Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5

Lieve allemaal,



Hij heeft het AMW gebeld in onze omgeving. Maar kwam thuis met een verhaal dat er een wachtlijst van twee maanden voor ene intakegesprek. Kan dat? Duurt dat echt zo gruwelijk lang? Ik geloofde hem niet echt. En heb dat dan ook gezegd dat het mij wel heel erg makkelijk leek om te zeggen dat er een wachtlijst was. En of hij dan een afspraak had gemaakt voor over twee manden. Maar dat had hij niet. Wat had het dan voor zin als hij pas over twee maanden een keerkon kome?

Ja niet zoveel moest ik ook toegeven. Hij wil nog wel een andere instelling proberen maar daarna wil hij toch echt wel zo'n beetje volgende week terecht kunnen.



Iemand vroeg of hij dit ook zou hebben gedaan wanneer ik er niet was pf niet bij hem? Nou dat hem ik heb gevraagd en nee dus. Hij wil graag met mijn oud worden etc.. En omdat hij weet dat hij me kwijtraakt doet hij dit. Hij wil laten zien dat hij het wel kan. En dat hij wel dezelfde is als eerst. Maar hij diet het dus inderdaad meer voor mij. Maar of je dat nou meteen fout noemen? Lijkt me niet toch. Het is toch al goed dat hij het uberhaupt wil. Van therapie hoefde ik eerder niet te spreken want hgij was niet gek. En ja, misschien dat hij het nou dna wel niet voor zichzelf doet. Hij doet het wel uiteindelijk en daar gaat het natuurlijk om.



sorry krijg mn duerbel.. straksjes meer!

Lieve LillyRose,



Dat gaat niet werken, als hij het doet 'voor jou'. Hij moet het voor zichzelf doen. Omdat hij ziet dat hij een probleem heeft. Goede vraag trouwens.

Ik heb geen ervaring met het AMW, dus ik kan je niet vertellen of dat echt zo lang duurt. Maar je gelooft hem al niet... luister goed naar jouw eigen gevoel, zou ik zeggen.



Heel veel liefs

Lieve Lilly NEE het is niet goed als hij dit doet enkel en alleen zodat jij dan tevreden bent...

Hij moet dit voor zichzelf doen..

Hij had dit ook moeten doen als jij er niet was want er is namelijk iets vreselijk mis met hem,maar goed zolang hij dat zelf niet ziet heeft het geen enkele zin dat hij naar welke therapie dan ook toe gaat.!!!

Mijn vervolgje..

Maarja, is het dan ook zodat het bijvoorbeeld totaal niet gaat werken nu hij het niet voor zichzelf doet? of kan het wel degelijk gaan werken? Ik vind het allemaal zo lastig. Ik dacht zelf gewoon dat je veel sneller terecht kon en daarom voelde het niet okee toen hij zei; duurt 2 maanden voordat ze tijd hebben. Dus ja ik vind het allemaal wel lastig. Ik ben best blij dat hij nu hulpgaat zoeke maar ben bang dat, mede door jullie, het niet gaat werken. En ik wil gewoon zo graag dat hij het doet en dat dan alles okée is. Ik wil hem gewoon niet nog een keer kwijt want zonder hem dan red ik het denk ik gewoon niet. Ik heb me zolang verrot en klote gevoeld. En heel even 1 lichtpuntje omdat ik dacht dat iemand anders me ook gelukkig zou kunnen maken. Maar ik weet niet bij hem voel ik me écht goed en gelukkig en van hem houd ik ook echt. En hij van mij. We hebben al zoveel mee gemaakt, dingen waar ik nooit uit was gekomen zonder hem. En zoveel samen gelachen, gehuild , geschreeuwd alles eigenlijk wel. En ik wil dat niet kwijt. Ik wil gewoon mijn veilige en warme plekje houden en die vind ik toch het meest bij hem, in zijn armen.



Tuurlijk heb ik wel willen voorkomen dat hij het niet meer trok en niet meer kon. Dat heb ik altijd wel geprobeerd maar dat is toch logisch. Wanneer ik merkte dat hij een beetje boos enzo werd dan liet ik vaak een onderwerp rusten of paste ik mezelf er op aan wanneer ik merkte dat hij iets ontzettend irritant vond wat ikdeed. Ik kon bij hem soms wel aanvoelen wanneer hij zijn dagje niet had. En eigenlijk alles hem te veel van het goede was. Dan lette ik gewoon op. en dan niet de dingen doen die hij n iet leuk vind. Ik heb bij elke situatie wel dingen waarvan ik denk als ik dit of dat nou anders had gedaan. Ik was de laatste keer niet duidelijk tegen hem geweest waar wij nou precies stonden, en had gelogen over of er nou wel of niet iets gaande was tussen mij en een ander. En of ik nou wel of niet ergens was geweest met die persoon. Ik denk wel dat het allemaal anders was gegaan wanneer ik het gewoon eerlijk had verteld en gezegd. Dan hoe het allemaal nu is gegaan.. Maar ik wil het er liever niet over hebben. Dat wil ik liever gewoon achter ons laten net zoals nu. Ik wil liever je vragen niet beantwoorden dubio, die zijn me té. Sorry..



Hij kon misschien niet alles goed maken met een cadeuatje of iets. Maar daarmee toonde hij wel dat hij spijt had van de dingen die hij had gedaan. En dat is ook belangrijk vind ik. Dat hij spijt had en er zelf ook helemaal door heen zat. het is niet vaak voor gekomen dat ik niet kon lopen of dingen doen. Je laat het nu wel heel cru klinken. De laatste keer was niet okée.. Maar het is niet altijd zo geweest. Dat weet jij ook wel. En dat is ook wle lullig voor hem wanneer anderen dat lezen en straks denken dat hij één of ander monster is. Dat is hij niet. Echt niet gewoon, hij hefet foute kanten maar ook zoveel goede. En die vertel ik misschien te weinig waardoor jij nu zo'n scheef beeld geeft/hebt.



Ik denk dat waar twee ruzie maken twee schuld hebben toch. En dat we beide dingen verkeerd hebben gedaan. Niet dat ik alles heb verdiend. Nee, maar wel dat ik soms misschien ik wete het niet onhandelbaar of zoiets ben. En dat we er dan samen aan moeten werken dat hij en ik anders met zulke situaties om kunnen gaan..



Liefs,

LillyRose

Lieve Lily



hij moet echt zelf hulp willen hebben en als hij dat wil dan had hij zich ingeschreven, natuurlijk, het is niet leuk om 2 maanden te wachten, maar wat is nou 2 maanden op een mensenleven. Nu is het een excuus om niets te hoeven doen.



En dubio laat het helemaal niet te cru klinken. Maar jij wilt liever de waarheid niet lezen.



En toch ben ik blij, want ergens in jou zit het zaadje van de twijfel, anders was je nu niet gekomen met je verhaal. Diep van binnen weet je dat wij gelijk hebben.



Lieve Schat, hij kan jou niet gelukkig maken. Jij moet eerst leren jezelf gelukkig te maken. Pas als je dat beseft kun je misschien eens gaan denken aan partner. Want geloof me, deze partner, maar geen enkele partner is in staat die leegte in jou te vullen. Dat moet je echt helemaal zelf doen.



Wat deze partner wel doet is handig gebruik maken van jouw zwakke plekken en twijfels waardoor jij ver over je grenzen heen laat lopen.



Waar 2 vechten hebben 2 schuld, dat heb ik ook vaak gehoord. En toch heeft mijn expartner niet het recht gehad om mij te vernederen en geen respect voor mij als persoon te tonen. En pas toen ik het respect voor mezelf terugvond kon ik de grenzen weer zien en gaan aangeven!



Liefs Zonlicht

Lily, van mij even een korte reactie. Natuurlijk is het zo waar er 2 vechten hebben er twee schuld.

Maar als er een is die zichzelf totaal niet meer in de hand heeft wanneer hij boos is, dan wordt het toch een ander verhaal.

Wanneer er een van de twee echt fysiek geweld gaat gebruiken, dan is er maar een spreekwoord van toepassing en dat is; rennen voor je leven. Dan geldt hier een heel andere schuld, want had jij destijds aangifte gedaan, dan denk ik niet dat de rechter had geoordeeld, waar er 2 vechten ......... Dan was jouw vriend wel degelijk schuldig bevonden en had hij straf gekregen. Jammer is het wel dat je geen aangifte gedaan hebt, want dan had hij veel eerder hulp gekregen voor zijn problemen.

Jouw vriend weet dat hij je aan het kwijtraken is en juist dat maakt het zo gevaarlijk.



Jouw vriend moet niet zijn bij AMW. Zijn problematiek is vele malen zwaarder dan zij aankunnen. Hij zal eerst eens naar de huisarts moeten gaan en deze op de hoogte brengen over de problemen die er spelen. Deze zal hem naar alle waarschijnlijkheid doorverwijzen naar het GGZ (waar ook een lange wachtlijst is)

Heeft je vriend uberhaupt al wel gepraat met bijv. de huisarts hierover? Ben jij bijv. samen met hem eens naar jouw huisarts gegaan om te praten over jullie problemen? Dit is echt de aangewezen persoon om jullie mogelijk snelle hulp te bieden.

Maar eigenlijk denk ik dat je vriend niet echt zit te wachten op hulp. Zeker omdat hij nu eigenlijk komt aanzetten met AMW. Dat is niet de instantie die hem hulp kan bieden.



Lily, doe een ding. Eigenlijk moet iedereen dat doen in een ongelijkwaardige relatie. Weet wat je moet doen wanneer het fout dreigt te gaan. Weet waar je tas staat, weet waar de sleutels liggen, weet hoe je direct vliegensvlug kunt vertrekken.



@Dubio, dat gevoel zit er nog een beetje. Ik moet wel zeggen, dat ik met name in het afgelopen jaar heel veel geleerd heb vooral over mezelf. Maar da's een ander verhaal voor een andere keer. op zich wel passend hier. Beetje over de persoonlijke groei

Goh, als dat een korte reactie is.....

Dag lieve vrouwen, ik ben er weer en ik heb aan jullie gedacht daar in die oorverdovende stille Ardennen in een laag van 50 cm sneeuw.



Ik dacht vooral aan jou Lily. Dat wil ik aan één kant niet, omdat ik je (sorry dat ik het zo cru zeg) een bodemloze put vind en ik eigenlijk zolangzamerhand overtuigd ben van het feit dat jij écht niet functioneert zonder de man waar je van houdt. Toch moest ik vaak aan je denken. En dan doe ik iets wat we misschien allemaal doen, projecteren.



Omdat de situatie waar je als poster hier in zit ongeveer overeenkomt (een dominante, niet empathische, lastig blij te maken, overheersende en soms geweldadige man die de neiging heeft zijn onmacht en frustraties op de partner bot te vieren) is het natuurlijk logisch dat je elkaars situatie ook op jezelf betrekt.



Bij jou zie ik iets waar ik zelf ook last van had. Ik dacht namelijk vaak, als ik maar genoeg van hem houd, als ik maar hard genoeg werk en als ik maar zo goed mogelijk mijn best doe om hem te begrijpen, dan komt het goed. Het was nooit goed, het moest altijd beter en beterder. Een nieuwe en beterdereste (dat woord bestaat natuurlijk niet, ik wil alleen de overtreffende trap aangeven) versie van jezelf uitvinden, om die man maar het gevoel te geven dat wélke reden hij ook had om zo ongelukkig, zo boos en zo gefrustreerd te zijn, maar het gevoel te geven dat wat er ook speelde in zijn leven, jij hem een thuishaven zou geven. Want dát was wat die man nodig had. Echte liefde, dat zou hem namelijk redden.



Jij denkt dat je hem niet die échte liefde geeft, nog steeds denk je dat. Het moet beter, nog beter en best worden want dan bereiken jij en je vriend het hoogste.....dán pas is het goed. Tot het bot ga je door omdat je het vermogen hebt om je ogen te sluiten voor zaken die je liever niet ziet en hoort. Die zaken laat je slechts zijdelings bij je binnenkomen. Het feit dat je de vragen van Dubio niet wil beantwoorden laat zien hoe graag je je ogen wil sluiten voor wat er werkelijk aan de hand is. En toch zie je veel beter dan je zelf doorhebt hoe je verhouding met je vriend in elkaar zit.



Voor jouw informatie; een wachttijd voor een psychologisch behandeling van een maand of twee is doodnormaal. Onder andere om het kaf van het koren te scheiden en te kijken in hoeverre mensen nog geïnteresseerd zijn in een behandeling als ze er op moeten wachten. Het is dus de vraag in hoeverre je vriend bereid is te wachten.



Je kunt hem rustig geloven maar het feit dat je dat niet doet zegt mij weer eens genoeg over jullie relatie en in hoeverre jij hem als mens eigenlijk vertrouwt. Niet of nauwelijks dus want iedereen die weleens met een loog of een goog of een -ater te maken heeft gehad dat die wachtlijsten van twee of meer maanden er juist voor zorgen dat mensen die zichzelf niet als acuut geval beschouwen afhaken.



Mijn ex heeft ook ooit eens aangegeven wel in therapie te willen. Ik was dolblij, ik dacht nú komt het goed maar toen het puntje bij het paaltje kwam en hij mee moest naar de huisarts om te praten over hoe en wat met therapie e.d. haakte hij af. Jouw vriend is nu al verder dus, dat zou je postitief kunnen noemen maar er is nog niks gebeurd. Helemaal niks en het zou zomaar eens kunnen dat er ook helemaal niks gaat gebeuren. Eerst die twee maanden maar eens afwachten en dan zien of hij doorzet en wat er dan inmiddels allemaal wel niet gebeurd is in de tussentijd.



Het fascineert me hoe een en ander bij jou werkt Lily en daar heb ik over nagedacht de afgelopen dagen. Ik ken niemand, ook niet die nu in een relatie zit waar we het hier over hebben, die er eigenlijk zo geschikt voor is als jij, omdat jij iemand bent die blijft geloven in het goede van de mens en het goede van jullie relatie. Dat is ontroerend lief van je en ik geloof ook werkelijk dat je er niet aan wil dat er niks te redden valt als er geen redden aan is. Jij gaat door, of wij je dat nou afraden of niet.



En daarom ga ik door met jou. Omdat jij ook doorgaat.

Ha lieve Lilly,



Ik begrijp wel dat je niet op mijn vragen wilt antwoorden. Dat deel van je relatie met M. wil je afsluiten, wegstoppen en er nooit meer aan denken. En dan kom ik weer met mijn moeilijke vragen en weet je niet hoe snel je weer weg moet duiken in je veilige holletje in zijn armen. Dan wil je er niet meer aan denken dat die armen jou ook zo veel pijn hebben gedaan.



Jij vindt heel veel dingen logisch, maar ik zie dat niet zo. Ik vind het niet logisch dat een cadeautje aangeeft dat hij spijt heeft. Ik vind het niet logisch dat jij nu zegt ldat je echt van M. houdt, terwijl je toen je bij hem weg was gegaan, gevoelens voor iemand anders kreeg, die je weer wegstopte toen M. uit jaloezie zijn handjes weer liet wapperen. Ik vind het niet logisch dat jij je inhoudt en aanpast als hij boos doet.



Ik snap eigenlijk niet waarom mijn woorden zo cru klinken. Ik verzin er echt niets bij hoor Lilly. Ik herhaal alleen de dingen die je hier zelf hebt geschreven. Dat je niet kon lopen wist ik niet eens trouwens, dat heb je ook blijkbaar niet willen vertellen. Ik vermoed dat wij hier het ergste nog lang niet weten. En toch, als ik je confronteer met de afgezwakte versie van de feiten die je hier zelf hebt opgeschreven, vind je dat cru.



Cru is vooral dat hij je in elkaar heeft geramd. Wel een beetje meer dan cru zelfs. Dat is wreed, boosaardig. Een monster, het is jouw woord, ik heb het niet gezegd. Als het waar was wat ik schreef, dan zou hij dus een monster zijn. Als ik een realistisch beeld schetste van hoe M. is? Dan vind jij dat hij een monster zou zijn?



Tja, dan moet ik wel wat zitten te verzinnen, want dat is niet de M. die jij kent. Want naast die schaduwkant die jij zo hard aan het wegdrukken bent, heeft hij heel veel leuke kanten. Het vuurwerk, de champagne, de zoen... ik heb bijna het gevoel alsof ik erbij was Die heb je echt wel verteld hoor, lieverd. Ga nu niet weer denken dat jij iets fout hebt gedaan als hij er negatief op komt te staan. Dat doet hij helemaal zelf, door jou klappen te verkopen.



Over cru gesproken, Hitler hield ook van dieren en kinderen. Nee, ik vergelijk M. niet met Hitler. Maar iedereen heeft leuke kanten, zelfs zó iemand, die je met recht een monster kan noemen. Het gaat erom of die kanten opwegen tegen de slechte kanten, hoe goed verstopt die ook zijn.



Jij bent "uitverkoren" om die kant te zien... dat is ergens wel vleiend, want hij durft zich verder bij niemand zo te "uiten". Hij is bij jou echt helemaal zichzelf. Dus als je schrijft dat hij wil laten zien dat hij echt nog dezelfde is die hij was, dan lopen bij mij de rillingen over mijn rug. Dat is de kant die jij zelf beschrijft als een monster.



Wat therapie betreft, er zijn genoeg vrij praktiserende psychologen waar je zo een afspraak kan maken. Moet je wel zelf betalen, maar dat lijkt me geen beletsel. Het is een kwestie van prioriteiten en als je therapie echt belangrijk vindt, dan betaal je daar wel voor.



Waar jij wel erg voor op moet passen, is het idee dat als hij maar in therapie gaat, het allemaal wel goedkomt. Therapie is geen wondermiddel. Ik heb het in verband met mijn alcoholistische ex wel eens met mijn psycholoog gehad over onwillige cliënten: heeft therapie dan zin? In haar ervaring niet. Je moet om te beginnen willen erkennen dat je (zelf) een probleem hebt. En dat is niet "een relatie die niet zo lekker loopt", dat is het feit dat je je woede niet in bedwang hebt en dan degene van wie je het meest houdt het ziekenhuis in slaat. Het is net als alcoholisme een gebrek aan zelfbeheersing. Die gaat vaak gepaard met de neiging zichzelf het slachtoffer te vinden van andermans gedrag en de verantwoordelijkheid voor vervelende dingen bij een ander neer te leggen. Dat is een manier om het gedrag in stand te kunnen houden, want verantwoordelijkheid nemen voor je daden haalt je resoluut onderuit.



De eerste stap naar "genezing", zal ik het maar noemen, is die verantwoordelijkheid nemen. Dus nee, als M. dat niet doet maar alleen in therapie zegt te willen gaan omdat jij dat wilt, dan heeft dat mijns inziens helemaal geen zin. En zelfs áls het wel zo zou zijn, dan is het nog maar de vraag of hij met de beste wil en therapie van de wereld in staat is zichzelf te beheersen. Niet alles is op te lossen. Misschien zit dit geweld te diep in hem en is het er niet meer uit te krijgen. Heb je daar al aan durven denken?



veel sterkte lieve Lilly, sorry als mijn woorden je pijn doen, dat doen ze mij eigenlijk ook Maar ik heb liever dat je deze pijn voelt en dat je durft onder ogen te zien welke risico's je nu bewust neemt, dan dat ik afwacht tot je weer die fysieke pijn moet voelen. Ik vrees echt voor je Lilly. Jij zou de eerste vrouw niet zijn die het met de dood moest bekopen en vanuit het graf nog zei: "hij heeft het niet zo bedoeld".





dubio

Een slechte vrouw en een goede vrouw hebben allebei de roe nodig. (Spanje, Argentinië)



Goede paarden en slechte paarden hebben sporen nodig, goede vrouwen en slechte vrouwen hebben de zweep nodig. (Frankrijk)



Voor een man die zijn schapen niet kan slachten of zijn vrouw niet kan slaan, is het beter te sterven dan te leven. (Maghreb)



Waar niet gebeukt wordt, daar is geen genegenheid. (Spanje, Mexico)



Door je geliefde geslagen worden is als een rozijntje eten. (Egypte)



Als je je vrouw niet afrost, denkt ze misschien dat ze al weduwe is. (Armenië)



Uit liefde hebben stokken botten gebroken. (Wit-Rusland)



Goed met de liefde, goed met de zweep. (Engeland)



Genegenheid begint aan het einde van de roe. (Korea)



Vrouwen en koteletten, hoe meer je ze slaat, des te beter ze worden. (Duitsland)



Een noot, een stokvis en een jonge echtgenote moet je slaan om ze goed te krijgen. (Polen)



Voor wie zijn vrouw slaat, verbetert God het voedsel. (Rusland)



Sla de vrouwtjeskat, dan leert je bruid een lesje. (Tunesië)



De spijkers van een kar en het hoofd van een vrouw werken alleen als ze hard geslagen worden. (India)



Knuppelen levert deugdzame echtgenotes op. (China)

*even inbreken, uit nieuwsgierigheid open ik dit topic, want ik werd getriggerd door de titel en ik val stil van jullie verhalen en jullie geduld met Lily. Maar waar ik helemaal van stil val is de laatste post van Dubio. Dat er zoveel uitdrukkingen zijn die het goed praten dat een vrouw geslagen wordt.....



Even een vraag aan jullie als toch een soort "ervaringsdeskundigen"; ik heb het vermoeden dat mijn bovenbuuf mishandeld wordt door haar vriend. Als ik daar hulp voor inschakel (ook mijn zoontje wordt bang van die ruzies en het gegil. Ze wonen er nog maar pas, anders had ik al eerder wat gedaan) zou het dan erger voor haar worden? Ik zit er namelijk over te denken om de volgende keer als ik haar weer hoor gillen de politie te bellen, maar ik ben zo bang dat ik het dan erger voor haar maak.*

Sommige vrouwen weten dat de man met wie ze gaan trouwen agressief is. Hij heeft al eens een klap uitgedeeld of is al echt tekeer gegaan. Meestal heeft dat geweld nog geen ernstige gevolgen. Zij denkt en hoopt dat juist door te trouwen (te bewijzen dat zij onvoorwaardelijk voor hem kiest en van hem houdt) en hem goed te verzorgen, hij zich niet meer agressief zal gedragen. Ze denkt dat ze hem zal kunnen veranderen.

Vaak, maar niet altijd, ontstaat de mishandelingsrelatie heel geleidelijk: kleine vernederingen, een toenemende controlezucht, het tegenwerken van contacten buitenhuis.

Dan valt de eerste klap.



Sommige vrouwen proberen deze eerste klap te zien als onopzettelijk [/b]of als een uit de hand gelopen onenigheid. Die erste klap wordt dan betreurd maar toch wordt er niet over gepraat, zeker niet als hij zijn spijt betoont.

Andere vrouwen zijn geschokt. Ze willen hun man doen inzien dat hij verkeerd is.Ze verzekeren hem dat hij de enige is van wie ze houden. Maar, allemaal zoeken ze verklaringen voor zijn gedrag.

Allemaal zetten ze hun eigen pijn en teleurstelling opzij en gaan op zoek naar de oorzaken waarom hij slaat. Die oorzaken liggen niet bij hemzelf, maar in zijn ongelukkige jeugd. En ze gaat nog maar meer haar best doen m voor hem te zorgen.



Het kan ook jaren duren voor de eerste klap valt, maar het is de man die domineert in de relatie en de grenzen van macht naar onmacht worden elke keer een beetje verlegd. Tussen de eerste en de tweede klap zitten vaak maanden. Maanden waarin het vorige incident vergeten en begraven is. Veel vrouwen benadrukken dat situatie heel geleidelijk en sluipenderwijs

gewelddadiger wordt.



De meeste mishandelende mannen zijn heel galant. In het begin van de relatie laat hij haar ook zijn gevoelige kant zien. Ze ziet dan ook zijn onzekerheid en ze voelt dat hij bang is om afgewezen te worden. Hij verwent haar, wil haar overal vergezellen en zij interpreteert dat als liefde. Pas later wordt die aandacht verstikkend. Op alles reageert hij achterdochtig. Zelfs als ze naar haar moeder gaat, betekent dit dat ze meer om haar moeder geeft dan om hem. Zij krijgt verbod om familie en vrienden op te zoeken. Haar man acht het beter dat ze haar baan opzegt, er worden eisen gesteld aan haar kleding, haar houding, haar uiterlijk en de manier waarop ze het huishouden doet.



Zo wordt ze letterlijk maar ook emotioneel geïsoleerd waardoor ze extra afhankelijk wordt. De kans dat anderen sporen van de mishandeling zullen opmerken verkleinen hiermee. Er is ook niemand meer bij wie ze steun kan vinden. Als ze tegenspreekt of weigert, dreigt hij of slaat hij opnieuw. Die bedreigingen zijn moeilijk in te schatten en zij wordt bang. Voor ze het beseft is het slaan al een gewoonte geworden en houdt ze er rekening mee dat hij slaat. Bedreigingen en geweld veroorzaken dikwijls oncontroleerbare schrik. Dit kan dan leiden tot apathie, wat dan weer een escalatie van geweld kan veroorzaken. Ze reageert

zelden kwaad of verontwaardigd, maar veeleer verbaasd en schuldbewust.



Ze gaat zich afvragen waarom hij zo slaat. Zij vraagt zich af of zijzelf wellicht iets verkeerd doet, of ze aanleiding heeft gegeven. Ze gaat aan zichzelf twijfelen en proberen zich beter aan te passen aan de wensen van har man. Als hij zegt dat hij sloeg omdat het eten te laat op tafel stond, probeert ze de volgende keer de maaltijd stipt op tijd op tafel te krijgen. Door te trachten het hem naar zijn zin te maken en aan zijn wensen en verlangens tegemoet te komen, daarop bij voorbaat inspelend, probeert

ze te vermijden dat het geweld opnieuw plaatsvindt. Vaak probeert ze via een gesprek de man te laten inzien dat het niet normaal is dat hij zo slaat. Meestal gaat hij daar niet op in en plaatst de

schuld bij haar: zij moet maar niet zus of zo handelen. Als praten en zich aanpassen aan zijn wensen geen resultaat oplevert dan probeert ze hem op een andere manier zover te krijgen dat hij niet meer slaat: hem paaien, lief doen, stiekem doen.



In een mishandelingsrelatie is wederzijdse manipulatie en emotionele chantage nooit veraf. Vaak zijn het relaties die erg passioneel verlopen. Zowel de man als de vrouw geloven in een romantisch ideaal met het daarbij behorende beeld van hoe een vrouw, hoe een man behoort te zijn. Beide partners denken dat ze zonder elkaar niet gelukkig kunnen worden. Mishandelde vrouwen investeren zeer, zeer veel in de relatie, tot liefde een obsessie wordt.



Zij praat er niet over en verhult de moeilijkheden tegenover de buitenwereld: "ik heb een blauw oog omdat ik tegen de kast ben gelopen". Door te zwijgen geraakt ze in een isolement. Een gewoon gesprek met anderen wordt steeds moeilijker als tegelijkertijd de problemen moeten verzwegen worden. Behalve dat ze zichzelf in een isolement brengt, wordt haar dat ook opgelegd door de man.



Die verbiedt haar rechtstreeks nog contact op te nemen met anderen. Het gezinsgeheim moet bewaard blijven. Omdat ze er zo weinig over praat, denkt ze dat ze de enige is wie zoiets overkomt. Als ze geen mishandeling heeft gezien in haar familie - of vriendenkring, concludeert al snel dat het wel aan haar zal liggen. Als ze er toch eens over praat gebeurt dat in vage termen: "een ongeluk" of "spanningen in

mijn relatie".



Veel vrouwen durven ook niet spreken van geweld en erkennen als dusdanig niet dat ze mishandeld worden. Een sigarettenpeuk op je been uitdoen, noemen sommige vrouwen nog geen mishandeling. De buitenwereld gelooft haar verhaal ook niet. Als het niet gaat over duidelijke verwondingen is het zo moeilijk te bewijzen dat je tussen de vier muren in een regelrecht terreur-regime zit. Als ze erover praat, krijgt ze te maken met onbegrip en ongeloof. , met bedenkingen als "ze zal wel overdrijven, waarom gaat ze dan niet weg?", "wat doet zij dat hij haar zo slaat?".



Het beeld dat de buitenwereld van de mishandelende partner heeft, en dat wat zijn vrouw van hem schetst, is zo in tegenspraak met elkaar dat vaak wordt gedacht dat de vrouw overdrijft. Ze vraagt zich dat gedurig aan ook af, want ook zij kent haar man onder andere als een gezellige, lieve kerel. Als hij dan in een periode weer aardig en gezellig doet, geeft dit haar weer hoop en beticht ze zichzelf ervan allerlei muizenissen in haar hoofd te halen. Ze wil immers niets liever dan zijn positieve beeld zien en ze gaat daar ook alle moeite voor doen.



Soms heeft ze haar man zodanig opgehemeld en in bescherming genomen, dat de schaamte om wat haar overkomt heel lang in stilte wordt gedragen. Ze acht het dan ook haar taak haar man te

ondersteunen en aan te moedigen in het oplossen van zijn problemen. Maar begrip doet echter zijn agressie niet verminderen en ze komt dan ook vaak tot de conclusie dat ze nog meer begrip moet opbrengen. Ondertussen heeft ze haar handen vol om in deze situatie haar hoofd boven water te houden. Als er één of meerdere kinderen zijn, probeert ze hen dan ook zo min mogelijk de dupe te laten zijn, wat een extra belasting vormt.



Soms loopt ze wel eens, in een impuls, weg naar buren, ouders of vrienden. De man weet haar snel te vinden en hij smeekt haar om terug te komen, dreigt soms met zelfmoord en belooft beterschap. Daar is ze dan zeer gevoelig voor. Ze krijgt medelijden met hem. Ze voelt zich immers verantwoordelijk voor zijn welzijn. Als hij dan nog zegt dat hij van haar houdt, iets wat ze al jaren niet meer heeft

gehoord, en dat hij haar mist, gaat ze in op zijn beloftes en keert terug.



Maar het gaat niet beter. Het geweld vindt vaker plaats en het wordt harder. Als alle pogingen om ruzies en slaan te vermijden geen uitwerking hebben voelt ze zich, hoe langer hoe meer, onmachtig worden. Ze heeft al het mogelijke geprobeerd.

Langzaamaan verliest ze haar zelfvertrouwen. Ze onderschat de invloed van de voortdurende vernederingen en het geïsoleerd zijn. Ze realiseert zich dat ze geen greep meer heeft op hem en op

de situatie, ze wordt wanhopig. Ze voelt zich uitgeleverd aan hem.

Niet alleen op het moment dat hij slaat is ze bang, de ganse dag door wordt ze angstig. De dreiging, niet met zekerheid weten wat er zal gebeuren zodra hij thuis is, drijft de spanning hoog op. Ze durft steeds minder en minder. Haar hele levensritme is op hem afgestemd. Ze wordt meer en meer een slachtoffer, verliest de greep op zichzelf en haar leven. Ze wordt met de dag weerlozer tegen het geweld, de intimidatie, de bedreiging. Ze raakt wanhopig, ziet geen uitweg meer en krijgt allerlei psychosomatische klachten.



Ze is een slachtoffer geworden, niet meer in staat over zichzelf na te denken of eigen beslissingen te nemen. Op zo een moment kan er zich dan, als de dreiging te groot wordt, een innerlijke omslag voordoen. Martine Van Rappard beschrijft dit in haar boek "Tot hier en niet verder. Verzet van mishandelde

vrouwen" als volgt:



"Het moment van weten dat het afgelopen moet zijn komt bij sommige vrouwen als ze één keer zo ernstig mishandeld zijn, dat ze dachten het niet te zullen overleven. Bij bijna alle vrouwen die naar een Vluchthuis komen heeft zich zo'n moment van verandering voorgedaan waarbij ze met grote vastbeslotenheid en helderheid van geest uitgaan van zichzelf, zichzelf als uitgangspunt nemen. Het is een verandering in hun voelen, handelen en denken.



De verandering in hun VOELEN is het duidelijkst: "Opeens" worden ze woedend, zijn niet meer bang, huilen ze, schreeuwen ze. "Opeens" voelen ze dat het zo niet langer kan, dat dit feit de druppel is die de emmer doet overlopen. Er is direct sprake van verandering in hun HANDELEN. Ze slaan terug, pakken een mes, ...



Ze gaan weg van huis, naar een Vluchthuis, de politie, de rechtbank, ...



Ze weten dat ze NU iets moeten doen omdat ze anders misschien nooit iets zullen durven te doen. Er treedt een verandering in hun DENKEN op. "Scheiden doe je niet" verandert in "Het kan me niet schelen wat ze zeggen". Bij deze innerlijke omslag gaan vrouwen helemaal van zichzelf uit; ze zijn hun eigen maatstaf. Dit is

een krachtige ervaring omdat voelen, denken en handelen één geheel zijn. Dan pas is er effectief verzet tegen geweld.



NEEN zeggen vanuit innerlijke overtuiging - kracht - straal je uit.

Als er eenmaal sprake is van innerlijke vastberadenheid, treden vrouwen OP, of gaan ze WEG uit de situatie.

Er zijn maar twee mogelijkheden tot effectief verzet:

1) optreden door zelf geweld te gebruiken (mes, vechten, terugslaan)

2) de relatie verbreken (weggaan, hem het huis uitzetten, echtscheiding aangaan, ...)



Vrouwen die jarenlang geleefd hebben in een mishandelingsrelatie en uiteindelijk de stap zetten om weg te gaan zijn niet zwak. Wie overleeft wat zij hebben overleefd, is oersterk. Maar uiteindelijk wordt ook de sterkste moe...

Ik vind dat heel moeilijk te zeggen Mik. Ik ben niet lichamelijk mishandeld, maar uit mijn vorige posting (een citaat van www. mishandeling.info) kun je wel opmaken dat het bijzonder ingewikkeld in elkaar steekt. Goeie kans dat de politie erop afsturen het "wij-tegen-de-boze-buitenwereld"-gevoel alleen versterkt.



Van de andere kant is wegkijken ook geen oplossing (voor je zoontje is ook niet goed). De buurvrouw zal zelf geen hulp durven of willen inroepen. Wees wel voorzichtig dat je jezelf niet in gevaar brengt, je weet niet met wat voor verknipt exemplaar je te maken hebt.



Misschien eens bellen met een advies- en steunpunt huiselijk geweld? http://www.huiselijkgeweld.nl/organisat ... unten.html



welterusten,

dubio

Daarom stelde ik mijn vraag ook hier, nadat ik hier door toeval verzeild ben geraakt. Voor mezelf ben ik in eerste instantie niet bang, maar wel dat het voor de buuf erger wordt als ik er op welke manier dan ook wat van zeg/meld. Dankjewel voor je info en de site Dubio

quote:dubiootje schreef op 29 maart 2008 @ 00:56:

Jij bent "uitverkoren" om die kant te zien... dat is ergens wel vleiend, want hij durft zich verder bij niemand zo te "uiten". Hij is bij jou echt helemaal zichzelf. Dus als je schrijft dat hij wil laten zien dat hij echt nog dezelfde is die hij was, dan lopen bij mij de rillingen over mijn rug. Dat is de kant die jij zelf beschrijft als een monster.







Ik licht dit stuk er even uit om twee dingen;. Ik ben het met Dubio eens, je bent de gelukkige winnaar van een kant van die man die een ander niet kent. Koop er een brood voor als hij je aan de andere kant de kamer door slaat als hem een scheet dwars zit maar soit, jij bent waarschijnlijk de enige die zijn kwetsbare kant zo goed kent.



Je bent trouwens ook de enige die zijn zwarte kant zo goed kent. Want ook dat is een kant die hij voor de rest van de wereld verborgen houdt. Ook daarin ben je de uitverkorene en dat is iets om een stuk minder gelukkig mee en trots op te zijn.

Mik, ik zou wel hulp vragen voor je buurvrouw. Wat ze er mee doet moet ze zelf weten maar heel 'cru' (woordje van de week hier) gesteld; als ze zich wil laten mishandelen, als ze blijft en kiest voor blijven bij de man die haar mishandelt, laat ze dan in ieder geval zorgen dat een ander er geen last van heeft. Het is namelijk gewoon burengerucht en dat mag niet. Als ze slim is pakt ze de hulp met beide handen aan maar meid, ik weet niet of je hier weleens leest maar het is een nogal comlexe materie zullen we maar zeggen.....



Lief dat je voor je buurvrouw op wil komen trouwens!

.

Jammer van de zelfcensuur Leo...

Mik, laat je nog even weten wat je doet en hoe dat gegaan is? Ik zou zelf in zo'n geval adviseren het vertrouwen van de desbetreffende vrouw te winnen en te laten weten dat je openstaat voor haar verhaal. Maar dat is nogal een investering in dit geval, omdat je die buurvrouw niet echt kent. Ik denk wel dat het goed is als je plaatselijke instanties (politie, maatschappelijk werk, dat kun je bij dat steunpunt wel vragen) kunt inlichten over wat er in jouw ogen speelt. Dossiervorming is een heel belangrijke manier om zo'n vrouw te beschermen, maar vaak doet ze er zelf niet aan.



Ik vraag me af of de crue manier inderdaad niet zou kunnen werken. Net doen of het de gewoonste zaak van de wereld is, aanbellen en zeggen: ik heb er last van dat u mishandeld wordt, uw gegil stoort mijn kind. Daar kan u wel niets aan doen, maar ik wil het toch even laten weten. Ik heb het steunpunt bladibla op de hoogte gesteld, hier hebt u het nummer, u kan er ook terecht voor hulp.



Volgens mij weet het beste mens niet wat haar overkomt. Zij wordt namelijk niet mishandeld, snap je. Maar die deur laat je eigenlijk helemaal niet openstaan zo, ontkennen heeft geen zin.



Ik zou het zelf niet durven, denk ik, maar wie weet werkt het wel. Dat wil zeggen, het geweld stoppen gaat jou toch niet lukken, maar wie weet geef je haar wel een opening. Aan haar om die wel of niet te gebruiken.



liefs,

dubio

Lilly, mijn posting van 1.37 (wat een tijd) is voor jou bestemd.



Ik had jouw berichtje nog niet gelezen Mik, maar fijn dat je er ook iets aan had

Mik,

misschien is het ook een idee om te gaan praten met je eigen huisarts, die moet je hierin ook adviseren of die moet de juiste kanalen weten om melding te maken.

En verder zou ik proberen om aan je buurvrouw duidelijk te maken dat ze bij jou terecht kan met haar verhaal. Maar helaas zal ze het zelf moeten gaan inzien wat er gebeurd en je leest hier hoe moeilijk dat is. Daarvoor hoef je alleen maar het verhaal van Lily te lezen.

Maar het is altijd fijn om te weten dat je bij iemand terecht kan. Iemand die niet direkt klaar staat met het zal wel meevallen en wat doe je zelf dan en dat soort opmerkingen.



Dat even wat je voor haar kunt doen, maar dit lost jouw probleem van de overlast nog niet op.



groetjes van Zonlicht

quote:dubiootje schreef op 29 maart 2008 @ 11:39:

Jammer van de zelfcensuur Leo...



helemaal mee eens Dubio



Dus Leo, pak je pen

Ik weet niet of de huisarts de aangewezen persoon is voor een melding. Mogelijk geeft een gesprek met de politie meer duidelijkheid.

Wel naar Mik als je daar zo getuige van bent.



Ik moet zeggen, dat ik destijds met niemand, dus ook geen familie of goede vrienden gesproken heb over mishandeling. Wanneer iemand me aangesproken zou hebben daarop, hoe goed ook bedoeld, dan zou ik er alles aan gedaan hebben om dit nog beter verborgen te houden.

Daarom ook is het best lastig om richting een aantal mensen geloofwaardig over te komen met dit achteraf verhaal.



Daarom ookbegrijp ik Lily wel dat zij toch in hem blijft geloven. Zij steekt heel veel energie in vooral in het overtuigen van anderen hoe goed hij het wel niet doet, want hij slaat haar nog steeds niet! En vooral, vooral niet praten over wat er gebeurd is, want dan is het er ook niet. Net als mijn hond doet, als hij ergens bang voor is wendt hij ook zijn hoofd af, bange oogjes dat wel, maar als hij het niet ziet, dan is het er ook gewoon niet.



Ja Leo, je maakt ons wel nieuwsgierig.

Hoi lieverds



VK, gaat het een beetje? Een hele dikke knuffel voor jou, en laat die ex in zijn sop gaarkoken en wat hij ook zegt, jij bent zo'n lief mens en redelijk en je denkt zo aan anderen echt mooi, en laat je niet gek maken hoor!

Ik denk aan je, volhouden he!



Mik, wat moeilijk.

Ik wil eigenlijk hetzelfde schrijven als Pom, dat is voor mij herkenbaar.

Voor mij was het pas zo, dat ik na anderhalf jaar weg bij hem op dit topic ging schrijven en het duurde nog even voor ik echt kon toegeven dat er sprake was geweest van geweld/mishandeling.

Zelf een uitspraak van de rechter van een paar jaar geleden hielp niet, ik was toen niet veel later weer mezelf en anderen aan het overtuigen.

De vrouw die mij later hielp had ik nog steeds niets verteld over wat er nou echt aan de hand was toen ik al weg was en mijn dochter was geboren, kun je nagaan. Het was dat zij het allemaal al lang zo had ingeschat, en dat accepteerde ik wel, er hoefde niets hardop door haar of door mij uitgesproken te worden maar de praktische hulp kon ik zo op ingaan op die momenten.



Toen ik in het opvanghuis was, ik zie dat nog helemaal voor me, was het alsof ik naar iemand anders keek en ik kon ook helemaal niets terugzeggen tegen de mensen daar want ik wist gewoon echt niet wie ik was leek het wel. Alsof iemand iets vraagt en dat je pas later beseft dat het zo was dat iemand jóu een vraag stelde en dat je niet diegene was die van een afstand toekeek.



Lily, ik weet echt niet wat ik moet zeggen maar ik denk de hele tijd aan je en vraag me dan nu af wat ik in hemelsnaam moet schrijven, je houdt me bezig. Wil wel laten weten dat ik aan je denk, maar zou misschien het liefst wel een reactie van jou krijgen op mijn laatste stukje aan je. Staat nu een pagina terug denk ik.

Maar ik kan wel zeggen dat het voor mij een heel moeilijk verhaal was om te schrijven want je loopt zo naar woorden te zoeken om op te schrijven waar je nu zo zit met je gedachten en ik hoop natuurlijk dan ook dat jij er iets mee kunt.

Ik word er knettegek van dat je ons ervan wilt overtuigen dat het echt goed zal komen, dat je hier op dit topic gewoon echt zegt dat je denkt dat er even iets moet gebeuren en dat daarna 'alles gewoon okee is'.



(Therapie is moeilijk en hard werken. En zeker met deze problematiek als wat er aan de hand is in jouw relatie, een lang proces)



Hoelang schrijven we hier al wel niet over dit gevoelige en ingewikkelde onderwerp? Waarom denk je dat het bij jou en M. anders zal gaan, alleen er heel sterk in geloven is niet genoeg dat kan ik je zo wel vertellen. Zo werkt het gewoon niet.



Goed, maar het is dus voor mij ook nog steeds een schok om dan die lange post van Dubiootje met die uitleg te lezen. En dat zo te kunnen invullen met herinneringen en gedachten en dat je weer dingen terugziet en hoort.

En dan sta ik er nu voor open, ik wil graag eerlijk zijn naar mezelf toe en maar nog steeds heb ik het een beetje op dit topic dat ik het liefst schrijf vanuit een modus waarin ik me voel alsof ik toevallig iemand ben die weet waar het over gaat maar dat het niet over mij gaat ofzo.

Klinkt vaag, kan iemand me volgen.



Zon, even heel veel liefs en knuffels voor jou.

Elmervrouw hoe gaat het met je?

Meiden dank jullie wel voor de tips en ervaringen. Vooralsnog hebben we melding gemaakt bij onze huismeester, die was al op de hoogte (andere buren hebben ook melding gemaakt blijkbaar) en wat wij begrepen hebben is die daar ook aan de deur geweest. Even afwachten hoe het loopt inderdaad. Het is niet leuk om haar gegil te horen, maar nog minder om de vragen van onze zoon op te moeten vangen, want die begrijpt wel dat er ruzie is, maar niet waarom de buuf zo hard auw auw en help gilt...