Relaties
alle pijlers
Tja, en dat was het dan.... deel 2
dinsdag 31 januari 2012 om 14:51
Zullen we hier maar verder gaan met onze verhalen naar aanleiding van de post van allalone.
"Goedenavond,
Hier zit ik dan.... 44 jaar oud, een relatie van 25 jaar waarvan 22 jaar getrouwd achter de rug. Hij hield niet meer voldoende van mij..... Wel van zijn jongere collega waar hij nu is...
God, wat voel ik me alleen en wat een pijn.... En ja, ik weet het, zwaar debiel, maar ik hou nog steeds van hem...
Allalone...".
Hoop dat jullie het allemaal kunnen vinden, want ik kan die steun en schoppen onder mijn kont nog niet missen.
"Goedenavond,
Hier zit ik dan.... 44 jaar oud, een relatie van 25 jaar waarvan 22 jaar getrouwd achter de rug. Hij hield niet meer voldoende van mij..... Wel van zijn jongere collega waar hij nu is...
God, wat voel ik me alleen en wat een pijn.... En ja, ik weet het, zwaar debiel, maar ik hou nog steeds van hem...
Allalone...".
Hoop dat jullie het allemaal kunnen vinden, want ik kan die steun en schoppen onder mijn kont nog niet missen.
vrijdag 1 juni 2012 om 22:49
ik merk wel kunstje dat je gewoon een thuis moet zijn voor de kids. Mijne zijn 7 en 10 en die wil ik ook wel beschermen, maar dat kan niet altijd. Ook hun moeten er doorheen.
Ik merk wel dat min concequent zijn zn vruchten afwerpt. kids klagen steen en been als ze bij hem zijn geweest. papa is altijd boos en kortaf zeggen ze.. tja dat zoekt ie zelf maar uit met ze. Ik meld ze meestal dat dat niet fijn voor ze is en vraag of ze erover willen praten met me. en dan gaan we zitten met ons drieen met een kop thee en dan hebben we het erover. Ik praat nimmer zijn gedrag goed. Dat deed ik in het begin wel, maar dat zoekt ie zelf maar uit De sukkel.
kids leggen aan andere mensen uit dat bij mama hun thuis is en dat ze bij pa logeren... En stiekem ben ik heel erg trots!!
Ik merk wel dat min concequent zijn zn vruchten afwerpt. kids klagen steen en been als ze bij hem zijn geweest. papa is altijd boos en kortaf zeggen ze.. tja dat zoekt ie zelf maar uit met ze. Ik meld ze meestal dat dat niet fijn voor ze is en vraag of ze erover willen praten met me. en dan gaan we zitten met ons drieen met een kop thee en dan hebben we het erover. Ik praat nimmer zijn gedrag goed. Dat deed ik in het begin wel, maar dat zoekt ie zelf maar uit De sukkel.
kids leggen aan andere mensen uit dat bij mama hun thuis is en dat ze bij pa logeren... En stiekem ben ik heel erg trots!!
vrijdag 1 juni 2012 om 22:57
ik breek even in, ik heb problemo's verhaal vanaf het begin gevolgd, en lees regelmatig iedereens postings.
Wat ik denk?.....dat het zo enorm belangrijk is als iedereen zichzelf kan blijven, hoe klote dat je je ook voelt, blijf bij je eigen gevoel en durf dat te uiten.
Ik vind problemo een mooie manier van uiten hebben, heel duidelijk, en de kracht straalt ervan af.
ik hoop oprecht dat alle anderen van dit forum hier ook wat van meepikken.
Wat ik denk?.....dat het zo enorm belangrijk is als iedereen zichzelf kan blijven, hoe klote dat je je ook voelt, blijf bij je eigen gevoel en durf dat te uiten.
Ik vind problemo een mooie manier van uiten hebben, heel duidelijk, en de kracht straalt ervan af.
ik hoop oprecht dat alle anderen van dit forum hier ook wat van meepikken.
vrijdag 1 juni 2012 om 23:09
Nou dank je lavan! Dat doet me deugt te horen. Ik had het net nog met een vriend erover dat ik nog nooit meer bij mijzelf heb gestaan dan nu! En ik ben oprecht trots op mijzelf. Ik heb mij bewust afgesloten van hem. Hij doet mij pijn en is slecht voor me.
En vanaf het moment dat ik voor mijzelf heb gedacht dat ik leef voor mij en de kids en anderen die mij dierbaar zijn ging het beter.
Id laat los die mannen! Ze zijn het te merken aan jullie verhalen dat ze dat stuk voor stuk niet waard zijn.
tuurlijk mis ik een arm om me heen en een kerel op de bank, maar ja we moeten blijven dromen.. hahah
Vandaag heb ik besloten mijn aankomende verjaardag te vieren! Mijn eerste verjaardag alleen.. En ik heb er zin in. Iedereen neemt hun eigen drankje mee en ik doe de hapjes. Leuk idee van mijzelf.. scheelt weer in de kosten! hah
En vanaf het moment dat ik voor mijzelf heb gedacht dat ik leef voor mij en de kids en anderen die mij dierbaar zijn ging het beter.
Id laat los die mannen! Ze zijn het te merken aan jullie verhalen dat ze dat stuk voor stuk niet waard zijn.
tuurlijk mis ik een arm om me heen en een kerel op de bank, maar ja we moeten blijven dromen.. hahah
Vandaag heb ik besloten mijn aankomende verjaardag te vieren! Mijn eerste verjaardag alleen.. En ik heb er zin in. Iedereen neemt hun eigen drankje mee en ik doe de hapjes. Leuk idee van mijzelf.. scheelt weer in de kosten! hah
vrijdag 1 juni 2012 om 23:47
Goed zo, Problemo! You Go Girl! Alles wat je verdriet doet, levert niks op. En je kinderen hebben je nodig!
Hier merk ik dat kinderen een soort van verschillende 'hokjes' gemaakt hebben. Ze praten hier niet veel over daar. Al hoor ik af en toe wel wat en daar moet ik nog steeds van over mijn nek. Alleen al een handdoek hier in een gymtas, uit het nieuwe gezinnetje van ex kan mij over mijn nek laten gaan, Ranzig! Vorig weekend kwamen ze weer verbrand terug van het strand, de twee jongsten. Ex doet/deed niks liever dan op het heetst van de dag, tegen alle waarschuwingen van mensen die het kunnen weten in, uitgebreid op het strand te gaan zitten. Dus jongsten ook. Wel 1x ingesmeerd met flutzonnebrand. Dus verbrand. Ik kan hier niks anders mee dan mijn hoofd over schudden. De man verandert nooit. Het is dezelfde man die mij, hoogzwanger en met steunkousen van de zwaarste categorie, verweet dat ik niet op het heetst van de dag mee wilde naar een strandje. Die in een Zuid-Europees land met 40+ graden uitstapjes naar strand en stad maakte terwijl alle locals achter luiken bleven en binnen. En ik maar weer een spoil-sport zijn dan! Mensen veranderen nooit. Maar dat mijn kinderen dan moeten verbranden neem ik hem kwalijk!
Hier merk ik dat kinderen een soort van verschillende 'hokjes' gemaakt hebben. Ze praten hier niet veel over daar. Al hoor ik af en toe wel wat en daar moet ik nog steeds van over mijn nek. Alleen al een handdoek hier in een gymtas, uit het nieuwe gezinnetje van ex kan mij over mijn nek laten gaan, Ranzig! Vorig weekend kwamen ze weer verbrand terug van het strand, de twee jongsten. Ex doet/deed niks liever dan op het heetst van de dag, tegen alle waarschuwingen van mensen die het kunnen weten in, uitgebreid op het strand te gaan zitten. Dus jongsten ook. Wel 1x ingesmeerd met flutzonnebrand. Dus verbrand. Ik kan hier niks anders mee dan mijn hoofd over schudden. De man verandert nooit. Het is dezelfde man die mij, hoogzwanger en met steunkousen van de zwaarste categorie, verweet dat ik niet op het heetst van de dag mee wilde naar een strandje. Die in een Zuid-Europees land met 40+ graden uitstapjes naar strand en stad maakte terwijl alle locals achter luiken bleven en binnen. En ik maar weer een spoil-sport zijn dan! Mensen veranderen nooit. Maar dat mijn kinderen dan moeten verbranden neem ik hem kwalijk!
vrijdag 1 juni 2012 om 23:51
Problemo: wat betreft die arm om je heen en een kerel op de bank: je hebt ondertussen ook geleerd wat je er níét voor over hebt; wat je níé't wilt opofferen. En da's veel! Je eigen leven, als je niet uitkijkt. Nieuwe liefde, Mr X, en ik hebben alweer een jaar of twee een LAT-relatie. We zien elkaar 24 uur per week en daarnaast hebben we verrassingsbezoekjes en telefoongesprekken. Het is beperkend en af en toe vervloek ik het, maar tegelijkertijd past het heel erg bij mijn en zijn situatie.
zaterdag 2 juni 2012 om 09:15
Ja gianna.. ik ben niet van plan om mijn eigenwaarde en mijn leven op te offeren. Ik ben het waard om dit allemaal niet te pikken, maar makkelijk is het niet. Maar grotendeels van de dag loop ik gewoon met een glimlach op mijn gezicht.
En over dat verbranden. Mijn IT had mijn roodharig kind niet ingemeerd. En zij gebruikt factor 50 plus. Keurig meegelevert met de spullen. Maar ach sorry zegt it ik was het echt vergeten, maar it had haar ff gezegd dat zei er ook zelf eens aan moet denken. Een kind van 7!! Met als gevolg dat ik nu zit met een brullend kind met tweedegraads brandwonden.. Blaren alles zat erop... arme druif.. Inmiddels na een huisartsenpost en nieuw recept van huisarts en veel liefdevolle behandeling van mij gaat het stukke beter. hij is zo erg geschrokken van het beeld dat ie jankend in een stoel ging zitten. Zij had alleen maar bij elke blik van hem geschreeuwd dat aleen mama eraan mag komen. Ben benieuwd of dit hem ooit weer overkomt? Denk het wel. Haar haren blijven rood en ik smeer haar al 7 jaar in en nog vergeet hij het.. mannen!!
En over dat verbranden. Mijn IT had mijn roodharig kind niet ingemeerd. En zij gebruikt factor 50 plus. Keurig meegelevert met de spullen. Maar ach sorry zegt it ik was het echt vergeten, maar it had haar ff gezegd dat zei er ook zelf eens aan moet denken. Een kind van 7!! Met als gevolg dat ik nu zit met een brullend kind met tweedegraads brandwonden.. Blaren alles zat erop... arme druif.. Inmiddels na een huisartsenpost en nieuw recept van huisarts en veel liefdevolle behandeling van mij gaat het stukke beter. hij is zo erg geschrokken van het beeld dat ie jankend in een stoel ging zitten. Zij had alleen maar bij elke blik van hem geschreeuwd dat aleen mama eraan mag komen. Ben benieuwd of dit hem ooit weer overkomt? Denk het wel. Haar haren blijven rood en ik smeer haar al 7 jaar in en nog vergeet hij het.. mannen!!
zondag 10 juni 2012 om 08:19
quote:Soyli schreef op 31 mei 2012 @ 21:05:
@Campari.. Kan me je onmacht zó goed voorstellen! Zeker als je er zoveel later achter komt wat die droeftoeter gedaan heeft en hoezeer dat het leven van je kind waarschijnlijk beïnvloed heeft. Praat er met haar over, en laat haar zien en voelen dat je er voor haar bent. Is zij op de hoogte van wat er gebeurd is?
Ging hij overigens bij jou ook vreemd? Met zijn huidige vriendin?
Boosheid is weer weg, het is tenslotte zijn leven....
Weet zeker dat hij in onze relatie niet vreemd is gegaan maar had binnen 2 maanden wel een nieuwe vriendin, dat vond ik toen al zo ontzettend pijnlijk (geen blijvertje trouwens), dat ik me helemaal kan voorstellen hoe het voelt om bedonderd te worden. Heb dat in een andere relatie trouwens wél meegemaakt dus ken de leugens en het wantrouwen.
Heb met jouw vraag in het achterhoofd gister bij dochter het karakter van vader enigzins bespreekbaar durven maken en we waren er al snel overuit dat ik veeeeeeel makkelijker in de omgang ben
Ben niet specifiek ingegaan op dit gebeuren, wat kunnen we ermee.
Fijn om te lezen dat jij ook je goede dagen hebt Soyli, het zelfvertrouwen groeit met de dag zullen we maar zeggen, 2 vooruit, 1 achteruit.
Problemo, heb het al eerder gevraagd en misschien wil je er geen antwoord op geven maar ik vraag me nog steeds af wat ex voor reden opgeeft dat zijn hooggespannen verwachting van ideale vrouw niet zo conform de werkelijkheid lag....
Mannen met onhebbelijke trekken in de relatie veranderen idd echt niet, daar ben ik van overtuigd. Dus als een andere vrouw daar beter mee om kan gaan dan ik, ga je gang!
Niets om jaloers op te zijn.
Het is vaak het ideaalbeeld waar we aan vast blijven houden maar wat al lang niet meer bestaat.
Gianna, ik deel jouw opinie met je nieuwe relatie, als je tevreden bent en je kunt jezelf zijn, ook al voldoet het niet 100% aan het plaatje wat je van een gezinsleven had verwacht, kan dit veel meer voldoening geven dan je (achteraf gezien voortdurend) aan te moeten passen aan een dominante, egoïstische, emotioneel gehandicapte vent.
Vriendschapsgewijs ga ik nu dik 3 jaar met een vent om die niet aan mijn ideaalbeeld voldoet maar waartegen ik nu eindelijk hardop durf te zeggen dat ik van hem houd en het leven mét hem leuker vind dan zonder hem.
Samenwonen? Nooit, maar dan ook echt nooit weer.
Ik ben zelfstandig, kan mezelf vermaken, een arm om me heen zonodig bij vrienden te vinden, seks valt op elke hoek te krijgen of vul dit naar eigen inzicht in, kortom; een relatie moet een aanvulling en geen opvulling zijn. Hoe cliché maar waar.
Daar heb ik ook wat jaartjes over gedaan, ben over de helft van 45.
Kunstje, misschien heb ik het gemist maar is er al zicht op werk, en hoe zit het met het verkoop van het huis?
Lieve groet aan een ieder
@Campari.. Kan me je onmacht zó goed voorstellen! Zeker als je er zoveel later achter komt wat die droeftoeter gedaan heeft en hoezeer dat het leven van je kind waarschijnlijk beïnvloed heeft. Praat er met haar over, en laat haar zien en voelen dat je er voor haar bent. Is zij op de hoogte van wat er gebeurd is?
Ging hij overigens bij jou ook vreemd? Met zijn huidige vriendin?
Boosheid is weer weg, het is tenslotte zijn leven....
Weet zeker dat hij in onze relatie niet vreemd is gegaan maar had binnen 2 maanden wel een nieuwe vriendin, dat vond ik toen al zo ontzettend pijnlijk (geen blijvertje trouwens), dat ik me helemaal kan voorstellen hoe het voelt om bedonderd te worden. Heb dat in een andere relatie trouwens wél meegemaakt dus ken de leugens en het wantrouwen.
Heb met jouw vraag in het achterhoofd gister bij dochter het karakter van vader enigzins bespreekbaar durven maken en we waren er al snel overuit dat ik veeeeeeel makkelijker in de omgang ben
Ben niet specifiek ingegaan op dit gebeuren, wat kunnen we ermee.
Fijn om te lezen dat jij ook je goede dagen hebt Soyli, het zelfvertrouwen groeit met de dag zullen we maar zeggen, 2 vooruit, 1 achteruit.
Problemo, heb het al eerder gevraagd en misschien wil je er geen antwoord op geven maar ik vraag me nog steeds af wat ex voor reden opgeeft dat zijn hooggespannen verwachting van ideale vrouw niet zo conform de werkelijkheid lag....
Mannen met onhebbelijke trekken in de relatie veranderen idd echt niet, daar ben ik van overtuigd. Dus als een andere vrouw daar beter mee om kan gaan dan ik, ga je gang!
Niets om jaloers op te zijn.
Het is vaak het ideaalbeeld waar we aan vast blijven houden maar wat al lang niet meer bestaat.
Gianna, ik deel jouw opinie met je nieuwe relatie, als je tevreden bent en je kunt jezelf zijn, ook al voldoet het niet 100% aan het plaatje wat je van een gezinsleven had verwacht, kan dit veel meer voldoening geven dan je (achteraf gezien voortdurend) aan te moeten passen aan een dominante, egoïstische, emotioneel gehandicapte vent.
Vriendschapsgewijs ga ik nu dik 3 jaar met een vent om die niet aan mijn ideaalbeeld voldoet maar waartegen ik nu eindelijk hardop durf te zeggen dat ik van hem houd en het leven mét hem leuker vind dan zonder hem.
Samenwonen? Nooit, maar dan ook echt nooit weer.
Ik ben zelfstandig, kan mezelf vermaken, een arm om me heen zonodig bij vrienden te vinden, seks valt op elke hoek te krijgen of vul dit naar eigen inzicht in, kortom; een relatie moet een aanvulling en geen opvulling zijn. Hoe cliché maar waar.
Daar heb ik ook wat jaartjes over gedaan, ben over de helft van 45.
Kunstje, misschien heb ik het gemist maar is er al zicht op werk, en hoe zit het met het verkoop van het huis?
Lieve groet aan een ieder
zondag 10 juni 2012 om 09:04
quote:hova schreef op 10 juni 2012 @ 08:52:
Voelen jullie je nou ook niet soms (vaak?) zo verschrikkelijk, intens eenzaam?
Gaat over Hova, echt, don't worry.
Ik heb een tijd lang hier wat minder gelezen en meer in de pijler actueel actief geweest.
Heel kort, hoe is het je vergaan?
Voelen jullie je nou ook niet soms (vaak?) zo verschrikkelijk, intens eenzaam?
Gaat over Hova, echt, don't worry.
Ik heb een tijd lang hier wat minder gelezen en meer in de pijler actueel actief geweest.
Heel kort, hoe is het je vergaan?
Voltaire: ik veracht u en uw mening, maar ik zal mijn leven geven om uw recht op die verachtelijke mening uit te mogen dragen.
zondag 10 juni 2012 om 09:41
Tascha, had ik in de relatie niet...
En iedereen denkt dat het wel weer goed met me gaat, maar die verschrikkelijke eenzaamheid vind ik killing...
Gijs, tijdje niet 'gezien' idd!! Nog leuke reisjes gemaakt de laatste tijd?
Tja, even in het kort... Bijna-ex en ik zijn nog niet officieel gescheiden, maar hij woont nu wel al een hele tijd niet meer hier. Ik vind het eigenlijk best wel heel zwaar zo alleen met de kids, zowel praktisch (meer gaan werken, alles thuis alleen moeten doen, ergens tijd over houden voor kids) als emotioneel (eenzaamheid, verlangen, erge zorgen om kids die het niet zo goed doen nu oa op school).
Bijna-ex komt momenteel weer wat dichterbij, maar ik weet niet zo goed meer wat ik daarmee nog kan en wil...
Maar vooral die intense eenzaamheid...
Iedereen om me heen heeft een partner, een gezin... Mis mijn kids vreselijk als ze bij bijna-ex zijn... Volgend weekend zijn ze bv weer bij hem en daar zie ik nu al tegenop omdat ik niks gepland heb dat weekend... Kan nog geen plezier hebben in het alleen zijn...
En iedereen denkt dat het wel weer goed met me gaat, maar die verschrikkelijke eenzaamheid vind ik killing...
Gijs, tijdje niet 'gezien' idd!! Nog leuke reisjes gemaakt de laatste tijd?
Tja, even in het kort... Bijna-ex en ik zijn nog niet officieel gescheiden, maar hij woont nu wel al een hele tijd niet meer hier. Ik vind het eigenlijk best wel heel zwaar zo alleen met de kids, zowel praktisch (meer gaan werken, alles thuis alleen moeten doen, ergens tijd over houden voor kids) als emotioneel (eenzaamheid, verlangen, erge zorgen om kids die het niet zo goed doen nu oa op school).
Bijna-ex komt momenteel weer wat dichterbij, maar ik weet niet zo goed meer wat ik daarmee nog kan en wil...
Maar vooral die intense eenzaamheid...
Iedereen om me heen heeft een partner, een gezin... Mis mijn kids vreselijk als ze bij bijna-ex zijn... Volgend weekend zijn ze bv weer bij hem en daar zie ik nu al tegenop omdat ik niks gepland heb dat weekend... Kan nog geen plezier hebben in het alleen zijn...
zondag 10 juni 2012 om 09:50
Heel herkenbaar hova. Ik kan ook zo opzien tegen de weekenden zonder kind (en dan komt daar de zomervakantie in zicht!). De avonden vind ik soms zwaar en soms heerlijk. Mensen om mij heen denken ook dat het alweer goed gaat. Maar ik ben nog volop aan het verwerken met de daarbij horende tranen. Maar heb ook t idee dat mensen het zat aan het worden zijn. Je moet er nu maar eens overheen zijn, zoiets. En dan mijn ex die alweer bijna een jaar met haar samen is en met haar al die ding.doet die hij met mij niet wilde doen, dat doet verdomde zeer. En heeft mijn zelfvertrouwen nog eens een extra knauw gegeven.
Sterkte meis, je mag me altijd bellen he....!
Sterkte meis, je mag me altijd bellen he....!
zondag 10 juni 2012 om 10:21
Kan me voorstellen dat dat extra zeer doet, dat je ex alweer een jaar met 'haar' is ... Maar jouw ex is er echt een van de laagste soort, meis...
Mijn zorgen over kids kan ik op zich wel delen met bijna-ex, alleen heeft hij erg veel moeite hand in eigen boezem te steken...
Over het werken: ik heb superleuk werk maar ben zo ontzettend moe en vergeetachtig momenteel waardoor het wel zwaar is nu. En als we definitief gescheiden zijn straks, zal ik denk ik nog meer moeten werken. Geen idee waar ik de tijd vandaan moet halen: hoe doen al die alleenstaande ouders met kids thuis dat?
Maar goed, dat zal zijn plek uiteindelijk wel weer vinden denk ik. Het ergste vind ik (voor mezelf, want het allerergste is wat dit alles met de kids doet) die allesverslindende eenzaamheid...
Ik heb ook wel het idee dat mensen om me heen vinden dat het 'maar eens over moet zijn', bijna niemand vraagt er ook meer naar... De enige waar ik er echt nog mee over kan praten is mijn broer, maar die heeft zijn eigen (niet zo vriendelijke) gevoelens naar bijna-ex toe en dat maakt het ook niet makkelijker...
Mijn zorgen over kids kan ik op zich wel delen met bijna-ex, alleen heeft hij erg veel moeite hand in eigen boezem te steken...
Over het werken: ik heb superleuk werk maar ben zo ontzettend moe en vergeetachtig momenteel waardoor het wel zwaar is nu. En als we definitief gescheiden zijn straks, zal ik denk ik nog meer moeten werken. Geen idee waar ik de tijd vandaan moet halen: hoe doen al die alleenstaande ouders met kids thuis dat?
Maar goed, dat zal zijn plek uiteindelijk wel weer vinden denk ik. Het ergste vind ik (voor mezelf, want het allerergste is wat dit alles met de kids doet) die allesverslindende eenzaamheid...
Ik heb ook wel het idee dat mensen om me heen vinden dat het 'maar eens over moet zijn', bijna niemand vraagt er ook meer naar... De enige waar ik er echt nog mee over kan praten is mijn broer, maar die heeft zijn eigen (niet zo vriendelijke) gevoelens naar bijna-ex toe en dat maakt het ook niet makkelijker...
zondag 10 juni 2012 om 13:16
Hova: Ik werk heel veel en daar heb ik veel contacten met mensen. En daarnaast ben ik de dingen gaan doen die ik leuk vond, op vrije momenten. Dus ik ben op veel festivals, concerten en culturele dingen en daardoor ken ik ontzettend veel mensen; door de combinatie werk en leuke dingen.
In het begin ging ik in mijn eentje een kroeg in en in mijn eentje naar concerten. En ik vond het doodeng; echt een afschuwelijke drempel.. Maar aan het eind van elke avond was het leuk geweest. Al had ik maar met eenzame andere mensen kunnen praten en iets voor hen betekenen. Interessant ook. En je bent niet de enige. Maar ik moest er bijna kokhalzend heen, qua eng. Ik zou het zou weer zo over doen!
In het begin ging ik in mijn eentje een kroeg in en in mijn eentje naar concerten. En ik vond het doodeng; echt een afschuwelijke drempel.. Maar aan het eind van elke avond was het leuk geweest. Al had ik maar met eenzame andere mensen kunnen praten en iets voor hen betekenen. Interessant ook. En je bent niet de enige. Maar ik moest er bijna kokhalzend heen, qua eng. Ik zou het zou weer zo over doen!
zondag 10 juni 2012 om 13:21
quote:hova schreef op 10 juni 2012 @ 09:41:
Gijs, tijdje niet 'gezien' idd!! Nog leuke reisjes gemaakt de laatste tijd?
.
Ja ben nog heel wat op pad geweest, heb het een enkele keer wel eenzaam gehad maar ben er toch wel achter dat ik een einzelganger heb me op een sportschool gemeld en ach daar zijn genoeg mensen om eens mee te kletsen, vrienden genoeg als er iets is.
En het maakt me niet zoveel uit of ze wel of niet een partner hebben.
Gisteren met 2 stellen voetbal gekeken, echt een leuk feest
(behalve de uitslag )
Weet je op onze leeftijd zijn stellen niet klef dus alles liep en zat door elkaar heen.
O, ja en ik heb een seizoenskaart gekocht voor mijn favoriete club
ook altijd leuk.
Ex heeft een nieuwe partner ontmoet en dat gaat goed met de kinderen, een hele zorg minder dus.
Verder alles prima hier al is daar wel een 1.5 jaar over heen gegaan hoor.
Hoe is het met die vrouwelijke collega van je man afgelopen?
Gijs, tijdje niet 'gezien' idd!! Nog leuke reisjes gemaakt de laatste tijd?
.
Ja ben nog heel wat op pad geweest, heb het een enkele keer wel eenzaam gehad maar ben er toch wel achter dat ik een einzelganger heb me op een sportschool gemeld en ach daar zijn genoeg mensen om eens mee te kletsen, vrienden genoeg als er iets is.
En het maakt me niet zoveel uit of ze wel of niet een partner hebben.
Gisteren met 2 stellen voetbal gekeken, echt een leuk feest
(behalve de uitslag )
Weet je op onze leeftijd zijn stellen niet klef dus alles liep en zat door elkaar heen.
O, ja en ik heb een seizoenskaart gekocht voor mijn favoriete club
ook altijd leuk.
Ex heeft een nieuwe partner ontmoet en dat gaat goed met de kinderen, een hele zorg minder dus.
Verder alles prima hier al is daar wel een 1.5 jaar over heen gegaan hoor.
Hoe is het met die vrouwelijke collega van je man afgelopen?
Voltaire: ik veracht u en uw mening, maar ik zal mijn leven geven om uw recht op die verachtelijke mening uit te mogen dragen.
zondag 10 juni 2012 om 13:40
Gianna, ik heb ook leuke collega's en soms doe ik ook wel eens wat met ze, maar ze hebben allemaal een partner. En ik ga ook soms met ren vriendin naar een dansfeest of festival, maar dat kost allemaal best veel geld en daar moet ik op dit moment een beetje voorzichtig mee doen. Ik heb me ook al ingeschreven bij nmlk, maar heb nog niet de moed gevonden om me bij een activiteit aan te sluiten... Stoer dat jij dat allemaal in je eentje deed...
Gijs, fijn dat het goed loopt met de nieuwe partner van je ex... Dat is toch weer altijd afwachten...
Die vrouwelijke collega werkt nog steeds bij het bedrijf, maar ze hebben nooit echt wat gekregen samen, het is bij die ene keer gebleven. Boeit sowieso niet echt meer...
Gijs, fijn dat het goed loopt met de nieuwe partner van je ex... Dat is toch weer altijd afwachten...
Die vrouwelijke collega werkt nog steeds bij het bedrijf, maar ze hebben nooit echt wat gekregen samen, het is bij die ene keer gebleven. Boeit sowieso niet echt meer...
zondag 10 juni 2012 om 14:06
quote:hova schreef op 10 juni 2012 @ 13:40:
Die vrouwelijke collega werkt nog steeds bij het bedrijf, maar ze hebben nooit echt wat gekregen samen, het is bij die ene keer gebleven. Boeit sowieso niet echt meer...
Wat is trouwens jouw voordeel van deze merkwaardige situatie, je bent gescheiden, hebt allebei woonruimte een bezoekregeling, kinderen zijn gewend.
Volgens mij heeft alleen je ex financieel voordeel van het niet officieel maken en jij kan niet verder met je leven.
Die vrouwelijke collega werkt nog steeds bij het bedrijf, maar ze hebben nooit echt wat gekregen samen, het is bij die ene keer gebleven. Boeit sowieso niet echt meer...
Wat is trouwens jouw voordeel van deze merkwaardige situatie, je bent gescheiden, hebt allebei woonruimte een bezoekregeling, kinderen zijn gewend.
Volgens mij heeft alleen je ex financieel voordeel van het niet officieel maken en jij kan niet verder met je leven.
Voltaire: ik veracht u en uw mening, maar ik zal mijn leven geven om uw recht op die verachtelijke mening uit te mogen dragen.
zondag 10 juni 2012 om 14:20
quote:hova schreef op 10 juni 2012 @ 10:21:
Ik heb ook wel het idee dat mensen om me heen vinden dat het 'maar eens over moet zijn', bijna niemand vraagt er ook meer naar... De enige waar ik er echt nog mee over kan praten is mijn broer, maar die heeft zijn eigen (niet zo vriendelijke) gevoelens naar bijna-ex toe en dat maakt het ook niet makkelijker...
Herkenbaar Hova. De buitenwereld is er al veel sneller klaar mee dan jij. Ik ben zelf na bijna een jaar pas echt afgeknapt.
Eigenlijk op het moment dat het van de buitenkant leek of ik juist alles weer goed op de rails had.
Werk, huis, regelingen over de kinderen, alles begon te 'lopen' zeg maar, en juist toen knapte ik bij mijn enkels af en heb wekenlang aleen maar gehuild, niet geslapen en de hele dag galmde het woord "waarom?" door mijn hoofd.
Wat mij daar uithielp was een verliefdheid die me overkwam. En god, wat was dat heerlijk, ontzettend welkom en nodig. Iemand die mij helemaal geweldig vond, de aandacht, de knuffels, en de seks.. Heerlijk was dat.
Maar ja, al vrij snel kwam ik erachter dat die verliefdheid het ook niet was. Ik was absoluut niet klaar voor een andere relatie. Toen de verliefdheid na een week of zes afzakte zat daar geen 'ware liefde' voor deze persoon onder, maar kwam het beeld van ex weer bovendrijven...Uiteindelijk heeft dat wel geleid tot een vriendschap+ met de betreffende man, hij was het ook niet, maar die tijd met die vlinders heeft me toen wel weer overeind geholpen.
De afgelopen jaren (het is inmiddels al drieenhalf jaar geleden) ben ik gewoon doorgegaan, leefde ik mijn leven en probeerde ik en manier te vinden om om te gaan met de nieuwe situatie. Het was eigenlijk al die tijd een kwestie van 'overleven'.
En nu ben ik dan eindelijk zover dat ik het niet meer kan op die manier en heb ik binnenkort mijn eerste afspraak staan met een psycholoog. Want mijn manier werkt niet meer.
Woede en verdriet 'parkeren' en het vervolgens op iedere mogelijke manier ontwijken lukt niet meer. Ik moet er nu alsnog doorheen om het te kunnen gaan verwerken. Want ik heb het niet verwerkt merk ik. Sommige dingen triggeren mijn gevoel, het wringt en schuurt, en ik moet ermee aan de slag, anders wordt ik bitter en zuur. En zo ben ik helemaal niet, zo wil ik ook niet zijn.
Ik zou willen dat ik hier kon schrijven dat ik na al die tijd weer helemaal gelukkig ben, dat ik een nieuwe liefde zou hebben. Maar daarvoor moet ik eerst dit kunnen verwerken en afsluiten. Het wegstoppen en vermijden gaat niet meer. Ik praat er alleen nog maar over met mijn zus. En nu ga ik dus met hulp van die psycholoog een manier zoeken om er mee om te gaan.
Om objectief te kijken naar mijn huwelijk, om eerlijk te kunnen zijn tegen mijzelf en inzien dat hetgeen waar ik zo naar terugverlang een illusie was. En dat gaat opnieuw pijn doen, maar ik heb nu geen andere optie meer.
Als mijn liefde niet zo diep zou hebben gezeten had dit wellicht niet zo lang hoeven duren. En het spijt me dat ik geen successtory kan schrijven.
Sterkte Hoof(en de rest) ik weet hoe het voelt. Praat hier maar vanje af, hier worden we nooit moe van je verhalen.
Ik heb ook wel het idee dat mensen om me heen vinden dat het 'maar eens over moet zijn', bijna niemand vraagt er ook meer naar... De enige waar ik er echt nog mee over kan praten is mijn broer, maar die heeft zijn eigen (niet zo vriendelijke) gevoelens naar bijna-ex toe en dat maakt het ook niet makkelijker...
Herkenbaar Hova. De buitenwereld is er al veel sneller klaar mee dan jij. Ik ben zelf na bijna een jaar pas echt afgeknapt.
Eigenlijk op het moment dat het van de buitenkant leek of ik juist alles weer goed op de rails had.
Werk, huis, regelingen over de kinderen, alles begon te 'lopen' zeg maar, en juist toen knapte ik bij mijn enkels af en heb wekenlang aleen maar gehuild, niet geslapen en de hele dag galmde het woord "waarom?" door mijn hoofd.
Wat mij daar uithielp was een verliefdheid die me overkwam. En god, wat was dat heerlijk, ontzettend welkom en nodig. Iemand die mij helemaal geweldig vond, de aandacht, de knuffels, en de seks.. Heerlijk was dat.
Maar ja, al vrij snel kwam ik erachter dat die verliefdheid het ook niet was. Ik was absoluut niet klaar voor een andere relatie. Toen de verliefdheid na een week of zes afzakte zat daar geen 'ware liefde' voor deze persoon onder, maar kwam het beeld van ex weer bovendrijven...Uiteindelijk heeft dat wel geleid tot een vriendschap+ met de betreffende man, hij was het ook niet, maar die tijd met die vlinders heeft me toen wel weer overeind geholpen.
De afgelopen jaren (het is inmiddels al drieenhalf jaar geleden) ben ik gewoon doorgegaan, leefde ik mijn leven en probeerde ik en manier te vinden om om te gaan met de nieuwe situatie. Het was eigenlijk al die tijd een kwestie van 'overleven'.
En nu ben ik dan eindelijk zover dat ik het niet meer kan op die manier en heb ik binnenkort mijn eerste afspraak staan met een psycholoog. Want mijn manier werkt niet meer.
Woede en verdriet 'parkeren' en het vervolgens op iedere mogelijke manier ontwijken lukt niet meer. Ik moet er nu alsnog doorheen om het te kunnen gaan verwerken. Want ik heb het niet verwerkt merk ik. Sommige dingen triggeren mijn gevoel, het wringt en schuurt, en ik moet ermee aan de slag, anders wordt ik bitter en zuur. En zo ben ik helemaal niet, zo wil ik ook niet zijn.
Ik zou willen dat ik hier kon schrijven dat ik na al die tijd weer helemaal gelukkig ben, dat ik een nieuwe liefde zou hebben. Maar daarvoor moet ik eerst dit kunnen verwerken en afsluiten. Het wegstoppen en vermijden gaat niet meer. Ik praat er alleen nog maar over met mijn zus. En nu ga ik dus met hulp van die psycholoog een manier zoeken om er mee om te gaan.
Om objectief te kijken naar mijn huwelijk, om eerlijk te kunnen zijn tegen mijzelf en inzien dat hetgeen waar ik zo naar terugverlang een illusie was. En dat gaat opnieuw pijn doen, maar ik heb nu geen andere optie meer.
Als mijn liefde niet zo diep zou hebben gezeten had dit wellicht niet zo lang hoeven duren. En het spijt me dat ik geen successtory kan schrijven.
Sterkte Hoof(en de rest) ik weet hoe het voelt. Praat hier maar vanje af, hier worden we nooit moe van je verhalen.
zondag 10 juni 2012 om 14:39
Gijs, de woonruimte van bijna-ex is maar tijdelijk... Vaste woonruimte is hier in de buurt erg moeilijk (betaalbaar) te krijgen....
Aangezien ik nog steeds het beheer over onze rekening heb, ben ik op dit moment financieel nog niet slecht af... En eerlijk is eerlijk: ik hoor 'bijna-ex daar nooit over, hij doet nooit moeilijk over geld. Denk dat dat (veel) slechter wordt als er ook financieel en fiscaal gescheiden zijn...
Newwoman, ik had inderdaad liever een successtory gehad Sterkte meis, met je eigen proces. Ik denk dat het makkelijker gaat als je je ex gewoon uit je leven kunt sluiten, maar omdat wij door de kids (en zeker met jouw zoon die toch wel extra aandacht nodig heeft) gebonden aan hem blijven, duurt het gewoon wat langer.
Maar het is bij mij op dit moment niet het verlangen naar wat was of naar hem wat mij nekt. Het is puur de eenzaamheid.
Aangezien ik nog steeds het beheer over onze rekening heb, ben ik op dit moment financieel nog niet slecht af... En eerlijk is eerlijk: ik hoor 'bijna-ex daar nooit over, hij doet nooit moeilijk over geld. Denk dat dat (veel) slechter wordt als er ook financieel en fiscaal gescheiden zijn...
Newwoman, ik had inderdaad liever een successtory gehad Sterkte meis, met je eigen proces. Ik denk dat het makkelijker gaat als je je ex gewoon uit je leven kunt sluiten, maar omdat wij door de kids (en zeker met jouw zoon die toch wel extra aandacht nodig heeft) gebonden aan hem blijven, duurt het gewoon wat langer.
Maar het is bij mij op dit moment niet het verlangen naar wat was of naar hem wat mij nekt. Het is puur de eenzaamheid.
zondag 10 juni 2012 om 18:09
Hova, zo herkenbaar idd. Mensen zijn er al aan gewend en dan af en toe die allesverterende eenzaamheid en toch het gevoel te kort geschoten te zijn en waarom het zo gegaan is. Ook de pijnlijke momenten waarop ik hoor dat Het voor Wijdbeens van alles doet, wat hier nooit kon, wat Het voor mij niet over had. Dus ja, bij tijd en wijle is het super zwaar. Maar er zijn ook lichtpuntjes in de vorm van veel vrienden, waarmee ik veel leuks onderneem (op het alleen thuiskomen, na). Ook kom ik nog steeds mensen tegen die absoluut niet begrijpen dat Het weggegaan is bij me en Het daarom veroordelen. Eigenlijk ben ik nog niemand tegengekomen die dat niet vindt. Dus blijkbaar ben ik niet zo'n afschuwelijk mens als Het me deed geloven en vinden ze me allemaal een lief, hartelijk en goed mens die Het veel te veel verwend heeft. Schrale troost, dat wel.
Financieel is het wennen. Het heeft een goed inkomen en we hoefden er niet mee te smijten, maar we konden heel veel gewoon doen. En nu is het weer op de kleintjes letten. De alimentatieregeling die in het convenant komt, gebruiken we nu al in de praktijk, spullen zijn zo goed als verdeeld (het idee dat Wijdbeens aan mijn dingen zit, vind ik nog steeds om te kotsen, maar het zijn maar dingen). Het huis gaat per augustus in de verkoop en dat is dus kompleet afwachten wat dat gaat geven. Een baan heb ik nog niet gevonden, is ook erg moeilijk. En de twaalf jaar dat Het alimentatie betaald zou ik er zonder kunnen komen. Nu wil ik wel werken, maar wil wel iets wat ik ook leuk vind. Het heeft al die jaren de kans gehad om werk wat Het leuk vond te doen. Ik vind dat ik dat ook verdien. (de eerste jaren van ons samenzijn werkte ik en studeerde Het). Dus ik voel me ook niet schuldig dat ik alimentatie voor mezelf aanneem.
Nu nog het taaie karwei van verzekeringen, pensioenen ed uitzoeken. En dan kan het hele spul naar de rechtbank.
Dat ik een nieuwe man tegenkom en vertrouw zie ik nog niet snel gebeuren. Op zich zou ik wel een SV willen hebben, maar een relatie of samenwonen, daar moet ik niet aan denken. Ik moet eerst mijn eigen leven weer op de rails hebben, en ik wil nooit, maar dan ook nooit weer op deze manier afhankelijk worden van iemand anders. We komen er wel, met vallen en opstaan en heel veel huilbuien, maar ik probeer er met behulp van therapie doorheen te gaan en niet te verstoppen of te negeren. Want idd dat bijt het je later nog en moet je daar nog een keer doorheen.
Zo dat was even een uitgebreide update van deze kant. Heel veel sterkte voor ons allemaal.
Financieel is het wennen. Het heeft een goed inkomen en we hoefden er niet mee te smijten, maar we konden heel veel gewoon doen. En nu is het weer op de kleintjes letten. De alimentatieregeling die in het convenant komt, gebruiken we nu al in de praktijk, spullen zijn zo goed als verdeeld (het idee dat Wijdbeens aan mijn dingen zit, vind ik nog steeds om te kotsen, maar het zijn maar dingen). Het huis gaat per augustus in de verkoop en dat is dus kompleet afwachten wat dat gaat geven. Een baan heb ik nog niet gevonden, is ook erg moeilijk. En de twaalf jaar dat Het alimentatie betaald zou ik er zonder kunnen komen. Nu wil ik wel werken, maar wil wel iets wat ik ook leuk vind. Het heeft al die jaren de kans gehad om werk wat Het leuk vond te doen. Ik vind dat ik dat ook verdien. (de eerste jaren van ons samenzijn werkte ik en studeerde Het). Dus ik voel me ook niet schuldig dat ik alimentatie voor mezelf aanneem.
Nu nog het taaie karwei van verzekeringen, pensioenen ed uitzoeken. En dan kan het hele spul naar de rechtbank.
Dat ik een nieuwe man tegenkom en vertrouw zie ik nog niet snel gebeuren. Op zich zou ik wel een SV willen hebben, maar een relatie of samenwonen, daar moet ik niet aan denken. Ik moet eerst mijn eigen leven weer op de rails hebben, en ik wil nooit, maar dan ook nooit weer op deze manier afhankelijk worden van iemand anders. We komen er wel, met vallen en opstaan en heel veel huilbuien, maar ik probeer er met behulp van therapie doorheen te gaan en niet te verstoppen of te negeren. Want idd dat bijt het je later nog en moet je daar nog een keer doorheen.
Zo dat was even een uitgebreide update van deze kant. Heel veel sterkte voor ons allemaal.
zondag 10 juni 2012 om 19:47
Hova, hier dus avonden dat het best lekker is zo alleen, maar ook wel heel zware momenten. Dat ik me echt remie alleen voel. En nog steeds momenten dat ik hem zo mis, toen hij nog echt mijn maatje was, en ons leven, ons gezin. Dan kan ik alleen maar denken in herinneringen, ieder liedje is weer een herinnering. Een tijd lang (3 jaar) heb ik al die gevoelens en herinneringen diep weggestopt, ik kon er niet meer bij komen. En nu herinner ik me echt alles weer, met de daarbij behorende gevoelens voor de man die mij nu de meest gemene dingen aan doet. Herinneringen en gevoelens voor iemand met wie de relatie waarschijnlijk nooit echt goed heeft gezeten. Bizar.
Ik moet trouwens wel zeggen dat toen ik je zag de laatste keer je inderdaad over kwam alsof het aardig goed met je ging. Je was (bent ) sterk en zelfstandig, je trekt die hele kar in je eentje. Je vertelde dat je het wel goed vond zoals het nu ging, dat je niet meer keek naar wat zou kunnen komen of gebeuren, geen verwachtingen had. Daardoor kwam je inderdaad over alsof het wel goed met je gaat.
Newwoman, vervelend dat je het nog niet hebt verwerkt en dat jouw manier niet meer werkt. Heel eerlijk gezegd kon ik dat al wel opmaken uit je posts. Je bent nog zo met je ex bezig en met zijn vreemdgaan, met zijn 'nieuwe' vriendin, en dat na ruim 3 jaar. Er spreekt nog zoveel boosheid uit je berichten. Niet om je aan te vallen trouwens hoor! Maar het verbaast me niets. Ik hoop dat je door deze stap verder komt en het allemaal echt een plekje kunt gaan geven.
Voor alle sterke vrouwen hier
Ik moet trouwens wel zeggen dat toen ik je zag de laatste keer je inderdaad over kwam alsof het aardig goed met je ging. Je was (bent ) sterk en zelfstandig, je trekt die hele kar in je eentje. Je vertelde dat je het wel goed vond zoals het nu ging, dat je niet meer keek naar wat zou kunnen komen of gebeuren, geen verwachtingen had. Daardoor kwam je inderdaad over alsof het wel goed met je gaat.
Newwoman, vervelend dat je het nog niet hebt verwerkt en dat jouw manier niet meer werkt. Heel eerlijk gezegd kon ik dat al wel opmaken uit je posts. Je bent nog zo met je ex bezig en met zijn vreemdgaan, met zijn 'nieuwe' vriendin, en dat na ruim 3 jaar. Er spreekt nog zoveel boosheid uit je berichten. Niet om je aan te vallen trouwens hoor! Maar het verbaast me niets. Ik hoop dat je door deze stap verder komt en het allemaal echt een plekje kunt gaan geven.
Voor alle sterke vrouwen hier
