Wanneer stop je met redden.............

Mijn zoon aanvaardt helemaal geen hulp, ik weet ook niet hoe het hem vergaat. Lijkt me juist hartstikke moeilijk om het op eigen houtje te klaren.

Zeker nu hij abrupt gestopt is met zn AD-medicijnen.

Ik hoop toch zo dat hij het redt, met zichzelf met alles!

Als ik nu terugkijk, dat het een jaar geleden is dat we hem de deur uit hebben gezet, een jaar waarin ik bang was voor alles, dan had ik achteraf wel eens wat meer moeten genieten van dat jaar, want ja, het is idd rustiger thuis nu, ook voor de andere zoon, voor ons allemaal, niets meer weg hoeven te stoppen en zowiezo zn aanwezigheid, altijd die spanning.

Maar ik ben zo bang geweest en nog, net of ik op een klap zit te wachten, is dom, ik weet het, maar kan ik niet van me afzetten.

Dan kan ik zo zitten denken, daar heb ik echt niet aan gedacht, toen ik kinderen kreeg. Dit zijn echt tropenjaren.

En waarom niet eens een gezelligheidsbezoekje? Een belletje?

Bang voor gezichtsverlies of schaamte of........?

Daarom vind ik het voor jou zo fijn van dat wandelen, Iris, zo heb je toch contact met elkaar.

Ja, hoe is het met Lin en Prada, hopelijk zijn jullie in wat rustiger vaarwater?

Allemaal sterkte.

Nou, het is hier weer even spannend geweest. Zoon moest binnen vijf dagen vertrekken. Voglde geen behandeling en geen programma's en sloopte de boel. Ben er vorige week op gesprek geweest en heb hen duidelijk gemaakt dat deze gang van zaken totaal niet klopt. Twee keer een gesprek aangevraagd, twee keer door hen afgezegd. De dag voor het derde gesprek krijg ik te horen dat hij weg moet. Verder nooit niets van hen gehoord, terwijl er duidelijk in zijn behandelplan staat dat ik van alles op de hoogte gehouden moet worden. Gelukkig was de hoofdbegeleiding het er ook niet mee eens en nu na een aantal gesprekken mag hij toch blijven. Volgens één van zijn begeleidster moet hij weer terug de straat op om te kijken of hij echt wel toe is aan gedragsverandering. Ja, dus niet hé. Nu heb ik a.s. vrijdag nog een gesprek. Het blijft toch spannend allemaal. Voor de rest volg ik jullie nog hoor en blijf hopen dat het goedkomt met alle jongens.

Ik heb net gedeeltes van het topic gelezen en wil jullie veel sterkte wensen!

Ik ben zelf (nog) geen moeder, maar heb wel in de hulpverlening gewerkt met "dit soort kinderen" (want ze zijn allemaal anders!). Als hulpverlener is het vaak al moeilijk om ze los te laten en dat is natuurlijk nog maar een super kleine fractie van waar je als moeder doorheen gaat.

Ook heb ik ook als 16jarige gebroken met mijn vriend die verslaafd was. Godzijdank was dat juist één van de weinige gevallen die daardoor zag dat hij nu helemaal niets meer had en is hij daardoor omhoog gekrabbeld.



Ik denk helaas niet dat de zorgen om jullie zonen ooit voorbij gaan en ook de pijn en het verdriet zal heel lang, zo niet altijd, blijven. Ondanks dit hoop ik dat jullie de kracht hebben om toch ergens je eigen grenzen aan te kunnen blijven geven en te de evt andere kinderen ook te kunnen blijven geven wat zij nodig hebben.

Blijf ook vertrouwen op je eigen moederinstinct en - gevoelens. Jullie weten als beste wie jullie zonen zijn, hulpverleners hebben weliswaar een grote bagage aan kennis en ervaring, maar kunnen daarin nooit aan jullie tippen! Laat je door hen helpen, maar blijf doen wat je als moeder denkt dat het beste is. Het beste voor jezelf, voor de andere kinderen, voor je gezin en voor je zoon. Ik denk dat je zelf als moeder goed kan aanvoelen wanneer echt alle grenzen bereikt zijn en je er geen energie meer in kán stoppen. Vertrouw ook op dat gevoel.



Heel veel sterkte!

Dat is zeker een slechte communicatie, Prada en wat fijn dat je gesteund wordt door de hoofdbegeleidster.

Maar van dat slopen enzo was dat wel waar? Volgens hun waarsch de reden dat hij niet achter zn afkicken staat of er moeten andere problemen meespelen. Maar dan nog was het zaak om jou hiervan op de hoogte te houden. Denk je wel dat hij zelf gemotiveerd is voor de behandeling?

Zelf heb ik dat gevoel van geen energie meer hebben al een paar keer bereikt, Halve Maan, bedankt voor dit berichtje (van de andere kant), maar kennelijk toch steeds door kunnen gaan, met werk, gezin, sociale kontakten ed, ondanks dat je je zelf een leeg velletje voelde.

Een moeder kan heel ver door gaan, maar ik geloof ook wel dat ik zou aanvoelen wanneer de grens echt bereikt zou zijn.

Vind ook belangrijk dat wij ook hulp hebben, alleen al het praten over onze kinderen met de hulpverlening waar idd de kennis en ervaring van deze problematiek zijn kunnen je steun en begrip geven.

En ook goed voor jezelf zijn en zorgen.

Mn gevoel voor hem scherm ik juist af, weet niet of dat goed is, denk het eigenlijk wel, anders heb ik helemaal geen leven meer

En met mn andere zoon kan ik gelukkig heel goed praten, die heeft ook wel eens zn probleempjes, bv een rijles die niet lekker liep, kind denk ik dan, waar maak je je druk om, maar hij zit er dan mee. Dan zijn we zo een half uur verder met praten.

En nu zegt mn gevoel me dat ik hem weer eens moet bellen, ga ik dadelijk eens proberen tussen de middag.

Dat was dus geen succes. Het begon allemaal aardig, ik vroeg of het een beetje lukte zonder zn medicijnen, tging wel zei hij.

Toen: dat hij zo baalde waar hij nu woont, ja wat wil je, geen eigen kamer, op de bank in de kamer slapen, geen privacy, enfin hij barstte los met krachttermen ertussen.

Ik bleef het hele gesprek door kalm, maar liet merken dat ik dat heel goed kon begrijpen, maar dat het wel zo gelopen is.

Ik bedoel maar, het een is het gevolg van het ander.

En of ik daar nu mee moest komen, hij wist dat zelf ook wel, eerst begon ik leuk en nu zat ik zo te praten.

Nou, ze ik, je begon er zelf over dus dit is mijn reactie.

Maar nu had hij daardoor een k..dag, dus hij probeert me toch de schuld in de schoenen te schuiven. En als het niet veranderde met zn woonruimte zou hij in de bak komen. Mijn antwoord: daar heb je dus zelf een aandeel in, ik kan je leven niet veranderen.

Dus frustaties alom bij hem, ja hij voelt aan dat zn moeder niet iets gaat regelen.

Trouwens als je bij ons in de buurt op prikbord gaat zoeken zijn er div kamers te huur.

Pfff, even luchten, toch voel ik me niet rot, vind het sneu voor hem dat wel, probeer weer wat afstand te nemen.

IK

voor alle moeders

Sja, somsssss.....



Iris, sterkte voor jou en je dochter. Die zal het nu ook niet makkelijk hebben. En een voor jou.

Wat beroerd voor je dochter Iris, zo zie je dat het toch een impact heeft op het leven van broers en zussen.

Moeilijk he, om haar zo weg te bregen en daarna het telefoontje met je zoon.wat een gore egotrippers zijn het toch!

En....ja juist, wij zijn weer niet aardig, wij hebben het weer gedaan, nou, jij je ook niet uit het veld laten slaan, hoor door zijn reactie.

Moeders

Lieve allemaal,

Gaat het een beetje met je dochter, Iris, alhoewel ik denk dat ze op een goede plek zit zal het allemaal niet meevallen voor jullie.

Zelf zit ik (weer) eens in een dip, kan het allemaal wel beredeneren waarom, maar moet het maar uitzitten.

Heb de laatste tijd last van schuldgevoelens, had ik niet zus of zo moeten aanpakken en dan ga ik van jaren terug. Vooral nu mn schoonzus een babytje heeft gekregen gaan mn gedachten naar vroeger, hoe ik ook blij was met mn zoon, wat we niet allemaal deden vroeger, dan komt echt de gedachte naar boven: waar heb ik het aan verdient?

Dan kan ik zo kwaad en verdrietig tegelijk zijn.

Dus ik zit mezelf gewoon te slachtofferen, misschien herkenbaar voor jullie?

Kan er ook zo weinig met mensen over praten, mn zus reageert hard (is misschien wel goed, maar zou ook graag wat medeleven willen horen), anderen wil ik er niet mee belasten, echt, als ik het van te voren geweten zou hebben zou ik nooit aan kinderen begonnen zijn. Weet heus wel dat er geen ideaalgezinnen zijn, maar ik kan het heel moeilijk accepteren dat het mij niet " gelukt" is.

Vind het ook zo beroerd voor mn jongste zoon, wat hebben die nu aan elkaar en als je wist hoe blij de oudste was toen er nog een broertje kwam, hoe hij hem beschermde en voor hem opkwam.

Ik snap ook wel dat je dat niet in je eentje kan klaren, maar ik mis het zo.

Gewoon een beetje normaal met elkaar omgaan.

Ook een knuffel van mij, jullie hebben echt beter verdiend dan zo n klotesituatie met je kind.

Ik heb het zelfde met mijn exvriend meegemaakt.Hij heeft adhd en drank en drugsproblemen.Hij neemt elke dag methalthon en ritalin.

We zijn bijna 5 jaar samen geweest waarvan 2 jaar samengewoont.En de laatste 3 jaar latten.Veel ellende meegemaakt.Als hij alcohol drinkt word hij aggressief .Ik heb hem zoveel kansen gegeven en 2 weken geleden is het weer mis gegegaan.En toen was bij mij ook de knop omgezet en wist ik dat hij niet zou veranderen.Het loslaten is heel moeilijk omdat ik weet dat hij nu verder wegzakt en geen houvast meer heeft aan mij.Het probleem is dat ik echt veel van hem hou maar hem wel moet loslaten anders ga ik er zelf onderdoor.Het vertrouwen is ook weg en je word achterdochtig.Maar zelfs nu maak ik me nog zorgen kijk zelfs bij de politieberichten want je weet maar nooit.

Maar ik weet dat hij zelf erachter moet staan om te stoppen met alles en het niet doen voor mij want dat heeft geen zin.

Hallo Lolie, een paar jaar geleden had ik dit nog niet kunnen zeggen, maar nu wel: je hebt er goed aan gedaan, meid om de relatie stop te zetten. Mijn verhaal en van de andere moeders komen in grote lijnen op hetzelfde neer: veel kansen gegeven, veel " gered", maar dan toch met pijn in je hart loslaten. En ook wij blijven veel van ons kind houden, want daar is nu geen knopje voor om dat om te draaien, maar van jezelf mag, moet je ook houden en dan heb je geen andere keus meer. En dat van die politieberichten herken ik ook, kijk altijd gelijk naar de leeftijd.

Hou vol, ze moeten eerst de negatieve effecten van hun gedrag ondervinden, willen ze beginnen om bij zichzelf het knopje om te draaien.

Sterkte ermee.

Wel, zoon belde van het weekend dat hij vreselijke pijn in zn mond had en is met mn man naar de weekendtandarts gereden. Heeft hier nog een nachtje geslapen voor zn rust, want op zn slaapadres heeft hij geen privacy en hij baalt er ook verschrikkelijk van dat er nog geen woning in het vooruitzicht is.

Heb nog geprobeerd een gesprek van moeder tot zoon te hebben, ach hij gaf aan dat hij geen prater is en ook op mn vraag dat hij nog wel eens gebruikt. Dus ik was weer boos en verdrietig tegelijk.

Vandaag een nota van zn zorgverzekering ontvangen dat ze zn maandpremie niet konden afschrijven, tis toch een jaar lang goed gegaan, ik daarnet gebeld om dat te vertellen, zodat hij dat kan regelen (terwijl ik nog twijfelde zou ik dat betalen.....wat schaam ik me om dat hier op te schrijven) maar ik wil geen rekeningen meer voor hem betalen, zo help ik hem niet, maar ik ben er beroerd van. Want ja, zei hij, pas over 3 weken kan ik dat doen, nou je kom van tweekend maar om die rekening en neem hem maar mee en anders stop ik het in de bus waar je nu woont, ik heb geen zin in deurwaarders aan de deur.

Ja sorry hoor, dan moet je maar anders met je geld omgaan.

Maar het is aan de ene kant een overwinning voor mij om dit te doen en aan de andere kant voel ik me er rot door.

Is de medicatie al wat aangeslagen bij je dochter, Iris?

Zn sollicitatie is niks geworden, ze waren al voorzien, zei hij.

Prada en Monissa, gaat het bij jullie een beetje?

Allemaal een stevige en warme knuffel.

Rietje

Ik kreeg n tip van een vriendin, eens dit forum te bekijken. Omdat ik met mn handen in het haar zit; het niet meer weet, het niet meer zie. Dus uitzichtloos en machteloos en hopeloos en pijn, verdriet en onrust en zorgen de boventoon blijven voeren. Ik net even "vluchtig" de berichten ben gaan lezen en ik toen daar, al deze emoties tegenkwam. En wil ik misschien deelgenoot worden. Want het motto: wanneer stop je met redden, houdt me erg bezig de laatste tijd. Omdat ik opraak, lijkt het.



In ieder geval, heb ik een zoon (29 jr) schizofreen en hebben we (ons gezin) en later ik (inmiddels 8 jaar gescheiden) zo,n beetje alles aan ellende, angsten en verdriet en tussentijds hoop, over ons heen gekregen. Is hij na twee opnames (de 1ste zwaar psychotisch, maanden lang en uiteindelijk het hele huis aan gort geslagen in n waan van oorlog) en n jaar later met een RM en toen pas de diagnose schizofreen, eerst licht en later zwaar aan de drugs vooral en aan het drinken geraakt. Medicijnen werden willekeurig langer of niet ingenomen. Hij woonde 1,5 jaar op zichzelf, en toen ging het fouter dan fout. Na -tig escalaties heeft hij de "scene" achter zich gelaten (2 jaar geleden)en is op eigen houtje wel met mijn hulp, afgekickt (hij heeft 1,5 jaar op n kamertje gewoond, behoorlijk ver van de bewoonde maatschappij vol prikkels en valkuilen) met hulp en toewijding van alleen zijn moeder, die hem nog niet uitgekotst had. Hij heeft 1,5 jr. geen vrienden, contacten of whatever gehad. Dit was een moeilijke fase, maar wel een dankbare fase, want hij had geen behoefte meer aan drugs, na verloop van tijd. Hij was nog wel erg wisselvaliig wat betreft zijn lichte constante pschotische stemmingen en stemmen.

Ik heb weinig gehad aan hulpinstellingen. Ik heb er altijd bovenop gezeten. Van n enkeling kan ik zeggen dat men betrokken was. Niet alles is te wijten aan de mensen in de zorg trouwens.



In ieder geval, kon hij nu, sinds 1 maart eindelijk in een tijdelijke beschermde woonvorm terrecht en woont hij daar. Dit is in het centrum, van een redelijk grote stad, vlakbij waar ik woon.



Mijn zoon heeft grote moeite met contact leggen. Moeite met het leven. Moeite met mensen, moeite met zijn kwetsbaarheden, moeite met invulling van zijn tijd, moeite met drempels nemen, moeite mensen te vertrouwen; waar heeft hij geen moeite mee.?

Ik noem hem (in gedachte) vaak: Remy: alleen op de wereld



wanneer stop je met redden.?



Hij woont nu n week of acht in die beschermde woonvorm. Midden in de stad. De verleidingen liggen op de loer maar heeft hij dit de eerste weken goed weerstaan. Maar hij voelt zich ongelukkig, dat weet ik, hij heeft zo,n moeite met het leven en dit zal altijd zo blijven, dat de verleiding te groot wordt om toch weer opnieuw naar de drank en drugs te grijpen.

Dit is nu afgelopen week gebeurd. Er is nog niets aan de hand...



Ik kan en moet er niet aan denken, dat alles van de afgelopen 11 jaar weer opnieuwe begint. Maar ik kan er moet er niet aan denken dat ik een beslissing moet nemen door hem los te laten: los, in de zin, van niet altijd er zijn, altijd alles oplossen, helpen, sussen, praten (vaak tegen beter weten in) en nog meer weer geleefd te worden door hem en zijn gedragingen ed.



Ik zeg altijd: hij heeft er niet om gevraagd, zo geboren te worden

dus wie ben ik, of zijn vader of zijn zus, om hem aan zijn lot over te laten en uit te kotsen vanwege het gedrag.



Maar ik ben ook maar een mens en ik kan het nauwelijks nog aan. Ik heb na elf jaar zorgen, angst, vechten en verdriet nauwelijks de energie nog.



Verder zeg ik ook altijd: als ik blijf helpen en hopen, ga ik er onder door. En als ik hem loslaat en hij eindigt 'onder de brug' als een schizofrene junk, ga ik er ook onderdoor.



wanneer moet je stoppen met redden, als moeder.?

en wanneer je weet, dat die jongen zo afhankelijk van je is en verder niemand heeft, aan familie, vrienden etc.n Remy is,

wanneer moet je dan stoppen met redden.?



Kumma

Goed Iris, dat je hem geen geld gegeven hebt. Toch weer een kleine overwinning die je op je conto kan schrijven.

Iris, bedankt voor je reactie. Je hebt gelijk wat betreft je laatste alinea: alleen al het van je afschrijven en herkenbaar begrip voelen voor de situatie, geeft wat lucht.Het feit dat ik niet de enige ben (wat ik natuurlijk allang besef) maakt het niet minder ernstig maar wel draagbaarder.



Ik heb nog niet alle 15 pagina,s intensief doorgelezen van dit onderwerp/forum, maar ik herken jouw problematiek en handelwijze zo goed in de jaren die achter me liggen en nu (misschien) weer opnieuw.

Tussen de topics, staat ook, wat ik eigenlijk allang besef: je kunt niet echt loslaten; je gaat door tot je niet meer kunt; dan houdt het vanzelf op. Ik ben bang dat het daar op neer zal komen. Maar misschien dat ik toch wat handgrepen heb of krijg, via dit forum, die me aan het denken zetten. Kleine simpele dingen die vanzelfsprekend zijn geworden, maar die bovenop alles, zo'n impact hebben op onze gezondheid en leefbaarheid rond de hele situatie; om daar geleidelijk verandering in te brengen.



Soms zul je je schuldig voelen, maar vooral de pijn en de triestheid, je zoon zo te zien lijden en afzakken naar een leven, waar niemand om vraagt, dat is waar het om draait, bij de meeste van ons denk ik. (zo ook naar partners of vriend-in)

Het instinct alles te doen voor je kinderen, ze (uit de problemen) te redden, zit in ons bloed, in onze genen en daar is weinig raad tegen opgewassen. Wel inzicht zien te krijgen in wat haalbaar is en voor jou (mij) en voor die ander hopelijk geen desastreuze gevolgen heeft.



Als ik weet, dat ik alles heb gedaan wat mogelijk was (dwz. ook de dingen die niet goed bij mijn zoon vallen) hoef ik me niet schuldig te voelen achteraf, als er weer eens iets helemaal escaleert. Maar als iets helemaal uit de hand loopt, ja dan voel ik me diep ongelukkig. En dat gevoel, dat zal altijd een rol spelen. Altijd, angst, pijn en die machteloosheid.



Redden wat je kan redden; echter iedereen beseft dat je niet eeuwig zult redden. Datgene wat ik de afgelopen jaar heb gedaan, opzij gezet etc.wat vanzelf ging, daar heb ik geen spijt van. Dat heeft vruchten afgeworpen, na jaren hopen op niets meer eigenlijk ging hij uit de drugs-scene en "aanvaardde" het sobere leven.



Het punt is denk ik: wil ik aanvaarden dat dit redden wellicht uitstel is geweest, omdat mijn zoon dit leven niet aankan en wellicht weer terug gaat vallen.?



de pijn en de verstikkende gevoelens van angst zullen blijven, al dan niet vaker overheersen



en zal ik niet stoppen met redden, maar wellicht ............

n meer draagbare manier vinden .?



Iris, nogmaals bedankt, heel veel sterkte, al staat dat er makkelijk, maar heel erg gemeend. Aan al die andere ook, die hiermee kampen en soms of vaak door die hel gaan.



Ik vind het heel fijn, dat die vriendin mij deze tip gaf,

Kumma

Kumma, welkom hier. Ik las met pijn in het hart jouw verhaal.

Lolie, goed dat je voor jezelf kiest.



Ik heb helaas ook geen afdoend antwoord op de vraag wanneer je stopt met redden. Ik denk, wanneer je er zelf aan onderdoor dreigt te gaan en het je eigen kwaliteit van leven te veel gaat ondermijnen. Daar heeft tenslotte niemand wat aan. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan, ik weet het.



Met mijn zoon gaat het best wel goed. Hij heeft deze week wel weer zijn begeleider voor de deur laten staan...gggrrr, maar ik kan er goed afstand van nemen. Ik wijs hem er natuurlijk wel op, maar heb nu wel zoiets van, het is uit mijn handen.

Hij zit redelijk goed in zijn vel en komt ook al een tijd niet meer voor geld bij me. Hij komt voor de gezelligheid en daar ben ik heel blij om. Het scheelt natuurlijk een heleboel dat mijn zoon niet verslaafd is aan harddrugs. Goddank.

Het doel is nu om hem aan aangepast werk te helpen en zijn ritme naar normaal te krijgen. Of dat gaat lukken? Hij vindt het namelijk prima zo. Vanaf zijn geboorte is hij al enorm lui. Zijn vader en ik zijn niet vies van hard werken en mensen van geen woorden maar daden, dus hebben we hier tot de diagnose veel moeite mee gehad. Het laatste jaar accepteer ik hem zoals hij is en dat scheelt zo enorm in onze omgang. Zijn pa heeft hier iets meer moeite mee, maar begint ook in te zien dat pushen averechts werkt.



Iris, goed dat je hem niet in huis hebt genomen. Je hebt hem wel op alle andere manieren geholpen. Petje af. Ik moest wel lachen om het gigolo willen worden. Fijn dat de medicatie van je dochter aanslaat.



Riet, je hebt juist gehandeld, maar ik kan me voorstellen dat het je niet echt lekker zit. Dat heb ik nou ook altijd. Dan denk ik weer, ach het is maar geld. Maar het helpt ze niet, dus we moeten volhouden.

Wat jammer dat die sollicitatie niets is geworden.



Meiden allemaal sterkte en het is fijn hier onze ervaringen te delen en open te zijn. Het is nou eenmaal niet altijd rozegeur en maneschijn met de kinderen.

Hallo, ook welkom Kumma,

Mens, wat heb ik een bewondering voor jou.

Je schrijft het wel in een notendop maar dit zijn tropenjaren geweest.

En wat een gevecht van jullie alletwee, hij van de verslaving af.....petje af.

Maar dan nu weer die onzekerheid, bang dat hij het niet gaat redden, is er geen mogelijkheid in die woonvorm voor een coach oid?

En tja het redden, ik weet het ook niet meer, zou alles wel willen doen om hem weer op het rechte padje te krijgen en pas als ik het hoofd neerleg zal het stoppen.

Zo, op dit moment denk er zo over.

Zit ook in een lekkere dip.

Besef ook dat ik verslaafd ben aan mn zoon, heb zo'n kreet al eens meer zien staan bij verslavingssites, maar het klopt als een bus.

Ik heb de hulpverlening al gebeld voor een gesprek van 1 op 1 om mij te coachen, want ik kom niet over die drempel heen.

Het lucht idd lekker op, als je dit zo neer kunt pennen.

Jeetje, Iris, je was zeker wel geschrokken (bloed!), wel hartstikke goed dat je hem thuis liet, kan toch ook op die manier.

Ben je gek, niet moeilijk vinden om geen geld te geven voor GOKKEN.

Is nog altijd geen 1ste levensbehoefte, hoor.

Heerlijk dat de medicijnen goed aanslaan bij je dochter.

Monissa, daar kan ik zo jaloers op zijn: dat je zoon voor de gezelligheid langskomt (in de goede zin des woords!), hartstikke fijn voor je!

Allemaal sterkte

Riet, wat goed dat je de hulpverlening voor jezelf hebt gebeld. Ik hoop voor je dat dat een beetje snel gebeurt en dat het je gaat helpen meer los te laten.

Dikke