Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
donderdag 14 februari 2008 om 21:36
Iseo, hoe is het met jou?
Nicole, ik hoop dat je gauw weer beter bent! Probeer je niet zo bezig te houden met de vraag hoe je familie gaat reageren. Het is duidelijk dat je daar erg mee zit. Het gaat er vooral om dat jij zelf weet dat dit de beste beslissing is en dat je die beslissing weloverwogen hebt genomen. Jouw motieven zijn zuiver en daar gaat het om. Hou er rekening mee dat mensen het niet gaan begrijpen, maar laat dat los.
Dit waren zo ongeveer de wijze woorden die ik te horen kreeg toen ik het advies kreeg een onderzoek van de kinderbescherming aan te vragen. En nóg heb ik de neiging mezelf te verantwoorden...
liefs,
dubio
Nicole, ik hoop dat je gauw weer beter bent! Probeer je niet zo bezig te houden met de vraag hoe je familie gaat reageren. Het is duidelijk dat je daar erg mee zit. Het gaat er vooral om dat jij zelf weet dat dit de beste beslissing is en dat je die beslissing weloverwogen hebt genomen. Jouw motieven zijn zuiver en daar gaat het om. Hou er rekening mee dat mensen het niet gaan begrijpen, maar laat dat los.
Dit waren zo ongeveer de wijze woorden die ik te horen kreeg toen ik het advies kreeg een onderzoek van de kinderbescherming aan te vragen. En nóg heb ik de neiging mezelf te verantwoorden...
liefs,
dubio
Ga in therapie!
donderdag 14 februari 2008 om 21:43
Nicole, beterschap
Four, ik begrijp je wel, ook ik zou als het binnen mijn macht zou liggen Lily dit graag besparen, haar er weg willen halen, duidelijk maken dat het beter is om nu een cleane break te maken.
Maar dat kan niet he? Dat weten we allebei.
En het raakt je nu enorm he, nu je zelf pas aan het beseffen bent hoe jij jezelf tekort hebt gedaan. En ik denk dat je helemaal niet boos bent op Lily, maar eerder heel erg boos op jezelf. Dat jij het allemaal hebt toegelaten en gebagatalliseerd. Dit hoort bij het proces van afstand nemen, beseffen wie je bent, leren van de dingen er zijn gebeurt.
Geloof je me als ook dit zijn plek gaat krijgen. Dit hoort erbij, deze boosheid. Ook tegen mij is vaak gezegd dat dit geen zin had. Boos zijn op jezelf. Het nut wat ik erin ontdekt heb is dat het vooral mijn valkuilen heeft blootgelegd, en nog doet. Mijn boosheid heeft altijd een reden en vaak confronteert het mij met de persoon die ik vroeger was. Onbegrijpelijk als ik terugkijk. En toch een stukje van mezelf.
Ik weet niet meer wie dat schreef maar inderdaad als je terugkijkt snap je er niets meer van dat het zover heeft kunnen komen, dat je zo een ander persoon bent geweest. Zover bij jezelf vandaan dus.
Four, ik begrijp je wel, ook ik zou als het binnen mijn macht zou liggen Lily dit graag besparen, haar er weg willen halen, duidelijk maken dat het beter is om nu een cleane break te maken.
Maar dat kan niet he? Dat weten we allebei.
En het raakt je nu enorm he, nu je zelf pas aan het beseffen bent hoe jij jezelf tekort hebt gedaan. En ik denk dat je helemaal niet boos bent op Lily, maar eerder heel erg boos op jezelf. Dat jij het allemaal hebt toegelaten en gebagatalliseerd. Dit hoort bij het proces van afstand nemen, beseffen wie je bent, leren van de dingen er zijn gebeurt.
Geloof je me als ook dit zijn plek gaat krijgen. Dit hoort erbij, deze boosheid. Ook tegen mij is vaak gezegd dat dit geen zin had. Boos zijn op jezelf. Het nut wat ik erin ontdekt heb is dat het vooral mijn valkuilen heeft blootgelegd, en nog doet. Mijn boosheid heeft altijd een reden en vaak confronteert het mij met de persoon die ik vroeger was. Onbegrijpelijk als ik terugkijk. En toch een stukje van mezelf.
Ik weet niet meer wie dat schreef maar inderdaad als je terugkijkt snap je er niets meer van dat het zover heeft kunnen komen, dat je zo een ander persoon bent geweest. Zover bij jezelf vandaan dus.
donderdag 14 februari 2008 om 21:44
quote:dubiootje schreef op 14 februari 2008 @ 21:36:
Iseo, hoe is het met jou?
Nicole, ik hoop dat je gauw weer beter bent! Probeer je niet zo bezig te houden met de vraag hoe je familie gaat reageren. Het is duidelijk dat je daar erg mee zit. Het gaat er vooral om dat jij zelf weet dat dit de beste beslissing is en dat je die beslissing weloverwogen hebt genomen. Jouw motieven zijn zuiver en daar gaat het om. Hou er rekening mee dat mensen het niet gaan begrijpen, maar laat dat los.
Dit waren zo ongeveer de wijze woorden die ik te horen kreeg toen ik het advies kreeg een onderzoek van de kinderbescherming aan te vragen. En nóg heb ik de neiging mezelf te verantwoorden...
liefs,
dubio
hier sluit ik me maar even bij aan
Misschien is dat ook wel een valkuil, dat we ons altijd willen verantwoorden, altijd het naar ons toe trekken. Ik herken hier wel iets in bij mezelf
Iseo, hoe is het met jou?
Nicole, ik hoop dat je gauw weer beter bent! Probeer je niet zo bezig te houden met de vraag hoe je familie gaat reageren. Het is duidelijk dat je daar erg mee zit. Het gaat er vooral om dat jij zelf weet dat dit de beste beslissing is en dat je die beslissing weloverwogen hebt genomen. Jouw motieven zijn zuiver en daar gaat het om. Hou er rekening mee dat mensen het niet gaan begrijpen, maar laat dat los.
Dit waren zo ongeveer de wijze woorden die ik te horen kreeg toen ik het advies kreeg een onderzoek van de kinderbescherming aan te vragen. En nóg heb ik de neiging mezelf te verantwoorden...
liefs,
dubio
hier sluit ik me maar even bij aan
Misschien is dat ook wel een valkuil, dat we ons altijd willen verantwoorden, altijd het naar ons toe trekken. Ik herken hier wel iets in bij mezelf
donderdag 14 februari 2008 om 21:59
vrijdag 15 februari 2008 om 00:58
quote:dubiootje schreef op 13 februari 2008 @ 10:01:
fiemel, liefe sgat, fein dat je effe komp buurte, ik komp sow by je langs voor een bakie okaaaay??? eerst effe me vuil bij de agterbure dumpe.
Kint, ik sat ff stiekems te leese op me werk en toen saate de teesputters op me beeltsgerm! Wel seeriejeus bleife hierzo, dit kwam heel onferwags seg maar. Dag liefert!
Wat is hier weer veel gepost en hoe! Heftig om te lezen, ook voor een buitenstaander. Ik deel jullie bezorgdheid om LilyRose en ik hoop dat ze begrijpt dat jullie werkelijk alles uit de kast halen om haar te laten inzien waar ze mee bezig is...
Lieve LR, ik ga er eigenlijk een beetje vanuit dat je hier nog wel meeleest (en stukken overslaat omdat het te confronterend is), snap je dat de vrouwen hier veel schrijven om jou voor nóg meer ellende te behoeden? Niemand is boos op je, wat je keuzes ook mogen zijn, ze zijn alleen maar oprecht bezorgd.
Laat alsjeblieft iets van je horen!
Voor iedereen een stuk of wat en zorg goed voor je zelf!
fiemel, liefe sgat, fein dat je effe komp buurte, ik komp sow by je langs voor een bakie okaaaay??? eerst effe me vuil bij de agterbure dumpe.
Kint, ik sat ff stiekems te leese op me werk en toen saate de teesputters op me beeltsgerm! Wel seeriejeus bleife hierzo, dit kwam heel onferwags seg maar. Dag liefert!
Wat is hier weer veel gepost en hoe! Heftig om te lezen, ook voor een buitenstaander. Ik deel jullie bezorgdheid om LilyRose en ik hoop dat ze begrijpt dat jullie werkelijk alles uit de kast halen om haar te laten inzien waar ze mee bezig is...
Lieve LR, ik ga er eigenlijk een beetje vanuit dat je hier nog wel meeleest (en stukken overslaat omdat het te confronterend is), snap je dat de vrouwen hier veel schrijven om jou voor nóg meer ellende te behoeden? Niemand is boos op je, wat je keuzes ook mogen zijn, ze zijn alleen maar oprecht bezorgd.
Laat alsjeblieft iets van je horen!
Voor iedereen een stuk of wat en zorg goed voor je zelf!
vrijdag 15 februari 2008 om 01:13
Boos....nah nee, ik ben niet boos op Lily. Wel opgewonden als ik haar postings lees. Of tenminste, ik merk dat ik me opwind. Geestdriftig meer misschien. En geëmotioneerd vaak. Boos, nee.
Voor mij is het inmiddels ook alweer 7 jaar geleden dat ik mijn biezen pakte, dat scheelt ook natuurlijk. Ik denk dat als ik jullie niet had, ik er ook veel minder over zou praten. Dat is ook weleens wat me een tijdje weghoudt hier, dan heb ik geen zin om dagelijks met mijn verleden bezig te zijn. Ik merk dat ik veel om jullie vrouwen hier ben gaan geven. Dat houdt me in dit topic.
Wat ik in de afgelopen 17 jaar geleerd heb is dat mensen hun eigen fouten maken. Dezelfde fouten als je zelf hebt gemaakt en vaker en harder dan jij maar ze zijn van zichzelf en je kunt er niks aan doen, behalve iemand niet in de steek laten. Daarbij houd ik altijd mijn eigen vriendinnen in mijn achterhoofd, die er waren en die bleven, ook al snapten ze werkelijk niks van waar ik mee bezig was.
Ik schaam me nog regelmatig als ik terugdenk aan de leugens die ik ze vertelde om mijn leven leuk te laten lijken. Daarom begrijp ik Lily zo goed als ze schrijft dat ze Anna niet alles wil vertellen. Liever hou je de schijn op want als je het aan iemand als Anna vertelt, dan moet je er iets mee en je wil er juist niks mee moeten.
Voor diegenen die weg zijn bij hun moeilijke liefde; waar was de klik? Wat was hét moment dat het genoeg was? Hadden jullie dat? Dat éne moment dat je zeker weet dat het klaar is?
Voor mij is het inmiddels ook alweer 7 jaar geleden dat ik mijn biezen pakte, dat scheelt ook natuurlijk. Ik denk dat als ik jullie niet had, ik er ook veel minder over zou praten. Dat is ook weleens wat me een tijdje weghoudt hier, dan heb ik geen zin om dagelijks met mijn verleden bezig te zijn. Ik merk dat ik veel om jullie vrouwen hier ben gaan geven. Dat houdt me in dit topic.
Wat ik in de afgelopen 17 jaar geleerd heb is dat mensen hun eigen fouten maken. Dezelfde fouten als je zelf hebt gemaakt en vaker en harder dan jij maar ze zijn van zichzelf en je kunt er niks aan doen, behalve iemand niet in de steek laten. Daarbij houd ik altijd mijn eigen vriendinnen in mijn achterhoofd, die er waren en die bleven, ook al snapten ze werkelijk niks van waar ik mee bezig was.
Ik schaam me nog regelmatig als ik terugdenk aan de leugens die ik ze vertelde om mijn leven leuk te laten lijken. Daarom begrijp ik Lily zo goed als ze schrijft dat ze Anna niet alles wil vertellen. Liever hou je de schijn op want als je het aan iemand als Anna vertelt, dan moet je er iets mee en je wil er juist niks mee moeten.
Voor diegenen die weg zijn bij hun moeilijke liefde; waar was de klik? Wat was hét moment dat het genoeg was? Hadden jullie dat? Dat éne moment dat je zeker weet dat het klaar is?
anoniem_12394 wijzigde dit bericht op 15-02-2008 01:14
Reden: ik zat wartaal uit te slaan.....
Reden: ik zat wartaal uit te slaan.....
% gewijzigd
vrijdag 15 februari 2008 om 01:43
In mijn geval waren dat 2 momenten
Een keer besefte ik zo duidelijk dat hij niets om mij gaf, het interesseerde hem niet hoe ik me voelde en of ik gelukkig was. Toch kon ik toen nog niet weg maar daarna begon wel alles in te storten en begon het zaadje in mij te groeien.
Het ultieme moment om weg te gaan was toen er iemand in het spel kwam bij hem. Op dat moment kon ik de knop omzetten om mijn biezen te pakken. In te zien dat ik, juist in het belang van de kinderen, wel weg moest gaan omdat ik anders een heel verkeerd voorbeeld aan hun zou geven. Namelijk zo weinig respect voor mezelf hebben en daarom alles maar tolereren. Met gevechten (woordenstrijd) maar toch uiteindelijk wel heel veel doen om hem maar te pleasen, rustig te houden, de sfeer in huis goed te houden enz.
Ook ik ben niet boos op Lily, maar haar verhaal raakt me zeer. En door haar voel ik ook mijn eigen emoties weer. Ik wil haar (net als mijn kinderen) graag het verdriet besparen en tegelijkertijd is het zo juist wat je schrijft Leo. Ieder mens moet zijn eigen fouten maken om te groeien in dit leven. En er is niets fijner dan gesteund worden wetende dat je die fouten mag maken. Dan is er ruimte om na te denken en dat zaadje te laten groeien
Fiemail, je bent een schat
Een keer besefte ik zo duidelijk dat hij niets om mij gaf, het interesseerde hem niet hoe ik me voelde en of ik gelukkig was. Toch kon ik toen nog niet weg maar daarna begon wel alles in te storten en begon het zaadje in mij te groeien.
Het ultieme moment om weg te gaan was toen er iemand in het spel kwam bij hem. Op dat moment kon ik de knop omzetten om mijn biezen te pakken. In te zien dat ik, juist in het belang van de kinderen, wel weg moest gaan omdat ik anders een heel verkeerd voorbeeld aan hun zou geven. Namelijk zo weinig respect voor mezelf hebben en daarom alles maar tolereren. Met gevechten (woordenstrijd) maar toch uiteindelijk wel heel veel doen om hem maar te pleasen, rustig te houden, de sfeer in huis goed te houden enz.
Ook ik ben niet boos op Lily, maar haar verhaal raakt me zeer. En door haar voel ik ook mijn eigen emoties weer. Ik wil haar (net als mijn kinderen) graag het verdriet besparen en tegelijkertijd is het zo juist wat je schrijft Leo. Ieder mens moet zijn eigen fouten maken om te groeien in dit leven. En er is niets fijner dan gesteund worden wetende dat je die fouten mag maken. Dan is er ruimte om na te denken en dat zaadje te laten groeien
Fiemail, je bent een schat
vrijdag 15 februari 2008 om 09:46
De klik: in de weken voorafgaand aan mijn vertrek hadden we al een fikse ruzie achter de rug over emigratieplannen. Hij hield me eraan vast dat ik dit ooit beloofd had, ik hield eraan vast dat ik niet gelukkig zou worden als ik dat onder de omstandigheden zou gaan doen -onze laatste reis was een rámp- en hield dus flink wat slagen om de hand, durfde zelfs te zeggen dat ik er net zo goed van af zou kunnen zien.
Ruzies, onrust, zwijgen. Mijn mening deed er niet toe, zoveel was me inmiddels wel duidelijk. Dát mijn mening er niet toe deed, heeft toen du moment veel stukgemaakt bij me. Daaroverheen nog een dronken bedreiging, een incident waarbij hij me dwong tot een sexuele handeling, en ik was wég.
Punt, over, uit. Geen seconde spijt meer van gehad. Oftewel: ik ben veel te lang blijven zitten.
Zijn er nog anderen hier die op of na het moment dat ze gingen, geen enkele vorm van spijt of gemis meer hebben gevoeld?
Niet boos op Lily, welnee, waarom zou ik. Wel gefrustreerd om te lezen dat ze nog lang niet aan het einde van haar reis is, dat ze nog zoveel ellende over zich afroept door te blijven. Dat ze in een uitzichtloze situatie zit en nog steeds uitzicht ziet, dat ze jaren van haar leven zal weggooien.
Ruzies, onrust, zwijgen. Mijn mening deed er niet toe, zoveel was me inmiddels wel duidelijk. Dát mijn mening er niet toe deed, heeft toen du moment veel stukgemaakt bij me. Daaroverheen nog een dronken bedreiging, een incident waarbij hij me dwong tot een sexuele handeling, en ik was wég.
Punt, over, uit. Geen seconde spijt meer van gehad. Oftewel: ik ben veel te lang blijven zitten.
Zijn er nog anderen hier die op of na het moment dat ze gingen, geen enkele vorm van spijt of gemis meer hebben gevoeld?
Niet boos op Lily, welnee, waarom zou ik. Wel gefrustreerd om te lezen dat ze nog lang niet aan het einde van haar reis is, dat ze nog zoveel ellende over zich afroept door te blijven. Dat ze in een uitzichtloze situatie zit en nog steeds uitzicht ziet, dat ze jaren van haar leven zal weggooien.
vrijdag 15 februari 2008 om 11:04
Hallo,
mijn 'klik': ik ging mee naar een avond voor omstanders van borderliners; daar werd me duidelijk, dat ik geen partner van zou worden/zijn, maar voornamelijk therapeut van...en daar paste ik voor; had geen zin om bij alles wat ik al had, ook nog therapeutisch voor hem bezig te zijn (hoop dat ik niet te hard overkom...).
2 dagen later moest ik op het politiebureau komen: een van de ouders van vriendjes van mijn dochter, had de politie gebeld met een verhaal dat mijn dochter gedaan had, en melding gemaakt van kindermishandeling/verwaarlozing. Toen werd ik voor het blok gezet: partner de deur uit, anders zouden mijn kinderen uit huis moeten... Met die stok achter de deur heb ik mijn vriend de deur kunnen wijzen...wel in angst.
Nee, boos op Lilly ben ik ook niet, daarvoor is het veel te herkenbaar, dat steeds weer toetrekken naar iemand die je gouden bergen belooft, en die spijt heeft, en zeker weet dat het nu echt nooit meer zal gebeuren, en dat hij eraan wil werken, omdat hij ziet hoeveel pijn hij die ander doet...
Groetjes,
Nicole
mijn 'klik': ik ging mee naar een avond voor omstanders van borderliners; daar werd me duidelijk, dat ik geen partner van zou worden/zijn, maar voornamelijk therapeut van...en daar paste ik voor; had geen zin om bij alles wat ik al had, ook nog therapeutisch voor hem bezig te zijn (hoop dat ik niet te hard overkom...).
2 dagen later moest ik op het politiebureau komen: een van de ouders van vriendjes van mijn dochter, had de politie gebeld met een verhaal dat mijn dochter gedaan had, en melding gemaakt van kindermishandeling/verwaarlozing. Toen werd ik voor het blok gezet: partner de deur uit, anders zouden mijn kinderen uit huis moeten... Met die stok achter de deur heb ik mijn vriend de deur kunnen wijzen...wel in angst.
Nee, boos op Lilly ben ik ook niet, daarvoor is het veel te herkenbaar, dat steeds weer toetrekken naar iemand die je gouden bergen belooft, en die spijt heeft, en zeker weet dat het nu echt nooit meer zal gebeuren, en dat hij eraan wil werken, omdat hij ziet hoeveel pijn hij die ander doet...
Groetjes,
Nicole
vrijdag 15 februari 2008 om 11:41
Goh, wat goed om eens te lezen wanneer het voor jullie afgelopen was. Wat was het heftig voor jou Nicole, die keuze, vriend weg of kinderen weg. Op zich is de keuze dan duidelijk maar ik probeer me maar niet eens voor te stellen hoe het is om zo'n keuze te moeten maken.....
Mamz, ja, ik snap wel wat je bedoelt. Dat je het weet en zeker weet en dat het goed is zo. Toch had ik verschrikkelijk veel verdriet omdat mijn vriend ook mijn kind was (zeg ik nu, na jaren van analyseren). De man daar was ik meer dan klaar mee. Al jaren was ik klaar met die man. Maar de behoeftige, de persoon die niet zonder mij kon, die mij 'belangrijk' maakte, die kon ik niet zo eenvoudig missen.
Ik wist op oudjaarsdag 2000 dat het echt gebeurd was. Mijn vriendin kwam langs en vroeg hoe het ging. Ik zei letterlijk 'kijk nog maar eens goed om je heen, dit is de laatste oud & nieuw die ik hier vier'. Ze was stomverbaasd maar heeft nooit een seconde getwijfeld aan de oprechtheid van mijn woorden. Ik was het he-le-maal zat en wat er ook zou komen, wat er ook zou gebeuren, dit ging niet lang meer duren. Dat wíst ik gewoon en - dat moet ik er eerlijkheidshalve bij zeggen - nu was er bij mij ook eens iemand anders in het spel, die me de ogen opende en wat mij betreft defintief.
Ik was vreemdgegaan met een man die me vooral had vastgehouden. Gewoon vasthouden en die mijn (volgens mijn ex) lelijke, afstotelijke, en vernederde lichaam streelde, me warmte gaf en genoot van mijn aanwezigheid. Twee keer heb ik met deze man afgesproken terwijl ik nog een relatie had. De laatste keer was op 16 januari 2001 en toen ik onderweg was naar huis wist ik het zeker. Ik ga weg bij mijn vriend.
Thuisgekomen hing er een vreemde stemming. Mijn ex was in zichzelf gekeerd. Vroeg zich niets af over mijn belachelijke salsadansverhaal. Ik was zogenaamnd gaan salsadansen met een vriendin. Ik heb een hekel aan feesten waar veel mensen bij elkaar komen en hij had kunnen weten dat dat niet waar was maar het interesseerde hem op dat moment niet. Ik voelde dus dat er iets aan de hand was met hem.
Na wat aandringen gaf hij toe weer eens verliefd te zijn. Hij had alweer een paar maanden een andere vrouw. Dat was voor mij het teken dat het écht over was deze keer. We bedrogen nu elkáár, al heb ik mijn bedrog nooit aan hem opgebiecht. Ik keek wel linker uit na het messenincident en de klappen die gevolgd waren op de bekentenis van een vriendje terwijl we nota bene uit elkaar waren. Ik heb hem verzocht weg te gaan en ben zelf naar een vriendin gegaan. Het was uit en nu definitief.
Hij bleef me nog lang achternazitten. Dat maakte dat ik op een gegeven moment zijn bloed wel kon drinken en hoe rot ook, voor mij was dat dé oplossing. Ik kon nu de gehele persoon loslaten, ook het kind in hem en de moeder in mij, emotioneel.
Nu voel ik al lang niet meer van die heftige emoties als het om mijn ex gaat. Ik ben veel milder over hem geworden. Ik vind hem een beetje zielig dan iets anders. Ik verbaas me over het feit dat hij, die zó weinig te bieden had, me zoveel angst en ontzag heeft ingeboezemd. Daar kan ik me nu niets meer bij voorstellen. Met al zijn verhalen en praatjes is hij uiteindelijk in een nogal nederig beroep terecht gekomen. Ik ga niet ontkennen dat ik daar niet lang en hard om gelachen heb. Zijn criminele carrière wilde blijkbaar niet van de grond komen en zijn vrouw heeft een overheidsfunctie, hij moest dus wel gaan werken uiteindelijk.
Het 'aaah gossie gevoel' blijft er, maar nu niet meer uit medelijden, eerder - hoe lelijk ook - uit dédain.
Mamz, ja, ik snap wel wat je bedoelt. Dat je het weet en zeker weet en dat het goed is zo. Toch had ik verschrikkelijk veel verdriet omdat mijn vriend ook mijn kind was (zeg ik nu, na jaren van analyseren). De man daar was ik meer dan klaar mee. Al jaren was ik klaar met die man. Maar de behoeftige, de persoon die niet zonder mij kon, die mij 'belangrijk' maakte, die kon ik niet zo eenvoudig missen.
Ik wist op oudjaarsdag 2000 dat het echt gebeurd was. Mijn vriendin kwam langs en vroeg hoe het ging. Ik zei letterlijk 'kijk nog maar eens goed om je heen, dit is de laatste oud & nieuw die ik hier vier'. Ze was stomverbaasd maar heeft nooit een seconde getwijfeld aan de oprechtheid van mijn woorden. Ik was het he-le-maal zat en wat er ook zou komen, wat er ook zou gebeuren, dit ging niet lang meer duren. Dat wíst ik gewoon en - dat moet ik er eerlijkheidshalve bij zeggen - nu was er bij mij ook eens iemand anders in het spel, die me de ogen opende en wat mij betreft defintief.
Ik was vreemdgegaan met een man die me vooral had vastgehouden. Gewoon vasthouden en die mijn (volgens mijn ex) lelijke, afstotelijke, en vernederde lichaam streelde, me warmte gaf en genoot van mijn aanwezigheid. Twee keer heb ik met deze man afgesproken terwijl ik nog een relatie had. De laatste keer was op 16 januari 2001 en toen ik onderweg was naar huis wist ik het zeker. Ik ga weg bij mijn vriend.
Thuisgekomen hing er een vreemde stemming. Mijn ex was in zichzelf gekeerd. Vroeg zich niets af over mijn belachelijke salsadansverhaal. Ik was zogenaamnd gaan salsadansen met een vriendin. Ik heb een hekel aan feesten waar veel mensen bij elkaar komen en hij had kunnen weten dat dat niet waar was maar het interesseerde hem op dat moment niet. Ik voelde dus dat er iets aan de hand was met hem.
Na wat aandringen gaf hij toe weer eens verliefd te zijn. Hij had alweer een paar maanden een andere vrouw. Dat was voor mij het teken dat het écht over was deze keer. We bedrogen nu elkáár, al heb ik mijn bedrog nooit aan hem opgebiecht. Ik keek wel linker uit na het messenincident en de klappen die gevolgd waren op de bekentenis van een vriendje terwijl we nota bene uit elkaar waren. Ik heb hem verzocht weg te gaan en ben zelf naar een vriendin gegaan. Het was uit en nu definitief.
Hij bleef me nog lang achternazitten. Dat maakte dat ik op een gegeven moment zijn bloed wel kon drinken en hoe rot ook, voor mij was dat dé oplossing. Ik kon nu de gehele persoon loslaten, ook het kind in hem en de moeder in mij, emotioneel.
Nu voel ik al lang niet meer van die heftige emoties als het om mijn ex gaat. Ik ben veel milder over hem geworden. Ik vind hem een beetje zielig dan iets anders. Ik verbaas me over het feit dat hij, die zó weinig te bieden had, me zoveel angst en ontzag heeft ingeboezemd. Daar kan ik me nu niets meer bij voorstellen. Met al zijn verhalen en praatjes is hij uiteindelijk in een nogal nederig beroep terecht gekomen. Ik ga niet ontkennen dat ik daar niet lang en hard om gelachen heb. Zijn criminele carrière wilde blijkbaar niet van de grond komen en zijn vrouw heeft een overheidsfunctie, hij moest dus wel gaan werken uiteindelijk.
Het 'aaah gossie gevoel' blijft er, maar nu niet meer uit medelijden, eerder - hoe lelijk ook - uit dédain.
vrijdag 15 februari 2008 om 11:45
Hoi lieve allemaal,
Mijn 'klik'-moment: hij had onze baby van 6 weken geslagen en op de bank gegooid, en niet omdat hij overspannen was of zo, maar om mij te dwingen te doen wat hij wilde. Hij had er dan ook geen spijt van, het was immers mijn schuld. Opeens zag ik dat hij geen grenzen had, als je je al niet kunt beheersen bij een pasgeboren baby, hoe kan je dat dan ooit bij een jengelende peuter bijvoorbeeld? Ik zag opeens ons zoontje als 2-jarig peutertje voor me, helemaal onder de blauwe plekken... of erger... Heel gek was dat, ik zag dat letterlijk voor me, alsof ik naar een foto keek. En ik dacht: "dat nooit!" En toen ging ik, midden in de nacht.
Spijt heb ik nooit gehad, ik heb hem ook nooit gemist, de rust was weldadig - ondanks dat ik van het ene adres naar het andere ging met mijn baby; hij bleef in ons huis. Wel werd ik aan het twijfelen gebracht door de reacties van anderen; zij vonden dat ik het niet zo snel moest opgeven, dat ik verantwoordelijk was voor hem, mijn huwelijk en ons gezin. Toch kon ik geen liefde en respect meer voor hem voelen de keren daarna dat ik hem zag. Ik was uit ons huis en zomaar opeens ook uit zijn ban.
Ik begrijp Lilly wel hoor... mijn 'klik'-moment was zo duidelijk omdat het om iemand anders ging, mijn kind, en mijn kind was serieus in gevaar. Had het alleen om mij gegaan dan was ik vast nog gebleven, misschien wel heel lang. Je eigen grenzen kun je schijnbaar maar blijven verleggen...
Mijn 'klik'-moment: hij had onze baby van 6 weken geslagen en op de bank gegooid, en niet omdat hij overspannen was of zo, maar om mij te dwingen te doen wat hij wilde. Hij had er dan ook geen spijt van, het was immers mijn schuld. Opeens zag ik dat hij geen grenzen had, als je je al niet kunt beheersen bij een pasgeboren baby, hoe kan je dat dan ooit bij een jengelende peuter bijvoorbeeld? Ik zag opeens ons zoontje als 2-jarig peutertje voor me, helemaal onder de blauwe plekken... of erger... Heel gek was dat, ik zag dat letterlijk voor me, alsof ik naar een foto keek. En ik dacht: "dat nooit!" En toen ging ik, midden in de nacht.
Spijt heb ik nooit gehad, ik heb hem ook nooit gemist, de rust was weldadig - ondanks dat ik van het ene adres naar het andere ging met mijn baby; hij bleef in ons huis. Wel werd ik aan het twijfelen gebracht door de reacties van anderen; zij vonden dat ik het niet zo snel moest opgeven, dat ik verantwoordelijk was voor hem, mijn huwelijk en ons gezin. Toch kon ik geen liefde en respect meer voor hem voelen de keren daarna dat ik hem zag. Ik was uit ons huis en zomaar opeens ook uit zijn ban.
Ik begrijp Lilly wel hoor... mijn 'klik'-moment was zo duidelijk omdat het om iemand anders ging, mijn kind, en mijn kind was serieus in gevaar. Had het alleen om mij gegaan dan was ik vast nog gebleven, misschien wel heel lang. Je eigen grenzen kun je schijnbaar maar blijven verleggen...
vrijdag 15 februari 2008 om 11:55
Wat zijn hier weer goede dingen geschreven, en herkenbaar!
Als ik naar Leo kijk: die behoeftige persoon, die niet zonder je kan; ja, ik voelde me ook zó belangrijk; al was ik afhankelijk van hem; hij liet me voelen, dat hij me ook nodig had, ik was belangrijk voor hem, en dat voelde blijkbaar zó goed! Ook ik ben in die tijd 'vreemdgegaan' met de man, waarmee ik nu samen ben. Ik heb geprobeerd op die manier los te komen, maar toen dat niet lukte ben ik ermee gestopt, ik wilde niemand bedriegen. Na anderhalf jaar heb ik weer contact met deze man gezocht, en hoewel het misschien niet is, zoals het zijn moet, voelde het wel echt als 'thuiskomen', heel vreemd.
En ook wat Lemmy zegt: ja, je eigen grenzen kun je steeds blijven verleggen, is eigenlijk triest, maar wel waar..
Als ik naar Leo kijk: die behoeftige persoon, die niet zonder je kan; ja, ik voelde me ook zó belangrijk; al was ik afhankelijk van hem; hij liet me voelen, dat hij me ook nodig had, ik was belangrijk voor hem, en dat voelde blijkbaar zó goed! Ook ik ben in die tijd 'vreemdgegaan' met de man, waarmee ik nu samen ben. Ik heb geprobeerd op die manier los te komen, maar toen dat niet lukte ben ik ermee gestopt, ik wilde niemand bedriegen. Na anderhalf jaar heb ik weer contact met deze man gezocht, en hoewel het misschien niet is, zoals het zijn moet, voelde het wel echt als 'thuiskomen', heel vreemd.
En ook wat Lemmy zegt: ja, je eigen grenzen kun je steeds blijven verleggen, is eigenlijk triest, maar wel waar..
zaterdag 16 februari 2008 om 11:37
Lieve Iseo nee, het gaat niet. En dan ook al de hele morgen ruzie, omdat hij vindt dat ik hem buitensluit en daar nog gelijk in heeft ook. Kan hem er gewoon niet bij hebben met zijn gesnurk en alles waar ik me aan erger. Ik wou dat ik alleen woonde. Ik zie niet hoe wij de eindstreep ooit moeten halen, ik denk dat er teveel bij mij kapotgemaakt is om normaal met iemand samen te leven.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 16 februari 2008 om 11:50
Lieve lieve Veer
ik word zo verdrietig als ik je berichtje lees. Gun jezelf nu een beetje rust. Verhuizen is een stressvol gebeuren en het heeft bij jou veel losgemaakt.
Ik denk dat het erg moeilijk voor een ander is om daar mee om te gaan maar ik vind niet dat je nu weer moet gaan twijfelen aan jezelf! Er is geen eindstreep te halen, dit is geen wedstrijd. Probeer iets te doen met het gegeven dat je hem buitensluit want dat werkt als een splijtzwam. Is er niet een gesprek mogelijk met die therapeute met jullie samen? Waarin je afspraken kunt maken hoe je het tij langzaam kunt gaan keren en je ergenissen een naam kunnen krijgen. Wat wel en niet terecht is.
En ga vandaag lekker samen wandelen in de zon. Ga bewust genieten van de leuke dingen. Ergens een kopje koffie drinken en praten over koetjes en kalfjes. Juist om de spanning te verminderen. Het zal jullie beiden goeddoen denk ik.
liefs Zonlicht
ik word zo verdrietig als ik je berichtje lees. Gun jezelf nu een beetje rust. Verhuizen is een stressvol gebeuren en het heeft bij jou veel losgemaakt.
Ik denk dat het erg moeilijk voor een ander is om daar mee om te gaan maar ik vind niet dat je nu weer moet gaan twijfelen aan jezelf! Er is geen eindstreep te halen, dit is geen wedstrijd. Probeer iets te doen met het gegeven dat je hem buitensluit want dat werkt als een splijtzwam. Is er niet een gesprek mogelijk met die therapeute met jullie samen? Waarin je afspraken kunt maken hoe je het tij langzaam kunt gaan keren en je ergenissen een naam kunnen krijgen. Wat wel en niet terecht is.
En ga vandaag lekker samen wandelen in de zon. Ga bewust genieten van de leuke dingen. Ergens een kopje koffie drinken en praten over koetjes en kalfjes. Juist om de spanning te verminderen. Het zal jullie beiden goeddoen denk ik.
liefs Zonlicht
zaterdag 16 februari 2008 om 12:00
Hee daar meiden,
Naar aanleiding van een gesprek via mail met een van ons hier wil ik jullie allemaal even laten weten dat ik vind dat jullie allemaal, stuk voor stuk zo ongelooflijk aan het groeien zijn. Met terugvallen en dippen en alles er bij, ik zie bij eigenlijk iedereen heel veel dingen uitgesproken worden, bespreekbaar worden, duidelijk worden en ga zo maar door.
Ik denk dat dat onder andere komt omdat we delen hier en dat we daar veel aan hebben. Ik zeg er duidelijk bij 'onder andere' doordat we hier posten, want een aantal van de vaste posters zijn ook op andere manier aan hun eigen inzichten en analyses aan het werken. Juist omdat we hier allemaal in vergelijkbare situaties hebben gezeten en daarover met elkaar kunnen praten krijgen we een beter beeld van wat ons allemaal gebeurd is of - zo je wilt - wat we ons hebben láten gebeuren.
Het fijne is ook dat andere forummers dit respecteren en ons niet komen vertellen dat ze ons niet begrijpen, hoe het allemaal anders had gemoeten, dat we niet genoeg zelfrespect hadden of dat we eigenlijk maar een stel pushovers waren/zijn. Dát, mijn lieve medewazers, is namelijk allesbehalve waar, want we weten dat je heel wat in je mars moet hebben om een relatie zoals die waar wij inzitten of zaten, aan te kunnen.
Wat ik ook hoop is dat áls er eens op een onaangename manier wordt gereageerd of op een manier waardoor je je onzekerig gaat voelen, je je realiseert dat de situatie waar je in gezeten hebt niet voor iedereen te begrijpen is. Hell, we begrijpen het zelf vaak niet eens. Mensen die zich een mening hebben gevormd over onze ervaringen kunnen daarin helemaal naast de essentie zitten, ik hoop dat jullie dat, zoals ik, van je af laten glijden.
Hopelijk zijn jullie daar ook van overtuigd en blijven we delen en leren van elkaar, de ervaringsdeskundigen dus. Ik wil jullie laten weten dat ik daar veel aan heb. Nog steeds.
Jullie zijn mijn spiegels.
Liefs,
Leo
Naar aanleiding van een gesprek via mail met een van ons hier wil ik jullie allemaal even laten weten dat ik vind dat jullie allemaal, stuk voor stuk zo ongelooflijk aan het groeien zijn. Met terugvallen en dippen en alles er bij, ik zie bij eigenlijk iedereen heel veel dingen uitgesproken worden, bespreekbaar worden, duidelijk worden en ga zo maar door.
Ik denk dat dat onder andere komt omdat we delen hier en dat we daar veel aan hebben. Ik zeg er duidelijk bij 'onder andere' doordat we hier posten, want een aantal van de vaste posters zijn ook op andere manier aan hun eigen inzichten en analyses aan het werken. Juist omdat we hier allemaal in vergelijkbare situaties hebben gezeten en daarover met elkaar kunnen praten krijgen we een beter beeld van wat ons allemaal gebeurd is of - zo je wilt - wat we ons hebben láten gebeuren.
Het fijne is ook dat andere forummers dit respecteren en ons niet komen vertellen dat ze ons niet begrijpen, hoe het allemaal anders had gemoeten, dat we niet genoeg zelfrespect hadden of dat we eigenlijk maar een stel pushovers waren/zijn. Dát, mijn lieve medewazers, is namelijk allesbehalve waar, want we weten dat je heel wat in je mars moet hebben om een relatie zoals die waar wij inzitten of zaten, aan te kunnen.
Wat ik ook hoop is dat áls er eens op een onaangename manier wordt gereageerd of op een manier waardoor je je onzekerig gaat voelen, je je realiseert dat de situatie waar je in gezeten hebt niet voor iedereen te begrijpen is. Hell, we begrijpen het zelf vaak niet eens. Mensen die zich een mening hebben gevormd over onze ervaringen kunnen daarin helemaal naast de essentie zitten, ik hoop dat jullie dat, zoals ik, van je af laten glijden.
Hopelijk zijn jullie daar ook van overtuigd en blijven we delen en leren van elkaar, de ervaringsdeskundigen dus. Ik wil jullie laten weten dat ik daar veel aan heb. Nog steeds.
Jullie zijn mijn spiegels.
Liefs,
Leo
zaterdag 16 februari 2008 om 12:10
quote:Elmervrouw schreef op 16 februari 2008 @ 11:37:
Lieve Iseo nee, het gaat niet. En dan ook al de hele morgen ruzie, omdat hij vindt dat ik hem buitensluit en daar nog gelijk in heeft ook. Kan hem er gewoon niet bij hebben met zijn gesnurk en alles waar ik me aan erger. Ik wou dat ik alleen woonde. Ik zie niet hoe wij de eindstreep ooit moeten halen, ik denk dat er teveel bij mij kapotgemaakt is om normaal met iemand samen te leven.
Lieve meid, wat vreselijk voor je. Je hebt waarschijnlijk nog gelijk ook. Althans op dit moment ben je niet in staat om ook nog de problemen van een ander, met jouw gedrag, er bij te gaan nemen. Dat lukt je niet, je kunt maar één ding tegelijk.
Probeer de ruzies te laten voor wat ze zijn meid, vraag je man om je even te laten, geen conflicten op te zoeken en je vraag om rust te respecteren. Zou hij dat begrijpen denk je? Of ben je eigenlijk op een punt dat je dat niet meer interesseert?
Zoen,
Leo
Lieve Iseo nee, het gaat niet. En dan ook al de hele morgen ruzie, omdat hij vindt dat ik hem buitensluit en daar nog gelijk in heeft ook. Kan hem er gewoon niet bij hebben met zijn gesnurk en alles waar ik me aan erger. Ik wou dat ik alleen woonde. Ik zie niet hoe wij de eindstreep ooit moeten halen, ik denk dat er teveel bij mij kapotgemaakt is om normaal met iemand samen te leven.
Lieve meid, wat vreselijk voor je. Je hebt waarschijnlijk nog gelijk ook. Althans op dit moment ben je niet in staat om ook nog de problemen van een ander, met jouw gedrag, er bij te gaan nemen. Dat lukt je niet, je kunt maar één ding tegelijk.
Probeer de ruzies te laten voor wat ze zijn meid, vraag je man om je even te laten, geen conflicten op te zoeken en je vraag om rust te respecteren. Zou hij dat begrijpen denk je? Of ben je eigenlijk op een punt dat je dat niet meer interesseert?
Zoen,
Leo
zaterdag 16 februari 2008 om 15:32
Hé lieve Elmerveer,
Meis toch... je bent zo ontzettend goed bezig en toch slaat de realiteit je soms even keihard in je smoel. Er is heel veel bij jou kapotgemaakt, dat geloof ik. Maar jouw kern is nog heel. En bouwt jezelf weer op, stukje bij beetje. Maar terwijl jij scherven loopt te verzamelen, wil jouw lief ook zorg en aandacht. Dat gaat nu even niet en ik begrijp best dat hij dat niet begrijpt.
Ik weet het ook niet meid. Misschien moet je hem maar even stevig vasthouden. Van mij in elk geval een dikke
liefs,
dubio
Meis toch... je bent zo ontzettend goed bezig en toch slaat de realiteit je soms even keihard in je smoel. Er is heel veel bij jou kapotgemaakt, dat geloof ik. Maar jouw kern is nog heel. En bouwt jezelf weer op, stukje bij beetje. Maar terwijl jij scherven loopt te verzamelen, wil jouw lief ook zorg en aandacht. Dat gaat nu even niet en ik begrijp best dat hij dat niet begrijpt.
Ik weet het ook niet meid. Misschien moet je hem maar even stevig vasthouden. Van mij in elk geval een dikke
liefs,
dubio
Ga in therapie!
zaterdag 16 februari 2008 om 15:45
Lieve Leo,
Zoals altijd ben ik het gloeiend met je eens. Het voelt als een veilig plekje hier. Ook al hebben we allemaal een ander verhaal - vaak wel met overeenkomsten - schrijven we allemaal respectvol aan elkaar. Lang niet altijd praten we met elkaar mee, soms worden er harde of directe woorden gesproken. Ik denk dat we juist van wat we hebben meegemaakt hebben geleerd dat de dingen niet zwart-wit zijn en dat je nooit volledig kan begrijpen wat er in een ander omgaat. Juist in zo'n relatie gelden de regels van de normale psyche en logica niet altijd. Het is (excuseer het cliché ) moeilijk voor mensen die niet zelf in die situatie hebben gezeten om die logica opzij te zetten en te begrijpen dat er soms heel andere regels gelden.
Ik zie ook dat een aantal van mijn mede-oogkleppers een grote ontwikkeling doormaakt. Ze zijn niet meer de persoon die ze toen waren en begrijpen zelf nog amper hoe ze het zo ver konden laten komen. Dat alleen is al een teken dat ze wezenlijk veranderd zijn. En toch blijven ze zichzelf belangrijke vragen stellen om erachter te komen hoe het toen in elkaar stak, waarom ze bepaalde keuzes maakten en wat de onderliggende redenen waren.
Het is ontzettend moedig om dat te doen, want de meeste mensen zouden het verleden maar liever begraven en doorgaan met hun leven. Maar juist die onderliggende redenen aan te pakken, moet je de strijd met jezelf gaan. Ik vind het ook moedig dat ze dat op een openbaar forum doen waar ze zichzelf blootstellen aan de meningen en het eventueel onbegrip van anderen. Er worden, weliswaar anoniem maar toch, heel intieme, aangrijpende en persoonlijke dingen geschreven. Dingen waar we ons voor schamen of schuldig over voelen, die we liever verborgen zouden houden. Ze hier opschrijven is de moeilijke weg. Je maakt jezelf kwetsbaar, geeft je ziel bloot en iedereen die dat wil kan ermee doen wat ze wil.
Omgaan met onbegrip is ook een les die velen van ons moeten leren. We hoeven niet door iedereen begrepen te worden en van iedereen sympathie te krijgen. Sommigen zullen er niks van snappen en misschien zelfs denken dat we een stel met elkaar meehuilende slachtoffers zijn. Dat is niet leuk, maar daar moeten we maar mee leven. Leren het naast ons neer te leggen, leren dat hoe je over jezelf denkt de essentie is. In de spiegel kijken en daar jezelf zien, met al je schoonheid en gebreken. Niet degene die jij denkt dat een ander ziet, nee gewoon: jij.
liefs,
dubio
Zoals altijd ben ik het gloeiend met je eens. Het voelt als een veilig plekje hier. Ook al hebben we allemaal een ander verhaal - vaak wel met overeenkomsten - schrijven we allemaal respectvol aan elkaar. Lang niet altijd praten we met elkaar mee, soms worden er harde of directe woorden gesproken. Ik denk dat we juist van wat we hebben meegemaakt hebben geleerd dat de dingen niet zwart-wit zijn en dat je nooit volledig kan begrijpen wat er in een ander omgaat. Juist in zo'n relatie gelden de regels van de normale psyche en logica niet altijd. Het is (excuseer het cliché ) moeilijk voor mensen die niet zelf in die situatie hebben gezeten om die logica opzij te zetten en te begrijpen dat er soms heel andere regels gelden.
Ik zie ook dat een aantal van mijn mede-oogkleppers een grote ontwikkeling doormaakt. Ze zijn niet meer de persoon die ze toen waren en begrijpen zelf nog amper hoe ze het zo ver konden laten komen. Dat alleen is al een teken dat ze wezenlijk veranderd zijn. En toch blijven ze zichzelf belangrijke vragen stellen om erachter te komen hoe het toen in elkaar stak, waarom ze bepaalde keuzes maakten en wat de onderliggende redenen waren.
Het is ontzettend moedig om dat te doen, want de meeste mensen zouden het verleden maar liever begraven en doorgaan met hun leven. Maar juist die onderliggende redenen aan te pakken, moet je de strijd met jezelf gaan. Ik vind het ook moedig dat ze dat op een openbaar forum doen waar ze zichzelf blootstellen aan de meningen en het eventueel onbegrip van anderen. Er worden, weliswaar anoniem maar toch, heel intieme, aangrijpende en persoonlijke dingen geschreven. Dingen waar we ons voor schamen of schuldig over voelen, die we liever verborgen zouden houden. Ze hier opschrijven is de moeilijke weg. Je maakt jezelf kwetsbaar, geeft je ziel bloot en iedereen die dat wil kan ermee doen wat ze wil.
Omgaan met onbegrip is ook een les die velen van ons moeten leren. We hoeven niet door iedereen begrepen te worden en van iedereen sympathie te krijgen. Sommigen zullen er niks van snappen en misschien zelfs denken dat we een stel met elkaar meehuilende slachtoffers zijn. Dat is niet leuk, maar daar moeten we maar mee leven. Leren het naast ons neer te leggen, leren dat hoe je over jezelf denkt de essentie is. In de spiegel kijken en daar jezelf zien, met al je schoonheid en gebreken. Niet degene die jij denkt dat een ander ziet, nee gewoon: jij.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
