Psyche
alle pijlers
Ik voel me eenzaam
donderdag 15 februari 2018 18:17
Hallo,
Ik zit heel erg met iets en dat zorgt er voor dat ik niet lekker in mijn vel zit.
Ik voel me ontzettend eenzaam. Ook heb ik weinig zelfvertrouwen, voel ik mij niets waard en ben ik bang dat ik altijd vrijgezel blijf. Ik ben 23 jaar en heb nog nooit een relatie gehad.
Ik heb 1 goede vriendin en verder geen vrienden. Ik woon samen met mijn moeder, die ook veel thuis zit. Ik ga bijna nooit de deur uit. Alleen voor mijn paard en werk kom ik de deur uit. Ik werk maar 2 dagen in de week en ga niet meer naar school. Ik zit dus heel veel thuis. Ik wil wel weer gaan studeren maar ben nog aan het zoeken naar een studie.
Ik vind het ontzettend moeilijk dat ik nooit veel mensen om mij heen heb. Ik voel me echt een oma achter de geraniums. Dat kan natuurlijk niet als 23 jarige vrouw.
Kortom ik wil dus mensen ontmoeten, leuke dingen doen. Ook om de kans groter te maken om vrienden en misschien wel een jongen te vinden. Het is voor mij een grote drempel om in mijn eentje dingen te ondernemen.
Mijn wereld is nu ontzettend klein en ik wil hem graag vergroten. Ik heb dus 1 vriendin maar zij heeft ook gewoon haar eigen leven en vrienden waardoor ze haar aandacht moet verdelen. Ik wil zo graag leuke dingen ondernemen in mijn leven maar ik weet gewoon niet hoe ik dat moet aanpakken en waar ik moet beginnen. Zijn er mensen die dit herkennen en misschien zich ook wel eenzaam voelen?
Heeft iemand goede tips hoe ik het moet aanpakken?
Ik zit heel erg met iets en dat zorgt er voor dat ik niet lekker in mijn vel zit.
Ik voel me ontzettend eenzaam. Ook heb ik weinig zelfvertrouwen, voel ik mij niets waard en ben ik bang dat ik altijd vrijgezel blijf. Ik ben 23 jaar en heb nog nooit een relatie gehad.
Ik heb 1 goede vriendin en verder geen vrienden. Ik woon samen met mijn moeder, die ook veel thuis zit. Ik ga bijna nooit de deur uit. Alleen voor mijn paard en werk kom ik de deur uit. Ik werk maar 2 dagen in de week en ga niet meer naar school. Ik zit dus heel veel thuis. Ik wil wel weer gaan studeren maar ben nog aan het zoeken naar een studie.
Ik vind het ontzettend moeilijk dat ik nooit veel mensen om mij heen heb. Ik voel me echt een oma achter de geraniums. Dat kan natuurlijk niet als 23 jarige vrouw.
Kortom ik wil dus mensen ontmoeten, leuke dingen doen. Ook om de kans groter te maken om vrienden en misschien wel een jongen te vinden. Het is voor mij een grote drempel om in mijn eentje dingen te ondernemen.
Mijn wereld is nu ontzettend klein en ik wil hem graag vergroten. Ik heb dus 1 vriendin maar zij heeft ook gewoon haar eigen leven en vrienden waardoor ze haar aandacht moet verdelen. Ik wil zo graag leuke dingen ondernemen in mijn leven maar ik weet gewoon niet hoe ik dat moet aanpakken en waar ik moet beginnen. Zijn er mensen die dit herkennen en misschien zich ook wel eenzaam voelen?
Heeft iemand goede tips hoe ik het moet aanpakken?
donderdag 15 februari 2018 18:29
donderdag 15 februari 2018 18:42
Ik zou me vooral op die studie concentreren. Want wanneer jij straks een studie doet waar je je prettig voelt, groeit je zelfvertrouwen vanzelf en de kans dat je een klik hebt met de mensen die voor dezelfde studie hebben gekozen is behoorlijk groot. En mocht je naar een mbo of hbo willen: juist nu zijn er overal open dagen en ook meeloopdagen zodat je een dagje kunt kijken hoe je de studie vindt.
♥
donderdag 15 februari 2018 19:20
Misschien lukt het om via hier iemand te leren kennen die in je regio woont?
donderdag 15 februari 2018 20:18
Hey!
Eenzaamheid kan verschrikkelijk zijn. Zo erg dat je soms wenst dat je een kind in afrika bent die aan het verhongeren is maar wel gezamelijk met mensen die je lief hebt zodat je samen ervaringen meemaakt met anderen zodat je geheugen niet alleen uit jou zelf bestaat.
Maar om te beginnen, wat maakt jou onzeker over jezelf? Zelfverzekerd zijn helpt enorm om nieuwe vrienden te maken. Ten tweede, wat zie jij jezelf graag doen in de toekomst? Wat voor studie spreekt je aan? Welk niveau studie ben je bereid te volgen? Ten derde, ga he wel eens met je vriendin iets doen waar nieuwe mensen te leren vallen?
Eenzaamheid kan verschrikkelijk zijn. Zo erg dat je soms wenst dat je een kind in afrika bent die aan het verhongeren is maar wel gezamelijk met mensen die je lief hebt zodat je samen ervaringen meemaakt met anderen zodat je geheugen niet alleen uit jou zelf bestaat.
Maar om te beginnen, wat maakt jou onzeker over jezelf? Zelfverzekerd zijn helpt enorm om nieuwe vrienden te maken. Ten tweede, wat zie jij jezelf graag doen in de toekomst? Wat voor studie spreekt je aan? Welk niveau studie ben je bereid te volgen? Ten derde, ga he wel eens met je vriendin iets doen waar nieuwe mensen te leren vallen?
donderdag 15 februari 2018 20:29
Knuffel. Wat naar om te lezen dat je je zo eenzaam voelt.
Ik vind dit heel verdrietig.
Ik kan me goed voorstellen, dat het lastig is, waar nu te beginnen.
Het gevoel kan je misschien ook `vastzetten`.
Zelf heb ik verschillende (lange) perioden in instellingen doorgebracht, ver van huis en de kennissen/vrienden die ik had, daar voelde ik me ook vaak eenzaam. Ik had daar ook niet de mogelijkheden om dingen `buiten` op te pakken, mijn leven speelde zich dan enkel af binnen de 4 muren van de instelling.
Wat mij destijds hielp, was om toch momentjes van afleiding te zoeken, hoe kort en klein soms ook. Even de focus verplaatsen.
Nu ik wel weer thuis ben, doe ik veel vrijwilligerswerk, waardoor ik wel onder de mensen kom, maar echt vrienden heb ik ook niet echt meer. Ik haal zelf steun uit online zijn, bezoeken van fora, instagram etc. Zo voel ik me toch nog onderdeel uitmaken van de wereld. Op heel moeilijke momenten helpt naar buiten gaan voor een wandeling, of even naar de supermarkt voor een boodschap. Maar het zijn vaak korte termijn oplossingen. Eenzaamheid structureel en voor de langere tijd verminderen, is idd ontzettend lastig, daarin heb ik helaas ook geen antwoord hoe je dat het beste kunt aanpakken, misschien echt stapje voor stapje wat dingetjes oppakken en dan vooral kijken naar wat jou blij maakt?
Ik vind dit heel verdrietig.
Ik kan me goed voorstellen, dat het lastig is, waar nu te beginnen.
Het gevoel kan je misschien ook `vastzetten`.
Zelf heb ik verschillende (lange) perioden in instellingen doorgebracht, ver van huis en de kennissen/vrienden die ik had, daar voelde ik me ook vaak eenzaam. Ik had daar ook niet de mogelijkheden om dingen `buiten` op te pakken, mijn leven speelde zich dan enkel af binnen de 4 muren van de instelling.
Wat mij destijds hielp, was om toch momentjes van afleiding te zoeken, hoe kort en klein soms ook. Even de focus verplaatsen.
Nu ik wel weer thuis ben, doe ik veel vrijwilligerswerk, waardoor ik wel onder de mensen kom, maar echt vrienden heb ik ook niet echt meer. Ik haal zelf steun uit online zijn, bezoeken van fora, instagram etc. Zo voel ik me toch nog onderdeel uitmaken van de wereld. Op heel moeilijke momenten helpt naar buiten gaan voor een wandeling, of even naar de supermarkt voor een boodschap. Maar het zijn vaak korte termijn oplossingen. Eenzaamheid structureel en voor de langere tijd verminderen, is idd ontzettend lastig, daarin heb ik helaas ook geen antwoord hoe je dat het beste kunt aanpakken, misschien echt stapje voor stapje wat dingetjes oppakken en dan vooral kijken naar wat jou blij maakt?
donderdag 15 februari 2018 20:54
Ik weet zeker dat veel meer mensen last hebben van deze gevoelens.
Niet iedereen heeft in elke levensfase altijd maar zoveel vrienden en/of sociale bezigheden tot zijn/haar beschikking.
Ik heb zelf ook meerdere malen in het leven deze gevoelens gehad.
Wat mij opvalt is dat het vooral meer een taboe is.
Eenzaamheid is een taboe, maar het komt vaker voor dan je denkt!
Het is ook niet voor altijd te mijden, eenzaamheid.
Er kan altijd een relatie uitgaan, een vriendschap verwateren of dat je je baan verliest.
Je kunt denk het beste een leuke (team)sport gaan zoeken en een leuke studie, dat vult al meer je dagen.
Sterkte!
Niet iedereen heeft in elke levensfase altijd maar zoveel vrienden en/of sociale bezigheden tot zijn/haar beschikking.
Ik heb zelf ook meerdere malen in het leven deze gevoelens gehad.
Wat mij opvalt is dat het vooral meer een taboe is.
Eenzaamheid is een taboe, maar het komt vaker voor dan je denkt!
Het is ook niet voor altijd te mijden, eenzaamheid.
Er kan altijd een relatie uitgaan, een vriendschap verwateren of dat je je baan verliest.
Je kunt denk het beste een leuke (team)sport gaan zoeken en een leuke studie, dat vult al meer je dagen.
Sterkte!
donderdag 15 februari 2018 22:31
Ik herken dit. Tevreden zijn over jezelf hoe je bent en hoe je omgaat met andere (ookal is dat verre weg van perfect.).
Ik kom vaak heel saai en dom over. En heel slap. Ik vind het moeilijk om mensen hun verhaal te snappen. Dit maakt het moeilijk om te connecten. Ook omdat ik steeds moet vragen.. 'Wat bedoel je?'. Ik schaam me daarvoor dus zeg ik vaak maar.. ja, ja, precies.. inderdaad. Omdat ik niet als een oude opa met gehoorproblemen over wil komen.
Nu zeg ik tegen mezelf.. gewoon doorvragen als je iemand niet goed snapt of niet goed hoort!
Nu ik vaak doorvraag leer ik ook veel meer en steeds makkelijker kan ik mensen echt vertaan.
Ga dingen aan, stel vragen.
Ik vroeg laatst aan iemand 'Heb je een vriendin?' Gewoon midden in een gesprek. Ik vroeg het me gewoon af. Normaal zou ik denken. Zo uit het niets zoiets vragen.. doe ff normaal.
Hij vroeg ook. "Hoezo vraag je dat?". Normaal zou ik me schamen en zeggen.. "Ooh ja, wel een beetje gek he."
Nu zei ik, " Ik vroeg het me gewoon af.".
Je hoeft je niet te schamen voor nieuwsgierigheid. Nieuwsgierigheid word vaak gewaardeerd! Ik had uiteindelijk een best wel leuk gesprek met hem. Supertof!
Ook dit verhaal denk ik bij.. 'Jezus man, wat lul je allemaal. Je maakt er je eigen verhaal van. Terwijl het om haar gaat, niet om jou.".. Haha, achja. Zo ben ik ook... de zelfkriticus.. De perfectionist. Het is ook nooit goed!!
Succes lieverd! You can do it.
Ik kom vaak heel saai en dom over. En heel slap. Ik vind het moeilijk om mensen hun verhaal te snappen. Dit maakt het moeilijk om te connecten. Ook omdat ik steeds moet vragen.. 'Wat bedoel je?'. Ik schaam me daarvoor dus zeg ik vaak maar.. ja, ja, precies.. inderdaad. Omdat ik niet als een oude opa met gehoorproblemen over wil komen.
Nu zeg ik tegen mezelf.. gewoon doorvragen als je iemand niet goed snapt of niet goed hoort!
Nu ik vaak doorvraag leer ik ook veel meer en steeds makkelijker kan ik mensen echt vertaan.
Ga dingen aan, stel vragen.
Ik vroeg laatst aan iemand 'Heb je een vriendin?' Gewoon midden in een gesprek. Ik vroeg het me gewoon af. Normaal zou ik denken. Zo uit het niets zoiets vragen.. doe ff normaal.
Hij vroeg ook. "Hoezo vraag je dat?". Normaal zou ik me schamen en zeggen.. "Ooh ja, wel een beetje gek he."
Nu zei ik, " Ik vroeg het me gewoon af.".
Je hoeft je niet te schamen voor nieuwsgierigheid. Nieuwsgierigheid word vaak gewaardeerd! Ik had uiteindelijk een best wel leuk gesprek met hem. Supertof!
Ook dit verhaal denk ik bij.. 'Jezus man, wat lul je allemaal. Je maakt er je eigen verhaal van. Terwijl het om haar gaat, niet om jou.".. Haha, achja. Zo ben ik ook... de zelfkriticus.. De perfectionist. Het is ook nooit goed!!
Succes lieverd! You can do it.
zaterdag 17 februari 2018 17:56
Herkenbaar hoor!
Ik woon dan wel op mij zelf. Maar vrienden, zijn op 1 hand te tellen. 1 vriendin waar ik wel is mee op pad ga, en 1 vriendin die helaas in het buitenland woon. Ik werk parttime met hele leuke collega's, en heb toevallig ook een paard. Mijn paard is het enige waarvoor ik de deur uit ga. En soms voor mijn hobby (fotograferen). Ik ben 32 en 1 keer een scharrel gehad, wat ik geen relatie kan noemen.
Op sommige dagen voel ik mij dus ook best eenzaam. Ook voel ik mij niet thuis in mijn eigen huis, maar dit heeft voornamelijk te maken met veel overlast van de buren (waar ik ook geen contact mee heb).
Ik kom vaak bij m'n ouders, hun zijn eigenlijk de enige waarvoor ik het meest de deur uit ga, naast mijn paard en werk. Zit vaak thuis met m'n iPad en de tv aan. Sommige dagen duren een eeuwigheid! Ik herken het echt helemaal. Heb super leuke collega's, maar om bij collega's langs te gaan voor een bakkie, nee. Contact maken/leggen vind ik ook lastig. Ik praat wel met andere mensen hoor, maar tot een vriendschap komen duurt bij mij erg lang, ik moet eerst iemand vertrouwen tot ik iemand een vriend of vriendin kan noemen, en waar ik mij veilig bij voel. Bij mij heeft het helaas te maken door mijn verleden, en dat blijft me maar achtervolgen. Veel gepest en buiten gesloten geweest altijd.
Als je wil, mag je me best pb sturen hoor
Ik woon dan wel op mij zelf. Maar vrienden, zijn op 1 hand te tellen. 1 vriendin waar ik wel is mee op pad ga, en 1 vriendin die helaas in het buitenland woon. Ik werk parttime met hele leuke collega's, en heb toevallig ook een paard. Mijn paard is het enige waarvoor ik de deur uit ga. En soms voor mijn hobby (fotograferen). Ik ben 32 en 1 keer een scharrel gehad, wat ik geen relatie kan noemen.
Op sommige dagen voel ik mij dus ook best eenzaam. Ook voel ik mij niet thuis in mijn eigen huis, maar dit heeft voornamelijk te maken met veel overlast van de buren (waar ik ook geen contact mee heb).
Ik kom vaak bij m'n ouders, hun zijn eigenlijk de enige waarvoor ik het meest de deur uit ga, naast mijn paard en werk. Zit vaak thuis met m'n iPad en de tv aan. Sommige dagen duren een eeuwigheid! Ik herken het echt helemaal. Heb super leuke collega's, maar om bij collega's langs te gaan voor een bakkie, nee. Contact maken/leggen vind ik ook lastig. Ik praat wel met andere mensen hoor, maar tot een vriendschap komen duurt bij mij erg lang, ik moet eerst iemand vertrouwen tot ik iemand een vriend of vriendin kan noemen, en waar ik mij veilig bij voel. Bij mij heeft het helaas te maken door mijn verleden, en dat blijft me maar achtervolgen. Veel gepest en buiten gesloten geweest altijd.
Als je wil, mag je me best pb sturen hoor
zaterdag 17 februari 2018 20:52
Zoek naar een baan erbij voor 1 a 2 dagen, bij voorkeur in de locale horeca/sportkantine/golfclub etc. Eventueel als vrijwilliger. Dat is meestal ook gezellig, omdat de mensen die daar komen, daar voor hun plezier zijn. En op die manier leg je ook nieuwe contacten.
Misschien kun je er wat mee, met dit idee.
Misschien kun je er wat mee, met dit idee.
dinsdag 20 februari 2018 20:38
Hoi Nalatje,
Het eenzame gevoel herken ik van een aantal jaren geleden. Toch heb ik nu een uitgebreid sociaal netwerk. Dit is geen toeval. Ik heb er op een tactische manier over nagedacht hoe ik meer vrienden en kennissen kon krijgen. Mijn oplossing was een combinatie van twee dingen.
Het eerste is wat hierboven al genoemd is: Ga de deur uit, ga dingen doen, laat je gezicht zien. Op deze manier creëer je zoveel mogelijk ontmoetingen. Met veel mensen zal je geen klik hebben. Jij zal niet in hun geïnteresseerd zijn en zij niet in jou. Dat maakt niet uit, die mensen zijn niet de mensen die je nodig hebt.
Het tweede wat bij mij heeft gewerkt is iets dat ik 'emotionele risicospreiding' noem. Het klinkt een beetje zakelijk, maar werkt wel. Uit eigen ervaring en ook uit het observeren van andermans sociale leven en interacties, is mij opgevallen dat mensen die niet zoveel contacten hebben, zich sneller op een nieuw persoon 'storten'. Deze persoon kan daar enthousiast op reageren, maar veel mensen vinden het niet prettig als een contact meteen zo intensief wordt. Het net opgedane contact zal daarom niet duurzaam zijn, maar vluchtig. Wat ik je als advies wil geven, is om eerst te investeren in kennissen. Zoveel mogelijk. Of het nu de moeder van je vriendin is of een nichtje of een oude klasgenoot of de buurman of iemand die je wel eens bij de paarden tegenkomt; maak contact! Zaai!
Je zult nog een tijdje het eenzame gevoel moeten verdragen, want deze kennissen bieden waarschijnlijk nog niet genoeg emotionele voeding. Er zullen kennissen 'afvallen'. De interesse in jou verslapt of jouw interesse in hen verslapt, je hebt bij nader inzien toch niet zo'n klik of die ander heeft simpelweg minder tijd over dan voorheen. De kennissen die overblijven en die je zo nu en dan ziet, daarvan zullen er misschien na verloop van tijd een paar in vrienden veranderen. Het zaadje van een sociaal leven en het verminderen van eenzaamheid is geplant.
Ik hoop dat mijn theorie een beetje begrijpelijk is overgekomen. Mijn broer heeft mij toentertijd ook geholpen door mij te vertellen dat je een sociaal leven met een moestuin kan vergelijken. Eerst moet je zaadjes kopen (=contact maken) en in de grond stoppen (=nog meer contact maken). Sommige plantjes groeien sneller dan andere. Sommige planten zullen sterker en groter worden, anderen zullen verslappen. De relatief nieuwe planten zal je het meeste water moeten geven, deze moeten nog groeien. Een plant die al vijf jaar groeit en bloeit in je moestuin kan het aan om af en toe wat minder water (=aandacht, tijd, etc.) te krijgen.
Na verloop van tijd heb je een moestuin met grotere en kleinere plantjes (=sociale contacten).
Liefs,
Erisaltijdhoop
Het eenzame gevoel herken ik van een aantal jaren geleden. Toch heb ik nu een uitgebreid sociaal netwerk. Dit is geen toeval. Ik heb er op een tactische manier over nagedacht hoe ik meer vrienden en kennissen kon krijgen. Mijn oplossing was een combinatie van twee dingen.
Het eerste is wat hierboven al genoemd is: Ga de deur uit, ga dingen doen, laat je gezicht zien. Op deze manier creëer je zoveel mogelijk ontmoetingen. Met veel mensen zal je geen klik hebben. Jij zal niet in hun geïnteresseerd zijn en zij niet in jou. Dat maakt niet uit, die mensen zijn niet de mensen die je nodig hebt.
Het tweede wat bij mij heeft gewerkt is iets dat ik 'emotionele risicospreiding' noem. Het klinkt een beetje zakelijk, maar werkt wel. Uit eigen ervaring en ook uit het observeren van andermans sociale leven en interacties, is mij opgevallen dat mensen die niet zoveel contacten hebben, zich sneller op een nieuw persoon 'storten'. Deze persoon kan daar enthousiast op reageren, maar veel mensen vinden het niet prettig als een contact meteen zo intensief wordt. Het net opgedane contact zal daarom niet duurzaam zijn, maar vluchtig. Wat ik je als advies wil geven, is om eerst te investeren in kennissen. Zoveel mogelijk. Of het nu de moeder van je vriendin is of een nichtje of een oude klasgenoot of de buurman of iemand die je wel eens bij de paarden tegenkomt; maak contact! Zaai!
Je zult nog een tijdje het eenzame gevoel moeten verdragen, want deze kennissen bieden waarschijnlijk nog niet genoeg emotionele voeding. Er zullen kennissen 'afvallen'. De interesse in jou verslapt of jouw interesse in hen verslapt, je hebt bij nader inzien toch niet zo'n klik of die ander heeft simpelweg minder tijd over dan voorheen. De kennissen die overblijven en die je zo nu en dan ziet, daarvan zullen er misschien na verloop van tijd een paar in vrienden veranderen. Het zaadje van een sociaal leven en het verminderen van eenzaamheid is geplant.
Ik hoop dat mijn theorie een beetje begrijpelijk is overgekomen. Mijn broer heeft mij toentertijd ook geholpen door mij te vertellen dat je een sociaal leven met een moestuin kan vergelijken. Eerst moet je zaadjes kopen (=contact maken) en in de grond stoppen (=nog meer contact maken). Sommige plantjes groeien sneller dan andere. Sommige planten zullen sterker en groter worden, anderen zullen verslappen. De relatief nieuwe planten zal je het meeste water moeten geven, deze moeten nog groeien. Een plant die al vijf jaar groeit en bloeit in je moestuin kan het aan om af en toe wat minder water (=aandacht, tijd, etc.) te krijgen.
Na verloop van tijd heb je een moestuin met grotere en kleinere plantjes (=sociale contacten).
Liefs,
Erisaltijdhoop
