daar zouden plaspillen tegen kunnen worden voorgeschreven. Daarnaast zouden er 2 antistollingsmiddelen moeten worden voorgeschreven, want de kans op stolsels was groot.

De dierenarts belde me later om de resultaten nogmaals door te nemen, en liet doorschemeren dat het laten inslapen ook iets was om te overwegen. Ik schrok daarvan, het was nog blijkbaar niet tot met doorgedrongen dat we zó ver waren.
De vraag was wat de plaspillen en antistollingsmiddelen zouden opleveren en hoe zich dat verhield tot de stress van het naar binnen werken van de middelen. Daarnaast was er nog het gebit. Een ingreep daarop was niet mogelijk en pijnstillingsmiddelen om de pijn te onderdrukken mochten niet worden gegeven in combinatie met zijn hartconditie.
Ze vroeg me om hierover na te denken.

Na een uur te hebben gepiekerd heb ik besloten het traject niet voort te zetten. Dat klinkt heel verstandelijk, en dat was het ook op een of andere manier. Ik wilde die stress en die onzekerheid niet, voor de kat niet en ook voor mezelf niet. Ik heb de arts gebeld en gezegd dat ik het beter vond mn kat in te laten slapen. Dat vond zij ook en ik kon direct langskomen. Ik ben direct daarheen gegaan met de kat en de euthanasie is uitgevoerd. Ik heb de poes geaaid en tegen hem gekletst door het hele proces heen. En toen was hij in ene dood.
En ik snap: dat gebeurt bij euthanasie, maar direct ging ik twijfelen. Ik vroeg aan de arts: het was toch wel het goede besluit? Ze zei van wel en dat ik hem veel lijden had bespaard.
Maar toch ben ik de rest van de dag al woest op mezelf dat ik "zo makkelijk" deze beslissing heb genomen. Waarom heb ik de plaspillen niet geprobeerd? Ik had hem in ieder geval eerst nog een paar dagen goed kunnen verwennen met knuffels en lekkere hapjes voor ik deze beslissing nam.

Ik heb eerder katten in moeten laten slapen en ook al had ik altijd veel verdriet, ik had er wel vrede mee. En die vrede heb ik nu niet. Maar de genomen beslissing is onomkeerbaar. En het is mijn eigen schuld geweest.

Ik weet niet wat ik hiermee wil. Sorry voor de mega lap tekst. Het voelt wel fijn om het van me af te schrijven.
Misschien zijn er mensen die dit gevoel herkennen?
En hoe zijn ze hiermee om gegaan?