Ik een relatie,hij getrouwd.. wat nu

Ik heb nu al een aantal verhalen gelezen over mensen die in dezelfde soort situatie zitten of hebben gezeten als ik.

Maar niks komt precies overeen en de adviezen daarmee dus ook niet. toch ook mijn verhaal maar even doen dan ;



Ik woon nu sinds een paar maanden samen en ik ben ongeveer drie maanden geleden begonnen met een sport samen met mijn vriendin.

Tussen mijn vriend en mij ging het vlak voor we gingen samenwonen niet zo lekker, hij was erg kleinerend en ruzies wist hij niet uit te praten of op te lossen. Dit frustreerde mij enorm en ik had daar best veel verdriet van, daarom een gesprek aangegaan over of het nu wel of niet verstandig is om te gaan samenwonen.

Uiteindelijk kwam het erop neer dat hij nergens problemen mee had, en ook niet begreep wat mijn probleem nou precies was.

Het onderwerp is toen vermeden en we zijn toch gaan samenwonen.



Ondertussen had ik iemand leren kennen in de sporthal waar ik samen met die vriendin heen ging, hij was was weliswaar 12 jaar ouder dan mij, maar het klikte gewoon.

Ik dacht hier verder niet bij na, het kwam nog niet in mijn hoofd op dat het wel eens meer kon zijn dan een klik. Ik had ontzettend veel lol met hem en op een avond, toen het regende, bood hij me een lift aan, hij bracht me thuis en tijdens het ritje vroeg hij of hij me eens een mailtje mocht sturen, gewoon gezellig..

Ik heb hem mijn emailadres gegeven.

Toen had ik de eerste signalen moeten zien, ik kreeg lichte kriebels in mijn buik toen hij zijn hand even over mijn been streek.

De weken daarna bracht hij me elke avond thuis en mijn vriend begon een beetje argwaan te krijgen, maar ik stelde hem dan gerust met de feiten dat hij getrouwd is en twee jonge kinderen heeft. Ik stelde mezelf hier ook mee gerust..



Ondertussen had ik steeds meer contact met hem, we mailden naar elkaar en hadden ook nummers uitgewisseld.. we smsten wat over en weer en al snel werden de gesprekken steeds dubbelzinniger en persoonlijker.

Tot een bepaald weekend, ik had ontzettende ruzie met mijn vriend gehad, vertelde hem dat ik bij hem weg wilde omdat deze relatie gewoon niet goed voor mij is, we hebben eindelijk eens goed gepraat en vooral hij zag de toekomst daarna weer zonnig in.

Maar die week erop, kwam ik mijn 'sportmaatje' weer tegen.. zoals altijd bracht hij me weg.. maar nu stopte hij op een parkeerplaats, hij moest met me praten, had gevoelens voor me gekregen en wist niet meer wat hij ermee aan moest.. ik wist ook niet wat ik ermee moest, zat alleen maar wat stom voor me uit te kijken.

Gezegd dat ik ook wel enige kriebels voelde maar hier verder niks mee wilde doen, en hij dat ook niet moest doen.

Daar was hij het mee eens. Een stilte viel, en toen hebben we gezoend. Het ging van kwaad tot erger, stiekem afspraakjes, telefoontjes en rotzooien.

Ik werd gek van schuldgevoel en heb mijn vriend snachts wakker gemaakt om vervolgens op de biegtstoel te gaan..

Hij was zo verdrietig! zei dat hij me niet kwijt wilde, en wilde werken aan onze relatie.

De volgende dag belde die andere man op, ik vertelde dat ik gebiegt had en hij zei dat hij me er niet alleen voor op wilde laten draaien en dus ook maar ging biegten.



En dit is nu ongeveer een maand geleden, ondertussen heb ik veel afspraken met mijn vriend gemaakt, geen contact meer met die ander, focussen op onze relatie.

Ook die andere man heeft dezelfde afspraken met zijn vrouw.

Ik zie hem nu ook alleen nog in de sporthal, en dat is ontzettend ongemakkelijk en vol dubbelzinnige opmerkingen.. we hebben ook nog wel degelijk contact, alleen niet meer in real life..

Hij belt me nog om de dag en we mailen elkaar.

Het stomme is nu gewoon, ik wil mijn relatie niet opgeven, mijn vriend is nu zo super lief voor me en doet zo hard zijn best.

Ik ben ook echt heel gek op hem, maar ik moet zo vechten tegen de gedachtes aan die ander.. de gesprekken met hem zijn heerlijk, en hij zegt ook dat we het niet verder moeten laten komen dan dat, en dat vind ik ook.. maar we weten beide dat zolang we contact hebben, op wat voor manier dan ook, we die gevoelens houden en ons dus niet op onze eigen partner kunnen concentreren.

Het zou zo simpel zijn om gewoon te zeggen, ophouden met die man, let it go.. maar dat is zo super lastig..



jeetje wat een lang verhaal.. wel lekker om het even weg te typen, ik kan nog wel meer uitleggen en in detail treden maar dat ga ik jullie niet aandoen.

Ik zou graag een beetje advies/steun willen van jullie..

Ik ben stom bezig, wat kan door de beugel en wat niet.. ik weet het niet meer.. ben compleet in de war..



Kijk uit naar jullie reactie.

Ja dat is misschien ook wel zo pom, hij zal ook wel flink zenuwachtig geweest zijn..

Maargoed, ik zou zelf ook niet willen dat mijn 'ware identiteit' naar voren zou komen..

Wat dat betreft heb ik er net zoveel baat bij dat het geheim blijft dan hij.

Hij kan zijn gezin kwijt raken, maar ik kan mijn vriend kwijt raken.. laat staan alle drama die dat met zich mee zal brengen bij mijn en zijn familie, vrienden en omgeving.

En datzelfde geldt ook voor hem.. dus het is voor ons beide gunstig als dit gewoon achter gesloten deuren blijft.



Hij heeft trouwens nog wel een emailtje gestuurd..

Een heel verhaal waarin hij zegt hoe gek hij op me is, dat we er zo'n zooitje van gemaakt hebben, dat hij het contact met mij niet kwijt wil en ondertussen ook weet dat het niet verstandig is bla bla bla.. ik heb er vluchtig overheen gelezen en toen verwijderd..

Maandag ook nog maar even niet naar de sport denk ik zo..

Als ik hem in zijn grote groene ogen kijk ben ik zo weer verkocht..

Ik denk dat je mijn verhalen niet helemaal goed gelezen hebt puk..



Ten eerste, wat betreft zijn biecht, zijn vrouw wéét niet dat het om mij gaat.. ze kent mij verder niet. Dus ze kon rustig met mijn moeder staan praten zonder er iets van te denken want ze ként mij niet... hoe kan ze dan die link leggen dat ik degene was waar hij over gebiecht heeft.

En buiten dat, wat boeit het mij nou wat hij tegen haar heeft gezegd, ook al heeft hij de halve waarheid verteld, ik weet dat ik wél de hele waarheid aan mijn vriend heb verteld en dat vind ik toch wel belangrijker. Wat hij dan wel of niet gebiecht heeft, moet hij zelf weten. Het is zijn geweten, niet de mijne.



Ten tweede, je zegt dat ik nu lieg, mensen kwets en zo door kan gaan met dit achterbakse gedoe.

Zoals ik al zei, volgens mij heb je het verhaal niet helemaal goed gelezen want ik ben niet door aan het gaan met het achterbakse gedoe, ik was het achterbakse gedoe juist zat en daarom heb ik aangegeven geen contact meer met hem te willen en dat heb ik nu ook niet meer. Dat hij mij mailt/smst betekend niet dat ik hem terug sms/mail.

Ik vind dit dus een beetje een schop na geven...

Het is niet echt sporten, het is een sport.

Die alleen op maandagavond en woensdagochtend beoefend kan worden.

Aangezien de woensdagochtend geen optie is vanwege school/stage, is voor mij de maandagavond de enige optie.

óf ik moet helemaal van die sport afgaan, wat ik ten eerste niet kan verantwoorden tegenover mijn vriendin die altijd trouw meegaat, en niet kan verantwoorden tegenover mijn teamspelers met wie ik ondertussen ook een band heb opgebouwd. Daarnaast zou ik het simpelweg super jammer vinden om daar weg te gaan. Want ik heb het erg naar mijn zin.

Ik denk dus dat ik beter een manier kan zoeken om ermee te dealen dat ik hem nu eenmaal zie.

De afgelopen 4 weken ben ik ook maar 1 keer geweest en het lijkt me nu toch verstandig dat ik de aankomende 2 weken ook nog maar even niet ga.. het is nu nog te vers.

Maar ja, wat ga ik zeggen tegen al die mensen die me continu vragen stellen.. de ziek,zwak,misselijk- andere verplichtingen-druk met school- de brug stond open- smoezen worden nu ook oud...

Puk, ik neem aan dat jou man een affaire heeft gehad en jij daar achter bent gekomen? kijk dan kan ik heel goed begrijpen dat je zo reageert.. ik zou ook over de pis zijn (om het maar even concreet te zeggen) als mijn man vreemd ging.

En dan lees je op dit forum allemaal verhalen over vrouwen die dat dus andere vrouwen weer aandoen.. logisch dat je dan gefrustreerd raakt..

En ik wil ook helemaal niet zo iemand zijn, ik wil niet degene zijn die een huwelijk kapot maakt, kinderen in lastige postities brengt en mensen kwetst.. Nee zo wil ik niet zijn..

En daarom probeer ik het nu los te laten, probeer ik hém nu los te laten..



Pom, je hebt gelijk, achteraf kun je altijd pas de schade overzien en lijmen wat er te lijmen valt..

En spaatje, wat jij zegt herken ik helemaal.. op dat moment was het sterker dan mijzelf.. inderdaad even een klap in mijn gezicht zo achteraf gezien.. Goh, ben ik toch niet die persoon die ik dacht dat ik was.. alsof al je waarden en normen zo even het raam uit gemieterd worden..

Ik denk voortaan wel 3 keer na voordat ik roep "dat zou ik nooooit doen" ! zeg nooit nooit is wel gebleken..



Spaatje, heb je nu geen behoefte aan het fatsoenlijk opbouwen van een leven met je toenmalige lover? Latten lijkt me echt vreselijk... en helemaal als je al zolang stiekem hebt moeten doen..

huh puk, eerst lees ik een ander verhaal van je, en die heb je nu verwijderd en vervangen door een (ietwat geirriteerdere) versie?



Nou ik zou het dondersgoed begrijpen als je gefrustreerd, kwaad, gekwetst, moedeloze gevoelens krijgt bij het vreemdgaan van je man..

Ik ben inderdaad ook van mening dat degene die in een huwelijk zit de meeste verantwoordelijkheid draagt en niet degene waarmee hij/zij vreemdgaat.

Gevoelens (schuldgevoelens) tegenover zijn vrouw heb ik uiteraard wel.

En in je vorige stukje ( die nu dus verwijderd is) schreef je dat je het naar vind dat we een gesprek hadden waar zijn vrouw bij stond.. nou dat was ook erg naar! Ze had geen flauw benul!

En dat wil ik ook graag zo houden..

Ik denk echt dat het het beste is als hij gewoon vrolijk zijn mond houd over het contact na zijn biecht en we nu gewoon alle contacten stopzetten.

Iedereen blij zou je denken.

Pom, ik denk niet dat hij een achterliggende gedachte had, een slecht plan of een uitgedacht doel die hij wilde bereiken met het biechten.. Ik denk (en zo heeft hij het mij ook verteld) dat hij gewoon net als ik last had van zijn geweten en schuldgevoelens..

Ik snap best dat iedereen denkt dat hij een eikel is die je nergens op kan vertrouwen enz. maar zo zie ik het niet, ik denk dat hij zich er oprecht rot onder voelde en toen ik zei dat ik opgebiecht had zei hij letterlijk dat hij mij er niet alleen voor op wilde laten draaien, omdat we het tenslotte samen gedaan hebben. Ergens toch een beetje goedheid dus (al is dat natuurlijk moeilijk te geloven en dat begrijp ik best).



Minny, ik ben hem al eens tegengekomen in het bijzijn van mijn vriend.. maar mijn vriend heeft ook geen idee hoe hij eruit ziet en we hadden ook afgesproken dat we het beter zo kunnen houden dat onze partners ons niet kennen..

We zijn elkaar dan ook met knipoogje straal voorbij gelopen.

Nou het knipoogje kwam van zijn kant dat dan weer wel.

Ja op een gegeven moment kun je ook álles wel onaardig gaan vinden en onsympathiek en weet ik het allemaal wel niet meer..

Maar ik ga me niet schuldig lopen voelen om een knipoog.



En je doet net alsof ik het leuk vind, deze hele situatie.. jippie ik weet iets wat mijn vriend niet weet woehoe..

Enig hoor... echt een heerlijk gevoel inderdaad.