Geld & Recht
alle pijlers
Hoe moet het later?
dinsdag 17 april 2012 om 21:05
In een ander topic geef ik al aan dat ik last heb van een persoonlijkheidsstoornis. Dit leidt bij mij tot onzekerheden, angsten en depressies. Ik krijg hier therapieen en pillen voor.
Ik ben nu 22 jaar en heb een universitair diploma. Komend semester ga ik proberen mijn master te halen en dan aan het werk. Ik ben al begonnen aan mijn master, maar er gingen nogal wat dingen mis. Onzekerheid, angst, ik voelde enorme druk en stress... het werd zo erg dat ik het niet af kon maken. Ik had vooral problemen met het praktijkgedeelte, leren is mij altijd goed af gegaan. Mijn psycholoog heeft een IQ test laten doen en ik heb een meer dan bovengemiddeld IQ, dus het is niet alsof ik de capaciteiten niet heb. Het is bij mij vooral die stoornis die mij tegen houdt om mijn kennis in die praktijk te brengen.
Afgelopen maanden ging ik op zoek naar een baantje. Dat was een flinke deceptie. Met 22 ben je al te oud voor bijna alle winkels, de horeca en de bioscoop. Callcenters zouden nog bellen, maar ook niks meer van teruggehoord.
Voor serieuze banen heb je ervaring nodig, maar die opdoen wordt je onmogelijk gemaakt. Al met al had ik bij veel serieuze banen ook het idee dat het voor iemand als ik gewoon onmogelijk was. Niet alleen is er weinig werk te vinden en is het een last one in first one out systeem, ook is een serieuze baan enorm stressvol. Je werkt je kapot en je bent constant bang om zonder baan te komen zitten. Gelukkig konden mijn ouders en mijn vriend mij sponsoren.
Ik heb gekeken naar hoe het zat met een uitkering, maar omdat mijn vriend al veel vermogen heeft (erfenis) heb ik geen recht op een bijstanduitkering. Zijn vermogen moet dan eerst worden opgemaakt, ondanks dat het zijn geld is en hij mij ook eventueel kan verbieden dingen te kopen van dat geld (niet dat hij dat doet).
Nu kan ik best wel op zijn geld teren en dat van mijn ouders, tot ik weer "beter" ben, mijn diploma haal en een baan vind (1,5 jaar), maar wat later? Stel ik faal weer, word depressief, ik vind geen baan? Wat als niemand mij meer kan sponsoren? Hoe moet ik dan alles zelf betalen zonder echt op uitkering?
En is er nog iets anders voor mensen als ik? Ik ken mensen met mindere klachten die al een Wajong hebben maar heb het te vaak gehoord (van psychologen) dat ik daar veel te veel potentie voor heb. Ik ben namelijk veel te slim in hun ogen en Wajong is voor "losers". Waarschijnlijk krijg ik daar dus geen recht op. En hoe zit het met afgekeurd worden voor werk? Ik ben namelijk bang dat mijn angsten steeds erger worden, ondanks medicatie en therapie. En dan mag ik wel universitair niveau hebben, ik kán het gewoon niet.
Ik ben echt bang dat ik op straat moet leven en mezelf moet gaan verkopen... Dit is geen grap, ik geloof er heilig in. Heb veel mensen zien afzakken en ij kraakpanden gaan wonen... Ik heb ook geen idee van hoe deze wereld werkt, overheidssites zijn onduidelijk omdat ik niet snap waar ik nou wel en niet onder val. Wederom dus, "universitair niveau" maar ik ben wel nogal wereldvreemd (als ik iets vraag aan mensen rollen ze met hun ogen en zeggen ze dingen als "dat moet je zelf opzoeken" "je hebt een BA, je kan dat best")... Help:(
Ik ben nu 22 jaar en heb een universitair diploma. Komend semester ga ik proberen mijn master te halen en dan aan het werk. Ik ben al begonnen aan mijn master, maar er gingen nogal wat dingen mis. Onzekerheid, angst, ik voelde enorme druk en stress... het werd zo erg dat ik het niet af kon maken. Ik had vooral problemen met het praktijkgedeelte, leren is mij altijd goed af gegaan. Mijn psycholoog heeft een IQ test laten doen en ik heb een meer dan bovengemiddeld IQ, dus het is niet alsof ik de capaciteiten niet heb. Het is bij mij vooral die stoornis die mij tegen houdt om mijn kennis in die praktijk te brengen.
Afgelopen maanden ging ik op zoek naar een baantje. Dat was een flinke deceptie. Met 22 ben je al te oud voor bijna alle winkels, de horeca en de bioscoop. Callcenters zouden nog bellen, maar ook niks meer van teruggehoord.
Voor serieuze banen heb je ervaring nodig, maar die opdoen wordt je onmogelijk gemaakt. Al met al had ik bij veel serieuze banen ook het idee dat het voor iemand als ik gewoon onmogelijk was. Niet alleen is er weinig werk te vinden en is het een last one in first one out systeem, ook is een serieuze baan enorm stressvol. Je werkt je kapot en je bent constant bang om zonder baan te komen zitten. Gelukkig konden mijn ouders en mijn vriend mij sponsoren.
Ik heb gekeken naar hoe het zat met een uitkering, maar omdat mijn vriend al veel vermogen heeft (erfenis) heb ik geen recht op een bijstanduitkering. Zijn vermogen moet dan eerst worden opgemaakt, ondanks dat het zijn geld is en hij mij ook eventueel kan verbieden dingen te kopen van dat geld (niet dat hij dat doet).
Nu kan ik best wel op zijn geld teren en dat van mijn ouders, tot ik weer "beter" ben, mijn diploma haal en een baan vind (1,5 jaar), maar wat later? Stel ik faal weer, word depressief, ik vind geen baan? Wat als niemand mij meer kan sponsoren? Hoe moet ik dan alles zelf betalen zonder echt op uitkering?
En is er nog iets anders voor mensen als ik? Ik ken mensen met mindere klachten die al een Wajong hebben maar heb het te vaak gehoord (van psychologen) dat ik daar veel te veel potentie voor heb. Ik ben namelijk veel te slim in hun ogen en Wajong is voor "losers". Waarschijnlijk krijg ik daar dus geen recht op. En hoe zit het met afgekeurd worden voor werk? Ik ben namelijk bang dat mijn angsten steeds erger worden, ondanks medicatie en therapie. En dan mag ik wel universitair niveau hebben, ik kán het gewoon niet.
Ik ben echt bang dat ik op straat moet leven en mezelf moet gaan verkopen... Dit is geen grap, ik geloof er heilig in. Heb veel mensen zien afzakken en ij kraakpanden gaan wonen... Ik heb ook geen idee van hoe deze wereld werkt, overheidssites zijn onduidelijk omdat ik niet snap waar ik nou wel en niet onder val. Wederom dus, "universitair niveau" maar ik ben wel nogal wereldvreemd (als ik iets vraag aan mensen rollen ze met hun ogen en zeggen ze dingen als "dat moet je zelf opzoeken" "je hebt een BA, je kan dat best")... Help:(
dinsdag 17 april 2012 om 21:18
Doen ze bij je therapie ook iets aan werk&scholingsbegeleiding? Of misschien is er een goedkoop loopbaanadviesbureau bij je in de buurt waar je een gesprek kunt krijgen. In mijn (studenten)stad is er een half door de universiteit gesponsord carrièreplanningsbureau. Die kunnen je misschien helpen met een handvat om je (gevoelens/gedachten) over werk te tackelen.
het enige wat ik je als raad kan geven is een keer met een werkcoach te gaan praten.
dinsdag 17 april 2012 om 21:26
Ik herken wel wat van je angsten. Denk dat het om twee problemen gaat:
- Zorgen dat je zekerder wordt van jezelf, angsten overwinnen, 'klaargemaakt' worden voor werkend leven; dit is denk ik iets wat je met name in therapie moet doen
- Je redden in de wereld buiten het werk; overheidssites, uitkeringen waar nodig, eventueel hulp bij sollicitaties etc. Misschien heb je wat aan de hulp van een buddy, kom je misschien ook voor in aanmerking gezien je therapie en diagnose. Laagdrempelige oplossing om wat hulp te krijgen bij practische dingen.Als je googelt op buddy vind je de benodigd info.
- Zorgen dat je zekerder wordt van jezelf, angsten overwinnen, 'klaargemaakt' worden voor werkend leven; dit is denk ik iets wat je met name in therapie moet doen
- Je redden in de wereld buiten het werk; overheidssites, uitkeringen waar nodig, eventueel hulp bij sollicitaties etc. Misschien heb je wat aan de hulp van een buddy, kom je misschien ook voor in aanmerking gezien je therapie en diagnose. Laagdrempelige oplossing om wat hulp te krijgen bij practische dingen.Als je googelt op buddy vind je de benodigd info.
dinsdag 17 april 2012 om 21:30
Zoek iemand die je daarmee helpt. Als je niet aan de bak komt omdat je voor vakkenvuller te duur bent; start dan eens met vrijwillgerswerk. Daar verdien je niets mee, maar daar doe je wel ervaring mee op en dat is goed voor op cv.
En tja, eigenlijk vind ik het best logisch dat je straks niet meer gesponsord gaat worden.
Je zou het ook niet moeten willen, in een wajong of bijstandsuitkering.
Succes en blijf positief.
En tja, eigenlijk vind ik het best logisch dat je straks niet meer gesponsord gaat worden.
Je zou het ook niet moeten willen, in een wajong of bijstandsuitkering.
Succes en blijf positief.
dinsdag 17 april 2012 om 21:33
quote:Guinnevere schreef op 17 april 2012 @ 21:18:
Doen ze bij je therapie ook iets aan werk&scholingsbegeleiding? Of misschien is er een goedkoop loopbaanadviesbureau bij je in de buurt waar je een gesprek kunt krijgen. In mijn (studenten)stad is er een half door de universiteit gesponsord carrièreplanningsbureau. Die kunnen je misschien helpen met een handvat om je (gevoelens/gedachten) over werk te tackelen.
Ik weet al jaren wat ik wil gaan doen en heb al kleine stappen richting die baan gemaakt. Als alles goed gaat en ik niet wegzak ga ik dat dus doen. In mijn vakgebied is erg weinig werk en heb ook niet de meest brede studie gekozen, de baan die ik voor ogen heb is mijn enige kans op een stabiel inkomen, anders moet ik freelancen en dat is voor iemand als ik niet te doen, ik heb regelmaat nodig.
Qua bijbanen: dingen als horeca etc zijn voor mij te zwaar en stressvol, ben erg snel ook oververmoeid tegenwoordig. De gewone mogelijkheden vallen dus af en alle "makkelijke"baantjes als in een winkel kassa draaien etc zijn of voor langer dan een jaar (en anders moet je je diploma dat je daar haalt terugbetalen) of nemen mij niet aan want ik ben te oud.
Jullie proberen echt goed te helpen maar ik snap niet zo goed waar ik naar zou moeten zoeken op overheids sites, dingen over uitkering enzo, ik begrijp veel termen niet en het is erg verwarrend, kan iemand het hier voor me opnoemen in lekentaal en mij zeggen wie of wat ik kan bellen met advies? Ben ook bang dat mensen dan moeilijk gaan doen omdat ik daar heen heb gebeld en geinformeerd, dan lijk ik zo\n luie allochtoon die niet eens vast gewerkt heeft en nu al informeert naar een uitkering.. zeker in dit politieke klimaat met Wilders en Rutte aan het stuur vind ik dat een enge gedachte.
Doen ze bij je therapie ook iets aan werk&scholingsbegeleiding? Of misschien is er een goedkoop loopbaanadviesbureau bij je in de buurt waar je een gesprek kunt krijgen. In mijn (studenten)stad is er een half door de universiteit gesponsord carrièreplanningsbureau. Die kunnen je misschien helpen met een handvat om je (gevoelens/gedachten) over werk te tackelen.
Ik weet al jaren wat ik wil gaan doen en heb al kleine stappen richting die baan gemaakt. Als alles goed gaat en ik niet wegzak ga ik dat dus doen. In mijn vakgebied is erg weinig werk en heb ook niet de meest brede studie gekozen, de baan die ik voor ogen heb is mijn enige kans op een stabiel inkomen, anders moet ik freelancen en dat is voor iemand als ik niet te doen, ik heb regelmaat nodig.
Qua bijbanen: dingen als horeca etc zijn voor mij te zwaar en stressvol, ben erg snel ook oververmoeid tegenwoordig. De gewone mogelijkheden vallen dus af en alle "makkelijke"baantjes als in een winkel kassa draaien etc zijn of voor langer dan een jaar (en anders moet je je diploma dat je daar haalt terugbetalen) of nemen mij niet aan want ik ben te oud.
Jullie proberen echt goed te helpen maar ik snap niet zo goed waar ik naar zou moeten zoeken op overheids sites, dingen over uitkering enzo, ik begrijp veel termen niet en het is erg verwarrend, kan iemand het hier voor me opnoemen in lekentaal en mij zeggen wie of wat ik kan bellen met advies? Ben ook bang dat mensen dan moeilijk gaan doen omdat ik daar heen heb gebeld en geinformeerd, dan lijk ik zo\n luie allochtoon die niet eens vast gewerkt heeft en nu al informeert naar een uitkering.. zeker in dit politieke klimaat met Wilders en Rutte aan het stuur vind ik dat een enge gedachte.
dinsdag 17 april 2012 om 21:36
Misschien kun je alvasr een stage vinden richting jouw opleiding, dat hoeft niet perse op universitair niveau te zijn, maar zo doe je wel wat werkervaring op, zonder dat je onder druk staat. Zo leer je misschien wat vertrouwen te hebben in jezelf en kun je je eigen grenzen wat uittesten.
Misschien kom je er uiteindelijk wel achter dat je je veel beter voelt bij een mbo-functie, omdat de stress voor je dan minder is, of juist dat je het prima aankan. Of en welke functie je aankan, heeft met veel meer te maken dan intelligentie.
Maar bespreek je zorgen ook eens met je psycholoog.
Misschien kom je er uiteindelijk wel achter dat je je veel beter voelt bij een mbo-functie, omdat de stress voor je dan minder is, of juist dat je het prima aankan. Of en welke functie je aankan, heeft met veel meer te maken dan intelligentie.
Maar bespreek je zorgen ook eens met je psycholoog.
dinsdag 17 april 2012 om 21:39
quote:Hooverphonic schreef op 17 april 2012 @ 21:26:
Ik herken wel wat van je angsten. Denk dat het om twee problemen gaat:
- Zorgen dat je zekerder wordt van jezelf, angsten overwinnen, 'klaargemaakt' worden voor werkend leven; dit is denk ik iets wat je met name in therapie moet doen
- Je redden in de wereld buiten het werk; overheidssites, uitkeringen waar nodig, eventueel hulp bij sollicitaties etc. Misschien heb je wat aan de hulp van een buddy, kom je misschien ook voor in aanmerking gezien je therapie en diagnose. Laagdrempelige oplossing om wat hulp te krijgen bij practische dingen.Als je googelt op buddy vind je de benodigd info.
1. Ik werk al 12 jaar aan mezelf, heb nu het idee dat het chronisch blijft. Het kan alleen maar stabiel blijven, of escaleren.
2. Ik kan mijzelf prima neerzetten in sollicitatie gesprekken maar iedereen wijst mij al af omdat ik geen ervaring heb en te oud/te jong ben. Iedereen vindt mij altijd erg netjes en charmant, dus dat is het probleem niet. Mijn brieven zijn ook foutloos en perfect volgens het boekje.
3. Ik heb het idee dat een buddy mij nog slechter over mezelf zou laten voelen. Ik heb juist advies nodig maar omdat mijn moeder hier geen evraring mee heeft en eigenlijk niemand in mijn directe omgeving, kan niemand mij echt helpen. De psycholoog zegt ook maar dat ik daar later pas aan moet denken, maar ik wil mij indekken voor het te laat is. Ik weet dat die tijd gaat komen maar iedereen lijkt die info van mij weg te houden en zelf opzoeken legt mij windeieren, ik snap die dingen niet zo goed, heb eigenlijk amper economie en maatschappijleer gevolgd en die net aan gehaald met een 6je...
En ik wil ook niet een uitkering of een Wajong. Ik wil ook gewoon normaal zijn, een baan, een kindje... maar ik weet van mezelf dat ik de laatste keer dat ik depressief was niks meer kon. Toen lag ik alleen dagen op bed en dan af en toe naar de psychiater. Hoe moet ik dan fulltime werken als het weer misgaat? of wat als het misgaat tijdens de studie?
Ik herken wel wat van je angsten. Denk dat het om twee problemen gaat:
- Zorgen dat je zekerder wordt van jezelf, angsten overwinnen, 'klaargemaakt' worden voor werkend leven; dit is denk ik iets wat je met name in therapie moet doen
- Je redden in de wereld buiten het werk; overheidssites, uitkeringen waar nodig, eventueel hulp bij sollicitaties etc. Misschien heb je wat aan de hulp van een buddy, kom je misschien ook voor in aanmerking gezien je therapie en diagnose. Laagdrempelige oplossing om wat hulp te krijgen bij practische dingen.Als je googelt op buddy vind je de benodigd info.
1. Ik werk al 12 jaar aan mezelf, heb nu het idee dat het chronisch blijft. Het kan alleen maar stabiel blijven, of escaleren.
2. Ik kan mijzelf prima neerzetten in sollicitatie gesprekken maar iedereen wijst mij al af omdat ik geen ervaring heb en te oud/te jong ben. Iedereen vindt mij altijd erg netjes en charmant, dus dat is het probleem niet. Mijn brieven zijn ook foutloos en perfect volgens het boekje.
3. Ik heb het idee dat een buddy mij nog slechter over mezelf zou laten voelen. Ik heb juist advies nodig maar omdat mijn moeder hier geen evraring mee heeft en eigenlijk niemand in mijn directe omgeving, kan niemand mij echt helpen. De psycholoog zegt ook maar dat ik daar later pas aan moet denken, maar ik wil mij indekken voor het te laat is. Ik weet dat die tijd gaat komen maar iedereen lijkt die info van mij weg te houden en zelf opzoeken legt mij windeieren, ik snap die dingen niet zo goed, heb eigenlijk amper economie en maatschappijleer gevolgd en die net aan gehaald met een 6je...
En ik wil ook niet een uitkering of een Wajong. Ik wil ook gewoon normaal zijn, een baan, een kindje... maar ik weet van mezelf dat ik de laatste keer dat ik depressief was niks meer kon. Toen lag ik alleen dagen op bed en dan af en toe naar de psychiater. Hoe moet ik dan fulltime werken als het weer misgaat? of wat als het misgaat tijdens de studie?
dinsdag 17 april 2012 om 21:46
Van uitkeringen weet ik niet veel maar callcenter werk lijkt me best goed te doen ook voor iemand met een stress of angststoornis, misschien geen outbound (actief klanten opbellen) maar inbound, gebeld worden wel) geef niet te snel op met zoeken, ga naar uitzendbureau's, bel de callcenters waar je gesolliciteerd hebt zelf terug als zij je niet terugbellen. Laat merken dat je heel graag aan het werk wilt, hoe vaker ze je naam horen hoe eerder ze aan je denken. Je moet misschien even over een grens heen, misschien denk je inmiddels dat niemand op je zit te wachten, maar doe het gewoon, ga bellen, ga langs, ga niet bij de pakken neerzitten en afwachten of iemand misschien werk voor je heeft, je moet zelf heel actief worden.
Er zijn best nog meer werkzaamheden te bedenken waar je niet te veel onder prestatiedruk staat, denk niet te veel in vakken vullen en horeca, ik denk dat als je hoog hopgeleid bent dat al snel gaat tegenstaan, dan lijkt me kantoorwerk geschikter.
Er zijn best nog meer werkzaamheden te bedenken waar je niet te veel onder prestatiedruk staat, denk niet te veel in vakken vullen en horeca, ik denk dat als je hoog hopgeleid bent dat al snel gaat tegenstaan, dan lijkt me kantoorwerk geschikter.
dinsdag 17 april 2012 om 21:51
dinsdag 17 april 2012 om 21:55
Omdat het er aan zit te komen, en ik voel het gewoon.
Ik wist ook niet wat te doen bij een depressie bijvoorbeeld, toen veel later hulp gekregen dan had gekund. Ik wil dat niet weer. Ik wil gewoon weten wat mijn mogelijkheden zijn om dan niet met mijn depressieve lusteloze lijf dingen uit te moeten gaan zoeken.
Vakkenvullen neemt niemand mij aan, op je 18e ben je al te oud. Ik word gewoon steeds gemaild met "helaas, u bent niet door voor een gesprek"
Bovendien richt ik mij nu echt op therapie en op dit moment kan ik ook niet echt werken, ben steeds kapot, om 6 uur op staan geeft mij enorm veel stress en mijn lichaam kan het nu niet hebben, ben overspannen. Daarom heb ik nu intensieve therapie en een klein bijles baantje en dat is het.
Ik wist ook niet wat te doen bij een depressie bijvoorbeeld, toen veel later hulp gekregen dan had gekund. Ik wil dat niet weer. Ik wil gewoon weten wat mijn mogelijkheden zijn om dan niet met mijn depressieve lusteloze lijf dingen uit te moeten gaan zoeken.
Vakkenvullen neemt niemand mij aan, op je 18e ben je al te oud. Ik word gewoon steeds gemaild met "helaas, u bent niet door voor een gesprek"
Bovendien richt ik mij nu echt op therapie en op dit moment kan ik ook niet echt werken, ben steeds kapot, om 6 uur op staan geeft mij enorm veel stress en mijn lichaam kan het nu niet hebben, ben overspannen. Daarom heb ik nu intensieve therapie en een klein bijles baantje en dat is het.
dinsdag 17 april 2012 om 21:57
quote:Hooverphonic schreef op 17 april 2012 @ 21:38:
Luie allochtoon? Voor iemand met een universitaire studie hou je er wel kortzichtige ideeen op na. Je vraag is al beantwoord; zoek praktische hulp, iemand die naast je komt zitten en met je mee helpt zoeken op sites, bellen etc.
Ik ben zelf een allochtoon.
Ik ben niet degene die op Wilders stemt, dus hoezo kortzichtig? Ik zie al de blikken van mensen als het over werkeloze allochtonen gaat in het nieuws.Voor hen ben ik niets anders dan de zoveelste luie allochtoon.
Luie allochtoon? Voor iemand met een universitaire studie hou je er wel kortzichtige ideeen op na. Je vraag is al beantwoord; zoek praktische hulp, iemand die naast je komt zitten en met je mee helpt zoeken op sites, bellen etc.
Ik ben zelf een allochtoon.
Ik ben niet degene die op Wilders stemt, dus hoezo kortzichtig? Ik zie al de blikken van mensen als het over werkeloze allochtonen gaat in het nieuws.Voor hen ben ik niets anders dan de zoveelste luie allochtoon.
dinsdag 17 april 2012 om 21:58
quote:Missprincesa schreef op 17 april 2012 @ 21:36:
Of en welke functie je aankan, heeft met veel meer te maken dan intelligentie.
Dit dus. Een bovengemiddeld IQ zegt niet zoveel, dat hebben de meeste HBO, WO studenten. En er zijn genoeg studenten die sneuvelen tijdens de opleiding omdat ze niet voldoende doorzettingsvermogen hebben, niet tegen stress kunnen, niet samen kunnen werken, niet kunnen plannen, niet professioneel genoeg zijn etc. Als je komend semester aan je master wilt beginnen, wat voor baan zoek je nu dan? Een bijbaan of volledige baan?
Verder kom je nogal gestrest over op dit moment. De dingen waar jij je zorgen over maakt (verliezen van je baan, geen nieuwe baan kunnen vinden) dat zijn zorgen die iedereen heeft. Niet om je probleem te bagatelliseren want ik snap dat het waarschijnlijk nog wat lastiger is met een uitkering. Maar in principe kan het bedrijf waar ik werk ook morgen failliet gaan, en in mijn vakgebied is nu ook heel weinig werk. Je praat heel negatief. Mensen in de Wajong zijn maar losers, wat als je weer faalt etc. Je kunt beter proberen wat meer in het nu te leven. Niemand kan voorspellen wat er in de toekomst gebeurd.
Het is heel vervelend dat je zo onzeker bent, en bang bent voor wat de toekomst zal brengen. Maar dit heeft mijn inziens meer te maken met je stoornis dan met een reel gevaar. Als het je meer rust geeft als je weet welke voorzieningen er zijn voor iemand met jouw stoornis kan je dat vast bespreken met je psycholoog.
Of en welke functie je aankan, heeft met veel meer te maken dan intelligentie.
Dit dus. Een bovengemiddeld IQ zegt niet zoveel, dat hebben de meeste HBO, WO studenten. En er zijn genoeg studenten die sneuvelen tijdens de opleiding omdat ze niet voldoende doorzettingsvermogen hebben, niet tegen stress kunnen, niet samen kunnen werken, niet kunnen plannen, niet professioneel genoeg zijn etc. Als je komend semester aan je master wilt beginnen, wat voor baan zoek je nu dan? Een bijbaan of volledige baan?
Verder kom je nogal gestrest over op dit moment. De dingen waar jij je zorgen over maakt (verliezen van je baan, geen nieuwe baan kunnen vinden) dat zijn zorgen die iedereen heeft. Niet om je probleem te bagatelliseren want ik snap dat het waarschijnlijk nog wat lastiger is met een uitkering. Maar in principe kan het bedrijf waar ik werk ook morgen failliet gaan, en in mijn vakgebied is nu ook heel weinig werk. Je praat heel negatief. Mensen in de Wajong zijn maar losers, wat als je weer faalt etc. Je kunt beter proberen wat meer in het nu te leven. Niemand kan voorspellen wat er in de toekomst gebeurd.
Het is heel vervelend dat je zo onzeker bent, en bang bent voor wat de toekomst zal brengen. Maar dit heeft mijn inziens meer te maken met je stoornis dan met een reel gevaar. Als het je meer rust geeft als je weet welke voorzieningen er zijn voor iemand met jouw stoornis kan je dat vast bespreken met je psycholoog.
dinsdag 17 april 2012 om 21:58
dinsdag 17 april 2012 om 22:01
Als je geen (bijstands)uitkering kunt krijgen wegens erfenis van vriend, dan woon je dus met hem samen. Dan hoef je toch niet bang te zijn op straat te moeten leven?
Zodra je niet meer met hem samen woont, doet die erfenis van hem er niet meer toe en heb je wel recht op een uitkering.
Dat van die vereiste ervaring bij serieuze baan herken ik. Daardoor ben ik nooit aan het werk gekomen waarvoor ik ben afgestudeerd. Ik doe nu iets heel anders, maar wel op HBO+ niveau. Je moet zoeken naar een sector waar vraag naar is en wat je zelf ook leuk vindt.
Zodra je niet meer met hem samen woont, doet die erfenis van hem er niet meer toe en heb je wel recht op een uitkering.
Dat van die vereiste ervaring bij serieuze baan herken ik. Daardoor ben ik nooit aan het werk gekomen waarvoor ik ben afgestudeerd. Ik doe nu iets heel anders, maar wel op HBO+ niveau. Je moet zoeken naar een sector waar vraag naar is en wat je zelf ook leuk vindt.
dinsdag 17 april 2012 om 22:02
quote:yakigyoza schreef op 17 april 2012 @ 21:55:
Bovendien richt ik mij nu echt op therapie en op dit moment kan ik ook niet echt werken, ben steeds kapot, om 6 uur op staan geeft mij enorm veel stress en mijn lichaam kan het nu niet hebben, ben overspannen. Daarom heb ik nu intensieve therapie en een klein bijles baantje en dat is het.Maar wat voor baan zoek je dan?
Bovendien richt ik mij nu echt op therapie en op dit moment kan ik ook niet echt werken, ben steeds kapot, om 6 uur op staan geeft mij enorm veel stress en mijn lichaam kan het nu niet hebben, ben overspannen. Daarom heb ik nu intensieve therapie en een klein bijles baantje en dat is het.Maar wat voor baan zoek je dan?
dinsdag 17 april 2012 om 22:02
quote:yakigyoza schreef op 17 april 2012 @ 22:00:
Ik vind mensen in de Wajong geen losers. Mijn psychiater zei tegen mij dat de Wajong voor losers was en ik veel te veel capaciteiten had om daar te belanden.Dan heb je een prima psychiater, die zijn cliënten zelfstandigheid stimuleert in plaats van zielig doen.
Ik vind mensen in de Wajong geen losers. Mijn psychiater zei tegen mij dat de Wajong voor losers was en ik veel te veel capaciteiten had om daar te belanden.Dan heb je een prima psychiater, die zijn cliënten zelfstandigheid stimuleert in plaats van zielig doen.
dinsdag 17 april 2012 om 22:02
dinsdag 17 april 2012 om 22:03
Kan ik dat dan via mijn psycholoog regelen, hulp? Iemand zei laatst maatschappelijk werkster, maar ik hoorde dat die je handelsonbekwaam kunnen verklaren en dan kan je niks meer zelf regelen en heb je geen recht op doen wat je wilt...
Ik zoek op DIT moment niks. Nu overbruggen mijn ouders het en ik draag zo'n 100 euro aan een klein bijbaantje bij. Ik heb het over het moment als ik weer begin met mijn studie, weer faal en dan niks kan.
En niemand kan voorspellen wat er gebeurt, amar de laatste keer toen iets zomaar op mij af kwam ging het gruwelijk mis. Ik heb liever dat ik NU weet wat ik kan doen als het gebeurt. En gezien ik al 22 ben is het heel reeel dat ik me nu op over 1,5 jaar focus.
Ik zoek op DIT moment niks. Nu overbruggen mijn ouders het en ik draag zo'n 100 euro aan een klein bijbaantje bij. Ik heb het over het moment als ik weer begin met mijn studie, weer faal en dan niks kan.
En niemand kan voorspellen wat er gebeurt, amar de laatste keer toen iets zomaar op mij af kwam ging het gruwelijk mis. Ik heb liever dat ik NU weet wat ik kan doen als het gebeurt. En gezien ik al 22 ben is het heel reeel dat ik me nu op over 1,5 jaar focus.
