Relaties
alle pijlers
Tja, en dat was het dan.... deel 2
dinsdag 31 januari 2012 om 14:51
Zullen we hier maar verder gaan met onze verhalen naar aanleiding van de post van allalone.
"Goedenavond,
Hier zit ik dan.... 44 jaar oud, een relatie van 25 jaar waarvan 22 jaar getrouwd achter de rug. Hij hield niet meer voldoende van mij..... Wel van zijn jongere collega waar hij nu is...
God, wat voel ik me alleen en wat een pijn.... En ja, ik weet het, zwaar debiel, maar ik hou nog steeds van hem...
Allalone...".
Hoop dat jullie het allemaal kunnen vinden, want ik kan die steun en schoppen onder mijn kont nog niet missen.
"Goedenavond,
Hier zit ik dan.... 44 jaar oud, een relatie van 25 jaar waarvan 22 jaar getrouwd achter de rug. Hij hield niet meer voldoende van mij..... Wel van zijn jongere collega waar hij nu is...
God, wat voel ik me alleen en wat een pijn.... En ja, ik weet het, zwaar debiel, maar ik hou nog steeds van hem...
Allalone...".
Hoop dat jullie het allemaal kunnen vinden, want ik kan die steun en schoppen onder mijn kont nog niet missen.
maandag 30 april 2012 om 12:57
Och meisje, groot gelijk dat je vasthoudt aan het wegdoen van de spullen. Ik ben daar hier ook mee bezig. Hoe pijnlijk het ook is, het is nog veel pijnlijker om elke dag daar tegen aan te kijken. En het is idd niet eerlijk dat hij je zo aan het lijntje houdt, dus trek je eigen plan en probeer het achter je te laten. Hoe moeilijk het ook is en geloof me, daar weet ik alles van.
maandag 30 april 2012 om 20:56
Ja heb het ook doorgezet.... Hij reageerde, zoals altijd, zucht, heel begripvol en lief. Dat het prima was en dat hij het begreep. En dat hij hoopte dat het snel goed met me zal gaan etc.
Zucht, ik mis hem zo vreselijk erg. En het lijkt wel of het besef steeds iets meer door begint te dringen. Dat vechten geen zin heeft, dat is hoe het is. Doet zoveel pijn. Het was echt zo'n rotweekend.... Vrijdag verjaardag, vroeg weg, want tranen zaten zo hoog. Vandaag ook weer, met vriendinnen stad in en al vrij snel tranen. Even drogen en weer proberen, maar ik trok het gewoon niet. Vind het zo confronterend dat ik nergens van kan genieten, nergens zin in heb, nergens naar uit kijk.... Voelt zo ontzettend leeg. Ik doe de dingen wel hoor, sluit me niet af, maar tja, voel me zo ongelukkig. Wil zooo graag weer ergens zin in hebben of even van genieten. Zucht....
Zucht, ik mis hem zo vreselijk erg. En het lijkt wel of het besef steeds iets meer door begint te dringen. Dat vechten geen zin heeft, dat is hoe het is. Doet zoveel pijn. Het was echt zo'n rotweekend.... Vrijdag verjaardag, vroeg weg, want tranen zaten zo hoog. Vandaag ook weer, met vriendinnen stad in en al vrij snel tranen. Even drogen en weer proberen, maar ik trok het gewoon niet. Vind het zo confronterend dat ik nergens van kan genieten, nergens zin in heb, nergens naar uit kijk.... Voelt zo ontzettend leeg. Ik doe de dingen wel hoor, sluit me niet af, maar tja, voel me zo ongelukkig. Wil zooo graag weer ergens zin in hebben of even van genieten. Zucht....
maandag 30 april 2012 om 22:46
Och Gettingwise, ik begrijp je volkomen en ken het gevoel. Misschien is eenafscheidsritueel ook wat voor jou. Het heeft mij in elk geval wel iets geholpen en ik probeer elke gedachte aan hoe het was uit mijn hoofd te zetten. En ja, ik vecht ook nog elke dag en zal dat blijven doen tot het niet meer nodig is. we kunnen niet bij de pakken gaan neerzitten en op een dag merk je dat je weer een keer van ganser harte gelachen hebt. En zo zal het steeds beter gaan en de ellende is dat niemand je kan helpen. Je moet het echt zelf doen. Kom op, je kunt het.
dinsdag 1 mei 2012 om 16:48
@ gettingwise Het is ook moeilijk. en het besef dat we alleen zijn valt mij soms tegen. Ik doe alles, maar dan zie ik van die happy families en dan denk ik bah wat een shitzooi. Het lijkt alsof ik het heel goed doe maar ook ik laat nog wel eens een traantje hoor.. En wel meer dan 1. En ik geloof ook dat het goed is.
Ik merk dat ik soms veel weg wil gaan, maar alleen thuis zitten zal ik ook moeten leren. En dat.. dat is mij het moeilijkste..
kom op we kunnen het wel.
Ik merk dat ik soms veel weg wil gaan, maar alleen thuis zitten zal ik ook moeten leren. En dat.. dat is mij het moeilijkste..
kom op we kunnen het wel.
dinsdag 1 mei 2012 om 17:09
Bedankt voor jullie lieve woorden. Jullie herkennen het verdriet natuurlijk maar al te goed. Merk dat ik zo op ben, voel me zo down, nu het besef door begint te dringen dat ik hier niets meer aan kan veranderen. Het blijft zo ongrijpbaar, omdat het geen gebrek aan liefde is. Maar ja, soms kan ik dat moeilijk geloven, want als je écht gek van elkaar bent, wil je toch bij elkaar zijn? M'n zus zei gisteren nog dat ze echt kon zien dat hij van me hield, hoe hij naar me keek.... Zo moeilijk!
Hij zit helemaal met zichzelf in de knoop, loopt over van stress. Slecht slapen, gespannen, oververmoeid, kan het bijna niet meer aan op z'n werk en tja, alles negatief, over z'n vrienden enzo (echt niets voor hem). Maar frusterende is dat hij er niets aan doet (en dat was ook wel iets waar ik moeite mee had soms, dat passieve). Hij zegt wel tegen mij; "ik weet niet hoe ik tegen ons aan ga kijken als ik me niet zo stressvol meer voel. Nu kan ik het gewoon niet, omdat ik het niet op kan brengen verder te gaan. We zouden dan moeten vechten en erover praten en die energie heb ik niet, ik ben leeg."
Tja, wat kan ik ermee he? Dat maakt het loslaten nóg moeilijker op de een of andere manier. Wel bizar trouwens.... Hij voelt zich gestresst, moe, rot en ik ook. Dan denk ik soms wat maakt hij het mij en zichzelf toch moeilijk!!
Deed hij er maar wat aan, dan zou ik nog hoop hebben dat dingen misschien anders kunnen worden, maar voor mijn gevoel laat hij het nu gebeuren. En dan kan het nog wel maanden en maanden duren voordat hij zich anders zal voelen. En daarop ga ik niet zitten wachten natuurlijk. En dan nog is het ook totaal geen garantie dat het goed komt. Maar het maakt het allemaal nog wel een stuk lastiger, begrijpen jullie? Dat maakt me soms zo gek.... De laatste dagen heb ik het heel erg zwaar, omdat ik zelf soort 'besloten' heb afstand te nemen, omdat ik er niet meer tegen kan dat hij me in het ongewisse laat, me aan het lijntje houdt. Maar dat is zo zwaar, ongelofelijk. Vooral omdat m'n hart er niet achter staat.
Maar ja.... in ieder geval spullen de deur uit, verwijderd van facebook en keihard proberen geen contact meer te zoeken.....
Hij zit helemaal met zichzelf in de knoop, loopt over van stress. Slecht slapen, gespannen, oververmoeid, kan het bijna niet meer aan op z'n werk en tja, alles negatief, over z'n vrienden enzo (echt niets voor hem). Maar frusterende is dat hij er niets aan doet (en dat was ook wel iets waar ik moeite mee had soms, dat passieve). Hij zegt wel tegen mij; "ik weet niet hoe ik tegen ons aan ga kijken als ik me niet zo stressvol meer voel. Nu kan ik het gewoon niet, omdat ik het niet op kan brengen verder te gaan. We zouden dan moeten vechten en erover praten en die energie heb ik niet, ik ben leeg."
Tja, wat kan ik ermee he? Dat maakt het loslaten nóg moeilijker op de een of andere manier. Wel bizar trouwens.... Hij voelt zich gestresst, moe, rot en ik ook. Dan denk ik soms wat maakt hij het mij en zichzelf toch moeilijk!!
Deed hij er maar wat aan, dan zou ik nog hoop hebben dat dingen misschien anders kunnen worden, maar voor mijn gevoel laat hij het nu gebeuren. En dan kan het nog wel maanden en maanden duren voordat hij zich anders zal voelen. En daarop ga ik niet zitten wachten natuurlijk. En dan nog is het ook totaal geen garantie dat het goed komt. Maar het maakt het allemaal nog wel een stuk lastiger, begrijpen jullie? Dat maakt me soms zo gek.... De laatste dagen heb ik het heel erg zwaar, omdat ik zelf soort 'besloten' heb afstand te nemen, omdat ik er niet meer tegen kan dat hij me in het ongewisse laat, me aan het lijntje houdt. Maar dat is zo zwaar, ongelofelijk. Vooral omdat m'n hart er niet achter staat.
Maar ja.... in ieder geval spullen de deur uit, verwijderd van facebook en keihard proberen geen contact meer te zoeken.....
dinsdag 1 mei 2012 om 22:02
dinsdag 1 mei 2012 om 23:50
quote:gianna schreef op 01 mei 2012 @ 22:02:
Zou vandaag 25 jaar getrouwd geweest zijn met ex, ware het niet dat hij 3 jaar en 4 maanden geleden er vandoor ging met wederzijdse collega. Inmiddels is hij bijna twee jaar met haar getrouwd. En ik gun het hun tweeën, dat ze elkaar hebben... Maar het blijft een rare datum.Know the feeling, Blijft dus een rare datum ook na 3 jaar en 4 maanden?
Zou vandaag 25 jaar getrouwd geweest zijn met ex, ware het niet dat hij 3 jaar en 4 maanden geleden er vandoor ging met wederzijdse collega. Inmiddels is hij bijna twee jaar met haar getrouwd. En ik gun het hun tweeën, dat ze elkaar hebben... Maar het blijft een rare datum.Know the feeling, Blijft dus een rare datum ook na 3 jaar en 4 maanden?
woensdag 2 mei 2012 om 14:27
quote:gianna schreef op 01 mei 2012 @ 22:02:
Zou vandaag 25 jaar getrouwd geweest zijn met ex, ware het niet dat hij 3 jaar en 4 maanden geleden er vandoor ging met wederzijdse collega. Inmiddels is hij bijna twee jaar met haar getrouwd. En ik gun het hun tweeën, dat ze elkaar hebben... Maar het blijft een rare datum.Ze verdienen elkaar....lekker laten gaan...
Zou vandaag 25 jaar getrouwd geweest zijn met ex, ware het niet dat hij 3 jaar en 4 maanden geleden er vandoor ging met wederzijdse collega. Inmiddels is hij bijna twee jaar met haar getrouwd. En ik gun het hun tweeën, dat ze elkaar hebben... Maar het blijft een rare datum.Ze verdienen elkaar....lekker laten gaan...
woensdag 2 mei 2012 om 19:40
Mmm, geluk.. Met vijf kinderen in noodweer kamperen in een tent in Engeland? In de modder? En kinderen die de nieuwe partner nou niet bepaald het lot uit de loterij vinden? En geen geld in de parkeermeter gooien en dus weer een boete krijgen. De laatste bus missen met iedereen erbij en moeten lopen. Mwah, als dat geluk is moeten toch de schellen wel een keer bijzonder hard van de oogjes donderen...
woensdag 2 mei 2012 om 20:39
quote:gianna schreef op 02 mei 2012 @ 19:40:
Mmm, geluk.. Met vijf kinderen in noodweer kamperen in een tent in Engeland? In de modder? En kinderen die de nieuwe partner nou niet bepaald het lot uit de loterij vinden? En geen geld in de parkeermeter gooien en dus weer een boete krijgen. De laatste bus missen met iedereen erbij en moeten lopen. Mwah, als dat geluk is moeten toch de schellen wel een keer bijzonder hard van de oogjes donderen... sorry, leedvermaak
Mmm, geluk.. Met vijf kinderen in noodweer kamperen in een tent in Engeland? In de modder? En kinderen die de nieuwe partner nou niet bepaald het lot uit de loterij vinden? En geen geld in de parkeermeter gooien en dus weer een boete krijgen. De laatste bus missen met iedereen erbij en moeten lopen. Mwah, als dat geluk is moeten toch de schellen wel een keer bijzonder hard van de oogjes donderen... sorry, leedvermaak
donderdag 3 mei 2012 om 09:53
Goed zo, Allalone!
Hier nog steeds van die verdrietige oprispingen; dat zal wel nooit helemaal overgaan vrees ik. Al is het soms erger dan anders. Al die vakantieverhalen aanhoren... En dat de kinderen mij dan weer twee dagen lang 'automatisch' 'papa' noemen.. En ex op mijn stoep die kinderen brengt. Yuk. Ik kan nog steeds hele tijden superverdrietig over mijn leven nadenken, zo van "Wat me nóú overkomen is!?" En dan heb ik alles zoveel mogelijk op een rijtje en een superlieve nieuwe vriend, maar toch.. De eerstvolgende tien jaar zie ik me niet met hem in één huis wonen en dat is een voor- en een nadeel. En oudste zoon gaat ook nog niet goed hoor. Ik verdenk hem van erg blowen..
Hier nog steeds van die verdrietige oprispingen; dat zal wel nooit helemaal overgaan vrees ik. Al is het soms erger dan anders. Al die vakantieverhalen aanhoren... En dat de kinderen mij dan weer twee dagen lang 'automatisch' 'papa' noemen.. En ex op mijn stoep die kinderen brengt. Yuk. Ik kan nog steeds hele tijden superverdrietig over mijn leven nadenken, zo van "Wat me nóú overkomen is!?" En dan heb ik alles zoveel mogelijk op een rijtje en een superlieve nieuwe vriend, maar toch.. De eerstvolgende tien jaar zie ik me niet met hem in één huis wonen en dat is een voor- en een nadeel. En oudste zoon gaat ook nog niet goed hoor. Ik verdenk hem van erg blowen..
donderdag 3 mei 2012 om 12:19
quote:gianna schreef op 03 mei 2012 @ 09:53:
Goed zo, Allalone!
Hier nog steeds van die verdrietige oprispingen; dat zal wel nooit helemaal overgaan vrees ik. Al is het soms erger dan anders. Al die vakantieverhalen aanhoren... En dat de kinderen mij dan weer twee dagen lang 'automatisch' 'papa' noemen.. En ex op mijn stoep die kinderen brengt. Yuk. Ik kan nog steeds hele tijden superverdrietig over mijn leven nadenken, zo van "Wat me nóú overkomen is!?" En dan heb ik alles zoveel mogelijk op een rijtje en een superlieve nieuwe vriend, maar toch.. De eerstvolgende tien jaar zie ik me niet met hem in één huis wonen en dat is een voor- en een nadeel. En oudste zoon gaat ook nog niet goed hoor. Ik verdenk hem van erg blowen..
Kop op, Gianna! Zoals Allalone al zegt: het sal reg kom! En ik denk dat verdrietige periodes er voortaan altijd bijhoren, zeker in een week waarin je trouwdag valt. Brengt toch de confromtatie weer dichterbij.
Het blijft natuurlijk vervelend als de kinderen enthousiast over hun vakantie vertellen en zo, maar je moet maar bedenken dat ze vast ook enthousiaste verhalen over jou tegen hem vertellen.
Hier is na ingrijpen door de huisarts zoonlief in therapie genomen. Ze zijn nu nog bezig met de intake gesprekken om te bepalen wat er met hem aan de hand is. Zelf heb ik deze week een 2 uur durend gesprek met de therapeut gehad om zoons levenloop te vertellen. Het was een heel prettig gesprek en hij nam werkelijk alle tijd. Het was wel lastig om objectief over zijn spermadonor te praten, maar diens gedrag in het verleden heeft wel degelijk meegewerkt aan het probleem. Net zoals Het mij kleineerde, deed Het dat ook met de kinderen. Maar goed, ik heb goede hoop dat zoon geholpen gaat worden, maar het zal ook hier een lang traject worden en dan wordt ik idd ook pissig en verdrietig dat Het met Wijdbeens ligt te rollebollen en mij met de shit laat zitten.
Maar het lukt steeds beter (deze week althans) om niet meer aan Het te denken hoewel ik ook af en toe denk: hoe heeft me dit kunnen overkomen? Daar zal ik wel nooit een antwoord op krijgen en het enige wat ik kan doen is doorgaan met leven en nu heb ik het net zoals wij allemaal, in eigen hand om gelukkig te worden.
voor iedereen hier.
Goed zo, Allalone!
Hier nog steeds van die verdrietige oprispingen; dat zal wel nooit helemaal overgaan vrees ik. Al is het soms erger dan anders. Al die vakantieverhalen aanhoren... En dat de kinderen mij dan weer twee dagen lang 'automatisch' 'papa' noemen.. En ex op mijn stoep die kinderen brengt. Yuk. Ik kan nog steeds hele tijden superverdrietig over mijn leven nadenken, zo van "Wat me nóú overkomen is!?" En dan heb ik alles zoveel mogelijk op een rijtje en een superlieve nieuwe vriend, maar toch.. De eerstvolgende tien jaar zie ik me niet met hem in één huis wonen en dat is een voor- en een nadeel. En oudste zoon gaat ook nog niet goed hoor. Ik verdenk hem van erg blowen..
Kop op, Gianna! Zoals Allalone al zegt: het sal reg kom! En ik denk dat verdrietige periodes er voortaan altijd bijhoren, zeker in een week waarin je trouwdag valt. Brengt toch de confromtatie weer dichterbij.
Het blijft natuurlijk vervelend als de kinderen enthousiast over hun vakantie vertellen en zo, maar je moet maar bedenken dat ze vast ook enthousiaste verhalen over jou tegen hem vertellen.
Hier is na ingrijpen door de huisarts zoonlief in therapie genomen. Ze zijn nu nog bezig met de intake gesprekken om te bepalen wat er met hem aan de hand is. Zelf heb ik deze week een 2 uur durend gesprek met de therapeut gehad om zoons levenloop te vertellen. Het was een heel prettig gesprek en hij nam werkelijk alle tijd. Het was wel lastig om objectief over zijn spermadonor te praten, maar diens gedrag in het verleden heeft wel degelijk meegewerkt aan het probleem. Net zoals Het mij kleineerde, deed Het dat ook met de kinderen. Maar goed, ik heb goede hoop dat zoon geholpen gaat worden, maar het zal ook hier een lang traject worden en dan wordt ik idd ook pissig en verdrietig dat Het met Wijdbeens ligt te rollebollen en mij met de shit laat zitten.
Maar het lukt steeds beter (deze week althans) om niet meer aan Het te denken hoewel ik ook af en toe denk: hoe heeft me dit kunnen overkomen? Daar zal ik wel nooit een antwoord op krijgen en het enige wat ik kan doen is doorgaan met leven en nu heb ik het net zoals wij allemaal, in eigen hand om gelukkig te worden.
voor iedereen hier.
donderdag 3 mei 2012 om 13:20
Pffff, hier echt drama tijden. Ik kom er even niet uit. Sinds vrijdag, zo verdrietig en ontzettend onrustig. Besef begint door te dringen? Dat het écht over is, dat het niet goed zal komen, dat alles wat we hadden écht voorgoed weg is. Ik kan daar gewoon niet bij.
Eerst wel eens goede/redelijke dagen tussendoor, maar nu echt drama sinds vrijdag. Dingen ondernomen, maar maakte me eerder verdrietig dan dat het goed deed. Op werk zit ik met zoveel spanning in m'n lijf, het enige dat ik kan denken is; ik wil naar huis, ik wil hier weg. In de auto naar huis zit ik al te huilen en denk ik; rij door! Ik wil nú naar huis. Baal van mezelf dat ik er niet uit kom ofzo. Dan denk ik; de wereld vergaat niet! Maar tja, wat doe je eraan? Het liefst zou ik hele dagen binnen zitten, ver weg van iedereen. Dat doe ik niet, maar zo voelt het. Ik wil het allerliefste naar hem toe rijden. Ook dat zal ik niet doen, maar naja, jullie kennen het gevoel vast wel.
Contact heeft geen enkel nut, alles is gezegd, er is niets dat ik kan doen. Wil juist zo graag iets doén, maar het kan niet. Ja, ik weet dat hij me mist en het moeilijk heeft, maar zie hem echt niet snel actie ondernemen. Hij durft het gewoon niet aan, ik weet het niet. Ik begrijp er soms gewoon niets van. Ik dacht dat we gelukkig waren, maar blijkbaar was ik dat dan alleen? Bah, wat is het hartverscheurend en machteloos om iemand zo erg te missen en niets anders kunnen doen dan het accepteren....
Eerst wel eens goede/redelijke dagen tussendoor, maar nu echt drama sinds vrijdag. Dingen ondernomen, maar maakte me eerder verdrietig dan dat het goed deed. Op werk zit ik met zoveel spanning in m'n lijf, het enige dat ik kan denken is; ik wil naar huis, ik wil hier weg. In de auto naar huis zit ik al te huilen en denk ik; rij door! Ik wil nú naar huis. Baal van mezelf dat ik er niet uit kom ofzo. Dan denk ik; de wereld vergaat niet! Maar tja, wat doe je eraan? Het liefst zou ik hele dagen binnen zitten, ver weg van iedereen. Dat doe ik niet, maar zo voelt het. Ik wil het allerliefste naar hem toe rijden. Ook dat zal ik niet doen, maar naja, jullie kennen het gevoel vast wel.
Contact heeft geen enkel nut, alles is gezegd, er is niets dat ik kan doen. Wil juist zo graag iets doén, maar het kan niet. Ja, ik weet dat hij me mist en het moeilijk heeft, maar zie hem echt niet snel actie ondernemen. Hij durft het gewoon niet aan, ik weet het niet. Ik begrijp er soms gewoon niets van. Ik dacht dat we gelukkig waren, maar blijkbaar was ik dat dan alleen? Bah, wat is het hartverscheurend en machteloos om iemand zo erg te missen en niets anders kunnen doen dan het accepteren....
donderdag 3 mei 2012 om 14:43
Ja, Gettingwise, het is hard en voor je gevoel niet eerlijk. En het rotste is dat niemand wat voor je kan doen. Je zult er zelf uit moeten komen. En je doet het goed, je blijft aan de gang, je neemt geen contact op. Je gaat er doorheen komen. Ook deze waanzinnige pijn slijt tot een aanvaardbaar niveau. Ga door, is het enige wat ik je kan zeggen en natuurlijk heel veel sterkte.
donderdag 3 mei 2012 om 19:57
Dank allen! En sterkte voor wie dat nodig heeft. Hier ook die onrust, inderdaad, Gettingwise. Eigenlijk is er niks anders dan anders (behalve dat ik vakantie heb; misschien ben ik dus echt een workoholic..) en toch is alles stommmm.. Vervelende opdrachten voor mijn andere baan, stomme telefoongesprekken met simpele mensen die hun relatie verkloten (vrouw van 67 met man van 48, man gaat vreemd met vrouw van 89??? Doink.), oudste zoon die maar wat aan rotzooit enz enz. En ondertussen ook leuke dingen hoor, maar het voelt anders. Ik doe afschuwelijk mijn best om mijn gedachten om te buigen..
donderdag 3 mei 2012 om 21:36
quote:gianna schreef op 03 mei 2012 @ 19:57:
Dank allen! En sterkte voor wie dat nodig heeft. Hier ook die onrust, inderdaad, Gettingwise. Eigenlijk is er niks anders dan anders (behalve dat ik vakantie heb; misschien ben ik dus echt een workoholic..) en toch is alles stommmm.. Vervelende opdrachten voor mijn andere baan, stomme telefoongesprekken met simpele mensen die hun relatie verkloten (vrouw van 67 met man van 48, man gaat vreemd met vrouw van 89??? Doink.), oudste zoon die maar wat aan rotzooit enz enz. En ondertussen ook leuke dingen hoor, maar het voelt anders. Ik doe afschuwelijk mijn best om mijn gedachten om te buigen..Misschien heb je gewoon te veel tijd om te denken?
Dank allen! En sterkte voor wie dat nodig heeft. Hier ook die onrust, inderdaad, Gettingwise. Eigenlijk is er niks anders dan anders (behalve dat ik vakantie heb; misschien ben ik dus echt een workoholic..) en toch is alles stommmm.. Vervelende opdrachten voor mijn andere baan, stomme telefoongesprekken met simpele mensen die hun relatie verkloten (vrouw van 67 met man van 48, man gaat vreemd met vrouw van 89??? Doink.), oudste zoon die maar wat aan rotzooit enz enz. En ondertussen ook leuke dingen hoor, maar het voelt anders. Ik doe afschuwelijk mijn best om mijn gedachten om te buigen..Misschien heb je gewoon te veel tijd om te denken?
