Psyche
alle pijlers
Wanneer stop je met redden.............
zaterdag 3 mei 2008 om 21:27
Dank je, Monissa, voordat ik zo'n stap neem zit alles al boven mn hoofd en heb dan eigenlijk al te lang gewacht.
En vlgs mn man kan ik met wie dan ook wel praten, ik moet het " gewoon" loslaten, denk dat de meeste mannen daar nuchterder in zijn, maar ik heb er -voel ik nu- hulp bij nodig.
Ik was al bij een gespreksgroep, hoor en dan steun je elkaar, maar er zijn dingen waar ik tegenaan hik en dat lijkt me fijn om dat eens alleen met een hulpverlener te bespreken.
Allemaal ook een dikke knuf.
En vlgs mn man kan ik met wie dan ook wel praten, ik moet het " gewoon" loslaten, denk dat de meeste mannen daar nuchterder in zijn, maar ik heb er -voel ik nu- hulp bij nodig.
Ik was al bij een gespreksgroep, hoor en dan steun je elkaar, maar er zijn dingen waar ik tegenaan hik en dat lijkt me fijn om dat eens alleen met een hulpverlener te bespreken.
Allemaal ook een dikke knuf.
dinsdag 6 mei 2008 om 23:41
Laatste paar dagen bezoek van zoon gehad: hij zit het niet meer zitten op zn logeeradresje,hij ziet het allemaal niet meer zitten, geen privacy, zn hoofd zit vol, enfin het kwam er hier op neer, dat hij een afspraak met de doker wilde om geholpen te worden.
Nu kan ik me daar best wel wat bij voorstellen, maar heb hem ook goed duidelijk gemaakt dat het zijn eigen pakkie-an is , de gevolgen van zijn eigen keus.
Van de dokter heeft hij ook hetzelfde antwoord gekregen(hij vroeg of ik meeging, ok, maar ik zeg niets, alleen als me wat gevraagd wordt). De dokter zou naar Emergis bellen voor een afspraak en heeft ook andere medicijnen voorgeschreven.
Hier heeft hij nog op internet gekeken en zowaar een kamer gezien, donderdagavond kan hij komen kijken, dus hopelijk is het wat, dat zal voor hem ook meer rust geven.
Toen nog met zn broer naar Mediamarkt op de fiets, het kon niet op, lang geleden dat ze iets met zn 2tjes deden.
Maar Riet is heus niet in jubelstemming, wacht het eerst allemaal maar eens af, daar hebben we genoeg voor meegemaakt.
En eerlijk is eerlijk, mn moederhart wilde al zeggen, kom dan maar weer thuis, maar gelukkig dat mn man het al afkapte en zei dat ie al genoeg kansen heeft gehad.
Zoals gezegd, we wachten het maar af.
Volgende week vrijdag kan ik terecht bij de hulpverlening.
Nu kan ik me daar best wel wat bij voorstellen, maar heb hem ook goed duidelijk gemaakt dat het zijn eigen pakkie-an is , de gevolgen van zijn eigen keus.
Van de dokter heeft hij ook hetzelfde antwoord gekregen(hij vroeg of ik meeging, ok, maar ik zeg niets, alleen als me wat gevraagd wordt). De dokter zou naar Emergis bellen voor een afspraak en heeft ook andere medicijnen voorgeschreven.
Hier heeft hij nog op internet gekeken en zowaar een kamer gezien, donderdagavond kan hij komen kijken, dus hopelijk is het wat, dat zal voor hem ook meer rust geven.
Toen nog met zn broer naar Mediamarkt op de fiets, het kon niet op, lang geleden dat ze iets met zn 2tjes deden.
Maar Riet is heus niet in jubelstemming, wacht het eerst allemaal maar eens af, daar hebben we genoeg voor meegemaakt.
En eerlijk is eerlijk, mn moederhart wilde al zeggen, kom dan maar weer thuis, maar gelukkig dat mn man het al afkapte en zei dat ie al genoeg kansen heeft gehad.
Zoals gezegd, we wachten het maar af.
Volgende week vrijdag kan ik terecht bij de hulpverlening.
donderdag 8 mei 2008 om 12:43
Jullie boffen met het weer, Iris!
Weet je, ik zie zulke dingen ook als positief, Monissa en ik houd me (krampachtig?) aan zulke dingen vast, maar ik moet realistisch blijven dat ook.
Ik heb een zus die me bij ieder postief voorvalletje terugfluit, ze bedoeld het goed, tis een stik nuchtere meid, en diep in mn hart, echt, weet ik dat we er nog lang niet zijn.
Weet je, ik zie zulke dingen ook als positief, Monissa en ik houd me (krampachtig?) aan zulke dingen vast, maar ik moet realistisch blijven dat ook.
Ik heb een zus die me bij ieder postief voorvalletje terugfluit, ze bedoeld het goed, tis een stik nuchtere meid, en diep in mn hart, echt, weet ik dat we er nog lang niet zijn.
zaterdag 10 mei 2008 om 08:44
Hoi TO. Hier een berichtje als reactie op je topic titel, wanneer stop je met redden.. Ik zie dat er al heel veel geschreven is maar heb niets gelezen en wil toch wat zeggen..
Ik ben gestopt met het proberen te redden van een alcoholist waar ik ontzettend veel van hield. Ik ben over mijn grenzen heengegaan, doordat ik uiteindelijk niets meer voor hem deed. Ik heb hem bijv op straat laten slapen, terwijl ik wist dat hij geen geld had voor eten ed. Ik vond dit afschuwelijk om te doen. Iedereen zei; je moet hem laten vallen, als hij de bodem raakt dan gaat hij zelf zijn problemen oplossen. Maar dat gebeurde niet. En het zit niet in mijn aard hem te laten vallen. Heb het toch gedaan op aandringen van vele anderen. Daarvoor heb ik alles voor hem gedaan wat mogelijk was, dat voelde goed. Vlak nadat ik hem liet vallen is hij overleden.
En ik heb SPIJT!! Ik had gewoon naar mijn gevoel moeten luisteren. Ik voelde dat ik hem moest blijven redden, ik had niet naar anderen moeten luisteren. Dan was hij niet zo eenzaam gestorven. Waarschijnlijk was hij dan wel gestorven, maar in de wetenschap dat ik nog steeds van hem hield. Misschien is dat een vrediger heengaan.
Anyways, jouw verhaal is heel anders. Misschien valt er nog wel echt te redden. Misschien juist door afstand te nemen. Maar wat ik wil zeggen.. luister naar je eigen gevoel.. Sterkte!
Ik ben gestopt met het proberen te redden van een alcoholist waar ik ontzettend veel van hield. Ik ben over mijn grenzen heengegaan, doordat ik uiteindelijk niets meer voor hem deed. Ik heb hem bijv op straat laten slapen, terwijl ik wist dat hij geen geld had voor eten ed. Ik vond dit afschuwelijk om te doen. Iedereen zei; je moet hem laten vallen, als hij de bodem raakt dan gaat hij zelf zijn problemen oplossen. Maar dat gebeurde niet. En het zit niet in mijn aard hem te laten vallen. Heb het toch gedaan op aandringen van vele anderen. Daarvoor heb ik alles voor hem gedaan wat mogelijk was, dat voelde goed. Vlak nadat ik hem liet vallen is hij overleden.
En ik heb SPIJT!! Ik had gewoon naar mijn gevoel moeten luisteren. Ik voelde dat ik hem moest blijven redden, ik had niet naar anderen moeten luisteren. Dan was hij niet zo eenzaam gestorven. Waarschijnlijk was hij dan wel gestorven, maar in de wetenschap dat ik nog steeds van hem hield. Misschien is dat een vrediger heengaan.
Anyways, jouw verhaal is heel anders. Misschien valt er nog wel echt te redden. Misschien juist door afstand te nemen. Maar wat ik wil zeggen.. luister naar je eigen gevoel.. Sterkte!
zaterdag 10 mei 2008 om 22:06
Ik slik met je mee, Iris, meid, wat jij niet allemaal te verstouwen krijgt.
Heb je nu niet het gevoel dat je daarmee meer afstand neem?
Vind het ook zeer kwetsend van je zoon alleen maar negatieve dingen te laten horen, net of hij je aan het uitlokken is.
Dit is niet goed voor jou, ik vind echt dat je jezelf moet beschermen tegen hem; geen telefoontjes meer aannemen.
Luister JIJ ook wel naar je gevoel? Moeilijk allemaal, he.
Heb je nu niet het gevoel dat je daarmee meer afstand neem?
Vind het ook zeer kwetsend van je zoon alleen maar negatieve dingen te laten horen, net of hij je aan het uitlokken is.
Dit is niet goed voor jou, ik vind echt dat je jezelf moet beschermen tegen hem; geen telefoontjes meer aannemen.
Luister JIJ ook wel naar je gevoel? Moeilijk allemaal, he.
maandag 12 mei 2008 om 12:09
Fijn voor je Iris, kun je weer mee verder toch?
Tja, ik zag moederdag al aankomen, is al jaren emotioneel voor me. Zal hij wel, zal hij niet......
Nu heb ik besloten het over me heen te laten komen, geen verwachtingen. Want waarom is het zo: Riet krijgt aandacht van kinderen: Riet gelukkig! Riet krijgt geen aandacht (oudste): Riet ongelukkig.
Ik wil me niet meer zo slachtofferig voelen en afhankelijk zijn van mensen van wie ik zulke dingen verwacht.
Van jongste zoon kreeg ik zaterdag al een bos rozen tussen zijn baantje en sport in, vlug even alvast gebracht, er werd geknuffeld en ik werd opgetild, maar het is iedere dag moederdag voor mij met deze knul.
Ik wil aan jullie moederdagen niets te kort doen, hoor, ik gun jullie het allemaal van harte, hoop echt dat jullie het zo opvatten.
Maar ik heb zoveel verwachtingen gehad en moet zo loslaten, ook dit.
Sorrie, Juliee, dat ik je nog niet geantwoord heb, ik vind het moeilijk.
Ik kan me zo goed in jou verplaatsen dat het me bijna naar de strot grijpt. Maar je je zult ook weten dat hij ook een keus had en je hebt zoveel gedaan, persoonlijk denk ik dat hij het wel wist dat je van hem hield in zijn laatste uren en dat HIJ SPIJT heeft gehad om niet te doen wat goed voor hem was.
Sommige mensen WILLEN niet gered worden, dat is echt een feit en ons laten ze met schuldgevoelens achter, dit vind ik niet eerlijk en het is eigenlijk ook onnodig.
Ik zou je aanraden om hulp te zoeken bij het verwerken hiervan.
Veel sterkte,
Rietje
Tja, ik zag moederdag al aankomen, is al jaren emotioneel voor me. Zal hij wel, zal hij niet......
Nu heb ik besloten het over me heen te laten komen, geen verwachtingen. Want waarom is het zo: Riet krijgt aandacht van kinderen: Riet gelukkig! Riet krijgt geen aandacht (oudste): Riet ongelukkig.
Ik wil me niet meer zo slachtofferig voelen en afhankelijk zijn van mensen van wie ik zulke dingen verwacht.
Van jongste zoon kreeg ik zaterdag al een bos rozen tussen zijn baantje en sport in, vlug even alvast gebracht, er werd geknuffeld en ik werd opgetild, maar het is iedere dag moederdag voor mij met deze knul.
Ik wil aan jullie moederdagen niets te kort doen, hoor, ik gun jullie het allemaal van harte, hoop echt dat jullie het zo opvatten.
Maar ik heb zoveel verwachtingen gehad en moet zo loslaten, ook dit.
Sorrie, Juliee, dat ik je nog niet geantwoord heb, ik vind het moeilijk.
Ik kan me zo goed in jou verplaatsen dat het me bijna naar de strot grijpt. Maar je je zult ook weten dat hij ook een keus had en je hebt zoveel gedaan, persoonlijk denk ik dat hij het wel wist dat je van hem hield in zijn laatste uren en dat HIJ SPIJT heeft gehad om niet te doen wat goed voor hem was.
Sommige mensen WILLEN niet gered worden, dat is echt een feit en ons laten ze met schuldgevoelens achter, dit vind ik niet eerlijk en het is eigenlijk ook onnodig.
Ik zou je aanraden om hulp te zoeken bij het verwerken hiervan.
Veel sterkte,
Rietje
maandag 12 mei 2008 om 12:20
Iris en anderen, misschien is het al genoemd, ik heb niet alle reacties doorgelezen, maar zijn jullie bekend met de stichting Labyrint~In Perspectief? Zo nee, klik even hierop: http://www.labyrint-in-perspectief.nl/
Ook grote GGZ's bieden vaak gespreksgroepen voor familieleden van psychiatrisch patienten. Ik ben er zelf 1x geweest voor mijn studie en in die groep kwamen precies al die dingen aan de orde waar jullie hier mee worstelen.
Het is geen oplossing, natuurlijk, maar kan wel een grote steun zijn. Wens jullie heel veel sterkte!
Ook grote GGZ's bieden vaak gespreksgroepen voor familieleden van psychiatrisch patienten. Ik ben er zelf 1x geweest voor mijn studie en in die groep kwamen precies al die dingen aan de orde waar jullie hier mee worstelen.
Het is geen oplossing, natuurlijk, maar kan wel een grote steun zijn. Wens jullie heel veel sterkte!
dinsdag 13 mei 2008 om 18:04
zaterdag 17 mei 2008 om 07:19
Sorry lieverds, dat ik zo'n lange tijd niets van me heb laten horen. Soms vind ik het moeilijk om hier te schrijven. Mijn zoon is bezig om zijn leven weer op de rit te krijgen en die van jullie zijn daar nog steeds niet aan toe. Dan heb ik last van plaatsvervangende schaamte, want ik gun het jullie ook zo.
Geef vandaag of morgen even een update, maar wilde even mijn stem laten horen, omdat er naar me gevraagd werd.
Geef vandaag of morgen even een update, maar wilde even mijn stem laten horen, omdat er naar me gevraagd werd.
zondag 18 mei 2008 om 19:24
Oh, Prada toch, als je eens wist hoe ik het een ander, dus jou toch ook!, zo gunt.
Wat dat betreft kan ik gelukkig blij voor anderen zijn als ze me vertellen , zoals laatst op het werk, dat hun zoon een huisje heeft gekocht etc.
Ja, ik heb best wat aan het gesprek gehad; het idee, dat je 1 op 1 je hart eens kunt luchten met iemand die van deze problematiek verstand heeft.
Want, sorry, heb het nog niet eerder geschreven thuis is dat er niet, die steun.
Mijn man praat er uit zichzelf nooit over en dan is het meestal negatief, dus het vliegt me soms aan. Jammer allemaal, want persoonlijk vind ik dat een zoon feedback moet hebben van een vader.
Maar goed, al zou ik iedere week een gesprek willen hebben ik ben daar welkom.
Wat kleine stapjes doorgenomen om het wat meer te gaan loslaten, zoals bep. post doorsturen. (kwam nog thuis)
Vanmiddag zijn we wezen kijken naar zn kamer, hij sliep er al een paar nachten. Tis een simpele behuizing, maar het feit dat hij nu echt privacy heeft vond hij heel fijn.
Ik had nog 2 doosjes boodschappen meegenomen met een kaart waar we hem een goede start mee wensten, daar bedankte hij ons voor.
En gek genoeg heb ik er best een positief gevoel over, ik wil dat ook hebben, als ik na een tijdje weer naar beneden dondert (misschien?) dan zie ik dan wel weer.
Nee, tis goed dat hij lekker op zichzelf zit, voor eigen potje zorgt en ja, zn verslaving? Daar zal hij zelf aan moeten werken.
Wat jij zegt, Iris, het brengt toch rust hier thuis, zou hem ook niet meer thuis moeten hebben en ik geloof dat hij dat toch ook niet meer wil.
Wat jammer weer dat je dat van je zoon te horen kreeg en wat goed dat je afstand kunt nemen, maar wie weet meid, gaat hij toch naar die intake's, tzou de 1ste keer niet zijn dat ze ons versteld laten staan.
Allemaal een dikke knuffel terug.
Rietje
Wat dat betreft kan ik gelukkig blij voor anderen zijn als ze me vertellen , zoals laatst op het werk, dat hun zoon een huisje heeft gekocht etc.
Ja, ik heb best wat aan het gesprek gehad; het idee, dat je 1 op 1 je hart eens kunt luchten met iemand die van deze problematiek verstand heeft.
Want, sorry, heb het nog niet eerder geschreven thuis is dat er niet, die steun.
Mijn man praat er uit zichzelf nooit over en dan is het meestal negatief, dus het vliegt me soms aan. Jammer allemaal, want persoonlijk vind ik dat een zoon feedback moet hebben van een vader.
Maar goed, al zou ik iedere week een gesprek willen hebben ik ben daar welkom.
Wat kleine stapjes doorgenomen om het wat meer te gaan loslaten, zoals bep. post doorsturen. (kwam nog thuis)
Vanmiddag zijn we wezen kijken naar zn kamer, hij sliep er al een paar nachten. Tis een simpele behuizing, maar het feit dat hij nu echt privacy heeft vond hij heel fijn.
Ik had nog 2 doosjes boodschappen meegenomen met een kaart waar we hem een goede start mee wensten, daar bedankte hij ons voor.
En gek genoeg heb ik er best een positief gevoel over, ik wil dat ook hebben, als ik na een tijdje weer naar beneden dondert (misschien?) dan zie ik dan wel weer.
Nee, tis goed dat hij lekker op zichzelf zit, voor eigen potje zorgt en ja, zn verslaving? Daar zal hij zelf aan moeten werken.
Wat jij zegt, Iris, het brengt toch rust hier thuis, zou hem ook niet meer thuis moeten hebben en ik geloof dat hij dat toch ook niet meer wil.
Wat jammer weer dat je dat van je zoon te horen kreeg en wat goed dat je afstand kunt nemen, maar wie weet meid, gaat hij toch naar die intake's, tzou de 1ste keer niet zijn dat ze ons versteld laten staan.
Allemaal een dikke knuffel terug.
Rietje
maandag 19 mei 2008 om 18:17
@Riet, je bericht komt zo positief op me over. Het is zelfs te voelen uit je geschreven woorden. Fijn, dat je toch zoveel hebt gehad aan het gesprek. Ga lekker iedere week als het je zoveel goed doet.
@Prada, plaatsvervangende schaamte. Schaam je!
Ik ben juist hartstikke blij voor je. Heerlijk. En zo zie je, er is altijd hoop en het kan altijd beter worden.
@Iris, ik ken dat, dat gevoel van rust. Dat is toch ook gekomen door het loslaten en wat meer afstand nemen.
Met mijn zoon gaat het best goed. Het is zo lekker om hem vrolijk te horen als ik hem bel en zo fijn zo met hem te kunnen lachen als hij hier is.
Vorige week is zijn begeleider weer geweest. Ik hoor er van hem niet veel over als ik ernaar vraag. Dat is zijn eigen zaak, zo vindt hij. En daarin heeft hij gewoon gelijk.
Het geeft rust en hoop dat het uit mijn handen is in ieder geval.
Natuurlijk blijven wij moeders ons zorgen maken en ja Riet, vaak meer als vaders, en zullen we ze helpen zoveel we kunnen en als in onze macht ligt. Maar, we moeten er zelf niet aan onderdoor gaan. Daar heeft niemand wat aan.
Dus meiden, laat de zorgen en ongerustheid je niet klein krijgen en geniet van al het moois in het leven, schroom daar niet in en schaam je er niet voor.
voor jullie!
@Prada, plaatsvervangende schaamte. Schaam je!
Ik ben juist hartstikke blij voor je. Heerlijk. En zo zie je, er is altijd hoop en het kan altijd beter worden.
@Iris, ik ken dat, dat gevoel van rust. Dat is toch ook gekomen door het loslaten en wat meer afstand nemen.
Met mijn zoon gaat het best goed. Het is zo lekker om hem vrolijk te horen als ik hem bel en zo fijn zo met hem te kunnen lachen als hij hier is.
Vorige week is zijn begeleider weer geweest. Ik hoor er van hem niet veel over als ik ernaar vraag. Dat is zijn eigen zaak, zo vindt hij. En daarin heeft hij gewoon gelijk.
Het geeft rust en hoop dat het uit mijn handen is in ieder geval.
Natuurlijk blijven wij moeders ons zorgen maken en ja Riet, vaak meer als vaders, en zullen we ze helpen zoveel we kunnen en als in onze macht ligt. Maar, we moeten er zelf niet aan onderdoor gaan. Daar heeft niemand wat aan.
Dus meiden, laat de zorgen en ongerustheid je niet klein krijgen en geniet van al het moois in het leven, schroom daar niet in en schaam je er niet voor.
voor jullie!
dinsdag 20 mei 2008 om 13:30
Geweldig, Monissa om dit van jullie te lezen, daar kunnen we veel hoop uit putten.
Ik moet ook eerlijk bekennen dat ik het erg moeilijk vind om positief te blijven denken, vind je het gek wat we niet allemaal meegemaakt hebben.
Nu " moet" ik ook afstand houden, tis nu weer heel anders nu hij op zichzelf woont; je kunt er dan eens naar toe gaan.
Hij had wat theedoeken ed nodig, enfin heb een pakketje gemaakt en belde daarover op gisterenmorgen vroeg. Ik bood aan om het anders even savonds op de fiets te brengen, maar hij kwam er zelf wel om.
Kijk, dan moet ik een stap terug doen en hem zeker de 1ste ttijd maar eens rust gunnen op zn kamertje en niet gelijk spullen gaan brengen.
Dus een heel andere fase zijn we (weer) in gegaan.
En stapje voor stapje zn post weer in eigen beheer geven, vind dat erg moeilijk, maar het moet!
Ik moet ook eerlijk bekennen dat ik het erg moeilijk vind om positief te blijven denken, vind je het gek wat we niet allemaal meegemaakt hebben.
Nu " moet" ik ook afstand houden, tis nu weer heel anders nu hij op zichzelf woont; je kunt er dan eens naar toe gaan.
Hij had wat theedoeken ed nodig, enfin heb een pakketje gemaakt en belde daarover op gisterenmorgen vroeg. Ik bood aan om het anders even savonds op de fiets te brengen, maar hij kwam er zelf wel om.
Kijk, dan moet ik een stap terug doen en hem zeker de 1ste ttijd maar eens rust gunnen op zn kamertje en niet gelijk spullen gaan brengen.
Dus een heel andere fase zijn we (weer) in gegaan.
En stapje voor stapje zn post weer in eigen beheer geven, vind dat erg moeilijk, maar het moet!
dinsdag 20 mei 2008 om 15:23
Ja, het moet Riet en je bent op de goede weg. Probeer vooral niet in het verleden te blijven hangen. Zet dat ook van je af. Wat geweest is, is geweest. Een nieuwe fase, nieuwe kansen.
Ik kom ook bijna nooit bij zoon thuis. Hij wil dat liever niet ivm met de rotzooi. Hij komt liever naar mij. Prima toch en dan hoef ik me niet druk te maken en te zeuren over schoonmaken en zo.
Ik kom ook bijna nooit bij zoon thuis. Hij wil dat liever niet ivm met de rotzooi. Hij komt liever naar mij. Prima toch en dan hoef ik me niet druk te maken en te zeuren over schoonmaken en zo.
donderdag 22 mei 2008 om 13:59
Ik weet het, Monissa en ik doe mn best.
Zo wil ik het ook zien: een nieuwe start.
Vanmorgen was zn broer hem hier in de buurt tegengekomen, hij was naar de dokter geweest, moest hij nog voor terugkomen voor een feedback en herh.recept voor medicijnen.
Dus hij houdt de vinger aan de pols (om maar met de doker te spreken)
Tja, wat de rotzooi betreft, ik zou daar ook maar geen punt van maken en zolang hij het ZELF niet zou vragen om eens lekker schoon te maken helemaal niet.
Trouwens, ik vind dat de jongelui toch makkelijk zijn, heb 2 getrouwde nichtjes en als ik er wel eens kom denk ik ook wel eens: pfffffffffffff.
Groeten van Rietje
Zo wil ik het ook zien: een nieuwe start.
Vanmorgen was zn broer hem hier in de buurt tegengekomen, hij was naar de dokter geweest, moest hij nog voor terugkomen voor een feedback en herh.recept voor medicijnen.
Dus hij houdt de vinger aan de pols (om maar met de doker te spreken)
Tja, wat de rotzooi betreft, ik zou daar ook maar geen punt van maken en zolang hij het ZELF niet zou vragen om eens lekker schoon te maken helemaal niet.
Trouwens, ik vind dat de jongelui toch makkelijk zijn, heb 2 getrouwde nichtjes en als ik er wel eens kom denk ik ook wel eens: pfffffffffffff.
Groeten van Rietje
woensdag 28 mei 2008 om 13:22
Iris, ik heb even moeten slikken toen ik je verhaal weer las.
Wachten tot de bom barst....., maar dan dat hij opgepakt word en in de gevangenis terechtkomt!
Zou eigenlijk niet eens verkeerd zijn.
Ik put dit uit een situatie van een collega-moeder wiens zoon dit ook overkomen is, net als jouw zoon ook een dubbele diagnose heeft gekregen en in een instelling begeleid wordt.
Maar heb je nog een keus?
Het lijkt me zo moeilijk met dat boven je hoofd te leven, eerst de rottigheid en dan de kans op herstel.
Goed dat je achter je beslissing blijft staan want van jouw kant is er toch geen oplossing?
Anders had je het wel gedaan.
Triest ook van de baby, dat zijn natuurlijk mooie kulsmoesjes van hem om het te rechtvaardigen.
God meid, ik weet gewoon niets anders te zeggen, ja, dan sterkte en dat het dan maar gauw moet komen, die bom, er is eigenlijk geen andere weg meer.
Hoop dat je je staande blijft houden voor je gezin en jezelf.
Veel liefs van Rietje
Wachten tot de bom barst....., maar dan dat hij opgepakt word en in de gevangenis terechtkomt!
Zou eigenlijk niet eens verkeerd zijn.
Ik put dit uit een situatie van een collega-moeder wiens zoon dit ook overkomen is, net als jouw zoon ook een dubbele diagnose heeft gekregen en in een instelling begeleid wordt.
Maar heb je nog een keus?
Het lijkt me zo moeilijk met dat boven je hoofd te leven, eerst de rottigheid en dan de kans op herstel.
Goed dat je achter je beslissing blijft staan want van jouw kant is er toch geen oplossing?
Anders had je het wel gedaan.
Triest ook van de baby, dat zijn natuurlijk mooie kulsmoesjes van hem om het te rechtvaardigen.
God meid, ik weet gewoon niets anders te zeggen, ja, dan sterkte en dat het dan maar gauw moet komen, die bom, er is eigenlijk geen andere weg meer.
Hoop dat je je staande blijft houden voor je gezin en jezelf.
Veel liefs van Rietje
woensdag 28 mei 2008 om 13:31
