Psyche
alle pijlers
Angst
woensdag 31 juli 2019 23:02
Hoi,
Lang gedacht of ik dit zou delen maar ben wel benieuwd naar jullie visie.
4 maanden geleden moeder mogen worden en dolgelukkig met mijn gezinnetje. Ik ben helemaal verliefd!
Er is echter een ding waar ik 'tegen' aan loop. Ik ben van mezelf altijd al een druktemaker geweest; snel zorgen maken en heel onzeker als persoon. Ik merk dat dit de laatste maanden steeds erger is geworden, tot het punt bereikt is dat het me hinderd in mijn dagelijks leven.
Ik heb toch wel behoorlijk wat angsten: bang dat mij wat overkomt en mijn zoon zonder mij verder moet, bang dat partner wat overkomt, bang dat ik een ziekte heb (veel mensen in mijn omgeving die een ongeneeslijke ziekte hebben zonder daar echt veel klachten van gehad te hebben, dus bang dat ik ook iets heb zonder dat ik dat al merk), bang dat ik mijn studie niet haal, bang dat we een auto ongeluk krijgen als we op de snelweg rijden etc etc.
Veel angsten dus.
Ik ben bang dat dit een angststoornis aan het worden is omdat het steeds erger wordt. Ik heb er zelf last van.
Ik zit bij een therapeut en hij wil hier met me aan gaan werken.
Nu heb ik een vriendin die bekend is met een angststoornis in het verleden, en hier al jaaaaren medicatie voor slikt (clomipramine). Zij zweert hierbij en is gelukkig, ze wil er nooit meer mee stoppen.
Ik heb met haar gepraat over mijn situatie en zij geeft aan dat medicatie mogelijk ook iets voor mij is ter ondersteuning. Ik trek hier zelf niet hard aan omdat ik niet zo van medicatie ben. Daarnaast hebben wij de wens om ooit nog een tweede kindje te mogen krijgen. Daarbij lijkt medicatie mij geen goed idee (in de zwangerschap). Vriendin geeft aan dat zij ook een kinderwens heeft en de arts bij haar aangaf dat ze dit door mag gebruiken. Er is een kans van minder dan 1% op hartafwijkingen en zij geeft aan dat stress alleen maar slechter is bij een eventuele zwangerschap. Zij is gelukkig en staat nu sterk in dr schoenen.
Er moet wel iets gebeuren want ik heb er last van en dit is iets dat al langer speelt maar steeds erger aan het worden is. Ik ben van mening dat ik me zelf te kort doe door zo angstig te zijn. Zoonlief is overigens een zeer tevreden baby en ik weet zeker dat ik het voor hem goed doe. Ik wil echter de angsten niet op hem overbrengen.
Wat is jullie visie over deze situatie? Ervaringen? Hopelijk kunnen jullie me helpen.
Lang gedacht of ik dit zou delen maar ben wel benieuwd naar jullie visie.
4 maanden geleden moeder mogen worden en dolgelukkig met mijn gezinnetje. Ik ben helemaal verliefd!
Er is echter een ding waar ik 'tegen' aan loop. Ik ben van mezelf altijd al een druktemaker geweest; snel zorgen maken en heel onzeker als persoon. Ik merk dat dit de laatste maanden steeds erger is geworden, tot het punt bereikt is dat het me hinderd in mijn dagelijks leven.
Ik heb toch wel behoorlijk wat angsten: bang dat mij wat overkomt en mijn zoon zonder mij verder moet, bang dat partner wat overkomt, bang dat ik een ziekte heb (veel mensen in mijn omgeving die een ongeneeslijke ziekte hebben zonder daar echt veel klachten van gehad te hebben, dus bang dat ik ook iets heb zonder dat ik dat al merk), bang dat ik mijn studie niet haal, bang dat we een auto ongeluk krijgen als we op de snelweg rijden etc etc.
Veel angsten dus.
Ik ben bang dat dit een angststoornis aan het worden is omdat het steeds erger wordt. Ik heb er zelf last van.
Ik zit bij een therapeut en hij wil hier met me aan gaan werken.
Nu heb ik een vriendin die bekend is met een angststoornis in het verleden, en hier al jaaaaren medicatie voor slikt (clomipramine). Zij zweert hierbij en is gelukkig, ze wil er nooit meer mee stoppen.
Ik heb met haar gepraat over mijn situatie en zij geeft aan dat medicatie mogelijk ook iets voor mij is ter ondersteuning. Ik trek hier zelf niet hard aan omdat ik niet zo van medicatie ben. Daarnaast hebben wij de wens om ooit nog een tweede kindje te mogen krijgen. Daarbij lijkt medicatie mij geen goed idee (in de zwangerschap). Vriendin geeft aan dat zij ook een kinderwens heeft en de arts bij haar aangaf dat ze dit door mag gebruiken. Er is een kans van minder dan 1% op hartafwijkingen en zij geeft aan dat stress alleen maar slechter is bij een eventuele zwangerschap. Zij is gelukkig en staat nu sterk in dr schoenen.
Er moet wel iets gebeuren want ik heb er last van en dit is iets dat al langer speelt maar steeds erger aan het worden is. Ik ben van mening dat ik me zelf te kort doe door zo angstig te zijn. Zoonlief is overigens een zeer tevreden baby en ik weet zeker dat ik het voor hem goed doe. Ik wil echter de angsten niet op hem overbrengen.
Wat is jullie visie over deze situatie? Ervaringen? Hopelijk kunnen jullie me helpen.
anoniem_381405 wijzigde dit bericht op 31-07-2019 23:16
5.49% gewijzigd
woensdag 31 juli 2019 23:07
geen ervaring.
Visie: ga met die therapeut aan de gang. Die ene vriendin kan wel zeggen dat bij haar die medicijnen zo goed werken, morgen kom je een andere vriendin tegen met een of ander horror verhaal over medicijnen die niet goed werken.
En is ze echt dolgelukkig of doet ze alsof, omdat ze denkt dat dat hoort. Kan me niet voorstellen en lijkt me ook vreselijk vermoeiend om constant dolgelukkig te zijn
Visie: ga met die therapeut aan de gang. Die ene vriendin kan wel zeggen dat bij haar die medicijnen zo goed werken, morgen kom je een andere vriendin tegen met een of ander horror verhaal over medicijnen die niet goed werken.
En is ze echt dolgelukkig of doet ze alsof, omdat ze denkt dat dat hoort. Kan me niet voorstellen en lijkt me ook vreselijk vermoeiend om constant dolgelukkig te zijn
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
woensdag 31 juli 2019 23:08
Hoe beperkt die angst je dan ?
https://www.google.nl/search?q=angsten+ ... ent=safari Angst bij verse moeders hoort er tot bepaalde hoogte wel bij, hoor. Laat je ook geen dingen aanpraten.
https://www.google.nl/search?q=angsten+ ... ent=safari Angst bij verse moeders hoort er tot bepaalde hoogte wel bij, hoor. Laat je ook geen dingen aanpraten.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 31 juli 2019 23:11
Dat klopt zeker, het is ook niet niks om moeder te worden. Maar ik denk wel dat angst om gestoken worden door bijen, niet op vakantie durven om bang te zijn voor een ongeluk, bang zijn op snelweg voor een auto-ongeluk, bang zijn zelf ziek te worden of iets te hebben etc etc. ver boven 'normaal' is. Mijn gedachtes maken over uren.blijfgewoonbianca schreef: ↑31-07-2019 23:08Hoe beperkt die angst je dan ?
https://www.google.nl/search?q=angsten+ ... ent=safari Angst bij verse moeders hoort er tot bepaalde hoogte wel bij, hoor. Laat je ook geen dingen aanpraten.
Ik vermijd dingen uit angst en ik ben dagelijks heel bang voor meerdere dingen. Dit belemmerd me gewoon momenteel. Partner vindt het ook niet meer prettig, mijn moeder gaf laatst ook al aan dat ze vindt dat ik me zo ontzettende zorgen kan maken om alles.
woensdag 31 juli 2019 23:22
Ik ben verpleegkundige, ik studeer nu hbo-v.Marigold1986 schreef: ↑31-07-2019 23:18Als ik het mij goed herinner ben jij degene die arts in opleiding is toch?
Of heb ik het nu helemaal bij het verkeerde eind?
Waarom denk je zo strak over eventuele medicatie (evt tijdens zwangerschap)? Stel dat dit alles enorm verlicht?
Het is en blijft medicatie. Ik ben nooit zo van medicatie.
Het zou toch ook zonder moeten kunnen..
woensdag 31 juli 2019 23:24
donderdag 1 augustus 2019 00:29
Misschien wel, misschien niet, maar als die therapie niet helpt zou ik blij zijn dat iemand die medicijnen ontwikkeld heeft
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
donderdag 1 augustus 2019 04:39
Ga zeker in therapie bij die therapeut en geef het ‘m alles.
Belangrijk is ook een goede ademhaling aan te leren. Als je veel angstig bent is je ademhaling hoger, in je borstkas ipv in je buik. En vaak zet de ademhaling zich vast.
Daarom is leren hoe een gezonde ademhaling verloopt zeker belangrijk zodat je hier ook aan kan werken en je vaak door de angst heen kan leren ‘ademen’
Belangrijk is ook een goede ademhaling aan te leren. Als je veel angstig bent is je ademhaling hoger, in je borstkas ipv in je buik. En vaak zet de ademhaling zich vast.
Daarom is leren hoe een gezonde ademhaling verloopt zeker belangrijk zodat je hier ook aan kan werken en je vaak door de angst heen kan leren ‘ademen’
donderdag 1 augustus 2019 07:18
Goed van je dat je hier hulp bij zoekt. Ik vind het heel sterk dat als mensen beseffen dat angst hun leven teveel beïnvloedt, ze dan daadwerkelijk stappen zetten om daar wat aan te doen.
Extra bezorgdheid als je moeder bent geworden hoort er wel bij, maar de andere dingen die je omschreef niet. Een angstige moeder kan inderdaad beklemmend werken op een kind, die voelen dat vaak erg goed aan, maar kunnen het nog niet goed in perspectief plaatsen.
Ik snap je houding tegenover de medicijnen wel en zou eerst starten met de therapie. Als dan echter blijkt dat medicijnen wel een goede aanvulling zijn, zou ik het wel heroverwegen.
Succes!
Extra bezorgdheid als je moeder bent geworden hoort er wel bij, maar de andere dingen die je omschreef niet. Een angstige moeder kan inderdaad beklemmend werken op een kind, die voelen dat vaak erg goed aan, maar kunnen het nog niet goed in perspectief plaatsen.
Ik snap je houding tegenover de medicijnen wel en zou eerst starten met de therapie. Als dan echter blijkt dat medicijnen wel een goede aanvulling zijn, zou ik het wel heroverwegen.
Succes!
I'm not lazy
I'm on energy saving mode
I'm on energy saving mode
donderdag 1 augustus 2019 07:22
Alsof medicatie zeker zou helpen. Ik ben zo iemand met een negatief verhaal over medicatie (angst werd er alleen maar erger door) en vind dat er veel te licht gedacht wordt over dit soort medicijnen. Zeker, een angststoornis is niet niks en therapie helpt niet altijd maar medicijnen kunnen ook negatieve effecten hebben dus daar zou ik echt niet zomaar aan beginnen.
donderdag 1 augustus 2019 08:07
Hier minder positieve ervaring met medicatie ivm angst en een positievere met een ander. Bij de eerste werd ik nog veel angstiger. Als ik op staat dacht dat iemand naar me keek moest ik al huilen en liep de andere kant op...
Laat je wel goed begeleiden als je voor medicatie kiest. De juiste medicatie voor jou vinden en de juiste dosering kan wat tijd kosten dus hulp hierbij is belangrijk.
Hoelang heb je al therapie? Ik zou dat wel wat tijd geven als het nog houdbaar is thuis. Wanneer je door de angst het huis niet meer uitkomt of niet meer slaapt, continu onder spanning staat kan medicatie ook juist ondersteunend zijn bij de therapie. Dan kun je het later misschien ook weer afbouwen. Mij heeft het wel geholpen uiteindelijk om de therapie en succes te laten zijn. Ben je ergens onder behandeling waar een psychiater werkt? Is het mogelijk om een consult aan te vragen om te overleggen?
Laat je wel goed begeleiden als je voor medicatie kiest. De juiste medicatie voor jou vinden en de juiste dosering kan wat tijd kosten dus hulp hierbij is belangrijk.
Hoelang heb je al therapie? Ik zou dat wel wat tijd geven als het nog houdbaar is thuis. Wanneer je door de angst het huis niet meer uitkomt of niet meer slaapt, continu onder spanning staat kan medicatie ook juist ondersteunend zijn bij de therapie. Dan kun je het later misschien ook weer afbouwen. Mij heeft het wel geholpen uiteindelijk om de therapie en succes te laten zijn. Ben je ergens onder behandeling waar een psychiater werkt? Is het mogelijk om een consult aan te vragen om te overleggen?
duizel wijzigde dit bericht op 01-08-2019 08:34
0.22% gewijzigd
donderdag 1 augustus 2019 08:30
Ga naar je huisarts! Je vriendin is een ervaringsdeskundige en geen arts. De oorzaak van je angsten kunnen verschillend zijn, en de oplossing dus ook.
Misschien is medicatie een oplossing ter ondersteuning, maar dan moet een arts dit bepalen en ook welke medicatie voor jou het beste is. Welke dosis en voor hoelang? Het kan ook zijn dat het voor jou belangrijker is om eerst hormonaal weer goed op de rit te komen. Je bent nog maar kort geleden bevallen.
Je vriendin is dus afhankelijk van deze medicatie, zou jij dit ook willen?
Veel jonge ouders herkennen je angsten, die gedachten zijn niet zo vreemd. Alleen bij jou beheersen ze je leven, en dan wordt het ongezond.
Misschien is medicatie een oplossing ter ondersteuning, maar dan moet een arts dit bepalen en ook welke medicatie voor jou het beste is. Welke dosis en voor hoelang? Het kan ook zijn dat het voor jou belangrijker is om eerst hormonaal weer goed op de rit te komen. Je bent nog maar kort geleden bevallen.
Je vriendin is dus afhankelijk van deze medicatie, zou jij dit ook willen?
Veel jonge ouders herkennen je angsten, die gedachten zijn niet zo vreemd. Alleen bij jou beheersen ze je leven, en dan wordt het ongezond.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
donderdag 1 augustus 2019 12:05
Nee, ik zou dat zeker niet altijd willen slikken.hamerhaai schreef: ↑01-08-2019 08:30Ga naar je huisarts! Je vriendin is een ervaringsdeskundige en geen arts. De oorzaak van je angsten kunnen verschillend zijn, en de oplossing dus ook.
Misschien is medicatie een oplossing ter ondersteuning, maar dan moet een arts dit bepalen en ook welke medicatie voor jou het beste is. Welke dosis en voor hoelang? Het kan ook zijn dat het voor jou belangrijker is om eerst hormonaal weer goed op de rit te komen. Je bent nog maar kort geleden bevallen.
Je vriendin is dus afhankelijk van deze medicatie, zou jij dit ook willen?
Veel jonge ouders herkennen je angsten, die gedachten zijn niet zo vreemd. Alleen bij jou beheersen ze je leven, en dan wordt het ongezond.
donderdag 1 augustus 2019 12:06
Nee ik zou nooit bewust kiezen voor 1 kind. Maar dat is ieder haar mening natuurlijk.
donderdag 1 augustus 2019 12:39
Ze is nu in therapie. Het kan natuurlijk dat hier mee om leert gaan zodat het dan geen probleem zal zijn.
donderdag 1 augustus 2019 13:13
Herkenbaar, ik had dat ook vorig jaar nadat ik nog niet zo lang voor het eerst moeder was geworden.
Op zich zijn het logische angsten en ze hebben hun nut want ze zorgen ervoor dat je extra alert bent, maar de angst is buiten proportie en dus irrationeel.
Ik heb er gesprekken over gevoerd met een psycholoog, maar verder heb ik ze wat kunnen relativeren door me te blijven beseffen dat het niet nodig is om zo bang en bezorgd te zijn.
Iemand gaf me een goede manier om mijn angsten te relativeren, ze zei:
Natuurlijk zie je overal gevaar en een ongeluk zit inderdaad in een klein hoekje, maar...gelukkig gaat lang niet alles mis.
Meestal gaat het zelfs juist gewoon goed.
Als alles mis zou gaan wat mis kon gaan dan waren er nu bijna geen mensen geweest.
En je hebt nu eenmaal niet alles in de hand, dus probeer om gewoon tóch een klein beetje te ontspannen en te berusten in het machteloze gevoel gevoel wat je hebt.
Dat machteloze gevoel is ook een deel van dit leven en ieder mens gaat daar op zijn eigen wijze mee om.
Blijf er met je verstand bij en beredeneer telkens weer dat je angsten overdreven groot zijn en dus niet nodig zijn.
Train je gedachten om telkens weer die angst weg te relativeren, op een gegeven moment zul je er beter in worden om dat te doen.
Je bent nog niet zo lang moeder, meestal ebt het vanzelf weg, maar soms is het wat hardnekkiger...een jaar geleden had ik er best moeite mee, Ik zag van dichtbij een ongeluk gebeuren en dat versterkte de angst die ik toch al had en daar heb ik toen best mee geworsteld, maar bij mij is dat angstige gevoel, nu mijn zoontje inmiddels anderhalf is bijna helemaal weg.
Medicatie kan soms zeker helpen om het patroon te doorbreken, om als het ware ruimte te geven voor nieuwe gedachten.
Medicatie kan daarom ook tijdelijk zijn, bijvoorbeeld een half jaar.
Het beste is het om dan ook direct te beginnen met je gedachten aan te passen, zodat het ook zin heeft.
Als je het zonder medicatie wil doen dan is lichaamsbeweging een bewezen goed alternatief, lichaamsbeweging zoals hardlopen zorgt namelijk ook voor een andere chemie in je lichaam zodat het makkelijker wordt om je negatieve gedachtepatronen te doorbreken.
Kort samengevat zou mijn advies dus zijn om je vooral bewust te blijven van de irrationaliteit van je angsten en om jezelf dus de hele dag door toe te spreken op een positieve manier dat wat je voelt niet realistisch is en dat je dus niet zo bang hoeft te zijn.
Het is lastig, maar je moet jezelf soms bij de kladden grijpen en jezelf bij je nekvel omhoog trekken.
Sta jezelf niet toe om mee te gaan in die overdreven emoties, wees wat dat betreft streng voor jezelf, maar blijf verder wel lief voor jezelf.
Praat erover met iemand, maar maak het daarbij niet juist nog groter.
Bedenk je dat alles meestal wel goed gaat, als alles mis ging wat mis kon gaan waren er nu amper nog mensen over geweest.
Op zich zijn het logische angsten en ze hebben hun nut want ze zorgen ervoor dat je extra alert bent, maar de angst is buiten proportie en dus irrationeel.
Ik heb er gesprekken over gevoerd met een psycholoog, maar verder heb ik ze wat kunnen relativeren door me te blijven beseffen dat het niet nodig is om zo bang en bezorgd te zijn.
Iemand gaf me een goede manier om mijn angsten te relativeren, ze zei:
Natuurlijk zie je overal gevaar en een ongeluk zit inderdaad in een klein hoekje, maar...gelukkig gaat lang niet alles mis.
Meestal gaat het zelfs juist gewoon goed.
Als alles mis zou gaan wat mis kon gaan dan waren er nu bijna geen mensen geweest.
En je hebt nu eenmaal niet alles in de hand, dus probeer om gewoon tóch een klein beetje te ontspannen en te berusten in het machteloze gevoel gevoel wat je hebt.
Dat machteloze gevoel is ook een deel van dit leven en ieder mens gaat daar op zijn eigen wijze mee om.
Blijf er met je verstand bij en beredeneer telkens weer dat je angsten overdreven groot zijn en dus niet nodig zijn.
Train je gedachten om telkens weer die angst weg te relativeren, op een gegeven moment zul je er beter in worden om dat te doen.
Je bent nog niet zo lang moeder, meestal ebt het vanzelf weg, maar soms is het wat hardnekkiger...een jaar geleden had ik er best moeite mee, Ik zag van dichtbij een ongeluk gebeuren en dat versterkte de angst die ik toch al had en daar heb ik toen best mee geworsteld, maar bij mij is dat angstige gevoel, nu mijn zoontje inmiddels anderhalf is bijna helemaal weg.
Medicatie kan soms zeker helpen om het patroon te doorbreken, om als het ware ruimte te geven voor nieuwe gedachten.
Medicatie kan daarom ook tijdelijk zijn, bijvoorbeeld een half jaar.
Het beste is het om dan ook direct te beginnen met je gedachten aan te passen, zodat het ook zin heeft.
Als je het zonder medicatie wil doen dan is lichaamsbeweging een bewezen goed alternatief, lichaamsbeweging zoals hardlopen zorgt namelijk ook voor een andere chemie in je lichaam zodat het makkelijker wordt om je negatieve gedachtepatronen te doorbreken.
Kort samengevat zou mijn advies dus zijn om je vooral bewust te blijven van de irrationaliteit van je angsten en om jezelf dus de hele dag door toe te spreken op een positieve manier dat wat je voelt niet realistisch is en dat je dus niet zo bang hoeft te zijn.
Het is lastig, maar je moet jezelf soms bij de kladden grijpen en jezelf bij je nekvel omhoog trekken.
Sta jezelf niet toe om mee te gaan in die overdreven emoties, wees wat dat betreft streng voor jezelf, maar blijf verder wel lief voor jezelf.
Praat erover met iemand, maar maak het daarbij niet juist nog groter.
Bedenk je dat alles meestal wel goed gaat, als alles mis ging wat mis kon gaan waren er nu amper nog mensen over geweest.
