Veel koppels zonder vonk?

quote:Reiger100 schreef op 06 februari 2008 @ 17:00:

Felicitaatje, ik krijg nu ook een rood hoofd Lekker stel zijn we .

Volgens mij zijn jullie Felicitaatje en Reiger allebei een beetje de "gevoelige", "softe" mensen. Volgens mij zijn jullie ook allebei wel bezig met hoe je partner zich voelt. Jullie partner is waarschijnlijk hetzelfde soort. Jullie gaan waarschijnlijk zachtaardig met elkaar om en zijn erg lief voor elkaar.



Misschien zouden jullie schrikken van een "discussie" zoals ik met mijn partner kan hebben. Wij kunnen allebei vrij vurig reageren inclusief stemverheffing. We hebben wel eens tijdens een kaartspelletje met vrienden te horen gekregen dat we geen "ruzie" moesten maken. Vriend en ik keken elkaar toen aan van "ruzie?!?!?!?!" We hadden in onze ogen gewoon een verschil van mening over de spelregels!

quote:Ally31 schreef op 06 februari 2008 @ 16:54:

Satire, treurig om te lezen, maar dit is juist precies wat ik bedoelde. Het is niet altijd wat het lijkt.Ik heb nu een hele fijne, (sexueel) gezonde relatie, waarvan ik 95 procent van de tijd ultiem geniet... Ben niet meer treurig hoor

Met mijn vorige posting probeer ik aan te geven dat niet altijd is wat het lijkt, omdat iedereen, zoals Reiger, ook al zegt andere eisen heeft aan een relatie en vanuit een andere referentie naar de relatie kijkt.

Duploo, ik begrijp wat je bedoelt, ik kan ook wel eens een vurige discussie hebben (maar misschien net iets minder vurig dan jij ).

Zoiets zegt inderdaad niets over de relatie. Als beide partners zich helemaal lekker voelen met hun interactie, is er niets aan de hand!

Hihi nouuu Duploo, in dat opzicht is Reiger veel liever dan ik denk ik, ik kan nog weleens temperamentvol uit de hoek komen. Mijn man is een ontzettende lieverd en een heel goed mens. Hij weet dat mijn bedoelingen zuiver zijn dus hij vindt het over het algemeen niet erg. Maar ja, ik kan licht ontvlambaar zijn bij tijd en wijle, zowel driftig als heel gepassioneerd over dingen. Dat laatste vindt hij erg leuk aan mij dus ik vermoed dat hij de andere kant van de medaille gewoon maar geaccepteerd heeft.



Er zijn maar weinig dingen die me kunnen frustreren dus het gebeurt niet vaak maar soms dus toch.

quote:Eowynn_ schreef op 06 februari 2008 @ 12:51:

Ligeia, waarom zou jíj die vonk moeten zien bij andere mensen? Ik kan me niet voorstellen dat álle koppels in jouw omgeving een uitgedoofde relatie hebben. Wat je zíet van een relatie zegt niet altijd alles.



Nou, ík moet die vonk niet persé zien, hoor. Dat was meer een Tsjakkaa-reactie van me.. Laat ik het anders stellen: ik zie die vonk nauwelijks.

De stellen in mijn directe omgeving zijn niet gelukkig. Daar weet ik echt genoeg van om dingen te concluderen, terwijl ik niet álles zie. Ze leveren állemaal in (ik heb het over mensen die ik persoonlijk ken, niet over vreemden) en missen veel en dat zie je, dat hoor je (niet in de laatste plaats, omdat ze het ook letterlijk te kennen geven) en voel je. Helaas gaan ze ook niet op zoek naar wat ze wel willen of proberen ze zaken te veranderen of zelfs maar open te gooien naar elkaar toe. Heel naar om te zien en ik snap dat ook eigenlijk niet zo goed, want zo houdt je jezelf toch gevangen...

Sjonge, jonge...het is jullie goed recht om sjaggie door een Ikea of een bouwmarkt te lopen.

Ik begrijp echt wel dat een dagje Ikea een aanslag op je humeur kan zijn, ook al is je relatie prima, en dat het geen absoluut dieptepunt betekent wanneer je mondhoeken niet de hele tijd naar boven gericht zijn.

Het maakt eigenlijk niks uit waar je ze tegen komt, stellen waartussen het niet goed gaat, stralen dat uit, en dat is wél iets wat ik heel goed herken. Dat heeft niets met oordelen over iemand te maken.

Uitgaande van het onderwerp van dit topic, en de vraag die daarbij gesteld wordt, geef ik het volgende antwoord:



Ja. dit is de realiteit.

En bij de Ikea en in een bouwmarkt heb ik het bewijs daarvan al vaker gezien.

quote:Perel schreef op 06 februari 2008 @ 15:22:

[...]





Wat ik aangaf, hoe ik zie dat bepaalde stellen met elkaar omgaan, voorbeelden Ikea en bouwmarkt, en waaruit ik dan (volgens wie zich hier enigszins in herkent een normale situatie die wel eens voorkomt en waar ze zich absoluut niet ongemakkelijk bij voelen) concludeer dat dit slechte relaties zijn, of in een restaurant zitten met zijn tweëen en elkaar eigenlijk niks te vertellen hebben, wat idd een uiting kan zijn van ik hoef niet altijd een gesprek te voeren met mijn partner..

wat ik dan bedoel is als dit de manier is waarop je altijd met elkaar omgaat, ook dan de manier die Reiger schetst, zo'n relatie waarin een van de twee zich eenzaam voelt, dat zijn meer de relaties waar ik het dan over heb, wanneer je in zo'n situatie zit hoop ik dat iemand voor zichzelf kan kiezen en niet blijft hangen alleen maar om onderdeel van een stel te zijn. Dat bedoel ik met actie.



Dit is eigenlijk de essentie van wat ik bedoel.

Ik zie vaak mensen die eigenlijk beter alleen kunnen zijn, omdat ze dan prettiger leven dan met zijn tweëen.

Wie weet zijn mijn pretenties dan wel hoog als ik de mate waarin dat op sommigen van toepassing is meen af te kunnen meten wanneer ik ze in de Ikea of i.d. zie rondlopen, omdat ik het in hun houding zie of aan hun gezicht.

Zolang je jezelf ervan bewust bent, kun je voor jezelf bepalen of het acceptabel is of niet. Er zijn echter veel mensen die zichzelf er niet bewust van zijn.



Ik dacht al dat je met actie iets dergelijks bedoelde, maar wilde het toch nog even vragen. Het valt me wel op dat ik dat tegenwoordig erg vaak hoor: "Gaat het niet lekker? Ben je niet honderd procent tevreden meer? Loopt het niet zo soepel als in de eerste dagen toen je van verliefdheid niet kon eten en alles vanzelf ging? Dan ga je toch weg. Je moet wel voor jezelf kiezen!"



Ik zou in zo'n geval juist aanraden om eens weer te gaan investeren in de relatie. Samen. Om te praten, weer moeite voor elkaar te doen. Om te benoemen wat er mist en dat samen aan te pakken.



Ik vind weglopen bij elke tegenslag niet 'kiezen voor jezelf'. Ik vind issues aanpakken en naar tevredenheid oplossen veel meer 'kiezen voor jezelf'. Bovendien denk ik dat dat laatste veel bevredigender is en op de lange duur nog eens minder vermoeiend ook.



Maar ik ben dan ook een ouderwetse tuttebel

Hoi Miss D.,



Het komt denk ik ook wel omdat ik hier niet helemaal blanco tegenover sta.

Ik ben zelf ook (te) lang blijven hangen in een situatie waarin ik niet gelukkig was, en dat ook niet meer worden kon.

Ik ben echt niet iemand die snel oordeelt, of anderen wil opdringen wat ze zouden moeten doen.

Maar ik ben van mening dat een buitenstaander de zaken soms helderder ziet dan diegenen waar het omgaat.



Perel.

Ben het hélemaal eens met Miss D. Verwachtingen van een relatie zijn écht niet reeel tegenwoordig.



Van iemand houden is deels een keuze, want er zullen tijden komen dat je het met alleen gevoel niet redt. Of tijden waarin er zóveel andere dingen spelen dat dat gevoel er nog wel is, maar dat je dat een beetje kwijt bent. En dan gaat het er júist om dat 1 van de twee weer moeite gaat doen voor de relatie, ipv de ander te beschuldigen van dingen die misgaan in de relatie.



Elke relatie heeft zijn ups en downs, ik geloof namelijk niet dat mensen 50 jaar samen kunnen zijn en het jaar na jaar geweldig hebben samen. Er zullen altijd mindere tijden komen en ik denk dat er tegenwoordig op dat punt opgegeven wordt.

Ik ben het dan weer wel met Perel eens dat in sommige gevallen buitenstaanders al langer dan de personen in de relatie zelf, door kunnen hebben dat een relatie niet goed zit. En dan bedoel ik niet buitenstaanders die het paar een keer in de Ikea hebben gezien, maar buitenstaanders als goede bekenden/vrienden/familie van het stel die het stel vaker in interactie zien.



Ligeia, ik vind het wel wonderlijk dat jij bijna niemand in je omgeving hebt waar je vonk ziet terwijl je het zelf wel hebt. Wat is dan jullie geheim eigenlijk? Hebben jullie gewoon het geluk dat jullie die ideale match gevonden hebben en jullie vrienden niet? Denk je dat openbreken van de relatie en opzoek gaan naar wat ze wel willen en zou helpen om het binnen hun relatie op te lossen? Of hebben ze gewoon niet de juiste partner?



Ik ben ook van mening dat er altijd wel ergens een dip komt in de relatie. Of dat men even niet allebei hetzelfde wil. Een partner voelt zich even niet lekker in z'n vel, de ene partner is nog in de feestfase terwijl de andere huisje-boompje-beestje wil, een partner verliest zich even helemaal in haar/zijn werk en heeft de relatie even niet op nummer een staan, de een wil graag emigreren naar het buitenland terwijl de ander het liefst bij de ouders om de hoek woont. En in een relatie zul je altijd wel eens een keer wat in moeten leveren ten gunste van de ander. Dan hoop ik wel dat het opweegt wat je er op een ander vlak/moment voor terug krijgt.

Ik denk dat de volgende neergaande cyclus vaak gebeurt:



Verliefd - stabiliteit - drukte / kinderen / stress - onverschilligheid - problemen.



Die fase van onverschilligheid, kan denk ik ongemerkt veel kapot maken. En het helpt niet als een van de twee, of allebei somber door de Ikea of de Bouwmarkt loopt. Of waarom zou je als man sikkeneurig in de honkemoller moeten zitten. En als een van de twee het echt niet leuk vindt, probeer het zo leuk mogelijk te houden, of je gaat alleen.



Ik heb helaas teveel relaties gezien, die goed leken, maar zonder vonk. Waar een van de twee werd verrast met een scheiding, en alle ellende die daar aan vooraf ging.



Ik geloof er heilig in, dat voor de meeste relaties ook het volgende mogelijk is:

Verliefd - stabiliteit - drukte / kinderen / stress - interesse - vonken.



Ik heb uit die neergaande cyclus van anderen lering getrokken, en mijn vrouw niet meer als iets vanzelfsprekends gezien. En nu probeer ik zoveel mogelijk met haar gevoelens rekening te houden. En dat heeft mij geen windeieren gelegd (het vonkt behoorlijk). Zonder dat een van de twee zichzelf hoeft weg te cijferen.

quote:Missdemeanor schreef op 06 februari 2008 @ 20:54:

[...]



Het valt me wel op dat ik dat tegenwoordig erg vaak hoor: "Gaat het niet lekker? Ben je niet honderd procent tevreden meer? Loopt het niet zo soepel als in de eerste dagen toen je van verliefdheid niet kon eten en alles vanzelf ging? Dan ga je toch weg. Je moet wel voor jezelf kiezen!"



Ik zou in zo'n geval juist aanraden om eens weer te gaan investeren in de relatie. Samen. Om te praten, weer moeite voor elkaar te doen. Om te benoemen wat er mist en dat samen aan te pakken.



Ik vind weglopen bij elke tegenslag niet 'kiezen voor jezelf'. Ik vind issues aanpakken en naar tevredenheid oplossen veel meer 'kiezen voor jezelf'. Bovendien denk ik dat dat laatste veel bevredigender is en op de lange duur nog eens minder vermoeiend ook.





Hoi Missdemeanor, natuurlijk moet je proberen om issues aan te pakken en op te lossen. Maar soms lukt dat gewoon niet. Soms is er in een stel maar ééntje die issues aan wil pakken en de andere niet. Soms is een relatie/huwelijk gewoon ontzettend slecht, ben je jaren ongelukkig, wanhopig, en wat je ook doet, er zit geen beterschap in.

Er zijn mensen die te snel een relatie opgeven en er zijn er die te lang in een slechte relatie, die niet te verbeteren valt, blijven hangen. Dat laatste heb ik zelf ook gedaan.

Daarom voel ik me altijd een beetje 'onrecht' aangedaan (klinkt erger dan het is, hoor! ik vind het juiste woord niet) als er gezegd wordt dat 'men' tegenwoordig te snel wegloopt of voor zichzelf kiest.

Reiger, ik kan me niet voorstellen dat de uitspraak "te snel opgeven en weglopen" slaat op een situatie waar jij in gezeten hebt. Dat klinkt allesbehalve als te snel opgeven! Jarenlang in een slecht huwelijk blijven zonder vooruitzichten op verbetering (met slechts een hoop) en uiteindelijk de knoop doorhakken en voor een ander leven kiezen, is niet snel weglopen.

Ik vind het overigens wel meevallen dat men te snel opgeeft tegenwoordig. Ik denk wel dat men sneller ontevreden is omdat er veel meer vrijheid is in de manier waarop iemand zijn of haar leven kan inrichten.

quote:Reiger100 schreef op 07 februari 2008 @ 09:09:[/b]

[...]

Hoi Missdemeanor, natuurlijk moet je proberen om issues aan te pakken en op te lossen. Maar soms lukt dat gewoon niet. Soms is er in een stel maar ééntje die issues aan wil pakken en de andere niet. Soms is een relatie/huwelijk gewoon ontzettend slecht, ben je jaren ongelukkig, wanhopig, en wat je ook doet, er zit geen beterschap in.

Er zijn mensen die te snel een relatie opgeven en er zijn er die te lang in een slechte relatie, die niet te verbeteren valt, blijven hangen. Dat laatste heb ik zelf ook gedaan.

Daarom voel ik me altijd een beetje 'onrecht' aangedaan (klinkt erger dan het is, hoor! ik vind het juiste woord niet) als er gezegd wordt dat 'men' tegenwoordig te snel wegloopt of voor zichzelf kiest.



Reiger, maar je hoeft je toch helemaal niet aangesproken te voelen als jij weet van jezelf dat je alles hebt gedaan om de relatie te laten werken, maar dat het echt een hopeloze zaak is? Dan weet je dat ik het niet over jou heb.



Ik geloof best dat er mensen zijn voor wie het hetzelfde geldt als dat jij nu beschrijft over jouw relatie. Mensen voor wie het echt, echt niet werkzaam te maken is, of waarbij de één structureel zijn/haar deel van de relatie weigert in te vullen en het daarbij ook voor de ander onmogelijk maakt.



Maar dat neemt niet weg dat ik ervan overtuigd ben dat voor veel andere mensen tegenwoordig het tóch zo is dat ze niet meer bereid zijn om 'mindere' periodes in hun relaties door te werken, om er energie in te steken als het niet onmiddellijke bevrediging geeft. Ik heb het idee dat mensen het gewoon makkelijker vinden om dan maar weg te gaan. En inderdaad, wat Ally (? sorry, weet zo even de naam niet exact meer en kan het nu niet terugzoeken) hieronder ook al zegt: Dat kan ook makkelijker tegenwoordig natuurlijk, want mensen zijn onafhankelijker en vrijer. Aan de andere kant vraag ik me af of je daar uiteindelijker gelukkiger van wordt. Of laat ik het anders stellen: Ik zou er in ieder geval niet gelukkiger van worden.



Anderen moeten dat verder natuurlijk zelf weten. Maar waar ik hier vaak op reageer is het feit dat mensen dan, wetende dat ze denken als hierboven geschreven, tóch per se eeuwige trouw willen beloven en zeer verontwaardigd zijn als daar dan niet helemaal vanzelf een soort eeuwig gelukkig zijn bij komt. Vind ik gewoon niet zo slim.

Reiger, bij jouw heb ik absoluut niet de indruk dat je het zomaar hebt opgegeven.



Ik vind ook niet dat je in een slechte relatie moet blijven hangen. Wel denk ik dat men tegenwoordig een tijdelijke dip voor een slechte relatie aanzien, waar wel degelijk nog wat te redden is.

Nou, het advies om dan maar meteen ergens uit te stappen, vind ik ook maar gemakzuchtig. Dat doet me erg denken aan die ik-heb-geen-zin-in-jouw-ellende-dus-scheep-ik-je-af-adviezen. Ik denk dat mensen binnen een relatie (als ze het al niet hebben gedaan) toch eerst eens moeten vaststellen wat ze willen, wat ze hebben en of het ze/het waard is om moeite ervoor te doen. Vaak denk ik dat mensen te moe, te lui, te weet-ik-wat zijn om het roer om te gooien of zelfs knopen door te hakken. Ik begrijp dat echt niet, want je hebt toch alleen maar jezelf ermee? En wat mij betreft heb je ook niet veel credits om te zaniken over je k*trelatie als je er vervolgens totaal niets aan doet.

Als je al weet dat het tevergeefs is, dan snap ik dat je de keus maakt om je leven door te zetten zonder je partner, maar ik ga er dan wel vanuit dat het een weloverwogen keuze is..



Duploo, ik weet het niet. Het zal wel toeval zijn, want ik mag hopen dat er nog heel veel stellen zijn die wel gelukkig zijn met elkaar, maar inderdaad.. het zijn in mijn omgeving allemaal stellen van wie ik wél weet dat ze niet hebben wat ze willen. En dat is net zo pijnlijk zichtbaar als de vonk die niet aanwezig is. Sommigen zijn al tientallen jaren samen. Als ik ze vraag of ze kunnen steunen op of praten met hun partner, is het antwoord 'nee'. Daar zou het voor mij al ophouden.. Van een stel weet ik dat er kinderen zijn gekomen, omdat mevrouw de pil stiekem niet meer slikte terwijl manlief eigenlijk niet aan kinderen wilde beginnen. Een relatie gebaseerd op een leugen kan toch nooit god uitpakken voor de ouders, maar vooral de kinderen?

Weer een anders stel heeft problemen, omdat vrouwlief serieus op zoek is naar een jeugdliefde om uit te zoek of hij nog iets van haar zou willen. Je kunt wel raden wat ze doet als dat het geval is. Kijk, als je ongelukkig bent (en oké, dat is natuurlijk wel weer een aantal stappen verder dan een 'tijdelijk onvindbare vonk), stap er dan uit!

De stellen die ik ken, zijn niet 'true'.. niet eerlijk naar elkaar en naar zichzelf toe en ik vind dat erg om te zien én ik kan me er ook boos om maken, omdat ze ondertussen alles maar laten voor wat het is. Zo wórdt het ook nooit beter. En als de vonk er ooit al was, is deze al heel lang uitgevonkt en kan ik me niet voorstellen dat het ooit weer wél gaat vonken.



Wat betreft mijn relatie; ik ervaar het als een 'match made in heaven'. Ik weet ook niet wat het geheim is. Wat ik wel weet, is dat ik totaal geen moeite hoef te doen om onze relatie 'goed' te houden. Ik hoef niet te vechten, alles gaat vanzelf. Hij ervaart dat precies hetzelfde. We zijn ook echt vrienden, niet alleen maar 'partners'. Respect, eerlijk zijn en balans zijn sleutelwoorden, maar dat gaat ook allemaal vanzelf. Het gegeven van 'even ruimte willen voor jezelf, omdat we mekaar teveel op de lip zitten' gaat ook niet op. We verstikken elkaar niet, sterker nog, we leven op door elkaars gezelschap (nou, dat klinkt ook alsof we zonder elkaar een zielig hoopje mens zijn, maar dat is nou ook weer niet zo . Als dat trouwens wel zo zou zijn, zit er ook iets niet helemaal oké, maar dat heeft m.i. dan meer met de personen an sich te maken en niet de relatie zelf). Daarnaast delen we opmerkelijk veel interesses en passies en kunnen we op zakelijk vlak ontzettend goed samenwerken. Ik heb er verder geen verklaring voor.

Ik merk ook geregeld dat vriendinnen blij voor ons zijn, maar dat het hen af en toe ook steekt. Dan krijg je zo'n opmerking van: "Ja, je bent misschien niet zo gezond (om maar even iets te noemen), maar je hebt tenminste wel een goeie relatie!", en ik weet dat ik gezegend ben met mijn relatie, maar daar houdt het toch ook niet mee op?

Liefde gaat boven gezondheid (of vul maar in)?

I'm starting to ramble.. stop me!



Oh ja, wat je zegt over die dip, daar ben ik het wel mee eens.

"En in een relatie zul je altijd wel eens een keer wat in moeten leveren ten gunste van de ander. Dan hoop ik wel dat het opweegt wat je er op een ander vlak/moment voor terug krijgt."

Yep. En zolang alles bespreekbaar blijft en men zich niet sluit voor de ander, hoeft het geen probleem te worden..



Nou, genoeg weer voor vandaag.

Ik ga eten, smakelijk!...

quote:duploo schreef op 07 februari 2008 @ 07:57:Denk je dat openbreken van de relatie en opzoek gaan naar wat ze wel willen en zou helpen om het binnen hun relatie op te lossen? Of hebben ze gewoon niet de juiste partner?



Ik was iets vergeten..

Eerlijk gezegd denk ik dat het voor de meeste stellen toch echt niet meer te fixen is, omdat enkelen van hen bij voorbaat om de verkeerde redenen in de relatie zijn gestapt; ze vonden elkaar toen vooral interessant n**kvoer. Een Carnaval-relatie noem ik dat wel eens oneerbiedig. Ik heb het idee dat ze ook bij elkaar zijn gebleven uit gemakzucht ("ja, nu heb ik in ieder geval een vrouw/man"), herkent iemand dat? Daarnaast denk ik dat er hier en daar zulke op leugens gebaseerde dingen zijn gebeurd, waardoor het moeilijk wordt daar zomaar overheen te stappen (als het al zóu uitkomen).

Openbreken en op zoek gaan naar wat ze echt willen, gaat volgens mij ook niet gebeuren door diezelfde gemakzucht. Als ik er iets over zeg, dan krijg ik eigenlijk altijd hetzelfde te horen: "Ja, ach, soms zit het tegen, hè? Ach ja, komt wel goed." Om vervolgens niets te zien gebeuren, behalve het afspelen van die gebroken plaat; zeuren tegen anderen, maar de betrokkenen op een afstand laten en niet benaderen.. Als ze dat nou eerst eens allemaal zouden proberen, zouden ze er pas achter kunnen komen of ze de juiste partners zijn.

Bah, ik word er helemaal naar van. Ik heb medelijden met ze, maar tegelijkertijd kan ik ze ook schieten, want ze zijn zo f*cking passief!...

Ligea, ik herken erg wat jij over jou en je partner vertelt . Ook wij bloeien op in elkaars gezelschap , er is niets wat we niet aan elkaar willen en kunnen vertellen en we kunnen met niemand zo lachen als met elkaar . Ook na 25 jaar raken we elkaar nog graag aan al staan we niet uitgebreid te tongworstelen , maar hand in hand lopen we bijvoorbeeld altijd . Ook in grote gezelschappen vinden onze blikken elkaar zonder dat de een daarvoor eerst op zijn /haar vingers moet fluiten om de aandacht van de ander te trekken .

En wat we uitstralen weet ik niet , maar wij zijn dat " leuke stel , dat stel wat het zo leuk heeft met elkaar " . Is toch eigenlijk erg dat je er op die manier uitspringt ? Want dat zou toch de norm moeten zijn ?

Mijn kinderen valt het juist op als het bij andere ouders niet zo harmonieus is , die zeggen " zij lacht hem altijd uit , hij lacht nooit om haar grappen , als hij uit zijn werk komt zoenen ze niet eens , die gaan altijd na elkaar naar bed " etc.



Maar ik weet ook niet precies wat het is ; made in heaven ? mazzel ? de juiste intenties ? Van alles wat ?

Wat je zegt, blijfgewoonbianca, dat zóu ook de norm moeten zijn! Ik gun het ook iedereen.. Misschien hebben wij allebei (eigenlijk allevier dan) strontgeluk, om eens een chique woord te gebruiken..

Het zijn wel van die 'kleine' dingen die je kinderen opmerken die eigenlijk veel groter zijn dan men zou denken..



Ik zei trouwens dat het bij ons vanzelf gaat, maar we weten van elkaar wel goed wat we wel en niet willen binnen een relatie en dat geldt overigens voor al onze relaties (familie en vrienden). Misschien is dat wel iets dat helpt. Ik zie namelijk vaak dat de een over over de ander heenloopt binnen een relatie op een onbehoorlijke manier. Noem het maar onbalans, het 'onder de plak zitten'.

Wat ik helaas ook vaak meemaak is het disrespect en het kleineren of voor gek zetten van elkaar. "Goh, had jij maar van die mooie ogen", en "Had je maar wat dikkere tieten." Ik vind dat zó gemeen! Ik kan me ook niet voorstellen dat mensen zich zoiets laten gevallen. Volgens mij draai ik mijn partner een wokkel in de broek als hij me zo zou behandelen, hoor.



Nog iets wat mij altijd opvalt; als wij samen uitgaan, kunnen we ons los van elkaar ook flink amuseren met mannen en vrouwen, maar de blikken die ik krijg van mijn 'soortgenoten' als ze mijn partner lol zien/horen maken met een andere vrouw?! Ze kijken me dan aan alsof ze verwachten dat ik elk moment uit mijn vel zou springen van jaloezie en als dat vervolgens niet gebeurt, krijg ik een blik van: "Nou, jóu boeit het ook niks, hè? Als dat mijn vent was, dan zei ik hem wat anders!". :S

Jaloezie is een monster en dat monster is niet goed voor je relatie als je hem geen kopje kleiner maakt.



Ach ja, terwijl we naar huis lopen, is het altijd lachen geblazen om die voorspelbare reacties van mensen... ;p

Ik krijg het helemaal naar van de openingspost. Ik denk weleens dat wij een uitzondering zijn. Niet dat we zo groots en meeslepend leven, we hangen niet elke avond in de kroonluchter, het is niet enkel en alleen passie en vonken, maar er vanuit gaan dat je partner wel vreemd zou gaan als ie de kans krijgt? Ruzie over onzin dingen als rommel? Als het zo moet dan ben je toch weg?

(wij maken trouwens over geen van de genoemde onderwerpen ruzie)

Ligeia en Bianca, zou het niet gewoon zo kunnen zijn dat wat jullie vanzelfsprekend vinden (en ik ook trouwens), dingen als moeite voor elkaar doen, respect voor elkaar tonen, elkaar in waarde laten, dingen zijn die daarom niet voelen als 'werken', maar dat als mensen daar anders instaan (namelijk: Als zij een ander dan zichzelf niet de moeite waard vinden om op die manier te behandelen, of als ze verwachten dan een relatie slechts bestaat uit liefde krijgen (en vergeten dat liefde geven ook heel fijn is)), dezelfde dingen ineens wel als een zware opgave voelen?



Ik moet zeggen dat ik mezelf regelmatig een geluksvogel voel, als ik kijk naar mijn relatie, mijn gezin. Ook mijn man is mijn maatje, mijn minaar, mijn grote liefde én beste vriend. We kunnen de slappe lach hebben samen, elkaar om op te vreten vinden, hevig ruzie maken (dat ook) en dan nog steeds het gevoel hebben dat wij altijd samen zullen blijven. Hij is de mooiste persoon die ik ken en ik voel me erg gelukkig dat hij net zo over mij denkt.



Dat wil echter niet zeggen dat het altijd alleen maar vanzelf gaat, al heeft dat niet per definitie met de relatie te maken. Bijvoorbeeld na de geboorte van de kinderen kreeg ik een enorme hormonale dip. Dat was zwaar, erg zwaar. Voor mij, maar ook voor hem. Dat was geen tijd waarin ik uit mezelf zomaar vanzelf interesse in hem toonde. Ik had zelfs de neiging om hem buiten te sluiten, had het te zwaar met mezelf. Ik vond niets leuk, mezelf vooral niet, hem niet, onze relatie niet, niets. Ik was boos, op mezelf, op hem, op alles. Maar ik wilde wél verder met hem, en juist het feit dat ik hem weer toeliet, bewust die deur in onze relatie weer openzette, hielp ook mij weer op de rit.



Dat soort dingen kunnen gebeuren. Dat kunnen zware tijden zijn waarin de liefde, de relatie, niet helemaal vanzelf lijkt te gaan. Waarin de 'vonk' even ver te zoeken kan zijn. Dát zijn momenten, in mijn ogen, waarop het neerkomt op meer dan alleen een vonk of verliefdheid. Dan komt het neer op keuzes.



Ik ben nog steeds dolgelukkig dat ik de keuze heb gemaakt voor mijn relatie. Niet dat iets anders een optie was voor mij, maar toch..

(Ik kan het zelf niet worden, maar...)



Waarom vind iedereen toch dat je alleen bij elkaar moet blijven als je verliefdheid bent? Die gaat ooit een keer weg, er zijn maar bar weinig stellen die op 65-jarige leeftijd nog écht verliefd zijn op elkaar.

Mensen scheiden veel te snel naar mijn mening. Ook zonder verliefdheid is een relatie leuk, je moet het alleen zélf leuk máken!



En ik ben dus het bewijs, ik kan niet verliefd worden (weet dat natuurlijk niet zeker, mss gebeurd het ooit nog eens, maar ik ben aseksueel dus).

Ik hou van mijn vriend, wil hem absoluut niet kwijt.

quote:Brummetje schreef op 07 februari 2008 @ 18:52:





En ik ben dus het bewijs, ik kan niet verliefd worden (weet dat natuurlijk niet zeker, mss gebeurd het ooit nog eens, maar ik ben aseksueel dus).

Ik hou van mijn vriend, wil hem absoluut niet kwijt.??? Hoe kan dit? Ben je nog nooit van je leven verliefd geweest, nooit de vlinders gevoeld, nooit het gevoel gehad dat je alleen maar bij hem wilde zijn, alleen maar aan hem dacht? Dit is zooo´n heerlijke fase! Het gaat op een gegeven moment over in liefde (als het goed is), in diepe verbondenheid met elkaar, maar bij vlagen komt het terug en dat is geweldig om te voelen! Ik hoop voor jou dat je dit gevoel een keer ervaart (hopelijk met je huidige vriend