Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
zondag 6 april 2008 om 21:36
Tja, het duizelt allemaal in mijn hoofd eigenlijk. we hebben vrijdag een goed gesprek gehad. Dat wil zeggen dat we alles konden bespreken zonder ruzie te maken. En omdat we normaal gesproken niet goed kunnen praten was ik daar heel blij mee. Maar hij was de volgende ochtend in zak en as en zag het niet meer zitten. Hij zag het niet zoor zich dat we elkaar 'halverwege' zouden kunnen vinden. Ik was best verbaasd omdat het gesprek goed was, ik heb hem ook naar zijn verleden gevraagd, ben heel eerlijk geweest over van alled, hoe ik er nu in sta. We maakten echt contact. Daarover was ik blij, dat we dat blijkbaar wel kunnen met elkaar. Ik was dus verbaasd dat hij zij dat we beter uit elkaar kunnen gaan. Bovendien zegt hij dat wel vaker dus ik wist niet hoe serieus ik dat moest nemen. Dat zei ik hem ook. En toen bleek ook dat hij het zei om een reactie van mij uit te lokken. Hij gaf aan dat ik de relatie alleen op een bepaalde manier wil en dat hij daar niet aan kan voeldoen. Ik vind dat nogal negatief gesteld, net of ik zo inflexibel ben. Maar goed, ik heb hem duidelijk gemaakt dat het mij vooral om 2 dingen gaat: de goede gesprekken, die wil ik meer en ik wil meer respect, al die boosheid wil ik niet.
Als deze zaken goed zijn dan vind ik de rest niet zo belangrijk: onze verschillen in interessen etc. Hij was toen zo opgelucht, dat zij hij ook. Dus het was weer ' goed'.
Maar ik heb dus ook een lang gesprek gehad met vriendinnen en toen kwam er uit wat ik hier ook al heb geschreven, dat ik eigenlijk al zo ver ben, al half uit de relatie gestapt ben...Confronterend was dat. Ik wil het zo graag goed doen, goed afsluiten, of de juiste wegen bewandelen. Zodat mij niks te verwijten valt, door mezelf vooral. Maar ik merk dat ik nu niet weet hoe nu verder, wat ik moet doen. Ik kwam thuis na een nachtje weg en het is net of er niks aan de hand is....maar er is van alles aan de hand.
Ik zou willen dat er een handleiding voor relaties bestond...pfff.
Als deze zaken goed zijn dan vind ik de rest niet zo belangrijk: onze verschillen in interessen etc. Hij was toen zo opgelucht, dat zij hij ook. Dus het was weer ' goed'.
Maar ik heb dus ook een lang gesprek gehad met vriendinnen en toen kwam er uit wat ik hier ook al heb geschreven, dat ik eigenlijk al zo ver ben, al half uit de relatie gestapt ben...Confronterend was dat. Ik wil het zo graag goed doen, goed afsluiten, of de juiste wegen bewandelen. Zodat mij niks te verwijten valt, door mezelf vooral. Maar ik merk dat ik nu niet weet hoe nu verder, wat ik moet doen. Ik kwam thuis na een nachtje weg en het is net of er niks aan de hand is....maar er is van alles aan de hand.
Ik zou willen dat er een handleiding voor relaties bestond...pfff.
zondag 6 april 2008 om 23:25
Moeilijk hoor Zonnepitje om zulke gesprekken te hebben. Wat ik zo raar vind is dat hij dingen zegt om jou uit de tent te lokken. Dan kun je hem niet echt serieus nemen. Zo lang hij niet echt met zijn billen bloot gaat, echt eerlijk is, echt het achterste van zijn tong laat zien, kan jij niet zo gek veel met deze gesprekken omdat hij jou behoorlijk aan het uittesten is en dat hoort niet in dergelijke gesprekken thuis.
Dat jij al half uit de relatie gestapt bent is niet zo vreemd, want wanneer jouw man op deze manier met je communiceert, dan wordt er eigenlijk toch niks echt besproken? Hij is bang om je te verliezen, heel bang. Hij is bang om zijn waarheid uit te spreken omdat hij je mogelijk daardoor kwijtraakt.
Heb je enig idee wat de achtergrond hiervan is?
Dat jij al half uit de relatie gestapt bent is niet zo vreemd, want wanneer jouw man op deze manier met je communiceert, dan wordt er eigenlijk toch niks echt besproken? Hij is bang om je te verliezen, heel bang. Hij is bang om zijn waarheid uit te spreken omdat hij je mogelijk daardoor kwijtraakt.
Heb je enig idee wat de achtergrond hiervan is?
maandag 7 april 2008 om 08:06
Eens met Pom Zonnepit, je vriend is doodsbang om je te verliezen en zet je door te zeggen dat jullie maar beter uit elkaar kunnen gaan onder druk. Chantage is het want jij bent al lang blij dat jullie een keer gewoon kunnen praten.
Hij verwijt jou dat jij de boel wil hebben zoals jij het wil maar door de volgende dag de touwen weer stevig in handen te nemen en jou voor de voeten te gooien dat jij blijkbaar niet tevreden bent en dat jullie maar beter uit elkaar kunnen gaan, laat hij weer heel duidelijk zien wie er eigenlijk de baas is bij jullie thuis. Hij dus.
Jij bent nu in de war en weet het niet meer en dat is precies de bedoeling. Je gaat nu geen grote beslissingen nemen, dat snapt hij ook wel. Jullie hebben uitgesproken dat het 'weer goed' is en zo stoppen jullie emotioneel het ene gat met het andere. Als hij van nature een driftig mens is dan is dat er met een gesprek niet zomaar uit en dat begrijp jij ook wel.
Iets beslissen over je toekomst doe je pas als je heel zeker weet wat je wil en dat is nu weer gaan wankelen.
Een handleiding bestaat niet maar ik vind het wel al heel goed dat je bent gaan schrijven over je relatie. Het geeft je in ieder geval inzicht in waar de pijnpunten zitten. De druppel, het gevoel van zeker weten, dat onstaat bij jou en bij jou alleen en je ziet aan de vrouwen hier dat je stevig in je schoenen moet staan om door te zetten.
Hoe zie je de toekomst voor je? Als je nadenkt over nog tien jaar samen met je vriend, hoe voelt dat dan?
Hij verwijt jou dat jij de boel wil hebben zoals jij het wil maar door de volgende dag de touwen weer stevig in handen te nemen en jou voor de voeten te gooien dat jij blijkbaar niet tevreden bent en dat jullie maar beter uit elkaar kunnen gaan, laat hij weer heel duidelijk zien wie er eigenlijk de baas is bij jullie thuis. Hij dus.
Jij bent nu in de war en weet het niet meer en dat is precies de bedoeling. Je gaat nu geen grote beslissingen nemen, dat snapt hij ook wel. Jullie hebben uitgesproken dat het 'weer goed' is en zo stoppen jullie emotioneel het ene gat met het andere. Als hij van nature een driftig mens is dan is dat er met een gesprek niet zomaar uit en dat begrijp jij ook wel.
Iets beslissen over je toekomst doe je pas als je heel zeker weet wat je wil en dat is nu weer gaan wankelen.
Een handleiding bestaat niet maar ik vind het wel al heel goed dat je bent gaan schrijven over je relatie. Het geeft je in ieder geval inzicht in waar de pijnpunten zitten. De druppel, het gevoel van zeker weten, dat onstaat bij jou en bij jou alleen en je ziet aan de vrouwen hier dat je stevig in je schoenen moet staan om door te zetten.
Hoe zie je de toekomst voor je? Als je nadenkt over nog tien jaar samen met je vriend, hoe voelt dat dan?
maandag 7 april 2008 om 09:27
Ja, jullie maken het voor mij wel wat helderder zo, Pom en Leo. Knap eigenlijk, van zo'n afstand
Het lijkt inderdaad op chantage als hij zegt dan gaan we wel uit elkaar. Of hij wil weten waar hij staat. Voor hetzelfde geld had ik gezegd, ok. Maar juist door het gesprek die avond ervoor had ik er weer een beter gevoel over. In ieder geval is het nu nog niet de tijd. Misschien wist hij dat wel...
En wat je zegt Pom over dat hij het achterste van zijn tong niet laat zien, dat is zo waar. Hij is zo gesloten, en dat vind ik nog het moeilijkst, het echte contact. Ik ken hem helemaal niet. En vrijdagavond liet hij een stukje zien van zichzelf, vertelde zelfs over vroeger (normaal een taboe-onderwerp). Dus ik was weer blij. Niet dat ik denk dat het goed komt, ik acht de kans veel groter dat we uit elkaar gaan dan dat we blijven. Maar ja, wil er wel alles uit halen. Nou ja, dat begrijpen jullie wel.
En zaterdag hebben mijn vriendinnen me helemaal doorgezaagd en ja, dan blijft er heel weinig over van mij hoop.
Het lijkt wel of we nu weer overnieuw moeten beginnen.
Leo, als ik nadenk over nog eens 10 jaar met hem dan word ik daar niet opgetogen van. Het lijkt me eerlijk gezegd nogal saai en oppervlakkig. Ik geloof ook dat ik hem niet meer zo leuk vind. Ik ben iemand die meer de diepgang zoekt.
Het lijkt wel of hij mij nu weer laat komen. Terwijl hij nu ook wel eens kan investeren en zijn best gaat doen. Ik ben met heel weinig tevreden volgens mij. Zo'n gesprekl bijvoorbeeld, moet toch normaal zijn. Met 'iedereen'kan ik dat soort gesprekken hebben, behalve met hem. Dat is toch idioot!
Ik weet wel zeker dat hij doodsbang is om mij te verliezen, want hij mag zijn handjes dichtknijpen met mij. Maar dat ooit toegeven naar mij? Nee hoor, dat gebeurt niet.
Nou ja, bedankt voor jullie reactie
Het lijkt inderdaad op chantage als hij zegt dan gaan we wel uit elkaar. Of hij wil weten waar hij staat. Voor hetzelfde geld had ik gezegd, ok. Maar juist door het gesprek die avond ervoor had ik er weer een beter gevoel over. In ieder geval is het nu nog niet de tijd. Misschien wist hij dat wel...
En wat je zegt Pom over dat hij het achterste van zijn tong niet laat zien, dat is zo waar. Hij is zo gesloten, en dat vind ik nog het moeilijkst, het echte contact. Ik ken hem helemaal niet. En vrijdagavond liet hij een stukje zien van zichzelf, vertelde zelfs over vroeger (normaal een taboe-onderwerp). Dus ik was weer blij. Niet dat ik denk dat het goed komt, ik acht de kans veel groter dat we uit elkaar gaan dan dat we blijven. Maar ja, wil er wel alles uit halen. Nou ja, dat begrijpen jullie wel.
En zaterdag hebben mijn vriendinnen me helemaal doorgezaagd en ja, dan blijft er heel weinig over van mij hoop.
Het lijkt wel of we nu weer overnieuw moeten beginnen.
Leo, als ik nadenk over nog eens 10 jaar met hem dan word ik daar niet opgetogen van. Het lijkt me eerlijk gezegd nogal saai en oppervlakkig. Ik geloof ook dat ik hem niet meer zo leuk vind. Ik ben iemand die meer de diepgang zoekt.
Het lijkt wel of hij mij nu weer laat komen. Terwijl hij nu ook wel eens kan investeren en zijn best gaat doen. Ik ben met heel weinig tevreden volgens mij. Zo'n gesprekl bijvoorbeeld, moet toch normaal zijn. Met 'iedereen'kan ik dat soort gesprekken hebben, behalve met hem. Dat is toch idioot!
Ik weet wel zeker dat hij doodsbang is om mij te verliezen, want hij mag zijn handjes dichtknijpen met mij. Maar dat ooit toegeven naar mij? Nee hoor, dat gebeurt niet.
Nou ja, bedankt voor jullie reactie
maandag 7 april 2008 om 10:20
Misschien zouden gesprekken in relatie therapie een oplossing voor jullie kunnen zijn. Ik denk dat jullie beiden een probleem hebben met dit soort gesprekken. Je man omdat hij er echt grote moeite mee heeft, jij omdat jij er heel veel van verwacht en ook die enorme hoop samen met de angst wat dit gesprek gaat brengen.
Jij was in eerste instantie blij met dit gesprek, maar na gesprekken met vrienden blijft er weinig meer over van je blijheid.
Misschien moet je voor jezelf allereerst eens een punt bereiken, dat met wat jij bespreekt met je man jouw mening vormt. En dat na zo'n gesprek, je mening niet verandert afhankelijk van met wie je spreekt.
Ik herken het hoor, ik was zelf net zo.
Maar wanneer je een echte beslissing wilt nemen, dan zul je sterker moeten worden om een echte beslissing te nemen.
Mogelijk kunnen gesprekken met derden jullie helpen.
Je zegt dat je man zo gesloten is, maar een gesloten iemand houdt niet in dat deze persoon ook de ander mag chanteren. Hij weet precies waar de marge zit, hij gaat net ergens toch iets over zeggen, waarvan jij denkt he he eindelijk gaat hij eens wat zeggen. Blijheid bij jou, maar we leven niet vroeger maar nu. En de problemen die jullie hebben zijn er om aangepakt te worden.
Zo en nu moet ik afsluiten, want ik ga eens flink hardlopen en word zo opgehaald.
Zonnepitje, je hebt het allemaal goed op een rijtje, alleen de communicatie juist met hem is brak. Hij is er wel, maar net van een niveau waar je verder niks mee kunt, die impasse moet je gaan doorbreken nu.
Jij was in eerste instantie blij met dit gesprek, maar na gesprekken met vrienden blijft er weinig meer over van je blijheid.
Misschien moet je voor jezelf allereerst eens een punt bereiken, dat met wat jij bespreekt met je man jouw mening vormt. En dat na zo'n gesprek, je mening niet verandert afhankelijk van met wie je spreekt.
Ik herken het hoor, ik was zelf net zo.
Maar wanneer je een echte beslissing wilt nemen, dan zul je sterker moeten worden om een echte beslissing te nemen.
Mogelijk kunnen gesprekken met derden jullie helpen.
Je zegt dat je man zo gesloten is, maar een gesloten iemand houdt niet in dat deze persoon ook de ander mag chanteren. Hij weet precies waar de marge zit, hij gaat net ergens toch iets over zeggen, waarvan jij denkt he he eindelijk gaat hij eens wat zeggen. Blijheid bij jou, maar we leven niet vroeger maar nu. En de problemen die jullie hebben zijn er om aangepakt te worden.
Zo en nu moet ik afsluiten, want ik ga eens flink hardlopen en word zo opgehaald.
Zonnepitje, je hebt het allemaal goed op een rijtje, alleen de communicatie juist met hem is brak. Hij is er wel, maar net van een niveau waar je verder niks mee kunt, die impasse moet je gaan doorbreken nu.
maandag 7 april 2008 om 14:19
Lieve Zonnepit,
Ik herken aardig wat van wat je schrijft uit de laatste periode van mijn huwelijk. We hebben toen, op mijn initiatief, een aantal goede (ook minder goede ) gesprekken gevoerd. Daarin is mijn ex soms erg openhartig geweest en heeft hij zich kwetsbaar opgesteld. Dat had deels te maken met de niet-beschuldigende, uitnodigende manier waarop ik het gesprek voerde en deels, denk ik, met het feit dat hij diep van binnen ongelukkig was met zijn leven, maar mij ook niet kwijt wilde. Ik was zijn zekerheid, zijn toekomst en eigenlijk ook een beetje zijn moeder.
Vlak na - of zelfs nog tijdens - zo'n gesprek kon hij net zo makkelijk roepen dat hij direct een advocaat ging bellen om de scheiding in gang te zetten, als ik er dan toch geen gat meer in zag. "Hij kon toch niets goed doen", dat idee.
Dat is niet alleen een dooddoener van het zuiverste water, maar inderdaad ook emotionele chantage. Als ik namelijk wilde scheiden, had ik dat wel gezegd. Als hij wilde scheiden, had hij dat ook wel gezegd. Maar het was niet meer dan een loos dreigement.
Het gevoel dat ik er nu bij krijg (een beetje hetzelfde als bij Elfje en tot voor kort bij VK), is dat je eigenlijk het liefst wil dat hij je een aanleiding geeft om nu weg te gaan. Zolang hij blijft zeggen dat hij ervoor wil vechten, durf je de knoop niet door te hakken. Je legt de bal dus bij hem neer, hoewel jij je besluit feitelijk al genomen hebt. Je wacht tot hij hetzelfde wil.
Maar wat doet hij? Hij geeft je een glimp van wat je wil: hij vertelt iets over vroeger. Wat in elke andere relatie normaal is, is voor jou zo bijzonder dat je er hoop uit put. Hoop die je niet meer wil hebben, maar van jezelf nog niet weg mag gooien. Waarom eigenlijk niet?
Jullie zijn allebei aan het pappen en nathouden. Hij omdat hij de status quo wil behouden, jij omdat je die niet durft te doorbreken. Bedenk nu eens wat je hart echt wil, als je hoofd niet meedoet. Hou je nog van hem? Zijn de problemen waar je nu tegenaanloopt overkomelijk? Kun je weer voor hem warmlopen als die uit de weg geruimd zijn? Kun je die diepgang met hem nog vinden bijvoorbeeld?
Als je je relatie nog een kans wilt geven, zou ik je willen adviseren een aantal concrete veranderingen voor te stellen. Wees duidelijk naar hem over wat je wilt en niet wilt. Dat is misschien wel inflexibel, maar jij hebt net als iedereen het recht om voorwaarden te stellen aan een relatie. Als het dan gaat om respect en vertrouwen, vind ik dat geen moeilijk wensenlijstje. Je kan makkelijk zeggen dat het egoïstisch is om daar niet in mee te willen gaan, maar ook hij heeft recht op zijn wensenlijstje, waar misschien wel op staat: "geen lastige of diepgaande gesprekken". Prima, maar daarmee gaan jullie dan niet samen op één lijn komen.
Ik heb destijds een aantal concrete afspraken gemaakt. Er is van zijn kant helemaal niets van terechtgekomen. Als je het nog een kans wil geven, zou ik dat proberen. Probeer dan ook (dat heb ik niet gedaan) aan te geven wat jij graag anders wil zien, maar hem te vragen hoe hij dat in de praktijk voor elkaar kan krijgen. Bijvoorbeeld: jij wilt regelmatig een goed gesprek (diepgang dus). Dan kan hij voorstellen dat jullie eens in de zoveel tijd samen uit eten gaan om een avond ongestoord te kunnen praten. Het lijkt me beter als zo'n voorstel uit hem voortkomt. Komt er geen voorstel, dan weet je dat hij het niet meent dan wel begrijpt. Komt er een voorstel maar wordt het vervolgens niet uitgevoerd, idem. Ik zou daar duidelijk over zijn, dat je wilt dat hij bepaalde initiatieven neemt. Jij kan zelf ook initiatief nemen op een gebied dat hij aangeeft.
Maar eerlijk gezegd denk ik dat je, net als ik destijds, deze tijd meer gebruikt om zelf naar je besluit toe te werken om er een punt achter te zetten. Daar is op zich niets mis mee, ik ben ook blij dat ik het nog een kans gegeven heb (met name vanwege de kinderen), maar ik besef wel dat het uit een misplaatst plichtsgevoel voortkwam. Mijn eye-opener was toen ik besefte dat ik al die jaren mijn plichten tegenover hem meer dan nakwam en dat hij het al jarenlang liet afweten.
Waar zou jij je schuldig over voelen als je nu zou opstappen? Wat verwijt je jezelf dan? Jij dus, niet wat de rest van de wereld inclusief je man zou kunnen denken?
liefs,
dubio
Ik herken aardig wat van wat je schrijft uit de laatste periode van mijn huwelijk. We hebben toen, op mijn initiatief, een aantal goede (ook minder goede ) gesprekken gevoerd. Daarin is mijn ex soms erg openhartig geweest en heeft hij zich kwetsbaar opgesteld. Dat had deels te maken met de niet-beschuldigende, uitnodigende manier waarop ik het gesprek voerde en deels, denk ik, met het feit dat hij diep van binnen ongelukkig was met zijn leven, maar mij ook niet kwijt wilde. Ik was zijn zekerheid, zijn toekomst en eigenlijk ook een beetje zijn moeder.
Vlak na - of zelfs nog tijdens - zo'n gesprek kon hij net zo makkelijk roepen dat hij direct een advocaat ging bellen om de scheiding in gang te zetten, als ik er dan toch geen gat meer in zag. "Hij kon toch niets goed doen", dat idee.
Dat is niet alleen een dooddoener van het zuiverste water, maar inderdaad ook emotionele chantage. Als ik namelijk wilde scheiden, had ik dat wel gezegd. Als hij wilde scheiden, had hij dat ook wel gezegd. Maar het was niet meer dan een loos dreigement.
Het gevoel dat ik er nu bij krijg (een beetje hetzelfde als bij Elfje en tot voor kort bij VK), is dat je eigenlijk het liefst wil dat hij je een aanleiding geeft om nu weg te gaan. Zolang hij blijft zeggen dat hij ervoor wil vechten, durf je de knoop niet door te hakken. Je legt de bal dus bij hem neer, hoewel jij je besluit feitelijk al genomen hebt. Je wacht tot hij hetzelfde wil.
Maar wat doet hij? Hij geeft je een glimp van wat je wil: hij vertelt iets over vroeger. Wat in elke andere relatie normaal is, is voor jou zo bijzonder dat je er hoop uit put. Hoop die je niet meer wil hebben, maar van jezelf nog niet weg mag gooien. Waarom eigenlijk niet?
Jullie zijn allebei aan het pappen en nathouden. Hij omdat hij de status quo wil behouden, jij omdat je die niet durft te doorbreken. Bedenk nu eens wat je hart echt wil, als je hoofd niet meedoet. Hou je nog van hem? Zijn de problemen waar je nu tegenaanloopt overkomelijk? Kun je weer voor hem warmlopen als die uit de weg geruimd zijn? Kun je die diepgang met hem nog vinden bijvoorbeeld?
Als je je relatie nog een kans wilt geven, zou ik je willen adviseren een aantal concrete veranderingen voor te stellen. Wees duidelijk naar hem over wat je wilt en niet wilt. Dat is misschien wel inflexibel, maar jij hebt net als iedereen het recht om voorwaarden te stellen aan een relatie. Als het dan gaat om respect en vertrouwen, vind ik dat geen moeilijk wensenlijstje. Je kan makkelijk zeggen dat het egoïstisch is om daar niet in mee te willen gaan, maar ook hij heeft recht op zijn wensenlijstje, waar misschien wel op staat: "geen lastige of diepgaande gesprekken". Prima, maar daarmee gaan jullie dan niet samen op één lijn komen.
Ik heb destijds een aantal concrete afspraken gemaakt. Er is van zijn kant helemaal niets van terechtgekomen. Als je het nog een kans wil geven, zou ik dat proberen. Probeer dan ook (dat heb ik niet gedaan) aan te geven wat jij graag anders wil zien, maar hem te vragen hoe hij dat in de praktijk voor elkaar kan krijgen. Bijvoorbeeld: jij wilt regelmatig een goed gesprek (diepgang dus). Dan kan hij voorstellen dat jullie eens in de zoveel tijd samen uit eten gaan om een avond ongestoord te kunnen praten. Het lijkt me beter als zo'n voorstel uit hem voortkomt. Komt er geen voorstel, dan weet je dat hij het niet meent dan wel begrijpt. Komt er een voorstel maar wordt het vervolgens niet uitgevoerd, idem. Ik zou daar duidelijk over zijn, dat je wilt dat hij bepaalde initiatieven neemt. Jij kan zelf ook initiatief nemen op een gebied dat hij aangeeft.
Maar eerlijk gezegd denk ik dat je, net als ik destijds, deze tijd meer gebruikt om zelf naar je besluit toe te werken om er een punt achter te zetten. Daar is op zich niets mis mee, ik ben ook blij dat ik het nog een kans gegeven heb (met name vanwege de kinderen), maar ik besef wel dat het uit een misplaatst plichtsgevoel voortkwam. Mijn eye-opener was toen ik besefte dat ik al die jaren mijn plichten tegenover hem meer dan nakwam en dat hij het al jarenlang liet afweten.
Waar zou jij je schuldig over voelen als je nu zou opstappen? Wat verwijt je jezelf dan? Jij dus, niet wat de rest van de wereld inclusief je man zou kunnen denken?
liefs,
dubio
Ga in therapie!
maandag 7 april 2008 om 14:54
Dat ik hem in de steek laat......
Tja, meiden, jullie slaan de spijker echt precies op zijn kop. Ik heb er veel aan. Ik snap nu ook waar mijn verwarring vandaan komt: ik dacht dat hij het bij mij neerlegde door aan te kondigen dat we maar beter uit elkaar kunnen gaan. Maar het voelde niet zo! En dat klopt dus ook! Hij wist dat hij me ermee uit de tent zou lokken. Hoewel ik niet geloof dat dit heel erg opzettelijk gebeurt, maar eerder dat hij het niet anders kan.
Inderdaad, de communicatie is bagger, en ik weet dat dat niet verandert. Zaken die voor mij belangrijk en vanzelfsprekend zijn zijn dat niet voor hem. Voor hem is wat we nu hebben genoeg, hij wil het gezinnetje zijn, voor elkaar zorgen. De kinderen de veiligheid bieden die hij zelf heeft gemist. Meer niet. Soort piramide van Maslow: voor hem is dit genoeg maar ik wil veel meer. Want ik kan best voor mezelf zorgen, daar heb ik geen man voor nodig. Hij begrijpt mij daarin niet, dat ik meer behoeften heb. En wat ik ook jammer vindt is dat hij het niet wil proberen te begrijpen maar al snel zegt: daar kan ik dus niet aan voldoen. Ik krijg zo het gevoel dat ik teveel van hem verwacht.
Dubio, ik herken heel veel in jouw stuk. Inderdaad ben ik bezig om toe te werken naar een beslissing. Maar ik wil er alles uithalen, als een sinaasappel die ik leegpers. En waarom, ik wil de deur open blijven houden, hem die kans geven..maar goed als hij 'm niet neemt.
Therapie ziet hij niet zitten, nog steeds niet. Ik blijf het opperen, heb het vrijdag weer genoemd. Hij ziet er niks in, dat is geweest, iets van vroeger. Ik vraag dan, waarom niet, vind je het moeilijk? Want dat snap ik heel goed, gezien zijn verleden dat dan opgerakeld gaat worden. Hij reageert dan door te zeggen dat ik dingen invul voor hem en daar houdt hij niet van. Hij omzeilt het om naar zijn gevoel te kijken lijkt het wel. Hij vindt dat we er samen uit moeten komen. Ik gaf aan dat ik zijn therapeut niet ben. Hij zei toen iets opmerkelijks: dat mensen in een relatie altijd elkaars therapeut een beetje zijn. Tja...
Tja, meiden, jullie slaan de spijker echt precies op zijn kop. Ik heb er veel aan. Ik snap nu ook waar mijn verwarring vandaan komt: ik dacht dat hij het bij mij neerlegde door aan te kondigen dat we maar beter uit elkaar kunnen gaan. Maar het voelde niet zo! En dat klopt dus ook! Hij wist dat hij me ermee uit de tent zou lokken. Hoewel ik niet geloof dat dit heel erg opzettelijk gebeurt, maar eerder dat hij het niet anders kan.
Inderdaad, de communicatie is bagger, en ik weet dat dat niet verandert. Zaken die voor mij belangrijk en vanzelfsprekend zijn zijn dat niet voor hem. Voor hem is wat we nu hebben genoeg, hij wil het gezinnetje zijn, voor elkaar zorgen. De kinderen de veiligheid bieden die hij zelf heeft gemist. Meer niet. Soort piramide van Maslow: voor hem is dit genoeg maar ik wil veel meer. Want ik kan best voor mezelf zorgen, daar heb ik geen man voor nodig. Hij begrijpt mij daarin niet, dat ik meer behoeften heb. En wat ik ook jammer vindt is dat hij het niet wil proberen te begrijpen maar al snel zegt: daar kan ik dus niet aan voldoen. Ik krijg zo het gevoel dat ik teveel van hem verwacht.
Dubio, ik herken heel veel in jouw stuk. Inderdaad ben ik bezig om toe te werken naar een beslissing. Maar ik wil er alles uithalen, als een sinaasappel die ik leegpers. En waarom, ik wil de deur open blijven houden, hem die kans geven..maar goed als hij 'm niet neemt.
Therapie ziet hij niet zitten, nog steeds niet. Ik blijf het opperen, heb het vrijdag weer genoemd. Hij ziet er niks in, dat is geweest, iets van vroeger. Ik vraag dan, waarom niet, vind je het moeilijk? Want dat snap ik heel goed, gezien zijn verleden dat dan opgerakeld gaat worden. Hij reageert dan door te zeggen dat ik dingen invul voor hem en daar houdt hij niet van. Hij omzeilt het om naar zijn gevoel te kijken lijkt het wel. Hij vindt dat we er samen uit moeten komen. Ik gaf aan dat ik zijn therapeut niet ben. Hij zei toen iets opmerkelijks: dat mensen in een relatie altijd elkaars therapeut een beetje zijn. Tja...
maandag 7 april 2008 om 15:00
quote:dubiootje schreef op 07 april 2008 @ 14:19:
Lieve Zonnepit,
Ik herken aardig wat van wat je schrijft uit de laatste periode van mijn huwelijk. We hebben toen, op mijn initiatief, een aantal goede (ook minder goede ) gesprekken gevoerd. Daarin is mijn ex soms erg openhartig geweest en heeft hij zich kwetsbaar opgesteld. Dat had deels te maken met de niet-beschuldigende, uitnodigende manier waarop ik het gesprek voerde en deels, denk ik, met het feit dat hij diep van binnen ongelukkig was met zijn leven, maar mij ook niet kwijt wilde. Ik was zijn zekerheid, zijn toekomst en eigenlijk ook een beetje zijn moeder
.
>Dat denk ik dus ook!
Vlak na - of zelfs nog tijdens - zo'n gesprek kon hij net zo makkelijk roepen dat hij direct een advocaat ging bellen om de scheiding in gang te zetten, als ik er dan toch geen gat meer in zag. "Hij kon toch niets goed doen", dat idee.
>precies!!
Dat is niet alleen een dooddoener van het zuiverste water, maar inderdaad ook emotionele chantage. Als ik namelijk wilde scheiden, had ik dat wel gezegd. Als hij wilde scheiden, had hij dat ook wel gezegd. Maar het was niet meer dan een loos dreigement.
>zo had ik het nog niet bekeken, maar je hebt gelijk!!
Het gevoel dat ik er nu bij krijg (een beetje hetzelfde als bij Elfje en tot voor kort bij VK), is dat je eigenlijk het liefst wil dat hij je een aanleiding geeft om nu weg te gaan. Zolang hij blijft zeggen dat hij ervoor wil vechten, durf je de knoop niet door te hakken. Je legt de bal dus bij hem neer, hoewel jij je besluit feitelijk al genomen hebt. Je wacht tot hij hetzelfde wil.
> Ja, maar toen hij dus riep dat hij uit elkaar wilde voelde ik geen opluchting....ik raakte in de war en dat begreep ik niet. Maar nu dus wel....
Maar wat doet hij? Hij geeft je een glimp van wat je wil: hij vertelt iets over vroeger. Wat in elke andere relatie normaal is, is voor jou zo bijzonder dat je er hoop uit put. Hoop die je niet meer wil hebben, maar van jezelf nog niet weg mag gooien. Waarom eigenlijk niet?
> Tja, als ik dat wist? Misschien voor de kinderen.
Jullie zijn allebei aan het pappen en nathouden. Hij omdat hij de status quo wil behouden, jij omdat je die niet durft te doorbreken. Bedenk nu eens wat je hart echt wil, als je hoofd niet meedoet. Hou je nog van hem? Zijn de problemen waar je nu tegenaanloopt overkomelijk? Kun je weer voor hem warmlopen als die uit de weg geruimd zijn? Kun je die diepgang met hem nog vinden bijvoorbeeld?
>ik denk het eigenlijk niet
Als je je relatie nog een kans wilt geven, zou ik je willen adviseren een aantal concrete veranderingen voor te stellen. Wees duidelijk naar hem over wat je wilt en niet wilt. Dat is misschien wel inflexibel, maar jij hebt net als iedereen het recht om voorwaarden te stellen aan een relatie. Als het dan gaat om respect en vertrouwen, vind ik dat geen moeilijk wensenlijstje. Je kan makkelijk zeggen dat het egoïstisch is om daar niet in mee te willen gaan, maar ook hij heeft recht op zijn wensenlijstje, waar misschien wel op staat: "geen lastige of diepgaande gesprekken". Prima, maar daarmee gaan jullie dan niet samen op één lijn komen.
> goed idee
Ik heb destijds een aantal concrete afspraken gemaakt. Er is van zijn kant helemaal niets van terechtgekomen. Als je het nog een kans wil geven, zou ik dat proberen. Probeer dan ook (dat heb ik niet gedaan) aan te geven wat jij graag anders wil zien, maar hem te vragen hoe hij dat in de praktijk voor elkaar kan krijgen. Bijvoorbeeld: jij wilt regelmatig een goed gesprek (diepgang dus). Dan kan hij voorstellen dat jullie eens in de zoveel tijd samen uit eten gaan om een avond ongestoord te kunnen praten. Het lijkt me beter als zo'n voorstel uit hem voortkomt. Komt er geen voorstel, dan weet je dat hij het niet meent dan wel begrijpt. Komt er een voorstel maar wordt het vervolgens niet uitgevoerd, idem. Ik zou daar duidelijk over zijn, dat je wilt dat hij bepaalde initiatieven neemt. Jij kan zelf ook initiatief nemen op een gebied dat hij aangeeft.
> ik zal het proberen
Maar eerlijk gezegd denk ik dat je, net als ik destijds, deze tijd meer gebruikt om zelf naar je besluit toe te werken om er een punt achter te zetten. Daar is op zich niets mis mee, ik ben ook blij dat ik het nog een kans gegeven heb (met name vanwege de kinderen), maar ik besef wel dat het uit een misplaatst plichtsgevoel voortkwam. Mijn eye-opener was toen ik besefte dat ik al die jaren mijn plichten tegenover hem meer dan nakwam en dat hij het al jarenlang liet afweten.
> denk het ook
Waar zou jij je schuldig over voelen als je nu zou opstappen? Wat verwijt je jezelf dan? Jij dus, niet wat de rest van de wereld inclusief je man zou kunnen denken?
liefs,
dubio
Lieve Zonnepit,
Ik herken aardig wat van wat je schrijft uit de laatste periode van mijn huwelijk. We hebben toen, op mijn initiatief, een aantal goede (ook minder goede ) gesprekken gevoerd. Daarin is mijn ex soms erg openhartig geweest en heeft hij zich kwetsbaar opgesteld. Dat had deels te maken met de niet-beschuldigende, uitnodigende manier waarop ik het gesprek voerde en deels, denk ik, met het feit dat hij diep van binnen ongelukkig was met zijn leven, maar mij ook niet kwijt wilde. Ik was zijn zekerheid, zijn toekomst en eigenlijk ook een beetje zijn moeder
.
>Dat denk ik dus ook!
Vlak na - of zelfs nog tijdens - zo'n gesprek kon hij net zo makkelijk roepen dat hij direct een advocaat ging bellen om de scheiding in gang te zetten, als ik er dan toch geen gat meer in zag. "Hij kon toch niets goed doen", dat idee.
>precies!!
Dat is niet alleen een dooddoener van het zuiverste water, maar inderdaad ook emotionele chantage. Als ik namelijk wilde scheiden, had ik dat wel gezegd. Als hij wilde scheiden, had hij dat ook wel gezegd. Maar het was niet meer dan een loos dreigement.
>zo had ik het nog niet bekeken, maar je hebt gelijk!!
Het gevoel dat ik er nu bij krijg (een beetje hetzelfde als bij Elfje en tot voor kort bij VK), is dat je eigenlijk het liefst wil dat hij je een aanleiding geeft om nu weg te gaan. Zolang hij blijft zeggen dat hij ervoor wil vechten, durf je de knoop niet door te hakken. Je legt de bal dus bij hem neer, hoewel jij je besluit feitelijk al genomen hebt. Je wacht tot hij hetzelfde wil.
> Ja, maar toen hij dus riep dat hij uit elkaar wilde voelde ik geen opluchting....ik raakte in de war en dat begreep ik niet. Maar nu dus wel....
Maar wat doet hij? Hij geeft je een glimp van wat je wil: hij vertelt iets over vroeger. Wat in elke andere relatie normaal is, is voor jou zo bijzonder dat je er hoop uit put. Hoop die je niet meer wil hebben, maar van jezelf nog niet weg mag gooien. Waarom eigenlijk niet?
> Tja, als ik dat wist? Misschien voor de kinderen.
Jullie zijn allebei aan het pappen en nathouden. Hij omdat hij de status quo wil behouden, jij omdat je die niet durft te doorbreken. Bedenk nu eens wat je hart echt wil, als je hoofd niet meedoet. Hou je nog van hem? Zijn de problemen waar je nu tegenaanloopt overkomelijk? Kun je weer voor hem warmlopen als die uit de weg geruimd zijn? Kun je die diepgang met hem nog vinden bijvoorbeeld?
>ik denk het eigenlijk niet
Als je je relatie nog een kans wilt geven, zou ik je willen adviseren een aantal concrete veranderingen voor te stellen. Wees duidelijk naar hem over wat je wilt en niet wilt. Dat is misschien wel inflexibel, maar jij hebt net als iedereen het recht om voorwaarden te stellen aan een relatie. Als het dan gaat om respect en vertrouwen, vind ik dat geen moeilijk wensenlijstje. Je kan makkelijk zeggen dat het egoïstisch is om daar niet in mee te willen gaan, maar ook hij heeft recht op zijn wensenlijstje, waar misschien wel op staat: "geen lastige of diepgaande gesprekken". Prima, maar daarmee gaan jullie dan niet samen op één lijn komen.
> goed idee
Ik heb destijds een aantal concrete afspraken gemaakt. Er is van zijn kant helemaal niets van terechtgekomen. Als je het nog een kans wil geven, zou ik dat proberen. Probeer dan ook (dat heb ik niet gedaan) aan te geven wat jij graag anders wil zien, maar hem te vragen hoe hij dat in de praktijk voor elkaar kan krijgen. Bijvoorbeeld: jij wilt regelmatig een goed gesprek (diepgang dus). Dan kan hij voorstellen dat jullie eens in de zoveel tijd samen uit eten gaan om een avond ongestoord te kunnen praten. Het lijkt me beter als zo'n voorstel uit hem voortkomt. Komt er geen voorstel, dan weet je dat hij het niet meent dan wel begrijpt. Komt er een voorstel maar wordt het vervolgens niet uitgevoerd, idem. Ik zou daar duidelijk over zijn, dat je wilt dat hij bepaalde initiatieven neemt. Jij kan zelf ook initiatief nemen op een gebied dat hij aangeeft.
> ik zal het proberen
Maar eerlijk gezegd denk ik dat je, net als ik destijds, deze tijd meer gebruikt om zelf naar je besluit toe te werken om er een punt achter te zetten. Daar is op zich niets mis mee, ik ben ook blij dat ik het nog een kans gegeven heb (met name vanwege de kinderen), maar ik besef wel dat het uit een misplaatst plichtsgevoel voortkwam. Mijn eye-opener was toen ik besefte dat ik al die jaren mijn plichten tegenover hem meer dan nakwam en dat hij het al jarenlang liet afweten.
> denk het ook
Waar zou jij je schuldig over voelen als je nu zou opstappen? Wat verwijt je jezelf dan? Jij dus, niet wat de rest van de wereld inclusief je man zou kunnen denken?
liefs,
dubio
maandag 7 april 2008 om 15:45
Wat me opvalt, het was bij mij ook zo, dat je denkt dat de buitenwereld vindt dat jij de schuldige bent voor het mislukken van de relatie. Dat de buitenwereld moet vinden dat jij zo ontzettend je best hebt gedaan voor het wel slagen van deze relatie, dat je er echt alles aan gedaan hebt etc etc.
Zie het Vrouwtje Klets verhaal bijvoorbeeld. Wat heeft zij niet gedaan om haar relatie te laten slagen? En dan ziet ineens zo'n man dat er geschreven wordt op het Viva forum en hoppatee dan ben je weer de gebeten hond.
Mijn ex was ook zo hoor, als hij maar een stok kon vinden, als was het maar een luciferhoutje hij sloeg er loeihard mee.
Maar wat ik eigenlijk wil zeggen, de buitenwereld (behalve de intieme kring) denkt er niet zoveel van. Dan heb je in de intieme kring bijv. familie en zijn familie kiest zijn kant en jouw familie jouw kant.
Het lijkt allemaal zo belangrijk om het vooral goed te doen richting vanzelfsprekend je partner, maar het is allemaal niet belangrijk. Dat blijkt vaak later.
Vaak denk je later, ik had veel eerder moeten gaan.
Eén ding is wel belangrijk en dat is dat je gelukkig bent. Dat is niet alleen belangrijk voor jezelf maar zeker ook voor je kinderen.
Zie het Vrouwtje Klets verhaal bijvoorbeeld. Wat heeft zij niet gedaan om haar relatie te laten slagen? En dan ziet ineens zo'n man dat er geschreven wordt op het Viva forum en hoppatee dan ben je weer de gebeten hond.
Mijn ex was ook zo hoor, als hij maar een stok kon vinden, als was het maar een luciferhoutje hij sloeg er loeihard mee.
Maar wat ik eigenlijk wil zeggen, de buitenwereld (behalve de intieme kring) denkt er niet zoveel van. Dan heb je in de intieme kring bijv. familie en zijn familie kiest zijn kant en jouw familie jouw kant.
Het lijkt allemaal zo belangrijk om het vooral goed te doen richting vanzelfsprekend je partner, maar het is allemaal niet belangrijk. Dat blijkt vaak later.
Vaak denk je later, ik had veel eerder moeten gaan.
Eén ding is wel belangrijk en dat is dat je gelukkig bent. Dat is niet alleen belangrijk voor jezelf maar zeker ook voor je kinderen.
maandag 7 april 2008 om 16:13
Hoi,
Ik lees hier elke dag mee en wil nu even reageren. Ik merkte van de week aan mezelf dat ik nu niet meer met het idee in mijn hoofd loop dat ik bij hem weg wil, dat ik wil scheiden. Ik heb dat 2 jaar wel gedaan. En 2 en half jaar geleden kon ik pas voor mezelf toegeven en daarna voorzichtig naar mijn 2 vriendinnen toe dat ik in een ongelijkwaardige relatie zat. Durfde ik voorzichtig hardop te zeggen dat er sprake was van mishandeling. Ik kan wel zeggen dat het de 2 moeilijkste jaren uit mijn leven zijn geweest. De jaren daarvoor toen ik nog niet doorhad? dat ik in een ongelijkwaardige relatie zat waren niet moeilijk. Raar he? Toen was er zeker 2, 3, keer per jaar, soms vaker sprake van slaan, dreigen, naar beneden halen. Maar zo een ruzie stopte ik het weg? of ik kon het accepteren en ik vergat het weer en ik ging verder met mijn leven. Gelukkig was ik ook nog die jaren dacht ik. Na 21 jaar of zo kwam ik erachter
dat ik toch wel veel had weggestopt. Ik ging toen op internet neuzen of er misschien wel sites bestonden van partnermishandeling....die had ik gevonden en daar had ik voor het eerst mijn verhaal van me afgetiept. Ben er ook mee naar mijn huisarts gegaan en zo is het balletje van gevoelens voor mij gaan rollen. Later ben ik ook hier terecht gekomen. En na 2 en half jaar van vechten tegen mezelf, met mezelf en veel huilen en op den duur een confrontatie met mijn man, waarin ik hem heb verteld wat er allemaal in mij speelde, hoe ik de jaren heb ervaren etc etc, en vele gesprekken later heb ik het idee dat ik nu wel verder met hem wil. Hij heeft in die 2 jaar echt laten zien dat hij wil veranderen. Soms met wat terugval, maar elke keer kleine stapjes verder vooruit. En voor het eerst van de week heb ik het gevoel dat ik weer van hem hou, dat ik verder met hem wil. Ik hoop dat hij mij steeds meer vertrouwen zal geven dat we op de goede weg zijn. Ik heb nu ook het idee dat hij zichzelf is, maar dat hij mij ook mezelf kan laten zijn. Ik hoop ook uit de grond van mijn hart dat hij nooit meer zijn hand op zal tillen naar me, want dan moet ik mezelf aan mijn belofte houden en ga ik weg bij hem. Dat is een afspraak die ik met mezelf heb gemaakt en ik hoop dat ik die belofte nooit hoef na te komen.
Ik lees hier elke dag mee en wil nu even reageren. Ik merkte van de week aan mezelf dat ik nu niet meer met het idee in mijn hoofd loop dat ik bij hem weg wil, dat ik wil scheiden. Ik heb dat 2 jaar wel gedaan. En 2 en half jaar geleden kon ik pas voor mezelf toegeven en daarna voorzichtig naar mijn 2 vriendinnen toe dat ik in een ongelijkwaardige relatie zat. Durfde ik voorzichtig hardop te zeggen dat er sprake was van mishandeling. Ik kan wel zeggen dat het de 2 moeilijkste jaren uit mijn leven zijn geweest. De jaren daarvoor toen ik nog niet doorhad? dat ik in een ongelijkwaardige relatie zat waren niet moeilijk. Raar he? Toen was er zeker 2, 3, keer per jaar, soms vaker sprake van slaan, dreigen, naar beneden halen. Maar zo een ruzie stopte ik het weg? of ik kon het accepteren en ik vergat het weer en ik ging verder met mijn leven. Gelukkig was ik ook nog die jaren dacht ik. Na 21 jaar of zo kwam ik erachter
dat ik toch wel veel had weggestopt. Ik ging toen op internet neuzen of er misschien wel sites bestonden van partnermishandeling....die had ik gevonden en daar had ik voor het eerst mijn verhaal van me afgetiept. Ben er ook mee naar mijn huisarts gegaan en zo is het balletje van gevoelens voor mij gaan rollen. Later ben ik ook hier terecht gekomen. En na 2 en half jaar van vechten tegen mezelf, met mezelf en veel huilen en op den duur een confrontatie met mijn man, waarin ik hem heb verteld wat er allemaal in mij speelde, hoe ik de jaren heb ervaren etc etc, en vele gesprekken later heb ik het idee dat ik nu wel verder met hem wil. Hij heeft in die 2 jaar echt laten zien dat hij wil veranderen. Soms met wat terugval, maar elke keer kleine stapjes verder vooruit. En voor het eerst van de week heb ik het gevoel dat ik weer van hem hou, dat ik verder met hem wil. Ik hoop dat hij mij steeds meer vertrouwen zal geven dat we op de goede weg zijn. Ik heb nu ook het idee dat hij zichzelf is, maar dat hij mij ook mezelf kan laten zijn. Ik hoop ook uit de grond van mijn hart dat hij nooit meer zijn hand op zal tillen naar me, want dan moet ik mezelf aan mijn belofte houden en ga ik weg bij hem. Dat is een afspraak die ik met mezelf heb gemaakt en ik hoop dat ik die belofte nooit hoef na te komen.
maandag 7 april 2008 om 16:14
Tja, misschien ben ik zo gewend dat hij op alles kritiek heeft dat ik nu ook tot het uiterste ga om kritiek te voorkomen. M.a.w.: ik wil het heel graagh goed doen.
Als hij om onbenullige dingen al pissig kan worden dan hierom helemaal denk ik.
En op de een of andere manier vind ik het moeilijk om met mezelf te rijmen dat ik een relatie beëindig. Dat ik het niet bij mij vind passen om iets kapot te maken. Ach, ik zit ook maar wat te prakkizeren
Ik moet nog aan het idee wennen denk ik....
Enne, ik ben wel van mening dat hij het stuk heeft gemaakt en niet ik. Maar toch heb IK het ook zover laten komen...
Tuurlijk is het belangrijk dat ik gelukkig ben, maar dat ben ik ook, zelfs met een niet goede relatie. Dus daarin zit de nood ook niet. Ik heb leuk werk, leuke kinderen, leuke vrienden etc..
Maar goed, ik denk nu ook, waarom kom ik er nu na 8 jaar pas mee....hoewel het al vanaf het begin eigenlijk niet goed zat. Maar toen had ik het inzicht nog niet wat ik nu heb. Ik heb veel te lang geprobeerd, ben er veel te lang in meegegaan denk ik.
Pom, het luciferhoutje is wel een goeie...ik ben niet zo bang voor de buitenwereld, bovendien staan de meeste mensen wel achter mij. Misschien is het wel het imago van alleenstaande moeder? Hoewel ik er zelf soms best naar uitkijk om lekker mijn eigen gang te gaan, mijn eiegn plek te hebben etc..
Ik ben erg blij met jullie input, ben weer een stapje verder!!
Liefs,
Z
Als hij om onbenullige dingen al pissig kan worden dan hierom helemaal denk ik.
En op de een of andere manier vind ik het moeilijk om met mezelf te rijmen dat ik een relatie beëindig. Dat ik het niet bij mij vind passen om iets kapot te maken. Ach, ik zit ook maar wat te prakkizeren
Ik moet nog aan het idee wennen denk ik....Enne, ik ben wel van mening dat hij het stuk heeft gemaakt en niet ik. Maar toch heb IK het ook zover laten komen...
Tuurlijk is het belangrijk dat ik gelukkig ben, maar dat ben ik ook, zelfs met een niet goede relatie. Dus daarin zit de nood ook niet. Ik heb leuk werk, leuke kinderen, leuke vrienden etc..
Maar goed, ik denk nu ook, waarom kom ik er nu na 8 jaar pas mee....hoewel het al vanaf het begin eigenlijk niet goed zat. Maar toen had ik het inzicht nog niet wat ik nu heb. Ik heb veel te lang geprobeerd, ben er veel te lang in meegegaan denk ik.
Pom, het luciferhoutje is wel een goeie...ik ben niet zo bang voor de buitenwereld, bovendien staan de meeste mensen wel achter mij. Misschien is het wel het imago van alleenstaande moeder? Hoewel ik er zelf soms best naar uitkijk om lekker mijn eigen gang te gaan, mijn eiegn plek te hebben etc..
Ik ben erg blij met jullie input, ben weer een stapje verder!!
Liefs,
Z
maandag 7 april 2008 om 16:17
[quote]zonnepitje2 schreef op 07 april 2008 @ 14:54:
Dat ik hem in de steek laat......
Waarom heb je dat gevoel, Zonnepit? Wat houdt het huwelijk voor jou in, de verplichting om tot je dood voor je man te blijven zorgen? Heb jij het gevoel dat je man zijn verplichtingen tegenover jou nakomt? Wat is voor jou de grens, op welk punt moet je belanden om van jezelf te accepteren dat je bij deze man weggaat? Andersom gezegd, wat verplicht jou ertoe nu nog bij hem te blijven? Is wat hij je geeft nog nét genoeg?
Die emotionele chantage moet je goed doorgronden. Die is bedoeld om jou ervan te doordringen waar jij mee bezig bent. Want wat heb jij eigenlijk als hij bij jou weggaat? Niets toch, dan stort je wereld in.
De enige reden waarom hij zegt dat hij bij je weg wil, is om jou te doen inbinden. Jij stelt eisen aan hem en daar wil hij niet aan voldoen. Hij zet meteen het sterkste wapen in waarmee hij dat kan afkappen, en dat is dreigen met scheiding. Jammer genoeg voor hem is dat voor jou misschien helemaal niet zo'n bedreigend scenario.
Ik heb in dat geval geantwoord: als jij wilt scheiden, dan moet je inderdaad maar een advocaat bellen. Toen bond hij snel in, want natuurlijk wilde híj niet scheiden. Het lag aan mij, want ik wilde blijkbaar niet met hem verder. Daarmee slaat hij elke discussie dood, want elke kritiek op hem wordt dus opgevat als de wens te willen scheiden. Als je daar één keer in meegaat, heb je nooit meer de mogelijkheid kritiek te uiten.
Hou de discussie zuiver en sta niet toe dat hij dingen voor jou invult (want dat doet hij als hij zegt dat een scheiding de enige oplossing is zodra jij kritiek uit - jij probeert het juist "met behoud van huwelijk" op te lossen). Laat hem voor zichzelf spreken. Vul niet in waarom hij niet in therapie wil, maar stel voor jezelf vast hoe zwaar je daaraan hecht. Ik heb in aller-, allerlaatste instantie gezegd dat ik wilde scheiden als we niet in therapie gingen. Toen ging hij wel. Dat is natuurlijk geen goede motivatie en het heeft dan ook niets opgeleverd, behalve bij mij het idee dat ik er écht alles aan gedaan had. Ik meende dit en heb, toen therapie ook geen soelaas bood, ook daadwerkelijk de scheiding aangekondigd. Het is niet zo belangrijk waarom hij bezwaar heeft tegen therapie, het gaat erom of jij het wil en als hij niet wil, welke consequenties je daar eventueel aan verbindt.
Een consequentie kan bijvoorbeeld zijn dat jij in therapie gaat en dat hij welkom is om daaraan deel te nemen. Hij zal heus wel begrijpen dat therapie voor jouzelf ook tot veranderingen in het huwelijk (of zelfs een scheiding) kan leiden. Als hij meegaat, houdt hij daar invloed op, als je alleen gaat, wordt het jouw proces. Ik zou dat ook echt doen, want het gaat je helpen sterker te worden en meer voor jezelf en minder voor hem te denken.
liefs,
dubio
Dat ik hem in de steek laat......
Waarom heb je dat gevoel, Zonnepit? Wat houdt het huwelijk voor jou in, de verplichting om tot je dood voor je man te blijven zorgen? Heb jij het gevoel dat je man zijn verplichtingen tegenover jou nakomt? Wat is voor jou de grens, op welk punt moet je belanden om van jezelf te accepteren dat je bij deze man weggaat? Andersom gezegd, wat verplicht jou ertoe nu nog bij hem te blijven? Is wat hij je geeft nog nét genoeg?
Die emotionele chantage moet je goed doorgronden. Die is bedoeld om jou ervan te doordringen waar jij mee bezig bent. Want wat heb jij eigenlijk als hij bij jou weggaat? Niets toch, dan stort je wereld in.
De enige reden waarom hij zegt dat hij bij je weg wil, is om jou te doen inbinden. Jij stelt eisen aan hem en daar wil hij niet aan voldoen. Hij zet meteen het sterkste wapen in waarmee hij dat kan afkappen, en dat is dreigen met scheiding. Jammer genoeg voor hem is dat voor jou misschien helemaal niet zo'n bedreigend scenario.
Ik heb in dat geval geantwoord: als jij wilt scheiden, dan moet je inderdaad maar een advocaat bellen. Toen bond hij snel in, want natuurlijk wilde híj niet scheiden. Het lag aan mij, want ik wilde blijkbaar niet met hem verder. Daarmee slaat hij elke discussie dood, want elke kritiek op hem wordt dus opgevat als de wens te willen scheiden. Als je daar één keer in meegaat, heb je nooit meer de mogelijkheid kritiek te uiten.
Hou de discussie zuiver en sta niet toe dat hij dingen voor jou invult (want dat doet hij als hij zegt dat een scheiding de enige oplossing is zodra jij kritiek uit - jij probeert het juist "met behoud van huwelijk" op te lossen). Laat hem voor zichzelf spreken. Vul niet in waarom hij niet in therapie wil, maar stel voor jezelf vast hoe zwaar je daaraan hecht. Ik heb in aller-, allerlaatste instantie gezegd dat ik wilde scheiden als we niet in therapie gingen. Toen ging hij wel. Dat is natuurlijk geen goede motivatie en het heeft dan ook niets opgeleverd, behalve bij mij het idee dat ik er écht alles aan gedaan had. Ik meende dit en heb, toen therapie ook geen soelaas bood, ook daadwerkelijk de scheiding aangekondigd. Het is niet zo belangrijk waarom hij bezwaar heeft tegen therapie, het gaat erom of jij het wil en als hij niet wil, welke consequenties je daar eventueel aan verbindt.
Een consequentie kan bijvoorbeeld zijn dat jij in therapie gaat en dat hij welkom is om daaraan deel te nemen. Hij zal heus wel begrijpen dat therapie voor jouzelf ook tot veranderingen in het huwelijk (of zelfs een scheiding) kan leiden. Als hij meegaat, houdt hij daar invloed op, als je alleen gaat, wordt het jouw proces. Ik zou dat ook echt doen, want het gaat je helpen sterker te worden en meer voor jezelf en minder voor hem te denken.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
maandag 7 april 2008 om 16:31
Ach iedereen heeft de angst voor de verandering, voor het alleen zijn, om dingen alleen te moeten opknappen. Dat is heel normaal. Ook het grote onbekende verdriet wat nog gaat komen.
Vervelende van bijv. dit topic is, dat het lijkt alsof je wil dat mensen uit elkaar gaan, dat je mensen naar een scheiding toe praat. Dat gevoel krijg ik soms, terwijl juist ik iemand ben die blijft redderen in een relatie tot er werkelijk niks meer over is.
Positieve van bijv. dit topic is, dat je echt veel steun kunt bieden door juist op deze manier te praten aan anderen die een bepaalde fase nog niet afgelegd hebben.
Destijds, deze zomer alweer 4 jaar geleden, vond ik enorm veel steun op het forum. Met name van Eleonora, eerst met het geschreven woord en later ook in gesprekken heeft zij mij door ontzettende moeilijke fases heen geholpen. Het helpt zo enorm om bepaalde dingen te lezen of te horen. Tsja en dan zit je vaak heel erg te huilen achter een simpel beeldscherm.
Ik was net uit het huis bij mijn ex, eindelijk mijn eigen huis, eindelijk mijn eigen problemen. Toen kreeg ik bericht dat mijn ex met een hartinfarct in het ziekenhuis opgenomen was. Mijn ex voor wie ik altijd alles regelde lag helemaal alleen in het ziekenhuis. Ik heb toen een paar flinke sneren van Leo gekregen, dat ik nu mijn spullen weer in kon pakken en terug kon gaan naar hem etc etc.
(ik vraag me oprecht af waarom ik dit nu alles zit te vertellen).
Om een lang verhaal kort te maken, ik heb even kort met hem gebeld, heb mijn spullen gepakt en ben op vakantie gegaan met Harrie numero 1. Heb een gigantisch leuke vakantie gehad, enorm stoom afgeblazen en kwam als herboren terug in mijn eigen leuke huis.
Kijk je wordt hier niet naar bijv. een scheiding toegepraat. Gaandeweg biedt op deze manier schrijven wel een oplossing. De oplossing die je zelf gekozen hebt. Het biedt een virtueel oor en schouder voor het verdriet wat loskomt.
Elfje, natuurlijk is het mogelijk dat relaties wel een goede doorstart maken. In jouw geval was het slagen hiervan afhankelijk van wat jij, maar vooral ook jouw man hiervoor wilde doen. En dat blijkt heel wat geweest te zijn.
Alleen vechten voor een relatie werkt niet.
Zonnepitje, jammer dat hij relatietherapie afwimpelt. Herkenbaar maar jammer. Mogelijk durft hij deze confrontatie niet aan. Dit in tegenstelling tot bijv. de man van Elfje.
Vervelende van bijv. dit topic is, dat het lijkt alsof je wil dat mensen uit elkaar gaan, dat je mensen naar een scheiding toe praat. Dat gevoel krijg ik soms, terwijl juist ik iemand ben die blijft redderen in een relatie tot er werkelijk niks meer over is.
Positieve van bijv. dit topic is, dat je echt veel steun kunt bieden door juist op deze manier te praten aan anderen die een bepaalde fase nog niet afgelegd hebben.
Destijds, deze zomer alweer 4 jaar geleden, vond ik enorm veel steun op het forum. Met name van Eleonora, eerst met het geschreven woord en later ook in gesprekken heeft zij mij door ontzettende moeilijke fases heen geholpen. Het helpt zo enorm om bepaalde dingen te lezen of te horen. Tsja en dan zit je vaak heel erg te huilen achter een simpel beeldscherm.
Ik was net uit het huis bij mijn ex, eindelijk mijn eigen huis, eindelijk mijn eigen problemen. Toen kreeg ik bericht dat mijn ex met een hartinfarct in het ziekenhuis opgenomen was. Mijn ex voor wie ik altijd alles regelde lag helemaal alleen in het ziekenhuis. Ik heb toen een paar flinke sneren van Leo gekregen, dat ik nu mijn spullen weer in kon pakken en terug kon gaan naar hem etc etc.
(ik vraag me oprecht af waarom ik dit nu alles zit te vertellen).
Om een lang verhaal kort te maken, ik heb even kort met hem gebeld, heb mijn spullen gepakt en ben op vakantie gegaan met Harrie numero 1. Heb een gigantisch leuke vakantie gehad, enorm stoom afgeblazen en kwam als herboren terug in mijn eigen leuke huis.
Kijk je wordt hier niet naar bijv. een scheiding toegepraat. Gaandeweg biedt op deze manier schrijven wel een oplossing. De oplossing die je zelf gekozen hebt. Het biedt een virtueel oor en schouder voor het verdriet wat loskomt.
Elfje, natuurlijk is het mogelijk dat relaties wel een goede doorstart maken. In jouw geval was het slagen hiervan afhankelijk van wat jij, maar vooral ook jouw man hiervoor wilde doen. En dat blijkt heel wat geweest te zijn.
Alleen vechten voor een relatie werkt niet.
Zonnepitje, jammer dat hij relatietherapie afwimpelt. Herkenbaar maar jammer. Mogelijk durft hij deze confrontatie niet aan. Dit in tegenstelling tot bijv. de man van Elfje.
maandag 7 april 2008 om 16:33
[quote]zonnepitje2 schreef op 07 april 2008 @ 16:14:
Tja, misschien ben ik zo gewend dat hij op alles kritiek heeft dat ik nu ook tot het uiterste ga om kritiek te voorkomen. M.a.w.: ik wil het heel graagh goed doen.
Zo heeft hij je wel afgericht ja. Je hebt in de afgelopen jaren wel geleerd om geen kritiek te uiten, want die kwam tien keer zo hard naar je terug. Mag ik raden? Als jij iets kleins op hem opmerkt of (steeds liever en voorzichtiger) vraagt of hij alsjeblieft misschien x (wel of niet) wil doen, dan begint hij meteen over iets wat jij fout doet? Voor je het weet, gaat het niet meer over hem maar over jou. Of hij wordt boos, verheft zijn stem, betrekt de kinderen erbij. Jij sputtert nog wat tegen maar om de lieve vrede (en omdat de kinderen erbij zijn) maak je geen "scène" en laat je het er maar bij zitten. Het is het ook niet waard, denk je, laat ik nu maar de wijste zijn. Ik ga toch niet over zoiets stoms ruzie maken?
Ik ben in de laatste maanden van mijn huwelijk begonnen eens nee te zeggen. Grenzen aan te geven. Je wilt niet weten wat de reactie was. Volkomen buitensporig, controlerend gedrag. Ik "mocht" niet te laat thuiskomen, ik kreeg "straf" als ik erop stond dat hij ook eens de handen uit de mouwen stak ("normaal" rende ik een slag in de rondte terwijl hij op de bank lag). De kinderen werden genadeloos tegen me uitgespeeld. Ik pikte dat niet meer, ik maakte geen ruzie maar paste me niet aan. Ik reageerde heel rustig maar deed ondertussen wel mijn ding. Maar dat was al subversief genoeg voor hem. Probeer het maar eens uit, de ruzie niet meer uit de weg gaan maar dingen doorzetten die zeker weten heel normaal zijn (alleen bij jullie thuis niet). Je ziet aan de reactie wel hoe de vlag hangt en of je man bereid is zijn controle over jou op te geven.
En ja, jij hebt het zo ver laten komen. Het probleem is ook echt niet dat jij geen verantwoordelijkheid neemt voor jullie huwelijksproblemen, of wel? Het probleem is dat je veel te veel verantwoordelijkheid neemt, zodat er geen voor hem overblijft. Je kunt prima je aandeel in het mislukken van je huwelijk nemen zonder te besluiten dat je dan maar in dat mislukte huwelijk moet blijven zitten. Ook voor je kinderen geeft het een goed voorbeeld dat je durft de consequenties aan te gaan van waar je zelf aan hebt bijgedragen. De trieste waarheid bij mij was dat ik het zelf had laten gebeuren (ik zie het meer als een passieve bijdrage, maar toch) maar dat ik niet bij machte was het in mijn eentje weer recht te trekken. Daar waren twee mensen voor nodig. Als er eentje niet meedoet, dan houdt het op. Trekken aan een dood paard, heet dat.
Ik zeg er maar even bij dat ik na die paar maanden trekken aan een dood paard ben ingestort en me diverse maanden heb moeten ziekmelden van het werk. Voor de kinderen was ik toen ook niet bepaald gezellig. Besef wel waar je je energie in steekt en of dat het waard is.
liefs,
dubio
Tja, misschien ben ik zo gewend dat hij op alles kritiek heeft dat ik nu ook tot het uiterste ga om kritiek te voorkomen. M.a.w.: ik wil het heel graagh goed doen.
Zo heeft hij je wel afgericht ja. Je hebt in de afgelopen jaren wel geleerd om geen kritiek te uiten, want die kwam tien keer zo hard naar je terug. Mag ik raden? Als jij iets kleins op hem opmerkt of (steeds liever en voorzichtiger) vraagt of hij alsjeblieft misschien x (wel of niet) wil doen, dan begint hij meteen over iets wat jij fout doet? Voor je het weet, gaat het niet meer over hem maar over jou. Of hij wordt boos, verheft zijn stem, betrekt de kinderen erbij. Jij sputtert nog wat tegen maar om de lieve vrede (en omdat de kinderen erbij zijn) maak je geen "scène" en laat je het er maar bij zitten. Het is het ook niet waard, denk je, laat ik nu maar de wijste zijn. Ik ga toch niet over zoiets stoms ruzie maken?
Ik ben in de laatste maanden van mijn huwelijk begonnen eens nee te zeggen. Grenzen aan te geven. Je wilt niet weten wat de reactie was. Volkomen buitensporig, controlerend gedrag. Ik "mocht" niet te laat thuiskomen, ik kreeg "straf" als ik erop stond dat hij ook eens de handen uit de mouwen stak ("normaal" rende ik een slag in de rondte terwijl hij op de bank lag). De kinderen werden genadeloos tegen me uitgespeeld. Ik pikte dat niet meer, ik maakte geen ruzie maar paste me niet aan. Ik reageerde heel rustig maar deed ondertussen wel mijn ding. Maar dat was al subversief genoeg voor hem. Probeer het maar eens uit, de ruzie niet meer uit de weg gaan maar dingen doorzetten die zeker weten heel normaal zijn (alleen bij jullie thuis niet). Je ziet aan de reactie wel hoe de vlag hangt en of je man bereid is zijn controle over jou op te geven.
En ja, jij hebt het zo ver laten komen. Het probleem is ook echt niet dat jij geen verantwoordelijkheid neemt voor jullie huwelijksproblemen, of wel? Het probleem is dat je veel te veel verantwoordelijkheid neemt, zodat er geen voor hem overblijft. Je kunt prima je aandeel in het mislukken van je huwelijk nemen zonder te besluiten dat je dan maar in dat mislukte huwelijk moet blijven zitten. Ook voor je kinderen geeft het een goed voorbeeld dat je durft de consequenties aan te gaan van waar je zelf aan hebt bijgedragen. De trieste waarheid bij mij was dat ik het zelf had laten gebeuren (ik zie het meer als een passieve bijdrage, maar toch) maar dat ik niet bij machte was het in mijn eentje weer recht te trekken. Daar waren twee mensen voor nodig. Als er eentje niet meedoet, dan houdt het op. Trekken aan een dood paard, heet dat.
Ik zeg er maar even bij dat ik na die paar maanden trekken aan een dood paard ben ingestort en me diverse maanden heb moeten ziekmelden van het werk. Voor de kinderen was ik toen ook niet bepaald gezellig. Besef wel waar je je energie in steekt en of dat het waard is.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
