Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5

quote:LillyRose schreef op 13 februari 2008 @ 00:02:

Ik schrijf strakjes mssn wel meer! Maar ga M nu toch wakker maken! Hij moet wel naar huis want hij mag hier niet slapen.. dus ja..

Mssn tot so!



Liefs,,



LillyRose,

ik vraag me af, of het je gelukt is M wakker te maken, en naar huis te sturen?? Voor de rest is hier alles al over gezegd....



En wat al vaker hier ook gezegd is: je mag inderdaad heel zuinig zijn op je vriendin, zij is goud waard; zo heb je ze niet veel!



Liefs,

Nicole

Qwertu, LillyRose woont bij een hospita en daarom mag M. niet blijven slapen, volgens mij. En die regel is maar goed ook.



Hoe zou het met haar gaan?



Ongelofelijk toch, hoe de menselijke geest kan werken. Hoe we informatie kunnen wegduwen die we niet willen weten. Omdat we bang zijn dat de waarheid - dat we beter af zijn zonder iemand - enger en beangstigender is dan deze zelfgemaakte, schadelijke werkelijkheid.



Liefs van Puck, een bezorgde meelezer

Lieve allemaal, goedemorgen

LillyRose, speciaal voor jou, hoe ging het nog, gisteravond?

Ik ben óók bezorgd om je!!



Ik ben stikzenuwachtig, doodsbang en het voelt gevaarlijk om mijn mond open te doen en gewoon tegen haar te praten straks. Koppijn. Hoe kan ik me toch zo laten meeslepen door angst!?

Klopt Puck. Ware woorden.



Elmervrouw, sterkte straks lieve schat! We gaan allemaal aan je denken hoor! Het is zooooo begrijpelijk dat je het in je broek doet van angst. Maar jij gaat door die angst heen. Dat is moed. Moed is niet niet bang zijn, maar je angst overwinnen.



Hou alsjeblieft voor ogen dat jij te allen tijde de touwtjes in handen hebt. Jij bepaalt wat je wilt vertellen en wat niet. Jij bepaalt hoeveel je kan hanteren. Niemand dwingt je dit keer, jij bent de baas. Niemand kan jou iets doen.



xxxxxxxxxxxx

dubio

fiemel, liefe sgat, fein dat je effe komp buurte, ik komp sow by je langs voor een bakie okaaaay??? eerst effe me vuil bij de agterbure dumpe.

Lieve vrouwen allemaal,



Wat zijn jullie toch allemaal goud waard. Ook de mensen die meeleven en meeposten. Fiemail en Q, dank jullie wel. Zó lief en betrokken als jullie zijn.



Dubio, ik leef met je mee meid, ik gun je ontzettend even een jaar om uit te hijgen.



Elmervereke, dat geldt ook voor jou.....



Lily Rose, meisje, wat hou je ons bezig. We zijn allemaal zo met je begaan en er zijn alweer goede dingen tegen je gezegd. Dubio zegt het al, de patronen die ik steeds beschrijf, die mijn stokpaard zijn geworden (denk ik) zijn er écht. Ze bestaan. Ze worden griezelig waar en omdat ik ook bij jou een patroon zie wil ik je waarschuwen door je een verhaal over mezelf te vertellen. De uitspraak van M. dat hij je liever met een ander ziet dan niet ziet deden me namelijk de rillingen over mijn lijf lopen. Patroongewijs is het niet raadzaam om een nieuwe liefde en jouw (dan hopelijk) oude liefde aan elkaar voor te stellen. Het is beter als hij niets weet van jou en je (liefdes)leven als jullie uit elkaar gaan.



Mijn ex en ik gingen een paar keer uit elkaar, na vreselijke uit de hand gelopen conflicten zullen we maar zeggen. Ik wil er even niet verder op ingaan, ik zit op mijn werk namelijk.



Drie keer gingen we uit elkaar en kwamen we weer bij elkaar. Tijdens een van die 'breaks' had ik een vriendje. Een lieve man, een leraar, ouder dan ik, gaf me de geborgenheid en veiligheid die ik nodig had. Twee weken duurde die verhouding maar want ik kon natuurlijk helemaal niet echt iets beginnen met een ander, ik was zo ontzettend in de war. Ik was die verhouding niet begonnen tijdens mijn relatie met mijn ex, keurig netjes toen we uit elkaar waren en het was nota bene uitgegaan omdat mijn ex vreemdging met een meisje waar hij erg verliefd op was. Je zou zeggen, niks aan de hand dus, hij ging vreemd, het ging uit en in die periode had Leo ook een lover.



Vergissing. Ten eerste was ik zo suf om het weer met mijn ex te gaan proberen. Dat vriendinnetje was het toch niet helemaal dus hij wilde terug naar zijn oude liefde, ik.



Eerst praten natuurlijk, wat jij gisteren deed met M. Véél praten en huilen, hij ook. Een brullende berg was hij. Met zijn hoofd in mijn schoot vergeving vragen, je kent het wel. Lieve dingen zeggen, bijvoorbeeld, dat hij het zou begrijpen als ik ook iemand anders zou hebben. Of hebben gehad. Dat hij dat begreep en dat hij daar zelf de oorzaak van was geweest. Ik was ten tweede dus zo suf om het inderdaad te vertellen. Ik vertelde hem dat er iemand anders was geweest. Hij was verdrietig, had begrip. Deed uitspraken als; 'ik heb je zelf in zijn armen gedreven...' Hij wilde me vasthouden, huilde om de haverklap, hij was zó fout geweest, hij begreep mijn gevoelens zo goed, wilde dat ik gelukkig was en ga zo maar door.



Mijn voormalige lover woonde in een bepaalde plaats waar we een keer met de auto langsreden. De auto moest aan de kant, mijn ex moest weer huilen, zóveel deed het hem. Want dáár, in die plaats, waar we net langsreden, daar woonde de man die zijn vrouw in zijn armen had gehouden.....o,o,o, wat een verdriet.



En ik maar troosten en ik maar zeggen dat het niets voorstelde, dat ik het had gedaan omdat ik hem (mijn ex dus) zo miste, dat ik wilde weten of ik nog wel op de kaart stond, dat ik wilde weten of ik écht zo afstotelijk was als hij altijd zei en ga zo maar door. De eerste weken na het goedmaken was hij alleen maar begrip, had hij verdriet en leek er geen vuiltje aan de lucht.



Tot we op een avond thuis waren, het was al laat, hij had gedronken en geblowd. Niet veel, maar genoeg om in een bepaalde stemming te raken. Hij liep naar de keuken, kwam terug met het grootste vleemes uit het messenblok en vroeg me wat hij zou doen, eerst mij vermoorden en dan zichzelf of gewoon alleen zichzelf en dat ik dan de rest van mijn leven zou moeten doorleven met de wetenschap dat ik een hoer was en dat hij zich van het leven had beroofd vanwege mijn slettebakgedrag.



Hij heeft me geprikt met het mes, in mijn keel, toen ik hem tegen wilde houden. Er vloeide een beetje bloed en daar schrok hij toch wel van maar het heeft me de hele nacht gekost om hem van mijn lijf te houden. Praten, bidden, smeken, toegeven dat ik inderdaad een snol was die niet beter verdiende dan de dood of verminkt worden en zeker geen tweede kans met hem. Pas toen het licht was geworden viel hij me weer in de armen en was hij te moe om me nog langer te bedreigen.



Een paar dagen later beukte hij me alsnog de slaapkamer door, waarbij hij mijn oorbel in mijn hoofd sloeg en de hele linkerkant van mijn kaak alle kleuren van de regenboog had. Uit drift. Het laaide ineens weer op. Wat ík had gedaan, wat ik hem had aangedaan, hij trok het gewoon niet. Over zijn vreemdgaan, over zijn geweld, over zijn houding in het algemeen werd niet gesproken. Het was mijn schuld. Net als dat het nu weer jouw schuld is allemaal dat hij zo driftig werd. Ik ging natuurlijk ook geen aangifte doen, dat zou ik niet gedurfd hebben.



Mijn ex wilde helemaal niet dat ik een ander had. Hij zei dat hij het begreep, meende dat ook maar feitelijk kon zijn persoonlijkheid dat helemaal niet bolwerken. Ik was namelijk zijn eigendom. Zelfs toen hij een andere vrouw had, daarmee samenwoonde, stalkte hij mij en was ik van hem. Nog steeds wil hij alles over me weten en we zijn al zeven jaar uit elkaar, zózeer is hij ervan overtuigd dat ik van hem ben.



Wat ik wil zeggen met dit hele verhaal; Dubio gaf al aan dat M. wel dingen kan zeggen, dat betekent niet dat hij het ook kan waarmaken. Zijn ego zal hem met betrekking tot jou al-tijd enorm in de weg zitten en je nieuwe liefde aan hem voorstellen is een utopie. Vrienden blijven met iemand die je slaat is on-mogelijk en daar kun je alle boeken en alle artikelen die er over bestaan op nalezen. Als je samen kinderen hebt is de keuze er niet doorgaans maar heb je die niet, verbreek dan de band rigoreus, zorg dat hij niet weet waar je heen verhuist en reken er op dat hij niet te vertrouwen is als het gaat om jou en mensen die hij als bedreigend ervaart (lees een nieuwe partner).



Het is natuurlijk niet zoals het bij jou hoeft te gaan maar gezien de ontplofbare natuur van M. zou ik ernstig rekening houden met complicaties als je een nieuwe relatie zou beginnen. Beëindig alsjeblieft eerst deze relatie lieve meid. Ik hoop dat je op een dag die kracht kunt vinden.



(f)

Sorry, mijn verhaal is misschien wat warrig, ik heb het met horten en stoten geschreven tussen het werken door....

Leo



ik kan het prima volgen! Je hebt gewoon gelijk met het patroon. Dat is ook wat het zo zorgelijk maakt want zulke mannen kunnen je maar moeilijk loslaten. Dat maakt het loskomen ook extra moeilijk.



En inderdaad, als er kinderen bij betrokken zijn is die keuze je ontnomen. Maar anders, breken. Een andere optie is er niet in mijn ogen, gaan studeren in een andere stad, andere mensen leren kennen, je eigen referentiekader veranderen zodat je in de gaten krijgt dat dit voor jezelf een zeer ongezonde relatie is

Lieve Eleonora, wat een heftig verhaal...

Ik kan het ook prima volgen hoor.



En herkenbaar ook. Toen mijn eerste man en ik pas samen waren, wilde hij alles van me weten. Wilde weten of ik wel eerlijk was, of hij mij wel kon vertrouwen. Ik vertelde hem alles, had niets te verbergen vond ik zelf, en was een open boek voor hem. Ik had voordat ik hem leerde kennen een wilde periode gehad, veel vriendjes gehad maar was daar helemaal klaar mee. Ik was toe aan een serieuze, vaste relatie. Hij vroeg door, wilde alle details weten en ik vertelde hem die. Wat een vergissing, want bij elke ruzie die we hadden...... nou ja, je snapt het wel.



Hij heeft het altijd tegen me gebruikt, tot aan zijn laatste dag. We zijn nooit tussentijds uit elkaar geweest, en ik ben hem nooit ontrouw geweest en voor zover ik weet hij mij ook niet, maar de relaties die ik vóór hem heb gehad waren voor hem al om van te walgen. Hij wilde mij voor zich alleen en kon het niet verdragen dat ik mezelf eerder aan anderen had gegeven. Als we eens een ex-vriendje van mij tegenkwamen moest ik heel afwijzend doen, ook tegen degenen waar ik voorheen nog gezellig mee omging.



Was eerst quasi-begripvol ('je wist niet beter en het is nu toch niet meer terug te draaien'), toen verdrietig ('ik kan het niet verdragen dat ik niet de enige voor je ben geweest') en daarna kwaad ('je bent een hoer, zult altijd een hoer zijn en ik kots van je'). Was hij kwaad, had hij mij pijngedaan? Mijn schuld, ik dreef hem zover met mijn hoerige gedrag. Kwam ik een kwartier later van mijn werk? Ik had met mijn collega's gerotzooid, want ja, zo was ik nu eenmaal. Ik keek een man aan, bijvoorbeeld in een winkel? Dan wilde ik wat van hem. Ontkennen was onmogelijk, maakte hem alleen maar bozer, want hij wist toch hoe ik was? Hij zag toch dat ik loog?



Waarom ben ik toch in godsnaam bij hem gebleven.....?

Leo en Lemmy, lieverds (waar zit die group hug smiley?)

Meiden wat jullie toch allemaal meegemaakt hebben..



Ik heb gepraat, vanmorgen. Genoeg gezegd, en zij begreep. Herkenning, beide kanten. Zo anders als een hulpverleenster ook wat dingetjes uit eigen ervaring vertelt, dan voel ik me meteen minder alleen. En ook minder 'gek'. Was zwaar, maar goed. Moe.

Leo



Die patronen bestaan. Het was al een schok om, voor mij, achteraf zoveel te herkennen in de verhalen van anderen. Hoe zou dat zijn als je er nog midden in zit?

Geloof je dan dat jouw situatie toch anders in elkaar steekt? Dat hij en jij toch anders zijn?

Ik vond mijn relatie niet vergelijkbaar met hoe anderen in het leven stonden want wij hadden toch al snel een afgezonderde levensstijl. Hoe minder je jezelf herkent in anderen, hoe minder je je spiegelt, of hoe zeg je dat?

Daarom hoop ik dat het helpt, Lily, die voorbeelden en persoonlijke verhalen die hier verteld worden. Omdat ik het aan de ene kant vreselijk vind dat jij je erin kunt herkennen, anderzijds omdat het je helpt doorzien. Zodat je het voor jezelf beter kunt maken omdat je bewuster kijkt, leeft.



'Als straks diegene in je leven komt die jou echt gelukkig maakt laat ik je gaan. Met zoveel pijn, maar jij verdient het allerbeste.'

Hij plaatste me met zijn woorden op een voetstuk. Daarnaast was er het vele commentaar en was het nooit goed. Maar ondertussen dus wel dit soort uitspraken die mij vertelden hoe ik alles voor hem betekende omdat er niemand was zoals ik.

Natuurlijk maakte hij opmerkingen over hoe slecht het met ons ging. Dan kon het samen in een gesprek gaan over hoe klote het ging en hoe moeilijk hij het had en verklaarde hij zijn liefde. En tegelijk over mijn rol in het foutgaan van dingen.

Ik geloofde er net als jij in dat als ik me op 'belangrijke' momenten voorafgaand aan een crisis anders had gedragen, het niet tot die uitbarsting was gekomen. Eerst in het begin heb ik me vaak vertwijfeld afgevraagd wat er nou was gebeurd, waar het hem in zat. Later hielp hij me door het zelf uit te leggen of net genoeg te geven, in de richting te wijzen. En ik was zo emotioneel, ook door wat hij nog meer zei over ons, over wat ik zo graag wilde hebben, dat ik het geloofde.

Of hij was een gebroken man, hing over de tafel, lag op bed. Kapot, tranen over zijn wangen. Zijn leven wat zo zwaar was, de pijn de wanhoop. Me dan aankijken, met een blik of ik alsjebielft aan zijn kant stond, hij had me nodig.

Zo moe, zo moe van alles en daarin vonden we elkaar.



'Ik ben jou niet waard, kijk naar me.'

Zichzelf naar beneden halen. Smeken. Ik wilde echt weg gaan, voelde me sterk pakte mijn spullen en wilde vertrekken. Hij hing letterlijk aan mijn benen. Ik kon geen kant uit, hij huilend schreeuwend. 'Laat me godverdomme niet in de steek kutwijf, je geeft me hoop, je laat mij erin geloven, je lokt me in de val en laat me hier achter?'

Roepend dat hij me niet waard was en ik zou hem verlaten en hij zinspeelde erop dat dit het einde was voor hem. Hij zou niet verder kunnen.

Alsof hij dondersgoed wist hoe kostbaar ik was en dat hij zich 'ineens' realiseerde dat hij me zou verliezen. Drama.



Of 'Dan maar vrienden zijn. Laat me alsjeblieft niet in de steek.

Alles samen meegemaakt. We horen toch bij elkaar? Kan het niet aan.

Of we het nou willen of niet, het lijkt wel of het niet anders kan dan dat wij samen zijn.'

Nou ja, dit was een manier zeg maar, anders was het ook gewoon zorgen dat ik geen kant opkon. Niet bij je spullen kunnen. Nergens heen kunnen, geen geld hebben. Geen mensen meer gesproken hebben voor een lange tijd. Dat helpt ook.

Gewoon niet weg willen want je hebt hem zo hard nodig, wilt zo graag geloven dat jullie het gaan redden samen. Je denkt aan alles omstandigheden die er meespelen, hebt begrip. Je houdt zo veel van hem, alles draait om hem, om hoe je hier voor kunt zorgen.

Dan wordt het maar een stukje gaan lopen tot hij is afgekoeld als er iets is gebeurd, aftasten.



Mijn ex ging ook vreemd, of vond in eens dat wij een ander soort relatie hadden en had hij ineens een ander voor een paar dagen. Later gebeurde het ook meer open, deed hij niet echt de moeite iets te verbergen.

Maar het was natuurlijk heel iets anders wanneer hij zo deed, want hij miste dan iets wat ik hem niet kon geven. Hele uitleg, goed over nagedacht.

Ik me schuldig voelen ook. Onze liefde was zo intens, maar hij miste iets en dat lag aan mij. En nee ik kon me niet helemaal geven aan hem, dat voelde ik zelf ook, nee dat is niet gek als je tegelijk zo op je hoede bent.

Maar toen het omgekeerd was, met die man waar ik wel eens over schreef of gewoon als hij dacht dat er 'iets' was tussen mij en een bekende, nou dan waren er heel andere dingen aan de hand.

Ik begrijp zelf ook niet goed waarom ik het kromme van zijn redeneringen niet zo duidelijk zag. Ik hoorde het wel, maar was al weer bezig met het moment dat ging komen of voorkomen moest worden.

Ik kan er heel slecht tegen mezelf zo te zien. Het rare is dat ik maar weinig momenten echt kan aanwijzen waarvan je zogenaamd kon zien dat er iets heel scheef zit, over seks gesproken dan. Maar als je terugkijkt en eerlijk durft na te denken wat er allemaal meespeelde..

Geen nee durven zeggen, het goed willen maken. Jezelf willen bewijzen, de rust in huis willen krijgen, hem gunstig stemmen. Gewoon houden van elkaar maar dat de stemming toch ondertussen omslaat en je ineens toch in een situatie zit die dreigend is. Dan ga je over grenzen.



Het is gewoon een hele verwarrende tijd, want ook de manier waarop hij tegen dingen aankeek was heel onvoorspelbaar.

Het rare is dat ik me echt zo stom kon voelen, omdat ik toch dat idee had dat als het fout ging ik het 'had moeten weten' of aanvoelen. Ongemerkt werd het heel gewoon om steeds meer op de kleinste signalen te gaan letten.

En net zoals hij alles onthield en het gebruikte hoe hem uitkwam, was dat voor mij ook belangrijk geworden. om ermee om te kunnen gaan dingen aan te voelen.

Zo was ik wie hij op dat moment voor zich wilde hebben, verschillend van sterk tot heel erg klein. Wat vermoeiend.



Nou je wordt ook wel een kei in het voor jezelf gaan verdraaien. Dat merkte ik achteraf zelfs dat ik dan hier iets vertelde en toch niet het zo lelijk wilde neerzetten als het was want zo had ik het niet 'opgeslagen'.

Maar zie ook naar hoe jij nu naar oud en nieuw kijkt, Lily. Ik lees in je vorige post al iets heel anders dan eerder. Het wordt een soort fantasie waar je je aan vast houdt, iets van hoop.

De momenten dat je kijkt wanneer hij ligt te slapen. Zo mooi, zo rustig. En hoe voelt dat moment dat hij wakker wordt en naar jou kijkt en om zich heen kijkt en jouw hart te keer gaat en al die gedachten in je hoofd al weer bezig zijn om het allemaal in orde te krijgen? Wat moet je zeggen, wat moet je doen, hoe zal je het brengen dat hij naar huis moet. Kun je het uitleggen, moet je jezelf verdedigen, ben je nog iets vergeten, wat zou hij willen, van je vinden, je glimlacht lief naar hem en zoekt geruststelling. En in alle verwarring ben je zo zo opgelucht en in de wolken als hij je een knuffel of kus geeft en je even diep in je ogen kijkt.



Lieve Lily, ben je er bang voor dat het gewoon echt niet kan, dat jullie vrienden blijven?

Vind je wat hier geschreven wordt allemaal zo ver van jou afstaan dat je niet geloofd dat het tussen jullie steeds moeilijker kan worden?

Hoe zie je jezelf nu?



Heel veel liefs!!!!

quote:Lemmy schreef op 13 februari 2008 @ 00:59:

[...]



Even een reactie hierop... op zich ben ik het niet oneens met wat je schrijft, maar die agressor zit van nature wel in hem. 'Die van mij' had voordat hij met mij een relatie kreeg, al eerder vrouwen mishandeld, zo hoorde ik achteraf. Dus ja, ik haalde de agressor wel in hem naar boven, maar dat deden anderen dus ook al vóór mij. Dan is het toch meer een kwestie van een foute karaktertrek denk ik.



Dat lijkt me de meest waarschijnlijke optie, maar omdat LilyRose zo gelooft in M. wilde ik hem in dat opzicht nog wel het voordeel van de twijfel geven.



Ik geloof zelf eerder dat deze man gewoon op zoek gaat naar een nieuw onderdanig vrouwtje als hij dat bij LilyRose niet meer kan krijgen, maar zoals Leo al vertelt: wel zonder jou los te laten, Lily. Ik geloof niet dat hij het kan verteren dat je zo zelfstandig geworden bent. De mishandelingen zijn inderdaad alleen maar erger geworden naarmate jij zelfstandiger en sterker bent geworden. Hij had ook gewoon bij je weg kunnen gaan en zelf kunnen concluderen dat jullie combinatie blijkbaar niet werkt. In plaats daarvan zoekt hij steeds extremere uitersten op om wél de macht over je te houden. Door grotere agressiviteit en als dat niet werkt door zich juist nóg poesliever voor te doen. Wat dat betreft is ook dat een wisselwerking met LilyRose: haar gedrag beïnvloedt de mate van agressie (en van paaien) die hij vertoont.



Waarbij jouw gedrag, LilyRose, wat in zijn ogen zo ongeoorloofd is, in de rest van de maatschappij als gewoon en normaal beschouwd wordt. Je hebt gewoon het recht om je eigen leven te leiden, om op jezelf te wonen, om je eigen keuzes te maken, om je eigen gedachten te hebben, om je eigen dingen te doen, om je eigen vrienden te hebben, om de waarheid te vertellen, om naar de politie te stappen als de wet overtreden wordt, om voor mij part het bloed onder zijn nagels vandaan te halen. Je hebt het recht om die punten zelfs uit te breiden tot volledige zelfstandigheid, helemaal los van hem.



En hij heeft dus het recht om weg te lopen als hem dat niet bevalt.

quote:eleonora schreef op 13 februari 2008 @ 13:41:

Wat zijn jullie toch allemaal goud waard. Ook de mensen die meeleven en meeposten. Fiemail en Q, dank jullie wel. Zó lief en betrokken als jullie zijn.





Was mijn zwangerschap niet zo ellendig verlopen en was het met Qrummel niet zo spannend geweest en was ik zelf niet zo ziek uit mijn zwangerschap gekomen, dan was ik nooit gestopt met reageren op Lily. Niets ten nadele van alle andere lieve vrouwen hier natuurlijk, maar Lily, jij hebt iets bij me losgemaakt. Liefst was ik vorig jaar al naar je toegekomen om je zó onder mijn arm mee te nemen. Weg van die ellende. Mee naar een veilige plek waar je niets anders hoeft dan jezelf te zijn. Waar ik je om niets anders had willen koesteren dan het simpele feit dat je bent. Dat is genoeg om door wie dan ook gekoesterd te worden. Gewoon het simpele feit dat je bent. Met al je goede en je slechte eigenschappen, met al je makken, met maakt niet uit wat je doet, wilt of denkt, het feit dat je bent maakt dat je het waard bent om gekoesterd te worden. Dat dat besef bij jou zo ontbreekt, maakt me verdrietig, wanhopig en machteloos. Ik weet niet waarom juist jíj me zo raakt, maar had ik je kunnen dragen, dan was ik je liefst gister nog komen halen.







En Leo, jij bent je gewicht in goud waard.

quote:qwertu schreef op 13 februari 2008 @ 17:07:



Waarbij jouw gedrag, LilyRose, wat in zijn ogen zo ongeoorloofd is, in de rest van de maatschappij als gewoon en normaal beschouwd wordt. Je hebt gewoon het recht om je eigen leven te leiden, om op jezelf te wonen, om je eigen keuzes te maken, om je eigen gedachten te hebben, om je eigen dingen te doen, om je eigen vrienden te hebben, om de waarheid te vertellen, om naar de politie te stappen als de wet overtreden wordt, om voor mij part het bloed onder zijn nagels vandaan te halen. Je hebt het recht om die punten zelfs uit te breiden tot volledige zelfstandigheid, helemaal los van hem.



En hij heeft dus het recht om weg te lopen als hem dat niet bevalt.





ik ben het er volledig mee eens, fijn om dit zo nog eens te lezen want inderdaad, hij heeft het recht om weg te lopen!

quote:mamzelle schreef op 13 februari 2008 @ 17:11:

Veerke, fijn dat je dat stuk wat belangrijk voor je is hebt kunnen vertellen. Nu kun je weer verder in de groep.



Ies, als ik jouw verhaal lees dank ik god op mijn blote knietjes dat ik passief agressief was/ben. Al dat weigerachtige, niet willen, heeft me behoed voor helemaal opgeslokt te worden door hem. Ik was meer bezig met overleven dan met hem gelukkig houden.



Veertje



Mamz, ja zo zie ik het zelf. En waar ik dan eigenlijk bang voor ben, wat Lily betreft, is dat het op een of andere manier aantrekkelijk wordt om zich toch helemaal over te geven aan M.

Ik vind dat moeilijk uit te leggen, maar als je samen (los van elkaar maar samen, tenminste als jij ervan uit gaat dat het ook allemaal zo veel met hem doet als bij jou) zo veel meemaakt en zoveel spanning hebt bij elkaar. Sterk op elkaar reageert en daar ook met je gedachten en energie zit, is het naar mijn gevoel aantrekkelijk om je dan ook helemaal aan over te geven.

Zo was ik dan dus dat gaat nu door me heen.

Hoe minder lijntjes met die andere wereld, hoe meer je daar naar toe trekt. Of misschien vlucht je ergens voor.



Al argumenten hier, alle uitleg enzovoort, ik weet zeker dat ik zelf nog gevoelig was geweest voor het vluchten in die relatie. Dat binnenin zo ervaren dat je alles buitensluit behalve je liefde vor hem en wat jullie samen hebben.

Datgene wat ik ook nu wel mis.

Het is tegelijk vast zitten maar ook helemaal vrij zijn.

Ben nog nooit zo vrij geweest, om ergens helemaal in weg te zakken, om met niemand anders rekening te hoeven houden, om alle ingewikkelde relaties die je hebt met mensen op te geven, om niet meer deel te hoeven uitmaken van die maatschappij. Om slecht voor mezelf te zorgen, te gebruiken, te drinken wie kon het schelen en samen ergens in wegzakken is nog steeds samen zijn.

Klinkt vrij dramatisch misschien maar het was een soort los van alles zijn en een licht gevoel dat het niets meer uitmaakte.

Maar dat werkt even, daarna werd ik heen en weer geslingerd, de hele tijd. Tussen verstand en gevoel, angst en geluk etc.



Weet niet zo goed waar ik heen wil, maar het is zoiets als dat het volgens mij een grote kans is dat Lily een soort verlangen heeft toch helemaal te kiezen voor M's wereld.

Loslaten, overgeven, van hem houden. Voor zo lang het duurt, daarna puin ruimen, uithuilen en weer terug samen verder. Zoals het dus blijkbaar werkt.

Ik zie mezelf wel als een verslaafde aan dat gevoel.

Helemaal alleen en sommige momenten zo intens samen, tja dat is het dan bijna waard.

Dat voelde ik dus zo in mijn dromerige momenten.



Maar wat is dit dan?

Hmmm hoopt dat iemand me kan volgen.

Jeetje wat zet het me allemaal aan het denken zeg.

Vlieg alle kanten op



Dubiootje (f)

Iseo, ik begrijp je heel goed. Het fijne van een ongelijkwaardige relatie is dat je geen verantwoordelijkheid hoeft te nemen, immers: die neemt hij al. Het is op een bepaalde manier ook heel fijn om altijd maar slachtoffer te zijn, van hem, van een situatie, van iedereen en alles. Juist als je niet zo zeker bent van jezelf, is het heel fijn om het maar lekker aan een ander over te laten.



Vandaar dat ik het zo interessant vind hoe Lily denkt over "schuld". Als je ergens verantwoordelijkheid voor neemt, dan voel je je dus geen slachtoffer. Maar dan is er ook geen sprake van de veiligheid van het wegvluchten. Terwijl de aantrekkingskracht van M. en daarmee van die wereld onverminderd in stand blijft.

Dat is ook een van de redenen waarom ik denk dat er werkelijk een zaadje is geplant in het hart van Lily: M. heeft zijn aantrekkingskracht misschien nog wel, maar de wereld die hij meebrengt, die staat Lily blijkbaar niet meer aan.



Dat is ook waarom ik -ondanks mijn zorgen om Lily- positief ben. Dat M. aantrekkelijk blijft, dat is overkomelijk. Als je de wereld die zijn aanwezigheid met zich meebrengt maar veracht. (En ja, dat levert verwarring op, Lily. Dat verbaast me dus niets, dat je in de war bent. )

Wat de volgende stap is in mijn ogen, laat zich raden. Maar dat is op dit moment nog helemaal niet aan de orde. En als jij bent zoals ik je inschat, Lily, dan komt dat mettertijd wel.

quote:qwertu schreef op 13 februari 2008 @ 17:07:Ik geloof zelf eerder dat deze man gewoon op zoek gaat naar een nieuw onderdanig vrouwtje als hij dat bij LilyRose niet meer kan krijgen, maar zoals Leo al vertelt: wel zonder jou los te laten, Lily. Ik geloof niet dat hij het kan verteren dat je zo zelfstandig geworden bent. De mishandelingen zijn inderdaad alleen maar erger geworden naarmate jij zelfstandiger en sterker bent geworden. Hij had ook gewoon bij je weg kunnen gaan en zelf kunnen concluderen dat jullie combinatie blijkbaar niet werkt. In plaats daarvan zoekt hij steeds extremere uitersten op om wél de macht over je te houden.



Even reageren op dit stukje, omdat het zo herkenbaar is voor mijn situatie toen. Mijn man had al vaak gesproken over de dag dat hij zijn rijbewijs zou halen, dan zou hij vrij zijn om overal naar toe te gaan waar hij maar wilde, zou hij gaan stappen met zijn vrienden, vrouwen hebben, alles zou hij kunnen doen. Zonder mij uiteraard. Niet dat hij van plan was mij te verlaten, integendeel, hij had me al beloofd dat hij me nooit met rust zou laten. Als ik ooit bij hem weg zou gaan zou ik altijd over mijn schouder moeten kijken, nooit zou ik vrij zijn. Want ach, hij hield zoveel van mij en kon niet zonder mij. Alsof hij een klein kind was wat zijn speelgoed niet wil afstaan, alles is voor hem, of hij het nu leuk vindt of niet.



Ook bij mij werden de mishandelingen erger naarmate ik me meer losmaakte; daar waar het eerst vooral dreigementen waren, is hij op zijn laatste dag echt compleet ''los'' gegaan. Toen was ik al bij hem weg dus. De gevolgen daarvan kan ik nog dagelijks in de spiegel zien.



En ja, extreme uitersten om macht te houden... eerst dreigen, daarna mijn spullen stukmaken, daarna mij pijn doen, en daarna als misselijkmakend dieptepunt onze baby van 6 weken mishandelen. En dat puur om mij te laten doen wat hij wilde. Hij had het ultieme machtsmiddel gevonden, dacht hij. Maar ironisch genoeg was dat voor mij juist de reden waarom ik wel weg móest gaan. Mijn kind was niet veilig in ons huis, dus moest ik wel weg met mijn kind, ik kon niet anders, hoe graag ik mijn oogkleppen ook nog op had willen houden.



Ik kan nog de blik in zijn ogen zien, de verbazing, nooit had hij gedacht dat ik hem om zó'n reden ''in de steek'' zou laten. Hoe enorm egoistisch moet je zijn om zo te denken?

Iseo, ik snap ook wel wat je zegt.

Ik had op een gegeven moment zo'n punt bereikt dat ik er een bepaalde veiligheid in kon zien om te doen wat hij wilde. Het was mijn daginvulling geworden, alleen maar bezig zijn met zo ''goed'' mogelijk te zijn, mijn hersenen lieten niks anders meer toe. Dingen van de buitenwereld drongen niet meer door. Onze lieve oude buurvrouw die zo bezorgd was omdat ze wel eens wat hoorde, en mij ernaar vroeg, het raakte me niet meer; maar ook letterlijk echt alles: ik kon tv kijken zonder er iets van te begrijpen, zat alleen maar te denken wat hij op dat moment dacht, of ik alles wel goed had gedaan die dag, of hij me wel ''lief'' vond.



Mijn wereld werd zo klein, ik kan me zo weinig feiten herinneren van die tijd, behalve dan de sfeer in huis. Het gevoel dat ik had. Zijn ogen die met minachting naar me keken. De eindeloze ambitie die ik bleek te hebben om het hem naar de zin te maken. En als het dan eens lukte, als hij naar me keek met iets van trots of liefde in zijn ogen, dan was ik als een kind zo blij. Dan dacht ik dat ik gelukkig was. Snapt iemand dit?

Lemmy, ja, ik snap je wel. Oh, hier is zo veel geschreven, zo duidelijk en herkenbaar. Zelf heb ik wel het 'geluk' gehad niet lichamelijk mishandeld te zijn; alleen geestelijk. Ik was ook afhankelijk van hem, voelde me goed, als hij zich goed voelde; was bang voor hem als hij kwaad was. Hij dreigde: hij zou (iedereen) die ons iets in de weg zou leggen, wel aan het mes rijgen. Ik was veilig, mij zou hij niets doen, want hij hield van mij. Mijn kinderen zou hij ook niets aandoen. Dus zolang ik bij hem bleef, en van hem hield, waren wij veilig... Ja, we leefden in ons eigen wereldje, wij tegen de rest; en als we het goed hadden, hadden we het echt goed...maar als het mis was, was het ook echt mis. Hij heeft ervoor gezorgd, dat mijn vrienden weg bleven, ik mocht niet naar ze toe. Hij had geen vrienden. Je raakt dan wel geïsoleerd. Jee, wat heeft het mij gekost me van hem los te maken, want dan hoorde ik niet meer in zijn wereldje, en wie garandeerde mij, dat ik (wij) dan nog veilig waren... Doodsbang was ik, en na onze 'relatie' zijn we nog heel lang 'vrienden' gebleven.....maar echte vriendschap? Nee, de spanning bleef bij mij altijd voelbaar. Ik heb me pas los kunnen maken, toen ik mijn huidige partner leerde kennen; hem mijn verhaal gedaan, en hij zei me te zullen helpen indien nodig.

Daarna kreeg ik nog mailtjes van mijn ex: hij kon het niet verdragen dat een ander aan me zou zitten... Voor mij toch wel spanning, maar er gebeurde niets... Pas nadat ik op een mailtje echt niet meer gereageerd heb, zijn zijn mailtjes gestopt.



En nu, in deze relatie? Ik ben nog steeds gespannen, nog steeds bang, dat me weer hetzelfde te wachten staat als in mijn vorige relatie...op de tenen lopen; het hem naar de zin willen maken, anders wordt hij kwaad...(terwijl deze man echt niet gemakkelijk kwaad wordt....).



Contact met mijn oude vrienden is nog lang niet hersteld; weet ook niet hoeveel behoefte ik nog aan ze heb...



Groetjes,

Nicole

quote:Mee naar een veilige plek waar je niets anders hoeft dan jezelf te zijn. Waar ik je om niets anders had willen koesteren dan het simpele feit dat je bent. Dat is genoeg om door wie dan ook gekoesterd te worden. Gewoon het simpele feit dat je bent. Met al je goede en je slechte eigenschappen, met al je makken, met maakt niet uit wat je doet, wilt of denkt, het feit dat je bent maakt dat je het waard bent om gekoesterd te worden.......................................... .............................................

Lieve Veer



ik zou je zo graag eens een echte knuffel willen geven. Ik kan je verdriet voelen en huil stiekum een beetje met je mee



Qwertu

lief dat je nu wel weer meepost

ik begrijp dat ik je moet feliciteren. Gaat het nu allemaal wel weer goed?



Iseo, ook ik begrijp wel wat je zegt.

Lichamelijke mishandeling is hier gelukkig ook onbekend maar de wereld buiten sluiten zeker niet. Jezelf maar afsluiten, de twijfel, het gevoel gek te zijn. Tegen jezelf zeggen dat het allemaal best wel meevalt. Vooral alleen naar de weinige leuke dingen kijken en daarmee het gevoel dat het niet goed zit wegdrukken. Het kost tijd om dit te erkennen voor jezelf, een proces waar lily nog midden in zit



Nicole,

volgens mij is het niet alleen jouw gespannenheid die deze relatie zo lastig maakt. Ik vind het teveel op mijn relatie lijken waarin er ook geen ruimte was voor mij. Jij brengt enorm veel begrip op voor hem, en legt tegelijkertijd ook veel bij jezelf neer, juist door je vorige relatie. Het kan ook anders! Mocht ik ook ooit weer een relatie krijgen dan zal het ook voor mij moeilijk zijn om me weer 100% te geven, als dat al gaat lukken. Maar dat is geen reden om daarom mij opnieuw in alle bochten te wringen voor een ander. Ik denk echt dat er ook een andere categorie bestaat, nl die mannen die hier wel begrip voor op kunnen brengen. Die beseffen wat er gebeurd is en bereid zijn te accepteren dat je je misschien niet helemaal meer kunt geven.

quote:qwertu schreef op 13 februari 2008 @ 18:22:

Iseo, ik begrijp je heel goed. Het fijne van een ongelijkwaardige relatie is dat je geen verantwoordelijkheid hoeft te nemen, immers: die neemt hij al. Het is op een bepaalde manier ook heel fijn om altijd maar slachtoffer te zijn, van hem, van een situatie, van iedereen en alles. Juist als je niet zo zeker bent van jezelf, is het heel fijn om het maar lekker aan een ander over te laten.



Q, je bent een engel, dat om te beginnen.



Over die ongelijkwaardigheid en dat híj de verantwoordelijkheid neemt; ik denk dat dat juist andersom is. In ieder geval in mijn eigen situatie was dat zo. Ik was juist degene die o-ver-al verantwoordelijk voor was. Voor zijn vreemdgaan, voor zijn boosheid en zijn geweldadigheid, over alles wat er mis ging in mijn leven, in zijn leven en in onze relatie. Dát maakte die relatie ongelijkwaardig. Slachtoffer was ik alleen omdat alles mijn schuld was, en omdat ik die schuld droeg, om hem niet nog bozer te maken dan hij al was, niet omdat ik geen verantwoordelijkheid droeg.



Zo beleefde ik dat ten tijde van mijn relatie.



Zoals ik Lily's verhaal lees maakt ook M. haar juist verantwoordelijk voor alles wat er tussen haar en hem gebeurt en ook voor wat er met hem aan de hand is. Het is juist allemaal haar verantwoordelijkheid. Zij draagt de hele last, hij komt haar alleen af en toe vertellen wat ze moet veranderen om te zorgen dat hij het niet zo lastig heeft want hoe het met hem gaat, nu en in de toekomst, is wederom in haar handen.