Minnaar deel 15

Overigens met roos eens, voor de kinderen werkt dat prima, voor jezelf totaal niet.

quote:houvanjezelf schreef op 21 februari 2012 @ 22:34:

Als je zelf niet gelukkig bent, werkt het voor de kinderen ook niet RoossWaarom zou je niet gelukkig kunnen zijn in een platonisch huwelijk? Waarom alles over je schouder smijten als dat niet echt hoeft? Je kan toch een stap terug doen, dat hebben zeb en ik ook ooit besproken. Voor ons gaat dat niet werken maar wellicht voor Jolanda en haar man wel?

Mijn nr 2 heeft een dergelijke relatie, en dat functioneert volgens mij prima. Ik zou het niet willen maar ik denk dat het voor de kinderen niet zo gek is. Pa en ma vinden elkaar aardig en het is veilig en vertrouwd. En over het seksleven van pa en ma zitten de kinderen heus niet in.

quote:houvanjezelf schreef op 21 februari 2012 @ 21:50:

Verwachtingen zorgen voor de teleurstelling.

Die band is er ook nog, alleen minnaarschap niet meer.



Had ik het toen beseft... ik was dood verliefd op m'n nummer 2 en had veel verwachtingen, hij veel minder dan ik. De breuk was pijnlijk, heel pijnlijk. Zou nu dit weer gebeuren met wat ik nu weet, was het denk ik anders verlopen. Door de verwachtingen die ik had, was ik totaal gesloten voor de rest van mijn "normale" leven, was alleen maar bezig met dit dus mails / sms constant checken en zovoord...ja voor mijn N.1 was het makkelijk iets te vermoeden...

Dus ja, klopt, zo min mogelijk verwachtingen, de relatie met N.2 met afstand nemen maar wat is dit moeilijk als je valt voor je N.2...je hebt gewoon gevoelens anders is het seks voor seks, niets voor mij. Ik denk dat als je gevoelens hebt, heb je stiekem verwachtingen, het kan niet anders. Je hoopt tenminste dat het blijft en dat het niet stopt. Niet per se met hem verder te gaan.



Mijn verwachtingen waren toen heel groot, stom van me achteraf gezien maar dit was toen vrij nieuw voor me. Snapte niet helemaal wat er aan de hand was. Je denkt dan "wat gebeurt er allemaal, ik ben verliefd, ik laat mijn N.1 en ga voor mijn N.2" Nu 1 maand na de breuk, ben ik weer mezelf, vrolijk en heb het gevoel dat deze relatie verwerkt is, wat met mijn N.1 wordt weet ik nog niet maar ik weet dat ik had een grote fout gedaan door met N.2 te verlaten. Het was eigenlijk meer de plezier van de verlangens, de spanning... dat mis ik nu eigenlijk het meest met ex-N.2 maar zou ook iemand anders die N.2 vervangen. Wat Rooss zei toen: "er lopen zo leuke mannen rond....." en de vraag van Herfstig heb ik ook "ben ik mongaam ?" misschien niet of tijdelijk niet...



euhh snapen jullie me een beetje ? Heb het gevoel dat ik alle kanten op ga !

quote:xxjolandaxx schreef op 21 februari 2012 @ 22:22:

Het is inderdaad niet makkelijk. Als ik mijn vorige berichtje terug lees staat het misschien een beetje vreemd. Ik denk dat ik onbewust vind dat ik het echt nog een kans moet geven maar meer voor mijn kinderen dan voor nr1 en mezelf. Ik wil achteraf niet het idee hebben dat ik kansen of mogelijkheden heb laten liggen. Daarom is het ook goed dat er nu (bijna) geen contact is met nr2. Dat geeft rust en uiteindelijk hoop ik alle twijfels in te ruilen voor de juiste keuze. Wat dat ook wordt.ben precie in de zelfde situatie !!!!!! en ja ik denk dat afstand nemen helpt om een goede keuze te maken en met jezelf bezig te zijn. Na 1 maand breuk merk ik echt een verschil, ik mis N.2 steeds minder en heb het idee dat ik goed bezig ben, een eerlijke kans aan mijn gezin geef. Als ik weg moet gaan, dan is het gewoon omdat het niet goed meer gaat en niet omdat ik stiekem naar N.2 verlang.

Ik volg je lullaby.

Is ook ontstaan door schade en schande.

@ Lullaby



Minnaar en ik zijn van af het begin erg duidelijk naar elkaar geweest, en eerlijk.. geen verwachtingen. Niet meer willen dan dat er is, in de zin van een echte relatie, niet wensen dat de ander je nummer 1 zou worden.



En dan nog kunnen gevoelens een loopje met je nemen, laaien ze hoog op.. Raak je verward en kom je in de knoop. Echter doordat ik het uit mocht spreken, en hij het ook uitsprak kon ik het steeds beter een plaatsje geven.



Zo nu en dan komt alles weer aan de oppervlakte, voelt het weer erg pijnlijk en rauw.. tranen, emoties.. alles komt dan naar boven.. Het is er en het mag er zijn. Daarna gaat alles weer in een gouden doosje en berg ik het op, en blijft het zitten waar het zit..



Ik neem dan ook geen afscheid van nr2, en weet dat het gouden doosje nog met enige regelmaat geopend zal worden, ik weet dat er pijnlijke momenten zullen zijn..



Maar ik krijg er ook zoveel voor terug, het is het mij waard..

quote:Rooss4 schreef op 21 februari 2012 @ 22:27:

Ik weet niet wat de problemen zijn Jolanda maar heb je relatie therapie overwogen? En ziet jouw nummer 1 ook dat het eigenlijk allemaal niet zo lekker loopt?



Ik wil niet al te veel over de problemen kwijt maar eigenlijk zijn ze misschien wel heel standaard. Al heel lang samen, geen knallende ruzies (eigenlijk zelden problemen). Alles kabbelt een beetje voort. Heel langzaam groeide er wat onvrede bij mij. Dan komen de twijfels en de ergenissen. Natuurlijk is nr2 dan de prins op het witte paard en ga je alles gekleurder zien. Ik heb in het afgelopen jaar een paar keer met nr1 gepraat, mijn twijfels met hem gedeeld en ook relatietherapie voorgesteld. Nr1 herkent helemaal niets van mijn gevoels en twijfels en ziet niets in relatietherapie. Als we er zelf niet uit kunnen komen is het wat hem betreft duidelijk. Volgens mij heeft nr1 best door dat het bij mij allemaal niet zo lekker gaat maar het is een beetje het type van als we het er niet over hebben is het er niet.



Ik heb de laatste tijd wat afstand genomen van nr1 en vind het nu lastig om dat weer te doorbreken. Nr1 heeft natuurlijk best door dat ik wat afstandelijker ben. Als ik nu opeens weer toenadering zoek ben ik bang dat hij denkt dat alles weer in orde is. Als ik dan uiteindelijk toch het goede gevoel niet meer terug kan vinden snapt hij er helemaal niets meer van. Het is een beetje een warrig verhaal maar zo voelt het ook.



Daarnaast heb ik ook nog last van een soort loyaliteitsgevoel naar nr2. Die heeft heel duidelijk aangegeven dat ik eerst voor mezelf keuzes moet maken en dat dit niet het moment is om een serieuze relatie aan te gaan, zowel voor hem als voor mij niet. Maar dat als we elkaar over een half jaar tegenkomen de situatie heel anders zou kunnen zijn. We hebben ook afgespriken geen loze beloftes naar elkaar te doen maar toch schept ook dit op een of andere manier weer verwachtingen.



Tja en om voor de kinderen bij elkaar te blijven. Ik denk dat het uiteindelijk voor mij niet gaat werken. Ik kan mezelf heel lang wegcijferen maar er komt toch een punt dat je ook voor jezelf moet kiezen.

quote:lullaby schreef op 21 februari 2012 @ 23:03:

[...]





ben precie in de zelfde situatie !!!!!! en ja ik denk dat afstand nemen helpt om een goede keuze te maken en met jezelf bezig te zijn. Na 1 maand breuk merk ik echt een verschil, ik mis N.2 steeds minder en heb het idee dat ik goed bezig ben, een eerlijke kans aan mijn gezin geef. Als ik weg moet gaan, dan is het gewoon omdat het niet goed meer gaat en niet omdat ik stiekem naar N.2 verlang.Hoe is je gevoel naar je nr1 nu? Heb je het idee dat dat weer is/wordt zoals je zou willen?

quote:herfstig schreef op 21 februari 2012 @ 22:34:

Bij elkaar blijven voor de kinderen werkt niet inderdaad. Maar doen alsof je iets een kans heeft terwijl je alleen lang genoeg wilt wachten tot je fatsoenlijk weg kunt is ook niet effectief. Als je iets een kans wilt geven doe dat dan ook. Maar dat halfslachtige. Daar heeft niemand wat aan. Nr 1 niet, jij niet, kinderen niet en nr 2 niet.

Klinkt harder dan ik het bedoel, ik snap je gevoel. Maar constructief is het niet wat je doet.Soms zijn harde woorden nodig! Ben juist blij dat die ook voorbij komen. Heb ik misschien wel meer aan dan de herkenning van lotgenoten.

quote:xxjolandaxx schreef op 22 februari 2012 @ 09:58:

Ik wil niet al te veel over de problemen kwijt maar eigenlijk zijn ze misschien wel heel standaard. Al heel lang samen, geen knallende ruzies (eigenlijk zelden problemen). Alles kabbelt een beetje voort. Heel langzaam groeide er wat onvrede bij mij. Dan komen de twijfels en de ergenissen. Natuurlijk is nr2 dan de prins op het witte paard en ga je alles gekleurder zien. Ik heb in het afgelopen jaar een paar keer met nr1 gepraat, mijn twijfels met hem gedeeld en ook relatietherapie voorgesteld. Nr1 herkent helemaal niets van mijn gevoels en twijfels en ziet niets in relatietherapie. Als we er zelf niet uit kunnen komen is het wat hem betreft duidelijk. Volgens mij heeft nr1 best door dat het bij mij allemaal niet zo lekker gaat maar het is een beetje het type van als we het er niet over hebben is het er niet.



Ik heb de laatste tijd wat afstand genomen van nr1 en vind het nu lastig om dat weer te doorbreken. Nr1 heeft natuurlijk best door dat ik wat afstandelijker ben. Als ik nu opeens weer toenadering zoek ben ik bang dat hij denkt dat alles weer in orde is. Als ik dan uiteindelijk toch het goede gevoel niet meer terug kan vinden snapt hij er helemaal niets meer van. Het is een beetje een warrig verhaal maar zo voelt het ook.



Daarnaast heb ik ook nog last van een soort loyaliteitsgevoel naar nr2. Die heeft heel duidelijk aangegeven dat ik eerst voor mezelf keuzes moet maken en dat dit niet het moment is om een serieuze relatie aan te gaan, zowel voor hem als voor mij niet. Maar dat als we elkaar over een half jaar tegenkomen de situatie heel anders zou kunnen zijn. We hebben ook afgespriken geen loze beloftes naar elkaar te doen maar toch schept ook dit op een of andere manier weer verwachtingen.



Tja en om voor de kinderen bij elkaar te blijven. Ik denk dat het uiteindelijk voor mij niet gaat werken. Ik kan mezelf heel lang wegcijferen maar er komt toch een punt dat je ook voor jezelf moet kiezen.Heel erg herkenbaar dit (m.u.v. de doorgestreepte stukken dan)

Jolanda, ik herken je gevoel ook heus hoor, heb hetzelfde wel gehad. Ik vond dat ik voor mijn gezin móest gaan en ik wilde dat helemaal niet. Ik deed het wel, maar eigenlijk saboteerde ik de boel, want ik wilde eigenlijk iets heel anders.

Gelukkig had ik dat op tijd door.

Je zegt 'als ik dan het juiste gevoel niet terug krijg snapt hij er niets meer van'. Die houding, dat is precies waar ik het over heb. Je krijgt geen gevoel terug als je afstand houdt, je krijgt geen gevoel terug door gewoon te gaan zitten afwachten tot het terugkomt.

Liefde is een werkwoord, dat heb ik wel ondervonden. En praten is maar in zeer beperkte mate geschikt om een relatie te verbeteren.



Wat hier hielp was (heel geforceerd in eerste instantie) dingen gaan dóen. Dus samen een dagje weg (voelde enorm ongemakkelijk en vervelend in eerste instantie, samen gezellig doen), lieve dingen voor de ander doen (ontbijtje op bed op een gewone dag, zijn brood eens smeren voor zijn werk, zorgen dat er iets lekkers in huis is en er een leuke film klaarligt, gewoon kleine dingen waar hij blij van wordt). Ook als de ander dat niet voor jou doet!

Positieve dingen benoemen van elkaar, complimentjes geven, laten weten dat de ander een leuk mens is. (ik had ooit de opdracht vanuit een spel om een week lang elke dag een positief punt van mijn partner op te schrijven en die lijst aan hem te geven aan het eind van de week, werkt heel goed!)



Dat zorgt dat er weer toenadering komt. Ik geloof niet in liefde die komt en gaat, je hebt zelf een heel groot deel macht over waar je energie en je gevoel naartoe gaat. Ik heb periodes gehad dat ik echt álles stom vond aan mijn nr1, hij begreep me niet, hij was zus, hij was zo, hij deed altijd dit of dat.... en opeens was dat voor mijn gevoel al járen zo. Onze relatie zat voor mijn gevoel altijd al scheef, daar was ik heilig van overtuigd.



Totdat ik dus bovenstaande dingen uitvoerde (ik had dat wel met hem besproken en hij deed mee, dat helpt wel) en toen bleek, na een tijd, dat het eigenlijk heel leuk was met hem, dat hoe ik hem zag en onze relatie zag voornamelijk te maken had met nr2. En voor een heel groot deel met mijn eigen onrust en onvrede. En dat er heus wel wat verbeterpunten in onze relatie zaten, maar dat het in wezen een hele goede, stevige, liefdevolle relatie was. Dat had ik ook altijd al gedacht, maar opeens was er niets goeds meer aan.



Als ik kijk hoe het nú gaat dan is dat wonderbaarlijk. Waar we op het punt hebben gestaan van scheiden is onze relatie nu weer als vanouds, maar dan leuker. Liefde komt terug als je investeert, liefde is geen gevoel wat er opeens wel en opeens niet is. Het gevoel voor mij nr2 groeit ook naarmate we meer investeren En ik merkte dat stoppen met investeren ook inhoudt dat de gevoelens grotendeels stoppen.



Het is misschien wat kort door de bocht, want er zijn altijd situaites waarin iedereen gelukkiger wordt na een scheiding. Maar als er geen onoverkomelijke en heel wezenlijke verschillen zijn, en als er van twee kanten nog genoeg motivatie is, dan denk ik dat de meeste relaties best een hele goede kans van slagen hebben.

@ herfstig Bedankt dat je dit verhaal hebt willen delen. Zit met tranen in mijn ogen. Realiseer me dat ik het al een beetje had opgegeven maar zie nu ook dat er nog niks verloren is. Er echt voor gaan en in investeren. Denk dat nr1 ook echt wel bereid is om dat ook te doen. Bedankt voor de figuurlijke schop onder mijn kont, had ik ff nodig!

Ik wil je niet schoppen hoor En het is ook verrot lastig allemaal, want gevoel en verstand zijn soms echt twee uitersten waar je maar nauwelijks een overeenstemming in kan vinden. En je kunt je denk ik ook niet voorstellen dat je weer écht gelukkig in je relatie wordt, het voelt (maar nu vul ik echt een hoop in, zeg maar als ik ernaast zit) dat als je hierin blijft zitten, in deze relatie, dat je de rest van je leven een hoop moet inleveren.



En dat hoeft dus helemaal niet zo te zijn! Ik denk zelfs dat als dat echt zo is je gewoon weg moet gaan, want dat verdient niemand, de rest van zijn leven ongelukkig zijn. Maar je kunt (denk ik, zonder jou en je nr 1 te kennen, dus ik begeef me op glad ijs) echt wel weer heel gelukkig worden in je relatie. En dat gun ik je echt van harte.



Dikke knuffel. En het duurt even hoor, en je man moet ook meewerken, maar daarvoor moet jij denk ik eerste de afstand verkleinen. Hij weet niet wat er is, waarom je afstand creeert, hij kan er ook niet zoveel tegen beginnen. Dus geniet van je vakantie en ik hoop dat het je goed doet

En nu hou ik op met preken

quote:houvanjezelf schreef op 21 februari 2012 @ 22:29:

Bij elkaar blijven voor de kids werkt niet. Kinderen voelen dingen aan...Eens. Dat is wel het meest kansloze dat je kunt doen.

En als je gevoelens krijgt voor je sv/nr. 2 (terwijl je zelf een nr. 1 thuis hebt) of verliefd op hem wordt, dan moet je meteen kappen. Makkelijk zat. Je wilt toch je nr. 1 niet verlaten voor een nr. 2?? Als die nr. 2 ook gebonden is en hij blijft bij zijn nr. 1 (da's het meest denkbare scenario)...dan sta je dus met lege handen. Gegokt en verloren...met alle trieste gevolgen van dien..

@ Herfstig:



Ik vind je "zedenpreek" geweldig en ik denk dat als de liefde er nog is er idd op de manier waarop jij en jouw nr 1 dit gedaan hebben redding is voor een relatie. Echter er moet dan liefde zijn (hele dikke vette punt) dus die liefde voor je nr 1 is nooit weggeweest. Ik ken relaties waarbij een ieder een zelfde inzet hebben gepleegd waarbij het uiteindelijk toch fout is gegaan en niet eens omdat er een nr 2 bij betrokken was maar omdat er gewoon niets meer was wat hen uiteindelijk bij elkaar kon houden. Als liefde en houden van de basis is voor een relatie zal elke inzet zich terugbetalen mits de onderlinge problemen oplosbaar zijn voor 2 partijen.

Waarom dan kappen Hyperion? Ik hou van mijn nr1, zielsveel. En ik hou van nr2, ook heel veel. En ik weet dat ze beiden van mij houden. Dat is soms lastig, maar als het allemaal in balans is ook gewoon heel erg fijn. Ik vind het een verrijking eigenlijk, mijn gevoelens voor nr2. Ik moet alleen oppassen dat ik er geen keuzemoment van maak, want dat is het niet. Ik hou van alletwee, precies op de manier zoals ik ze nu heb.

Je hebt gelijk JJ, alleen zie ik het niet als 'dan moet er nog liefde zijn', maar er moet nog genoeg grond zijn om met elkaar door te willen. Dan komt die liefde wel weer. Als er echt cruciale punten zijn waarop het vastloopt, dan kun je doen wat je wilt, maar dan blijft die liefde ook weg.

We bedoelen hetzelfde volgens mij

Liefde is niet maakbaar, het is er of het is er niet.... Dat is eigenlijk het enige wat ik bedoelde

Ik heb niet verloren Hyp, verder is het niet makkelijk zat en voel ik me niet triest, wat nr. 2 ook gaat doen. * dit om jouw woorden op mijn situatie te betrekken*



Je mag jezelf ook afvragen waarom je een veiligheidklep in je relatie bouwt. Ik vind nu (achteraf) dat, mits je een open relatie hebt, je heel veel mist in je relatie met nr 1 als je er stiekum een nr 2 bij hebt. Als je dan ook nog eens verliefd op nr 2 word en er van gaat houden alsof het je nr 1 is is het helemaal moeilijk.... Eerlijkheid naar je nr 1 en vooral naar jezelf is crutiaal in een relatie. Zolang de leugen regeert in je relatie ben je maar verzekerd van 1 ding: Een hele grote bal met stress die je uiteindelijk zal vellen.

quote:herfstig schreef op 22 februari 2012 @ 12:42:

Waarom dan kappen Hyperion? Ik hou van mijn nr1, zielsveel. En ik hou van nr2, ook heel veel. En ik weet dat ze beiden van mij houden. Dat is soms lastig, maar als het allemaal in balans is ook gewoon heel erg fijn. Ik vind het een verrijking eigenlijk, mijn gevoelens voor nr2. Ik moet alleen oppassen dat ik er geen keuzemoment van maak, want dat is het niet. Ik hou van alletwee, precies op de manier zoals ik ze nu heb.Het maakt het alleen maar troebeler. Nr2 zou jou natuurlijk willen aanhouden, lekker makkelijk voor hem, want hij gaat zeker niet kiezen...althans...dat lees ik niet in jouw reacties. Hij heeft jou dus aan het spreekwoordelijke touwtje en jij danst naar zijn pijpen. Ik heb hier al veel vaker over geschreven in dit topic...en ik blijf het maar gewoon weer doen, omdat ik daar hier ook weer aanwijzingen voor zie. Het is het klassieke verhaal van de nr2 die zijn minnares (jij dus) aan een touwtje heeft en die minnares houdt van hem en is dus kwetsbaar. Keuzemoment hoeft ook helemaal niet te komen wellicht, maar er is wel disbalans. En niet zo'n beetje ook.

Dat denk ik ook JJ, je houdt een heel wezenlijk stuk van jezelf afgeschermd voor je levenspartner door stiekem een Nr2 te hebben. Dat zorgt hoe dan ook voor verwijdering.



Maar zo zie ik het, en ik weet van mijn nr2 dat hij dat echt heel anders ziet.