Gezondheid
alle pijlers
Ik schrijf het even van me af...............
zondag 24 juni 2012 om 21:01
4 jaar geleden was ik hun getuige, op een zonnige septemberdag trouwden ze op een sprookjesachtige locatie.
Het was een topdag met een knalfeest als afsluiting.
1.5 jaar geleden was er weer een hoogtepunt in hun leven, de geboorte van hun dochtertje, een mooie gezonde baby zo een die iedere ouder zich wenst.
Van de week ging ze naar de huisarts, een beetje kortademig, koortsig, kortom niet goed.
De huisarts reageerde alert en verwees haar direct door naar het ziekenhuis waar ze direct moest blijven.
Afgelopen donderdag had ik een ontroostbare vriend aan de telefoon, een ver gevorderde vorm van kanker die op de longen drukt, het is nog een kwestie van weken.
Oh wat zag ik er vandaag tegen op, de tocht naar het ziekenhuis, met lood in de schoenen fietste ik naar de onvermijdelijke confrontatie.
Ze ligt aan een morfinepomp, 38 jaar, en in plaats van zich druk te maken over kinderzaken is ze bezig haar uitvaart te regelen.
Ze is zo sterk, hij ook, heel rustig vertelde ze "Gijs ik ga dood" en zo heb ik mijn uitvaart geregeld.
Haar humor is ze niet kwijt, ze kreeg me zelfs nog aan het lachen en attent, "Kom Gijs, naar huis, voetbal begint zo"
Ze gaan nog pijn bestrijden en kijken of er nog levens verlengende handelingen mogelijk zijn maar zelf gelooft ze daar niet in, zoals ze zich nu voelt denkt ze in dagen of weken.
4 jaar geleden regelden we de bruiloft (was ook ceremoniemeester) wie had dit kunnen of durven bedenken.
Het was een topdag met een knalfeest als afsluiting.
1.5 jaar geleden was er weer een hoogtepunt in hun leven, de geboorte van hun dochtertje, een mooie gezonde baby zo een die iedere ouder zich wenst.
Van de week ging ze naar de huisarts, een beetje kortademig, koortsig, kortom niet goed.
De huisarts reageerde alert en verwees haar direct door naar het ziekenhuis waar ze direct moest blijven.
Afgelopen donderdag had ik een ontroostbare vriend aan de telefoon, een ver gevorderde vorm van kanker die op de longen drukt, het is nog een kwestie van weken.
Oh wat zag ik er vandaag tegen op, de tocht naar het ziekenhuis, met lood in de schoenen fietste ik naar de onvermijdelijke confrontatie.
Ze ligt aan een morfinepomp, 38 jaar, en in plaats van zich druk te maken over kinderzaken is ze bezig haar uitvaart te regelen.
Ze is zo sterk, hij ook, heel rustig vertelde ze "Gijs ik ga dood" en zo heb ik mijn uitvaart geregeld.
Haar humor is ze niet kwijt, ze kreeg me zelfs nog aan het lachen en attent, "Kom Gijs, naar huis, voetbal begint zo"
Ze gaan nog pijn bestrijden en kijken of er nog levens verlengende handelingen mogelijk zijn maar zelf gelooft ze daar niet in, zoals ze zich nu voelt denkt ze in dagen of weken.
4 jaar geleden regelden we de bruiloft (was ook ceremoniemeester) wie had dit kunnen of durven bedenken.
Voltaire: ik veracht u en uw mening, maar ik zal mijn leven geven om uw recht op die verachtelijke mening uit te mogen dragen.
vrijdag 3 augustus 2012 om 23:57
Het besluit is gevallen, ze kiest er voor met het middel Dornicum in slaap gebracht te worden, dat is een soort comateuze toestand waarin ze uiteindelijk in haar slaap zal overlijden.
Ze wil dit weekend gebruiken om iedereen voor het laatst te zien.
Ik ga ook, wat moet ik zeggen? Wat zeg je zo'n laatste keer?
Pffffff stom dat ik juist daar over nadenk.
Heb het nooit eerder gedaan, afscheid nemen van iemand die dood gaat.
Ze wil dit weekend gebruiken om iedereen voor het laatst te zien.
Ik ga ook, wat moet ik zeggen? Wat zeg je zo'n laatste keer?
Pffffff stom dat ik juist daar over nadenk.
Heb het nooit eerder gedaan, afscheid nemen van iemand die dood gaat.
Voltaire: ik veracht u en uw mening, maar ik zal mijn leven geven om uw recht op die verachtelijke mening uit te mogen dragen.
zaterdag 4 augustus 2012 om 00:51
Hi gijs, wat dapper van haar om dat besluit te nemen . Mijn vader is zo'n 6 weken geleden ook overleden dmv palliatieve sedatie. Bij hem viel het besluit en de uitvoering op dezelfde dag.
Jouw woorden voor haar komen vanzelf. Daar hoef je niet bang voor te zijn. Wij hebben oa vakantie- herinneringen opgehaald. Mijn broer heeft nog gevraagd welk nummer we echt moesten draaien. Ik heb hem nog een keer verteld hoeveel ik van hem hou. Hij zei tegen mij dat het leven kort is (hij was 59)....
Het is mooi en lelijk om afscheid van iemand te moeten nemen. Ontzettend pijnlijk, maar ook heel intiem en bijzonder.
Ik wens jullie ontzettend veel sterkte!
Jouw woorden voor haar komen vanzelf. Daar hoef je niet bang voor te zijn. Wij hebben oa vakantie- herinneringen opgehaald. Mijn broer heeft nog gevraagd welk nummer we echt moesten draaien. Ik heb hem nog een keer verteld hoeveel ik van hem hou. Hij zei tegen mij dat het leven kort is (hij was 59)....
Het is mooi en lelijk om afscheid van iemand te moeten nemen. Ontzettend pijnlijk, maar ook heel intiem en bijzonder.
Ik wens jullie ontzettend veel sterkte!
zaterdag 4 augustus 2012 om 09:19
Jeetje, ik zie dit topic nu pas.
Wat allemachtig heftig Gijs, en wat doe jij het goed, wat een goede sterke vriend ben je! En wat doen je vriend en vriendin het ook goed, zo sterk, zo krachtig als hij omgaat met het aankomende verlies van zijn vrouw!
Wat een vreselijk situatie, het zou niet mogen gebeuren op deze leeftijd met zo'n jonge baby, maar het gebeurt
Ik heb vaak met deze situaties te maken vanuit m'n beroep. En het slapen dmv Dormicum zal voor haar als een verlossing komen... ze lijdt, en hoe vreselijk het ook is dat ze haar kindje moet achterlaten, de benauwdheid zal ondraaglijk zijn op dit moment, ze is op, dus het slapen zal als een verlossing komen.
Hoe moet je je houden, als je afscheid gaat nemen? De ervaring leert dat dat vanzelf gaat. Je zal vanuit je hart spreken, haar zeggen dat je van haar houdt, een knuffel, een traan, en het zal goed zijn. Zo gaat het altijd, maak je geen zorgen. Laat haar voelen dat je van haar houdt. En dat je er voor haar man en kindje zal zijn.
Want dat laatste... de periode daarna zal ook onnoemelijk zwaar zijn, voor haar man. Het is gewoon je grootste nachtmerrie, je partner verliezen en alleen achterblijven met een kleine baby die zijn moeder niet zal kennen. Hij zal je nodig hebben.
Heel veel sterkte dit weekend en de komende dagen daarna!
Wat allemachtig heftig Gijs, en wat doe jij het goed, wat een goede sterke vriend ben je! En wat doen je vriend en vriendin het ook goed, zo sterk, zo krachtig als hij omgaat met het aankomende verlies van zijn vrouw!
Wat een vreselijk situatie, het zou niet mogen gebeuren op deze leeftijd met zo'n jonge baby, maar het gebeurt
Ik heb vaak met deze situaties te maken vanuit m'n beroep. En het slapen dmv Dormicum zal voor haar als een verlossing komen... ze lijdt, en hoe vreselijk het ook is dat ze haar kindje moet achterlaten, de benauwdheid zal ondraaglijk zijn op dit moment, ze is op, dus het slapen zal als een verlossing komen.
Hoe moet je je houden, als je afscheid gaat nemen? De ervaring leert dat dat vanzelf gaat. Je zal vanuit je hart spreken, haar zeggen dat je van haar houdt, een knuffel, een traan, en het zal goed zijn. Zo gaat het altijd, maak je geen zorgen. Laat haar voelen dat je van haar houdt. En dat je er voor haar man en kindje zal zijn.
Want dat laatste... de periode daarna zal ook onnoemelijk zwaar zijn, voor haar man. Het is gewoon je grootste nachtmerrie, je partner verliezen en alleen achterblijven met een kleine baby die zijn moeder niet zal kennen. Hij zal je nodig hebben.
Heel veel sterkte dit weekend en de komende dagen daarna!
zaterdag 4 augustus 2012 om 09:31
quote:Tjoepertje schreef op 04 augustus 2012 @ 09:19:
het slapen dmv Dormicum zal voor haar als een verlossing komen... ze lijdt, en hoe vreselijk het ook is dat ze haar kindje moet achterlaten, de benauwdheid zal ondraaglijk zijn op dit moment, ze is op, dus het slapen zal als een verlossing komen.
Dat is het inderdaad, die benauwdheid, de pijn is op te lossen met morfine maar het gezwel drukt haar longen (of luchtwegen) dicht.
De dokter zegt dat het ook met Dormicum nog dagen kan duren.
Mijn vriend loopt al aardig op zijn laatste benen van alle emotie en het onzekere wachten op het zekere dat komen gaat.
En hij maakt zich zo'n zorgen over hun kindje, ze wilden het samen groot brengen daar hadden ze alles op ingericht, haar werk, zijn eigen bedrijf zodat ze zo min mogelijk afhankelijk waren van oppas (op wat fam. na)
Laatst kwam ik aanfietsen bij de hospice en hij zag me niet, hij zat op een bankje een sigaret te roken en helemaal in gedachten.
Ik had het zo met hem te doen, net getrouwd, net vader geworden een eigen bedrijf in opstartfase en dan stort je wereld in.
het slapen dmv Dormicum zal voor haar als een verlossing komen... ze lijdt, en hoe vreselijk het ook is dat ze haar kindje moet achterlaten, de benauwdheid zal ondraaglijk zijn op dit moment, ze is op, dus het slapen zal als een verlossing komen.
Dat is het inderdaad, die benauwdheid, de pijn is op te lossen met morfine maar het gezwel drukt haar longen (of luchtwegen) dicht.
De dokter zegt dat het ook met Dormicum nog dagen kan duren.
Mijn vriend loopt al aardig op zijn laatste benen van alle emotie en het onzekere wachten op het zekere dat komen gaat.
En hij maakt zich zo'n zorgen over hun kindje, ze wilden het samen groot brengen daar hadden ze alles op ingericht, haar werk, zijn eigen bedrijf zodat ze zo min mogelijk afhankelijk waren van oppas (op wat fam. na)
Laatst kwam ik aanfietsen bij de hospice en hij zag me niet, hij zat op een bankje een sigaret te roken en helemaal in gedachten.
Ik had het zo met hem te doen, net getrouwd, net vader geworden een eigen bedrijf in opstartfase en dan stort je wereld in.
Voltaire: ik veracht u en uw mening, maar ik zal mijn leven geven om uw recht op die verachtelijke mening uit te mogen dragen.
zaterdag 4 augustus 2012 om 09:36
zaterdag 4 augustus 2012 om 11:11
Het kán dagen duren na de Dormicum maar vaak is dat niet zo, als mensen gaan slapen en stoppen met 'strijden' gaat het vaak heel snel. Maar de tijd zal het leren.
Moeilijk is het.
Je vriend, vreselijk zijn hele leven draait honderdtachtig graden om, alles staat op zijn kop... Maar volgens mij heeft hij een groep lieve vrienden en familie om zich heen dus die zullen toch wel helpen met de praktische zaken, de opvang van het kindje, een boodschapje... Hij kan niets anders dan het met de dag nemen zoals het komt. En hoe werk en woonsituatie zich ontwikkelen, dat kristalliseert zich vanzelf uit. Die gedachtes komen nu natuurlijk allemaal op maar daar nu proberen een beeld van te vormen hoe dat straks allemaal moet is éigenlijk gewoon te vroeg.
Nogmaals sterkte dit weekend...
Moeilijk is het.
Je vriend, vreselijk zijn hele leven draait honderdtachtig graden om, alles staat op zijn kop... Maar volgens mij heeft hij een groep lieve vrienden en familie om zich heen dus die zullen toch wel helpen met de praktische zaken, de opvang van het kindje, een boodschapje... Hij kan niets anders dan het met de dag nemen zoals het komt. En hoe werk en woonsituatie zich ontwikkelen, dat kristalliseert zich vanzelf uit. Die gedachtes komen nu natuurlijk allemaal op maar daar nu proberen een beeld van te vormen hoe dat straks allemaal moet is éigenlijk gewoon te vroeg.
Nogmaals sterkte dit weekend...
