Relaties
alle pijlers
Ik zit er even flink doorheen!
woensdag 16 april 2008 om 15:40
Ja lieverd, het ging allemaal goed maar het kost nog even heel veel energie. Geen wonder dat je hoofd tolt. Als die automatische piloot het niet doet, heb je voor de gewoonste dingen heel veel aandacht en energie nodig. Of beter gezegd, bij mij was het zo dat al die aandacht en energie naar de onderliggende dingen ging, zaken die het dagelijkse zo sterk overstegen dat ik voor die dagelijkse dingen bijna geen energie meer overhad. Vandaar de langdurige boodschappensessies De dingen waar jij nu mee bezig bent, zijn zo groot dat er voor die kleine dingen niet zo veel overblijft. Maar dat blijft niet zo hoor!
Ik hoorde dit liedje van Alanys Morissette vanmorgen en dacht aan jou:
Sometimes is never quite enough
If you're flawless, then you'll win my love
Don't forget to win first place
Don't forget to keep that smile on your face
Be a good boy
Try a little harder
You've got to measure up
And make me prouder
How long before you screw it up
How many times do I have to tell you to hurry up
With everything I do for you
The least you can do is keep quiet
Be a good girl
You've gotta try a little harder
That simply wasn't good enough
To make us proud
I'll live for you
I'll make you what I never was
If you're the best, then maybe so am I
Compared to him compared to her
I'm doing this for your own damn good
You'll make up for what I blew
What's the problem ...... why are you crying
Be a good boy
Push a little farther now
That wasn't fast enough
To make us happy
We'll love you just the way you are if you're perfect
liefs,
dubio
Ik hoorde dit liedje van Alanys Morissette vanmorgen en dacht aan jou:
Sometimes is never quite enough
If you're flawless, then you'll win my love
Don't forget to win first place
Don't forget to keep that smile on your face
Be a good boy
Try a little harder
You've got to measure up
And make me prouder
How long before you screw it up
How many times do I have to tell you to hurry up
With everything I do for you
The least you can do is keep quiet
Be a good girl
You've gotta try a little harder
That simply wasn't good enough
To make us proud
I'll live for you
I'll make you what I never was
If you're the best, then maybe so am I
Compared to him compared to her
I'm doing this for your own damn good
You'll make up for what I blew
What's the problem ...... why are you crying
Be a good boy
Push a little farther now
That wasn't fast enough
To make us happy
We'll love you just the way you are if you're perfect
liefs,
dubio
Ga in therapie!
woensdag 16 april 2008 om 19:00
Wát een dag. Ik ben doodop en mijn kop knalt.
Ik ga gewoon even klagen, dit is tenslotte mijn ruimte.
Het is wel duidelijk dat dit dus een beroep is waarin communicatie een grote rol speelt. Onduidelijkheid over een ophaaladres betekent wel dat je dan aan een dichte deur komt. Later iets verkeerd begrepen en ook dat ging mis. Verder ging alles goed.. dacht ik.
Kom ik terug na de allerlaatste rit, vertelt mijn baas dat ze gebeld hadden, dat ik een hekje geraakt had. Zo'n nauw woonerf, volle straat, vanalles tegelijk doen (dingen noteren, telefoon, klant etc) en een wagen die nog niet helemaal vertrouwd is - en bovendien een héél stuk groter dan de mijne.
Het was niets ergs, beetje beschadigd en een stripje van de bumper af, en hij deed ook helemaal niet moeilijk.. heel relaxed eigenlijk, tot mijn grote verbazing.
Want ik verwacht dus nog steeds, van iedereen, om uitgekafferd, belachelijk gemaakt, uitgelachen, noem maar op, te worden!! Ik verwacht nog steeds een woedende uitval.
....................... Zoals mijn vader deed........... en wat me zo bang heeft gemaakt, ook al was het niet eens tegen mij bedoeld (ik keek wel uit om aanleiding te geven).
ZO bang was ik van hem.
Angst was ook nu mijn eerste reactie, maar uiterlijk bleef ik kalm en maakte zelfs een grapje (of ik nog wel terug mocht komen). En hij zei gewoon dat dit iedereen overkomt in het begin. En de centraliste, die er ook bij zat, reageerde ook al zo kalm en normaal. Ik wist niet wat me overkwam.
En ja, ik mag nog terugkomen vrijdag
Gelukkig, ook al zit ik hier nu met een bonkend hoofd, het tolt gewoonweg allemaal. Bij mijn laatste rit moest ik drie verstandelijk gehandicapten ophalen en daar was er eentje bij, die geluiden maakte die ik ook een beetje eng vond maar aangezien de andere twee er helemaal niet op reageerden, dacht ik: het zal wel bij hem horen, maar poeh, dat was wel wennen zeg.
Ik doe het toch allemaal maar, alsof het doodnormaal is en alsof ik geroutineerd ben. De vrouw, die ik naar het ziekenhuis moest brengen voor bestraling, een oudere vrouw die een handje had van mopperen op alles.. maar daar blijf ik super rustig bij, dat doet me dan weer niets. Dan blijf ik gewoon vrolijk en maak een luchtig praatje, en merk dan na een tijdje dat zij ook minder mopperig wordt. Ik merk dus dat ik de sfeer en energie kan beïnvloeden... en dat is weer heel leuk dus.
Ik ga gewoon even klagen, dit is tenslotte mijn ruimte.
Het is wel duidelijk dat dit dus een beroep is waarin communicatie een grote rol speelt. Onduidelijkheid over een ophaaladres betekent wel dat je dan aan een dichte deur komt. Later iets verkeerd begrepen en ook dat ging mis. Verder ging alles goed.. dacht ik.
Kom ik terug na de allerlaatste rit, vertelt mijn baas dat ze gebeld hadden, dat ik een hekje geraakt had. Zo'n nauw woonerf, volle straat, vanalles tegelijk doen (dingen noteren, telefoon, klant etc) en een wagen die nog niet helemaal vertrouwd is - en bovendien een héél stuk groter dan de mijne.
Het was niets ergs, beetje beschadigd en een stripje van de bumper af, en hij deed ook helemaal niet moeilijk.. heel relaxed eigenlijk, tot mijn grote verbazing.
Want ik verwacht dus nog steeds, van iedereen, om uitgekafferd, belachelijk gemaakt, uitgelachen, noem maar op, te worden!! Ik verwacht nog steeds een woedende uitval.
....................... Zoals mijn vader deed........... en wat me zo bang heeft gemaakt, ook al was het niet eens tegen mij bedoeld (ik keek wel uit om aanleiding te geven).
ZO bang was ik van hem.
Angst was ook nu mijn eerste reactie, maar uiterlijk bleef ik kalm en maakte zelfs een grapje (of ik nog wel terug mocht komen). En hij zei gewoon dat dit iedereen overkomt in het begin. En de centraliste, die er ook bij zat, reageerde ook al zo kalm en normaal. Ik wist niet wat me overkwam.
En ja, ik mag nog terugkomen vrijdag
Gelukkig, ook al zit ik hier nu met een bonkend hoofd, het tolt gewoonweg allemaal. Bij mijn laatste rit moest ik drie verstandelijk gehandicapten ophalen en daar was er eentje bij, die geluiden maakte die ik ook een beetje eng vond maar aangezien de andere twee er helemaal niet op reageerden, dacht ik: het zal wel bij hem horen, maar poeh, dat was wel wennen zeg.
Ik doe het toch allemaal maar, alsof het doodnormaal is en alsof ik geroutineerd ben. De vrouw, die ik naar het ziekenhuis moest brengen voor bestraling, een oudere vrouw die een handje had van mopperen op alles.. maar daar blijf ik super rustig bij, dat doet me dan weer niets. Dan blijf ik gewoon vrolijk en maak een luchtig praatje, en merk dan na een tijdje dat zij ook minder mopperig wordt. Ik merk dus dat ik de sfeer en energie kan beïnvloeden... en dat is weer heel leuk dus.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 16 april 2008 om 19:19
Ik ben gewoon nóg steeds doodsbang om ook maar een stap verkeerd te zetten. Om ook maar iets verkeerd te doen. Om aanleiding te geven tot... Dát is mijn angst die ik steeds tegenkom, nu dus heel erg, in de nieuwe baan.
Rationeel weet ik 'waar gewerkt wordt, worden fouten gemaakt' en bij een ander kijk ik daar ook gewoon rustig tegenaan (volgende keer beter), maar wat ik voel is dus totaal anders. Dat is paniek. Blinde paniek. Mijn vader zijn woede heeft mij doodsbang gemaakt en het is duidelijk dat die angst nog steeds in me zit
Het wordt me ineens zo duidelijk. Eerder dacht ik altijd: het was toch nooit op mij gericht, ik, het lieve rustige stille meisje met een boekje in een hoekje. Altijd tegen mijn jongere zus. Maar ik zag het, en ik voelde het mee, en ik was machteloos.
Maar zijn geweld heeft dus ook op mij zijn sporen nagelaten en het wordt me nu, door de situatie met het kleine aanrijdinkje, ineens duidelijk. Dáárom ben ik letterlijk en figuurlijk doodsbang om ook maar een stap verkeerd te zetten, om ook maar iets verkeerds te zeggen of te doen. Door hem. Mijn vader. Hij is de schuldige hieraan, en hij alleen. Hoe kon hij, tegen een klein kind?! Hoe kon hij zo uitvallen, hoe kon hij? En dan ook nog schoppen, slaan, en dreigen... ook heel veel dreigen. Er komen nu allerlei woorden en zinnen in me op die ik bijna niet kan verdragen, zo grof is het eigenlijk.
Rationeel weet ik 'waar gewerkt wordt, worden fouten gemaakt' en bij een ander kijk ik daar ook gewoon rustig tegenaan (volgende keer beter), maar wat ik voel is dus totaal anders. Dat is paniek. Blinde paniek. Mijn vader zijn woede heeft mij doodsbang gemaakt en het is duidelijk dat die angst nog steeds in me zit
Het wordt me ineens zo duidelijk. Eerder dacht ik altijd: het was toch nooit op mij gericht, ik, het lieve rustige stille meisje met een boekje in een hoekje. Altijd tegen mijn jongere zus. Maar ik zag het, en ik voelde het mee, en ik was machteloos.
Maar zijn geweld heeft dus ook op mij zijn sporen nagelaten en het wordt me nu, door de situatie met het kleine aanrijdinkje, ineens duidelijk. Dáárom ben ik letterlijk en figuurlijk doodsbang om ook maar een stap verkeerd te zetten, om ook maar iets verkeerds te zeggen of te doen. Door hem. Mijn vader. Hij is de schuldige hieraan, en hij alleen. Hoe kon hij, tegen een klein kind?! Hoe kon hij zo uitvallen, hoe kon hij? En dan ook nog schoppen, slaan, en dreigen... ook heel veel dreigen. Er komen nu allerlei woorden en zinnen in me op die ik bijna niet kan verdragen, zo grof is het eigenlijk.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 17 april 2008 om 14:29
Flinke twijfels over de groep, beter gezegd over de therapeute. Ze is dus weer terug na overspannen te zijn geweest (na drie weken dus!). Ik weet niet, ik heb niet meer hetzelfde vertrouwen. Het is een gevoel.. ik vind dat ze - in 'werktijd' zoals ze dat noemen, van de groepsleden - steeds weer ook dingen over zichzelf erbij haalt.
Ik heb wel verteld over dat inzicht van gisteravond, dat wel. Daar reageerde ze op zich goed op, maar ik was de eerste die begon met praten. Bij de anderen kwam er vanalles van haarzelf bij.
Bovendien vreemde berichten over het voortbestaan van de groep, ze heeft een conflict met het bestuur en de twee andere therapeutes (die haar vervangen hebben toen ze weg was) zijn opgestapt. Blijkbaar kan de hele instelling nu niet meer verder... ook dit komt héél verwarrend over op mij.
Op het laatst was er iemand waarin ik heel veel herkende; ook vroeger huiselijk geweld meegemaakt, en nu begint bij haar eindelijk boosheid los te komen, eigenlijk net als bij mij. Ze heeft ook heel veel spanning in haar lijf, van het té lang moeten onderdrukken. Nu zei M (therapeute dus) dat ze niets had met lichaamswerk, ze hebben daar wel van die speciale kussens en zo en daar mocht ze op gaan slaan, maar ineens was de groep afgelopen en zij ging gewoon weg, want 'ze had niets met lichaamswerk en kon er niets mee'. M dus!
Huh? Dit is een instelling voor traumaverwerking!
Ik bleef bij deze vrouw toen ze tegen dat speciale kussen ging slaan, tot ze me vroeg weg te gaan omdat ze liever alleen wilde zijn. In de andere ruimte vroeg ik aan M wat ik kon doen aan die lichamelijke klachten (zwaar hoofd, hoofdpijn, misselijk gevoel etc door spanning en angst) en toen begon ze op te noemen wat ze zelf deed: massage, bach bloesem, acupunctuur, schreeuwen in de auto... maar geen antwoord op wat je zélf kan doen. Door dit antwoord voelde ik nog meer dat zij nog aardig wat heeft met zichzelf.
Wat doet ze dan daar als therapeute? Ik weet het niet, ik heb er een heel verward gevoel over. Het is toch therapie wat ze daar aanbieden? Maar het lijkt alsof ze zelf niet bepaald stevig in haar schoenen staat (ik kan meer vb noemen, maar dat is niet nodig).
Eigenlijk denk ik nu: ik ga kijken wat ik er voor mezelf nog uithaal daar, want het vertrouwen wat ik eerder in haar had, is weg. Of een heel stuk minder. Ik weet niet of ik het duidelijk omschrijf, het is een gevoel, maar ik ging echt een beetje raar weg, en dat gevoel is nog niet over.
Ik heb wel verteld over dat inzicht van gisteravond, dat wel. Daar reageerde ze op zich goed op, maar ik was de eerste die begon met praten. Bij de anderen kwam er vanalles van haarzelf bij.
Bovendien vreemde berichten over het voortbestaan van de groep, ze heeft een conflict met het bestuur en de twee andere therapeutes (die haar vervangen hebben toen ze weg was) zijn opgestapt. Blijkbaar kan de hele instelling nu niet meer verder... ook dit komt héél verwarrend over op mij.
Op het laatst was er iemand waarin ik heel veel herkende; ook vroeger huiselijk geweld meegemaakt, en nu begint bij haar eindelijk boosheid los te komen, eigenlijk net als bij mij. Ze heeft ook heel veel spanning in haar lijf, van het té lang moeten onderdrukken. Nu zei M (therapeute dus) dat ze niets had met lichaamswerk, ze hebben daar wel van die speciale kussens en zo en daar mocht ze op gaan slaan, maar ineens was de groep afgelopen en zij ging gewoon weg, want 'ze had niets met lichaamswerk en kon er niets mee'. M dus!
Huh? Dit is een instelling voor traumaverwerking!
Ik bleef bij deze vrouw toen ze tegen dat speciale kussen ging slaan, tot ze me vroeg weg te gaan omdat ze liever alleen wilde zijn. In de andere ruimte vroeg ik aan M wat ik kon doen aan die lichamelijke klachten (zwaar hoofd, hoofdpijn, misselijk gevoel etc door spanning en angst) en toen begon ze op te noemen wat ze zelf deed: massage, bach bloesem, acupunctuur, schreeuwen in de auto... maar geen antwoord op wat je zélf kan doen. Door dit antwoord voelde ik nog meer dat zij nog aardig wat heeft met zichzelf.
Wat doet ze dan daar als therapeute? Ik weet het niet, ik heb er een heel verward gevoel over. Het is toch therapie wat ze daar aanbieden? Maar het lijkt alsof ze zelf niet bepaald stevig in haar schoenen staat (ik kan meer vb noemen, maar dat is niet nodig).
Eigenlijk denk ik nu: ik ga kijken wat ik er voor mezelf nog uithaal daar, want het vertrouwen wat ik eerder in haar had, is weg. Of een heel stuk minder. Ik weet niet of ik het duidelijk omschrijf, het is een gevoel, maar ik ging echt een beetje raar weg, en dat gevoel is nog niet over.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 17 april 2008 om 16:07
donderdag 17 april 2008 om 19:11
Roque, ik woon in een heel ander gebied (zeg maar Z-O Brabant, bij de Limburgse en Belgische grens ) dus dat is geen optie. Eigenlijk baal ik er ontzettend van. Ik was al afgeknapt bij de GGZ, en toen ontdekte ik deze instelling, speciaal voor vrouwen, speciaal voor traumahulpverlening. En vanaf het begin voelde ik me daar goed, ik voelde me voor het eerst genoeg op mijn gemak om meer te durven praten.
Maar nu komt het ineens allemaal zo amateuristisch over, alsof die hele instelling van haar afhangt, ik snap het gewoon allemaal niet meer. Eigenlijk wil ik helemaal niet wéér ergens anders naartoe! Maar ik merk gewoon hoe mijn vertrouwen in haar echt is aangetast. Niet dat een therapeute niets zou mogen mankeren, maar haar persoonlijke dingen (over haar man, apart wonen etc) hoef ik niet te weten, daar kom ik toch niet voor. Dat vind ik niet professioneel. Ik heb er gewoon nog steeds zo'n rotgevoel over.
Maar nu komt het ineens allemaal zo amateuristisch over, alsof die hele instelling van haar afhangt, ik snap het gewoon allemaal niet meer. Eigenlijk wil ik helemaal niet wéér ergens anders naartoe! Maar ik merk gewoon hoe mijn vertrouwen in haar echt is aangetast. Niet dat een therapeute niets zou mogen mankeren, maar haar persoonlijke dingen (over haar man, apart wonen etc) hoef ik niet te weten, daar kom ik toch niet voor. Dat vind ik niet professioneel. Ik heb er gewoon nog steeds zo'n rotgevoel over.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 17 april 2008 om 19:15
quote:Feliciaatje schreef op 15 april 2008 @ 12:09:Wees net zo lief voor jezelf als je bent voor anderen. Zorg voor jezelf alsof je met een gewond en gekwetst kind te maken hebt. Dat is immers in feite zo. En dat kind kan helen maar dan moet je het niet van je wegduwen door te denken: ik stel me aan, ik ben stom bezig, ik zou meer dit of dat moeten doen enz. Daarmee kwets je onbedoeld dat kind nog meer, het krijgt telkens de bevestiging dat jouw ouders gelijk hadden dat je zo behandeld werd. Als jij vind dat je meer verdient dan dat, kom dan nu voor dat kind in jezelf op en vecht tegen die stemmen en oordelen. Ze zijn niet van jou.
Zulke dingen zei M vandaag ook tegen mij, met name die eerste regel. Ze zegt óók wel goede dingen..... dat wel, maar toch heb ik zo'n raar gevoel over vandaag.
Ik vind het trouwens heel moeilijk om niet dat soort bestraffende en afkeurende gedachten over mezelf te hebben. Het liefst wil ik dat ik gewoon (.. wat dat dan ook mag zijn.. rustiger van binnen) functioneer in mijn nieuwe baan en ik wil dat het lukt. Lang genoeg thuisgezeten enzo.
Zulke dingen zei M vandaag ook tegen mij, met name die eerste regel. Ze zegt óók wel goede dingen..... dat wel, maar toch heb ik zo'n raar gevoel over vandaag.
Ik vind het trouwens heel moeilijk om niet dat soort bestraffende en afkeurende gedachten over mezelf te hebben. Het liefst wil ik dat ik gewoon (.. wat dat dan ook mag zijn.. rustiger van binnen) functioneer in mijn nieuwe baan en ik wil dat het lukt. Lang genoeg thuisgezeten enzo.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 17 april 2008 om 20:09
Elmervrouw, is deze vrouw BIG geregistreerd? Denk dat dat een minimale eis is die je jezelf mag stellen aan een therapeut, wil je niet nog eens in zo'n schimmig gedoe terecht komen.
Je mag ook gewoon nu al zeggen dat je er klaar mee bent. Ik voorzie dat het niet lang meer zal duren voordat je dit zegt.
Neem de kans om bijvoorbeeld EMDR te gaan doen, hoor daar zoveel goede verhalen over..
En dat zou ik je zo gunnen, op een relatief eenvoudige manier je trauma's verwerken.
Je mag ook gewoon nu al zeggen dat je er klaar mee bent. Ik voorzie dat het niet lang meer zal duren voordat je dit zegt.
Neem de kans om bijvoorbeeld EMDR te gaan doen, hoor daar zoveel goede verhalen over..
En dat zou ik je zo gunnen, op een relatief eenvoudige manier je trauma's verwerken.
donderdag 17 april 2008 om 20:13
donderdag 17 april 2008 om 23:07
Geen idee, Mamz. Ik weet het niet.
Schimmig gedoe, dat is inderdaad wel het goede woord. Vanavond belde een vriendin van me die ook bij M. zit (andere groep) en hebben we het er uitgebreid over gehad. Zij weet ook niet of ze nog wel wil doorgaan.
Misschien toch eerst iets tegen M. zeggen hierover, volgende week.
Dat EMDR, inderdaad, ik heb het tel.nr. van iemand hier al een tijdje liggen en heb tot nu toe nog niet gebeld. De gedachte daaraan kwam vanavond idd bij me op. Maar even kijken hoe het allemaal zit met de werktijden enzo, tot nu toe is dat nogal onregelmatig en overzie ik het nog niet helemaal. Ik zit nu al aan méér uren dan ik eigenlijk afgesproken had (20).
Schimmig gedoe, dat is inderdaad wel het goede woord. Vanavond belde een vriendin van me die ook bij M. zit (andere groep) en hebben we het er uitgebreid over gehad. Zij weet ook niet of ze nog wel wil doorgaan.
Misschien toch eerst iets tegen M. zeggen hierover, volgende week.
Dat EMDR, inderdaad, ik heb het tel.nr. van iemand hier al een tijdje liggen en heb tot nu toe nog niet gebeld. De gedachte daaraan kwam vanavond idd bij me op. Maar even kijken hoe het allemaal zit met de werktijden enzo, tot nu toe is dat nogal onregelmatig en overzie ik het nog niet helemaal. Ik zit nu al aan méér uren dan ik eigenlijk afgesproken had (20).
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 18 april 2008 om 00:11
Eerst een dikke .
En ik zat me af te vragen: waar bestaat voor jou precies de irritatie of het ongemakkelijke gevoel uit? Had je het al voordat ze overspannen was? Of kan het als je er kritisch naar kijkt ook aan liggen dat ze zelf kwetsbaar bleek te zijn? En dat je daar moeite mee hebt?
Ik begrijp trouwens je gevoel wel heel goed, een therapeut hoort naar mijn idee een neutrale factor te zijn, een middel om jezelf te kunnen helpen en genezen. Dat is het prettigst, op die manier kun je jezelf centraal zetten zonder schuldgevoel en dat is zeker voor jou heel belangrijk denk ik.
Ik denk alleen wel dat als je ongenoegen gedeeltelijk voortkomt uit een stuk kritiek naar haar toe, je misschien wel veel verwacht van een therapeut. Dat bedoel ik trouwens niet slecht, natuurlijk mag je veel verwachten van een therapeut. Maar dan voornamelijk om jou te ondersteunen op een manier die leidt naar jouw onafhankelijkheid en het ervaren van je kracht en veiligheid binnenin jouzelf, niet nav een buitenstaander. Dat zouden verkeerde verwachtingen zijn naar mijn idee.
Ik hoop dat ik dit goed verwoord heb, als het onduidelijk is moet je het maar zeggen.
Wat betreft dat "normaal functioneren", hoe zou je daar bij een ander mee omgaan wanneer hij of zij het er moeilijk mee zou hebben nav een hoop onverwerkte pijn die los komt? Hoe zou je reageren? Geef dat dan ook aan jezelf . Je hebt het al moeilijk genoeg, niet streng maar lief zijn. Je komt er wel en hoe liever je voor jezelf bent, hoe fijner en zinvoller de inzichten voelen die je krijgt. Anders is het al snel wel interessant maar niet snel/groot/enz genoeg en dan blijf je falen voor je gevoel. Terwijl je nou juist elke dag weer een stukje slaagt. Geniet ervan ook al zijn het soms wat bittere zeges. Eis dat op, durf trots te zijn op jezelf.
Ik herken het heel erg. Maar ik ben nu ook blij op een wat vreemde manier met de momenten dat ik 's even flink instort. Want ik realiseer me telkens weer, ook op die momenten, dat ik er nog steeds ben, dat ik verder ben dan gisteren en dat ik ontzettend de moeite waard ben gewoon omdat ik dat vind. Met bloed, zweet en tranen bouw je die nieuwe basis en juist die moeite en die vereiste kracht maken het tot het sterkste fundament. Kijk niet alleen naar het doel, kijk ook vooral naar het nu, hoe goed je het wel niet doet. Dat verdien je, dat je dat echt ziet.
En ik zat me af te vragen: waar bestaat voor jou precies de irritatie of het ongemakkelijke gevoel uit? Had je het al voordat ze overspannen was? Of kan het als je er kritisch naar kijkt ook aan liggen dat ze zelf kwetsbaar bleek te zijn? En dat je daar moeite mee hebt?
Ik begrijp trouwens je gevoel wel heel goed, een therapeut hoort naar mijn idee een neutrale factor te zijn, een middel om jezelf te kunnen helpen en genezen. Dat is het prettigst, op die manier kun je jezelf centraal zetten zonder schuldgevoel en dat is zeker voor jou heel belangrijk denk ik.
Ik denk alleen wel dat als je ongenoegen gedeeltelijk voortkomt uit een stuk kritiek naar haar toe, je misschien wel veel verwacht van een therapeut. Dat bedoel ik trouwens niet slecht, natuurlijk mag je veel verwachten van een therapeut. Maar dan voornamelijk om jou te ondersteunen op een manier die leidt naar jouw onafhankelijkheid en het ervaren van je kracht en veiligheid binnenin jouzelf, niet nav een buitenstaander. Dat zouden verkeerde verwachtingen zijn naar mijn idee.
Ik hoop dat ik dit goed verwoord heb, als het onduidelijk is moet je het maar zeggen.
Wat betreft dat "normaal functioneren", hoe zou je daar bij een ander mee omgaan wanneer hij of zij het er moeilijk mee zou hebben nav een hoop onverwerkte pijn die los komt? Hoe zou je reageren? Geef dat dan ook aan jezelf . Je hebt het al moeilijk genoeg, niet streng maar lief zijn. Je komt er wel en hoe liever je voor jezelf bent, hoe fijner en zinvoller de inzichten voelen die je krijgt. Anders is het al snel wel interessant maar niet snel/groot/enz genoeg en dan blijf je falen voor je gevoel. Terwijl je nou juist elke dag weer een stukje slaagt. Geniet ervan ook al zijn het soms wat bittere zeges. Eis dat op, durf trots te zijn op jezelf.
Ik herken het heel erg. Maar ik ben nu ook blij op een wat vreemde manier met de momenten dat ik 's even flink instort. Want ik realiseer me telkens weer, ook op die momenten, dat ik er nog steeds ben, dat ik verder ben dan gisteren en dat ik ontzettend de moeite waard ben gewoon omdat ik dat vind. Met bloed, zweet en tranen bouw je die nieuwe basis en juist die moeite en die vereiste kracht maken het tot het sterkste fundament. Kijk niet alleen naar het doel, kijk ook vooral naar het nu, hoe goed je het wel niet doet. Dat verdien je, dat je dat echt ziet.
vrijdag 18 april 2008 om 09:26
vrijdag 18 april 2008 om 13:54
quote:Feliciaatje schreef op 18 april 2008 @ 00:11:En ik zat me af te vragen: waar bestaat voor jou precies de irritatie of het ongemakkelijke gevoel uit? Had je het al voordat ze overspannen was? Of kan het als je er kritisch naar kijkt ook aan liggen dat ze zelf kwetsbaar bleek te zijn? En dat je daar moeite mee hebt?
Even een snelle reactie, want ik moet zo weer aan het werk
Wat me nu het meest dwarszit, is dat ze steeds dingen van zichzelf erbij haalt. Zoals jij zegt; een therapeut moet 'neutraal' zijn, zo voel ik het ook. Het is alsof dingen haar hoog zitten en eruit moeten. Maar daar moet ze toch deze setting niet voor gebruiken! Dan zou ze zelf supervisie of zoiets moeten gaan doen. Dan moeten ze dit geen therapie noemen. Ik krijg het gevoel dat ze ons net zo nodig heeft als wij haar. Ze zegt ook steeds dat ze het zo waardevol vindt om zo samen te kunnen zijn..
Ik weet niet hoor, ik krijg er een ongemakkelijk gevoel over, zonder het misschien wel echt te kunnen benoemen.
Dat een therapeut helemaal 'af' is, is natuurlijk een illusie. Iedereen worstelt, in meer of mindere mate. Maar als het je zo hoog zit, moet je daar niet gaan zitten als therapeut, dan moet je eerst zelf tot rust komen. En echt tot rust komen, van binnen. Dan pas kan ze haar werk toch optimaal doen?
Even een snelle reactie, want ik moet zo weer aan het werk
Wat me nu het meest dwarszit, is dat ze steeds dingen van zichzelf erbij haalt. Zoals jij zegt; een therapeut moet 'neutraal' zijn, zo voel ik het ook. Het is alsof dingen haar hoog zitten en eruit moeten. Maar daar moet ze toch deze setting niet voor gebruiken! Dan zou ze zelf supervisie of zoiets moeten gaan doen. Dan moeten ze dit geen therapie noemen. Ik krijg het gevoel dat ze ons net zo nodig heeft als wij haar. Ze zegt ook steeds dat ze het zo waardevol vindt om zo samen te kunnen zijn..
Ik weet niet hoor, ik krijg er een ongemakkelijk gevoel over, zonder het misschien wel echt te kunnen benoemen.
Dat een therapeut helemaal 'af' is, is natuurlijk een illusie. Iedereen worstelt, in meer of mindere mate. Maar als het je zo hoog zit, moet je daar niet gaan zitten als therapeut, dan moet je eerst zelf tot rust komen. En echt tot rust komen, van binnen. Dan pas kan ze haar werk toch optimaal doen?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 18 april 2008 om 13:57
quote:Feliciaatje schreef op 18 april 2008 @ 00:11:Wat betreft dat "normaal functioneren", hoe zou je daar bij een ander mee omgaan wanneer hij of zij het er moeilijk mee zou hebben nav een hoop onverwerkte pijn die los komt? Hoe zou je reageren? Geef dat dan ook aan jezelf . Je hebt het al moeilijk genoeg, niet streng maar lief zijn. Je komt er wel en hoe liever je voor jezelf bent, hoe fijner en zinvoller de inzichten voelen die je krijgt.Hoe zou ik reageren...? Liefdevol, accepterend, geduldig. Zoals ik nu ook ben t.a.v. de mensen die ik in mijn taxi krijg. Oudere mensen, zieke mensen, verstandelijk gehandicapten.... het kost me geen moeite om ze zo te benaderen, want dat voel ik zo van binnen. Ik wou dat ik zo mezelf ook behandelde
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 18 april 2008 om 14:11
quote:Elmervrouw schreef op 18 april 2008 @ 13:57:
[...]
Hoe zou ik reageren...? Liefdevol, accepterend, geduldig. Zoals ik nu ook ben t.a.v. de mensen die ik in mijn taxi krijg. Oudere mensen, zieke mensen, verstandelijk gehandicapten.... het kost me geen moeite om ze zo te benaderen, want dat voel ik zo van binnen. Ik wou dat ik zo mezelf ook behandelde
Waarom doe je dat dan niet? Klinkt lekker simpel maar in feite is het dat ook. Durf de stemmen die je onderuithalen, je veroordelen, je pijn doen in twijfel te trekken. Geef ze de middelvinger , plaats jezelf zotussendoor buiten jezelf en kijk dan zoals je naar een ander zou kijken. Geen discussies aangaan binnen jezelf over of je het wel of niet waard bent.
In feite is dat residu van je ouders het onnatuurlijke materiaal binnen jou, het is toch eigenlijk te gek voor woorden dat dat de touwtjes in handen heeft? Ik herken het dus ik bedoel dit niet als veroordeling, ik bedoel alleen dat je met die kritische en meedogenloze blik naar dat stuk in jezelf mag kijken en zeggen: jij bent niet van mij en jij gaat eruit! En dat je dan ervoor kunt kiezen je kwetsbare, zachte, eigen stuk voorrang te geven, hoe dan ook.
Het is een soort interne oorlogsvoering hoe idioot dat misschien ook klinkt .
[...]
Hoe zou ik reageren...? Liefdevol, accepterend, geduldig. Zoals ik nu ook ben t.a.v. de mensen die ik in mijn taxi krijg. Oudere mensen, zieke mensen, verstandelijk gehandicapten.... het kost me geen moeite om ze zo te benaderen, want dat voel ik zo van binnen. Ik wou dat ik zo mezelf ook behandelde
Waarom doe je dat dan niet? Klinkt lekker simpel maar in feite is het dat ook. Durf de stemmen die je onderuithalen, je veroordelen, je pijn doen in twijfel te trekken. Geef ze de middelvinger , plaats jezelf zotussendoor buiten jezelf en kijk dan zoals je naar een ander zou kijken. Geen discussies aangaan binnen jezelf over of je het wel of niet waard bent.
In feite is dat residu van je ouders het onnatuurlijke materiaal binnen jou, het is toch eigenlijk te gek voor woorden dat dat de touwtjes in handen heeft? Ik herken het dus ik bedoel dit niet als veroordeling, ik bedoel alleen dat je met die kritische en meedogenloze blik naar dat stuk in jezelf mag kijken en zeggen: jij bent niet van mij en jij gaat eruit! En dat je dan ervoor kunt kiezen je kwetsbare, zachte, eigen stuk voorrang te geven, hoe dan ook.
Het is een soort interne oorlogsvoering hoe idioot dat misschien ook klinkt .
vrijdag 18 april 2008 om 15:04
quote:Elmervrouw schreef op 18 april 2008 @ 13:57:
[...]
Hoe zou ik reageren...? Liefdevol, accepterend, geduldig. Zoals ik nu ook ben t.a.v. de mensen die ik in mijn taxi krijg.
Of je therapeute? Zij heeft zo te horen ook het een en ander te verwerken. Toch irriteert je dat.
Ik denk dat ik wel snap waarom. Jij hebt er geen probleem mee dat zij met dingen worstelt, maar wel met het feit dat zij dit in haar werk laat doorwerken. Dat is niet professioneel. Ik vind dat een therapeut best zelf ook met dingen mag worstelen, maar dat mag niet haar werk beïnvloeden, althans, niet in negatieve zin. Zo'n worsteling kan je veel inzichten opleveren die je in je werk kan gebruiken, maar dat wil niet zeggen dat je ook over jezelf moet gaan praten.
Mijn psychologe vertelt zelden over zichzelf en als ze het doet, dan is het heel to-the-point om een vergelijking te maken met wat ik doormaak. Ze waakt ervoor dat het altijd om mij blijft gaan. En zo moet het ook, want ik ben de patiënt.
Ik merk aan je dat je naar aanleiding van het gebeurde afstand van haar hebt genomen. Misschien komt het wel daardoor dat dit je nu opvalt. Dat lijkt me een positieve ontwikkeling: je stelt je niet meer afhankelijk van haar op en vormt een duidelijke eigen mening. Je durft haar houding af te keuren. Denk je dat je hier ook met haar over durft te praten?
[...]
Hoe zou ik reageren...? Liefdevol, accepterend, geduldig. Zoals ik nu ook ben t.a.v. de mensen die ik in mijn taxi krijg.
Of je therapeute? Zij heeft zo te horen ook het een en ander te verwerken. Toch irriteert je dat.
Ik denk dat ik wel snap waarom. Jij hebt er geen probleem mee dat zij met dingen worstelt, maar wel met het feit dat zij dit in haar werk laat doorwerken. Dat is niet professioneel. Ik vind dat een therapeut best zelf ook met dingen mag worstelen, maar dat mag niet haar werk beïnvloeden, althans, niet in negatieve zin. Zo'n worsteling kan je veel inzichten opleveren die je in je werk kan gebruiken, maar dat wil niet zeggen dat je ook over jezelf moet gaan praten.
Mijn psychologe vertelt zelden over zichzelf en als ze het doet, dan is het heel to-the-point om een vergelijking te maken met wat ik doormaak. Ze waakt ervoor dat het altijd om mij blijft gaan. En zo moet het ook, want ik ben de patiënt.
Ik merk aan je dat je naar aanleiding van het gebeurde afstand van haar hebt genomen. Misschien komt het wel daardoor dat dit je nu opvalt. Dat lijkt me een positieve ontwikkeling: je stelt je niet meer afhankelijk van haar op en vormt een duidelijke eigen mening. Je durft haar houding af te keuren. Denk je dat je hier ook met haar over durft te praten?
Ga in therapie!
vrijdag 18 april 2008 om 19:56
Klopt, ik voel zelf ook dat ik meer afstand van haar heb genomen. Toen ze zo ineens weg was, werd eigenlijk in één klap mijn moeder-projectie doorbroken
En nu ze ook ineens weer terug is (en blijkbaar oorzaak is van conflicten met het bestuur en die twee vervangende therapeutes) vallen mij deze dingen aan haar gedrag ineens zo op.
Misschien juist wel omdát ik meer afstand heb genomen.
Durf ik erover te praten? Ik vrees dat ik me daar zo veilig voel dat ik het op een gegeven moment niet meer vóór me kan houden juist omdat het me echt hoog zit.
En nu ze ook ineens weer terug is (en blijkbaar oorzaak is van conflicten met het bestuur en die twee vervangende therapeutes) vallen mij deze dingen aan haar gedrag ineens zo op.
Misschien juist wel omdát ik meer afstand heb genomen.
Durf ik erover te praten? Ik vrees dat ik me daar zo veilig voel dat ik het op een gegeven moment niet meer vóór me kan houden juist omdat het me echt hoog zit.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 18 april 2008 om 21:05
Dat is heel goed denk ik, dat je je zo veilig voelt dat je het erover kan hebben. Want ik denk naast dat het goed voor jou is om je eerlijk en open uit te durven spreken, het ook goed voor haar zou zijn om die kritiek te krijgen en erover na te denken. Ik vind het persoonlijk niet erg professioneel klinken en als ze nog niet stevig genoeg in haar schoenen staat, dan moet ze dat misschien toegeven aan zichzelf en daar ergens anders mee aan de slag.
Hoe voel je je nu trouwens? En heb je nu lekker weekend?
Hoe voel je je nu trouwens? En heb je nu lekker weekend?
zaterdag 19 april 2008 om 10:29
Nog geen weekend, ik mag vanmiddag weer rijden
Vanmorgen bij de kapper geweest, dus ik kan me weer in de buitenwereld vertonen. Grapje. Hoe voel ik me..? Nou, toen ik daar onder de droogkap zat, kreeg ik zo'n benauwd-angstig gevoel. Het is die herrie, het niet-wegkunnen. Altijd als ik in een situatie ben waarin ik het gevoel heb niet weg te kunnen (.. en natuurlijk kán het wel, als het zou moeten..) krijg ik diezelfde angst. Voel me duizelig en krijg pijn in mijn hoofd. Het is een lichamelijke reactie op iets wat ik voel.
Ik keek naar het oude dametje naast me en haar tengere schouders vielen me op, haar zachte rimpelige huid, en ik keek hoe ze in haar blaadje zat te kijken. Heel haar persoon zag ik, haar aanwezigheid. En ik voel mezelf, zó kwetsbaar voel ik me, zo 'naakt' zonder de muren van niets-voelen die ik altijd heb gehad.. het lijkt wel of ik nu teveel voel. Ik keek naar die zachte oude dame (geen idee natuurlijk of ze in werkelijkheid ook zo is)en had kunnen janken als een klein kind, om door haar getroost te worden. Te gek toch! Ik geloof dat er veel oude kinderlijke angsten naar boven komen.. die gezien willen worden, die troost en geruststelling nodig hebben
Vanmorgen bij de kapper geweest, dus ik kan me weer in de buitenwereld vertonen. Grapje. Hoe voel ik me..? Nou, toen ik daar onder de droogkap zat, kreeg ik zo'n benauwd-angstig gevoel. Het is die herrie, het niet-wegkunnen. Altijd als ik in een situatie ben waarin ik het gevoel heb niet weg te kunnen (.. en natuurlijk kán het wel, als het zou moeten..) krijg ik diezelfde angst. Voel me duizelig en krijg pijn in mijn hoofd. Het is een lichamelijke reactie op iets wat ik voel.
Ik keek naar het oude dametje naast me en haar tengere schouders vielen me op, haar zachte rimpelige huid, en ik keek hoe ze in haar blaadje zat te kijken. Heel haar persoon zag ik, haar aanwezigheid. En ik voel mezelf, zó kwetsbaar voel ik me, zo 'naakt' zonder de muren van niets-voelen die ik altijd heb gehad.. het lijkt wel of ik nu teveel voel. Ik keek naar die zachte oude dame (geen idee natuurlijk of ze in werkelijkheid ook zo is)en had kunnen janken als een klein kind, om door haar getroost te worden. Te gek toch! Ik geloof dat er veel oude kinderlijke angsten naar boven komen.. die gezien willen worden, die troost en geruststelling nodig hebben
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 19 april 2008 om 22:28
Ik vond het heel ontroerend om te lezen over die oude dame. Ik begrijp goed wat je bedoelde denk ik. Bij mij is het gebleven, kan het nu meer doseren maar volgens mij heeft het er echt mee te maken dat je open staat voor het leven. De schoonheid ziet van simpele dingen. Het leven kunt waarderen zoals het is. Ik voelde me ook heel fragiel, alsof ik plots vanachter mijn muren vandaan kwam en de wereld zo overweldigend was. Zo groot. Soms zo verdrietig maar ook zo mooi. En dat ik daar ineens deel aan nam ipv alleen en afgesneden te zijn.
Misschien is dit voor jou weer heel anders. Ik vond het iig fijn om te lezen. Ben je toch een mooi mens .
Misschien is dit voor jou weer heel anders. Ik vond het iig fijn om te lezen. Ben je toch een mooi mens .
zaterdag 19 april 2008 om 22:32
quote:Elmervrouw schreef op 19 april 2008 @ 10:29:
Ik geloof dat er veel oude kinderlijke angsten naar boven komen.. die gezien willen worden, die troost en geruststelling nodig hebben
En ik denk dat dit zo goed is. Niets belachelijks aan, juist zo eerlijk en waar. Geef het de ruimte, koester dat stuk in je. Ik heb het zelf toendertijd beloofd er onvoorwaardelijk te zijn, het onvoorwaardelijk te steunen en het nooit te verraden. Daardoor is er een stuk basisvertrouwen gekomen wat mijn ouders me niet hebben kunnen geven in mijn jeugd maar ik veel later wel eindelijk aan mijzelf. En nu is het gewoon goed. Ik hoop dat bij jou datzelfde zal gebeuren.
Ik geloof dat er veel oude kinderlijke angsten naar boven komen.. die gezien willen worden, die troost en geruststelling nodig hebben
En ik denk dat dit zo goed is. Niets belachelijks aan, juist zo eerlijk en waar. Geef het de ruimte, koester dat stuk in je. Ik heb het zelf toendertijd beloofd er onvoorwaardelijk te zijn, het onvoorwaardelijk te steunen en het nooit te verraden. Daardoor is er een stuk basisvertrouwen gekomen wat mijn ouders me niet hebben kunnen geven in mijn jeugd maar ik veel later wel eindelijk aan mijzelf. En nu is het gewoon goed. Ik hoop dat bij jou datzelfde zal gebeuren.
zaterdag 19 april 2008 om 23:01
quote:Elmervrouw schreef op 17 april 2008 @ 14:29:
Flinke twijfels over de groep, beter gezegd over de therapeute..Ik denk dat Juist wanneer je zo`n onveilig verleden hebt je een therapeut nodig bent die wél stevig in haar/ zijn schoenen staat. Je bent dat volgens mij nodig om iig een soort van vertrouwen te kunnen op bouwen. ( dat is mijn gevoel). Van mij mag een therapeut wel iets over zichzelf vertellen maar wél tot op een bepaalde hoogte. En of dat te ver gaat is iets wat je eigen gevoel je zal vertellen. Want dát is wat er toe doet.
Flinke twijfels over de groep, beter gezegd over de therapeute..Ik denk dat Juist wanneer je zo`n onveilig verleden hebt je een therapeut nodig bent die wél stevig in haar/ zijn schoenen staat. Je bent dat volgens mij nodig om iig een soort van vertrouwen te kunnen op bouwen. ( dat is mijn gevoel). Van mij mag een therapeut wel iets over zichzelf vertellen maar wél tot op een bepaalde hoogte. En of dat te ver gaat is iets wat je eigen gevoel je zal vertellen. Want dát is wat er toe doet.
