Relaties
alle pijlers
40 en weduwe
zondag 27 mei 2007 om 10:50
Hallo allemaal,
Ik ben sinds maart dit jaar weduwe. Mijn man had een ernstige vorm van botkanker en is in maart overleden. Ik had een topic op het gezondheidsforum. (Mijn man heeft kanker en daardoor een dwarslaesie, in maart 2007 afgesloten) en schrijf nu nog regelmatig in het topic Mijn man heeft kanker, geopend door Mimsey, voor haar en mijn verhaal. Nu het niet zo goed gaat bij Mims en haar Hero heb ik besloten hier verder te gaan omdat ik soms de berichten te confronterend vind en omdat ik vind dat Mims haar verhaal daar lekker moet kunnen vertellen zonder dat er steeds iemand praat over als het al wel fout gegaan is en waar je dan tegenaan loopt. Ook voor haar volgens mij best confronterend. En tja, ik ben nu eenmaal weduwe geworden en moet de draad alleen weer zien op te pakken. Op het relatietopic zijn meer mensen die, door een scheiding, of door andere zaken, alleen verder moeten en hun relatie moeten missen. Dus vandaar dat ik nu hier verder ga. Voor diegene die willen weten wat er laatst allemaal gespeeld heeft, lees even bij op het forum gezondheid, topic: Mijn man heeft kanker.
Vandaag heb ik een moeilijke dag. Het is hier meimarkt in de stad. Een evenement waar ik altijd met Ray en zijn zoontje naartoe ging. Van de ene kant wil ik er wel naartoe omdat ik verschillende vrienden daar heb die proberen allerlei spulletjes te verkopen. Maar ik krijg het niet opgebracht, nog niet. Ik loop hier weer met de tranen net onder mijn winpers, maar ze komen niet. Ik zou wel willen janken, maar mijn tranen zijn opgedroogd. Het is frustrerend. En de komende week heb ik nog zoveel te doen wat ik eigenlijk gewoon niet zonder Ray WIL doen, maar ja het moet.... Mijn oude huis, wat we verhuurd hadden toen we gingen samenwonen, moet leeg. De vloer hier in huis is naar zijn grootje omdat het aquarium gelekt heeft en doordat de vloer eruit moet, moeten er ook andere beslissingen eerder genomen worden. (nieuwe keuken, die Ray en ik al gepland hadden, nieuwe kozijnen omdat de andere toch aan vervanging toezijn) Want zeg nou zelf, als er dan toch gesloopt moet worden dan kun je maar beter zorgen dat een en ander meteen mee geregeld wordt zodat je niet een jaar in de troep zit. Maar het is eigenlijk te vroeg. Mijn gedachten blijven rondtollen, ik heb geen rust en mis Ray verschrikkelijk. Dat wilde ik even delen....
Ik ben sinds maart dit jaar weduwe. Mijn man had een ernstige vorm van botkanker en is in maart overleden. Ik had een topic op het gezondheidsforum. (Mijn man heeft kanker en daardoor een dwarslaesie, in maart 2007 afgesloten) en schrijf nu nog regelmatig in het topic Mijn man heeft kanker, geopend door Mimsey, voor haar en mijn verhaal. Nu het niet zo goed gaat bij Mims en haar Hero heb ik besloten hier verder te gaan omdat ik soms de berichten te confronterend vind en omdat ik vind dat Mims haar verhaal daar lekker moet kunnen vertellen zonder dat er steeds iemand praat over als het al wel fout gegaan is en waar je dan tegenaan loopt. Ook voor haar volgens mij best confronterend. En tja, ik ben nu eenmaal weduwe geworden en moet de draad alleen weer zien op te pakken. Op het relatietopic zijn meer mensen die, door een scheiding, of door andere zaken, alleen verder moeten en hun relatie moeten missen. Dus vandaar dat ik nu hier verder ga. Voor diegene die willen weten wat er laatst allemaal gespeeld heeft, lees even bij op het forum gezondheid, topic: Mijn man heeft kanker.
Vandaag heb ik een moeilijke dag. Het is hier meimarkt in de stad. Een evenement waar ik altijd met Ray en zijn zoontje naartoe ging. Van de ene kant wil ik er wel naartoe omdat ik verschillende vrienden daar heb die proberen allerlei spulletjes te verkopen. Maar ik krijg het niet opgebracht, nog niet. Ik loop hier weer met de tranen net onder mijn winpers, maar ze komen niet. Ik zou wel willen janken, maar mijn tranen zijn opgedroogd. Het is frustrerend. En de komende week heb ik nog zoveel te doen wat ik eigenlijk gewoon niet zonder Ray WIL doen, maar ja het moet.... Mijn oude huis, wat we verhuurd hadden toen we gingen samenwonen, moet leeg. De vloer hier in huis is naar zijn grootje omdat het aquarium gelekt heeft en doordat de vloer eruit moet, moeten er ook andere beslissingen eerder genomen worden. (nieuwe keuken, die Ray en ik al gepland hadden, nieuwe kozijnen omdat de andere toch aan vervanging toezijn) Want zeg nou zelf, als er dan toch gesloopt moet worden dan kun je maar beter zorgen dat een en ander meteen mee geregeld wordt zodat je niet een jaar in de troep zit. Maar het is eigenlijk te vroeg. Mijn gedachten blijven rondtollen, ik heb geen rust en mis Ray verschrikkelijk. Dat wilde ik even delen....
dinsdag 11 maart 2008 om 21:24
Hallo allemaal,
Het was een mooie bijeenkomst vrijdag. De aanloop er naartoe was heel moeilijk, ik heb donderdag de ogen uit mijn kop gejankt. Brijdag heb ik mijn moeder opgehaald voor de boodschappen. Daarna zijn we de bloemen gaan halen en lunchen. Toen ben ik met mijn vader en moeder naar het graf gegaan en hebben we het bloemstuk geplaatst. Mark wilde toch liever met Karin en hij was al geweest. Had alles mooi versierd met paaseitjes en kuikentjes. Daarna zijn we de boel gaan klaarzetten en hebben we gegeten. En toen kwamen de eerste zowat al binnen. Dus nee niet veel tijd gehad om verder stil te staan. De bijeenkomst was informeel maar wel heel mooi. Even een woordje van de pastor, toen een gedicht wat Ray mooi vond en wat mijn moeder heeft voorgelezen. Vervolgens hebben we een kaars aangestoken. Dat deed Mark, ondanks dat ie heel verdrietig was wilde hij het toch graag zelf doen. Daarna mocht iedereen een theelichtje aansteken en die hebben we bij zijn foto gezet. En dat was zo mooi. Ray stond helemaal in het licht. Ik kreeg er gewoon kippenvel van. Daarna nog een afsluiting met een gebed en mijn dankwoordje. Vervolgens nog met een hapje en een drankje bij elkaar geweest. Het herinneringen ophalen zat er niet zo in, ik denk dat dat toch wel zwaar was voor de meesten. Maar ik heb er een goed gevoel aan over gehouden. Rond een uur of half 11 waren de meesten vertrokken en hebben mijn ouders, en mijn zus en zwager samen met mij de boel weer aan kant gebracht en de meubels teruggezet. En toen was ik zoooo moe. Ik ben naar bed gegaan en ben als een blok in slaap gevallen. En de volgende dag.... Toen was het weer janken. Eigenlijk net als vorig jaar. De dag van Ray's overlijden in de regelmodus en pas de volgende dag, in mijn uppie, de tranen de vrije loop laten. En nu, ach ik functioneer... Ik ben graag alleen om na te denken en mijn gedachten de vrije loop te laten. Om het verdriet toe te laten. Maar ik ben ook met andere dingen bezig. Zo heb ik vandaag met mijn ouders een vakantie geboekt. We gaan eind mei 15 dagen naar Portugal. Ik ben gewoon aan het werk en heb vandaag cursus gehad.
Dus overdag loopt het wel, 's-avonds wat minder en 's-nachts droom ik steeds van Ray, allelei nietszeggende dromen. Maar wel dromen dat het weer normaal is. Met de normale dingetjes. Zoals vragen waarom hij de achterdeur niet had afgesloten want dat mijn fiets nu gestolen was. En gewone gesprekjes, gewoon een aanwezige Ray... En dat is best frustrerend. Dan wordt je wakker en weet je verdomd goed dat je gedroomd hebt. Dan heb je eigenlijk een dip en wil je het liefst in je bed blijven liggen en een lekker potje janken. Maar dan hijs ik me toch maar uit bed en doe de dingen die ik moet doen. En of dat de juiste manier is? Ik weet het niet, op dit moment werkt het voor mij.
Ik denk dat de herdenking voor Mark ook wel goed was. Hij was wel heel verdrietig maar ik geloof wel dat hij het ook heel mooi vond. Ik denk dat ie daardoor toch weer een klein beetje dichter bij mij is komen te staan.
Het was een mooie bijeenkomst vrijdag. De aanloop er naartoe was heel moeilijk, ik heb donderdag de ogen uit mijn kop gejankt. Brijdag heb ik mijn moeder opgehaald voor de boodschappen. Daarna zijn we de bloemen gaan halen en lunchen. Toen ben ik met mijn vader en moeder naar het graf gegaan en hebben we het bloemstuk geplaatst. Mark wilde toch liever met Karin en hij was al geweest. Had alles mooi versierd met paaseitjes en kuikentjes. Daarna zijn we de boel gaan klaarzetten en hebben we gegeten. En toen kwamen de eerste zowat al binnen. Dus nee niet veel tijd gehad om verder stil te staan. De bijeenkomst was informeel maar wel heel mooi. Even een woordje van de pastor, toen een gedicht wat Ray mooi vond en wat mijn moeder heeft voorgelezen. Vervolgens hebben we een kaars aangestoken. Dat deed Mark, ondanks dat ie heel verdrietig was wilde hij het toch graag zelf doen. Daarna mocht iedereen een theelichtje aansteken en die hebben we bij zijn foto gezet. En dat was zo mooi. Ray stond helemaal in het licht. Ik kreeg er gewoon kippenvel van. Daarna nog een afsluiting met een gebed en mijn dankwoordje. Vervolgens nog met een hapje en een drankje bij elkaar geweest. Het herinneringen ophalen zat er niet zo in, ik denk dat dat toch wel zwaar was voor de meesten. Maar ik heb er een goed gevoel aan over gehouden. Rond een uur of half 11 waren de meesten vertrokken en hebben mijn ouders, en mijn zus en zwager samen met mij de boel weer aan kant gebracht en de meubels teruggezet. En toen was ik zoooo moe. Ik ben naar bed gegaan en ben als een blok in slaap gevallen. En de volgende dag.... Toen was het weer janken. Eigenlijk net als vorig jaar. De dag van Ray's overlijden in de regelmodus en pas de volgende dag, in mijn uppie, de tranen de vrije loop laten. En nu, ach ik functioneer... Ik ben graag alleen om na te denken en mijn gedachten de vrije loop te laten. Om het verdriet toe te laten. Maar ik ben ook met andere dingen bezig. Zo heb ik vandaag met mijn ouders een vakantie geboekt. We gaan eind mei 15 dagen naar Portugal. Ik ben gewoon aan het werk en heb vandaag cursus gehad.
Dus overdag loopt het wel, 's-avonds wat minder en 's-nachts droom ik steeds van Ray, allelei nietszeggende dromen. Maar wel dromen dat het weer normaal is. Met de normale dingetjes. Zoals vragen waarom hij de achterdeur niet had afgesloten want dat mijn fiets nu gestolen was. En gewone gesprekjes, gewoon een aanwezige Ray... En dat is best frustrerend. Dan wordt je wakker en weet je verdomd goed dat je gedroomd hebt. Dan heb je eigenlijk een dip en wil je het liefst in je bed blijven liggen en een lekker potje janken. Maar dan hijs ik me toch maar uit bed en doe de dingen die ik moet doen. En of dat de juiste manier is? Ik weet het niet, op dit moment werkt het voor mij.
Ik denk dat de herdenking voor Mark ook wel goed was. Hij was wel heel verdrietig maar ik geloof wel dat hij het ook heel mooi vond. Ik denk dat ie daardoor toch weer een klein beetje dichter bij mij is komen te staan.
zaterdag 15 maart 2008 om 11:41
vrijdag 21 maart 2008 om 09:51
Hallo allemaal,
Vorige week voor het eerst naar de begrafenis geluisterd precies een jaar na de begrafenis had ik de moed om dat te doen. En ik moet zeggen dat het mooi was. Natuurlijk met veel verdriet maar wat zijn er mooie woorden gesproken. Ook nu weer had ik niet in de gaten dat het bijna 2 uur duurde. Ik heb in mijn uppie zitten luisteren omdat ik niet afgeleid wilde worden en dat was goed. De tijd voor mijn tranen genomen en goed geluisterd naar alles wat gezegd werd. Sommige dingen zijn vorig jaar langs me heen gegaan en nu niet. De bloemen die ik heb gekregen zijn nu verwelkt en dat doet toch ook wel weer pijn. Ik merk dat ik veel aan Ray denk en vooral aan de dingen die we tegen elkaar gezegd hebben. En nu mijn kinderwens/hormonen giga-opspelen mis ik het om met hem te praten. Om te weten hoe hij er over denkt, die arm om me heen. Ach ja jullie kennen het wel. Ik ben deze week naar de huisarts geweest en heb een goed gesprek gehad met hem. Hij vond het heel logisch allemaal omdat die kinderwens er al heel lang is. En hij gaf ook aan dat ik geen spijt moest hebben van de beslissing vlak voor de chemo om geen sperma in te vriezen. Hij zei dat dat me alleen maar verdrietig maakt en dat de dingen vaak niet zo lopen als gepland. Hij gaf ook aan dat het waarschijnlijk niet eens gelukt was vanwege de dwarlaesie en verminderde vruchtbaarheid van Ray. Het was echt een heel goed gesprek, ik ben blij dat ik gegaan ben. Maar ik heb er nog geen rust in, wil toch kijken of er mogelijkheden zijn en in gesprek raken met mensen die ook op latere leeftijd zo'n grote kinderwens hebben, alleen zijn en wat ze er mee gedaan hebben, hoe ze daar mee omgegaan zijn. Als ik nu niet alle opties bekijk heb ik er later spijt van. Daar was de huisarts het mee eens. En dan lig ik 's-avonds naar de foto van Ray te staren en besef dat hij me hiermee gewoon niet kan helpen.... Daar wordt ik dan weer intens verdrietig van.
Liefs Rommel.
Vorige week voor het eerst naar de begrafenis geluisterd precies een jaar na de begrafenis had ik de moed om dat te doen. En ik moet zeggen dat het mooi was. Natuurlijk met veel verdriet maar wat zijn er mooie woorden gesproken. Ook nu weer had ik niet in de gaten dat het bijna 2 uur duurde. Ik heb in mijn uppie zitten luisteren omdat ik niet afgeleid wilde worden en dat was goed. De tijd voor mijn tranen genomen en goed geluisterd naar alles wat gezegd werd. Sommige dingen zijn vorig jaar langs me heen gegaan en nu niet. De bloemen die ik heb gekregen zijn nu verwelkt en dat doet toch ook wel weer pijn. Ik merk dat ik veel aan Ray denk en vooral aan de dingen die we tegen elkaar gezegd hebben. En nu mijn kinderwens/hormonen giga-opspelen mis ik het om met hem te praten. Om te weten hoe hij er over denkt, die arm om me heen. Ach ja jullie kennen het wel. Ik ben deze week naar de huisarts geweest en heb een goed gesprek gehad met hem. Hij vond het heel logisch allemaal omdat die kinderwens er al heel lang is. En hij gaf ook aan dat ik geen spijt moest hebben van de beslissing vlak voor de chemo om geen sperma in te vriezen. Hij zei dat dat me alleen maar verdrietig maakt en dat de dingen vaak niet zo lopen als gepland. Hij gaf ook aan dat het waarschijnlijk niet eens gelukt was vanwege de dwarlaesie en verminderde vruchtbaarheid van Ray. Het was echt een heel goed gesprek, ik ben blij dat ik gegaan ben. Maar ik heb er nog geen rust in, wil toch kijken of er mogelijkheden zijn en in gesprek raken met mensen die ook op latere leeftijd zo'n grote kinderwens hebben, alleen zijn en wat ze er mee gedaan hebben, hoe ze daar mee omgegaan zijn. Als ik nu niet alle opties bekijk heb ik er later spijt van. Daar was de huisarts het mee eens. En dan lig ik 's-avonds naar de foto van Ray te staren en besef dat hij me hiermee gewoon niet kan helpen.... Daar wordt ik dan weer intens verdrietig van.
Liefs Rommel.
vrijdag 21 maart 2008 om 12:46
Oh Rommel toch....
Wat ben je toch dapper, ondanks alle leegte. En wat ontzettend fijn dat je ook nu je de opnames hebt teruggeluisterd (jij held!) tot de concusie kunt komen dat de uitvaart mooi was. Dat je het goed hebt gedaan, want daar was je zo bang voor; dat het niet "Ray-waardig" zou zijn. Integendeel, dus. Meid, jij bent in al je heldhaftigheid "Ray-waardig", dus eigenlijk verbaast het me niets!
Hier ook geen ingevroren sperma, en dat vind ik eigenlijk heel erg.
Ondanks Mops zou ik graag nog een keer moeder worden, maar vrees dat dit er voor mij niet inzit. Misschien een luxe-probleem omdat ik Mopsey al "heb", maar ergens vanuit de verte herken ik jouw probleem. Jouw twijfels, en verdriet.
En ergens voelt het misschien ook alsof je mogelijk nóg ergens afscheid van moet nemen, nóg ergens om moet rouwen. Namelijk van die gekoesterde kinderwens.
Ik hoop zo dat er een voor jou goed voelende oplossing gevonden kan worden....omdat ik je zó ontzettend jouw geluk gun!
Wat ben je toch dapper, ondanks alle leegte. En wat ontzettend fijn dat je ook nu je de opnames hebt teruggeluisterd (jij held!) tot de concusie kunt komen dat de uitvaart mooi was. Dat je het goed hebt gedaan, want daar was je zo bang voor; dat het niet "Ray-waardig" zou zijn. Integendeel, dus. Meid, jij bent in al je heldhaftigheid "Ray-waardig", dus eigenlijk verbaast het me niets!
Hier ook geen ingevroren sperma, en dat vind ik eigenlijk heel erg.
Ondanks Mops zou ik graag nog een keer moeder worden, maar vrees dat dit er voor mij niet inzit. Misschien een luxe-probleem omdat ik Mopsey al "heb", maar ergens vanuit de verte herken ik jouw probleem. Jouw twijfels, en verdriet.
En ergens voelt het misschien ook alsof je mogelijk nóg ergens afscheid van moet nemen, nóg ergens om moet rouwen. Namelijk van die gekoesterde kinderwens.
Ik hoop zo dat er een voor jou goed voelende oplossing gevonden kan worden....omdat ik je zó ontzettend jouw geluk gun!
Wat wilde ik nou toch typen?
zaterdag 22 maart 2008 om 19:45
Hey Mims,
Dat kan ik gewoon nog niet, ik kan nog geen afscheid nemen van mijn kinderwens, dat gaat echt nog niet... Ik zie alleen maar zwangeren, ik droom over zwanger zijn en praat tegen de foto van Ray of hij weet wat ik moet doen. Maar ja daar krijg ik geen antwoord op. En om die reden mis ik hem nu zo. En steeds maar het had ik toen maar..... En dat moet ik niet doen, dat weet ik. Maar ik had zo graag een kindje gewild en het liefste met Ray maar misschien ook wel alleen nu... Als Ray en ik een kindje hadden gehad stond ik nu ook alleen....
Kortom mijn hoofd loopt over van verdriet om wat niet is, het gemis van Ray en verlangen naar een kindje. Nee afscheid van dat laatste kan ik nog niet nemen. Ik moet over anderhalve week naar de gyn en dan ga ik het er met haar over hebben. Als het fysiek niet meer zal kunnen wordt ik gedwongen om afscheid te nemen.... Maar dat schept wel duidelijkheid, dan is het voor mij dus echt niet weggelegd en dan ga ik een paar babysokjes met een afscheidsbriefje begraven in de tuin onder mijn monumentje voor Ray...
Dat kan ik gewoon nog niet, ik kan nog geen afscheid nemen van mijn kinderwens, dat gaat echt nog niet... Ik zie alleen maar zwangeren, ik droom over zwanger zijn en praat tegen de foto van Ray of hij weet wat ik moet doen. Maar ja daar krijg ik geen antwoord op. En om die reden mis ik hem nu zo. En steeds maar het had ik toen maar..... En dat moet ik niet doen, dat weet ik. Maar ik had zo graag een kindje gewild en het liefste met Ray maar misschien ook wel alleen nu... Als Ray en ik een kindje hadden gehad stond ik nu ook alleen....
Kortom mijn hoofd loopt over van verdriet om wat niet is, het gemis van Ray en verlangen naar een kindje. Nee afscheid van dat laatste kan ik nog niet nemen. Ik moet over anderhalve week naar de gyn en dan ga ik het er met haar over hebben. Als het fysiek niet meer zal kunnen wordt ik gedwongen om afscheid te nemen.... Maar dat schept wel duidelijkheid, dan is het voor mij dus echt niet weggelegd en dan ga ik een paar babysokjes met een afscheidsbriefje begraven in de tuin onder mijn monumentje voor Ray...
zondag 23 maart 2008 om 22:35
Hallo allemaal,
Vandaag paasbrunch gehad bij ons thuis. Was net als de laatste kerst met Ray. Alleen was de tafel maar voor 7 man gedekt. Met zijn rolstoel zat Ray op de kop van de tafel, nu zat ik daar. Ik vond het heel moeilijk, en het leek of de anderen er niet bij stilstonden (of misschien toch wel maar dat ze hoopten dat ik er niet bij stilstond) Maar dat deed ik dus wel. Ik ben ook redelijk op tijd weer teruggegaan. En hier thuis even gejankt...
Ik mis hem gewoon verschrikkelijk. Nu ook weer. In bed kruipen heb ik geen zin in. De tv bied geen afleiding. Het is stil in mij.....
Vandaag paasbrunch gehad bij ons thuis. Was net als de laatste kerst met Ray. Alleen was de tafel maar voor 7 man gedekt. Met zijn rolstoel zat Ray op de kop van de tafel, nu zat ik daar. Ik vond het heel moeilijk, en het leek of de anderen er niet bij stilstonden (of misschien toch wel maar dat ze hoopten dat ik er niet bij stilstond) Maar dat deed ik dus wel. Ik ben ook redelijk op tijd weer teruggegaan. En hier thuis even gejankt...
Ik mis hem gewoon verschrikkelijk. Nu ook weer. In bed kruipen heb ik geen zin in. De tv bied geen afleiding. Het is stil in mij.....
maandag 24 maart 2008 om 12:31
Hoe zou je er nou niet bij stil kunnen staan....?
Hoe zou je kunnen vergeten....?
Het is nog zo'n open wond.
En soms lijkt alles doelloos zonder die ene die je zo liefhad. Waarmee je nog zoveel wilde delen en meemaken.
Het rouwen slurpt al je energie op, en het enige wat op zulke dagen over blijft is een futloos omhulsel gevuld met leegte. Intense leegte.
En een klein sprankje kracht, waardoor er altijd weer een morgen komt waarin je wel de energie hebt om iets te ondernemen.
Knuffel van Mims-die-gisteren-de-hele-dag-in-haar-pyjama-op-de-bank-zat.
Hoe zou je kunnen vergeten....?
Het is nog zo'n open wond.
En soms lijkt alles doelloos zonder die ene die je zo liefhad. Waarmee je nog zoveel wilde delen en meemaken.
Het rouwen slurpt al je energie op, en het enige wat op zulke dagen over blijft is een futloos omhulsel gevuld met leegte. Intense leegte.
En een klein sprankje kracht, waardoor er altijd weer een morgen komt waarin je wel de energie hebt om iets te ondernemen.
Knuffel van Mims-die-gisteren-de-hele-dag-in-haar-pyjama-op-de-bank-zat.
Wat wilde ik nou toch typen?
zondag 30 maart 2008 om 20:10
Hallo allemaal,
Het was me het weekje weer wel.
Eerst veel en lang gewerkt in wind, regen hagel, sneeuw en kou. Vrijdag dus helemaal moe. Ben ik net thuis gaat de telefoon. S. die ik ken van de lotgenotengroep en die zijn vrou vorig jaar aan kanker verloren heeft belde. Hij heeft een herseninfarct gehad, 51 jaar. Verder nog hartritmestoornissen. Gelukkig belde hij zelf en was ie goed aanspreekbaar. Vandaag op ziekenbezoek geweest en toch wel een heftig gesprek gehad. Hij lag in het ziekenhuis waar zijn vrouw ook steeds behandeld was. Dat is natuurlijk verschrikkelijk. Maar ook vertelde hij me dat ie zoiets had van laat me dan maar gaan. Ik ben liever bij mijn vrouw. Dat was inmiddels wel een beetje afgezwakt toen ik er was, maar verdorie, ik kan het me zo goed voorstellen. Wat de gevolgen zullen zijn weet ie nog niet. De aansturing van zijn linkerkant gaat niet goed. Hoe lang hij in het ziekenhuis moet blijven is ook nog niet bekend en vanaf morgen gaan ze ook verder met de onderzoeken naar de hartritmestoornissen. Kortom ook weer behoorlijk heftig allemaal.
Vrijdagavond dus een megadip gehad. Veel gehuild, veel aan Ray gedacht. En vandaag bij S kwam ook dat beeld weer naar boven. Dus tja, nu zit ik hier. Heel de film is weer voorbij gekomen. Met name die eerste weken toen alles nog zo onzeker was. Het is alsof het gisteren gebeurd is. En als ik het al zo voel, wat moet hij dan wel niet voelen.... Ik vond dan ook dat ik hem even op moest zoeken en dat heb ik dus gedaan. Maar dat het dan weer zo'n impact zou hebben op mijn eigen verdriet, tja daar had ik geen rekening mee gehouden.
Het was me het weekje weer wel.
Eerst veel en lang gewerkt in wind, regen hagel, sneeuw en kou. Vrijdag dus helemaal moe. Ben ik net thuis gaat de telefoon. S. die ik ken van de lotgenotengroep en die zijn vrou vorig jaar aan kanker verloren heeft belde. Hij heeft een herseninfarct gehad, 51 jaar. Verder nog hartritmestoornissen. Gelukkig belde hij zelf en was ie goed aanspreekbaar. Vandaag op ziekenbezoek geweest en toch wel een heftig gesprek gehad. Hij lag in het ziekenhuis waar zijn vrouw ook steeds behandeld was. Dat is natuurlijk verschrikkelijk. Maar ook vertelde hij me dat ie zoiets had van laat me dan maar gaan. Ik ben liever bij mijn vrouw. Dat was inmiddels wel een beetje afgezwakt toen ik er was, maar verdorie, ik kan het me zo goed voorstellen. Wat de gevolgen zullen zijn weet ie nog niet. De aansturing van zijn linkerkant gaat niet goed. Hoe lang hij in het ziekenhuis moet blijven is ook nog niet bekend en vanaf morgen gaan ze ook verder met de onderzoeken naar de hartritmestoornissen. Kortom ook weer behoorlijk heftig allemaal.
Vrijdagavond dus een megadip gehad. Veel gehuild, veel aan Ray gedacht. En vandaag bij S kwam ook dat beeld weer naar boven. Dus tja, nu zit ik hier. Heel de film is weer voorbij gekomen. Met name die eerste weken toen alles nog zo onzeker was. Het is alsof het gisteren gebeurd is. En als ik het al zo voel, wat moet hij dan wel niet voelen.... Ik vond dan ook dat ik hem even op moest zoeken en dat heb ik dus gedaan. Maar dat het dan weer zo'n impact zou hebben op mijn eigen verdriet, tja daar had ik geen rekening mee gehouden.
woensdag 9 april 2008 om 12:37
