Kinderen
alle pijlers
Kind wordt uit huis geplaatst.
donderdag 17 april 2008 om 10:52
Mijn (stief)zoon staat op een wachtlijst voor uithuisplaatsing.
Hij woont 100% bij ons, en mag geen contakt met zijn moeder door een traumatisch verleden met haar.
Hij heeft MCDD, ADHD en een hechtingsstoornis, bovenop zijn traumatische verleden. 3,5 jaar heb ik ( hebben wij) voor en met hem gevochten, maar het gaat niet meer. Hij wordt binnenkort 7, en is groot sterk en gevaarlijk aan het worden, ook voor onze andere kinderen ( 6 jaar en 20 maanden )
De wachtlijst zit tussen de 3 en 6 maanden.
Hoewel we wel achter deze beslissing staan is het zo godverdomme moeilijk. Ik wil niet dat hij weggaat, maar het moet. Ik wil niet falen, maar heb het idee dat ik wel faal.
In goed overleg met bjz wordt er naar een kindertehuis gezocht waar hij kan wonen en behandeld kan worden. We hebben zelf inspraak in de keuze van het tehuis, en mogen afslaan als een huis ons niet aanstaat.
Dit even in sneltreinvaart omdat ik er alvast een topic over wil hebben.
Zijn er mensen die ervaring hebben met een uit-huisplaatsing, en hier over willen \ kunnen praten ?
Ik heb wel eens op "lotgenoten" sites gekeken, maar vond daar niet zoveel aansluiting. En aangezien ik hier toch
Nou ja, ik hoor het wel.
Hij woont 100% bij ons, en mag geen contakt met zijn moeder door een traumatisch verleden met haar.
Hij heeft MCDD, ADHD en een hechtingsstoornis, bovenop zijn traumatische verleden. 3,5 jaar heb ik ( hebben wij) voor en met hem gevochten, maar het gaat niet meer. Hij wordt binnenkort 7, en is groot sterk en gevaarlijk aan het worden, ook voor onze andere kinderen ( 6 jaar en 20 maanden )
De wachtlijst zit tussen de 3 en 6 maanden.
Hoewel we wel achter deze beslissing staan is het zo godverdomme moeilijk. Ik wil niet dat hij weggaat, maar het moet. Ik wil niet falen, maar heb het idee dat ik wel faal.
In goed overleg met bjz wordt er naar een kindertehuis gezocht waar hij kan wonen en behandeld kan worden. We hebben zelf inspraak in de keuze van het tehuis, en mogen afslaan als een huis ons niet aanstaat.
Dit even in sneltreinvaart omdat ik er alvast een topic over wil hebben.
Zijn er mensen die ervaring hebben met een uit-huisplaatsing, en hier over willen \ kunnen praten ?
Ik heb wel eens op "lotgenoten" sites gekeken, maar vond daar niet zoveel aansluiting. En aangezien ik hier toch
Nou ja, ik hoor het wel.
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
donderdag 17 april 2008 om 13:49
Ik kijk best uit naar "de rust" . Een maandje geleden was hij er een dagje niet. We gingen met de andere 2 bij zwager op bezoek, en dat was zo ontspannen, zo gezellig.. dat hebben we eigenlijk nog nooit mee gemaakt.
Maar tegelijk voel ik me dan ook schuldig naar hem toe. Het zal wel een verwerkings-proces en acceptatie zijn.
Ik denk niet dat A het heel erg vindt om ergens anders te wonen. Hij is niet goed gehecht aan ons, of iemand anders. Als hij zijn eten en drinken maar krijgt vindt hij alles best. Dus voor hem valt het allemaal wel mee. Maar voor ons, ons gevoel, onze relatie enz. enz.
Maar tegelijk voel ik me dan ook schuldig naar hem toe. Het zal wel een verwerkings-proces en acceptatie zijn.
Ik denk niet dat A het heel erg vindt om ergens anders te wonen. Hij is niet goed gehecht aan ons, of iemand anders. Als hij zijn eten en drinken maar krijgt vindt hij alles best. Dus voor hem valt het allemaal wel mee. Maar voor ons, ons gevoel, onze relatie enz. enz.
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
donderdag 17 april 2008 om 14:14
Borodini, heel veel sterkte en succes. Ik dnek dat het heel goed is dat je dingen van je af schrijft. Misschien moet je er inderdaad een boek van maken, daar heb je zelf, maar ook een ander iets aan. Zo kun je bijvoorbeeld teruglezen wat er nu allemaal gaande is, zodat je nooit hoeft te denken dat het vast eigenlijk wel meeviel en dat je je besluit te snel hebt genomen.
Echt, wat een moeilijke tijd, ik hoop dat jullie hier samen doorheen komen. Blijf praten, blijf je uiten, zorg dat jullie dit samen doen, ipv ieder voor zich.
Echt, wat een moeilijke tijd, ik hoop dat jullie hier samen doorheen komen. Blijf praten, blijf je uiten, zorg dat jullie dit samen doen, ipv ieder voor zich.
donderdag 17 april 2008 om 15:40
Boro, wat goed van je dat je kiest voor het beste voor iedereen, ook al is dat moeilijk. Ik heb je berichten links en rechts wel eens gelezen over jullie gezin, en ik maak daaruit op dat je stiefzoon zich geen betere moeder had kunnen wensen in die tijd dat hij bij je woonde tot nog toe.
Sterkte meid!
Sterkte meid!
donderdag 17 april 2008 om 16:10
Hoi Borodini
Knap hoe je de situatie omschrijft, hoe jullie de knoop hebben doorgehakt dat het voor jullie allemaal (voor jullie, voor de andere twee kinderen én nu voor je (stief-)zoon) beter is dat hij op een plek gaat wonen waar ze hem de behandeling bieden die hij nodig heeft. Ik vind het ook knap hoe je ziet dat het vooral jullie gehechtheid aan hém is die maakt dat dit zo'n moeilijke keuze is, terwijl hij door zijn hechtingsproblematiek juist veel 'instrumenteler' gehecht is aan jullie (bad, bed, brood).
Fijn ook dat jullie een goed contact met BJZ hebben, en (waarschijnlijk mede daardoor én doordat jullie achter de hulpverlening staan) inspraak kunnen hebben in het mogelijke behandelaanbod.
Ik hoop voor je dat de wachtlijsten meevallen en eerder naar 3 dan naar 6 maanden neigen... Er zijn tegenwoordig best een aantal zeer goede behandelinstellingen voor kinderen met dergelijke problematiek. In Brabant is dat bijvoorbeeld De Hondsberg, die niet alleen het kind behandelt, maar ook veel aandacht besteedt aan het gezinssysteem.
Ik hoop dat alles snel op z'n plek valt bij jullie, en dat de rust voor jullie allemaal terugkeert
Knap hoe je de situatie omschrijft, hoe jullie de knoop hebben doorgehakt dat het voor jullie allemaal (voor jullie, voor de andere twee kinderen én nu voor je (stief-)zoon) beter is dat hij op een plek gaat wonen waar ze hem de behandeling bieden die hij nodig heeft. Ik vind het ook knap hoe je ziet dat het vooral jullie gehechtheid aan hém is die maakt dat dit zo'n moeilijke keuze is, terwijl hij door zijn hechtingsproblematiek juist veel 'instrumenteler' gehecht is aan jullie (bad, bed, brood).
Fijn ook dat jullie een goed contact met BJZ hebben, en (waarschijnlijk mede daardoor én doordat jullie achter de hulpverlening staan) inspraak kunnen hebben in het mogelijke behandelaanbod.
Ik hoop voor je dat de wachtlijsten meevallen en eerder naar 3 dan naar 6 maanden neigen... Er zijn tegenwoordig best een aantal zeer goede behandelinstellingen voor kinderen met dergelijke problematiek. In Brabant is dat bijvoorbeeld De Hondsberg, die niet alleen het kind behandelt, maar ook veel aandacht besteedt aan het gezinssysteem.
Ik hoop dat alles snel op z'n plek valt bij jullie, en dat de rust voor jullie allemaal terugkeert
Peas on earth!
donderdag 17 april 2008 om 16:23
Borodini, heb je lotgenoot inmiddels gesproken en ze heeft geen zin om naar het forum te komen, maar als je wilt mag je haar mailen. Gaat ook om zoon die sinds 7de jaar uit huis is, was ook een moeilijke beslissing. Haar mailadres: xxx
anoniem_23909 wijzigde dit bericht op 17-04-2008 17:00
Reden: mailadres verwijderd
Reden: mailadres verwijderd
% gewijzigd
donderdag 17 april 2008 om 16:27
donderdag 17 april 2008 om 16:43
donderdag 17 april 2008 om 21:30
Mijn stiefzoon is wat ouder maar heeft vergelijkbare problematiek. Hij is nu een paar jaar uit huis geplaatst, en ik moet zeggen, dat had veel eerder moeten gebeuren. Inlevingsvermogen, medeleven is er nog steeds niet, ik weet niet of dat ooit gaat komen, maar hij lijkt beter in de gaten te krijgen dat hij er niets mee opschiet als hij aggressief reageert of manipuleert. Dat als hij aardig doet, de mensen ook aardig terug doen en hij meer voor elkaar krijgt, wat voor een kind natuurlijk heel belangrijk is. En dat scheelt enorm in de omgang.
Wat erg moeilijk is en blijft, is dat hij van de groep weg wil. simpelweg omdat hij geen "groepskind" wil zijn. Hij grijpt daarvoor alles aan, inclusief enig misbruik van het gevoel van diverse familie. Dit is een nogal pijnlijke aangelegenheid (mede omdat niet iedereen wil weten dat hij gedragsstoornissen heeft), maar door consequent optreden van zijn begeleider en ons, lijkt het ook minder te worden.
Wat erg moeilijk is en blijft, is dat hij van de groep weg wil. simpelweg omdat hij geen "groepskind" wil zijn. Hij grijpt daarvoor alles aan, inclusief enig misbruik van het gevoel van diverse familie. Dit is een nogal pijnlijke aangelegenheid (mede omdat niet iedereen wil weten dat hij gedragsstoornissen heeft), maar door consequent optreden van zijn begeleider en ons, lijkt het ook minder te worden.
vrijdag 18 april 2008 om 08:53
Goedemorgen Allemaal !
Fijn om zoveel van jullie te lezen, harten onder de riem, lieve woorden en ervaring
Lief, fijn dat jij een stukije van jullie verhaal opschrijft voor mij. Het lijkt idd behoorlijk op elkaar. Ook wij hebben strubbelingen met de familie. Mijn schoonouders vinden het heel erg, en zijn er van overtuigd dat het onze fout is. Dat is erg lastig.
1 op 1 is mijn zoon goed te doen, dan merk je niet eens dat hij meer dan adhd heeft, dan is hij lief, luisterend, gezellig enz. enz.
En dat is de situatie waarin mijn schoonouders hem mee maken, en we krijgen het maar niet uitgelegd dat er echt veel meer aan de hand is.
Bjz klopt volgens hun niet , dus die kunnen ook weinig meer doen voor ons daarin.
Woont jouw stiefzoon nog steeds ergens anders ? En is er nog kans dat hij weer naar huis komt voor goed, of "is het beter zo" en denk je dat hij altijd ergens anders blijft wonen?
Hier gaan de dagen met ups en downs, het ene moment ben ik opgelucht dat de hele procedure in werking is gezet, en het andere moment denk ik dat we nog wel langer kunnen, en het mss stop moeten zetten. ( doen we niet hoor )
Fijn om zoveel van jullie te lezen, harten onder de riem, lieve woorden en ervaring
Lief, fijn dat jij een stukije van jullie verhaal opschrijft voor mij. Het lijkt idd behoorlijk op elkaar. Ook wij hebben strubbelingen met de familie. Mijn schoonouders vinden het heel erg, en zijn er van overtuigd dat het onze fout is. Dat is erg lastig.
1 op 1 is mijn zoon goed te doen, dan merk je niet eens dat hij meer dan adhd heeft, dan is hij lief, luisterend, gezellig enz. enz.
En dat is de situatie waarin mijn schoonouders hem mee maken, en we krijgen het maar niet uitgelegd dat er echt veel meer aan de hand is.
Bjz klopt volgens hun niet , dus die kunnen ook weinig meer doen voor ons daarin.
Woont jouw stiefzoon nog steeds ergens anders ? En is er nog kans dat hij weer naar huis komt voor goed, of "is het beter zo" en denk je dat hij altijd ergens anders blijft wonen?
Hier gaan de dagen met ups en downs, het ene moment ben ik opgelucht dat de hele procedure in werking is gezet, en het andere moment denk ik dat we nog wel langer kunnen, en het mss stop moeten zetten. ( doen we niet hoor )
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
vrijdag 18 april 2008 om 12:04
Jeetje Borodini, even een doos voor hartjes en riemen hier. Wat een moeilijke, nadrukkelijk, moeilijke beslissing. Je (stief)zoon uit huis is alsof ze je hand afhakken, je hele arm. Maar als ik zo lees, je moet dit wel, want anders ga jij en je man en de overige kinderen er aan onderdoor. Dat is een heel zwaar offer. Neemt niet weg dat dit natuurlijk de ergste beslissing is die een ouder moet nemen.
Hebben ze - ik neem aan Jeugdzorg - niet een vorm van praatgroepen oid voor ouders die hetzelfde meemaken?
Je faalt niet. En ja, dat zeggen we hier allemaal en jij moet daar in gaan geloven, maar het is echt zo. Je grijpt in, je wilt zowel voor hem als voor de rest van je gezin het beste, de rust en je handelt ernaar. Pas als je de boel de boel had gelaten had je gefaald, maar nu zeker niet.
Hebben ze - ik neem aan Jeugdzorg - niet een vorm van praatgroepen oid voor ouders die hetzelfde meemaken?
Je faalt niet. En ja, dat zeggen we hier allemaal en jij moet daar in gaan geloven, maar het is echt zo. Je grijpt in, je wilt zowel voor hem als voor de rest van je gezin het beste, de rust en je handelt ernaar. Pas als je de boel de boel had gelaten had je gefaald, maar nu zeker niet.
vrijdag 18 april 2008 om 12:24
Heel herkenbaar Bor,
Je doet echt het beste, en dat heb je altijd gedaan, maar nu is alleen dat niet meer genoeg.
Je weet misschien nog wel van mijn topic zo'n driekwart jaar geleden. Hij is helaas nog steeds niet geplaatst, maar met medicatie gaat het wel weer goed thuis. Toch ga ik door met de uithuisplaatsing, want ik kan hem niks meer leren en hij moet straks wel de maatschappij in.
Je doet echt het beste, en dat heb je altijd gedaan, maar nu is alleen dat niet meer genoeg.
Je weet misschien nog wel van mijn topic zo'n driekwart jaar geleden. Hij is helaas nog steeds niet geplaatst, maar met medicatie gaat het wel weer goed thuis. Toch ga ik door met de uithuisplaatsing, want ik kan hem niks meer leren en hij moet straks wel de maatschappij in.
vrijdag 18 april 2008 om 12:28
Hoi Borodini, een late reactie op je vraag, want was werken.
Waar ik werk is een behandelsetting voor kinderen tussen de 8/9 jaar tot ongeveer een jaar of 12/13. In de praktijk blijven ze vaak langer omdat de wachtlijsten lang zijn voor vervolg plekken.
Het is 24-uurs begeleiding en er zijn dus dag en nacht mensen die de kinderen begeleiden. En ik werk in het noorden van Nederland. Ik weet alleen hoe het er bij ons gaat, maar ik ga er maar van uit dat het eigenlijk voor alle organistaties zo'n beetje gelijk werkt in de grote lijnen. Veel is ook afhankelijk van de methodiek die wordt gebruikt voor de behandeling. Wij werken zelf met het competentie model, in principe komt dit er op neer dat je niks fout kan doen, maar dat er dingen (vaardigheden) zijn die je nog beter moet leren. Kan nu een heel verhaal gaan schrijven maar als je hier vragen over hebt dan stel je ze maar. Zal dan proberne zo helder en duidleijk mogelijk te antwoorden.
Bij behandeling wordt er uit gegaan van een plaatsing van max 2 jaar. in eerste instantie wordt er ook van uitgegaan dat de behandeling er op gericht is om weer thuis te gaan wonen. Mocht in het verloop van de behandeling blijken dat dit niet gaat lukken, dan wordt er gekeken wat voor andere mogelijkheden er zijn, dat kan een vervolg plek zijn waar verder behandeld kan worden, of zelfs naar een woonplek. OOk altijd in overleg met de ouders/ verzorgers....wie dan ook.
Ben wel blij om te lezen dat jullie contact met bjz goed is......(hoor wel eens anders) en dat je ook achter je beslissing blijft staan......dat lijkt me nog het moeilijkst, vooral omdat er ook zoveel goede momenten zijn.....maar ik denk dat het nu idd belangrijk is om je andere 2 kinderen de ruimte te kunnen geven om zich ook te kunnen ontwikkelen en ontplooien in een zo veilig mogelijke omgeving.
Waar ik werk is een behandelsetting voor kinderen tussen de 8/9 jaar tot ongeveer een jaar of 12/13. In de praktijk blijven ze vaak langer omdat de wachtlijsten lang zijn voor vervolg plekken.
Het is 24-uurs begeleiding en er zijn dus dag en nacht mensen die de kinderen begeleiden. En ik werk in het noorden van Nederland. Ik weet alleen hoe het er bij ons gaat, maar ik ga er maar van uit dat het eigenlijk voor alle organistaties zo'n beetje gelijk werkt in de grote lijnen. Veel is ook afhankelijk van de methodiek die wordt gebruikt voor de behandeling. Wij werken zelf met het competentie model, in principe komt dit er op neer dat je niks fout kan doen, maar dat er dingen (vaardigheden) zijn die je nog beter moet leren. Kan nu een heel verhaal gaan schrijven maar als je hier vragen over hebt dan stel je ze maar. Zal dan proberne zo helder en duidleijk mogelijk te antwoorden.
Bij behandeling wordt er uit gegaan van een plaatsing van max 2 jaar. in eerste instantie wordt er ook van uitgegaan dat de behandeling er op gericht is om weer thuis te gaan wonen. Mocht in het verloop van de behandeling blijken dat dit niet gaat lukken, dan wordt er gekeken wat voor andere mogelijkheden er zijn, dat kan een vervolg plek zijn waar verder behandeld kan worden, of zelfs naar een woonplek. OOk altijd in overleg met de ouders/ verzorgers....wie dan ook.
Ben wel blij om te lezen dat jullie contact met bjz goed is......(hoor wel eens anders) en dat je ook achter je beslissing blijft staan......dat lijkt me nog het moeilijkst, vooral omdat er ook zoveel goede momenten zijn.....maar ik denk dat het nu idd belangrijk is om je andere 2 kinderen de ruimte te kunnen geven om zich ook te kunnen ontwikkelen en ontplooien in een zo veilig mogelijke omgeving.
vrijdag 18 april 2008 om 17:40
quote:borodini schreef op 18 april 2008 @ 08:53:
Goedemorgen Allemaal !
Fijn om zoveel van jullie te lezen, harten onder de riem, lieve woorden en ervaring
Lief, fijn dat jij een stukije van jullie verhaal opschrijft voor mij. Het lijkt idd behoorlijk op elkaar. Ook wij hebben strubbelingen met de familie. Mijn schoonouders vinden het heel erg, en zijn er van overtuigd dat het onze fout is. Dat is erg lastig.
1 op 1 is mijn zoon goed te doen, dan merk je niet eens dat hij meer dan adhd heeft, dan is hij lief, luisterend, gezellig enz. enz.
En dat is de situatie waarin mijn schoonouders hem mee maken, en we krijgen het maar niet uitgelegd dat er echt veel meer aan de hand is.
Bjz klopt volgens hun niet , dus die kunnen ook weinig meer doen voor ons daarin.
Het is met name lastig met opa's en oma's ja. Geldt ook voor ons. Wij moeten in hun ogen toegeeflijker zijn, meer van hem houden zeg maar, en ze schijnen niet te willen begrijpen dat wij echt wel van hem houden maar dat we hem wel alles willen meegeven voor de maatschappij. Zoals in een eerdere post ook al werd gezegd, hij moet straks wel kunnen functioneren, en net zoals je een "gewoon kind" wel eens naar zijn kamer stuurt en of een standje geeft, moet dat bij hem ook. Het verschil zit 'm wel in de leeftijd, zoals ik al zei is hij ouder en pubert er dus ook nog bij. En hij laat zich een stuk minder vertellen.
Hij heeft al een paar keer (alleen aan ons) aangegeven dat hij gewoon toneelspeelt als het nodig is. Dus dat hij helemaal niet echt zichzelf is als hij aardig en attent doet. En hij weet precies wanneer hij dat moet doen, bij voorkeur zo dat wij er als slechte ouders uitkomen. Mede hierdoor vindt familie dat wij hem in de steek laten.
Woont jouw stiefzoon nog steeds ergens anders ? En is er nog kans dat hij weer naar huis komt voor goed, of "is het beter zo" en denk je dat hij altijd ergens anders blijft wonen? Gezien zijn leeftijd denk ik dat dat stadium wordt overgeslagen. Hij wordt nu voorbereid op zelfstandigheid. Daar zijn we nog lang niet natuurlijk, maar dat is wel het doel van de behandeling. Er gaat nog een heel trajekt volgen voor zijn volgende stap.
Hier gaan de dagen met ups en downs, het ene moment ben ik opgelucht dat de hele procedure in werking is gezet, en het andere moment denk ik dat we nog wel langer kunnen, en het mss stop moeten zetten. ( doen we niet hoor )
Hou vol. Het is logisch dat je af en toe twijfelt. Als hij uit huis is, dan zul je eerst verdriet hebben. Daarna volgt een periode van rust, dat ga je dan voelen (bot gezegd voel je een soort opluchting; hij zit op een goede plek, jullie kunnen weer aandacht aan de andere twee besteden, waardoor die zich ook beter gaan voelen, en jullie samen kunnen het weer voornamelijk over leuke dingen hebben. Ik bedoel dit niet rot, je houdt van hem, jullie houden allemaal van hem, maar zo is het nu eenmaal, en ik vind niet dat je je daarvoor hoeft te schamen), en je zult dan beter met elke willekeurige situatie om kunnen gaan. En hem dan nog beter kunnen helpen en begeleiden in het groot worden. Probeer je voor te stellen dat hij tegen die tijd af en toe langskomt, misschien eens een weekendje slapen, en dat het dan gewoon leuk en gezellig en relaxed en niet eng is. De eerste keer dat dat bij ons gebeurde, was zo fijn. Niet alleen voor ons, maar ook voor hem en dat was heel goed te merken. Ik wil verder niet op een openbaar forum uitgebreid vertellen over de situatie. Het zou erg slecht zijn voor iedereen, met name stiefzoon, als bepaalde mensen dit lezen. Je mag me wel mailen, maar ook mijn adres wil ik niet openbaar neerzetten. Als je dat wel wilt, moeten we dat zeker via Angel regelen??
Goedemorgen Allemaal !
Fijn om zoveel van jullie te lezen, harten onder de riem, lieve woorden en ervaring
Lief, fijn dat jij een stukije van jullie verhaal opschrijft voor mij. Het lijkt idd behoorlijk op elkaar. Ook wij hebben strubbelingen met de familie. Mijn schoonouders vinden het heel erg, en zijn er van overtuigd dat het onze fout is. Dat is erg lastig.
1 op 1 is mijn zoon goed te doen, dan merk je niet eens dat hij meer dan adhd heeft, dan is hij lief, luisterend, gezellig enz. enz.
En dat is de situatie waarin mijn schoonouders hem mee maken, en we krijgen het maar niet uitgelegd dat er echt veel meer aan de hand is.
Bjz klopt volgens hun niet , dus die kunnen ook weinig meer doen voor ons daarin.
Het is met name lastig met opa's en oma's ja. Geldt ook voor ons. Wij moeten in hun ogen toegeeflijker zijn, meer van hem houden zeg maar, en ze schijnen niet te willen begrijpen dat wij echt wel van hem houden maar dat we hem wel alles willen meegeven voor de maatschappij. Zoals in een eerdere post ook al werd gezegd, hij moet straks wel kunnen functioneren, en net zoals je een "gewoon kind" wel eens naar zijn kamer stuurt en of een standje geeft, moet dat bij hem ook. Het verschil zit 'm wel in de leeftijd, zoals ik al zei is hij ouder en pubert er dus ook nog bij. En hij laat zich een stuk minder vertellen.
Hij heeft al een paar keer (alleen aan ons) aangegeven dat hij gewoon toneelspeelt als het nodig is. Dus dat hij helemaal niet echt zichzelf is als hij aardig en attent doet. En hij weet precies wanneer hij dat moet doen, bij voorkeur zo dat wij er als slechte ouders uitkomen. Mede hierdoor vindt familie dat wij hem in de steek laten.
Woont jouw stiefzoon nog steeds ergens anders ? En is er nog kans dat hij weer naar huis komt voor goed, of "is het beter zo" en denk je dat hij altijd ergens anders blijft wonen? Gezien zijn leeftijd denk ik dat dat stadium wordt overgeslagen. Hij wordt nu voorbereid op zelfstandigheid. Daar zijn we nog lang niet natuurlijk, maar dat is wel het doel van de behandeling. Er gaat nog een heel trajekt volgen voor zijn volgende stap.
Hier gaan de dagen met ups en downs, het ene moment ben ik opgelucht dat de hele procedure in werking is gezet, en het andere moment denk ik dat we nog wel langer kunnen, en het mss stop moeten zetten. ( doen we niet hoor )
Hou vol. Het is logisch dat je af en toe twijfelt. Als hij uit huis is, dan zul je eerst verdriet hebben. Daarna volgt een periode van rust, dat ga je dan voelen (bot gezegd voel je een soort opluchting; hij zit op een goede plek, jullie kunnen weer aandacht aan de andere twee besteden, waardoor die zich ook beter gaan voelen, en jullie samen kunnen het weer voornamelijk over leuke dingen hebben. Ik bedoel dit niet rot, je houdt van hem, jullie houden allemaal van hem, maar zo is het nu eenmaal, en ik vind niet dat je je daarvoor hoeft te schamen), en je zult dan beter met elke willekeurige situatie om kunnen gaan. En hem dan nog beter kunnen helpen en begeleiden in het groot worden. Probeer je voor te stellen dat hij tegen die tijd af en toe langskomt, misschien eens een weekendje slapen, en dat het dan gewoon leuk en gezellig en relaxed en niet eng is. De eerste keer dat dat bij ons gebeurde, was zo fijn. Niet alleen voor ons, maar ook voor hem en dat was heel goed te merken. Ik wil verder niet op een openbaar forum uitgebreid vertellen over de situatie. Het zou erg slecht zijn voor iedereen, met name stiefzoon, als bepaalde mensen dit lezen. Je mag me wel mailen, maar ook mijn adres wil ik niet openbaar neerzetten. Als je dat wel wilt, moeten we dat zeker via Angel regelen??
vrijdag 18 april 2008 om 20:55
boro.
allereerst wil je echt even tegen je zeggen dat deze stap niet zomaar genomen wordt. Er zal van alles geprobeerd zijn voordat je tot deze moeilijke keuze bent gekomen.
zelf heb ik meegemaakt dat mijn broer uit huis is geplaats vanaf zijn 7e jaar. Mijn ouders hebben dit gedaan mede om mij te beschermen tegen hem (adhd.. agressief moeilijk opvoedbaar etc)
het gehele gezin was ontwricht doordat alles gericht was op hem. Toen hij uit huis was geplaatst kregen mijn ouders veel negatieve reacties vanuit de omgeving en familie.. de opmerkingen "geef hem maar een weekendje aan ons, dan krijg je hem weel normaal terug" yeagh right.. dit was voor hun nou eenmaal de juiste keuze .en voor zichzelf .. in een instelling waar hij de juiste begeleiding kreeg en het gezinsleven werd weer rustig.
Toen hij ouder werd kwam ie om de zovel tijd weer eens thuis wonen.. resultaat.. 3x in de week politie over de vloer om hem weer geboeid af te voeren zodat ie rustig kon worden.. ruzies dag in dag uit.. ik heb vaak met hem gevochten (hij heeft me een keer nock out geslagen..).....die ruzies.. politie.. agressie in huis.....ruzieende ouders...In mijn ogen was dit heel normaal dat dit gebeurde ik bedoel regelaat is ook een ritme..
Hij was jaloers op mij dat ik wel thuis mocht wonen en opgroeien en ik was jaloers op hem omdat hij vriendjes had... hele leuke begeleiders en aandacht genoeg.. thuis was de aandacht voral om hem gericht.. mijn advies uit eigen ervaring.. Op het moment dat ie uit huis geplaats wordt.. denk aan je 2 kindertjes die nog thuis wonen.
bespreek zaken niet waar ze bij zijn wat betrekking heeft op je zoon.. Dat vreet inwendig bij kinderen...
Ik vindt het heel dapper van je dat je zover bent dat je weet wat de juiste keuze is voor hem..
en mensen zullen altijd oordelen over wat goed of fout is.. so be it..
Jullei gezin en keuzes ...DAAR GAAT HET OM!!
liefs Beetje
allereerst wil je echt even tegen je zeggen dat deze stap niet zomaar genomen wordt. Er zal van alles geprobeerd zijn voordat je tot deze moeilijke keuze bent gekomen.
zelf heb ik meegemaakt dat mijn broer uit huis is geplaats vanaf zijn 7e jaar. Mijn ouders hebben dit gedaan mede om mij te beschermen tegen hem (adhd.. agressief moeilijk opvoedbaar etc)
het gehele gezin was ontwricht doordat alles gericht was op hem. Toen hij uit huis was geplaatst kregen mijn ouders veel negatieve reacties vanuit de omgeving en familie.. de opmerkingen "geef hem maar een weekendje aan ons, dan krijg je hem weel normaal terug" yeagh right.. dit was voor hun nou eenmaal de juiste keuze .en voor zichzelf .. in een instelling waar hij de juiste begeleiding kreeg en het gezinsleven werd weer rustig.
Toen hij ouder werd kwam ie om de zovel tijd weer eens thuis wonen.. resultaat.. 3x in de week politie over de vloer om hem weer geboeid af te voeren zodat ie rustig kon worden.. ruzies dag in dag uit.. ik heb vaak met hem gevochten (hij heeft me een keer nock out geslagen..).....die ruzies.. politie.. agressie in huis.....ruzieende ouders...In mijn ogen was dit heel normaal dat dit gebeurde ik bedoel regelaat is ook een ritme..
Hij was jaloers op mij dat ik wel thuis mocht wonen en opgroeien en ik was jaloers op hem omdat hij vriendjes had... hele leuke begeleiders en aandacht genoeg.. thuis was de aandacht voral om hem gericht.. mijn advies uit eigen ervaring.. Op het moment dat ie uit huis geplaats wordt.. denk aan je 2 kindertjes die nog thuis wonen.
bespreek zaken niet waar ze bij zijn wat betrekking heeft op je zoon.. Dat vreet inwendig bij kinderen...
Ik vindt het heel dapper van je dat je zover bent dat je weet wat de juiste keuze is voor hem..
en mensen zullen altijd oordelen over wat goed of fout is.. so be it..
Jullei gezin en keuzes ...DAAR GAAT HET OM!!
liefs Beetje
vrijdag 18 april 2008 om 22:46
@ beetje. Mijn zus had ook gedragsproblemen. Wij hadden ook van die 'opvoeders' in onze familie. Geef haar maar even een weekendje. We hebben het een keertje gedaan. Zus gebracht, mijn ouders - met de auto - weer naar huis. Ritje van een half uurtje. Telefoon roodgloeiend toen ze binnen kwamen: of ze d'r alsjeblieft weer op konden halen, want ze 'brak het hele huis af...'.
Nooit meer dat oeverloze commentaar gekregen.
Nooit meer dat oeverloze commentaar gekregen.
