Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
donderdag 3 april 2008 om 10:13
quote:rabobank schreef op 01 april 2008 @ 23:17:
Dubio, misschien kan hij ons wel een heel interessant inzicht geven in de psyche van 'dit soort mannen'. Kunnen we hem het hemd van het lijf vragen. Haha (ik heb nog steeds geen smileys).Nou neuh, geen behoefte aan, dankjewel. Ik heb er al aardig wat inzicht in verkregen en bovendien heb ik er meer aan te weten hoe ik met het gedrag omga (en dat leren wij dan weer van elkaar). Ik vind ze eerlijk gezegd niet interessant genoeg om me helemaal in hun psyche te gaan verdiepen. Ik weet wel dat ze bergen energie kosten en die kan ik wel beter besteden. Einde-/zin-/vruchteloze discussies kan ik met mijn eigen ex wel voeren (en dat doe ik ook al niet meer).
Dubio, misschien kan hij ons wel een heel interessant inzicht geven in de psyche van 'dit soort mannen'. Kunnen we hem het hemd van het lijf vragen. Haha (ik heb nog steeds geen smileys).Nou neuh, geen behoefte aan, dankjewel. Ik heb er al aardig wat inzicht in verkregen en bovendien heb ik er meer aan te weten hoe ik met het gedrag omga (en dat leren wij dan weer van elkaar). Ik vind ze eerlijk gezegd niet interessant genoeg om me helemaal in hun psyche te gaan verdiepen. Ik weet wel dat ze bergen energie kosten en die kan ik wel beter besteden. Einde-/zin-/vruchteloze discussies kan ik met mijn eigen ex wel voeren (en dat doe ik ook al niet meer).
Ga in therapie!
donderdag 3 april 2008 om 12:15
Lieve Dubio,
Dat moet ik doen. Dingen voor mezelf. Autorijles nemen bijvoorbeeld, vier keer per week zegt Wé (mijn man), lekker dat rijbewijs scoren en dan gaan en staan waar ik wil en zo maar momenteel voel ik me alleen maar dof en ellendig en verschrikkelijk alleen. Ik heb nog nooit niet gewerkt, vrijwillig. Ik heb één keer in de WW gezeten maar dat was in between jobs, da's toch een heel ander verhaal. Het is mijn eigen keuze, ik had niet weg gehoeven, liever niet zelfs! Ik weet waar ik het voor doe en ik vind eigenlijk dat ik niet moet zeuren en niet moet klagen maar het doet pijn en ik voel me volkomen ruk.
Ik mis mijn collega's zo. De harde humor, de hectiek e.d. Het voelt als liefdesverdriet. En kon ik nou maar een keer hard huilen of zo, lekker opluchtend van me af janken een uur, misschien dat dat op zou luchten maar ook dat gaat niet.
Mijn beste vriendin grijpt in dat soort gevallen naar een rigoreus middel. Ze gaat haar bovenlip harsen en krijgt dan als vanzelf die bevrijdende huilbui. Ik denk dat ik zo maar eens naar het Kruidvat fiets om ook zoiets te bewerkstelligen, nu zit en zo'n prop in mijn keel en een klem om mijn maag .
Het gaat wennen en ik weet waar ik het allemaal voor doe. Vervelend dat het nu allemaal niet leuk meer lijkt.
Wel confronterend. Ik heb nu tijd om te tobben, iets wat ik al heel lang niet meer doe, al jaren niet meer en nu zie ik weer wat ik in mijn oude relatie ook deed; malen. Die negatieve spiraal die dat teweeg brengt doe ik mezelf aan door niet te kunnen stoppen met denken. Ik wil een snelle manier van weer beter worden. Ik wil nog een paar dagen werken, ik wil betrokken blijven bij mijn werkgever, alles om de pijn te verzachten en ik blijf hangen in het verdriet wat ik heb als dat niet gebeurt. In plaats van te doen wat ik anderen altijd aanraadt, namelijk de zaak eens van een afstand bekijken, duik ik helemaal onder in mijn eigen gemijmer en breng ik mijn dagen door in afzondering en word ik huilerig als mijn man binnenkomt aan het eind van de dag.
Ok, ok, reality check, dit is pas de tweede dag dat ik me echt rot voel maar toch. De angst om er in te blijven hangen is groot en van alle emoties die ik voel is balen dat het me niet lukt om te relativeren wel de meest overheersende.
Enniehoe meiden, ik zit met mijn kont in het zand en ik weet even niet hoe ik die kont daar weer uit krijg. Ik zucht maar weer eens een keer, alsof dat helpt. Mij kennende krijg ik vanzelf meer dan genoeg van deze houding en dan ga ik dingen verzinnen. Maar nu ben ik in de rouw. Zo voelt het.
Dat moet ik doen. Dingen voor mezelf. Autorijles nemen bijvoorbeeld, vier keer per week zegt Wé (mijn man), lekker dat rijbewijs scoren en dan gaan en staan waar ik wil en zo maar momenteel voel ik me alleen maar dof en ellendig en verschrikkelijk alleen. Ik heb nog nooit niet gewerkt, vrijwillig. Ik heb één keer in de WW gezeten maar dat was in between jobs, da's toch een heel ander verhaal. Het is mijn eigen keuze, ik had niet weg gehoeven, liever niet zelfs! Ik weet waar ik het voor doe en ik vind eigenlijk dat ik niet moet zeuren en niet moet klagen maar het doet pijn en ik voel me volkomen ruk.
Ik mis mijn collega's zo. De harde humor, de hectiek e.d. Het voelt als liefdesverdriet. En kon ik nou maar een keer hard huilen of zo, lekker opluchtend van me af janken een uur, misschien dat dat op zou luchten maar ook dat gaat niet.
Mijn beste vriendin grijpt in dat soort gevallen naar een rigoreus middel. Ze gaat haar bovenlip harsen en krijgt dan als vanzelf die bevrijdende huilbui. Ik denk dat ik zo maar eens naar het Kruidvat fiets om ook zoiets te bewerkstelligen, nu zit en zo'n prop in mijn keel en een klem om mijn maag .
Het gaat wennen en ik weet waar ik het allemaal voor doe. Vervelend dat het nu allemaal niet leuk meer lijkt.
Wel confronterend. Ik heb nu tijd om te tobben, iets wat ik al heel lang niet meer doe, al jaren niet meer en nu zie ik weer wat ik in mijn oude relatie ook deed; malen. Die negatieve spiraal die dat teweeg brengt doe ik mezelf aan door niet te kunnen stoppen met denken. Ik wil een snelle manier van weer beter worden. Ik wil nog een paar dagen werken, ik wil betrokken blijven bij mijn werkgever, alles om de pijn te verzachten en ik blijf hangen in het verdriet wat ik heb als dat niet gebeurt. In plaats van te doen wat ik anderen altijd aanraadt, namelijk de zaak eens van een afstand bekijken, duik ik helemaal onder in mijn eigen gemijmer en breng ik mijn dagen door in afzondering en word ik huilerig als mijn man binnenkomt aan het eind van de dag.
Ok, ok, reality check, dit is pas de tweede dag dat ik me echt rot voel maar toch. De angst om er in te blijven hangen is groot en van alle emoties die ik voel is balen dat het me niet lukt om te relativeren wel de meest overheersende.
Enniehoe meiden, ik zit met mijn kont in het zand en ik weet even niet hoe ik die kont daar weer uit krijg. Ik zucht maar weer eens een keer, alsof dat helpt. Mij kennende krijg ik vanzelf meer dan genoeg van deze houding en dan ga ik dingen verzinnen. Maar nu ben ik in de rouw. Zo voelt het.
donderdag 3 april 2008 om 13:49
Hee Eleonora ,
Hoe lang duurt het nog voor je gaat verhuizen? Als je daar mee bezig bent, heb je vast geen tijd meer om te malen...
Dat je je werk mist kan ik wel begrijpen. Ik heb twee jaar geleden ontslag genomen toen onze derde werd geboren en mis mijn werk bij vlagen nog wel eens. Maar ik spreek een paar ex-collega's nog regelmatig, dat helpt (vooral als de ergernissen die er waren op mijn werk dan ter sprake komen...) en over een tijdje zoek ik weer een andere leuke baan. Voor nu doen we het even zo, over een tijdje is alles weer anders. En dan denk ik vast met verlangen terug aan de tijd die ik nu heb, de vrijheid om alles te doen op de momenten die ik wil en zo...
Ik hoop dat je je snel weer wat beter voelt!
Liefs, Lemmy
Hoe lang duurt het nog voor je gaat verhuizen? Als je daar mee bezig bent, heb je vast geen tijd meer om te malen...
Dat je je werk mist kan ik wel begrijpen. Ik heb twee jaar geleden ontslag genomen toen onze derde werd geboren en mis mijn werk bij vlagen nog wel eens. Maar ik spreek een paar ex-collega's nog regelmatig, dat helpt (vooral als de ergernissen die er waren op mijn werk dan ter sprake komen...) en over een tijdje zoek ik weer een andere leuke baan. Voor nu doen we het even zo, over een tijdje is alles weer anders. En dan denk ik vast met verlangen terug aan de tijd die ik nu heb, de vrijheid om alles te doen op de momenten die ik wil en zo...
Ik hoop dat je je snel weer wat beter voelt!
Liefs, Lemmy
donderdag 3 april 2008 om 13:50
Lieve Leo, even een tip, wat mij helpt als ik tegen zo'n huilbui aan zit te hikken: muziek. Meegalmen, zielig nummer, whatever. Als het maar loskomt.
En trouwens, ook zulke eigen keuzes kunnen pijn doen, rot voelen, en dat mag er allemaal zijn. Sta jezelf dat gewoon toe..
Nog een dikke knuffel voor je, heel zachtjes.
En trouwens, ook zulke eigen keuzes kunnen pijn doen, rot voelen, en dat mag er allemaal zijn. Sta jezelf dat gewoon toe..
Nog een dikke knuffel voor je, heel zachtjes.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 3 april 2008 om 15:19
donderdag 3 april 2008 om 15:46
Ha lieve Leo,
Ben je misschien in je eigen val gelopen, Leo? Een lange leegte ingepland om tijd voor jezelf te hebben, maar nu jezelf opeens tegenkomen? Je humor, tomeloze energie en relativeringsvermogen hebben je er jarenlang doorheen gesleept, maar die doen het nu even niet meer. Misschien is het tijd voor de naakte waarheid?
dubio
Ben je misschien in je eigen val gelopen, Leo? Een lange leegte ingepland om tijd voor jezelf te hebben, maar nu jezelf opeens tegenkomen? Je humor, tomeloze energie en relativeringsvermogen hebben je er jarenlang doorheen gesleept, maar die doen het nu even niet meer. Misschien is het tijd voor de naakte waarheid?
dubio
Ga in therapie!
donderdag 3 april 2008 om 18:11
Lemmy, Rabootje en Elmertje, dank jullie wel, het is zo fijn dat jullie even harten onder riemen steken. Kus.
Mamzie, vrijwilligerswerk.....dat vind ik op zich een goeie. Ik ga eens bedenken wat ik zou willen en kunnen met mijn reumatische heupen erbij.....
Ik ga het ook redden hoor, echt. Dank je wel voor je steun.
Dubiolief, welke waarheid denk je dat ik tegen moet komen? Ik heb voor mijn gevoel de meeste zaken wel op een rijtje, verledengewijs. Dacht ik. Ik heb daar ook geen verdriet over merk ik. Ik ben zoals ik aangaf in de rouw, zo voelt het meer. Ik weet me geen raad met mezelf.
Ik hoor mijn eigen stem niet meer de hele dag en dat ben ik al jaren zo gewend. Het voelt heel gek om niet meer per dag minstens 60 mensen aan de telefoon te hebben gehad of geen mensen te hoeven vertellen hoe ze een bepaalde tekst uit moeten spreken.
Denk jij dat ik issues heb uit te vechten, bedoel je dat? Ik ben benieuwd naar je visie.....
Mamzie, vrijwilligerswerk.....dat vind ik op zich een goeie. Ik ga eens bedenken wat ik zou willen en kunnen met mijn reumatische heupen erbij.....
Ik ga het ook redden hoor, echt. Dank je wel voor je steun.
Dubiolief, welke waarheid denk je dat ik tegen moet komen? Ik heb voor mijn gevoel de meeste zaken wel op een rijtje, verledengewijs. Dacht ik. Ik heb daar ook geen verdriet over merk ik. Ik ben zoals ik aangaf in de rouw, zo voelt het meer. Ik weet me geen raad met mezelf.
Ik hoor mijn eigen stem niet meer de hele dag en dat ben ik al jaren zo gewend. Het voelt heel gek om niet meer per dag minstens 60 mensen aan de telefoon te hebben gehad of geen mensen te hoeven vertellen hoe ze een bepaalde tekst uit moeten spreken.
Denk jij dat ik issues heb uit te vechten, bedoel je dat? Ik ben benieuwd naar je visie.....
donderdag 3 april 2008 om 18:50
Leo
lieverd, lastig he wat je nu met al die tijd aanmoet
straks snap je niet meer hoe je ooit nog bij hebt kunnen werken.
Ik heb nog wel een bijbaantje voor je hoor wat helemaal bij je past dus als je interesse hebt hoor ik het wel
(wegens herkenbaarheid gaat dit toch even via de mail)
Liefs Zonlicht
lieverd, lastig he wat je nu met al die tijd aanmoet
straks snap je niet meer hoe je ooit nog bij hebt kunnen werken.
Ik heb nog wel een bijbaantje voor je hoor wat helemaal bij je past dus als je interesse hebt hoor ik het wel
(wegens herkenbaarheid gaat dit toch even via de mail)
Liefs Zonlicht
donderdag 3 april 2008 om 18:51
Leo
Eigenlijk snap ik heel goed wat Dubio wil zeggen of eigenlijk duidelijk wil maken. Het is niet echt iets wat je uit kunt leggen, maar het begin van een soort van zoektocht naar iets waar je in al die jaren nog niet aan toe gekomen bent. Wat dat is, dat kun je alleen zelf uitvinden.
Ik zit nog in groepstherapie is dat je er geen benul van hebt waar je mee bezig bent. Wanneer je er naar vraagt, dan moet je het zelf uitzoeken binnen de groep. En dan kom je wel tot verrassende inzichten en resultaten.
Eigenlijk snap ik heel goed wat Dubio wil zeggen of eigenlijk duidelijk wil maken. Het is niet echt iets wat je uit kunt leggen, maar het begin van een soort van zoektocht naar iets waar je in al die jaren nog niet aan toe gekomen bent. Wat dat is, dat kun je alleen zelf uitvinden.
Ik zit nog in groepstherapie is dat je er geen benul van hebt waar je mee bezig bent. Wanneer je er naar vraagt, dan moet je het zelf uitzoeken binnen de groep. En dan kom je wel tot verrassende inzichten en resultaten.
donderdag 3 april 2008 om 19:46
Dank je wel voor je lieve mail Zonneke
Pomke......ik snap wel wat je wil zeggen maar ik voel niet dat er een zoektocht zit aan te komen. Misschien is het wel zo maar dat is me niet concreet genoeg, ik voel rouw en verdriet, ik heb vandaag uren niemand gesproken en schrok van mijn eigen stem toen ik iets tegen een poes zei. Dat geeft me een eenzaam gevoel. Jij kent me, je weet hoe ik ben, hoezeer ik vergroeid ben met mijn vak en de mensen die daarbij hoorden.
Ik ben gewoon even kwijt waarom ik ook alweer weg ging en waarom dat ook alweer een hele goede reden had.
Pomke......ik snap wel wat je wil zeggen maar ik voel niet dat er een zoektocht zit aan te komen. Misschien is het wel zo maar dat is me niet concreet genoeg, ik voel rouw en verdriet, ik heb vandaag uren niemand gesproken en schrok van mijn eigen stem toen ik iets tegen een poes zei. Dat geeft me een eenzaam gevoel. Jij kent me, je weet hoe ik ben, hoezeer ik vergroeid ben met mijn vak en de mensen die daarbij hoorden.
Ik ben gewoon even kwijt waarom ik ook alweer weg ging en waarom dat ook alweer een hele goede reden had.
donderdag 3 april 2008 om 20:02
Ik snap dat wel, Eleonora, het contrast tussen een drukke baan met een heleboel sociale contacten en een dag alleen thuis is natuurlijk wel enorm groot. Daar moet je op z'n minst aan wennen. Ik had dat ook, en ik had dan nog een baan waar ik niet zo veel plezier meer in had de laatste tijd en waarbij er redenen te over waren om weg te gaan. En daarbij ben ik een ''kluizenaar'' van nature. Maar dan nog, dus.
Geef het tijd, en straks ben je weer druk bezig met een heleboel andere, ook leuke dingen!
Geef het tijd, en straks ben je weer druk bezig met een heleboel andere, ook leuke dingen!
donderdag 3 april 2008 om 21:20
Even een knuffel voor Leo! Meid, ik snap het helemaal. Ik zou het ook vreselijk vinden als ik mijn werk niet had. Vooral ook vanwege het sociale aspect...En dat je jezelf de hele dag niet hoort praten dat is een rotgevoel....want dat betekent dat je een hele dag niet gecommuniceerd hebt met iemand. Ik heb heel graag mensen om me heen, net als jij volgens mij.
Binnenkort ben je weer bezig met plannen maken en uitvoeren voor de B&B!! Vast!! En tot die tijd: sterkte!
Binnenkort ben je weer bezig met plannen maken en uitvoeren voor de B&B!! Vast!! En tot die tijd: sterkte!
donderdag 3 april 2008 om 21:46
Ja lieve Leo, ik weet het ook niet natuurlijk. Maar wat ik van je weet is dat je een behoorlijk heftig verleden hebt. En je hebt verteld dat je al jaren keihard werkt, als ik me niet vergis minstens sinds het einde van je vorige relatie. Je hebt jezelf bijna ondergedompeld in werk en drukte en praten en lachen en zingen. Dat is mijn indruk. Heel veel drukte, opvullling. Ik wil niet zeggen dat je niet nadenkt over het leven, want die indruk heb ik juist wel. Maar misschien zijn er toch nog dingen waar je iets mee moet. Sommige dingen kun je uit de weg gaan, maar ze gaan niet weg.
Het kan zijn dat je dat allemaal al verwerkt hebt, maar ik heb het idee dat dat misschien toch is waar je nu tegenaan loopt. Of dreigt te lopen en je gaat het liever uit de weg. Je gaat meteen een nieuwe opvulling zoeken. Niet dat je je in een leegte moet storten, dat bedoel ik niet, maar misschien is rust wel wat je nodig hebt. Rust om eens even alles te voelen en denken wat er in je opkomt, positief en negatief. Op een rijtje hebben klinkt meer rationeel en dat wil niet zeggen dat je gevoel er ook al mee in het reine is.
Ik wil je niets aan zitten praten hoor, misschien zijn het gewoon de gebruikelijke overgangstranen bij een afscheid en een nieuw begin. Het is een beetje intuïtief dat ik dit schrijf. Misschien zit ik er helemaal naast.
In elk geval een dikke knuffel van mij en een dikke vette jankbui toegewenst,
dubio
Het kan zijn dat je dat allemaal al verwerkt hebt, maar ik heb het idee dat dat misschien toch is waar je nu tegenaan loopt. Of dreigt te lopen en je gaat het liever uit de weg. Je gaat meteen een nieuwe opvulling zoeken. Niet dat je je in een leegte moet storten, dat bedoel ik niet, maar misschien is rust wel wat je nodig hebt. Rust om eens even alles te voelen en denken wat er in je opkomt, positief en negatief. Op een rijtje hebben klinkt meer rationeel en dat wil niet zeggen dat je gevoel er ook al mee in het reine is.
Ik wil je niets aan zitten praten hoor, misschien zijn het gewoon de gebruikelijke overgangstranen bij een afscheid en een nieuw begin. Het is een beetje intuïtief dat ik dit schrijf. Misschien zit ik er helemaal naast.
In elk geval een dikke knuffel van mij en een dikke vette jankbui toegewenst,
dubio
Ga in therapie!
donderdag 3 april 2008 om 21:51
Even verder gelezen. Het is natuurlijk ook een kwalijke zaak als jij een halve dag niet praat met je poes. Kom zeg, het beest heeft ook aanspraak nodig
Ik herken dit gevoel van toen ik net "uit elkaar" was, de eerste weekends alleen thuis. Zonder man, zonder kinderen. Met poezen gelukkig wel. Je bent enerzijds blij dat je zo veel tijd hebt die je helemaal zelf kan indelen en anderzijds loop je ontzettend tegen jezelf aan. Want nu je die tijd hebt en die niet vanzelf met van alles wordt opgevuld, moet je jezelf afvragen: wat wil ík eigenlijk doen? Wat vind ík leuk? Waar wil ik mijn kostbare tijd van leven aan besteden?
Dat voelde soms behoorlijk verloren ja.
Ik herken dit gevoel van toen ik net "uit elkaar" was, de eerste weekends alleen thuis. Zonder man, zonder kinderen. Met poezen gelukkig wel. Je bent enerzijds blij dat je zo veel tijd hebt die je helemaal zelf kan indelen en anderzijds loop je ontzettend tegen jezelf aan. Want nu je die tijd hebt en die niet vanzelf met van alles wordt opgevuld, moet je jezelf afvragen: wat wil ík eigenlijk doen? Wat vind ík leuk? Waar wil ik mijn kostbare tijd van leven aan besteden?
Dat voelde soms behoorlijk verloren ja.
Ga in therapie!
donderdag 3 april 2008 om 22:10
Ook als alles uit je verleden al verwerkt is, ben je behoorlijk op jezelf aangewezen als je veel alleen bent en niet afgeleid wordt door de dagelijkse drukte waar je zo aan gewend was. Dus sowieso in die zin ben ik het wel eens met wat Dubio schrijft; je komt jezelf nu toch behoorlijk tegen. Sommige mensen leren dat waarderen, gaan zich er rustig van voelen als ze er aan gewend zijn, anderen voelen zich juist prettig in veel drukte en bezigheden. Hoe dan ook leer je jezelf beter kennen.
Denk ik.
Denk ik.
vrijdag 4 april 2008 om 08:28
Misschien heb je gelijk Dubio, misschien stop ik dingen weg maar dat gevoel heb ik zelf niet. Juist op het forum praat ik over het verleden, al jarenlang, ook over het seksueel misbruik, mijn eigen rol in mijn leven en dergelijke. Ik heb zelf niet het idee dat ik dingen wegstop. Juist niet eigenlijk. Maar ik kan me vergissen, wie weet ga ik mezelf enorm tegenkomen, terwijl ik juist alweer een hele tijd goed bevriend ben met mij.
De tijd gaat het leren. Feit is dat ik nu niet gelukkig ben en me verloren voel. Lief dat je meedenkt meid! Andere meiden ook lief, lief, lief!
Iseootje
De tijd gaat het leren. Feit is dat ik nu niet gelukkig ben en me verloren voel. Lief dat je meedenkt meid! Andere meiden ook lief, lief, lief!
Iseootje
vrijdag 4 april 2008 om 10:26
Hoi lieve Leo, ik kom af en toe even lezen op dit topic en lees net dat je je niet lekker voelt.
Ik vind het helemaal niet wonderlijk hoor, dat je je zo voelt als je plots een heleboel tijd hebt en niet meer voortdurend mensen om je heen. Maar die situatie is toch maar tijdelijk, heb ik begrepen?
Ook is het zo dat stemmingen dikwijls een golfbeweging vertonen. Periodes van vrolijkheid en periodes van neerslachtigheid. Dat hoort bij het leven. Er komen weer betere en vrolijker tijden!
Ik hoop dat je iets leuks vindt om de huidige mindere periode door te komen. Een nieuwe hobby, een oude hobby weer oppakken? Een cursus?
Veel liefs (f)
Ik vind het helemaal niet wonderlijk hoor, dat je je zo voelt als je plots een heleboel tijd hebt en niet meer voortdurend mensen om je heen. Maar die situatie is toch maar tijdelijk, heb ik begrepen?
Ook is het zo dat stemmingen dikwijls een golfbeweging vertonen. Periodes van vrolijkheid en periodes van neerslachtigheid. Dat hoort bij het leven. Er komen weer betere en vrolijker tijden!
Ik hoop dat je iets leuks vindt om de huidige mindere periode door te komen. Een nieuwe hobby, een oude hobby weer oppakken? Een cursus?
Veel liefs (f)
vrijdag 4 april 2008 om 10:45
