Kinderen
alle pijlers
Mijn kind vindt alles eng.
maandag 12 november 2018 16:38
Mijn dochter van 10 jaar vindt alles eng en huilt bij het minste geringste. Stress om proefwerken, tandarts, Halloween, niet te prikken bij de dokter, water/ zeep in haar ogen enz.
Zo is ze al sinds de geboorte. Huilde om alles, iedere druppel water of beestje dat ze tegen kwam.
Inmiddels is ze een hele lieve vrolijke meid. Die al best puber neigingen begint te krijgen. Op zich allemaal niets mis mee. Maar dat gepiep om niets steeds word ik wel een beetje moedeloos van. Ik ben gewoon niet de moeder met het eindeloze geduld helaas. Ik doe het niet maar de neiging om haar gewoon een schop onder haar kont te geven en te zeggen dat ze zich niet aan moet stellen is sterk aanwezig. Maar dat helpt niet dus haal ik diep adem en knuffel en toon begrip. Dat werkt het beste. Maar geregeld echt met kromme tenen.
Ze heeft al trainingen gehad voor weerbaarheid maar dit is wie ze is.
Is er iemand die het herkent? Nog tips hoe ermee om te gaan?
Zo is ze al sinds de geboorte. Huilde om alles, iedere druppel water of beestje dat ze tegen kwam.
Inmiddels is ze een hele lieve vrolijke meid. Die al best puber neigingen begint te krijgen. Op zich allemaal niets mis mee. Maar dat gepiep om niets steeds word ik wel een beetje moedeloos van. Ik ben gewoon niet de moeder met het eindeloze geduld helaas. Ik doe het niet maar de neiging om haar gewoon een schop onder haar kont te geven en te zeggen dat ze zich niet aan moet stellen is sterk aanwezig. Maar dat helpt niet dus haal ik diep adem en knuffel en toon begrip. Dat werkt het beste. Maar geregeld echt met kromme tenen.
Ze heeft al trainingen gehad voor weerbaarheid maar dit is wie ze is.
Is er iemand die het herkent? Nog tips hoe ermee om te gaan?
maandag 12 november 2018 16:44
maandag 12 november 2018 16:46
maandag 12 november 2018 16:48
Ik kan me voorstellen dat het je irriteert, maar voor haar is het geen gepiep om niks. Maar ik hoor je ook zeggen dat dit is wie ze is, en dat je haar knuffelt en begrip toont. Dat is denk ik heel fijn voor haar. Ze huilt gewoon makkelijk. En na een knuffel van jou weet ze zich gesteund en kan ze hopelijk weer verder.
maandag 12 november 2018 16:59
Als ze ZO angstig is aangelegd is het dan misschien niet handig om eens naar een kinderpsycholoog te gaan? Zodat je zeker weet dat het een kwestie van een schop onder de kont is of niet..
Ik ken iemand die speelde bijvoorbeeld als kleuter al met handschoenen in de zandbak, want zand was vies.. en daar hadden ze een schop bij onder zijn kont kunnen geven maar dan was hij niet de zandbak in gegaan. Hij is als volwassenen zo dwangmatig/smetvrezerig als de pest. Ik vraag me wel af wat er gebeurd was als daar op eerdere leeftijd bij was ingegrepen.
Ik ken iemand die speelde bijvoorbeeld als kleuter al met handschoenen in de zandbak, want zand was vies.. en daar hadden ze een schop bij onder zijn kont kunnen geven maar dan was hij niet de zandbak in gegaan. Hij is als volwassenen zo dwangmatig/smetvrezerig als de pest. Ik vraag me wel af wat er gebeurd was als daar op eerdere leeftijd bij was ingegrepen.
maandag 12 november 2018 17:00
maandag 12 november 2018 17:02
Ik was een bang kind in een gezin waar de meest vreemde dingen gebeurden.
Resultaat: ik ben nergens meer bang voor.
Dit is niet zo'n pedagogische taktiek.
Wat ik van jongsaf heb gedaan is een beetje gebruik maken van haar interesses en daar clubjes bij uitgezocht.
Ze zit nu in haar eentje (dus zonder vriendinnen van school) op een best serieuze kunstcursus, met een rooster waarbij je zelf moet uitzoeken waar je naartoe moet, en geen ouders binnen toegestaan enzo.
Dit heb ik al van jongsaf gedaan, dus vanaf een jaar of 3 op dingen waar je iets moet presenteren of exposeren.
Dat helpt echt, ze is al gewend om met vreemden samen te werken en ook voor vreemden bijvoorbeeld een act te doen.
Dus nu moest ze laatst een gymles voorbereiden voor een andere klas en dat 'kent' ze dus al.
Net als de boekbespreking.
Dus eigenlijk: engere dingen laten doen alsof het heel normaal is.
Ziekenhuis is dit helaas ook zo, kind is al van jongsaf zo geprikt dat ze het niet meer erg vind, net als het gekke gebit dat ze helaas van mij heeft geeerfd.
Dat is denk ik het enige dat helpt: zelfvertrouwen krijgen zodat je niet in paniek raakt.
Wellicht van te voren oefenen, doorbespreken, filmpjes op YouTube bekijken etc.
Resultaat: ik ben nergens meer bang voor.
Dit is niet zo'n pedagogische taktiek.
Wat ik van jongsaf heb gedaan is een beetje gebruik maken van haar interesses en daar clubjes bij uitgezocht.
Ze zit nu in haar eentje (dus zonder vriendinnen van school) op een best serieuze kunstcursus, met een rooster waarbij je zelf moet uitzoeken waar je naartoe moet, en geen ouders binnen toegestaan enzo.
Dit heb ik al van jongsaf gedaan, dus vanaf een jaar of 3 op dingen waar je iets moet presenteren of exposeren.
Dat helpt echt, ze is al gewend om met vreemden samen te werken en ook voor vreemden bijvoorbeeld een act te doen.
Dus nu moest ze laatst een gymles voorbereiden voor een andere klas en dat 'kent' ze dus al.
Net als de boekbespreking.
Dus eigenlijk: engere dingen laten doen alsof het heel normaal is.
Ziekenhuis is dit helaas ook zo, kind is al van jongsaf zo geprikt dat ze het niet meer erg vind, net als het gekke gebit dat ze helaas van mij heeft geeerfd.
Dat is denk ik het enige dat helpt: zelfvertrouwen krijgen zodat je niet in paniek raakt.
Wellicht van te voren oefenen, doorbespreken, filmpjes op YouTube bekijken etc.
maandag 12 november 2018 17:07
Je mag niet huilen want dat lost niets op is in 2018 opvoedelijk toch niet meer acceptabel? Zo leer je een kind toch niet met gevoelens omgaan maar het alleen maar wegdrukken en dat de ouders geen veilige plek zijn om ze te uiten.guppekop schreef: ↑12-11-2018 17:00ik ben ook van team schop onder de kont, ik kan erg slecht tegen pieperds en ook onder volwassenen bestaan er een hele hoop helaas.
Misschien is er ook iets van een tussenweg: dus iets eng vinden mag, maar er om huilen gaan we niet doen, want het lost tenslotte niets op
maandag 12 november 2018 17:08
Wat is er mis met zeggen dat zij zich niet moet aanstellen? Later in de grote mensenwereld zijn ze ook niet allemaal even geduldig en begripvol, dan zal ze ook moeten incasseren.
Kinderen van nu worden veel te beschermd opgevoed. Iedere scheet wordt de hemel ingeprezen, iedere nare ervaring wordt weggemasseerd. Met een blauw oog of een nat pak thuiskomen wordt als een affront beschouwd.
Kinderen van nu worden veel te beschermd opgevoed. Iedere scheet wordt de hemel ingeprezen, iedere nare ervaring wordt weggemasseerd. Met een blauw oog of een nat pak thuiskomen wordt als een affront beschouwd.
„Ik ben goddank helemaal niets” (Japi)
maandag 12 november 2018 17:10
Andere copingsstategieën voordoen of benoemen op rustige momenten. Het is vaak zo’n ingesleten gewoonte, de enige uitlaatklep. Mijn nichtje deed dit ook. Nu gaat ze een stuk klei mishandelen als ze boos is, wandelen met de hond bij spanning of al het onrecht beschrijven in haar dagboek. Maar de eerste 9 jaar was haar enige reactie op alles buiten haar comfortzone huilen. En als je haar gewoon liet huilen raakte ze steeds verder overstuur.
Nee heb je, ja kun je krijgen
maandag 12 november 2018 17:11
Dat werd lang gedacht, maar
tegenwoordig zegt men juist wel een knuffel. Niet bevestigen dat iets bang is, maar wel ondersteunen als daar behoefte aan is.
Bij mijn hond (die had een broer van de dochter van TO kunnen zijn) geef ik dus een kus en een knuffel, en dan zeg ik: “Kom op, dan gaan we er samen heen / naar kijken / whatever”.
Dat zou dus bij een kind ook mijn houding zijn. Ik troost omdat kind schrikt/angstig is, maar niet omdat de situatie eng is. Je geeft een knuffel, en zegt “Kom op, dan doen we het samen” of wat dan ook maar van toepassing is.
maandag 12 november 2018 17:13
YellowLemon schreef: ↑12-11-2018 17:07Je mag niet huilen want dat lost niets op is in 2018 opvoedelijk toch niet meer acceptabel? Zo leer je een kind toch niet met gevoelens omgaan maar het alleen maar wegdrukken en dat de ouders geen veilige plek zijn om ze te uiten.
Huilen is prima, maar als ik lees zoals in de OP 'niet te prikken bij de dokter', lijkt het erop of ze compleet hysterisch wordt.
maandag 12 november 2018 17:19
Als ik even loep zie ik dat TO een nogal gecompliceerde relatie heeft. Dat kan een onzeker gevoel bij haar dochter geven. Dus behalve een schop onder de kont van haar dochter zal ze ook haar vriend een schop onder de kont moeten geven. Niet omdat die vriend fout is of zo, maar omdat een problematische relatie fout is voor een bang aangelegd meisje.
„Ik ben goddank helemaal niets” (Japi)
maandag 12 november 2018 17:23
Mijn zoon wilde ook nooit vieze handjes krijgen in de zandbak. Idem met kleien en vingerverven.YellowLemon schreef: ↑12-11-2018 16:59Als ze ZO angstig is aangelegd is het dan misschien niet handig om eens naar een kinderpsycholoog te gaan? Zodat je zeker weet dat het een kwestie van een schop onder de kont is of niet..
Ik ken iemand die speelde bijvoorbeeld als kleuter al met handschoenen in de zandbak, want zand was vies.. en daar hadden ze een schop bij onder zijn kont kunnen geven maar dan was hij niet de zandbak in gegaan. Hij is als volwassenen zo dwangmatig/smetvrezerig als de pest. Ik vraag me wel af wat er gebeurd was als daar op eerdere leeftijd bij was ingegrepen.
Wat bleek: hij heeft autisme en dit hoort bij hem. Schoppen onder de kont zouden alleen maar schade aangericht hebben.
maandag 12 november 2018 17:27
Ik zou haar angst erkennen én een schop onder dr kont geven zodat ze niet aan haar angst toegeeft. Want dat laatste zorgt alleen maar voor meer angst (want; het wordt nog onbekender en onbekender = enger en het wordt toegestaan dat ze dan maar vermijdt dus blijkbaar zit er een kern van waarheid in haar angst) .
Bovendien werkt alleen begrip tonen zonder schop onder haar kont een vermijdende copingsstrategie in de hand, met als lange termijn gevolg een volwassene die haar eigen problemen niet kan oplossen en moeilijk dingen kan bereiken die ze graag wil.
Andersom (dus niet erkennen en alleen een schop onder haar kont) maakt dat je haar gevoel en dus haar als persoon niet serieus neemt. Dit kan negatieve gevolgen hebben voor haar gevoel van eigenwaarde.
Bovendien werkt alleen begrip tonen zonder schop onder haar kont een vermijdende copingsstrategie in de hand, met als lange termijn gevolg een volwassene die haar eigen problemen niet kan oplossen en moeilijk dingen kan bereiken die ze graag wil.
Andersom (dus niet erkennen en alleen een schop onder haar kont) maakt dat je haar gevoel en dus haar als persoon niet serieus neemt. Dit kan negatieve gevolgen hebben voor haar gevoel van eigenwaarde.
yellow002 wijzigde dit bericht op 12-11-2018 17:28
0.39% gewijzigd
maandag 12 november 2018 17:29
Waarschijnlijk is huilen en bang zijn voor haar een manier om iets spannends te vinden. Haar lat hiervoor ligt misschien gewoon wat lager. Reageert ze ook zo op school of bij vriendinnen? Of vooral wanneer jij in de buurt bent?
Wat heeft ze geleerd om om te gaan met nieuwe dingen, spannende dingen, onzekere dingen, pijnlijke dingen (een prik) etc.
Iedereen vindt iets wel eens spannend of eng, maar we barsten niet allemaal in tranen uit of worden zo angstig dat dit ons verlamd.
Erken dat ze iets spannends vindt, dat dit ook volstrekt normaal is in veel situaties. Leer haar ook dat ze een al een grote verstandige meid is die niet situaties aan kan. Dat dingen ook wel eens fout gaan of dat een prik even ietwat pijnlijk is.
Wat heeft ze geleerd om om te gaan met nieuwe dingen, spannende dingen, onzekere dingen, pijnlijke dingen (een prik) etc.
Iedereen vindt iets wel eens spannend of eng, maar we barsten niet allemaal in tranen uit of worden zo angstig dat dit ons verlamd.
Erken dat ze iets spannends vindt, dat dit ook volstrekt normaal is in veel situaties. Leer haar ook dat ze een al een grote verstandige meid is die niet situaties aan kan. Dat dingen ook wel eens fout gaan of dat een prik even ietwat pijnlijk is.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
