Tja, en dat was het dan.... deel 2

En ja, je staat er alleen voor. Maar bedenk daar het voordeel eens van. Ik noem weer een voorbeeld; ik voelde de druk omdat ex bepaalde opvoedkundige ideeen had (niet zijn kind). Strikte bedtijd, terwijl het van mij best 5 minuutjes later kon. Als het dan die tijd was, voelde ik een soort van benauwdheid, omdat ik wist dat hij erover zou beginnen. Irritaties onderling, alleen over die bedtijd. Nu bepaal ik dat lekker zelf. Weg stress.



Het kopen van kleding voor je kinderen; misschien vond hij de schoenen altijd te duur, kreeg je daar gedoe over. Nu bepaal jij dat lekker zelf.

Yep. Een woonboot kan ook. Dan heb ik je destijds gevolgd. Zat toen in hetzelfde schuitje en heb toen (ook) veel gelezen op dit forum.

Bizar hoe het dan toch vaak loopt. Vechten vechten vechten en jaren later tot de conclusie komen dat het niet geholpen heeft. Ondanks het feit dat hij degene was die (veelvuldig, met verschillende vrouwen, en langdurig) vreemdging neem ik het mezelf ook kwalijk dat ik het heb laten gebeuren. Nu denk ik, had ik m toen maar direct de deur gewezen. Maarja. Kinderen, zekerheden én mooie beloften van hem...



Jij klinkt heel sterk!

Neem je het je vriendin niet kwalijk? Ik heb bozer op haar (zus van een vriend van mij) dan op hem. Nou ja, boos, wóedend! Maar ik realiseer me ook dat ik kwaad op hem moet zijn. Dat zij mij geen verantwoording hoeft af te leggen (zij was overigens ook getrouwd, mét kinderen).

Ik ben zo veel met hen bezig. De gedachte van die twee samen, maakt me misselijk. En daarmee leg ik mijn geluk opnieuw in zijn handen. Want ik voel me alleen goed als ik (via via) hoor dat het met hem, haar of hen niet goed gaat..



Ik zie overigens ook de voordelen hoor. De onzekerheid is weg. Het zwaard van Damocles is eindelijk gevallen. Ik kan mezelf weer worden. Ik hoef niet meer op die 'andere vrouwen' te lijken (legde ik mezelf op, ging me anders kleden om hem maar bij me te houden). Er is nauwelijk nog ruzie in huis. De kinderen vinden het ook veel relaxter.

Maar toch.. Dat gemis... En de vraag of ik ooit nog eens iemand tref die wél voor me gaat..

Troost je....je kunt eigenlijk alleen maar een nog leuker iemand treffen. Je ex had niks te bieden, kan dus alleen maar beter.

Heel bizar, dat wij soort van gelijk op gaan. Eigenlijk moet het een waarschuwing zijn voor anderen die hun partner nog een kans geven. Volgens mij gaat het meestal later alsnog mis. Hoeft niet, het is bij ons nog jaren heel goed gegaan. Zo goed, dat ik dus ook alle vertrouwen had. En dat heeft me genekt...ook zo bizar. Ik zie het als een grote les; dit zal me niet meer overkomen. Tuurlijk heb je dat niet in de hand, maar de manier waarop je ermee omgaat, heb je wel in de hand. Daarom kon ik hem deze keer zonder pardon buiten zetten. Eerste keer ging het heel anders, ik bleef wachten totdat hij koos.



Ook hebben we destijds nog best wat gesprekken gehad, ik bleef hem dus zien. En ook belden we. Dat is nu niet aan de orde, er is amper contact. Daardoor lijkt het loslaten sneller te gaan. Wat die twee betreft; je moet bedenken dat als het tussen hen fout gaat...jij hem daarmee niet automatisch terug hebt. En dan nog...zou je dat willen?

Weer een lijdensweg, weer onzekerheid of hij niet weer weggaat. Het hele rattaplan overnieuw meemaken. Zeker weten dat hij niet voor je gaat, maar eerder voor de zekerheden.

Je zou eraan onderdoor gaan. Nu loopt ZIJ kans dat hij vreemdgaat, zij zit onzeker te zijn. Jij hebt dat gedoe niet meer.

Morgen kom je mr. right tegen en dat belooft dan een mooie toekomst. Kun je kiezen; hem of je ex, die je nog veel pijn gaat doen. Makkelijke keuze toch?



Snap dat je nog veel verdriet hebt, en gemis. Maar WAT mis je? Als mr. right die plek/wat je mist kan invullen, is het dan ok?

Bedenk dat je ex geen seconde met je bezig is, echt geen verdriet heeft. Zich niet afvraagt dat jij pijn hebt. Zich wel zorgen maakt als zij haar kleine teen stoot. Waarom denk jij dan aan hem?

Helemaal mee eens, Julus.



Weet je; ik heb hier ook nog van die periodes waarin alles me zeer zeer zeer doet. En dan wil ik dat het over is, alsof ik op een knopje druk. En het is niet zo. Ik moet er gewoon weer even door; een nieuwe fase in. Op dit moment heb ik vrij weinig last, want ik zie ze wat minder op mijn werk. Wel zie ik dan ex nog als ik naar mijn werk rijd en hij jongste in mijn woonplaats naar school brengt. Da's altijd zo bizar. Bah. Mijn adrenalinepeil stijgt altijd al als ik weet dat het weer gaat gebeuren. We passeren elkaar als schepen in de nacht. Ik negeer hem volledig, zelfs als ik hem voorrang moet verlenen of andersom. "Zag je mij niet, mama, vanochtend?" zegt jongste dan 's middags.. "Ja hoor," antwoord ik dan met een knoop in mijn maag. "En weet dat ik éigenlijk naar je zwaai, lieverd. Maar naar papa zwaai ik nooit meer." Zomaar één van mijn absurde levenssituaties, want er zijn er veel meer hoor.

Dat lijkt me zo pijnlijk, om nog met hem geconfronteerd te moeten worden. Dan lijkt het mij dat alles weer naar boven komt, puur door hem te zien. Erg eigenlijk, dat het zo moet. Weet je, ex is er door mij uitgezet. Nooit een gesprek gehad, nooit meer elkaar gesproken. En ik denk dan; als we gewoon op een volwassen manier over de relatie kunnen praten, en dan normaal afscheid nemen, dan kun je daarna normaal door. Lijkt me belangrijk. Helaas reageert hij niet op mijn verzoek. Het is te confronterend denk ik? En misschien is hij bang dat ik hem terug probeer te winnen?



Deze traumatische ervaring zal altijd een litteken blijven. Op de meest onverwachte momenten zal het weer naar boven komen. Die levenslange wond is je aangedaan, dat is zo verschrikkelijk. Als ze maar het lef hadden gehad om het normaal af te sluiten....

Ik citeer even iets van een ander forum, iets aangepast, want ik vond het zo treffend.



"Er zijn eigenlijk drie fases. De eerste fase is: zorgen dat je je hoofd boven water houdt, dat alles zoveel mogelijk gewoon doorgaat, dat verjaardagen en feesten worden gevierd etc. Dat kost al heel veel energie en inventiviteit, maar dat wordt dan de eerste trots: ik heb het gered. De tweede fase is een gevoel van onbehagen, ik wil/moet het anders gaan doen. En de derde fase is dat je je eigen manier ontdekt om dingen te doen, een manier die beter bij je past dan wat je voorheen deed. Dan pas kan er een gevoel van gewenning ontstaan.



En die drie fases kosten meestal ongeveer een jaar per fase.



Dus neem de tijd om te ervaren wat je nu ervaart, niet al te snel naar korte-termijn-oplossingen te zoeken, niet te verwachten dat een bepaald geluksgevoel onmiddellijk bereikbaar moet zijn, maar langzaam op te bouwen op basis van wie je zelf bent, wat je zelf voelt en hoe je het zelf wilt.



In schaatstermen zeggen ze dan: eerst in gesprek gaan met het ijs. Hier zou het zijn: eerst in gesprek gaan met jezelf. Daarna kun je accelereren.



Het is een beetje verlies en rouw, waar je doorheen gaat. Er zal wel een keer een vorm van acceptatie ontstaan, waar goed mee te leven valt. Echt wennen vind ik wat anders, want dat doet het eigenlijk niet. Acceptatie is al mooi."

Gianna, ik wil toch even reageren op dat wat je schrijft over dat niet willen zwaaien naar je ex. Dat brengt dus met zich mee dat je ook niet zwaait naar je kind dat ook in die auto zit.

Dat is toch niet goed voor je kind? Dat stuk woede naar je ex en zijn nieuwe vlam toe krijgt je kind dan wel heel duidelijk mee. Die zit er dan haast letterlijk tussenin.



Ik herken het wel hoor, ik zou liever ex niet willen zien, en haar ook niet. En tot nu toe lukte me dat heel aardig.

Maar ik ontkom er niet aan dat ik toch met ze geconfronteerd word. En ik merk dat mijn manier van omgaan met.. niet goed is voor mijn kind, ze heeft er last van.

Kan niet alles vertellen over wat er daar gebeurd, en ze zit er mee. Ze laat me geen vakantiefoto's zien van hun vakantie want ik wil ze niet zien, niet degenen waar ze allemaal op staan tenminste. Mijn kind voelt dat haarfijn aan.



Eigenlijk vind ik dat ik mezelf niet meer geweld aan zou moeten doen en het zo laten. Maarja, ik zal in de toekomst wellicht meer met ze van doen krijgen. Ik moet toch een manier vinden om daar beter mee om te gaan.

Om mijn woede los te kunnen laten, want het is op de achtergrond toch nog steeds aanwezig. En mijn kind krijgt dat toch mee.



Dat is op het moment hetgeen waar ik zo mee bezig ben. Ik wil een manier vinden om zonder die diepgewortelde wrok met ex en zelfs met haar om te gaan. Niet in de zin van koffie drinken samen hoor, maar dat ik als ik ze tref niet alles omhoog borrelt, en ik me spastisch ga gedragen omdat ik niet op een normale manier met de situatie om kan gaan.



Die fases die je beschrijft, die ben ik ook wel doorgegaan als ik ze goed lees. Maar er staat niks over verwerken, over wat je doet met je woede. En daar loop ik nu dus weer tegenaan.

Snap je wat ik bedoel? Het is geen aanval naar jou toe Gianna, ik snap je helemaal, maar begrijp je waar ik last van heb?

Heb jij daar geen last van dan?

O ja hoor, snap ik helemaal En ik zwaai mijn kinderen ook na als ze met ex in de auto vertrekken, vanaf mijn huis. Maar omdat ik ex en nieuwe echtgenote de hele dag tegenkom heb ik daar mijn beschermingsmodus in moeten maken. En die ligt hier: ik zie hem niet als ik hem tegenkom. En mijn grens houdt in, gezien hun keuzes, dat ik mij niet meer open stel dan tot nu toe. Behalve als het onvermijdelijk is, gezien het welzijn van mijn kinderen. Dan praat ik met ex, met anderen erbij dan wel.

Ex was een vaderfiguur voor me. Ik realiseer me dat de les die ik moet leren is dat ik voor mezelf moet zorgen. En dat ook kan. Ik ben een sterke vrouw. Heb alles in huis om er een fijn leven van te maken maar heb jarenlang (wellicht al mn hele leven) ánderen verantwoordelijk gemaakt voor mijn geluk(sgevoel).

Mijn vader was er emotioneel niet voor zijn kinderen. Daar kon en kan hij niets aan doen, ik neem hem dat ook niet kwalijk. Maar daardoor ben ik die 'bescherming en veiligheid' wel in anderen gaan zoeken. Op de eerste plaats in mijn partner maar ook in de mensen om me heen. Ik had, en heb nog steeds, bevestiging nodig. Ik weet dat ik er mag zijn, op alle fronten, maar toch zoek ik nog steeds die bevestiging op.



Het voelt voor mij alsof één van mijn ouders heeft gezegd 'ik hoef je niet meer'. Die pijn is bijna ondraaglijk en ik moet echt bewust terug naar mezelf om me te realiseren dat een relatie gebaseerd is op vrijwillig bij elkaar zijn. Ik vind dat hij het recht niet heeft om bij mij weg te gaan maar zo werkt het natuurlijk niet..



Julus, jij schrijft dat hij absoluut niet meer met mij bezig is. Dat zie ik idd in zn handelen en in zn reageren naar mij. Hij is niet meer met mij bezig. Ik wel met hem, in alles wat ik doe.. En met hen beiden..

Als iemand me kan vertellen hoe ik daar afstand van kan nemen..

Ik word dagelijks met hen geconfronteerd, net als Gianna. Vanwege de kinderen. Ze wonen in hetzelfde dorp als ik. En iedereen kent hen én mij..

Ik kan me Gianna's reactie zo goed voorstellen. Ik kwam hem, haar en mijn kinderen laatst in de auto tegen. Ik stond langs de kant, wilde oversteken. Zij op 'mijn' plek in de auto, mijn kinderen erbij. Ik heb gezwaaid, omdat ik zag dat de kinderen me zagen. En ik zou dat een volgende keer weer doen. Maar die pijn, ook nu als ik eraan terugdenk.....



Gianna en Newwoman.. Ik lees jullie pijn tussen de regels door. En dan zijn jullie jaren verder dan de meesten van ons.. NW, ik vind het ook goed dat je aan de slag gaat met die woede..

Maar wát heb ik het moeilijk met het feit dat ik dus blijkbaar de komende jaren ook nog niet verlost ben van die pijn. Van die onmacht. En dan denk ik weer, gvd, waarom... Ex gaat nu naar psych.. Waarom kon hij dat niet toen hij nog bij mij was. Dan hadden we het misschien wel gered. Dan was het gezin misschien wel compleet geweest. Waarom nu wel en toen niet... Waarom nu wel investeren in sociaal netwerk met vriendin en met mij niet. Waarom nu wel met mensen over zn gevoelens praten en toen niet.

Ik weet dat het verloren energie is, om me daarmee bezig te houden maar het laat me niet los.



En dan besef ik weer hoeveel verdriet er (nog) zit. En hoe weinig woede. Natuurlijk is er boosheid, maar die zit m vooral in het feit dat ik vind dat hij zo makkelijk opgegeven heeft. Vier jaar vreemdgaan (waarschijnlijk langer denk ik wel eens). Ik heb álles gegeven om het nog te laten werken. Ik mocht van hem niet praten over mijn pijn. Maar ik heb doorgebikkeld, heb hem willen vergeven, had alles over voor mijn gezin. En hij vluchtte. Van vrouw naar vrouw, van verbouwing naar verbouwing, van baan naar baan. Ik heb nooit een eerlijke kans gehad vind ik, hij koos voor vluchten in plaats van vechten. Waarschijnlijk omdat hij niet anders kon. Maar waarom nu dan wel??? Met haar.. Een vrouw die nieteens de moeder van zijn kinderen is...

Soyli, ik denk dat de 'waaromvraag' van zijn kant gezien niet te beantwoorden en te beredeneren valt.

Ook al zou je een antwoord gegeven worden, deze zal nooit bevredigend genoeg zijn.

Belangrijker is toch om je af te vragen waarom jij je zinnen blijft zetten op een man die jou 4jaar lang af en aan bedonderd heeft.

Dat ideaalbeeld van het gezin, die wij denk ik allemaal voor ogen hadden toen we aan kinderen begonnen, bestaat gewoonweg niet meer.

Al zou hij nu (nog) bij je zijn, zou jij dan werkelijk gelukkig zijn? Ik geloof dat niet.

Jij voelt je ongelooflijk onmachtig omdat je tegen je zin in deze situatie geduwd bent maar zit het leven niet juist zo in elkaar?

We kunnen nu eenmaal niet alles naar onze hand zetten, sommige dingen moet je accepteren, hoe eerder hoe liever. Kijk naar wat je wél hebt, ga in therapie, doe cursussen of weet ik veel wat en zorg dat je je eigen identiteit weer hervindt. Ga jezelf opnieuw ontdekken en probeer het plaatje; 'Soyli de ex van...' te minimaliseren en om te zetten in de krachtige, mooie en lieve vrouw die je ongetwijfeld bent, onafhankelijk van de vader van je kinderen.

Het kan, echt waar.

Ik herken ook echt alles wat jullie hier schrijven. Het zo met hem en haar bezig zijn. De vraag waarom hij dingen nu wel kan doen en met haar doet en niet bij mij deed en met mij deed. De hoop dat hij niet echt gelukkig is nu, terwijl ik hem niet eens echt terug zou willen. Ik weet dat het niet werkt tussen ons. Ik weet dat mijn beeld van ons, mijn beeld van hem niet klopt. Maar wat doet het verdomde zeer.



Ik kreeg een paar weken geleden een mail van haar. Of wij elkaar niet zo onderhand eens zouden ontmoeten aangezien ze nu op een punt aangekomen zijn waarop ze meer en meer bij mijn ex zou zijn (duh, ze wonen samen, nogal logisch!). Ze hebben met zijn tweeen mij zo ongelooflijk aangevallen en voorgelogen, en doen dat nog. En nu zou ik ineens maar als een soort lam naar de slachtbank geleid moeten worden??! Omwille van ons kind? Dacht het niet. Er zijn grenzen. Mijn kind mag over haar praten, mag haar lief vinden etc. Maar dat betekent niet dat ik omwille van de lieve vrede alles maar moet pikken. Heb dan ook zakelijk maar netjes geantwoord dat ik vooralsnog geen behoefte heb aan contact. De scheiding moet eerst maar eens officieel geregeld zijn! Ze woont verdomme gewoon samen met een man die nog getrouwd is. Wie denkt ze wel niet dat ze is? Maar het meest ben ik toch echt kwaad op hem, hoor. Als we elkaar zien omwille van ons kind, gaat het allemaal vrij vriendelijk en beleefd, als mensen ons zouden zien, zouden ze denken dat we het heel aardig doen als gescheiden ouders. Maar niets is minder waar. Ik wil alleen geen confrontaties en ruzies meer waar ons kind bij is. Dus is er alleen contact over ons kind en de rest gaat via de advocaat.



Gianna, die drie fases herken ik ook wel. Ik zit nu nog meer in fase 1, ga langzaamaan fase 2 in...

Campari je hebt zo gelijk... Ik weet het ook allemaal zo ontzettend goed, maar ik voel me vreselijk gekwetst, vernederd en ingeruild.

Ik weet niet waar het gevoel vandaan komt dat ik vind dat hij geen recht had om bij mij weg te gaan. Aan de ene kant is er het bange kleine meisje dat bevestiging en aandacht buiten zichzelf nodig heeft om zich goed te voelen. Aan de andere kant de gekwetste zelfverzekerde vrouw die niet begrijpt dat haar man bij haar weggaat. Want ze deed toch alles voor hem? Ze is mooi en intelligent. En ze hebben elkaar 12 jaar geleden beloofd om er in goede en slechte tijden voor elkaar te zijn. Afspraak = afspraak!



Ik blijf focussen op hen. Op hem met haar. En ik weet dat zolang ik dat blijf doen ik zelf niet kan opbouwen, niet kan groeien. Begrijp me niet verkeerd, ik ben zeker bezig om het leven weer op te pakken. Ik kleed me eindelijk weer zoals ik ben. Ik doe de dingen die ik leuk vind. Ik geniet ontzettend van mijn kinderen (dochter zei gisteren nog dat ze het zo fijn vindt nu, dat ik zoveel geduldiger ben en dat we bijna nooit meer ruzie maken). Ik vind mn werk weer fijn om te doen. Die zwarte sluier is weg: de onzekerheid is weg. Ik was iedere dag bang dat hij een keer weg zou gaan. Ik voelde dat ik veel meer van hem hield dan hij van mij. Het zwaard van Damocles is gevallen. Ik heb nog maar weinig te verliezen (buiten mijn kinderen hoor, als hen iets overkomt dan stopt het allemaal voor mij).

Maar het gevoel dat ik alleen ben, dat hij met haar is en met haar de dingen doet die hij voorheen met mij doet.. Dat doet zó'n ontzettende pijn. Nog steeds.



Ik had al 3x in een nieuwe relatie kunnen stappen maar ik houd het af. Voel niets voor die mannen. Vreselijk lief en aardig maar geen vlinders. Terwijl ik zó graag weer iemand in mijn leven zou willen hebben die voor me gaat, die van me houdt. Iemand waar ik speciaal voor ben, en hij voor mij.

Maar ik weet ook dat als ik nú iemand tegenkom, ik waarschijnlijk over een paar jaar tegen dezelfde dingen aanloop. Zoals Gianna volgens mij al zei: eerst weer heel worden. Maar god wat ben ik bang dat ik zo iemand nooit meer tegenkom. Ik word niet makkelijk verliefd, en met de bagage die ik nu ook nog eens meezeul (zijn vreemdgaan en liegen, het telkens weer afdoen met dat hij het druk had zodat ik mn intuïtie uitschakelde) zal het er alleen maar moeilijker op worden...

@Tascha... Mijn naam had onder jouw stuk tekst kunnen staan. Afgezien van het mailtje. Dat heb ik nooit gehad. Nog niet. Ik weet ook niet wat ik zou doen. Soms denk ik wel eens dat als ik excuses van hen zou krijgen, het makkelijker zou zijn. Want ik begrijp wel waarom ze voor hem gevallen is. Ik heb zoveel van die man gehouden, dus dat kan een andere vrouw ook.. Het liegen, maandenlang, het onveilig vrijen, dát is waar ik boos over ben. En gek genoeg ben ik bozer op haar dan op hem. Onterecht, dat weet ik. Maar ik denk nog wel eens dat ik nog van hem houd.. Terwijl ik m ook het érgste van het érgste toewens zodat ik m nooit meer zou hoeven zien (maar dan komt mn gezonde verstand weer boven en dan weet ik dat dat dat voor de kinderen nóg verschrikkelijker zou zijn).



Ik vind het trouwens knap dat jij de gesprekken met je ex vriendelijk kunt houden. Ik kan dat niet. Ik zeg het hoognodige (over de kinderen) maar verder ook helemaal niets. Gisteren keek ik een (opgenomen) aflevering van Echt Scheiden waarin het zoontje (10jr) vertelde dat hij het zo fijn vond dat zijn ouders in ieder geval nog vrienden waren. Want als ze ruzie maakten was dat nog moeilijker. En voor mijn kinderen wil ik dat ook, dat we 'vrienden' zijn. Maar ik kan het (nog) niet.. Hij heeft me zo gekrenkt. En ik ben bang dat als ik nu vriendelijk ga doen, hji denkt dat hij vergeven is en zorgeloos zn nieuwe leventje kan opbouwen. Dat gun ik hem niet..

Je grootste liefde ben je zelf, Soyli!

Jeetje Soyli, wat herkenbaar zeg wat je schrijft over je situatie vroeger met je vader en de emotionele afhankelijkheid/bevestiging/geluksgevoel van anderen laten afhangen. Kreeg er kippenvel van, ik herken dit enorm. Ben hier met een psycholoog mee bezig, wat me erg goed doet. En veel gesprekken met m'n moeder gehad over hoe het vroeger gegaan is. Ik moet hier doorheen om rust in een relatie te kunnen vinden ooit. Nu besef ik me dat ik dat niet kon, dit was ergens nodig ofzo.... Moet m'n eigen intuitie terug vinden, wat wil ik, ik mag er zijn, wat vind ik belangrijk, m'n eigen pad vinden. Wat een spannend, maar mooi proces is. Ik voel me er best sterk door, het gevoel dat ik het zelf in de hand heb. Hmm, lastig te omschrijven, maar het geeft me zelfvertrouwen.



M'n ex had al vaker aangegeven dat er iets moest gebeuren of dat ik met een psycholoog moest gaan praten. Ik was er toen niet klaar voor of wilde het niet zien. Pas na de breuk kwam dat ook allemaal naar boven. Er moest eerst iets heftigs gebeuren lijkt het wel. Daarvoor balanceerde ik op het randje, nu was ik zo gevallen, nu ontkwam ik er niet aan ofzoiets.



M'n ex geeft aan trots te zijn dat ik er nu mee bezig ben. Hij vindt het knap van me en ik vind het lief dat hij dat zegt. Anderzijds merk ik bij hem een stukje frustratie; waarom ik het niet eerder gedaan? Het had volgens hem dan anders kunnen lopen. Ik heb gezegd dat ik het gevoel kreeg dat het mijn 'schuld' nu is (gelukkig ontkrachtte hij dat; beide ons aandeel erin gehad), maar toch knaagt dat. Begrijp het wel hoor, heb ook uitgelegd dat ik er toen niet aan toe was en als iemand dat niet is, dat kun je het niet voor elkaar krijgen. Maar toch vind ik het moeilijk dat ik merkte dat het hem zoveel deed. Word dan ook wel boos merk ik; verdorie, ik ben er nu toch mee bezig. Als je echt van me houdt; hoe kan het dan nu 'te laat' zijn? Maar tja.....



Ga echt proberen het wat meer los te laten, hoe moeilijk ook. Op dit moment wil het hij niet, hij onderneemt immers niets. En of dat verandert, tja, dat weet ik niet. Dat is moeilijk, maar ik moet proberen me op mezelf te focussen. En dat is moeilijk als je zo'n leegte, gemis en verdriet voelt. Ik probeer mezelf er wel meer uit te slepen, als ik dan ga piekeren, dan zeg ik tegen mezelf; prima, het mag even, maar een half uurtje, dan is het klaar. Nou ja, zo probeer ik maar trucjes uit om het steeds wat meer los te laten. Contact moet ik echt vermijden, dat is ook zoiets moeilijks, maar tot nu toe hou ik het over het algemeen aardig goed vol.



Zo, weer even van me afgetypt, dat lucht op! Nu maar weer verder met solliciteren. Fijne dag allemaal lieve meiden xx

quote:gettingwise schreef op 12 juni 2012 @ 10:24:

Jeetje Soyli, wat herkenbaar zeg wat je schrijft over je situatie vroeger met je vader en de emotionele afhankelijkheid/bevestiging/geluksgevoel van anderen laten afhangen. Kreeg er kippenvel van, ik herken dit enorm. Ben hier met een psycholoog mee bezig, wat me erg goed doet. En veel gesprekken met m'n moeder gehad over hoe het vroeger gegaan is. Ik moet hier doorheen om rust in een relatie te kunnen vinden ooit. Nu besef ik me dat ik dat niet kon, dit was ergens nodig ofzo.... Moet m'n eigen intuitie terug vinden, wat wil ik, ik mag er zijn, wat vind ik belangrijk, m'n eigen pad vinden. Wat een spannend, maar mooi proces is. Ik voel me er best sterk door, het gevoel dat ik het zelf in de hand heb. Hmm, lastig te omschrijven, maar het geeft me zelfvertrouwen.







Ik weet precies wat je bedoeld...

Zou je kunnen vertellen hoe je hier met je psych aan werkt? Ik twijfel namelijk of ik niet tóch de stap moet zetten naar een psycholoog. Heb veel gesprekken gehad maar voornamelijk met therapeuten uit het alternatieve circuit. Binnenkort naar AMW. Ook vanuit financieel oogpunt: het is nu eenmaal geen vetpot en bij een psycholoog betaal je eigen bijdrage.

Ik weet het allemaal zó ontzettend goed. Zelfs waarom mijn vader bepaalde dingen (niet) gedaan heeft en (niet) gezegd heeft. Maar op de één of andere manier bepaald dat wél hoe ik nu in relaties sta en kom ik er maar niet los van.



Zo vond (vindt) mijn vader ook dat mensen zonder relatie zielig zijn. Hij spreekt daarmee een oordeel over mij uit. Hij zegt het overigens niet letterlijk (meer) maar straalt het wel uit.



En ruzie maken mocht vroeger bij ons thuis niet. Mijn vader riep dan twee dingen: 'je moeder komt nog eens in een gekkenhuis terecht door je geruzie' én 'straks heb je geen vrienden meer'.

Ik koppel ruzie maken, boos worden, dus aan 'verlaten worden'. En als je verlaten wordt ben je zielig. Dus ik begrijp wat je schrijft Gianna, en zó is het ook, maar zonder relatie voel ik me dus blijkbaar niet compleet (en minderwaardig, want ook dat straalde mn vader uit). En natuurlijk weet ik dat dat geen reeele gedachte is, maar het is een patroon, een denkwijze, die zo hardnekkig is...

Bij mij ligt de situatie wel iets anders Soyli, mijn vader is overleden toen ik 12 was. Ben daarna eigenlijk beetje aan m'n lot overgelaten. Ik kon er moeilijk over praten, waardoor niemand aandacht aan mij besteedde (kort samengevat). Waardoor ik lang het gevoel had dat ik er niet mocht zijn en mezelf wegcijferde.



In mijn geval was het niet op gebied van ruzie, wat ik linkte aan verlaten worden. Maar door plots verlies van iemand denk ik, was heb ik ook een angst verlaten te worden. Ik was emotioneel best afhankelijk van m'n ex. Ging soms ver in bevestiging zoeken en hem uittesten en legde mijn pijn bij hem neer. Ik zocht iemand die voor me zorgde. Ik zocht een stabiele basis, ik zocht iemand die er altijd voor me was. Daardoor was onze relatie niet in balans.



Het besef en het erover praten met mijn moeder helpt erg. Heb ook ervaringsverhalen op internet gezocht. Plus deze weblog, over loslaten en wat je als kind hebt meegemaakt: http://www.loslatennu.blogspot.nl/ De herkenning hielp mij erg. Misschien helpt het jou ook? Het is niet vreemd dat je verleden invloed hebt op hoe je wordt als volwassene. Het is niet niets hoe je vader zich opstelde. Verdrietig eigenlijk. En moeilijk voor jou geweest. Maar zoals het in die weblog ook staat: Toen wás je inderdaad het zielige meisje (even kort door de bocht); je wist niet beter. Nu ben je volwassen en kun je zelf bepalen hoe je met dingen omgaat en aanpakt. Dat vond ik wel een inzicht. Voor mij was het; ik moet uit die rol. Het heft in handen.



De psycholoog helpt me om dingen in te laten zien en hoe ik anders met dingen om kan gaan. Het erover praten met compleet neutraal iemand is heel fijn. Soms heel simpel, maar zo doeltreffend. Bijvoorbeeld: Ik zei tegen hem; ik wil dit niet meer zo doen en ik wil dit niet etc etc. Hij geeft aan; draai het om, wat wil je WEL. Als je dat weet kun je ook bedenken hoe je daar gaat komen. Daadkrachtigere en positievere insteek ook.



Maar ook mij in laten zien hoe ik met dingen om ga. Patronen doorbreken. Richting mijn ex bijvoorbeeld; "Nadenken over vragen waar je geen antwoord op kunt krijgen, daar heb je niets aan. Maar het kost wel erg veel energie. Probeer die gedachten te herkennen, te herkennen wanneer je dit weer doet. Alleen het besef helpt al. Het wordt dan een bewuster moment.". Plus nadenken over wat je zoveel energie kost. Je kunt nog - soms met pijn en moeite - zoveel leuke dingen doen, maar als bepaalde dingen (bijvoorbeeld piekeren over ex) zoveel energie kost, dan heeft het geen nut. Dan zul je moe blijven. Hetgeen wat energie kost, daar moet wat aan gedaan worden, pas dan kan je weer energie opbouwen.



Nou goed, dat soort dingen. Ik ben nog maar 2 keer bij hem geweest, maar vind het prettig. Verwachtte eerst dat het misschien heel zwaarmoedig zou zijn, maar zeker niet het geval. Een heel open gesprek. En hij weet de juiste vragen te stellen om mij zélf dingen in te laten zien. Fijn is dat!



Hoop dat je er wat aan hebt, als je nog meer wil weten, laat het weten! En qua geld is het natuurlijk lastig. Als je alleen eigen bijdrage moet betalen, dan is het 20 euro. Kan niet in jouw portemonnee kijken, maar als je het op kan brengen, zou ik het je zeker aanraden. Het kan, naar mijn mening, nooit kwaad.



Sterkte!

quote:Soyli schreef op 12 juni 2012 @ 09:55:

@Tascha... Mijn naam had onder jouw stuk tekst kunnen staan. Afgezien van het mailtje. Dat heb ik nooit gehad. Nog niet. Ik weet ook niet wat ik zou doen. Soms denk ik wel eens dat als ik excuses van hen zou krijgen, het makkelijker zou zijn. Want ik begrijp wel waarom ze voor hem gevallen is. Ik heb zoveel van die man gehouden, dus dat kan een andere vrouw ook.. Het liegen, maandenlang, het onveilig vrijen, dát is waar ik boos over ben. En gek genoeg ben ik bozer op haar dan op hem. Onterecht, dat weet ik. Maar ik denk nog wel eens dat ik nog van hem houd.. Terwijl ik m ook het érgste van het érgste toewens zodat ik m nooit meer zou hoeven zien (maar dan komt mn gezonde verstand weer boven en dan weet ik dat dat dat voor de kinderen nóg verschrikkelijker zou zijn).



Ik vind het trouwens knap dat jij de gesprekken met je ex vriendelijk kunt houden. Ik kan dat niet. Ik zeg het hoognodige (over de kinderen) maar verder ook helemaal niets. Gisteren keek ik een (opgenomen) aflevering van Echt Scheiden waarin het zoontje (10jr) vertelde dat hij het zo fijn vond dat zijn ouders in ieder geval nog vrienden waren. Want als ze ruzie maakten was dat nog moeilijker. En voor mijn kinderen wil ik dat ook, dat we 'vrienden' zijn. Maar ik kan het (nog) niet.. Hij heeft me zo gekrenkt. En ik ben bang dat als ik nu vriendelijk ga doen, hji denkt dat hij vergeven is en zorgeloos zn nieuwe leventje kan opbouwen. Dat gun ik hem niet..Haha vrienden???!!! Echt niet! Hij is een schoft. Iemand met ongelooflijk horkerig gedrag die alleen maar aan zichzelf denkt. Nee hoor, vrienden worden gaat m niet worden. Ik (en hij ook) doen vriendelijk omdat ons zoontje erbij is, niets meer en niets minder. Ik vind het best dat hij zou denken dat alles vergeven en vergeten is, ik weet wel beter. Ik hoop op een dag gewoon niets meer te voelen voor hem, geen verdriet, geen woede, geen ongeloof, gewoon....niets. Dan ben ik echt over hem heen. En ik probeer de gesprekken ook tot het hoognodige te beperken, hoor. Ik probeer hem zo snel mogelijk af te wimpelen. Mocht ie nog wat kwijt willen, doet ie dat maar lekker per mail. Hij heeft mijn telefoonnummer niet meer, heb een prepaidtelefoontje waar hij 1 x per week mag bellen om zijn zoon te spreken en voor de rest: alles per mail. Hij komt het huis ook niet meer binnen. Excuses hoef ik niet. Daar heb ik niets aan. Maar dat ze dacht dat ik wel even op zou komen draven...ongelooflijk na wat ze mij allebei hebben aangedaan. Echt, je wil niet weten wat er allemaal is gebeurd....ik heb een ex from hell....

Ik vind het fijn om te lezen dat ik dan nog niet zo gek ben. Ik wil écht mijn kinderen voorop zetten. In alles. Maar ik weet dat ik ze tekort doe met het minimale contact tussen hun vader en mij. Dat ze dat moeilijk vinden. Maar ik kan het niet. Ik kán niet vriendelijk tegen hem zijn. Ik wil wél dat hij zich schuldig voelt. Maar ik weet wel beter, hij heeft zn eigen werkelijkheid..



Ben jij niet vreselijk bang dat zij oud en gelukkig met elkaar worden samen?

Mijn ergste nachtmerrie (los van iets met de kinderen uiteraard). Dat ik mn verdere leven met hen twee geconfronteerd blijf. Dat zij een steeds grotere rol in het leven met mijn kinderen gaat spelen. Hoewel ik ook weet dat, als het niet blijft duren tussen die twee, er wel weer een ander komt. En van deze vrouw weet ik wel dat ze het beste met mijn kinderen voorheeft..

Dankje Gettingwise.. Ik ga in ieder geval eens op die website kijken..

Wat je schrijft is me bekend. Ik weet het allemaal zo goed, het voelen willen alleen nog niet volgen. Ik hoop dat dat een kwestie van tijd is....



Je vader verliezen op zo'n jonge leeftijd lijkt me ontzettend heftig.. Nieuwe vriendin van ex kiest duidelijk voor ex ipv voor haar oudste (puber)kind. Kind voelt zich vreselijk in de steek gelaten want ziet wat er gebeurt. Ik denk dat ze zich niet realiseert welke impact haar gedrag op het leven van haar kind heeft. En alhoewel het niet mijn zorg is, snijdt me dat door mijn hart. Een moeder die haar eigen kind zó in de kou laat staan (soms letterlijk zelfs) zodat zij bij vriend (en mijn kinderen!) kan zijn.. Ongelooflijk voor mij.. En niet te begrijpen dat ik voor zó'n vrouw aan de kant ben gezet...

quote:Soyli schreef op 12 juni 2012 @ 13:49:

Ik vind het fijn om te lezen dat ik dan nog niet zo gek ben. Ik wil écht mijn kinderen voorop zetten. In alles. Maar ik weet dat ik ze tekort doe met het minimale contact tussen hun vader en mij. Dat ze dat moeilijk vinden. Maar ik kan het niet. Ik kán niet vriendelijk tegen hem zijn. Ik wil wél dat hij zich schuldig voelt. Maar ik weet wel beter, hij heeft zn eigen werkelijkheid..



Ben jij niet vreselijk bang dat zij oud en gelukkig met elkaar worden samen?

Mijn ergste nachtmerrie (los van iets met de kinderen uiteraard). Dat ik mn verdere leven met hen twee geconfronteerd blijf. Dat zij een steeds grotere rol in het leven met mijn kinderen gaat spelen. Hoewel ik ook weet dat, als het niet blijft duren tussen die twee, er wel weer een ander komt. En van deze vrouw weet ik wel dat ze het beste met mijn kinderen voorheeft..Ja want dat zou voor mijn gevoel betekenen dat ik heb gefaald...ik weet het, het klopt niet, ik heb niet gefaald, als er al mensen hebben gefaald dan zijn wij daar beiden debet aan. Maar zo voelt het niet. Als hij met haar gelukkig is (en blijft), dan zegt dat wat over mij, zo voelt het. Dat kwetst en dat voelt heel vernederend. En inderdaad, zij gaat een steeds grotere rol spelen in het leven van ons kindje. En daar heeft ze toch geen ruk mee te maken. Het is het kind van hem en mij, daar heeft ze zich niet mee te bemoeien. Maarja, zo werkt het natuurlijk niet, dat weet ik ook wel. Mijn kind heeft met haar te maken en zij met hem en zij zullen ook een band op gaan bouwen. Maar het voelt allemaal heel onrechtvaardig.

Ja want dat zou voor mijn gevoel betekenen dat ik heb gefaald...



Precies... Ik zoek het ook bij mezelf.. Feest in de stad hier. Ex feest al drie dagen mee. Wilde ie met mij nooit, ging werken dan. Nu niet. Wát heb ik dan verkeerd gedaan vraag ik me af. Waarom nu wel, en toen niet? Hij neemt zelfs de kinderen mee.. Als hij écht niet wilde had hij zich achter hen kunnen verschuilen...

En dan ook nog het feit dat het de stad is waar ik ben opgegroeid. Ik zou daar moeten zijn nu. Maar ik trek het niet dus ben aan het werk. Terwijl hij daar is...

Geef hem niet zoveel macht over je huidige welbevinden Soyli.

Wil je naar de stad, ga! Wil je niet, dan wil jij niet, niet omdat hij er is.

Ik weet dat het makkelijk praten is maar ben er van overtuigd dat dit denkproces het begin van het helen is.

Je moet de ruimte om je heen vergroten, zonder doordrenkt te zijn van ex.

En troost je met de gedachte dat een vos wel zijn haren maar niet zijn streken verliest.

Ooit ben jij de lachende derde.

Mijn ex van 5 jaar terug waar ik veel liefdeverdriet van heb gehad heeft mij onlangs uitgenodigd. Zijn relatie blijkt over te zijn.

Hoewel mijn gevoel zegt; spring in zijn armen, luister ik naar het verstand omdat ik wéét dat deze man ONGEZOND voor me is.

Heb wel op FB foto's zitten kijken en prompt droom ik over hem.

Ook ben ik geneigd veel aan hem te denken; hoe voelt hij zich, wat is er gebeurd, denkt hij aan mij, de hele rataplan.

Maar kom op, hij is nu niet meer de liefde van mijn leven. Hij heeft inmiddels een verleden met iemand anders. Nooit zal het meer zijn als toen.

Maar belangrijker; ik heb inmiddels best een puik, rustig en tevreden leventje. Zonder machtsspel, dominantie, onbegrip, fysiek onbehagen, dreiging van ruzie's etc.

Daar heb ik absoluut een therapietje tegenaan gegooid en dat is een verrijking geweest.

Staar je niet blind op die mooie intense momenten uit het verleden, wees realistisch en kijk juist naar de bak ellende die het gekost heeft.

Hé Campari.. Wat knap dat je er nu zo instaat. Ik begrijp dat jij geen nieuwe relatie hebt? Mis je het niet? Soms denk ik ook wel eens dat ik het eigenlijk wel heerlijk vind, 'alleen'. Geen gezeik, niemand waar ik rekening mee hoef te houden (afgezien van mijn kinderen), kinderen weten waar ze aan toe zijn. Eigenlijk niet slecht. Maar dan kijk ik om me heen en zie ik al die stelletjes en dan denk ik, dat wil ik ook. Iemand die er onvoorwaardelijk voor me is en die een arm om me heen slaat, gewoon omdat hij me lief vindt..



Waarom nodigde jouw ex je uit? Ging hij destijds vreemd met haar?



En ja, ik sta me idd blind op het verleden. Ik mis iets dat er niet was. Ik maak iets van mijn leven dat het niet was. Realiteit: ik heb jarenlang samengeleefd met een man die geen passie meer voor mij voelde, geen respect (want liegen en vreemdgaan). Hij bleef hier vanwege een stukje veiligheid, zekerheid én het feit dat hij niet alleen wilde zijn. Dat zei hij letterlijk toen hij hier wegging: hij bleef haar zien want hij was nou eenmaal niet iemand die alleen in een appartement ging zitten...