Tja, en dat was het dan.... deel 2

quote:ochtendmens schreef op 27 maart 2012 @ 15:00:

Pffffffff heftig allemaal zeg, het zou heel goed kunnen dat ze echt even psychotisch is geweest, lees maar eens op de volgende site,

mens en samenleving.info.nu, kenmerken borderline.





Iemand anders kwam onlangs ook met die 'diagnose'. Ik ben toen eens gaan zoeken naar de kenmerken op verschillende sites. Er zitten wel overeenkomsten in maar ook een boel niet.



Ik vind dat ook lastig hoor... ik heb met mezelf in 't verleden ook best 'issues' gehad die mij 't leven redelijk lastig maakten en kon mezelf ook wel in een diagnose (uit de DSM) of 3 'passen'.



Uiteindelijk kwam ik uit op dat ik 'gewoon' een paar depressies heb gehad, van lichte tot 1 zware. Die zware, 2 jaar gelee, ging over a) werk/inkomsten (wat moet ik in dit leven hiero?) en b) m'n relatie (dat 'rotte' aspect, haar explosies, vrat me kapot). 2 van de 3 pijlers onder 't bestaan (het aspect 'wonen' was wel gewoon OK). Sja, ik vind dat achteraf gezien niet heel gek, dat ik daar niet zo vrolijk van was toen.



Ik zie bij haar primair die extreme verlatingsangst. Daaraan gerelateerd is d'r angst voor kritiek (m.n. als dat door mij is). En ze heeft idd. ook heel snel 't idee buitengesloten (m.n. door mij) te worden.



De laatste 2 dingen zijn vast gevolg van 't eerste, lijkt me.



quote:Bij haar is er een onderliggende waarheid waar zij in gelooft maar dat ze zelf niet weet. (tenminste dat denk ik he....)



Ik denk dat het dat is. Ze is opgegroeid met al die shit. Als jij niet beter weet dan dat je moeder altijd maar riep dat alle mannen klootzakken, al op hele jonge leeftijd, dan is het ook niet zo vreemd.



Dat is ook het sneue; zij ziet niet in hoezeer ze 'beschadigd' is wat dit betreft.





quote:Tis inderdaad niet bemoedigend hoe ze zich opstelt tegen jou, hopelijk prikt de psychologe hier wel doorheen.



Ik hoop 't zelfs voor haar al gaan we uit elkaar. Ik denk dat ze 't allemaal wat gemakkelijker krijgt in 't leven als ze die kwestie uitvogelt en nou eens écht een plek kan geven en het afsluiten.



NB. voordat iemand roept dat 't mss. wel door mijn depressies ontstaan is: zij vertoont dit gedrag al sinds het 2e jaar in de relatie. Mijn eerste depressie kwam vele jaren later pas. Zij gebruikt nu geregeld mijn depressies als 'hamer' om mee te meppen als we weer eens woorden hebben. Naast nog 20 kleinere dingen.



Zij heeft in al die jaren altijd wel weer een verklaring voor zichzelf over d'r gedrag: het lag altijd aan mij, nooit aan haar.

quote:gettingwise schreef op 27 maart 2012 @ 14:45:

Dank je Pum voor je lieve reactie. Ja heel erg zwaar. Lig nu net met m'n laptop in bed, maar misschien mezelf er toch maar uitslepen en wat opruimen en een wasje draaien. In ieder geval iets. Dankjewel!



Herken wel wat geschreven werd over verantwoordelijkheid voelen voor iemand anders zijn geluk. Mijn vriend, of naja ex dus, was ook heel gevoelig. Leek soms bijna wel zo dat als ik me goed voelde, hij zich ook voelde. Maar als ik dan een moeilijke periode had ging hij daar helemaal in mee. Hij kon me er niet uittrekken, maar werd ook verdrietig ofzo. Voelde soms zo'n druk, alsof het van mijn gemoedstoestand afhing of het goed ging tussen ons of niet. Terwijl ik hem andersom zo uit een mindere dag kon trekken door humor of hem mee naar buiten te slepen. Zucht. Maar toch mis ik hem vreselijk hoor....Dit heb ik exact hetzelfde meegemaakt!

Bizar om te horen! Legde dat ook zo'n druk op jou / jullie? Bij mij is het wel een van de redenen waarom het uitging. Tenminste het ging niet goed, eigenlijk niet eens heftige ruzies (heftig qua emotioneel, maar geen echte ruzies of nare dingen gezegd). Maar het is hem allemaal teveel geworden... Hij kan het fysiek en emotioneel niet meer aan zegt hij. Hij heeft altijd de neiging gehad weg te lopen als het moeilijk wordt. Als emoties intens worden trekt hij het niet. Daar werd ik wel eens moedeloos van, of naja, nu nog steeds, alleen nu is het hem echt teveel geworden, hij gaat er helemaal in op.

quote:gettingwise schreef op 27 maart 2012 @ 15:53:

Bizar om te horen! Legde dat ook zo'n druk op jou / jullie? Bij mij is het wel een van de redenen waarom het uitging. Tenminste het ging niet goed, eigenlijk niet eens heftige ruzies (heftig qua emotioneel, maar geen echte ruzies of nare dingen gezegd). Maar het is hem allemaal teveel geworden... Hij kan het fysiek en emotioneel niet meer aan zegt hij. Hij heeft altijd de neiging gehad weg te lopen als het moeilijk wordt. Als emoties intens worden trekt hij het niet. Daar werd ik wel eens moedeloos van, of naja, nu nog steeds, alleen nu is het hem echt teveel geworden, hij gaat er helemaal in op.





wij hadden ook geen ruzie,s en ook geen naar einde eigenlijk.

hij zit idd behoorlijk met zichzelf in de knoop.

emotioneel in de knup, depressieve trekjes. maar is een lieverd en ik mis hem ook enorm. hij is gevlucht. maar kan me niet loslaten.... tja wat moet je daarmee! het doet gewoon pijn!!

Hij is Zondag bij ons op bezoek geweest, zolang het niet te emotioneel is trkt ie het. als hij hier is lijkt het net of er nooit iets gebeurd is, lachen samen biertje drinken in de tuin... nee is nog te vroeg moet je niet doen inschrijven datingsite zegt hij etc



kust me op de wang, vangt me onderaan de trap op als begroeting en hij gaf me de eerste keer een kus op mijn mond toen hij weg ging sinds de breuk.. tja daar word je niet vrolijk van he.



allemaal heel pijnlijk, had ook echt een terugval gisteren en wist het weer niet. maar wachten op hem is niet het juiste denk ik.



het legde idd veel druk op ons en is ook een van de redenen helaas!

Kreeg net een mail van mijn ex....



je hebt heel veel voor mij betekend, en kijk echt met een heel warm gevoel terug op onze tijd samen. We konden het altijd super met elkaar vinden en hebben veel plezier gehad samen. ik hoop ook echt dat we dat weer terug krijgen. en vrienden kunnen blijven??



Ja en bedankt.. waarom is ie dan weg??

Jeetje Pum, wat ontzettend herkenbaar wat je schrijft! Van mij is ook een lieverd, kan me ook moeilijk loslaten. Als we elkaar de afgelopen tijd zagen en het was fijn, dan leek er bijna niets aan de hand. Totdat we het er weer over hadden, dat kon hij dan niet aan.



Hij zegt ook steeds dat hij me wel wil blijven spreken, wil weten hoe het met me gaat. Dat ie me zo'n lieve, leuke vrouw vindt en dat hij nog steeds heel veel om me geeft. Pffff, wat moet je ermee?



Kan me voorstellen dat je emotioneel wordt van zo'n mail. Je mist hem al zo erg en hebt het al zo moeilijk, dan wil je dit eigenlijk helemaal niet horen. Tuurlijk wil je wel horen dat je veel voor hem betekend hebt, maar eigenlijk maakt het het alleen maar moeilijker. Waarom ben je dan niet meer bij me?



Dat vraag ik me ook zo vaak af.... Hij zegt dat hij nog nooit zoveel van iemand heeft gehouden als van mij, dat ik hem zo gelukkig kon maken, gelukkiger dan dat hij zich ooit voelde. Begrijp er ook helemaal niets van.



Zucht, het is moeilijk he!! Zo moeilijk om het te accepteren en te begrijpen. Hoe hard ook, misschien is het beter om te zeggen dat je zulke dingen liever niet wil horen? Dat het het te moeilijk maakt? Wat afstand creeeren.



Tenminste dat is mijn plan (al lukt het bar slecht tot dusver). Hij probeert me nog steeds een beetje vast te houden. En ik verlang naar die lieve woorden, maar eigenlijk maakt hij het er alleen maar moeilijker mee.... Eigenlijk denk ik: Je moet maar 's voelen hoe het zonder mij is, helemaal zonder mij. Maar ja, moet er zelf ook sterk genoeg voor zijn, helemaal geen contact zoeken. Maar dat vind ik heel erg moeilijk....



Veel sterkte Pum!

Dank je GW jij ook sterkte meid.



nou het gekke is dat hij als reden gebruikte de meest makkelijke het gevoel is weg!!

Maar allerlei tegenstrijdige signalen afgeeft.

Ik vraag me af of je warme gevoelens kunt hebben als je gevoel weg is, maar ja ik weet beter. meneer is gevlucht!



Gisteren heb ik wel gemeld dat ik meer afstand wil, minder contact enzo, niet omdat we ruzie hebben maar ik kan het gewoon niet aan. zeker wil ik die lieve woorden, en zeker als ik er niet om gevraagt heb ik heb zoals die mail... maar goed is het niet voor me en beter dat hij het niet doet ook denk ik. Pff weet het ook



Helaas is het niet helemaal mogelijk geen contact. dochterlief is zeker 3x per week bij papa en daar ga ik echt niet tussenin zitten. nee dat zijn 4 handen op 1 buik en dat moet blijven. maar maakt het moeilijk he.

quote:kunstje schreef op 27 maart 2012 @ 19:39:

igt het aan ons dat wij overal verklaringen gaan zoeken voor wat er gebeurd is of hebben wij gewoon allemaal partners getroffen die sociaal-emotioneel geremd zijn of ronduit een psychische stoornis hebben?





Ach. We hebben allemaal wel 'issues' en vervelende punten in ons gedrag. Zoals jij het stelt zal het niet zijn. Vaak is het ook de interactie tussen 2 karakters die de problemen versterkt.



Misschien als ik van het begin af aan anders had gereageerd was het allemaal anders gelopen, wie zal het zeggen?



Ik weet van mezelf dat ik van binnen heel erg 'trouw' ben in een relatie, iets wat in mijn ogen zou moeten leiden tot vertrouwen van mijn partner, in mij. Als dat niet zo uitpakt, zoals bij ons, en ik dan ook nog eens heel regelmatig voel dat ze 'onrechtmatig' mij beschuldigt of zelfs vooraf al van het slechtste uit gaat dan reageer ik daar vrij fel op.



In geval van mijn vrouw, die slecht tegen kritiek kan, werkt dat dan ook weer niet goed op haar uit.



Maar we gaan 't helaas niet uitvinden, of 't anders was gelopen als ik in 't begin anders gereageerd had.



Irreconcilable differences misschien gewoon?

Jeetje Pum, dat maakt het helemaal dubbel. Dan denk je echt, waarom zeg je dat, terwijl je daarom niet meer verder wilde? Pffff....



Tegenstrijdige signalen zijn killing. Ik wist ook nooit waar ik aan toe was. Nu eindelijk wel, hoe naar ook. Maar nog steeds zegt hij dat hij zoveel om mij geeft enzo. Zucht!



Moeilijk ook dat je elkaar wel moet zien vanwege je dochter. Maar knap en goed van je dat je wil dat dat goed zit. Dat is ook het beste, maar maakt het ook wel lastig natuurlijk.



Tja, Kunstje, het lijkt bijna wel zo he? Die van mij is ook enorm geremd. Vrienden van hem hebben geen idee. Vriendin van mij zit in zijn vriendengroep (zo heb ik hem ooit leren kennen) en die was zo verbaasd dat zijn vrienden zoveel niet wisten. Die wisten niet eens dat we af hadden gesproken de laatste tijd enzo. Hij is zo ontzettend gesloten. Die vriendin zei ook; ik ken hem al 15 jaar, maar eigenlijk heb ik nooit het gevoel gehad dat ik hem kende. Hij stelt zich voor niemand open.



Hij zei ook dat er nog nooit iemand zo dichtbij was gekomen als ik. Ik zie dat als iets moois. Maar denk dat hij het ontzettend eng vindt ofzo. Maakt je kwetsbaar he? Tja, moeilijk te begrijpen voor mij.....

Hij ging vreemd weet je, vaak ook. Ik voelde dat, zocht dan naar bewijzen, die ik ook vond maar die hij vol overtuigingskracht weerlegde in iets onschuldigs. Bang als ik was om hem te verliezen geloofde ik het dan maar weer. Tegen beter weten in uiteraard. Een situatie die veel indruk op mij heeft gemaakt was toen ik een feestje had in Amersfoort. Ik daarheen met de trein, leuk en gezellig, zag later op de avond pas dat hij gebeld had. Ik heb nooit teruggebeld maar ben gewoon met de laatste trein naar huis gegaan. Eenmaal daar gingen mijn nekharen overeind staan. Iets klopte niet aan de situatie. Het huis was opgeruimd, het bed opgemaakt, dit alles was zo tegenstrijdig met zijn normale doen dat ik mezelf afvroeg wat is hier de reden voor. De volgende dag keek ik in zijn telefoon en zag dat hij gebeld had met een bepaald nummer, drie minuten lang. Dit nummer heb ik opgezocht en het bleek een escort service te zijn. Daarna is hij teruggebeld door een onbekend nummer. Toen ik hem daarmee confronteerde werd hij ontzettend kwaad. Hij heeft min of meer geroepen dat ik op moest rotten en weg moest zijn als hij weer terug kwam. Dus ben ik gegaan. Een uur later belde hij weer, wilde praten, ik terug, hij had zijn smoesje klaar. Nee hij was op internet iets aan het zoeken over wiet kweken en daar stond dat nummer bij. Ja, hij wist wel dat hij verkeerd verbonden was, nee dat onbekende nummer wat hem daarna had teruggebeld daar wist hij niets van. Dat zijn geschiedenis gewist was? Ja, dat deed hij nou eenmaal altijd. Ik wilde het zo graag geloven weet je, zo ontzettend graag. Nu weet ik dat het bij een escort bureau de normale gang van zaken is om een klant terug te bellen op zijn mobiel om zijn nummer te verifiëren. Nu weet ik ook waarom het huis zo netjes was. Schrijnend ook wel ergens, dat hij voor een hoer het huis opruimde maar voor mij niets deed.



Natuurlijk heeft het me ontzettend geraakt, me aan het twijfelen gebracht, maar ik heb deze pijn zo vaak herkauwd dat ik mezelf soms afvraag of het ooit wel echt gebeurd is.



Vanavond ben ik met een vriendin naar een of andere vage kroeg van een kennis van haar geweest. Alleen maar mannen, hoogstongemakkelijk. Voelde me ook niet echt op mijn plek. Ik kon niet stoppen met aan hem denken. Naar hem verlangen, een verlangen wat ik los moet laten en moet ontgroeien. Ik schrijf maar en ik denk maar. Niets lijkt te omvatten wat ik eigenlijk wil zeggen. Wil ik terug? Ja en nee. Ik wil terug naar de essentie van zijn wezen, naar wat ik denk dat die essentie is, want of die feitelijk bestaan heeft weet ik niet. Ik dacht van wel, maar misschien vergis ik me. Ik wil niet terug naar een situatie die onhoudbaar was, waarin ik ongelukkig was. Met de tranen komen ook de herinneringen aan de barre tijden. Aan de koude winters die af en toe afgewisseld werden met een mooie lentedag. Toch voelde ik dat we langzaam in een ijstijd kwamen. Een tijd waarin alles koud en donker was, er niets meer wilde groeien en ik altijd honger had. Honger naar liefde, naar bevestiging, naar vertrouwen. Ik bleef maar inhakken op dat ijs, graven naar iets daaronder, iets wat geconserveerd gebleven zou zijn. Je hoort toch weleens dat ze ergens in een gletsjer in Finland een mammoet hebben opgegraven? Perfect geconserveerd, de maaginhoud nog intact, het gras wat hij aan het eten was toen hij stierf nog in zijn bek. Daar was ik naar op zoek. Naar een stukje van de tijd waarin het goed was, waarin ik leefde en gelukkig was, een stukje tijd voordat het zonlicht niet meer doordrong en het op slag ging vriezen en alles dood en koud werd.



Natuurlijk gebeuren zulke dingen niet op slag. De weersveranderingen zijn al lang van te voren waar te nemen, als je maar goed oplet. Ze worden extremer, wisselvalliger, en ik had dat ook moeten zien tussen ons. Ik zag het ook, voelde het ook, maar wilde het niet. Als een struisvogel stak ik mijn kop in het zand en terwijl ik vol overgave het onderaardse leven bestudeerde bevroor de wereld om mij heen, mij incluis.

Ik zou willen dat ik hem kon bellen nu, zijn stem even kon horen. Kon zeggen: ik mis je, en jij mij? Maar wil ik het antwoord wel weten, wil ik wel dat hij mijn zwakte kent en ziet? Vier jaar lang was hij degene die ik uitverkoren had om dat te mogen zien. Op het laatst niet meer, ik kon niet meer zeggen wie ik was en wat ik voelde omdat ik wist dat het meer last dan gemak zou brengen.



Ik wil het echt weten, hoe kan je terugverlangen naar iets wat dood is? Naar iets waarvan je niet eens zeker weet of het ooit geleefd heeft? Hoe kan je iets terug willen waarvan je weet dat het je zoveel gekost heeft, zoveel afgenomen heeft? Waarom wil een mens zichzelf kwellen? Ik stel deze vragen aan de leegte om me heen, aan de hond die naast me zit en me vragend aankijkt. Ik wil het zo graag weten, je kan niet zoiets zeggen en geen antwoord hebben. Maar ik heb geen antwoord. Het spijt me.





*een van mijn filosofieen op de late avond, therapeutisch gezien schijnt schrijven te helpen, dus ik plant het hier ook maar neer, ergens wel fijn als het gelezen wordt, want dan bestaat het niet alleen meer in mijn hoofd.*

quote:Tirusha schreef op 28 maart 2012 @ 00:29:

Ik wil het echt weten, hoe kan je terugverlangen naar iets wat dood is? Naar iets waarvan je niet eens zeker weet of het ooit geleefd heeft? Hoe kan je iets terug willen waarvan je weet dat het je zoveel gekost heeft, zoveel afgenomen heeft? Waarom wil een mens zichzelf kwellen? Ik stel deze vragen aan de leegte om me heen, aan de hond die naast me zit en me vragend aankijkt. Ik wil het zo graag weten, je kan niet zoiets zeggen en geen antwoord hebben. Maar ik heb geen antwoord. Het spijt me.





je gedachtenkronkels zijn mooi om te lezen, terugverlangen naar iets wat er misschien nooit is geweest! was t een illusie, of verwachtingen die niet haalbaar waren...



Terug lezend op dit forum zie ik zo veel onverwerkt verdriet, schuldgevoelens, wanhoopsdaden enz enz bijna te pijnlijk en confronterend om te lezen, maar o zo leerzaam..dank je, meiden (o en mannen).



Het komt straks om te praten over verdeling v spullen enzo, ik zie er als n berg tegen op, ook al ben ik voorbereid.

T laatste stapje in het loslaat proces, iets wat ik zo graag wil...maar nu t moment komt voel ik me zwak, wil ik ook terug naar hoe het was.

Ook al was ik niet gelukkig de afgelopen maanden, weer een leven alleen op zien te bouwen valt me zwaar, heel zwaar....



Dit huis, deze buurt... eigenlijk wil ik hier niet blijven, in n omgeving doordringt van herinneringen aan hem..

Afgelopen dagen druk met van alles geweest, en nu voel ik weer t verdriet terug komen..dacht dat ik op de goede weg zat. Nou, mooi niet! kon ik maar terug kruipen onder n steen, ofzo, net als ongedierte...

quote:spraakwaterval schreef op 27 maart 2012 @ 15:26:

[...]





Iemand anders kwam onlangs ook met die 'diagnose'. Ik ben toen eens gaan zoeken naar de kenmerken op verschillende sites. Er zitten wel overeenkomsten in maar ook een boel niet.

Vaak lopen deze kenmerken ook door elkaar, of hebben ze overlapping met een andere stoornis.

Ik vind dat ook lastig hoor... ik heb met mezelf in 't verleden ook best 'issues' gehad die mij 't leven redelijk lastig maakten en kon mezelf ook wel in een diagnose (uit de DSM) of 3 'passen'.



Uiteindelijk kwam ik uit op dat ik 'gewoon' een paar depressies heb gehad, van lichte tot 1 zware. Die zware, 2 jaar gelee, ging over a) werk/inkomsten (wat moet ik in dit leven hiero?) en b) m'n relatie (dat 'rotte' aspect, haar explosies, vrat me kapot). 2 van de 3 pijlers onder 't bestaan (het aspect 'wonen' was wel gewoon OK). Sja, ik vind dat achteraf gezien niet heel gek, dat ik daar niet zo vrolijk van was toen.

Nee dat is helemaal niet gek dat je daar een zware depressie van hebt gehad. Je zegt het zelf al een eindje verderop in een post dat je niet weet hoe het was gegaan als je vanaf het begin anders had gedaan tegen haar. Dat is wat ik hier veel teruglees, dat men eigenlijk grenzen laat overschrijden en dit tolereert totdat men wakker wordt geschud en denkt; waar ben ik mee bezig geweest al die tijd en dan is het vaak te laat. Het zijn heel harde lessen, maar zeer leerzaam......

Ik zie bij haar primair die extreme verlatingsangst. Daaraan gerelateerd is d'r angst voor kritiek (m.n. als dat door mij is). En ze heeft idd. ook heel snel 't idee buitengesloten (m.n. door mij) te worden.



De laatste 2 dingen zijn vast gevolg van 't eerste, lijkt me.

Ja ze is van binnen een heel onzeker persoon en voelt zich afgewezen als jij kritiek op haar hebt. Wil continue bevestiging.



[...]





Ik denk dat het dat is. Ze is opgegroeid met al die shit. Als jij niet beter weet dan dat je moeder altijd maar riep dat alle mannen klootzakken, al op hele jonge leeftijd, dan is het ook niet zo vreemd.

Als je dat als mantra hebt dan kan je in haar ogen niet veel goeds doen.

Dat is ook het sneue; zij ziet niet in hoezeer ze 'beschadigd' is wat dit betreft.



Ja is het ook, hoop echt voor haar dat ze dit in gaat zien, zal heel zwaar zijn maar uiteindelijk zal het haar veel opleveren.



[...]





Ik hoop 't zelfs voor haar al gaan we uit elkaar. Ik denk dat ze 't allemaal wat gemakkelijker krijgt in 't leven als ze die kwestie uitvogelt en nou eens écht een plek kan geven en het afsluiten.



NB. voordat iemand roept dat 't mss. wel door mijn depressies ontstaan is: zij vertoont dit gedrag al sinds het 2e jaar in de relatie. Mijn eerste depressie kwam vele jaren later pas. Zij gebruikt nu geregeld mijn depressies als 'hamer' om mee te meppen als we weer eens woorden hebben. Naast nog 20 kleinere dingen.

Typisch slachtofferrol, een ander de schuld geven van je eigen tekortkomingen. Dit komt waarschijnlijk voort uit het feit dat zijzelf jaren lang 'slachtoffer' is geweest.

Zij heeft in al die jaren altijd wel weer een verklaring voor zichzelf over d'r gedrag: het lag altijd aan mij, nooit aan haar. Maar goed dat jij nog zo relativeren kan en het door het juiste perspectief kan zien......

NN, Sterkte vandaag meid zal een zware dag worden. Logisch dat je nu ff heel diep zit, je raakt het oude vertrouwde nu echt kwijt, ook al weet je dat dit beter is. Je veilige plek komt nooit meer terug en dat doet pijn.....



Als het mogelijk voor je is zou ik idd weggaan en ergens anders helemaal opnieuw beginnen. Een hele nieuwe frisse start voor jezelf NN!!

quote:nightnurse schreef op 28 maart 2012 @ 07:38:

[...]





je gedachtenkronkels zijn mooi om te lezen, terugverlangen naar iets wat er misschien nooit is geweest! was t een illusie, of verwachtingen die niet haalbaar waren...



Terug lezend op dit forum zie ik zo veel onverwerkt verdriet, schuldgevoelens, wanhoopsdaden enz enz bijna te pijnlijk en confronterend om te lezen, maar o zo leerzaam..dank je, meiden (o en mannen).



Het komt straks om te praten over verdeling v spullen enzo, ik zie er als n berg tegen op, ook al ben ik voorbereid.

T laatste stapje in het loslaat proces, iets wat ik zo graag wil...maar nu t moment komt voel ik me zwak, wil ik ook terug naar hoe het was.

Ook al was ik niet gelukkig de afgelopen maanden, weer een leven alleen op zien te bouwen valt me zwaar, heel zwaar....



Dit huis, deze buurt... eigenlijk wil ik hier niet blijven, in n omgeving doordringt van herinneringen aan hem..

Afgelopen dagen druk met van alles geweest, en nu voel ik weer t verdriet terug komen..dacht dat ik op de goede weg zat. Nou, mooi niet! kon ik maar terug kruipen onder n steen, ofzo, net als ongedierte...





Ik denk dat ik wel enigzins weet hoe je je voelt. Ik ben sinds ik bij hem weg ben ook niet meer in die buurt geweest. Elke keer als ik vanaf college terugfiets naar huis kijk ik naar de straat waar ik altijd in moest als ik terug ging naar ons huis. Nu moet ik de andere kant op, maar ik blijf denken.



Ik word elke ochtend zo rot wakker he. Elke ochtend komt dat besef dat het nu echt voorbij is weer binnen. Dat voel ik echt in elke vezel van mijn lichaam. Ik voel me gewoon zo ontzettend rot en leeg. Niet dat ik de hele dag huil, maar gewoon alsof er iets uit mij weggehaald is, alsof ik gewoon een ijsklomp heb waar eerst een hart zat.



Vaak lig ik 's avonds in bed en dan probeer ik te bedenken wat ik voor afleiding kan gaan zoeken de volgende dag. Dan plan ik een hoop leuke dingen in mijn hoofd, van ik ga dit doen en dat doen. Maar dat missen verdwijnt gewoon niet. Ik ben er echt nog de hele dag mee bezig en hoezeer ik ook achter mijn beslissing sta, dat missen blijft gewoon. Bah.

@nn ik kom elke week op de boerderij waar ik met zoveel plezier heb gewoont. om de kids af te zetten. Maar het is mijn thuis niet meer. En die gewenning is zo snel gegaan.



Ik het IT medegedeeld dat ik wil scheiden en dat we om de tafel moeten gaan zitten. Oh zegt ie .. red je het wel zonder mij? Nou heb hem gezegt dat ik het prima red zonder hem. En dat ik nu eindelijk lekker in mijn vel zit..(lang niet waar, maar ga ik hem niet vertellen.) Hij gaat zich maar druk maken met die h**r van hem, want dat is ze ook nog met haar advertentie op speurders! Ik walg dervan. Ik ben bang voor de toekomst, want ook de kids zullen wel een keer kennis met haar maken.. En daar walg ik nog meer van.



walg overal van op het moment.

Mijn IT is een grote eikel die zegt dat ik van dit alles wel een heel groot issue maak.. Nou pardon???

Hij heeft werkelijk niet door dat zijn kids hem missen en dat dit heel wat teweeg brengt bij hun.. Maar ik red het zonder hem ik en mijn kids zijn sterk! En ik maar aardig blijven om de kids tegen hem. Ik heb zon zin om hem eens lekker verrot te schelden of meer..

Maar ja laat ik nu de verstandigste blijven.

Ik hoop dat ie is net zon pijn mee gaat maken die ik meemaak. Mijn wraak zal zoet zijn... Maar ja ook wraak hebben is niet goed in deze...

Ach Tirusha, wat herkenbaar zeg. Heb dat ook als ik wakker word, dat het pijn doet in elke vezel van m'n lichaam. Huil ook niet continu, maar je voelt het gewoon steeds, het gevoel is continu aanwezig. Zo zwaar he?



Vandaag een iets betere dag dan gisteren, vanochtend gaan zwemmen, dat was wel fijn. Maar m'n hoofd zit overvol, probeer het maar van me af te schrijven. Begin soms ook in te zien dat de relatie, door zijn complexe persoonlijkheid, voor mij ook niet makkelijk was. Dat het voor mij misschien maar beter is ook zo. Maar goed, zo voel ik het helemaal niet hoor, mis hem vreselijk, pfff, was het maar zo! Maar probeer mezelf maar beetje op te peppen ofzo.



Probeer trots te zijn op kleine dingen. Heb hem gisterochtend voor het laatst een smsje gestuurd en daarna niets meer laten horen. Voelt toch iets sterker dan wanhopig contact zoeken enzo. Zucht, proberen het afstand nemen vol te houden. Hem spreken of zien werpt me weer ver terug ben ik bang. Nou ja, lekker rationeel allemaal. Probeer mezelf maar staande te houden op deze manier. Maar merk dat ik niet veel kan hebben. Had morgen eigenlijk een dag met een vriendin afgesproken, maar iets belangrijks tussen gekomen waardoor ze niet kan. Neem het haar totaal niet kwalijk, maar pfff, zo'n lege dag zie ik dan wel tegenop. Ga maar proberen iets te bedenken..... Misschien een boswandeling ofzo.



Lieve allemaal, heel veel sterkte! Wat fijn dat we hier van ons af kunnen schrijven en elkaar tot steun kunnen zijn.

quote:ochtendmens schreef op 28 maart 2012 @ 08:01:

Maar goed dat jij nog zo relativeren kan en het door het juiste perspectief kan zien......



Mjah. Alleen ik koop er zo verdomd weinig voor



Vandaag maar aan de oxazepam en proberen wat slaap in te halen.

@ spraakwaterval.. probeer zo snel mogelijk van de oxazepam af te komen.. Is zo verslavend spul. Probeer veel te bewegen en veel buitenlucht op te snuiven. Probeer te relaxen voordat je gaat slapen.. Het gaat beter worden echt!

Pff, spijtbetuigingen hier maar vind nog steeds dingen die niet kloppen. Ben moe gevochten. Eet veel te weinig, en wordt 's nachts steeds wakker (hiep hiep hoera voor internet op de telefoon!). Zou er helemaal tussenuit willen maar dat kan niet met kids.



En die woede he, zou die slet d'r keel wel dicht willen knijpen. Had al gereageerd op dat snolletje die hier een topic geopend had over haar vreemdgangerij. Jeetje, wat kunnen die lui het goedpraten zich. Kompleet geen respect voor dat soort mensen.

Soms denk ik wel eens dat dit de enige plek is waar ik wat begrip vind, waar ik niet alles hoef uit te leggen over hoe het voelt enz.



Als er dames zijn die in het oosten van het land wonen (Enschede en omstreken), misschien kunnen we een keer meeten? Gewoon even een drankje doen en elkaar helpen relativeren? Denk dat de kans klein is dat er iemand hier uit de buurt komt, maar nee heb je ja kun je krijgen.



Net op het terras gezeten met een vriend, merk dan dat ik er gewoon zo tegenop zit om alleen naar huis te gaan. Het is niet zozeer dat ik hem als persoon heel erg mis, maar gewoon het samenzijn, vier jaar lang was ik samen en nu alleen.



En inderdaad, het slechte slapen, het constante gesluimer op de achtergrond van : het is over. over.



Niet dat ik de hele dag huil inderdaad, maar ik ben er wel echt de hele tijd mee bezig, af en toe een minuutje niet (vooral als ik afleiding heb) maar juist door die minuutjes ga ik echt teveel proberen om afleiding te zoeken zodat ik niet hoef na te denken, eenmaal thuis kom je jezelf dan tegen natuurlijk.



Knuffel voor iedereen