Relaties
alle pijlers
Ik zit er even flink doorheen!
zaterdag 12 april 2008 om 09:42
De zon schijnt, ik heb voor het eerst een zonnig jurkje aan (wel met legging haha, maar toch). En ik kijk met trots terug op deze afgelopen week. Trots om de nieuwe stappen die ik zet, wel met knikkende knietjes, maar ik doe het toch maar. Trots op dingen die ik heb weten te uiten in alle eerlijkheid, en het contact met degene met wie ik was, toen ik dat deed. Niet voor gek gezet worden, maar juist heel liefdevol benaderd. Ik keer terug naar het leven, ik zet stappen. En met elke stap laat ik dat verleden verder achter me, en ik weet van hoe ver ik kom. Ik heb moed en ik heb lef. Daar ben ik trots op.
Zo, genoeg ego weer voor vandaag.
Zo, genoeg ego weer voor vandaag.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 13 april 2008 om 11:25
Vanmorgen las ik het personeelsblad van mijn man. Dan zie ik daar vanalles staan over groeimogelijkheden in het bedrijf, ik zie foto's van jonge, succesvolle mensen vol zelfvertrouwen en plezier in hun werk; en terwijl ik óók besef dat dit natuurlijk een 'buitenkant-plaatje' is, kan ik er toch niet omheen dat ik kijk hoe mijn eigen leven gelopen is.
Dan zie ik hoe de gebeurtenissen van vroeger altijd als een rode draad door mijn hele leven hebben gelopen. Hoe ik altijd onzeker en bang ben geweest, vanaf de vroegste herinneringen die ik heb, aan de kleuterschool bijvoorbeeld. Mijn leven is altijd door angst getekend geweest. Eerder voelde ik het niet, maar heb ik alleen maar op mijn tenen gelopen om alles vol te houden, om niet uit de toon te vallen, om dingen te doen die gedaan moesten worden. Of het nu over werk of privé ging. Waar was IK zelf? Ik was er niet. Ikzelf was er niet in aanwezig.
Nu voel ik dingen. Nu voel ik hoeveel moeite ik nog steeds heb om gewoon mijn ruimte in te nemen. Nu voel ik, als mensen mij positief benaderen, hoe bang ik eigenlijk ben dat het niet echt is. Dat vroeg of laat de aap uit de mouw zal komen. Dat ik, als ik me eraan overgeef, 'gepakt ga worden'. Toch te gek eigenlijk! Hoeveel moeite moet ik doen, om gewoon ergens echt mijn plek te voelen. Ik weet niet of ik dit duidelijk kan uitleggen. Misschien snapt alleen iemand het, die hetzelfde gevoel kent.
Het is voor mij niet vanzelfsprekend, dat ik 'gewoon mijn ding doe', zoals het tegenwoordig zo populair gezegd wordt. Het is niet vanzelfsprekend, dat ik voel 'oké, dit ben ik, take it or leave it'. Daar moet ik echt een soort knop voor omzetten. Vóór ik een stap in de buitenwereld doe, moet ik steeds een angst overwinnen, dat ik niet welkom ben. Het geeft me koppijn, dat ik steeds op mijn tenen loop, om maar alles goed te doen, geen fouten te maken... en terwijl ik dit schrijf, denk ik: hoezo geen fouten maken? Iedereen maakt toch fouten, dat mag toch, dat gebeurt gewoon? Daar word je echt niet op afgerekend. Het is geen ramp!
Ex neemt mijn kinderen mee, en het leven gaat ook gewoon verder. Mijn vader is dood, en mijn leven gaat ook gewoon verder. Moeder zie ik niet meer, maar mijn leven gaat ook gewoon verder. Alleen, ik moet van binnen echt hard werken, om de dingen te doen die ik doe. Die nieuwe stappen, die ik dus echt eng vind. Enger dan gewoon de 'drempelvrees-kriebels' die iedereen wel heeft bij een nieuwe baan. En aan de buitenkant is dit niet af te zien voor anderen, dat is maar goed ook.
Maar de gedachte komt regelmatig terug, dat mijn leven er heel anders zou hebben uitgezien, als ik niet zo'n zware start zou hebben gehad. Het heeft geen zin om zo te denken, het is zoals het is, en ik ga er zo goed mogelijk mee om. Ik benijd die frisse jonge mensen, die zich vrij voelen om hun ding te doen in de wereld. Die niet zo belemmerd zijn door zulke diepgaande, wezenlijke angsten over zichzelf. Ik kan er alsnog heel verdrietig en ook kwaad van worden. Tegelijkertijd vind ik mezelf echt een doorzetter. Maar toch, het is nu allemaal ook heel actueel, in deze dagen van 'nieuw begin, nieuw werk'.
Dan zie ik hoe de gebeurtenissen van vroeger altijd als een rode draad door mijn hele leven hebben gelopen. Hoe ik altijd onzeker en bang ben geweest, vanaf de vroegste herinneringen die ik heb, aan de kleuterschool bijvoorbeeld. Mijn leven is altijd door angst getekend geweest. Eerder voelde ik het niet, maar heb ik alleen maar op mijn tenen gelopen om alles vol te houden, om niet uit de toon te vallen, om dingen te doen die gedaan moesten worden. Of het nu over werk of privé ging. Waar was IK zelf? Ik was er niet. Ikzelf was er niet in aanwezig.
Nu voel ik dingen. Nu voel ik hoeveel moeite ik nog steeds heb om gewoon mijn ruimte in te nemen. Nu voel ik, als mensen mij positief benaderen, hoe bang ik eigenlijk ben dat het niet echt is. Dat vroeg of laat de aap uit de mouw zal komen. Dat ik, als ik me eraan overgeef, 'gepakt ga worden'. Toch te gek eigenlijk! Hoeveel moeite moet ik doen, om gewoon ergens echt mijn plek te voelen. Ik weet niet of ik dit duidelijk kan uitleggen. Misschien snapt alleen iemand het, die hetzelfde gevoel kent.
Het is voor mij niet vanzelfsprekend, dat ik 'gewoon mijn ding doe', zoals het tegenwoordig zo populair gezegd wordt. Het is niet vanzelfsprekend, dat ik voel 'oké, dit ben ik, take it or leave it'. Daar moet ik echt een soort knop voor omzetten. Vóór ik een stap in de buitenwereld doe, moet ik steeds een angst overwinnen, dat ik niet welkom ben. Het geeft me koppijn, dat ik steeds op mijn tenen loop, om maar alles goed te doen, geen fouten te maken... en terwijl ik dit schrijf, denk ik: hoezo geen fouten maken? Iedereen maakt toch fouten, dat mag toch, dat gebeurt gewoon? Daar word je echt niet op afgerekend. Het is geen ramp!
Ex neemt mijn kinderen mee, en het leven gaat ook gewoon verder. Mijn vader is dood, en mijn leven gaat ook gewoon verder. Moeder zie ik niet meer, maar mijn leven gaat ook gewoon verder. Alleen, ik moet van binnen echt hard werken, om de dingen te doen die ik doe. Die nieuwe stappen, die ik dus echt eng vind. Enger dan gewoon de 'drempelvrees-kriebels' die iedereen wel heeft bij een nieuwe baan. En aan de buitenkant is dit niet af te zien voor anderen, dat is maar goed ook.
Maar de gedachte komt regelmatig terug, dat mijn leven er heel anders zou hebben uitgezien, als ik niet zo'n zware start zou hebben gehad. Het heeft geen zin om zo te denken, het is zoals het is, en ik ga er zo goed mogelijk mee om. Ik benijd die frisse jonge mensen, die zich vrij voelen om hun ding te doen in de wereld. Die niet zo belemmerd zijn door zulke diepgaande, wezenlijke angsten over zichzelf. Ik kan er alsnog heel verdrietig en ook kwaad van worden. Tegelijkertijd vind ik mezelf echt een doorzetter. Maar toch, het is nu allemaal ook heel actueel, in deze dagen van 'nieuw begin, nieuw werk'.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 13 april 2008 om 11:40
Ik snap je wel. Had zelf geen traumatische jeugd om de schuld te kunnen geven, dus ging op een gegeven moment mijn eigen intelligentie vervloeken, wilde liever 'normaal' zijn, zoals iedereen. En 'normaal' was voor mij dan fris en fruitig.
Er zijn wel heel veel mensen die fris en fruitig zijn, maar ook even zoveel zijn dat niet. Kijk om je heen, naar al die saggerijnige koppen, die er ook rondlopen. Luister naar je collega's, bemerk dat iedereen zijn of haar verhaal heeft. En van die fruitige mensen zullen er dan nog een x aantal zijn die hun masker ophebben, en thuis met van alles worstelen..
Rouw om wie je niet bent maar je moet verder met wie je wel bent. Sterke vrouw, je had ook net als je moeder in een hoekje kunnen kruipen. Toch? Doe je maar mooi niet.
Er zijn wel heel veel mensen die fris en fruitig zijn, maar ook even zoveel zijn dat niet. Kijk om je heen, naar al die saggerijnige koppen, die er ook rondlopen. Luister naar je collega's, bemerk dat iedereen zijn of haar verhaal heeft. En van die fruitige mensen zullen er dan nog een x aantal zijn die hun masker ophebben, en thuis met van alles worstelen..
Rouw om wie je niet bent maar je moet verder met wie je wel bent. Sterke vrouw, je had ook net als je moeder in een hoekje kunnen kruipen. Toch? Doe je maar mooi niet.
zondag 13 april 2008 om 11:49
maandag 14 april 2008 om 18:25
Ongelooflijk: met de eerste twee passagiers van vandaag (verschillende ritten) ging het al meteen over mijn kinderen. De ene herkende mij en vroeg ernaar; bij de andere was het n.a.v. een leuk gesprek over haar werk waar ze heel enthousiast over was. En de derde (lange) rit van vandaag was met een meisje van 12, puber met gelakte nagels en een MP3-speler, die geen woord tegen me zei.. maar ik dacht: zo zou mijn meisje nu ook kunnen zijn, ze wordt straks ook 12 (in juli).
Zo vermengen zich privé en zakelijk toch, en komt het nu goed van pas dat ik in staat ben om emotie en gevoel te scheiden van 'er gewoon over praten' zonder noemenswaardig iets te voelen. Wel echt apart, dat dit nu al gebeurt, terwijl ik de derde dag bezig ben. Het laat mij zien, dat je er altijd zélf ook nog bent, in je werk. Misschien is het ook wel niet wenselijk, om gewoon alleen maar die bestuurder te zijn die je van a naar b brengt, misschien mag er ook een menselijke (herkenbare) kant aan zitten. De man die ik voor bestraling naar het ziekenhuis moest brengen, heeft misschien zelfs wel iets gehad aan wat ik geleerd heb van ervaringen, want dat vertel ik dan óók.
Ik had vannacht van spanning maar iets van drie uurtjes geslapen, maar kijk met een tevreden gevoel terug op vandaag. Ik deed het toch maar! .....
Zo vermengen zich privé en zakelijk toch, en komt het nu goed van pas dat ik in staat ben om emotie en gevoel te scheiden van 'er gewoon over praten' zonder noemenswaardig iets te voelen. Wel echt apart, dat dit nu al gebeurt, terwijl ik de derde dag bezig ben. Het laat mij zien, dat je er altijd zélf ook nog bent, in je werk. Misschien is het ook wel niet wenselijk, om gewoon alleen maar die bestuurder te zijn die je van a naar b brengt, misschien mag er ook een menselijke (herkenbare) kant aan zitten. De man die ik voor bestraling naar het ziekenhuis moest brengen, heeft misschien zelfs wel iets gehad aan wat ik geleerd heb van ervaringen, want dat vertel ik dan óók.
Ik had vannacht van spanning maar iets van drie uurtjes geslapen, maar kijk met een tevreden gevoel terug op vandaag. Ik deed het toch maar! .....
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 14 april 2008 om 21:52
Hoi hoi,
Indien je ooit de behoefte hebt er anoniem online over te praten met een professionele hulpverlener dan heb ik een zeer goede suggestie voor je.
De toegang is gratis.
Kijk maar eens op: www.hulpverlening.nu
Ik heb er ook heel veel aan gehad. En nog steeds.
Heel veel sterkte toegewenst.
JJ65.
Indien je ooit de behoefte hebt er anoniem online over te praten met een professionele hulpverlener dan heb ik een zeer goede suggestie voor je.
De toegang is gratis.
Kijk maar eens op: www.hulpverlening.nu
Ik heb er ook heel veel aan gehad. En nog steeds.
Heel veel sterkte toegewenst.
JJ65.
dinsdag 15 april 2008 om 09:35
Ik begrijp je gevoel heel goed Elmervrouw. We moeten hard vechten voor de dingen die voor veel anderen met een stabielere jeugd heel normaal zijn. En dat vreet een hoop energie en uitleggen kun je het niet echt. Ik realiseer me wel al heel lang dat voor elk stuk wat ik terug heb kunnen claimen, ik ook een stuk sterk zelfbewustzijn heb gekregen.
Wanneer dingen vanzelfsprekend zijn hoef je er niet (zoveel) over na te denken. Ik weet nu vanuit mijn tenen wat een luxe het is om zelfverzekerd te zijn, om van mijzelf te houden, om mijn grens te durven en mogen trekken. Juist doordat ik elk stuk heb moeten bevechten en terug opeisen ken ik mijzelf zo goed. En zorgt dat er weer voor dat ik niet geleefd word door het leven maar zelf mijn keuzes maak en echt leef. Daar ben ik dankbaar voor.
Het kan niet teruggedraaid worden. Het is ook echt onrechtvaardig wanneer een kind zoveel pijn, verdriet en gebrek aan liefde voor zijn of haar kiezen krijgt. Maar op een dag zie je de winst. En dan weet je ook dat wat er ook nog gebeurt, je kunt alles aan. En dat is grappig genoeg een enorm stuk vrijheid. Maar ik begrijp je pijn en woede heel goed, ik ben er ook nog niet klaar mee.
Wanneer dingen vanzelfsprekend zijn hoef je er niet (zoveel) over na te denken. Ik weet nu vanuit mijn tenen wat een luxe het is om zelfverzekerd te zijn, om van mijzelf te houden, om mijn grens te durven en mogen trekken. Juist doordat ik elk stuk heb moeten bevechten en terug opeisen ken ik mijzelf zo goed. En zorgt dat er weer voor dat ik niet geleefd word door het leven maar zelf mijn keuzes maak en echt leef. Daar ben ik dankbaar voor.
Het kan niet teruggedraaid worden. Het is ook echt onrechtvaardig wanneer een kind zoveel pijn, verdriet en gebrek aan liefde voor zijn of haar kiezen krijgt. Maar op een dag zie je de winst. En dan weet je ook dat wat er ook nog gebeurt, je kunt alles aan. En dat is grappig genoeg een enorm stuk vrijheid. Maar ik begrijp je pijn en woede heel goed, ik ben er ook nog niet klaar mee.
dinsdag 15 april 2008 om 11:39
Ik heb het even behoorlijk gehad, het is zoveel.... ik lig al vroeg wakker en voel overal in mijn lijf stress, mijn maag is een gespannen hol, mijn hoofd is zwaar en ik weet niet eens waarvan precies. Vanmorgen ritten gehad, niks zulk soort gesprekken, een was een leuke bejaarde vrouw, ander was een kind dat naar school moest en niets zei (maar dat was niet erg. Maar de spanning in mij! Daar word ik echt gek van! Het regende vanmorgen, ik wist de weg niet precies, het lukte uiteindelijk wel maar ik heb zo'n angst (dat het allemaal niet lukt!!) van binnen gevoeld!!
Nieuwe werkgever leren kennen, nieuwe collega's, het papierwerk, verkeersdrukte, het is allemaal zo opletten. Het voelt soms als zo zwaar. Ik moet echt huilen nu ik dit schrijf, het is toch te gek! Ik moet dit toch gewoon kunnen! Ik kan het ook, ik kan autorijden, ik kan met mensen omgaan, ik kan gesprekken ook 'op afstand' houden; dat alles kan ik in principe gewoon. Ik wou dat er iemand was om me even vast te houden en simpelweg bij me te zijn, ik schaam me dat ik me zo voel!
Nieuwe werkgever leren kennen, nieuwe collega's, het papierwerk, verkeersdrukte, het is allemaal zo opletten. Het voelt soms als zo zwaar. Ik moet echt huilen nu ik dit schrijf, het is toch te gek! Ik moet dit toch gewoon kunnen! Ik kan het ook, ik kan autorijden, ik kan met mensen omgaan, ik kan gesprekken ook 'op afstand' houden; dat alles kan ik in principe gewoon. Ik wou dat er iemand was om me even vast te houden en simpelweg bij me te zijn, ik schaam me dat ik me zo voel!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 15 april 2008 om 11:47
Is het niet zo dat je van jongs af aan geleerd hebt anderen altijd gevoelsmatig af te tasten, zo te weten wat er van je verwacht wordt, wat je moet doen enz? En dat dat je nu opbreekt?
Probeer nu even gewoon te zijn. Hier en nu. Gewoon zitten en heel dichtbij jezelf blijven zonder te versnipperen in wat je had moeten doen of kunnen, in wie je zult moeten zijn. Jij bent nu hier en jij bent goed zoals je bent. En je moet even helemaal niets.
Je kunt het uitzetten, dat altijd aftasten. Er is een knop voor. Je mag jezelf het recht geven om alleen met jezelf rekening te houden als dat een ander niet actief schaadt. Wat ze er verder dan van vinden is hun probleem op dat moment, jouw eerste verantwoordelijkheid ligt bij jouzelf, jouw gemoedsrust en waar je wel of geen behoefte aan hebt. En dat klinkt misschien egoistisch in jouw oren maar het is echt heel gezond.
Probeer nu even gewoon te zijn. Hier en nu. Gewoon zitten en heel dichtbij jezelf blijven zonder te versnipperen in wat je had moeten doen of kunnen, in wie je zult moeten zijn. Jij bent nu hier en jij bent goed zoals je bent. En je moet even helemaal niets.
Je kunt het uitzetten, dat altijd aftasten. Er is een knop voor. Je mag jezelf het recht geven om alleen met jezelf rekening te houden als dat een ander niet actief schaadt. Wat ze er verder dan van vinden is hun probleem op dat moment, jouw eerste verantwoordelijkheid ligt bij jouzelf, jouw gemoedsrust en waar je wel of geen behoefte aan hebt. En dat klinkt misschien egoistisch in jouw oren maar het is echt heel gezond.
dinsdag 15 april 2008 om 11:53
Enne... schaam je niet meis. Al die gevoelens zijn begrijpelijk, menselijk enz, daar hoef je je echt echt echt niet voor te schamen. Gun het jezelf nou juist, dan zul je zien dat de innerlijke strijd ophoudt en je er voor jezelf kan zijn ipv dat je je eigen vijand wordt. Het is je nu even teveel. Dat kan. Dat is niet erg of zwak of fout. Dat is dan de situatie. Kijk hoe je dan nu het best voor jezelf kan zorgen, of je behoefte hebt aan een dut of een wandeling, een slap tv programma of een heerlijk gebakje. Dit is jouw moment en ik begrijp dat je zou willen dat het een leuk moment was maar dat komt wel weer. Maak er nu iig jouw moment van.
En ik wilde dat ik er even echt voor je kon zijn, de knuffel is iig echt ook al zitten er wat monitors tussen .
En ik wilde dat ik er even echt voor je kon zijn, de knuffel is iig echt ook al zitten er wat monitors tussen .
dinsdag 15 april 2008 om 11:56
Oh dank je Feliciaatje.. ik moet straks weer aan het werk dus ik ben maar eventjes thuis. Ga zo wel met de hond lopen, hopelijk doet het buitenzijn me ook even goed. Het valt me zo tegen dat ik me zo voel! Ik wil rust van binnen, ongeacht de omstandigheden.. moet toch kunnen eigenlijk, onderhand?
Oh, zie nu pas je tweede post (11.47). Hoe zet ik dat uit, die 'aftastersmode'? Want dat is idd wat me heel erg opbreekt. Dat doe ik met iedereen die ik tegenkom, ik raak dus weg van mezelf.. helemaal fout, maar ik denk dat ik dit zo erg heb geleerd omdat ik dat wel moest vroeger thuis, het was compleet niet veilig.
Hier en nu voel ik me gewoon heel verdrietig, nu.
Oh, zie nu pas je tweede post (11.47). Hoe zet ik dat uit, die 'aftastersmode'? Want dat is idd wat me heel erg opbreekt. Dat doe ik met iedereen die ik tegenkom, ik raak dus weg van mezelf.. helemaal fout, maar ik denk dat ik dit zo erg heb geleerd omdat ik dat wel moest vroeger thuis, het was compleet niet veilig.
Hier en nu voel ik me gewoon heel verdrietig, nu.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 15 april 2008 om 12:09
Bij mij ging de knop om toen ik me echt begon te realiseren dat ik nu volwassen ben, zelf voor mijn innerlijk kind zorg en daarin niet afhankelijk ben van anderen en dat ik nu de touwtjes meestal in handen heb van mijn leven en mijn reacties daarop. Dat aftasten is naar mijn idee een overlevingsmechanisme van een kind, het heeft immers geen tot weinig invloed en moet zich dus aanpassen. Maar dat hoeven wij niet meer, wij mogen zelfs een stempel drukken op een situatie als we daar zin in hebben. Dat besef van die vrijheid maakte dat ik me niet langer actief hoefde te verbinden met anderen en hun wensen maar dat ik nu eerst kan kijken naar: waar heb ik nu behoefte aan en wat is goed voor mij?
Het ging hand in hand met mijzelf steeds meer de moeite waard vinden en daardoor dat overlevingsmechanisme in twijfel durven trekken. Ik vind het nog steeds handig dat ik het kan maar ik gebruik het nu ipv dat het mij gebruikt zeg maar. Echt houden van jezelf en dan ook je eigen grenzen, onzekerheden enz respecteren, dat is heel belangrijk en waardevol. Het oordeel van een ander doet er dan niet toe. Daarbij vermoed ik dat je denkt dat mensen je snel hard beoordelen op je wel of niet kunnen. En dat is niet zo.
Wees net zo lief voor jezelf als je bent voor anderen. Zorg voor jezelf alsof je met een gewond en gekwetst kind te maken hebt. Dat is immers in feite zo. En dat kind kan helen maar dan moet je het niet van je wegduwen door te denken: ik stel me aan, ik ben stom bezig, ik zou meer dit of dat moeten doen enz. Daarmee kwets je onbedoeld dat kind nog meer, het krijgt telkens de bevestiging dat jouw ouders gelijk hadden dat je zo behandeld werd. Als jij vind dat je meer verdient dan dat, kom dan nu voor dat kind in jezelf op en vecht tegen die stemmen en oordelen. Ze zijn niet van jou.
Het ging hand in hand met mijzelf steeds meer de moeite waard vinden en daardoor dat overlevingsmechanisme in twijfel durven trekken. Ik vind het nog steeds handig dat ik het kan maar ik gebruik het nu ipv dat het mij gebruikt zeg maar. Echt houden van jezelf en dan ook je eigen grenzen, onzekerheden enz respecteren, dat is heel belangrijk en waardevol. Het oordeel van een ander doet er dan niet toe. Daarbij vermoed ik dat je denkt dat mensen je snel hard beoordelen op je wel of niet kunnen. En dat is niet zo.
Wees net zo lief voor jezelf als je bent voor anderen. Zorg voor jezelf alsof je met een gewond en gekwetst kind te maken hebt. Dat is immers in feite zo. En dat kind kan helen maar dan moet je het niet van je wegduwen door te denken: ik stel me aan, ik ben stom bezig, ik zou meer dit of dat moeten doen enz. Daarmee kwets je onbedoeld dat kind nog meer, het krijgt telkens de bevestiging dat jouw ouders gelijk hadden dat je zo behandeld werd. Als jij vind dat je meer verdient dan dat, kom dan nu voor dat kind in jezelf op en vecht tegen die stemmen en oordelen. Ze zijn niet van jou.
dinsdag 15 april 2008 om 12:12
En ik hoop dat de wandeling helpt. Als je het gevoel hebt dat je er helemaal doorheen zit, bel dan naar je werk dat het echt even niet gaat. Misschien is het goed om erdoorheen te bijten, misschien ook wel gewoon niet. Dat weet jij het best. Het is net zo goed heel sterk om je beperkingen van dit moment door al deze emoties onder ogen te komen en daar goed mee om te gaan ipv maar door te bikkelen.
dinsdag 15 april 2008 om 12:18
Ach meissie.... ik ben zo trots op je als ik lees hoe je het doet, en verdrietig als ik lees dat je nu moet huilen. Ik begrijp het wel, je zou wat mij betreft hele dagen mogen huilen als het alleen al om het gemis van je kinderen gaat. Het is heel wat dat je het zo veel drooghoudt
Het is ook zwaar om weer uit dat dal te klimmen, om het echte leven te omarmen met alle mooie, moeilijke, gelukkige en verdrietige dingen die daarbij horen. Alles wat zo gewoon lijkt, kan op bepaalde momenten loodzwaar zijn. Dan denk je dat jij daar anders in bent dan de rest, want iedereen doet het toch zomaar? Maar niet iedereen doet wat jij doet lieverd. Jouw leven gaat nog lang niet op de automatische piloot. Ik heb zelf meegemaakt dat ik door rood licht reed toen ik een zware periode meemaakte. Een letterlijk signaal dat mijn automatische piloot het niet deed. Ik stond een kwartier bij het kattenvoerschap in de supermarkt te bedenken welke blikjes ik zou kopen.
Als je onder zware psychische druk staat, kosten de kleinste en gewoonste dingen moeite. Jij staat niet alleen onder druk, maar bent bovendien net verhuisd en met een nieuwe baan begonnen. Dus dat die automatische piloot het af en toe niet doet, is niet zo raar. Een nieuwe baan kost sowieso energie en jij moet (letterlijk en figuurlijk) nog je weg vinden. Over een maand of twee ken je al je klanten bij naam, weet je waar ze naar toe gaan en ken je de weg uit je hoofd.
Ik wil hiermee zeggen dat wat jij meemaakt heel normaal is. Je verschilt daarin niet van andere mensen om je heen. Zij maken misschien nu niet zo'n moeilijke periode mee als jij, maar die hebben ze dan op een ander moment wel (gehad). En het is maar de vraag of ze er zo goed mee omgingen/gaan als jij doet. Dat is ook niet belangrijk, belangrijk is dat jij voelt dat je doet wat jij vindt dat je moet doen. Kom even terug tot jezelf, bedenk wat jijzelf belangrijk vindt. Is dat je werk foutloos doen of weten dat je je best doet? Is dat geen angst voelen of je angst overwinnen? Het maakt niet uit wat een ander van je vindt als je zelf achter wat je doet staat.
Vertrouw op jezelf. Probeer dat te leren. Jij bent inmiddels sterk genoeg om jezelf te verdedigen als iemand je wil pakken. Je bent niet meer dat weerloze kind nu: je bent een sterke, intelligente en sociaal vaardige vrouw die mensen weet in te schatten. Je kan je daar best eens in vergissen, dat is ook vertrouwen. Niet alleen in anderen, maar ook in jezelf, omdat je weet dat jij er niet aan kapotgaat als een ander dat vertrouwen eens beschaamt.
een dikke knuffel!
dubio
Het is ook zwaar om weer uit dat dal te klimmen, om het echte leven te omarmen met alle mooie, moeilijke, gelukkige en verdrietige dingen die daarbij horen. Alles wat zo gewoon lijkt, kan op bepaalde momenten loodzwaar zijn. Dan denk je dat jij daar anders in bent dan de rest, want iedereen doet het toch zomaar? Maar niet iedereen doet wat jij doet lieverd. Jouw leven gaat nog lang niet op de automatische piloot. Ik heb zelf meegemaakt dat ik door rood licht reed toen ik een zware periode meemaakte. Een letterlijk signaal dat mijn automatische piloot het niet deed. Ik stond een kwartier bij het kattenvoerschap in de supermarkt te bedenken welke blikjes ik zou kopen.
Als je onder zware psychische druk staat, kosten de kleinste en gewoonste dingen moeite. Jij staat niet alleen onder druk, maar bent bovendien net verhuisd en met een nieuwe baan begonnen. Dus dat die automatische piloot het af en toe niet doet, is niet zo raar. Een nieuwe baan kost sowieso energie en jij moet (letterlijk en figuurlijk) nog je weg vinden. Over een maand of twee ken je al je klanten bij naam, weet je waar ze naar toe gaan en ken je de weg uit je hoofd.
Ik wil hiermee zeggen dat wat jij meemaakt heel normaal is. Je verschilt daarin niet van andere mensen om je heen. Zij maken misschien nu niet zo'n moeilijke periode mee als jij, maar die hebben ze dan op een ander moment wel (gehad). En het is maar de vraag of ze er zo goed mee omgingen/gaan als jij doet. Dat is ook niet belangrijk, belangrijk is dat jij voelt dat je doet wat jij vindt dat je moet doen. Kom even terug tot jezelf, bedenk wat jijzelf belangrijk vindt. Is dat je werk foutloos doen of weten dat je je best doet? Is dat geen angst voelen of je angst overwinnen? Het maakt niet uit wat een ander van je vindt als je zelf achter wat je doet staat.
Vertrouw op jezelf. Probeer dat te leren. Jij bent inmiddels sterk genoeg om jezelf te verdedigen als iemand je wil pakken. Je bent niet meer dat weerloze kind nu: je bent een sterke, intelligente en sociaal vaardige vrouw die mensen weet in te schatten. Je kan je daar best eens in vergissen, dat is ook vertrouwen. Niet alleen in anderen, maar ook in jezelf, omdat je weet dat jij er niet aan kapotgaat als een ander dat vertrouwen eens beschaamt.
een dikke knuffel!
dubio
Ga in therapie!
dinsdag 15 april 2008 om 12:35
Lief zijn jullie... ik kom net terug, kliedernat (het hagelt hier zelfs!!) van mijn wandeling met de hond, en huil nog harder nu ik dit alles lees. Ja, ik ben te hard voor dat arme kind in mij.. te hard voor mezelf ook. Ik moet mijn emoties niet veroordelen, het is er, nu komt het gewoon heel erg naar boven
Ik probeer later vandaag hier nog terug te komen. Comp gaat uit, ga nog een beetje lezen en hond-aaien voordat ik weer vertrek. En natuurlijk kalmeren zodat baas-taxi niets ziet van de pauze-instorting van zijn nieuwe chauffeuse.
Zo erg bedankt voor jullie steun!!
Ik probeer later vandaag hier nog terug te komen. Comp gaat uit, ga nog een beetje lezen en hond-aaien voordat ik weer vertrek. En natuurlijk kalmeren zodat baas-taxi niets ziet van de pauze-instorting van zijn nieuwe chauffeuse.
Zo erg bedankt voor jullie steun!!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 15 april 2008 om 13:30
@Feliciaatje: even een compliment voor jou dat je het allemaal zo goed kan verwoorden!
@Elmervrouw: van mij geen wijze woorden want ik ben gewoon niet in de positie om jou te vertellen hoe je hier mee om moet/kan gaan. Heb nooit in zo'n situatie als jij gezeten, maar ik heb enorm veel bewondering voor je! en
@Elmervrouw: van mij geen wijze woorden want ik ben gewoon niet in de positie om jou te vertellen hoe je hier mee om moet/kan gaan. Heb nooit in zo'n situatie als jij gezeten, maar ik heb enorm veel bewondering voor je! en
woensdag 16 april 2008 om 14:59
Even snel tussendoor hier lezen zodat ik weer kracht en moed heb voor vanmiddag (straks nog ritten doen). Klinkt misschien overdreven, maar ik moet al mijn energie mobiliseren; zoals je zo treffend zegt, Dubiootje: dat voorbeeld van dat kattenvoer, zo herkenbaar. Dat gevoel, die beleving ken ik ook.. ja, nu ook. Ik vind het wel een beetje beangstigend. Dan vraag ik me meteen af of het ooit 'normaler' wordt in mij, met mij. Mijn hoofd tolt gewoonweg, en ik weet niet eens waarvan, want vanmorgen ging eigenlijk alles wel goed.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
