Psyche
alle pijlers
Rouw op je dak
zaterdag 30 juni 2018 11:02
3 weken geleden is een van mijn ouders (64 jaar) overleden. Het ging in de tijd van zorgen en de dagen van het regelwerk wel oke met me. En de week erna ook. Ik had verwacht dat het verdriet echt enorm zou zijn zoals bijv. de hele dag in bed liggen en huilen. Maar dat is niet zo en het verdriet blijkt maar momentjes te zijn. Ik ben vooral doodmoe van alles, van het zorgen in de laatste weekjes, van de ruim 2 maanden nachten van 4-5 uur per nacht slapen en ja... van wat precies, geen idee.
Op mijn werk ben ik de komende maand 3 ipv 5 dagen ingeroosterd dus dat is fijn. Mijn vriend is iemand die juist veel werkt, veel sport en het liefst elke avond iets doet met vrienden. En ik lig juist het liefste elke avond op de bank. Moe.. domme tv programmas kijken, teveel snoepen, alcohol drinken - met mate, maar toch is dit niet iets wat ik door de week wil doen. Het is natuurlijk voor hem anders omdat schoonouder verliezen minder heftig is dan ouder verliezen.
Maar door mijn "hang-gedrag" voel ik mezelf eigenlijk nog slechter want ik word er niet echt slanker en fitter van. Voel me nutteloos dus zoek ik maniertjes om mijn gedrag te veranderen naar dat van mn vriend maar dat lukt me niet. Op mn werk en in huis doe ik wat nodig is maar extra taken boeien me niet. Ben gewoon dood moe.
Mn omgeving zegt dat ik door moet gaan met de dagelijkse dingen. Als een houvast. Kost me kneiter veel energie maar t lukt wel. Vriendinnen appen veel, sommigen komen langs maar heb weinig zin om eea te ondernemen.
En dan wil ik mezelf die "ik mag even zielig zijn" periode gunnen. Maar hoe lang dan.. wanneer wordt het 'gevaarlijk' dat ik niet een of andere depressie ontwikkel? 3 weken is toch nog kort..maar wanneer moet ik weer "normaal" kunnen doen zonder snoep en wijn en lamlendige bank-hang-avonden..
Ik ben al begonnen met meeschrijven in een rouw-topic maar zoek vooral ervaringsverhalen over de eerste weken. Bedankt alvast
Op mijn werk ben ik de komende maand 3 ipv 5 dagen ingeroosterd dus dat is fijn. Mijn vriend is iemand die juist veel werkt, veel sport en het liefst elke avond iets doet met vrienden. En ik lig juist het liefste elke avond op de bank. Moe.. domme tv programmas kijken, teveel snoepen, alcohol drinken - met mate, maar toch is dit niet iets wat ik door de week wil doen. Het is natuurlijk voor hem anders omdat schoonouder verliezen minder heftig is dan ouder verliezen.
Maar door mijn "hang-gedrag" voel ik mezelf eigenlijk nog slechter want ik word er niet echt slanker en fitter van. Voel me nutteloos dus zoek ik maniertjes om mijn gedrag te veranderen naar dat van mn vriend maar dat lukt me niet. Op mn werk en in huis doe ik wat nodig is maar extra taken boeien me niet. Ben gewoon dood moe.
Mn omgeving zegt dat ik door moet gaan met de dagelijkse dingen. Als een houvast. Kost me kneiter veel energie maar t lukt wel. Vriendinnen appen veel, sommigen komen langs maar heb weinig zin om eea te ondernemen.
En dan wil ik mezelf die "ik mag even zielig zijn" periode gunnen. Maar hoe lang dan.. wanneer wordt het 'gevaarlijk' dat ik niet een of andere depressie ontwikkel? 3 weken is toch nog kort..maar wanneer moet ik weer "normaal" kunnen doen zonder snoep en wijn en lamlendige bank-hang-avonden..
Ik ben al begonnen met meeschrijven in een rouw-topic maar zoek vooral ervaringsverhalen over de eerste weken. Bedankt alvast
koekie1980 wijzigde dit bericht op 30-06-2018 12:06
4.20% gewijzigd
zaterdag 30 juni 2018 11:10
Het is nog zo kort, wees niet zo streng voor jezelf. Na het overlijden van mijn moeder ben ik snel weer normaal aan het werk gegaan. Vooral om ritme te houden, 's Avonds deed ik niets. Dat heeft echt wel even geduurd.
er is geen "normaal". Rouwen is een persoonlijk proces, dat komt en gaat. Met tijden kost het veel energie en er komen ook dagen dat het beter gaat. Mijn ervaring met rouwen is dat het jaren duurt. Het is echt een proces wat je door maakt. Het rouwen bestaat uit verschillende fases. Mijn moeder is inmiddels 20 jaar gelede overleden, maar nog steeds rouw is soms om haar. Hoort er gewoon bij en is normaal mijns inziens.
er is geen "normaal". Rouwen is een persoonlijk proces, dat komt en gaat. Met tijden kost het veel energie en er komen ook dagen dat het beter gaat. Mijn ervaring met rouwen is dat het jaren duurt. Het is echt een proces wat je door maakt. Het rouwen bestaat uit verschillende fases. Mijn moeder is inmiddels 20 jaar gelede overleden, maar nog steeds rouw is soms om haar. Hoort er gewoon bij en is normaal mijns inziens.
zaterdag 30 juni 2018 11:18
Gecondoleerd 
Aan de ene kant wil je niet bankhangen maar je hebt nu ook weinig energie. Lastig, maar ik zou vooral willen zeggen: laat dat gevoel van nutteloosheid los. Je werkt, doet verder wat nodig is, dat zou -voor nu- ook voldoende kunnen zijn.
Als je nu denkt ik zou eigenlijk dit of dat moeten doen en het komt er dan niet van, heb je er weer een schuldgevoel bij.
Zou je met je vriend kunnen afspreken om één keer in de week 's avonds iets te ondernemen, een stukje gaan fietsen, een terrasje pakken, net wat jullie leuk vinden. En dan die andere dagen proberen te genieten van het bankhangen.
Aan de ene kant wil je niet bankhangen maar je hebt nu ook weinig energie. Lastig, maar ik zou vooral willen zeggen: laat dat gevoel van nutteloosheid los. Je werkt, doet verder wat nodig is, dat zou -voor nu- ook voldoende kunnen zijn.
Als je nu denkt ik zou eigenlijk dit of dat moeten doen en het komt er dan niet van, heb je er weer een schuldgevoel bij.
Zou je met je vriend kunnen afspreken om één keer in de week 's avonds iets te ondernemen, een stukje gaan fietsen, een terrasje pakken, net wat jullie leuk vinden. En dan die andere dagen proberen te genieten van het bankhangen.
Voortaan hier oostenwind en alle ruimte aan bodemloze putten van pure slechtheid. Juli 2020
zaterdag 30 juni 2018 11:20
3 weken is zo kort. Het moet wellicht nog even indalen.
Ik heb na het verlies van mijn moeder misschien wel maanden nodig gehad om mezelf s’avonds weer op te pompen.
De eerste tijd moest ik er niet aan denken om me in drukke ruimtes te begeven. Het idee alleen al gaf me een enorme benauwing.
Neem je tijd. Er zijn helaas geen regels voor hoe het werkt. Wees lief voor jezelf.
Ik heb na het verlies van mijn moeder misschien wel maanden nodig gehad om mezelf s’avonds weer op te pompen.
De eerste tijd moest ik er niet aan denken om me in drukke ruimtes te begeven. Het idee alleen al gaf me een enorme benauwing.
Neem je tijd. Er zijn helaas geen regels voor hoe het werkt. Wees lief voor jezelf.
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
zaterdag 30 juni 2018 11:32
Iedereen rouwt op zijn eigen manier. Er is geen goed of fout. Er staat geen vast geschreven tijd voor.
Mijn ervaring? Vorig jaar juli overleed iemand waar ik heel erg veel van hield. Het was niet de eerste keer dat er een geliefde van me doodging maar dit was wel de heftigste qua alles. De ziekte was extreem, het hele proces van diagnose naar sterven duurde zoveel langer dan verwacht en was een achtbaan van hoop, vrees, doodsangst, opluchting, enorme veel lol soms en nog meer angst.
En toen kwam de dood. Ik hoorde het op mijn werk, meteen er naar toe en de volgende ochtend stond ik weer op het werk. Ochtendje maar, maar toch. Volgende dag zelfde verhaal.
De dagen tot de crematie waren een roes, de dagen erna knapte ik op en hop weer aan het werk. Projectje erbij hier, klusje erbij daar, dat liep in de soep met als gevolg; confictje met andere afdeling zus, ontevreden team daar. Doodmoe, warrig, onzeker, er was niks over van de stoere Patat die ik was.
Dat ging zo niet langer, dus taken aangepast.
Fysiek stelde ik ook niks voor, alles wat ik voorheen met gemak kon (een stuk fietsen, fysiek zware klussen, lesjes op de sportschool kostte moeite. Soms voelde ik letterlijk alle kracht uit mijn lijf glippen. Niet handig wanneer je net iets zwaars aan het tillen bent.
Dus dat moest ik ook aanpassen, maar dat ging niet vanzelf. Elke keer dacht ik weer 'nu gaat het wel' En dat ging ff goed, maar dan ook maar ff.
Toen kwam het bericht dat er geen contracten werden verlengd, dus op zoek naar ander werk en hals over de kop andere baan. Waar ik na dag 1 al doodongelukkig was. Toch volgehouden, na 1,5 maand fikse griep, snel weer aan het werk met mijn nog zieke lijf, weer ziek, weer te snel aan het werk en daar zat ik op een dag, jankend in de auto naar het werk. Ziek gemeld, conflict met werkgever, vaststellingsovereenkomst. Vanaf februari dus thuis, vanaf mei als werkloze.
De eerste weken alleen maar suffe tv gekeken; Mc cleods daughters, Beverly Hills 90210, Dynasty.
Ik had al wel hulp gezocht bij de psycholoog toen ie zo ziek was. Na zijn overlijden nog 1 of 2 keer gegaan. Dat hielp wel.
Wat ook hielp was een fysiek en mentaal heel uitdagend doel dat in december onverwachts op mijn pad kwam en waar ik naar toe moest werken. Dat deed ik samen met iemand die ik blind vertrouw. Dat werkte zo goed, dat we nu een nog uitdagender doel hebben bedacht. Door fysiek sterker te worden en mijn grenzen op te zoeken word ik mentaal ook steeds weerbaarder.
De huilbuien zijn stukken minder, van elke dag naar ? De laatste is al weer even een maand of 2 terug denk ik. Nee ik lieg, vorige week nog eventjes na een sessie kwamen ze opeens eventjes weer.
In het half jaar na zijn overlijden een kilo of 10 aangekomen. Die zijn er nu wel weer bijna af. Maar dat is zo niet belangrijk, ik ben langs de afgrond gegaan en heb het gered dankzij lieve mensen om me heen die me opvingen, steunden en waar nodig een schop onder mijn kont gaven.
Pffff heel verhaal. Ga ik weer ff janken nu geloof ik
Sterkte ermee.
Vriendelijk.
zaterdag 30 juni 2018 11:32
Gecondoleerd
Vergis je er niet in hoe uitputtend het hele proces is. Het zijn niet alleen mentale dingen als rouw, je bent ook fysiek moe. Je lijf heeft een boel stress te verwerken gehad en daar reageer je op (vandaar je drang naar zoet bv)
Wees dus vooral niet te streng voor jezelf en geef jezelf tijd om wat uit te rusten. Een beetje beweging helpt. Sommige mensen vinden sport een uitlaatklep maar als je dat niet zo voelt zet jezelf dan vooral niet onder druk en ga wat wandelen.
Vergis je er niet in hoe uitputtend het hele proces is. Het zijn niet alleen mentale dingen als rouw, je bent ook fysiek moe. Je lijf heeft een boel stress te verwerken gehad en daar reageer je op (vandaar je drang naar zoet bv)
Wees dus vooral niet te streng voor jezelf en geef jezelf tijd om wat uit te rusten. Een beetje beweging helpt. Sommige mensen vinden sport een uitlaatklep maar als je dat niet zo voelt zet jezelf dan vooral niet onder druk en ga wat wandelen.
zaterdag 30 juni 2018 11:41
Misschien een heel praktische nuchtere tip, maar slik eens een tijdje magnesium(citraat) bij. Een magnesiumtekort komt stiekem best vaak voor, en kan voor vermoeidheid zorgen, zeker in tijden van stress en verdriet. Je slaapt er beter door, wordt uitgeruster wakker en het helpt ook je psyche een beetje.
Veel sterkte verder
Veel sterkte verder
anoniem_356192 wijzigde dit bericht op 30-06-2018 11:42
6.43% gewijzigd
zaterdag 30 juni 2018 11:42
Ja, gecondoleerd 
Het is nog maar kort geleden, drie weken, maar blijf alsjeblieft goed voor jezelf zorgen, of vraag of anderen dat voor je willen doen.
Wat ik herken, van de eerste weken, is het moemoemoe zijn (en ik was erg gespannen, onder de oppervlakte).
De allereerste weken heb ik behoorlijk wat gedronken, elke avond een glas of 5, en niet goed gegeten, waardoor ik er extra ellendig aan toe was. De mensen om me heen vergoelijkten dat omdat ik zoveel verdriet had, maar achteraf is dat niet zo goed geweest, omdat ik daardoor niet echt heb gerouwd (wat dat dan ook is, want er zijn hierover geen regels natuurlijk).
Na een aantal maanden ben ik maar 'gewoon' weer verder gegaan, hoewel ik me eigenlijk ellendig voelde. Dat was allemaal niet zo verstandig.
Jouw verdriet en jouw situatie is vast heel anders maar ik zou zeggen, pas wel op met jezelf. Jezelf verwaarlozen is geen helpende manier om te rouwen.
Veel sterkte.
Het is nog maar kort geleden, drie weken, maar blijf alsjeblieft goed voor jezelf zorgen, of vraag of anderen dat voor je willen doen.
Wat ik herken, van de eerste weken, is het moemoemoe zijn (en ik was erg gespannen, onder de oppervlakte).
De allereerste weken heb ik behoorlijk wat gedronken, elke avond een glas of 5, en niet goed gegeten, waardoor ik er extra ellendig aan toe was. De mensen om me heen vergoelijkten dat omdat ik zoveel verdriet had, maar achteraf is dat niet zo goed geweest, omdat ik daardoor niet echt heb gerouwd (wat dat dan ook is, want er zijn hierover geen regels natuurlijk).
Na een aantal maanden ben ik maar 'gewoon' weer verder gegaan, hoewel ik me eigenlijk ellendig voelde. Dat was allemaal niet zo verstandig.
Jouw verdriet en jouw situatie is vast heel anders maar ik zou zeggen, pas wel op met jezelf. Jezelf verwaarlozen is geen helpende manier om te rouwen.
Veel sterkte.
nounou
zaterdag 30 juni 2018 11:49
Wees niet zo streng voor jezelf. Ik heb in moeilijke tijden dezelfde behoeftes als jij: bankhangen en slecht eten. Mijn man doet hetzelfde als jouw vriend: werken, werken, werken. Dat botst wel eens.
Toen mijn moeder twee jaar geleden overleed had ik een kind van 5 maanden. Dat zorgde er voor dat ik wel door móest. Ik gaf borstvoeding en deed wat ik moest doen maar verder zat ik toch echt vooral op de bank... Ik ben wel wat extra gaan werken en vond het fijn om daarmee uit huis te zijn, even mijn eigen ding te doen. Al vrij snel na het overlijden had ik het gevoel de wereld aan te kunnen. Het was ook een proces geweest waarbij we tussentijds al een en ander hadden kunnen voelen/verwerken.
Toen acht maanden later ook mijn vader (na een zeer kort ziekbed en op 51 jarige leeftijd) wist ik niet of me dat opnieuw zou lukken. Op de oppervlakte leek het allemaal wel okè te gaan maar ik begon mezelf steeds vaker raar te voelen. Ik werd heel onzeker en een beetje paranoia. Toch ging ik maar gewoon door, alsof er niks gebeurd was. Ik was ontzettend moe, maar ja... kind, werk, vereniging, bestuurstaken, vrienden....
Uiteindelijk heeft mijn lijf gezegd: "kappen nu". Ik ben compleet door mijn rug gegaan (ambulance, morfine, twee weken letterlijk niet van de bank kunnen) en heb uiteindelijk bijna 10 maanden in de ziektewet gezeten. In die maanden heb ik geaccepteerd dat ik me belabberd voelde en vooral veel toegegeven aan mijn vermoeidheid.
Ik ben begin dit jaar weer begonnen met werken en ga na de vakantie mijn studie weer oppakken. Ik heb zelfs de wens voor een tweede kindje uit de koelkast gehaald. Rouwen betekent voor mij geen momenten van huilend onder de dekens liggen (ik heb in de hele afgelopen periode misschien twee keer gehuild) maar vooral vermoeidheid, weinig concentratie en onrust in mijn hoofd. Dat vind ik soms wel eens lastig. Het lijkt me makkelijker als verdriet me soms ineens zou overvallen en ik duidelijk weet: "oké dit is het gemis van mijn ouders" maar zo werkt het bij mij dus niet.
Heel veel sterkte TO. Wees lief voor jezelf. Ik luister vooral goed naar je eigen behoeftes. Je wordt heus niet ineens depressief omdat je na zo'n verlies een tijd(je) nergens toe komt en liever gewoon op de bank wil liggen!
Toen mijn moeder twee jaar geleden overleed had ik een kind van 5 maanden. Dat zorgde er voor dat ik wel door móest. Ik gaf borstvoeding en deed wat ik moest doen maar verder zat ik toch echt vooral op de bank... Ik ben wel wat extra gaan werken en vond het fijn om daarmee uit huis te zijn, even mijn eigen ding te doen. Al vrij snel na het overlijden had ik het gevoel de wereld aan te kunnen. Het was ook een proces geweest waarbij we tussentijds al een en ander hadden kunnen voelen/verwerken.
Toen acht maanden later ook mijn vader (na een zeer kort ziekbed en op 51 jarige leeftijd) wist ik niet of me dat opnieuw zou lukken. Op de oppervlakte leek het allemaal wel okè te gaan maar ik begon mezelf steeds vaker raar te voelen. Ik werd heel onzeker en een beetje paranoia. Toch ging ik maar gewoon door, alsof er niks gebeurd was. Ik was ontzettend moe, maar ja... kind, werk, vereniging, bestuurstaken, vrienden....
Uiteindelijk heeft mijn lijf gezegd: "kappen nu". Ik ben compleet door mijn rug gegaan (ambulance, morfine, twee weken letterlijk niet van de bank kunnen) en heb uiteindelijk bijna 10 maanden in de ziektewet gezeten. In die maanden heb ik geaccepteerd dat ik me belabberd voelde en vooral veel toegegeven aan mijn vermoeidheid.
Ik ben begin dit jaar weer begonnen met werken en ga na de vakantie mijn studie weer oppakken. Ik heb zelfs de wens voor een tweede kindje uit de koelkast gehaald. Rouwen betekent voor mij geen momenten van huilend onder de dekens liggen (ik heb in de hele afgelopen periode misschien twee keer gehuild) maar vooral vermoeidheid, weinig concentratie en onrust in mijn hoofd. Dat vind ik soms wel eens lastig. Het lijkt me makkelijker als verdriet me soms ineens zou overvallen en ik duidelijk weet: "oké dit is het gemis van mijn ouders" maar zo werkt het bij mij dus niet.
Heel veel sterkte TO. Wees lief voor jezelf. Ik luister vooral goed naar je eigen behoeftes. Je wordt heus niet ineens depressief omdat je na zo'n verlies een tijd(je) nergens toe komt en liever gewoon op de bank wil liggen!
zaterdag 30 juni 2018 11:56
Lieve Koekie, het is nog maar zo kort geleden. Zoals al eerder genoemd werd, rouwen kost ontzettend veel energie. Ik ben nu bijna 6 maanden verder en ik herken dat bankhangen en doodmoe zijn ontzettend. Ik heb het nog steeds in grote mate, maar merk wel dat er heeeeel langzaam wat verandering in zit. Heel af en to doe ik weer iets.
Tegen mij werd gezegd 'ga sporten'. Nou, ik haat sport. Ik ga dat dus niet doen. Maar af en toe een wandeling in de natuur maken, dat vind ik wel leuk. Dus dat doe. Niet elke dag, maar met mate.
Ik heb zelf ook heel erg geworsteld met waar jij over schrijft. Van hoeveel tijd mag je jezelf gunnen en wanneer slaat rouw over in een depressie die je wellicht had kunnen voorkomen? Ik merk dat nu ik dat iets (nog niet geheel) los heb kunnen laten dat ik me er minder slecht over voel. Ik ga na naar mijn werk, verzorg mijn kat, houd mijn huis netjes en ga op bezoek bij mijn moeder, breng tijd met mijn vriend(en) door en dat is voldoende. Alle dingen die ik daar bovenop deed boeien me niet zo meer. So be it, hoor. Zo lang je nog de basis dingen op orde hebt doe je het goed. Ik zou me pas echt zorgen maken als je je verdriet avond na avond wegdrinkt, niet meer naar je werk gaat en je bed niet meer uit komt.
Rouwen is zwaar, en je constant verdrietig voelen is gewoon ontzettend kut, maar ga niet dingen forceren omdat je denkt dat je na een maand weer 'de oude' moet zijn.
Die tip van magnesium is een goede. Ik heb het zelf ook net weer in huis gehaald.
Tegen mij werd gezegd 'ga sporten'. Nou, ik haat sport. Ik ga dat dus niet doen. Maar af en toe een wandeling in de natuur maken, dat vind ik wel leuk. Dus dat doe. Niet elke dag, maar met mate.
Ik heb zelf ook heel erg geworsteld met waar jij over schrijft. Van hoeveel tijd mag je jezelf gunnen en wanneer slaat rouw over in een depressie die je wellicht had kunnen voorkomen? Ik merk dat nu ik dat iets (nog niet geheel) los heb kunnen laten dat ik me er minder slecht over voel. Ik ga na naar mijn werk, verzorg mijn kat, houd mijn huis netjes en ga op bezoek bij mijn moeder, breng tijd met mijn vriend(en) door en dat is voldoende. Alle dingen die ik daar bovenop deed boeien me niet zo meer. So be it, hoor. Zo lang je nog de basis dingen op orde hebt doe je het goed. Ik zou me pas echt zorgen maken als je je verdriet avond na avond wegdrinkt, niet meer naar je werk gaat en je bed niet meer uit komt.
Rouwen is zwaar, en je constant verdrietig voelen is gewoon ontzettend kut, maar ga niet dingen forceren omdat je denkt dat je na een maand weer 'de oude' moet zijn.
Die tip van magnesium is een goede. Ik heb het zelf ook net weer in huis gehaald.
zaterdag 30 juni 2018 12:11
Dat sporten niet lukt dat vind ik wel prima, sport normaal 3x per week. Maar zelfs een rondje wandelen heb ik geen zin in. De deur uit voor boodschappen enz lukt wel maar voor de lol wandelen niet. Terwijl ik weet dat me dat na afloop weer genoeg voldoening geeftSommige mensen vinden sport een uitlaatklep maar als je dat niet zo voelt zet jezelf dan vooral niet onder druk en ga wat wandelen.
zaterdag 30 juni 2018 12:14
Dat ga ik eens proberen. Bedankt voor de tip. De slapeloze tijd was vooral voor het overlijden tijdens het zorgen thuis.RégineFilange schreef: ↑30-06-2018 11:41. Je slaapt er beter door, wordt uitgeruster wakker en het helpt ook je psyche een beetje.
Veel sterkte verder
Nu slaap ik als een os... ga rond half 11 naar bed, op werkdagen moet ik om 7u eruit en voel me alsof t middenin de nacht is .
op vrije dagen slaap ik door tot 9 of 10 uur in de ochtend aan 1 stuk dus meer dan 10u per nacht zonder wakker te worden.
zaterdag 30 juni 2018 12:17
Kan je vriend niet een beetje ondersteunen daarbij? Of een goede vriendin? Als je samen gaat is die drempel wat lager.koekie1980 schreef: ↑30-06-2018 12:11Dat sporten niet lukt dat vind ik wel prima, sport normaal 3x per week. Maar zelfs een rondje wandelen heb ik geen zin in. De deur uit voor boodschappen enz lukt wel maar voor de lol wandelen niet. Terwijl ik weet dat me dat na afloop weer genoeg voldoening geeft
zaterdag 30 juni 2018 12:19
Daar maar lekker zoveel mogelijk aan toegeven. Slaap heelt.koekie1980 schreef: ↑30-06-2018 12:14Dat ga ik eens proberen. Bedankt voor de tip. De slapeloze tijd was vooral voor het overlijden tijdens het zorgen thuis.
Nu slaap ik als een os... ga rond half 11 naar bed, op werkdagen moet ik om 7u eruit en voel me alsof t middenin de nacht is .
op vrije dagen slaap ik door tot 9 of 10 uur in de ochtend aan 1 stuk dus meer dan 10u per nacht zonder wakker te worden.
Laat het maar wat over je heen komen en neem het een beetje zoals het komt. Op een dag word je wakker en merk je dat de wereld er alweer wat anders uitziet. Wees niet te streng voor jezelf.
zaterdag 30 juni 2018 12:19
Ja goeie tekst, het rouwen gaat niet beter als je jezelf verwaarloost. Ik weet dat het beter is om mn verdriet om te zetten naar flink hardlopen bijvoorbeeld. Omdat het mij ju zo'n gevoel geeft van Wat heeft het voor zin om sportief en gezond te zijn, het helpt in mijn situatie toch niet. Terwijl ik goed weet dat idd drinken en chips eten ook niet werkt.
Vraag me af wat TT is?
zaterdag 30 juni 2018 12:20
Kijk dan wel of je magnesiumcitraat kunt vinden. De meeste magnesiumsupplementen zijn magnesiumoxide, maar dat wordt minder goed opgenomen en kan laxerend werken.koekie1980 schreef: ↑30-06-2018 12:14Dat ga ik eens proberen. Bedankt voor de tip. De slapeloze tijd was vooral voor het overlijden tijdens het zorgen thuis.
Nu slaap ik als een os... ga rond half 11 naar bed, op werkdagen moet ik om 7u eruit en voel me alsof t middenin de nacht is .
op vrije dagen slaap ik door tot 9 of 10 uur in de ochtend aan 1 stuk dus meer dan 10u per nacht zonder wakker te worden.
zaterdag 30 juni 2018 12:20
Je topictitel.koekie1980 schreef: ↑30-06-2018 12:19Ja goeie tekst, het rouwen gaat niet beter als je jezelf verwaarloost. Ik weet dat het beter is om mn verdriet om te zetten naar flink hardlopen bijvoorbeeld. Omdat het mij ju zo'n gevoel geeft van Wat heeft het voor zin om sportief en gezond te zijn, het helpt in mijn situatie toch niet. Terwijl ik goed weet dat idd drinken en chips eten ook niet werkt.
Vraag me af wat TT is?
zaterdag 30 juni 2018 12:25
Rouwen kost energie. Bakken en bakken en bakken vol energie. Rouwen is werken, misschien zelfs topsport. En dat doe je naast je gewone dagelijkse dingen. Stel je voor dat je twee fulltime banen hebt. Of naast je fulltime baan een fulltime sportcarrière hebt. En dat je, als je met het ene bezig bent, continue in beslag wordt genomen door dat andere, zowel mentaal als fysiek. Dan zou je het niet gek vinden toch, dat je geen energie hebt voor andere dingen?koekie1980 schreef: ↑30-06-2018 12:14Dat ga ik eens proberen. Bedankt voor de tip. De slapeloze tijd was vooral voor het overlijden tijdens het zorgen thuis.
Nu slaap ik als een os... ga rond half 11 naar bed, op werkdagen moet ik om 7u eruit en voel me alsof t middenin de nacht is .
op vrije dagen slaap ik door tot 9 of 10 uur in de ochtend aan 1 stuk dus meer dan 10u per nacht zonder wakker te worden.
Dat op de bank hangen, tv kijken, vreten, op je werk focussen, het is werk. Rouw-werk. En dat doe je 24/7 met je lijf, je hart en in je hoofd en dat is fokking zwaar.
Vriendelijk.
zaterdag 30 juni 2018 12:25
Ach jeetje allebei je ouders in zo'n korte tijd... wat ontzettend rot
. Sterkte....Ik kan me voorstellen dat je met een baby door blijft gaan omdat het gewoon moet, je moet gewoon zorgen voor je kind. Ik heb geen kinderen, die 3 dagen werk is wat ik zeker van mezelf moet doen. Voor de rest moet ik eigenlijk veel van mezelf maar wil ik niks.
En inderdaad, neem je de tijd niet dan komt het op een later moment alsnog binnen. Dat hoor ik vaker. Alleen vind ik t lastig te bepalen hoeveel of hoe lang.
zaterdag 30 juni 2018 12:26
Voorlopig hoef je je daar nog niet druk om te maken, 3 weken is echt hartstikke kort.
zaterdag 30 juni 2018 12:30
Bij mij begon er pas licht aan de horizon te schijnen op het moment dat er weer 'n actief reisplan was. Dat ontstond 5 maanden na overlijden. Bovendien hielp het mij toen de dagen weer langer werden en de natuur weer groen. Ik haat winters sowieso altijd al, maar met het overlijden van m'n vader in die periode is het echt helemaal zwart en troosteloos. De zomer is luchtiger, de natuur leeft en daar trek ik me dan toch automatisch een beetje aan op.
